ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [FIC Naruto] เล่ห์ราชา [END]

    ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : วิธีการ (35%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 6.38K
      166
      8 ส.ค. 57

    เล่ห์ราชา

     

    บทที่ 1 วิธีการ




     

                ผ่านไปราวๆหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่อิทาจิมาปล่อยระเบิดลูกใหญ่ เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม...ในอิริยาบถเดิม... เอกสารกองเป็นภูเขาที่รอให้เขาเซ็นอนุมัติก็ยังคงกองอยู่แบบนั้น ซาสึเกะไม่มีอารมณ์พอที่จะไปจัดการกับมัน ตอนนี้เขากำลังคิด...

     

    เขาไม่ยอมแต่งงานหรอก...

    ไม่ยอมไปใช้ชีวิตร่วมกับผู้หญิงอย่างแน่นอน!

     

                และท่ามกลางความเงียบที่กินเวลานานเป็นชั่วโมง เสียงโทรศัพท์ข้างตัวก็ดังขึ้น ซาสึเกะมองดูเบอร์ที่โทรเข้ามา และก็พบว่ามันเป็นชื่อของเพื่อนสนิทที่ควบตำแหน่งที่ปรึกษาทางกฎหมายของธนาคาร...

     

    ซาโซริ

     

                เขาไม่อยากจะกดรับนักหรอกเพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายโทรมาด้วยเรื่องอะไร... มันก็เป็นปกติอยู่แล้วที่หมอนี่จะโทรมาว้ากหลังจากที่เขาให้เลขาโทรไปสั่งงานมันยามวิกาล

     

    ร่างสูงลังเลเริ่มเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นรอบที่สาม สุดท้ายเขาก็กดรับ...

     

    เผื่อมันมีเรื่องอะไรสำคัญ...

     

    “ไอ้ซัส!!! ถ้าแกจะใช้คนก็ช่วยแหกตาดูก่อนได้มั้ยว่าคนเค้าอยู่ในสภาพพร้อมใช้งานรึเปล่า! ฉันเป็นทาสแกรึไงวะคิดจะใช้ตอนไหนก็ให้เลขาโทรจิก...อื้ม...คร้าบๆ รอผมแป๊บนึงนะ” และทันทีที่กดรับสาย ปลายสายก็โวยวายเสียงดังเสียจนเขาต้องยกหูออกห่างจากโทรศัพท์ หากแต่ใบหน้างดงามของเขายังคงเรียบเฉยอย่างไม่สะทกสะท้าน ซาสึเกะไม่ได้นึกประหลาดใจกับเสียงรบกวนที่ดังลอดมาเป็นระยะๆเสียด้วยซ้ำ

     

     

    สุดท้ายก็มีแต่เรื่องไร้สาระ...

     

                “และนี่มันก็ไม่ใช่เวลาทำงานของฉัน...อ๊ะ! อย่าซนสิครับ ผมกำลังคุยโทรศัพท์อยู่... ตามกฎหมายแรงงานหมวดที่สองมาตราที่ยี่สิบสาม ลูกจ้างปกติทำงานไม่เกินแปดชั่วโมงไม่นับโอที! ฉันย้ำแก...อ๊ะ! ตรงนั้นไม่เอานะครับ...ฉันย้ำแกเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว หัดซึมซับมันเข้าไปในสมองบ้างสิโว้ย!!!

     

    “...”

     

    “และฉันก็หวังเป็นอย่างยะ...ยิ่ง ซี้ด... วะ...ว่าแกจะปล่อยให้ฉันอยู่ยะ...อย่างสงบ...”ปลายสายพูดพลางหายใจหอบถี่... ไม่ต้องเดาก็รู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่...

     

    ซาโซริไม่เคยปล่อยให้แต่ละค่ำคืนผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ ทุกๆวันทนายหนุ่มจะเปลี่ยนคู่ควงแบบไม่ซ้ำและก็จะเลือกผู้โชคดี(?)หนึ่งคนไปมีสัมพันธ์แบบ One-night stand สำหรับมัน...นั่นคงเป็นกิจวัตรประจำวันที่สำคัญยิ่งกว่างานในฐานะที่ปรึกษาทางกฎหมายของธนาคารอุจิวะเสียอีก!

     

    ซาสึเกะเงียบ...ไม่ได้นึกยินดียินร้ายกับเสียงโวยวายของอีกฝ่าย เขาไม่มีเวลาพอที่จะมาใส่ใจฟังเสียงบ่นไร้สาระของมัน ร่างสูงเตรียมจะกดวางสาย แต่แล้วความคิดบางอย่างก็แล่นผ่านเข้ามาในหัว...

     

    เขามีผู้เชี่ยวชาญอยู่นี่...

     

                “ซาโซริ...” ซาสึเกะพูดขึ้นเป็นครั้งแรกหลังจากที่ปล่อยให้อีกฝ่ายพล่ามคนเดียวมานานสองนาน

     

                “อะไร!?! แกไม่ต้องมาเรียกฉันด้วยเสียงแบบนั้น ฉันกำลังหงุดหงิดแกอยู่...อื้ม...อย่างนั้นแหละครับ ช้าๆ... และขอบอกไว้เลยว่าวันนี้ฉันงดรับงานทั้งปวง! สะ-หวัด...”

     

                “ออกมาหาฉันหน่อย...”

     

                “!!!

     

                “อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”

     

                “เฮ้ย!!! ฉันยัง...”

     

    .

    .

    .

    ณ ผับหรูใจกลางเมือง...

     

                นับเป็นสถานที่อโคจรที่เขาขีดฆ่าไว้เป็นอันดับแรกๆว่าจะไม่มีวันเฉียดกรายเข้าใกล้อย่างเด็ดขาด แต่ดูเหมือนคนที่เขานัดไว้จะไม่ยอมทำความเข้าใจความจริงข้อนี้สักที

     

    หรือมันอยากจะแกล้งเขา?

     

                ซาสึเกะนั่งอยู่ในมุมมืดของชั้นวีไอพีพร้อมๆกับแผ่รังสีอำมหิตไปโดยรอบอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะทำให้สถานเริงรมย์นี้ดูหมองลงแต่อย่างใด ไม่มีใครรู้ว่าที่ตรงนี้มีชายที่เรียกได้ว่าเป็นผู้ทรงอิทธิพลคนหนึ่งของประเทศนั่งอยู่ เขามาอย่างเงียบเชียบ ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีคนคุ้มกัน...

     

    มันไม่ใช่สถานที่ที่ราชาควรจะอยู่...

    แหล่งอโคจรที่เต็มไปด้วยผู้หญิงมากราคะกับพวกผู้ชายหื่นกาม...

     

    น่าขยะแขยงสิ้นดี!

     

     

                “ฉันสาบานว่าซักวันนึงฉันจะต้องฆ่าแกด้วยมือของฉัน” เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงที่ยุ่งกระเซอะกระเซิงไม่เป็นทรงเอ่ยขึ้นอย่างโกรธๆ ใบหน้าของเจ้าของเสียงบูดบึ้ง... ซาโซริจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แสนคมกริบ แต่ถึงกระนั้นคู่สนทนาของเขาก็ยังคงเมินมองทำเป็นไม่สนใจ...

     

    มันน่าฆ่าหมกส้วมนัก!!!

     

                “ทำไมต้องมาสถานที่โสมมแบบนี้ด้วย...” ซาสึเกะพูดราวกับไม่ได้ยินเสียงประท้วงจากคนที่กำลังนั่งเดือดปุดๆ  

     

                “ก็ฉันอยู่โรงแรมข้างๆ!... ไม่! ไม่ใช่ละ... ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้แกมาบ่น ฉัน-มา-เพื่อ-ด่า-แก ด่าเสร็จฉันจะกลับ” ซาโซริพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกทางปากอย่างเหนื่อยหน่าย อารมณ์ของเขาที่ยังสานต่อกิจกรรมบนเตียงไม่เสร็จยังคงค้างมาจนถึงตอนนี้ นึกแล้วมันก็น่าแค้น! คนกำลังอยู่ในอารมณ์เข้าด้ายเข้าเข็มมันก็ดันให้เลขาโทรมาสั่งงาน! พอโทรกลับไปด่ามันมันก็บังคับให้ออกมาหา!

     

    พ่อมหาจำเริญ!!!

     

                ซาโซริไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาบรรยายคนตรงหน้า เขาหรือก็เป็นเพื่อนมันมาตั้งแต่อยู่อนุบาล แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่ชินกับไอ้นิสัย สั่งแล้วต้องทำ อยากได้อะไรต้องได้ของมันซักที

     

    ระดับความเอาแต่ใจของซาสึเกะ...

    สูงปรี๊ดกว่าผู้หญิงธรรมดาหลายเท่านัก!

     

                “เพลงพวกนี้น่าหนวกหู...”

     

                “แกฟังนะ ซาสึเกะ... ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นที่ปรึกษาทางกฎหมายให้ธนาคารของแก แต่ว่านี่มันไม่ใช่เวลางาน...”

     

                “ถอยไปไกลๆ ฉันรังเกียจ” ซาสึเกะบอกผู้หญิงนุ่งน้อยห่มน้อยคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้เขาโดยไม่สนใจคนกำลังพล่ามอยู่เลยซักนิด

     

                “แกช่วยฟังคำด่าของฉันซักคำสองคำก่อนได้มั้ย-_-” ซาโซริบ่น และก็ได้ผลเมื่อซาสึเกะยอมหันหน้ามาทางเขา แต่ยังไม่ทันที่เขาจะอ้าปากพ่นคำด่าที่อัดอั้นมานานอีกฝ่ายก็ชิงพูดขึ้นก่อน

     

                “พูดจบแล้วใช่มั้ย?”

     

                “...”

     

                “งั้นก็มาเข้าเรื่องของฉันได้แล้ว”

     

    “ฉันล่ะเกลียดแกโคตรเลยว่ะ-_-

     

    “อือ... ฉันก็ไม่ได้รักแกมากไปกว่าแมลงสาบในท่อน้ำทิ้งหรอก เลิกบ่นแล้วก็ฟังฉันซักที”ซาสึเกะพูดพร้อมกับใช้ดวงตาสีรัตติกาลมองเขานิ่งๆ ซาโซริถอนหายใจ...

     

    เป็นอันว่าคำด่าในรอบนี้ต้องยกยอดไปรอบหน้า...

    พอมาคิดดูเขาก็ไม่เคยด่ามันได้จบประโยคซักที...

     

                ซาโซริคิดก่อนจะยกมือเรียกบริกรแล้วสั่งเหล้าราคาแพงมาดื่มอย่างปลงๆ เขาจะไปทำอะไรมันได้!!!

     

    มันเป็นเวรเป็นกรรมของเขาเองนั่นแหละที่ดันมีเพื่อนแบบมัน!

     

     

    “พี่อิทาจิบังคับให้ฉันมีเมีย” ซาสึเกะพูดขึ้นในขณะที่คนฟังกำลังนั่งปลงกับชะตาชีวิตที่แสนรันทดของตัวเอง แต่เพราะประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมาทำให้คนหมดอาลัยตายอยากถึงกับหูผึ่ง

     

                “เวรกรรมตามทันแกแล้วล่ะ!” ซาโซริพูดขึ้นอย่างสะใจ ก่อนจะเปลี่ยนอารมณ์ใหม่เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องของซาสึเกะ

     

    “เออ แล้วไง? แกก็แถไปเหมือนทุกครั้งสิ ฉันก็เห็นอยู่รอดมาได้ตั้งหลายปี” เขาว่าก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นจิบ...

     

    ซาโซริฟังเรื่องแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน... อิทาจิอยากให้ซาสึเกะแต่งงานและมีลูกเพื่อสืบสกุล แต่ซาสึเกะหรือก็เกลียดผู้หญิงเข้าไส้ เจ้าตัวถึงกับเคยยืนกรานว่าถ้าจะให้แต่งงานก็ขอยอมแต่งกับผู้ชายยังจะดีซะกว่า และเรื่องนั้นก็ทำเอาอิทาจิถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม...

     

    มันก็น่าอยู่หรอก...

    ความหวังสุดท้ายของตระกูลดันชอบผู้ชายด้วยกันเอง...

     

    แต่เพราะว่าผู้ชายคนนั้นคือ อุจิวะ อิทาจิชายที่ถูกยกย่องว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ากลัวที่สุด! เขาเก่งอย่างกับปีศาจและมีสายตาคมกริบราวกับมองเห็นอนาคต ซึ่งถ้าไม่ได้ป่วยออดๆแอดๆแบบนี้ก็น่ากลัวว่าชายคนนี้คงจะครองประเทศเสียแล้ว...และไฉนเลยที่คนแบบนั้นจะยอมแพ้แค่เพราะน้องชายของตัวเองมีรสนิยมทางเพศผิดเพี้ยน

     

    มาตรการกดดันซาสึเกะจึงเริ่มขึ้นมาตั้งแต่สามปีที่แล้ว...

    แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามันไม่สำเร็จ...

    หรือบางที...อิทาจิอาจจะใจอ่อนเกินไป...

     

                “ไม่หรอก” ซาสึเกะพูดพร้อมกับจ้องมองดูเครื่องดื่มสีอำพันอย่างเหม่อลอย

     

                “...”

     

                “ครั้งนี้ฉันคิดว่าพี่เอาจริง”

     

                “!!!

     

                “แกก็รู้... ที่ฉันรอดมาได้เพราะผู้ชายคนนั้นยังไม่เคยจริงจังกับเรื่องนี้...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่”

     

                “นี่มันปัญหาระดับชาติชัดๆ” ซาโซริว่าพร้อมกับทิ้งตัวเอนหลังพิงโซฟา

     

    เพื่อนของเขาคงไม่รอดแล้วล่ะ...

     

    “แล้วแกจะเอาไง?”

     

                “นั่นเป็นคำถามที่ฉันจะถามแก”

     

                “ถ้าถามฉันฉันก็จะบอกให้แกไปหาเมียมาซักคน แล้วก็ทำให้เมียแกท้องซะ แค่นั้นก็จบ แกหนีต่อไปไม่ได้แล้วล่ะ” ซาโซริพูดโดยไม่มองหน้าเพื่อนเลยสักนิด เขาพอเดาได้อยู่หรอก...ว่าประโยคถัดไปมันจะพูดอะไร...

     

                “หึ... จะให้ฉันไปเกลือกกลั้วกับของโสโครกพรรค์นั้นน่ะเหรอ ไม่มีทาง”

     

    อื้ม...ผิดจากที่คิดซะที่ไหนล่ะ

     

                ซาโซริลอบมองเสี้ยวหน้าของเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่กำลังนั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับ แล้วก็ต้องถอนหายใจ...

     

    ซาสึเกะเป็นผู้ชายที่มีเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา หน้าตาของมันอย่างกับสวรรค์ลำเอียงปั้นแต่งให้มันออกมาดูดีเกินมนุษย์มนา แต่ที่สำคัญคือมันไม่ใช่หล่อเหลาคมเข้มเหมือนอย่างที่ผู้ชายทั่วไปควรจะเป็น แต่กลับหล่อเหลาและงดงามราวกับทูตจากสวรรค์!

    มิหนำซ้ำเจ้าตัวยังมีฟีโรโมนสูงปรี๊ดที่ดึงดูดทั้งคนเพศเดียวกันและคนต่างเพศให้เข้ามาหลงงมงายและสามารถทำให้ทุกคนสยบอยู่ใต้แทบเท้าเพียงแค่ได้มอง... ซาสึเกะไม่ใช่แค่เก่งกาจแต่รูปลักษณ์ของมันก็สมบูรณ์แบบ...

     

    เป็นประติมากรรมชิ้นเอกที่ถูกรังสรรค์จากสวรรค์...

     

    แต่นิสัยของมันน่ะนรกสรรค์สร้างมาชัดๆ!

     

    แต่ท่ามกลางความสมบูรณ์แบบที่ฟ้าประทานให้ ซาสึเกะกลับไม่เคยใช้มันให้เป็นประโยชน์... และกลายเป็นว่าหน้าตาที่ดูดีเกินคนธรรมดานั่นกลับสร้างความลำบากเหลือจะกล่าวให้เจ้าตัว เพราะมันดึงดูดสิ่งที่เจ้าตัวเกลียดที่สุดให้เข้ามาหาไม่ขาดสาย...

     

    “ฉันไม่ไปยุ่งกับสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจแบบนั้นหรอก”

     

    ใช่... ซาสึเกะเกลียดผู้หญิง

               

    “เฮ้อ~ เมื่อไหร่แกจะเลิกอคติกับผู้หญิงซักทีวะ” ซาโซริพูดอย่างเหนื่อยหน่าย หน้าตาดุจเทพเซียนขนาดนี้ถ้าไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจผู้หญิงขนาดนั้นมันคงมีเมียเป็นกระตัก...

     

                “ฉันไม่ได้อคติ... ฉันแค่เกลียด”

     

                “เกิดเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่เกลียดผู้หญิงเข้าไส้เนี่ยนะ”

     

                “ทำไม? มันแปลกตรงไหน” ซาสึเกะถาม ไม่มีอารมณ์ใดๆฉาบฉายอยู่บนใบหน้า

     

                “แปลกโว้ย!!! แปลกมาก เกิดเป็นชายชาตรีทั้งทีมิได้ลิ้มรสนารีแล้วมันเสียชาติเกิดรู้มั้ย?”

     

    “ไร้สาระ”

     

    “แกคงจะชอบที่เป็นขวัญใจชาวเกย์มากกว่าสินะ” ซาโซริพูดเหน็บแล้วก็ต้องขนลุกซู่เมื่อเห็นสายตาเอาเรื่องจากคู่สนทนา

     

    เขาพูดผิดตรงไหน..?

     

    ซาสึเกะถูกโหวตว่าเป็นผู้ชายที่น่าหม่ำที่สุดในสายตาของผู้ชายด้วยกัน...

    มันได้ตำแหน่งนี้มาเป็นปีที่สาม...

     

                “ก็ยังดีกว่าให้ฉันไปสุงสิงกับผู้หญิง” ซาสึเกะตอบเสียงเรียบก่อนจะหันไปตวาดใส่ผู้หญิงสองคนที่มายืนส่งสายตาแพรวพราวมาให้ ซาโซริมองตามสาวทรงโตทั้งสองคนที่เดินจากไปด้วยสายตาละห้อย... ก่อนจะหันกลับมาสนใจเจ้าของดวงตาสีรัตติกาลที่กำลังมองมาทางเขาอย่างหงุดหงิด

     

                “งั้นฉันมีอีกวิธีนึงมาเสนอ แกจะได้ทั้งลูกและก็ไม่ต้องไปยุ่งกับผู้หญิง”

     

                “วิธี?” ซาสึเกะพูดพร้อมกับขมวดคิ้วสงสัยและก็เป็นครั้งแรกที่มันดูจะตั้งใจฟังที่เขาพูดเป็นพิเศษ

     

                “แกรู้จัก แม่อุ้มบุญรึเปล่า” ซาโซริเว้นวรรคก่อนจะพูดต่อ “เป็นผู้หญิงที่รับอุ้มท้องให้กับคนที่มีลูกไม่ได้”

     

                “!!!

     

                “เพื่อนพ่อฉันคนนึงอยากมีลูกมากแต่เมียเขาท้องไม่ได้ เขาก็เลยจ้างให้ผู้หญิงคนนึงมาท้องแทนเมียตัวเอง นั่นแหละที่เรียกว่าแม่อุ้มบุญ”

     

                “ผู้หญิง...ขายได้แม้กระทั่งลูกในไส้” ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก...

     

    ผู้หญิง...

    ช่างด้อยค่าและน่ารังเกียจ...

     

                “ก็ไม่เชิงหรอก เพราะเด็กนั่นยังไงก็เกิดจากเพื่อนพ่อฉันและก็เมียเขาอยู่แล้ว แม่อุ้มบุญก็แค่รับอุ้มท้อง” ซาโซริว่า แล้วเสียงฮือฮาบนเวทีก็เบนความสนใจของเขาไปจนหมด เจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงปล่อยให้เพื่อนรักนั่งจ่อมจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ส่วนตัวเขาก็กำลังมองดูหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่กำลังวาดลวดลายร้อนแรงอยู่บนเวทีตาไม่กระพริบ

     

    สงสัยจะเป็นคืนพิเศษ...

    แดนซ์ซิ่ง ควีน ของผับถึงกับออกมาโชว์...

     

                “ฉันจะไปหาคนแบบนั้นมาได้จากที่ไหน” ซาสึเกะถามขึ้นหลังจากที่เงียบไปนาน คนเสนอความเห็นละสายตาจากโชว์สุดหวือหวาบนเวทีแล้วหันกลับมาสนใจคู่สนทนา ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มก่อนจะหัวเราะเบาๆ

     

                “แหม...ฉันก็แค่ล้อเล่นหรอกน่า สมัยนี้ไม่มีผู้หญิงคนไหนเค้ารับทำเรื่องแบบนี้หรอก ยังไงซะทางเลือกแกก็ยังเหลือทางเดียวอยู่ดี” ซาโซริพูดอย่างไม่ใส่ใจ เขาไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำตอนที่ซาสึเกะเหยียดยิ้มออกมาราวกับผู้ชนะ

     

                “แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้นนะ...” ซาสึเกะพูดเบาๆ และเพราะถูกเสียงเพลงที่ดังกระหึ่มกลบจึงทำให้ซาโซริไม่ได้ยินประโยคของเขา...

     

    เจ้าตัวคงยังไม่รู้ตัว...

    ว่าตัวเองได้เสนอความคิดที่แสนร้ายกาจออกไปเสียแล้ว!

     

     

     

                เย้!!! ในที่สุดก็ได้ฤกษ์เปิดตัว หุๆ หลังจากที่เพียรแก้ไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบT^T ไรท์อยากให้เกะออกมาในรูปแบบที่ร้ายกาจที่สุดและก็ได้มาสมใจปรารถนา คิๆ~ เนื่องจากกลัวว่ารีดเดอร์ผู้น่ารักจะรอนานเกินไปก็เลยเอาตอนนี้มาชิมลางไปก่อนนะคะ คือตอนนี้มันยาวเว่อร์อ่ะก็เลยแบ่งมานิดนึง ไรท์อาจจะไม่ได้มาอัพทุกวันแบบเรื่องที่แล้วน้า อาจจะมีการหายหัวไปบ้างแต่ก็จะอัพให้มันจบนะคะ เรื่องนี้ดูเนื้อหาเยอะไปหมด คงได้ดูกันอีกยาวๆเลย ปล.ตัวใหญ่ๆ เรื่องนี้อายุจะแตกต่างกับในการ์ตูนนะคะ คือเค้าอยากได้พระเอกแก่กว่าอ่า อยากให้เกะมีเมียเด็กไง คิกๆ~ >.<

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×