คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 10 : ฝันดีที่สุด (Sweet scene + Bonus!)
บทที่ 10 ฝันดีที่สุด (Sweet scene + Bonus)
ร่างสูงหลับตาลงอย่างยอมจำนนต่อความรู้สึกในขณะที่แขนของเขายังคงโอบกอดอีกร่างหนึ่งไว้อย่างหวงแหน ลำตัวทุกส่วนแนบชิดกันจนจังหวะหัวใจประสานเป็นจังหวะเดียวกัน กลิ่นกายหอมอ่อนๆจากร่างบางทำให้เขาควบคุมตัวเองแทบไม่อยู่ อยากลองลิ้มรสหอมหวานจากเธออีกสักครั้ง แต่ก็ไม่อยากทำให้เธอเจ็บ... ไม่อยากทำให้เธอต้องร้องไห้อีก... ก็แค่ต้องอดทน รอให้เธอพร้อมและยอมรับเขาด้วยความเต็มใจ
ถึงเวลานั้นจะคิดทบต้นทบดอก
ตอนนี้แค่กอดมัดจำไว้ก่อน...
“ซาสึเกะ...” เสียงหวานเรียกชื่อเขาเบาๆ ร่างเล็กดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนแกร่งราวกับต้องการจะประท้วง
“อยู่เฉยๆ” ซาสึเกะสั่งเสียงดุพร้อมกับกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้แน่นยิ่งขึ้นจนใบหน้างามแนบชิดไปกับแผ่นอกของเขา จมูกโด่งได้รูปก้มลงสูดกลิ่นหอมของแพรไหมสีชมพูของร่างเล็กอย่างหลงใหล
“อั่ก...ตะ...แต่ฉันหายใจไม่ออก...” ซากุระบอกเสียงอู้อี้ แทบจะขาดอากาศหายใจเมื่อร่างสูงกอดเธอแน่นเกินไป
“เรื่องมาก...” เขาพูดแต่ก็ยอมคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อยเพื่อให้ร่างบางพอมีพื้นที่ได้หายใจ คางเรียวได้รูปเกยอยู่บนศีรษะทุย ดวงตาสีรัตติกาลเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างราวกับกำลังใช้ความคิด...
...มือของเขากำลังโอบกอดคนๆหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจ ซาสึเกะไม่อยากยอมรับว่าเขากำลัง ‘รัก’ เธออยู่ เขาปฏิเสธเธอมาโดยตลอดเพราะเชื่อว่าไม่มีสิ่งใดที่มีอนุภาพมากไปกว่าความแค้น เขาอยู่ได้ด้วยความแค้นและไม่จำเป็นต้องมีความรัก
แต่เธอยื่นมือมาหาเขา...
แม้ว่าเขาจะฝากฝังความเจ็บปวดไว้ให้เธอแต่เธอก็ยังให้อภัยเขา...
ทำให้เขาหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น...
เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้อีกแล้ว ไม่อยากเห็นคนตัวเล็กในอ้อมแขนต้องทรมาน... มันทำให้เขารู้สึกปวดใจ... แต่ทว่าด้วยความแค้นของเขา...
เขาจำเป็นต้องทำให้เธอร้องไห้...
เขากำลังจะทำลายหมู่บ้านที่เธอรัก...
เขาอาจจะทำให้เธอ... เกลียดเขาอีก...
ขอโทษ
“ฉันยังให้อภัยใครไม่ได้...” เขาพูดพึมพำเบาๆน้ำเสียงดูเจ็บปวด แต่ถึงกระนั้นคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนก็ยังได้ยิน เธอซุกหน้าแนบไว้ที่อกของเขาก่อนจะใช้มือลูบไล้บนอกข้างซ้ายของเขาเบาๆ
“อืม”
“ฉันลืมความแค้นไม่ได้...”
“ฉันรู้...” เสียงหวานกระซิบตอบเขา น้ำตาไหลอาบแก้มนวลอย่างรู้สึกสงสารร่างสูงจับใจ
“ฉันต้องทำยังไง...”
“...”
“ความแค้นพวกนี้ถึงจะหายไป...” คำถามที่เหมือนกับคำอ้อนวอนขอให้ใครซักคนตอบของเขานั้น ทำให้ร่างบางเจ็บปวดสะท้านไปถึงข้างใน
ซาตานกำลังร้องเรียกขอให้ใครซักคนปลดปล่อยเขาจากพันธนาการ... ปีศาจแห่งความแค้น...ใครเลยจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเจ็บปวดแค่ไหน การแก้แค้นไม่เพียงแต่สร้างรอยแผลให้ศัตรู หากแต่มันก็เป็นการกรีดย้ำรอยแผลเดิมของตัวเองให้เปิดกว้างยิ่งขึ้น
เขาลิ้มชิมรสความขมขื่นมาโดยตลอด...
ไม่เคยมีซักครั้งในช่วงชีวิตที่มันจะหวานหอม...
เขาอาจจะร้องไห้วันละเป็นพันครั้ง แต่น้ำตาของซาตาน... ใครเล่าจะเห็นใจ?
ซากุระผละออกจากอ้อมแขนของเขา ก่อนจะใช้สองมือจับใบหน้าเรียวให้มองตรงมาที่เธอ ดวงตาสีรัตติกาลดูเจ็บปวดมองมาที่เธออย่างอ้อนวอน
“แค่หลับตา...” เธอบอกเขาเบาๆ
“...”
“หลับตาเถอะนะซาสึเกะ...”
“...”
“ฝันดีจ้ะ” เธอพูดก่อนจะประทับริมฝีปากบางลงบนเรียวปากได้รูปอย่างแผ่วเบา
ราวกับเป็นมนต์สะกด... เพียงแค่ได้ยินเสียงหวานพูดเบาๆกับรอยสัมผัสแผ่วๆที่ริมฝีปาก เปลือกตาของเขาก็ปิดลงแทบจะในทันที ความคิดทุกอย่างถูกลืมไปพร้อมๆกับความแค้นในใจ ในหัวของเขาได้ยินเพียงเสียงกล่อมเบาๆของคนในอ้อมแขน ก่อนที่เขาจะเข้าสู่ห้วงนิทราที่โหยหามานาน...
วันนี้...เป็นวันที่ฝันดีที่สุด...
.
.
.
ซากุระตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเที่ยงเพราะท้องของเธอร้องประท้วง และก็เป็นเหมือนครั้งแรกที่เธอมาห้องนี้ไม่มีผิดที่เธอตื่นมาแล้วไม่พบใครนอกจากตัวเอง ซากุระเดินไปที่ประตูเพื่อจะออกไปข้างนอก แต่แล้วเธอก็ต้องคิ้วขมวดเมื่อพบว่ามันถูกล็อคจากด้านนอก
เมื่อไม่มีทางออกซากุระก็เดินคอตกก็เดินกลับมานั่งที่เตียงด้วยความหิว แต่แล้วกลิ่นหอมบางอย่างก็ลอยมาปะทะจมูกเรียกให้เธอเดินเข้าไปหา อาหารน่าตาน่ากินชุดหนึ่งถูกวางไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะเขียนหนังสือโล่งๆ มันส่งกลิ่นหอมตลบอบอวลเสียจนทำให้เธอน้ำลายสอ ไม่มีโน้ต ไม่มีข้อความใดๆเขียนไว้บ่งบอกที่มาที่ไปของมัน หากแต่เจ้าของเรือนผมสีชมพูอ่อนกลับรู้ดีว่าอาหารจานนี้เป็นของใคร ริมฝีปากบางระบายยิ้มกว้างก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารมือเช้าควบมื้อเที่ยงอย่างหิวโหย
.
.
.
ดวงตาสีแดงฉานพอๆกับสีผมคู่หนึ่งกำลังมองคนที่กำลังก้มหน้าก้มตากินอย่างรู้สึกริษยาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ถูกเปิดไว้ ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มอย่างนึกรังเกียจคนๆนั้นเสียจนอยากจะฆ่าให้ตายกับมือ ห้องๆนั้น...ที่เธอเฝ้าฝันมาตลอดว่าจะได้เข้าไปอยู่... บัดนี้มันกลับถูกยึดครองโดยผู้หญิงที่มาทีหลัง
“แกต้องกลับไปอยู่ในที่ของแก!” คารินคาดโทษก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปพร้อมกับความโกรธแค้นเต็มเปี่ยม นึกน้อยใจร่างสูงที่หมู่นี้ไม่ยอมมาหาเธอและไม่มอบความสุขให้เธอเหมือนดังที่เคยเป็นมา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นหลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในชีวิตของซาสึเกะ...
เธอจะทำให้เขากลับมาหาเธอ...
ทำให้คนที่แย่งของรักของเธอต้องชดใช้!!!
.
.
.
ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออกอีกครั้งในช่วงค่ำ ซากุระที่กำลังอ่านหนังสือพร้อมกับเหยียดแข้งเหยียดขาอยู่บนที่นอนผวาตัวลุกขึ้นตั้งตรงเก็บที่หลับที่นอนให้เรียบร้อยเพราะเกรงว่าจะถูกบ่น
ซาสึเกะเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอาหารสองชุด เขาวางมันที่โต๊ะก่อนจะเดินมาหาเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ดวงตาสีรัตติกาลไม่ฉายแววใดๆนอกจากความว่างเปล่า ซากุระหัวใจเต้นตึกตักเพราะเกรงว่าเขาจะกลับมาโหดร้ายเหมือนเดิมแล้วทำร้ายเธออีก ร่างบางก้าวถอยหลังไปเล็กน้อยก่อนจะถูกมือหนาคว้าแขนไว้
“กินข้าว...” เขาพูดเบาๆก่อนจะลากเธอไปนั่งที่โซฟา ซากุระปลิวไปตามแรงดึงอย่างช่วยไม่ได้ แต่เมื่อมานั่งประจันหน้ากับเขาตรงๆความกดดันมากมายมหาศาลก็ทำเอาเธอกินอะไรแทบไม่ลง
“ซาสึเกะคุง...” เธอเรียกเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ ร่างสูงไม่ตอบเพียงแต่เงยหน้าขึ้นมามองเธอ
“เอ่อ...คือซุย...”
“อย่าเอ่ยชื่อเจ้านั่นให้ฉันได้ยิน!” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยคร่างสูงก็โพล่งขึ้นอย่างเดือดดาลจนเธอรีบหุบปากฉับ
“ฉันยังไม่ให้อภัยมัน” เขาพูดย้ำอีกครั้งเป็นการปิดประตูห้ามไม่ให้เธอถามถึงเจ้าของเรือนผมสีเงินที่ชอบทำตัวกวนประสาท ดวงตาสีมรกตก้มต่ำลงอย่างรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนร่วมห้องที่เธอไปแย่งเตียงเขานอนทุกวัน
“คิดถึงเจ้านั่นเหรอ” ซาสึเกะถามเสียงเย็น และไม่รู้ว่าเธออุปาทานไปเองหรือเปล่าที่ได้ยินว่าเสียงนั้นดูเย็นชากว่าทุกครั้ง
“เปล่า...” เธอตอบเสียงอ่อย หลบสายตาจับผิดของร่างสูง “ฉันจะกลับไปนอนห้อง...”
“นอนที่นี่” และก็เป็นอีกครั้งที่เขาพูดขัดขึ้นโดยไม่รอให้เธอพูดจบ ดวงตาสีรัตติกาลฉายแววไม่พอใจในที
“ตะ...แต่นี่มันห้องของเธอนะซาสึเกะ”
“เธอก็เป็นของฉัน ของๆฉันอยู่ในห้องของฉันก็ถูกแล้ว” ร่างสูงพูดหน้าตาเฉยก่อนจะตักข้าวเข้าปากโดยไม่สนใบหน้าที่ขึ้นสีของเธอเลยสักนิด
“แต่ว่า...”
“อย่าดื้อ” เขาดุ และก็เป็นการจบบทสนทนาสั้นๆแต่เรียกความขวยเขินได้มากโข ซากุระก้มหน้าก้มตากินเงียบๆโดยไม่เงยหน้าขึ้นมามองเขา แล้วเธอก็สะดุ้งอีกหนเมื่อเขาเรียก
“ฉันซื้อเสื้อผ้ามาให้ใหม่ ชุดพวกนี้ของคารินไม่เหมาะกับเธอ” ซาสึเกะพูดพร้อมกับมองสำรวจตัวเธอ ร่างสูงตีสีหน้าเรียบสนิทจนเกินจำเป็นทำให้ซากุระหันมองดูตัวเองบ้าง เสื้อที่เธอใส่ดูผิดรูปผิดทรงไปหมดเพราะผ้าบริเวณช่วงอกที่เหลือมากจนกลายเป็นว่าเธอกำลังสวมชุดตัวโคร่งทั้งๆที่เธอกำลังสวมเสื้อของผู้หญิง
“อ่า...”
“แล้วฉันจะพยายามหาโปรตีนมาให้กิน” เขาพูด สร้างความฉงนให้คนตัวเล็กไม่น้อย
“?”
“บอกตามตรง...” ซาสึเกะเว้นวรรคถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ
“มันไม่พอดีมือฉันจริงๆ”
แอร๊ยยยย! ไอเกะ พูดอัลไล แต่ละคำแต่ละประโยค อือหือ กรี๊ดดดด!!! ถึงจะเล็กก็เล็กแบบมีคุณภาพนะเฟ่ย >.< ตอนนี้ดูเหมือนอิเกะของเราจะพลิกคาแรคเตอร์แบบปุบปับ จู่ๆก็มาหวานหยดย้อยชม้อยมด(?) ก็เค้าอยากให้หนูกุมีฟามสุขมั่งง่ะ มุมิๆ ตอนนี้สั้นเป็นบ้าแต่เลอค่าด้วยความฟิน แอร๊ย บร้า เค้าเขิลลล>.< (ไรท์เตอร์แม่มประสาทไปละ-.-)
Bonus!!!
(แถมจ้า ด้วยความเมาของไรท์เตอร์ยามดึก-..-)
“ซาสึเกะ...” ซากุระเรียกคนที่กำลังนั่งอ่านหนังสือด้วยน้ำเสียงเรียบเป๊ะ ใบหน้างามถึงกับทำหน้าไม่ถูกเมื่อเห็นสิ่งที่ร่างสูงเรียกว่า ‘เสื้อผ้า’
ชุดนอนซีทรูตัวจิ๋วแถมบางเสียจนถ้าใส่คงเห็นไปถึงไหนต่อไหน นอนสงบอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ ซากุระมองหน้าคนที่ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างไม่ไว้ใจ เขาไปหาของแบบนี้มาจากที่ไหนกัน!
“เธอจะให้ฉันใส่ไอ้ ‘ชุดชั้นใน’ นี่นอนจริงๆเหรอ” เธอถามเขาเสียงเขียว แต่ร่างสูงทำเพียงแค่ชายตามามองเธอเล็กน้อยก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ก็เห็นอยู่ว่าเป็นชุดนอน”
“ใส่ชุดนี้นอนแล้วมันจะได้นอนมั้ยซาสึเกะคุง!” เธอแหวใส่เขาเบาๆ ใบหน้าร้อนผ่าวอย่างช่วยไม่ได้ ภายใต้ความสงบเยือกเย็นและดูร้ายกาจ
ซาสึเกะ...เป็นผู้ชายที่อันตรายต่อความบริสุทธิ์ของผู้หญิงจริงๆ!
ซากุระไม่สนใจจะถือสาหาความอะไรกับคนอันตราย มือเล็กคุ้ยหาเสื้อผ้าที่เธอพอจะใส่ได้ต่อ แล้วก็ยิ่งต้องตกใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นชุดนอนแต่ละชุดที่เขาเลือกมา หวือหวาน่าหวาดเสียวซะจนเธอขนลุก! เธอตัดสินใจโยนของเรียกตัณหาพวกนั้นทิ้งไปที่พื้นท่ามกลางเสียงฟุดฟิดของคนที่ทำเป็นไม่สนใจ
สุดท้ายซากุระก็เลือกได้ชุดที่เรียบร้อยดูปกคลุมมิดชิดตั้งแต่หัวจรดเท้าที่พอใส่แล้วมันชวนให้คิดเสียจริงว่าเธอเป็นพวกโจรป่าไม่น่าไว้ใจ หรือไม่ก็เป็นพวกมัมมี่ที่ถูกพันด้วยผ้าเหลือไว้ให้เห็นแต่ลูกตาถ้าเทียบกับเจ้าชุดชวนสยองนั่นแล้ว นี่มันคนละโลกชัดๆ!
“ชุดนี้...ใส่เวลาที่เธอออกไปนอกห้อง...” ร่างสูงที่ละสายตาจากหนังสือหันมาอธิบาย
“ส่วนชุดนั้น...” เขาชี้ไปยังจุดที่เธอโยนชุดนอนชวนสยิวกองทิ้งไว้ “ใส่เวลาอยู่กับฉัน”
สิ้นเสียงของร่างสูงซากุระก็อยู่ในอาการที่ไม่สามารถบรรยายเป็นตัวอักษรได้(?) เธอสะบัดหน้าหนีไปด้วยความเขินอาย ก่อนจะเก็บเสื้อผ้าที่ถูกรื้อกระจายอย่างลวกๆแล้วเอามันยัดใส่ตู้ทั้งอย่างนั้นท่ามกลางแววตาขบขันของซาสึเกะ
“ฉันจะนอนแล้ว” เธอพูดพร้อมกับทิ้งตัวนอนบนโซฟา กับคนที่น่ากลัวแบบนี้ เธอไม่กล้าพอที่จะไปแย่งเตียงเขาเหมือนกับที่แย่งซุยเงสึหรอก
“ไปนอนบนเตียงสิ” เขาสั่งเสียงเข้ม มือหนาปิดหนังสือฉับก่อนจะย่างสามขุมมาที่เธอ
“เธอจะนอนโซฟาเหรอ” ร่างบางถามเสียงใส
“เปล่า...”
“งั้นเธอ...”
“ก็มานอนด้วยกันนี่แหละ” ซาสึเกะพูดขัดขึ้น เขาช้อนตัวร่างบางที่กำลังอยู่ในอาการตกใจไปวางที่เตียงอย่างแผ่วเบา ซากุระพยายามตะกายลงจากเตียงแต่ก็ถูกเสียงเข้มห้ามไว้ซะก่อน
“ห้ามก้าวลงมาจากเตียงเด็ดขาด!”
“ตะ...แต่ ฉัน...” ซากุระพูดอึกอัก ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับซาสึเกะจะไม่ได้อยู่ในฐานะศัตรูที่เกลียดชังกันแล้ว แต่เธอก็ยัง...ไม่พร้อมสำหรับกิจกรรมยามดึกของเขา
“วันนี้ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งบนที่นอนแล้วขยับเข้ามาใกล้ๆ ร่างบางหายใจติดขัดขยับตัวถอยร่นไปจนชิดขอบเตียงท่ามกลางสายตาขบขันของร่างสูง
“และฉันก็มีอะไรจะบอกอีกอย่าง...” เขาว่าพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ดวงตาสีรัตติกาลที่จ้องมองเธอเปล่งประกายระยิบระยับอย่างบอกไม่ถูก
“เธอจะใส่ชุดอะไรเวลานอนก็เรื่องของเธอเถอะ...”
“...”
“เพราะยังไงพอถึง ‘ตอนนั้น’ มันก็ไม่เหลืออะไรอยู่ดี”
อะไรคือโบนัสนี้มีเพื่อมาโชว์ความหื่นของอิเกะล้วนๆ ฮ่าๆๆ>,.< ทำไมเอ็งถึงเป็นคนแบบนี้ บทนี้เอาใจแม่ยก sasusaku ล้วนๆจ้า เกือบจะไม่มีตัวละครอื่นผสมแล้ว-.- สำหรับคนชอบความรุนแรงเช่นไรท์เตอร์เป็นต้น(ฮะ!!!) ความดราม่ากำลังจะมาเพราะมารผจญปรากฏตัวแล้ว-0- ไปๆมาๆก็ชักรู้สึกว่าตัวเองซาดิสม์เป็นโรคชอบสร้างความเจ็บปวดให้ชาวบ้าน(เพน 6วิถีสินะ!!!)
ความคิดเห็น