Magic School

ลำดับตอนที่ #9 : [ตอนที่9 ]>>>Happy New Year II and pk online

เสียงกรีดร้องของเด็กๆดังเป็นระยะๆ ภายในบริเวณงานทุกตกแต่งอย่างสวยงาม หนุ่มสาวจับคู่กันเป็นคู่ๆ ต่างเดินแวะชมงานต่างๆไม่เว้นแม้แต่ครูอาจารย์ก็ร่วมมาเฮฮาปาร์ตี้เหมือนกัน บรรยากาศดูคึกคัก ภายในโรงเรียนนี้ถูกตกแต่งด้วยลิบบิ้นสีแดง สีฟ้าสีเหลือง ดูแล้วครึกครื้นเข้ากับบรรยากาศ มีดารานักร้องมาร้องในงานกลางเวทีเรียกสีสัน ได้มากเลยทีเดียว ส่วนเด็กๆมัธยมต้นส่วนใหญ่จะไปเล่นเกมส์ที่ถูกจัดไว้ในบริเวณงานต่างๆ  มัธยมปลายบ้างก็ฟังเพลง บ้างก็เล่นตามประสา อาจารย์นั้นก็คอยตรวจตราเด็กๆไม่ให้เกิดเรื่องวุ่นๆขึ้น ผู้คุมกฎเองก็ยังมาร่วมงานด้วย!!!



“หา? จริงดิ รีบๆไปเลย” ไบรอันท์พูดอย่างตื่นตระหนก



“อือใช่ แต่ไม่ต้องไปหรอก” เดวิสเอ่ย



“ก็ฉันอยากเล่นเกมส์พีเคใจจะขาดวันนี้เป็นวันโอเพ่นเบต้าวันแรกนะ” ไบรอันท์ทำสีหน้าฉุนเมื่อเดวิสไม่ยอมไป



“อืม...ฉันก็อยากไปนะเพราะตอนกลางวันพวกเราเดินดูงานกันหมดแล้ว” เจนเอ่ยพลางมองไปที่ทุกๆคน



“ก็ดีเหมือนกันนะจ๊ะ” แจนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี “รอนคิดว่าไงละ”



“ก็ดีนะฉันก็อยากจะเล่นเหมือนกัน” รอนเอ่ยพลางมองไปที่เดวิสซึ่งซึมอยู่



“ก็ได้ๆ แต่คนมันเยอะ จะไหวรึ” เดวิสเอ่ยไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร



“อ้ะ! ฉันมีเทเลพอทไง อย่าลืมสิ” แจนพูดและยิ้มอย่างมีชัย



“ เหอๆ แค่นั้นไม่พอหรอกเพราะถ้าเธอวาปเข้าไปดื้อๆคนอื่นก็รู้กัน ก็จบเห่ อะดิและพวกเราต่อต่อแถวรับพาสเวิร์ดไอดีด้วยนะ” เดวิสพยายามชี้แจงให้คนอื่นเข้าใจ



“อย่าลืมอีกอย่างสิฉันมีเวทมนต์ร่องหนอยู่แต่ทุกคนต้องแตะตัวฉันเอาไว้นะคนอื่นๆจึงมองไม่เห็นเมื่อพวกเธอเข้าไปในตึกพีเคแล้วจะมีเจ้าหน้าที่แจกพาสเวร์ดให้เล่นแค่นี้ก็เป็นอันจบ ง่ายจะตาย” แจนเอ่ยยิ้มแย้มแจ่มใส



“เธอนี่รู้ดีจัง” เจนเอ่ย



“แน่นอนอยู่แล้ว” พูดเสร็จแจนก็เริ่มร่ายเวทมนต์เทเลพอท



“จับฉันเอาไว้ 1..2..3 ไป” แจนนับถอยหลังแล้วทั้งหมดก็หายไป    ฟ้าววว ตอนนี้พรรคพวกมาถึงตึกพีเคแล้วและอยู่ห้องๆหนึ่ง



“นี่ค่ะบัตรพาสเวิร์ดเล่นเกมส์พีเค” พนักงานแต่งตัวเหมือนนักเวทย์ยิ้มแย้มอย่างสดใสนำบัตรให้ผู้เล่นที่กำลังต่อแถวรับกันอยู่



“รีบๆไปกันเถอะ” ไบรอันท์เอ่ยเป็นคนแรกแล้วก็วิ่งกรูเข้าไปเลย



“นายนั่นนี่มันจริงๆ” เจนเอ่ยอย่างโมโหเพราะมะกี้ที่ไบรอันท์วิ่งได้วิ่งชนเจนอย่างแรงทำให้เธอเกือบจะล้มไปข้างหน้า



“พวกเธอรีบๆมากันสิ” ไบรอันท์ตะโกนบอกกลุ่มของรอน และสิ้นคำพูดของไบรอันท์ทุกๆคนก็ได้บัตรเล่นเรียบร้อย



“พวกนายได้บัตรก่อนฉันได้ไง” ไบรอันท์เอ่ยแบบงงๆ



“ก็พนักงานคนนั้นวิ่งมาต้อนรับพวกเราเลยน่ะเห็นมาเป็นกลุ่มมั๊ง” รอนเอ่ยเรียบๆและเดวิสก็ยักคิ้วใส่ไบรอันท์



“โกงกันนี่หว่า” ไบรอันท์พูดแบบหงุดหงิด



“ช่วยไม่ได้นะคนมันฉลาดอะเลยได้ก่อน” เจนเอ่ยและเชิดหน้าหนีใส่ไบรอันท์

ขณะที่ไบรอันท์ต่อแถวเรียงคิวกันยาว



“โชคดีนะเพื่อนรัก มาเร็วๆด้วยละเดี๋ยวพวกฉันขอไปเล่นเกมส์ก่อนละกันนะ แบร้”เดวิสพูดทำหน้าเยาะเย้ยใส่ขณะเดียวกันไบรอันท์ก็ทำหน้าฟึดฟัดอย่างกับวัวกระทิงเห็นผ้าสีแดง  ตอนนี้ทั้งหมดก็นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่มีแว่นสามมิติวางไว้ข้างๆอยู่



“เล่นกันอย่างไรน่ะเหรอ” แจนทำหน้างงๆ



“นั่นดิ มีแว่น เข็มขัดรัดตัว เครื่องอิเล็คทรอนิกส์บางอย่างที่ติดตั้งตกที่วางแขนของเก้าอี้” เจนเอ่ยและหยิบของชิ้นนู้นชิ้นนี้มาดู



“นี่ๆ พอๆเลิกจับไปจับมาได้แล้วนะ เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟัง” เดวิสห้ามปรามเจนก่อนที่ของพวกนี้จะพังเอา



“ก็ว่ามาสิยะ” เจนวางของลงบนที่เดิมแล้วตังหน้าตั้งใจฟังเดวิส



“แว่นสามมิติที่เข้าให้ไว้ใส่ทาบไว้ที่ตาถ้าไม่เปิดเครื่องแล้วใส่ไปเราจะมองเป็นเงามืดๆไม่มีอะไรแต่ถ้าเราเปิดเครื่องแล้วคลิกไปที่ปุ่มสีเขียวระบบจะเดินเครื่องอัตโนมัติและจะเชื่อมต่อแบบออนไลน์ทันที      ส่วนตรงเข็มขัดรัวเอวและรัดตัวนั้นเป็นระบบเซพตี้

ความปลอดภัยเฉยๆ และส่วนตรงเครื่องตรงนั้นสำหรับเอาบัตรที่ได้มาใส่เอาไว้และถ้าเรามีอาวุธอะไรเด็ดๆก็เก็บไว้ที่บัตรนี้ได้หรือแม้กระทั่งกลัฟของพวกเราเอง!!!” เดวิสอธิบายอย่างระเอียดแต่เจนก็ยังทำหน้าบ๊องแบ๊วส่วนแจนพอจะเข้าใจบ้าง



“พระเจ้าอะไรจะเข้าใจยากขนาดนี้” เดวิสเอ่ยอย่างหัวเสีย



“โย่วๆๆ ฉันมาแล้วพรรคพวก แทบตายแน่ะ” ไบรอันท์วิ่งมาที่กลุ่มรอนราวสายฟ้าแลป

“ นี่พวกเธอยังไม่เข้าไปเล่นอีกเหรอ” ไบรอันท์สงสัย



“ก็มัวแต่อธิบายกับการเล่นอยู่อะดิ” เดวิสเอ่ยแบบเซงๆ



“อะไรนะ ฉันเข้าใจแล้วนะ แค่แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจเฉยๆ” เจนเอ่ยวางม่านนิดๆ



“ก็ดี ก็รีบไปกันเลย” ทั้งห้าคนก็รีบนำบัตรใส่และเรียกกลัฟวมาใส่ไว้ที่มือตัวเอง

และสวมแว่นสามมิติกดปุ่มสีเขียว



ฟ้าวววว     ตอนนี้ทั้งห้าอยู่บริเวณภูเขากว้างขวางแห่งหนึ่งมีทุ่งหญ้าสีเขียวชะอุ่มคลอบคลุมไปทั่วทุกทิศคล้ายๆเรายืนที่สนามกอล์ฟอะนะ  ทั้งห้าคนได้เดินเกาะกลุ่มกันไปโดยที่นาฬิกาตนเองจะมีตัวเลขแสดงให้เห็นว่าพลังชีวิต 2000/2000พลังเวทมนต์ 1000/1000    ทั้งห้ายังคนเดินวนเวียนไปในทุ่งหญ้าบริเวณนั้นและก็เห็นคนบางส่วนอยู่แต่ไกลๆ



“เดินมาได้สิบนาทีแล้วนะ ไม่เห็นมีอะไรเลย” เจนเอ่ยลอยๆและยกข้อมือตัวเองที่ติดกลัฟวอยู่เตรียมพร้อมการจู่โจมตลอด



ฟิ้ววว    ดาวกระจาย พุ่งมาที่กลุ่มของรอนแต่มันมาพุ่งไปตัวของไบรอันท์    



“ไบรอันท์หลบ” รอนตะโกนลั่น ไบรอันท์เองก็พอจะได้ยินเลยเอี้ยวตัวหลบทำให้ดาวกระจายที่พุ่งมาเฉียดแขนของไบรอันท์ บริเวณแขนของเขารู้สึกแสบๆแล้วก็หายไปพอมาดูที่นาฬิกาปรากฏว่าพลังชีวิต 1850/2000



“หนอย ได้เลยเพื่อน” ไบรอันท์ทำสีหน้าโกรธแค้นแล้วปล่อยลำแสงไฟฟ้าสีน้ำเงินพุ่งไปที่นินจาคนหนึ่งที่แต่งเสื้อคลุมสีดำ       ฟ้าวว  เป้าหมายถูกโจมตีและหายไปในพริบตา



“แค่นี้ก็เป็นอันเสร็จ” ไบรอันท์ทำถ้าเก็กและปัดไม้ปัดมือตัวเอง



“แค่นี้มันน้อยไป เจอแค่คนเดียวลองเจอหลายคนไม่รู้จะไหวเปล่า” เดวิสเอ่ยเตือนไบรอันท์ อย่างใจเย็น



“ดูนั่น!!!” แจนเอ่ยพลางชี้ไปตรงจุดๆหนึ่ง







“ไหนๆๆ” ไบรอันท์มองซ้ายมองขวาเหมือนจะกวนๆ(ก็กวนอะแหละและก็ไม่เห็นด้วย)



“โอ้ไม่นะ” รอนอ้าแกค้างอย่างไม่เชื่อสายตาฝูงเกราดอส (ไดโนเสาร์) กำลังมุ่งหน้ามาที่กลุ่มของรอนอย่างรวดเร็ว



“เอาไงดีละ” ไบรอันท์สะกิดรอนอย่างร้อนรน



“เอาไงละ เผ่นสิ” เจนเอ่ยและก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ แต่ทันใดนั้นก็ เปรี้ยง ลมพายุขนาดมหึมาได้พัดพาฝูงเกราดอสปลิวไปสองตัวและสองตัวนั้นไปได้ปลิวไปโดนเกราดอสตัวอื่นและล้มระเนระนาดต่อๆกันทำให้ฝูงเกราดอสพวกนั้นตายไปทุกตัว !!!



“เกิดอะไรขึ้นเนี่ย” ทุกๆคนเกิดอาการงงแต่ไม่มีใครสังเกตุว่ารอนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาทั้งหมดนั้นได้ทำอะไรลงไป



“เฮ้ยรอนนายรู้ปะว่ามันเกิดขึ้นได้ไง” เดวิสถามรอนงงๆ



“ก็ไม่ไงสิจ๊ะ รอนเข้าเป็นคนใช้ท่าเรียกพายุมาน่ะ” แจนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี



“เออๆ แล้วเวทมนต์นายเหลือเท่าไร และได้กี่คะแนนแล้ว” ไบรอันท์ถามต่อจากเดวิส



“เวทมนต์เหลือ 500/1000 ส่วนคะแนนได้ 1000 คะแนน” รอนเอ่ยเรียบๆ



“วู้วววววว” ทุกๆคนเอ่ยแทบจะในทันที



“ของฉันแค่ 100 แต้มเอง” ไบรอันท์ทำสีหน้าซึมๆ ขณะที่เจนเองก็ยังคงหัวเราะคิกๆอยู่



“หืมม แล้วเธอได้เท่าไรกันฮะ” ไบรอันท์ทำทีท่าหงุดหงิด



“ได้มากกว่านายละกัน” เจนเอ่ยเรียบๆ



“เท่าไรละ” ไบรอันท์ทำสีหน้าไม่ค่อยดี



“ 101 คะแนน” เจนเอ่ยทันทีที่ไบรอันท์ถาม



“เวนกำมากกว่าฉันแค่1คะแนน” ไบรอันท์เชิดหน้าหนีใส่



“แล้วมันมากกว่ามั้ยละ ยัยทึ่ม” เจนเอ่ยไม่สบอารมณ์



“พอๆเหอะ ทะเลาะกันอยู่ได้” เดวิสเข้ามาห้ามปรามก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะกัดกันอีก



“เออ...แล้วนายได้กี่แต้มและ” ไบรอันท์หันมาถามเดวิสขณะที่ทุกๆคนกำลังเดินมุ่งหน้าไปข้างหน้าและไม่ได้สนใจอะไรที่ไบรอันท์พูดเลย



“อะไรนะ ไม่ได้ยิน” เดวิสเอ่ยถามไบรอันท์ (แต่จริงๆเขาได้ยินแค่ยั่วโมโหเล่นๆ)



“ฉันถามว่านายได้กี่แต้มแล้ว” ไบรอันท์ตะโกนลั่นขึ้นมาอย่างโมโห



“แค่นี้ทำเป็นโมโห หึๆ 300แต้มอะ” เดวิสตอบไปงั้นๆ



“อือแค่เนี้ยก็จบ” ระหว่างนั้นนั่นเอง



ระหว่างนั้นนั่นเอง ได้มีการสั่นสะเทือนของแผ่นดินขึ้นมาอย่างรุนแรงทุกๆคนล้มลงและได้นอนราบที่พื้นเพื่อเป็นการไม่ให้เสียสมดุลทางร่างกายทั้งหมดได้ระวังตัวเป็นพิเศษและมองรอบทิศราวกับมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น



ตูมมม   แผ่นดินแบ่งตัวออกทำให้เกิดรอยแยกไบรอันท์กับเจนหนีไม่ทันจึง

ตกไปที่รอยแยกและทั้งคู่ก็หายไป  



“บ้าชิป” ไบรอันสบถอย่างโมโห “เพิ่งเล่นได้แค่1ชั่วโมงเอง” ไบรอันท์กำมือตัวเองไว้แน่นและหน้าของเขาแดงขึ้นด้วยอารมณ์โมโห



“ใจเย็นๆ แค่เกมส์จะเอาไรมาก” เจนพูดอย่างใจเย้น



“เย็นไม่ไหวแล้ว ไม่น่าพลาดท่ายังงั้น เจ็บใจ” ไบรอันท์โกรธมากๆเมื่อเขาต้องเด้ง

ออกจากเกมส์โดยที่พลังเลอดยังไม่ลด



“ฉันว่าไปหาอะไรอย่างอื่นทำดีกว่า ข้างนอกยังมีงานอยู่อีกเพียบเลยนิ๊” เจนเอ่ยและจูงมือไบรอันท์ออกไปข้างนอกทันที







ทันใดนั้นได้มีอีวอค(มังกรหิน)โผล่ออกมาจากแผ่นดิน  !!!



“ซวยอย่างแรงแล้วดิ” เดวิสเอ่ยใจไม่ดีแต่เขาก็....



ไลเทนนิ่งทันเดอร์ช๊อต สายฟ้าฟาดรูปตัววีได้มุ่งหน้าไปปะทพร่างมังกรหินแต่ก็ไร้ประโยชน์มังกรหินได้แค่เซถลาออกไปนิดนึง  และแล้วก็...



มังกรหินได้บินเร็วราวกับจรวดมุ่งหน้าเข้าชยที่กลุ่มรอน  รอนเองกระโดดหลบได้แจนเองก็ปลิวไปในทางทิศอื่นเนื่องจากแรงสั่นสะเทือน

เดวิสโดนมังกรพุ่งเข้าชนเต็มๆแต่เขาเองยังไม่ตายพลังลดลงไปเหลือ  100/2000  



เดวิสสลบลงไปกองกับพื้นเหลือแต่รอนกับแจนเท่านั้นตอนนี้ที่เผชิญหน้ากับมังกรหินตัวยักษ์นี้



“สเปเชี่ยลวินดิ้งช๊อต” รอนปล่อยลำแสงสีฟ้าหมุนเป็นเกลียว ลำแสงนี้มุ่งไปปะทะศัตรูอย่างบ้าคลั่งแต่แล้วก็....



เจ้ามังกรตัวนั้นแทบจะไม่ระคายเคืองมันแค่แผ่นหินลอกมานิดนึงเท่านั้น  แต่ตอนนี้รอนกำลังจะแย่มังกรตัวนี้รู้สึกจะโกรธมันกำลังจะใช่ท่า “อาฟเตอร์ช๊อก” และแล้วแผ่นดินทั้งหมดสั่นสะเทือนร่างเดวิสได้กลิ้งร่วงลงไปไปในรอยแยกและร่างเขาได้หายทีนี้เหลือแค่รอนกับแจนที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่



รอนเองยังดิ้นหาหนทางเพราะเขากำลังจะตกไปในรอยแยกแล้ว!!!    ฟิ้ววว



“วินเซิฟฟิ่งช๊อต” แจนเอ่ยและยกกลัฟวยิงไปข้างหน้าไปในทางมังกรแต่ ! มังกรหลบได้ทัน



“บ้าเอ้ย” รอนสบถอย่างโมโห



“เดี๋ยวฉันใช้ลมพายุนะให้มันเสียหลัก จากนั้นเธอยิงวินซิฟฟิ่งไปเลย(คลื่นพลังน้ำ)”รอนตะโกนให้แจนฟัง



“ok จ้า ฉันพร้อมและเอาเลย” แจนเอ่นเป็นท่าทีเข้าใจในแผนแต่เวลาเดียวกันมังกรได้บินโฉบหัวของรอนและเอาเล็บจิกทำให้พลังของ

เขาสูญเสียไป



“ ได้เลย เล่นกันอย่างงี้ใช่มั้ย  วินดิ้งทอนาโด” รอนปล่อยพลังออกจากกลัฟวและเกิดพายุมหึมาเหมือนกับที่ต่อสู้กับเกราดอสแต่รอนใช้ท่านี้พลังเวทมนต์ของเขาจึงเหลือ 1/1000   ตอนนี้มังกรก็ได้แค่กระพือปีกเพื่อต้านแรงลมได้เท่านั้น



“ตาฉันบ้างละนะ มังกรน้อย วินเซิฟฟิ่งช๊อต” แจนไม่รีรอปล่อยคลื่นพลังน้ำเป็นเกลียวพุ่งไปปะทะร่างมังกรอย่างจังและได้ร่วงด้วยความเสียหลักตกไปในรอยแยกอย่างฉับพลัน



“สำเร็จ” แจนเอ่ยด้วยความดีใจและรอยแยกก็ประสานเป็นแผ่นดินเหมือนเดิมทั้งสองสามารถผ่านด่านบอสตัวนี้ไปได้และก้ได้เด้ง

ออกจากเกมส์



ขณะเดียวกันเดวิสก็ยังคงนั่งอยู่ตรงที่เล่นเกมส์พีเคโดยไม่ไปไหนเพราะอะไรก็เพราะเขารอแจนกับรอนนั่นเอง



“มากันแล้วเหรอ เป็นไงบ้างละ” เดวิสจ้องหน้าพวกเขาทั้งคู่หลังจากที่ทั้งสองถอดแว่นสามมิติออก



“พวกฉันชนะบอสได้น่ะ” แจนเอ่ยพลางยิ้มอย่างมีชัย



“แต่ก็เล่นเอาพลังเวทมนต์ฉันหมดเลยนะเนี่ย” รอนเอ่ยด้วยสีหน้าที่ดูเหนื่อยแต่แฝงด้วยความดีใจ



“งั้นเหรอ แต่ก็เก่งนะ สมกันจังเลยสองคนนี้เนี่ย” เดวิสเอ่ยแซวๆแต่ทั้งสองก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมา



“ เราไปหาอะไรเล่นกันข้างนอกดีกว่า” รอนพูดเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่เดวิสจะพยายาม

แซวเขาไปมากกว่านี้



“ใช้จ้ะ รีบไปกันเถอะ” แจนเอ่ยเห็นด้วย





///ยินดีด้วยกับคุณรอน เดฟเวอร์ ผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดของเซิพเวอร์///



///ท่านจะได้ของรางวัลพิเศษจากเรา เราจะส่งของไปที่ท่านผ่านนาฬิกาทันที///





“รอนนายได้อะไรเปิดให้ฉันดูหน่อย” เดวิสเอ่ยอย่างตื่นเต้นและทั้งสามกำลังเดินออกจากพีเคทาวเวอร์



“ขอให้ทุกท่านเล่นเกมส์อย่างสนุกสนานค่ะ” พนักงานที่แต่งตัวเป็นพรีเซ็นเตอร์ผู้หญิงเอ่ยพร้อมกับใบหน้าที่สดใสหลังจากที่พวกเขาทั้งสามกำลังจะออกจากพีเคทาวเวอร์



“ครับ” รอนตอบกลับไป



“เอ๋.....สองคนนั้นหายไปไหน” แจนเอ่ยด้วยความสงสัย



“นั่นสิลืมสนิทเลย” รอนเอ่ยและนึกได้ขึ้นมา



“ช่างเหอะฉันว่าสองคนนั้นเที่ยวปีใหม่อย่างสนุกแล้วละ” เดวิสเอ่ยไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไร      ปิ๊ดๆๆ เสียงนาฬิการอนขึ้นมา





รอนนายอยู่ไหน ฉันได้ยินชื่อนายประกาศทั่วโรงเรียนเลยเรื่องนายชนะอะ----ไบรอันท์



ตอนนี้อยู่หน้าตึกพีเคทาวเวอร์----รอน



นายมาตรงที่หน้ารั้วโรงเรียนนะบริเวณนี้งานเยอะมากๆ สนุกๆ ยัยตัวแสบตอนนี้ก็กำลังเล่นเหมือนเด็กๆอยู่เลย



“อะไรนะใครว่าฉันเหมือนเด็ก” เสียงของเจนดังแว่วเล็ดลอดออกมาทางนาฬิกาและรู้สึกว่าเสียงไบรอันท์จะร้องโอ๊ยด้วย



นายเป็นอะไรน่ะ----รอน



ก็ยัยนี่อะดิมาเหยียบเท้าฉัน----ไบรอันท์



งั้นเหรอ หุๆ ----รอน



งั้นแค่นี้ละกันเปลืองเควินฉัน(เหมือนกับโทรศัพท์สื่อสารอะต้องเสียเงินเติม)----ไบรอันท์



บาย เดี๋ยวฉันตามไป----รอน



“มาและๆ สนุกอยู่อะดิ” รอนทักทายอย่างยิ้มแย้ม  ส่วนตอนนี้แจนกับเจนก็กำลังคุยกุ๊กกิ๊กกันอยู่



“หาอะไรเล่นกันดีกว่าเพื่อน” ไบรอันท์ชวนรอนกับเดวิส    “ปล่อยให้สองคนนั้นเดินเล่นตามสบายเหอะ”



“เอ่อ....” รอนพูดตะกุกตะกัก



“ไม่เป็นไรจ๊ะ ตามสบายนะรอนเดี๋ยวเรากับเจนไปหาอะไรทำสนุกๆดีกว่า” แจนเอ่ยอย่างรู้ทันรอนว่าจะพูดอะไรออกมา



“รู้ใจกันจริงๆ” ไบรอันท์เอ่ยกระซิบข้างหูรอน



“...........” รอนไม่พูดอะไรออกไป และเจนกับแจน   รอน เดวิส และไบรอันท์    ก็แยกตัวออกจากกลุ่มผู้หญิงไปหาอะไรเล่นอย่างอื่นกันต่อ



“ดูๆ นั่นสิ” เดวิสกับไบรอันท์ชี้ไปทางนู้นแทบจะพร้อมกัน



“ไปเล่นกันเถอะน่าสนุก” คราวนี้ทั้งสองก็แทบจะพูดออกมาพร้อมกันเฉียดแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้นเอง



“น่าสนใจดีนะ” รอนเอ่ยอย่างสนใจเหมือนกัน



“ไปๆ” ว่าแล้วทั้งสามคนก็เดินมาที่บริเวณเล่นจุดหนึ่งคือสนามประลองต่อสู้กับ

หุ่นยนต์ที่ติดตั้งโปรแกรมให้เป็นมนุษย์ !!!