แอนกริสเทพศักดิ์สิทธิ์ผู้พิทักษ์สวรรค์

ลำดับตอนที่ #8 : การเตรียมพร้อม

เด็กสาวที่นอนนิ่งไม่รู้สึกตัว น้ำเกลือที่ส่งมาตามสายเปรียบเสมือนการให้อาหารไปในตัวแต่ที่แปลกไปกว่านั้นคือมีหลอดแก้วเล็กๆที่บรรจุน้ำใสๆเหมือนน้ำแขวนอยู่ใกล้ๆถุงน้ำเกลือ  พยาบาลที่เฝ้าอาการของจีลจะเปลี่ยนหลอดแก้วนั่นเมื่อเวลาครบทุก8ชั่วโมงและนี่ก็ถึงเวลาที่เธอต้องเปลี่ยนอีกแล้ว



จีลค่อยๆลืมตาขึ้นเสียงเปิดประตูที่ดังตามมา เพื่อนที่จีลคุ้ยเคยเป็นพิเศษถือดอกไม้กับกระเช้าเล็กๆวางไว้ตรงโต๊ะเล็กๆที่เยื้องมาจากเตียงคนไข้เล็กน้อย



"เจลาลิ่ง!" เด็กสาวเพ้ออย่างลืมตัวแต่เสียงนั้นแผ่วเบาเหลือเกิน เจลาลิ่งที่เข้ามาในห้องมะกี้ก็พอจะจับใจความได้

"ฉันอยูนี่นะ" เจลาลิ่งเอ่ยน้ำตาของเจลาลิ่งเริ่มไหลออกมานิดๆเด็กสาวที่อยู่ในอาการที่หนักขึ้น หนักขึ้นทุกวัน บัดนี้ร่างกายของเธอซูบผอมไปมากถึงแม้จะให้อาหารหรือยาบ้างแต่ก็ไม่ได้บรรเทาอาการใดได้เลย



"ขอให้เธอหายไวๆนะฉันจะเป็นกำลังใจให้" เจลาลิ่งเอามือปาดน้ำตาขณะเดียวกันก็ยิ้มเผื่อจะมีความหวังอยู่ในใจบ้าง



แอ๊ด.....    เสียงเปิดประตูดังมาจากห้องจีล  แพทย์กับพยาบาลเดินมายังเตียงนอนของจีล

เด็กสาวที่เคยได้สติตั้งแต่เมื่อวานแต่ตอนนี้เหมือนกับว่าเธอจะไม่มีสติอะไรเหลือเลย



"หมอครับ เพื่อนผมทำไมถึงอาการหนักยังงี้ครับ" เจลาลิ่งลุกขึ้นมาถาม

"เดี๋ยวแปบนะ ฉันจะเปลี่ยนหลอดนั่นก่อน"

"หลอดอะไรครับ"



"มันเป็นหลอดที่บรรจุยาชนิดพิเศษร่างกายสามารถน้ำไปใช้ได้ทันที  เป็นตัวยาถอนพิษทำมาจากต้น 'เซนโทรมินิก เอจิ ฟิคูเม้น' เป็นสมุนไพรหายากที่อยู่ในป่าลึก ฉันก็หวังไว้ว่ามันจะถอนพิษได้นะ"

"ทำไมชื่อยาวจัง" เจลาลิ่งทำหน้างง

"เราให้เกียรติแก่ผู้ค้นพบน่ะ ความจริงก็เป็นชื่อคนนี่ละอย่าตกใจเลย" หมอยิ้มให้



แอ๊ด.........   เค้ก มินท์ และเด็กสาวผมทองนัยน์ตาสีฟ้าอ่อนเธอใส่เสื้อผ้าค่อนข้างไฮโซเลยทีเดียว แต่วาจาที่เธอพูดออกมานั้นมันทำให้เจลาลิ่งเปลี่ยนความคิดไปอีกแบบ   นี่ถ้าเธอไม่พูดฉันคงคิดว่าเธอเป็นสาวเปรี้ยวเซ็กซี่หรือออกจากเตาแหลอะไรทำนองนั้น



"เฮ้! เพื่อน มาคนเดียวแต่เช้าเลยนะ" เค้กทักทายกับเจลาลิ่งตามประสาเพื่อนแต่เจอยัยตัวดีเบียดแซงหน้าไปตรงหน้าคุณหมอเฉยเลย

"หมอคะ จีลอาการดีขึ้นรึยังคะ" มินท์เอ่ยแบบมีความหวัง

"หมอยังไม่แน่ใจในคำตอบนะ  แต่อาการในตอนนี้ยัง...."  เด็กสาวเดินตัดหน้าหมอไปมุ่งหน้าไปที่เตียงของจีล



"ไม่นะ!   หมอคะทำไมจีลอาการหนักยังงี้คะ"  หมอเงียบ "จีลๆ" มินท์พยายามจะปลุกจีลแต่ถูกเค้กห้ามเอาไว้

"อาการเธอยังไม่แน่ชัด อาจจะหาย หรือไม่ก็......"

"เป็นเจ้าหญิงนิทราใช่ปะครับ"เจลาลิ่งเสริม

"คงไม่หรอกเพื่อน จีลต้องหายแน่" เค้กเดินไปจับบ่าเด็กหนุ่มเชิงให้กำลังใจ



"ขอบใจนะ ฉันก็หวังไว้อย่างงั้นเหมือนกัน"  

"นี่พวกนายวันนี้จะไปฝึกกันรึเปล่า" มินท์หันหน้าไปถามเด็กหนุ่มทั้งสอง

"ฉันไม่..    อีกไม่กี่วันแอนกริสก็เปิดเรียนแล้ว" เค้กเอ่ย

"นายไม่แต่ฉันไป"

"ได้ไงเนี่ย"



"อืมมม   ใครก็ได้เฝ้าจีลไว้คน" เจลาลิ่งเอ่ยเสียงเรียบน้ำเสียงลึกๆที่แฝงอารมณ์ที่ลึกซึ้งเอาไว้



"ก็ได้ ฉันเฝ้าให้เอง" เค้กพูดและเดินไปรินน้ำขึ้นมาดื่ม

"ส่วนฉันไปกับนายนะ โอเค๊ะ" เด็กหนุ่มพยักหน้าตอบรับ

"เฝ้าดีๆนะเค้กมีอะไรก็โทรมาหาฉันนะ" เจลาลิ่งเอ่ย



"เอ๊ะ! แคร์ละไปไหนซะแล้ว" มินท์เอ่ยมองซ้ายมองขวา

"อ่อๆ ฉันเห็นเดินไปข้างนอกห้องแล้วละสงสัยไปเข้าห้องน้ำ" เค้กทำท่านึกคิด



"อ้าวไปไหนมาเหรอ" มินท์ถาม

"ห้องน้ำค่ะ" เธอมีเอกลักษณ์อย่างหนึ่งคือเธอจะพูดค่ะเกือบทุกคนไม่ว่าชายหรือหญิง นี่และทำให้เจลาลิ่งเปลี่ยนความคิดไปในทันที



"เพื่อนเธอเหรอมินท์" เจลาลิ่งกระซิบข้างหู ฝ่ายหญิงเพิ่งนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

"อ่อๆ ฉันลืมให้เธอทั้งสองรู้จักกันนะ เจลาลิ่งนี่แคร์ ส่วนแคร์นี่เจลาลิ่ง"

"ยินดีที่ได้รู้จัก ครับ/ค่ะ" ทั้งคู่มองหน้าพร้อมกันฝ่ายหน้าแดงเล็กน้อยแต่เจลาลิ่งกับสงสัยอาการของเธอ



"เพื่อนฉันมีพาหนะส่วนตัวด้วยรู้รึเปล่า" มินท์อมยิ้มนิดๆ ไม่ใช่เพราะเธอดีใจหรอกนะว่าเพื่อนตัวเองมีรถเป็นเพราะเธอจะได้อาศัยไปด้วยที่สำคัญนั่งสบายไม่ต้องจ่ายสตางค์

"ก็ดี"เจลาลิ่งตอบสั้นๆ แคร์เองแอบหันมามองเจลาลิ่งเล็กน้อย



เมื่อออกไปถึงนอกโรงพยาบาล ยานพาหนะลำใหญ่ปรากฏ ณ เบื้องหน้ามันดูโอ่อ่ามากถ้าจะเทียบกับเครื่องบินละก็ใหญ่เป็นรองนิดเดียวเอง    



"นี่ๆ ลำโน้น โน่นอะ" ,มินท์สะกิดเจลาลิ่งหลังจากเด็กหนุ่มเพ่งเล็งยานพาหนะลำนี้อยู่นาน

"อ้าวเหรอ อืมๆ - -""  เจลาลิ่งทำสีหน้าผิดหวังเล้กน้อย แต่ก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรก็ยังดีกว่านั่งรถโดยสารราคาแพง   อะไรกันทั้งมิติปัจจุบันยังต้องเจอกับปัญหาน้ำมันแล้วนี่!!

ฉันต้องมาเจอกับแร่ธาตุยูเรเนียมที่เป็นเชื้อเพลิงยานพาหนะในตอนนี้ รัฐบาลกำลังขาดแคลนเหมือนกัน   คิดแล้วมันเซง....



"อีกไม่ไกลก็ถึงแล้วละ" มินท์เอ่ย

"เอ๊ะ ไปมาแล้วเหรอ" เจลาลิ่งถาม

"อ๋อ...เปล่าอ่านในหนังสือเดินทางน่ะ"

"เอามาจาก..."

"นาฬิกาไง - - ."



สักแปบพวกเขาก็เห็นสิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่อาคารที่ใหญ่โตเหมือนกับสนามบินสุวรรณภูมิ ลานเจ้ายานยนตร์มีมากมายรูปร่างแต่ละลำก็แปลกหูแปลกตาออกไปดูเหมือนว่าจะเห็นน้อยลำนักที่โครงสร้างเหมือนหรือใกล้เคียงกัน



"ถึงแล้วมินท์" แคร์ปลุกเด็กสาวที่เคลิ้มหลับไป ใบหน้าเธอดูงัวเงียอย่างบอกไม่ถูก

"ถึงแล้วเหรอ อืมๆ" มินท์เอ่ยตอบรับ



"แล้วห้องฝึกอยู่ไหนละเนี่ย เอ่อแล้ว…" เจลาลิ่งพึมพำเบาๆ

"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันเตรียมเรียบร้อยหมดแล้วสถานที่ฝึกเนี่ย ส่วนค่าใช้จ่ายฉันออกให้หมดแล้วะ" แคร์พูดเปรยๆ



"ตามฉันมานะ" แคร์เอ่ย

"โห คนมากมายเลยนะ" มินท์เอ่ยลอยๆสายตากวาดมองไปไกล เจลาลิ่งมองสิ่งแวดล้อมรอบตัวเองสายตาชวนสงสัย

"ห้องไหนนะ.." แคร์ถือบัตรแข็งสี่เหลี่ยมๆตีมาซ้ายตัวเองเล่นๆไปพลางๆ "อ่อ.ถึงแล้วพวกเราตามมานี่เลยนะ"



ด้านหน้าห้องเป็นห้องทึบแสงขนาดใหญ่ ด้านกวาง ด้านยาว ดูยาวมากๆ ห้องขนาดพิเศษที่มีอักษร "V.I.P" ติดอยู่ บรรยากาศดูสงบไร้การรบกวนอะไรทั้งสิ้น

"นี่เธอ  ห้องฝึกแบบนี้เลยเหรอ เว่อไปมั๊ง" มินท์บ่นเล็กน้อย

"ไม่ฝึกก็ไม่ต้องฝึกนะ"แคร์เอ่ยเรียบๆมืออีกมือเสียบบัตรเข้าไปสักแปบประตูขนาดใหญ่ที่ดูแข็งแกร่งก็เปิดออกมา

"ห้องโล่งๆว่างๆจะฝึกอะไรอ่า เวทีมวยปล้ำเหรอฮะ" มินท์เอ่ยเชิงหยอกล้อ

"เดี๋ยวก็รู้" แคร์พูดกับตัวเองเบาๆ สักพักฉากอลังการทิวทัศน์เหมือนจริงมากๆเป็นรูปป่าไม้ขนาดใหญ่ มีสัตว์นาๆชนิดมากมาย กราฟฟิคสุดยอดเกินกว่าจะอธิบาย



"ว้าว!" เจลาลิ้งอุทานอย่างลืมตัว



"เป็นไงบ้างละ ใช้ได้มะ" แคร์ยืนกอดอกพูดกับทุกคน

"ทำได้ไงเนี่ย" มินท์อ้ำอึ้ง   "แล้วมีอะไรนอกจากนี้มะ"  

"เดี๋ยวก็รู้  ว่าแต่ใครจะเป็นคนแรก"

"คนแรก?" มินท์ทำหน้างง

"งั้นเชิญเลยทางนี้มินท์" แคร์ปรบมือเล็กน้อยแสดงความยินดีล่วงหน้า มินท์เองก็มัวแต่งงๆตัวเองอยู่มิใช่น้อย



"พับผ่าละสิ"  มินท์ตกใจเมื่อกระจกใสปิดล้อมรอบทุกด้าน แคร์กับเจลาลิ่งเท่านั้นที่ยืนอยู่นอกกระจก

"อะไรกันละเนี่ย" มินท์ยกมือป้องกันตัวอย่างระแวดระวัง



ฟิ้ววว...  เสียงแหวกอากาศตามสายลมดังมาจากด้านหลังเมื่อหันไปมองก็ไม่พบสิ่งที่เกิดขึ้น



ฟับ....    เสื้อของมิ้นท์แหว่งบริเวณแขนเสื้อ เลือดซึมออกมาเล็กน้อยแต่สักพักขาของเธอก็มีรอยเลือดซึม บาดแผลคล้ายกับกรงเล็บข่วน  นั่นมันตัวอะไรกันเนี่ย!



"!!!"  มินท์พยายามจับการเคลื่อนที่ของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง แต่มันเร็วมากจนเธอเผลอไม่ทันระวังตัว คราวนี้ตัวเธอกระเด็นโดนผนังกระจกเต็มๆ

"มินท์จะไหวเหรอ" แคร์เอ่ยมืออุ๊บอยู่ที่ปาก

"ไม่รู้สิ ฉันชักจะไม่แน่ใจ"



สักพักเงาที่เคลื่อนที่แวปไปแวปมาก็ค่อยๆปรากฏตัวชัดขึ้น สัตว์ที่มีกรงเล็บแหลมคมขนปุกปุยสีขาวคล้ายๆหมีโคล่า รูปร่างเหมือนสิงโตแต่ตัวใหญ่กว่าเพียบ แววตาสีแดงฉานกับเขี้ยวขนาดใหญ่จ้องมองเพ่งเล็งอย่างหิวกระหาย



มินท์หลบได้อย่างหวุดหวิด  สัตว์ร้ายตัวนั้นโจมตีผิดพลาดทำให้กระเด็นกระแทกไปที่โขดหินที่อยู่บริเวณนั้น มันใช้เวลาเพียงเสี้ยววินาทีดีดตัวกลับไปตั้งหลักใหม่



"มินท์! หาอาวุธแถวนั้น" แคร์ตะโกนบอกเด็กสาว เจลาลิ่งยังไม่เข้าใจที่แคร์บอกสักเท่าไร อาวุธแถวนั้นก็มีเพียงต้นไม้ ป่ารกๆ หิน กิ่งไม้   ให้ตายเถอะ! จะใช้อะไรไปต่อสู้เนี่ย



มินท์หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาเป็นอาวุธ  สัตว์ตัวนั้นหยุดนิ่งไปสักพักไม่รู้เพราะอะไร หรือว่ามันจะวิเคราะห์สถานการณ์อะไรบางอย่าง



"กิ่งไม้เนี่ยนะ" เจลาลิ่งพึมพำเบาๆ

"ก็ใช่น่ะสิ" แคร์เอ่ย

"นั่นมันสิงโตยักนะจะไหวเหรอ แค่....กิ่งไม้เนี่ย"

"ลองดูต่อไปสิ ฉันว่ามินท์เขามีวิธีของเขาแน่ๆ"

"ขอให้เป็นงั้นเถอะนะ" เจลาลิ่งภาวนาไว้ในใจ



ฟับ  ฟับ  ฟับ ฟ้าววว      



เสียงอึกทึกดังสนั่นฝุ่นคลุ้งตลบอบอวนสักสองสามวินาทีเหตุการณ์ก็ปกติ สัตว์ตัวนั้นหายไป



"โห ไม่อยากเชื่อ!" เจลาลิ่งอ้าปากค้าง แคร์ปรบมือเบาๆเป็นกำลังใจ

"หนักเอาการเลย" แสงไฟในห้องเป็นปกติ ฉากทั้งหมดหายไปในชั่วครู่ มินท์เดินมาหาเขาทั้งสอง สภาพร่างกายมีบาดแผลเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรไปมาก

"อย่างนี้ค่อยมีหวังหน่อย"



"จ๊ะๆ  แล้วใครเป็นคนต่อไปดี คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก..."



"อืมๆ รู้น๊าๆ" เจลาลิ่งเดินเข้าไปในใจกลางของห้องยืนอยู่นิ่ง สภาพแวดล้อมในห้องเริ่มเปลี่ยนเป็นทะเล ปลาโลมาขนาดใหญ่กระโดดๆ ขึ้นเหนือพ้นน้ำ และกระทบที่ผิวนำอีกครั้ง เสียงน้ำสาดกระเซ็นโดนใบหน้าของเด็กหนุ่ม ภายในเสี้ยววินาทีที่เจลาลิ่งกระพริบตา บางอย่างก็เกิดขึ้น



"นั่นมัน!!"   มังกรสีฟ้าขนาดพอประมาณ เกร็ดสีขาวที่ปกคลุมผิวเต็มไปหมด ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดลายเส้น เขี้ยวขนาดใหญ่สองเขี้ยวกำลังขบกันอย่างน่าสะพรึงกลัว

สักพัก  มันก็ฟาดหางของมันกระทบผิวน้ำทะเลเจลาลิ่งเอามือบังน้ำที่กำลังสาดใส่หน้า

ในขณะที่เจลาลิ่งเผลอมังกรที่เคลื่อนที่ไปมาอย่างรวดเร็วใช้หางโจมตีไปที่เจลาลิ่ง



ฟับ! ดูเหมือนว่าเจลาลิ่งจะหลบทันได้อย่างหวุดหวิดแต่ก็เสียทีโดนหางมันฟาดไปอีกทางจนได้ การจู่โจมที่เร็วที่เจลาลิ่งนึกไม่ถึง ร่างเจลาลิ่งลอยกระเด็นไปกระทบผนังกำแพงเต็มๆ  ร่างเจลาลิ่งกำลังจมไปในน้ำ มังกรที่ตามไล่ล่ากำลังมาอีกครั้ง แต่ด้วยความพยายามเจลาลิ่งทำอะไรบางอย่าง บางอย่างที่แคร์กับมินท์ยังไม่รู้  กระสุนน้ำจำนวนมากมายเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงโดนพุ่งไปที่มังกรตัวนั้น ดูเหมือนว่ามันจะไม่สะทบสะท้านอะไรเลย



"เกิดอะไรขึ้นน่ะ" มินท์อุทาน ด้วยความงงของทั้งคู่ก็มิอาจหาคำตอบได้

"การโจมตีเมื่อตะกี้เป็นการโจมตีธาตุเดียวกัน คงเป็นไปได้ยากที่มังกรตัวนั้นจะบาดเจ็บ"

เจลาลิ่งกำลังหาวิธีการที่จะสยบมันให้ได้



"ฉันว่าฉันรู้แล้วละว่าเจลาลิ่งจะจัดการได้อย่างไร" แคร์ยิ้มที่มุมปากแต่เด็กสาวอีกคนอย่างงงๆอยู่



โซล่า บีม !!!  แสงสีเหลืองปนส้มที่มาจากท้องฟ้ากำลังพุ่งโจมตีไปที่มังกรตัวนั้นแต่ดูท่าทางมังกรตัวนั้นจะฉลาดมันหลบได้อย่างทันท่วงที



"เจลาลิ่งเจอของยากแล้วละ" แคร์เอ่ย "ฉันเลือกโปรแกรมฝึกระดับ 5 เลยนะ ส่วนเธอมินท์ ฉันเลือกให้เพียงระดับ 1 เอง อิอิ"  เด็กสาวหัวเราะออกมาเล็กน้อยแต่อีกคนเริ่มออกอาการฉุนสักนิดหน่อย



แต่อาการเสียหลักของมันทำให้เสียการทรงตัวเจลาลิ่งได้โอกาสใช้โซล่าบีมอีกทีแต่ครานี้เจลาลิ่งยิงพลาดเป้าหมาย มังกรลุกขึ้นมาอีกครั้ง สิ่งที่ใครต่อใครนึกไม่ถึง ไฟที่พ่นออกมาจากปากมังกรพุ่งมาเป็นเกลียวเจลาลิ่งรีบดำน้ำทันทีไฟที่ตมมาก็ดับเมื่อพุ่งไปปะทะกับน้ำ



"ให้ตายเถอะ!"  เจลาลิ่งสบถในใจ  เขารีบว่ายให้เหนือพ้นจากผิวน้ำมังกรที่กำลังหยุดนิ่งกำลังดูเชิงของศัตรู ในไม่ช้าเจลิ่งก็กระโดดขึ้นไปเกาะบนหลังมังกร แต่เมื่อสัมผัสกับตัวมันเจลาลิ่งถึงกับต้องปล่อยมือ อะไรบางอย่างที่เหมือนกับถูกไฟดูด มังกรเห็นทีใช้หางฟาดไปที่ลำตัวเจลาลิ่ง  ร่างกายเขาไม่ขยับ       สักพักหนึ่งภายในห้องฝึกก็กลับเป็นปกติ



                          จบหมวดฝึก!  คุณแพ้    



เสียงที่ออกมาจากลำโพงทุกด้านคะแนนทักษะของเจลาลิ่งก็ปรากฏอยูบนสกอร์บอร์ด

ที่อยู่บนผนังด้านซ้ายมือ



ทักษะกระบวนการทั้งหมด    64/100

ความว่องไง                            40/100

กำลัง                                       80/100

ไหวพริบ                                 50/100

ความแม่นยำ                            60/100





เจลาลิ่งกำลังค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น มินท์กับแคร์รีบวิ่งมาดูอาการ เด็กหนุ่มยิ้มร่างกายของเจลาลิ่งนั้นแทบจะไม่ปรากฏอาการฟกช้ำอะไรเลย  

"ตรวจเช็คร่างกายดีไหม"  มินท์ถาม

"ไม่ๆ ฉันสบายดี"  แคร์พยักหน้าเล็กน้อย ทั้งสามก็เดินออกจากห้องฝึกไป



                                  --------------------------------------------------