Magic School

ลำดับตอนที่ #8 : [ตอนที่8 ]>>>Happy New Year I

ตอนนี้รอนก็สู้กับมนุษย์ที่อาจารย์ให้ฝึกผ่านได้ไปที่เรียบร้อยแล้วแต่ผ่านได้แค่เลเวลห้าเท่านั้นเพราะในแต่ระดับมันช่างยากเหลือเกินแต่อย่างไรก็ตามเมื่อรอนผ่านมนุษย์เหล็กได้ก็มีเสียงปรบมือของทุกๆคนแต่ก็คงไม่ใช่อาเรสคู่ปรับของเขาที่ได้ส่งเสียงโห่ร้องอย่างไร้มารยาท แต่อาจารย์เองก็ยังเอ่ยปากชมว่าเก่งและยิ้มให้อย่างเอ็นดู



“เก่งจ้ะๆ นับว่าได้เท่านี้ก็เยี่ยมในวันแรกของการฝึก” อาจารย์เอ่ยปากชมและยิ้มให้

และเพื่อนๆทุกๆคนก็ปรบมือกัน



“เยี่ยมมากเลยเพื่อน” เดวิสตบบ่ารอนเบาๆ



“เก่งใช่เล่นเลยนิ๊” แจนกล่าวชม



“ขอบคุณครับ” รอนเอ่ยอายๆเพราะเด็กสาวจ้องหน้าเขาอยู่



“เลิกชั่วโมงได้จ้า โชคดีกันนะยังไงอีกสองวันจะมีงานปีใหม่กันที่โรงเรียนขอให้นักเรียนทุกๆคนโชคดีมีชัยนะ” อาจารย์ลอล่าพูดเสร็จก็

วาปหายเหมือนกับอาจารย์คนอื่นๆที่เขาทำกัน



รอน , เจน ,  ไบรอันท์ , เดวิส , แจน , ก็กำลังเดินไปที่หอพักของตนเองแต่ทว่าแจนพารอนวาปไปที่หน้าตึกหอพักในเวลาอันรวดเร็ว



“อิจฉาจริ๊ง จริง” ไบรอันท์เอ่ยแบบเซงนิดหน่อย



“เซงอะไรยะ” เจนเอ่ยยียวน



“ก็ทั้งสองอย่างน่ะ คือ คู่นั้นน่ะแล้ววาปไปกันด้วย” ไบรอันท์พูดเชิงน้อยใจ



“ยังไม่เลิกๆ เรื่องวาปเนี่ย” เจนเหล่ตามองไปที่ไบรอันท์



“เราไปก่อนนะ” รอนกล่าวลาแจนและส่งยิ้มให้



“บ๊าย บายจ๊ะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ อืมม.....ลืมถามอะไรอย่างหนึ่งน่ะรหัสนาฬิการอน

รหัสว่าอะไร จะได้ติดต่อกันได้” แจนเอ่ยแล้วเดินมาข้างๆรอน



“ครับๆ......124 5564 789”  รอนบอกรหัสกับแจนทีละตัวเลข



“ขอบใจจ๊ะ” แจนยิ้มให้กับรอนและอีกไม่กี่วินาทีทั้งสามคนก็เดินตามมาทัน



“อะ...แฮ่ม” ไบรอันท์ทำเสียงติดคอ รอนกับแจนที่ยืนกันอยู่ชิดๆก็ปลีกตัวห่างไกลออกไป



“หวานกันจังเลยนะจ๊ะ” เจนพูดเชิงหยอกล้อ ตอนนี้รอนกับแจนเองก็หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเอง   ทั้งสองคนก็ไม่มองสบตากันเพราะความอาย



“ไปกันได้แล้วรอน” ไบรอันท์ผลักรอนไปข้างหน้าแล้วบ๊าย บายกับแจน



“บายนะ” แจนโบกมือบายทุกๆคน “พรุ่งนี้เจอกันตอนเช้าน๊า” แจนตะโกนบอกรอนแล้วรอนเองก็ขานรับเพื่อเป็นการตกลง





“พรุ่งนี้โรงเรียนหยุดเราหาซื้อของขวัญอะไรดีกว่านะ” เดวิสพูดกับรอนขณะที่ทั้งสามกับลังขึ้นบันไดไปที่ห้องพักอยู่



“นายอยู่ห้องไหนน่ะรอน” ไบรอันท์เอ่ยแล้วหันมองเบอร์ห้องไปเรื่อยๆ



“อยู่ชั้น 5 กับเดวิส แล้วนายละไบรอันท์?” รอนถามกลับ



“ดีชะมัด...ฉันดันอยู่กับคนที่ไม่รู้จัก” ไบรอันท์ส่ายหน้าเล็กน้อยและเดวิสกับรอนก็อยากจะขำอยู่เหมือนกัน



“ถึงห้องพักพวกฉันแล้ว ยังไงก็เจอกันพรุ่งนี้นะไบรอันท์ บายละ” รอนกับเดวิสเอ่ยขึ้นพร้อมๆกัน และไบรอันท์เองก็พยักหน้ารับ

และเดินจากไป





  ปิ๊ดๆ   รหัสผ่านถูกต้อง คุณรอน เดฟเวอร์ ยินดีต้อนรับค่ะ



รอนได้ใช้นาฬิกาเป็นพาสเวิร์ดผ่านเข้าไปในประตูเมื่อเปิดประตูเข้าไปแล้วทั้งสองได้พบว่ามันเป็นห้องที่ค่อนข้างกว้างวอเปเปอร์ถูกประดับให้เข้ากับบบรยากาศ ภายในห้องมีเตียงนอนอยู่สองเตียงอยู่ใกล้ๆกันทั้งห้องนั้นถูกบิ้วให้มีห้องครัว ห้องนั่งล่น ห้องนอน

ห้องน้ำ มีครบทุกอย่างเลยก็ว่าได้



“สุดยอดเลยยิ่งกว่าโรงแรมห้าดาวเลยนะเนี่ย” เดวิสงึมงำอยู่กับตัวเอง



“นั่นสิเกิดมาเคยเพิ่งเคยอยู่ห้องแบบนี้ก็ตอนนี้เอง” รอนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย



“ฉันไม่ไหวแล้วนะ ฮ้าว ขอหลับก่อนนะเพื่อน”ว่าแล้วเดวิสก็โถมตัวนอนใส่เตียงอันนุ่มนิ่มและเคลิ้มหลับไป ส่วนรอนเองยังคงสำรวจภายในห้องอยู่   แต่แล้วเมื่อหันไปมองนาฬิกาความง่วงก็โหมใส่เข้าตัวรอน   ขณะนี้รอนได้ปิดไฟทุกอย่างแล้วค่อยๆนอนบนเตียงตอนนี้เขาก็นึกอะไรทุกๆอย่างแต่ไม่ใช่เรื่องของวันแรกของการเรียนนะครับ  คือว่ารอนนึกถึงแจนน่ะ



“ว่าแต่ก็น่ารักดีนะ”รอนนึกในใจแล้วเขาก็ขำตัวเองที่ทำอะไรตลกๆให้กับแจนเห็นในวันนี้



“เวลาฉันเจอครั้งแรกมันรู้สึกว่าฉันเหมือนจะรู้จักเขามาก่อน”รอนยังคงนึกไปเรื่อยๆอยู่



“บ้าดิ จะเป็นไปได้ไง เมื่อเราเคยเจอกันครั้งแรก!” อีกใจของเขาก็เถียงไปอีกอย่างหนึ่ง



“หลับดีกว่า พรุ่งนี้ต้องซื้อของกับแจน แจนนัดไว้ 8.00น. เดี๋ยวไปไม่ทันนัดเอา”ว่าแล้วรอนก็ฟุบหลับไปหลังจากที่เขาคิดอะไรเพลินๆอยู่





“รอน รอน” เสียงเสียงหนึ่งดังอย่างต่อเนื่องตรงหน้าห้องพักของรอน



“รอน รอน อยู่มั้ย” เสียงๆนั้นยังคงดังติดๆแต่รอนเองก็ยังคงหลับสนิทและเดวิสเองก็เช่นกัน



“รอนจ้ะ วันนี้เธอจะไปซื้อของขวัญกันมั้ย” เสียงนั้นยังคงดังอยู่อีก คราวนี้รอนถึงกับสะดุ้งตื่นเมื่อได้ฟังคำว่า จะไปซื้อของขวัญด้วยกันมั้ย



“ซวยแล้ว แจนมา” รอนอุทานเสียงดังแต่ก็ไม่ดังมากนัก ในเวลาเดียวกันรอนรีบวิ่งไปที่ประตูห้องแล้วตะโกนบอกไปว่า “เดี๋ยวนะแจน ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จ” รอนพุดรนๆเขารีบวิ่งไปที่ห้องน้ำและรู้สึกว่าจะใช้เวลาอาบน้ำเพียง2นาทีเอง





“รีบๆหน่อยนะจ๊ะ” แจนตะโกนบอกไป



“ครับๆ เกือบเสร็จละ” รอนตะโกนกลับ ตอนนี้เขาเหลือแต่ผูกเชือกรองเท้า



“เสร็จรึยัง”แจนตะโกนบอกมาอีกทีตอนนี้แจนเริ่มส่ายหน้าเล็กๆแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร



“เสร็จและครับ” รอนแต่งชุดสูทเสื้อข้างในสีขาวและมีชุดคลุมสีดำ เขาแต่งตัวได้ดีมากๆ แจนเองยังเอ่ยปากชมเป็นการใหญ่



“เธอแต่งตัวแบบนี้น่ารักดีนะ” แจนยิ้มให้กับรอนและมองดูร่างกายของเขาอย่างระเอียด



“เหรอครับ” รอนเองเริ่มเขินและเว้นวรรคการพูดผิด ทำให้แจนสงสัยว่าเป็นอะไร



“เธอเป็นอะไรไปน่ะ” คราวนี้แจนจ้องหน้าเด็กหนุ่ม



“เปล่านิ๊ สบายดีครับ ว่าแต่แจนเข้ามาที่หอพักชายได้ไง” รอนตอบปัดๆและหันมาถามเรื่องใหม่ทันที



“อย่าลืมสิฉันมีเทเลพอทและก็....” แจนเอ่ยให้รอนสงสัยเล่นๆ



“และก็?” รอนถามมาติดๆ



“อำพลางตัวได้ไง” แจนยิ้มอย่างมีความสุข “มันจึงไม่มีใครเห็นฉัน” แจนพูดต่อ



“งั้นเหรอ ดีเนอะ” รอนเอ่ยเรียบๆ ขณะนี้ทั้งสองคนแจนกับรอนได้เดินออกนอกหอพักและกำลังเดินดูงานที่จัดในบริเวณโรงเรียน   ภายในบริเวณโรงเรียนมีการเริ่มจัดการตกแต่งภายในสถานที่



“วันนี้เขาให้ออกนอกโรงเรียนได้มั้ย”  รอนถามสีหน้าสงสัย



“ไม่รู้สิเราไปถามผู้คุมกฎกันดีกว่านะ” แจนเอ่ยแล้ววิ่งไปที่ผู้คุมกฎคนหนึ่ง



“ไม่ทราบว่าพวกหนูจะออกนอกโรงเรียนได้รึเปล่าคะ”แจนถามผู้คุมกฎในใจของเธอนั้นคิดไว้ว่า ได้ๆๆๆๆๆๆ ปรากฏว่าได้ผลเดินคาดวันนี้เป็นวันอิสระสามารถออกนอกโรงเรียนได้แต่ต้องกลับภายในเวลาที่กำหนดคือ18.00น.



“เย้ ได้ด้วยละรอน” แจนดีใจสุดขีดแล้วโผเข้ากอดรัดเด็กหนุ่มโดยที่รอนไม่ทันตั้งตัว



“คะ..ครับ” รอนพูดตะกุกตะกักและหน้ารอนก็แดงขึ้นมาเฉยๆ ขณะที่แจนเองยังคงดีใจอยู่



“ขอโทษนะๆ” แจนรีบถอยตัวออกห่างรอนแล้วหลบสายตาตอนนี้แจนเองก็เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไปทำให้หน้าของเขาแดงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด





“ไม่เป็นอะไรครับ” รอนพูดแล้วยังคงมองหน้าเด็กสาวด้วยความเอ็นดู



“งั้นรีบไปกันเถอะ รีบๆจับมือฉันนะ” แจนเอ่ยยังอายๆ



“จับมือ?” รอนทำหน้างง “อ๋อๆ ครับๆ get และ” รอนรีบจับมือเด็กสาวทันที



เทเลพอท  วาป                         ทั้งสองหายไปในพริบตา



และแล้วทั้งคู่ก็มายังสถานที่แห่งหนึ่งภายในบริเวณมีผู้คนหนาตา  สินค้าทุกอย่างล้วนเป็นสินค้าเฉพาะวันขึ้นปีใหม่ และเต็มไปด้วยเด็กๆมากมาย มันไม่ใช่ที่ไหนเลยสถานที่ที่เขามาอยู่นั้นคือห้างสรรพสินค้าทั่วไปนั่นเอง   รอนยังคงจับมือแจนไว้แน่นโดยหารู้ไม่ว่าแจนกำลังมองเขาอย่างงงๆอยู่



“รอน รอน” แจนเรียกแต่เด็กหนุ่มยังเหม่อลอยอยู่



“รอน เธอเป็นอะไรไปน่ะจับมือฉันไว้แน่นเชียวแถมยังเหม่ออีก” แจนถามอย่างเป็นห่วง



“เปล่าน่ะ แค่มองอะไรไปเรื่อยๆเท่านั้นเอง” รอนตอบห้วนๆ



“งั้นก็ปล่อยมือได้แล้วนะจ๊ะ” แจนยิ้มมาทางรอน



“แปว ขอโทษคับ” รอนยิ้มแห้งๆเพราะเขาหน้าแตกมาสองครั้งแล้วในวันนี้



ทั้งสองคนเดินไปทั่วห้างสรรพสินค้าและเลือกสินค้ายังชุนละมุนเพราะต้องแย่งกับคนอื่นๆด้วยงะ ลำบากซะจริงๆเล๊ย (รักแท้ย่อมมีอุปสรรค) เกี่ยวมั้ยเนี่ยอะ 55+





ตอนนี้รอนกับแจนยังคงเดินวุ่นกันอยู่ในบริเวณจำหน่ายสินค้าซึ่งมันเต็มด้วยคนที่ออกันซื้อสินค้าจำนวนมาก ต้องแย่งการซื้อว่าง่ายๆอะ น่าสงสารสงคนจริง



“ไปที่อื่นกันดีกว่ามั้ย ที่นี่ผมไม่ไหวแล้วละ” รอนพูดขณะไอค๊อกๆอยู่



“เป็นอะไรไปเหรอ ได้สิๆ เดี๋ยวนะขอนึกก่อน.......ได้แล้วไปกันเถอะจับมือฉันเอาไว้นะ.....เทเลพอท”  ฟิ้วว  ตอนนี้แจนกับรอนอยู่สถานที่อันกว้างแห่งหนึ่งบรรยากาศหนาวเย็น(แอร์มันเย็นอะ)คล้ายๆกับสถานที่ที่แล้วแต่คราวนี้ไม่ใช่มันคนละแห่งกันบริเวณนี้คนไม่ค่อยเยอะนัก มีคนบางตาซึ่งเป็นที่น่าแปลกเพราะนี่คือก่อนปีใหม่ทุกห้างจะเต็มไปด้วยผู้คนนิ๊



“ทำไมมันคนน้อยจังละ” รอนถามแจนแล้วมองไปรอบๆตัว



“เธอชอบคนน้อยๆไม่ใช่เหรอฉันถึงพาเธอมาที่นี่” แจนเอ่ยสวนกลับ



“ก็ฉันอยากรู้น่ะทำไมคนมันน้อย” รอนเอ่ยกับแจนทั้งคู่เดินมองสินค้าที่มีจำหน่ายหลากหลายอย่าง



“ชิ้นนี้สวยจังเลย” แจนหยิบตุ๊กตาหมีตัวเล็กๆ (แต่ก็ไม่ได้เล็กมากมาย) เอามา

ดูใกล้ๆท่าทางเขาจะชอบมากๆ



“เธออยากได้มั้ยละ” รอนถามแจน



“อยากได้สิ” แจนยิ้มให้รอนอย่าร่าเริง



“ซื้อให้ฉันได้มั้ย” แจนเอ่ยสีหน้าขอร้อง แต่อันที่จริงแจนก็มีเงินอยู่นะเพียงแต่เขาต้องการวัดใจเด็กหนุ่มดู



“ก็ได้สิ อยากได้สักกี่ตัวละ เดี๋ยวผมซื้อให้ครับ” รอนพูดจาอย่างสุภาพและช่วยแจนเลือกตุ๊กตา

“ขอบใจมากเลยนะ เธอนี่ดีจัง” แจนพูดพลางกอดและหอมตุ๊กตาที่น่ารักแน่นเอาไว้ที่อ้อมอก



“จะเอากี่ตัวละครับ” รอนถามขณะที่ยิ้มๆอยู่



“ตัวเดียวก็พอจ๊ะ ขอบใจมากนะ” แจนกล่าวขอบคุณรอนและเดินไปเลือกของอย่างอื่น



“อันนี้ก็สวย นี่ก็สวย ว้าว สวยหมดทุกอย่างเลย” แจนเอ่ยพลางๆและเดินไปหยิบนู่นหยิบนี่ดูไปมา



“เพิ่งเคยเห็นเธอมีความสุขก็ครั้งนี้ละนะ” รอนพึมพำเบาๆ และแล้วก็มีเหตุการณ์

บางอย่างเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน รอนได้ยินเสียงร้องของผู้หญิง ซึ่งเสียงนี้รอนรู้สึกคุ้นหูยังไงบอกไม่ถูกเลย  แต่รอนก็ตัดสินใจหันหลังมาดูอะไรบางอย่างและแจนเองก็หันควับมาทางเดียวกับรอน



“อ้าว!!! เธอเองเหรอเจน” รอนตกใจอย่างแรง



“ก็ใช่อะสิ อีตานี่เนี่ยเทเลพอทพาสาอะไรลงจอดไม่ดีเลย” เจนวยวายเป็นการใหญ่



“อะไรๆกันเธอ เธอมาเกาะฉันฉันก็เสียจังหวะสิ” ไบรอันท์พูดไม่สนใจ ในเวลาเดียวกัน

แจนเองก็วิ่งมายืนอยู่ข้างๆรอน



“มีอะไรเหรอรอน.....อ้าวพวกเธอนี่เอง” เมื่อแจนเห็นทั้งสองคนก็ตกใจอยู่เหมือนกัน



“ว่าแต่ว่าพวกเธอสองคนเทเลพอทมาที่นี่ได้ไง” รอนถามแบบงงๆ



“ก็พรุ่งนี้ปีใหม่ใช่ปะ ไม่อยากจะ said หรอกนะว่ามีคนซื้อมาให้น่ะ” ไบรอันท์ยิ้มอย่างมีความสุขแบบพอใจ



“แฟนงั้นเหรอ” แจนตอบหลังจากไบรอันท์พูดเสร็จ



“ไม่ใช่นะครับ เพื่อนที่แสนดีจากโรงเรียนเก่าน่ะเป็นผู้หญิง คิคิ” ไบรอันท์ยังคงนึกภาพ

เด็กสาวที่ส่งมาให้อย่างเคลิบเคลิ้ม ขณะที่รอนก็ยิ้มที่มุมปากนิดๆ



“อีตานี่น่ะ พอได้อุปกรณ์เทเลพอทมาก็เกิดอาการอย่างที่เห็นนั่นแหละแล้วยังทำฉันล้มอีกมะกี้” เจนเอ่ยอย่างหงุดหงิด



“ปล่อยเขาเหอะน๊า” แจนเอ่ยขึ้น



“ฉันเพิ่งสังเกตนะว่าเดวิสไม่ได้มาด้วยเหรอ” รอนถามเรียบๆ



“อ้าว...ไม่ได้มาด้วยกันเหรอ” ไบรอันท์พูดงงๆ



“เปล่านิ๊ ฉันมากับแจนแต่เช้าก็เลยไม่ได้ปลุกน่ะ เห็นเดวิสยังหลับเคลิ้มอยู่ก็เลยไม่ได้รบกวน” รอนเอ่ยและกำลังเปิดโปรแกรมบางอย่างในนาฬิกาอยู่



“ทำอะไรน่ะเหรอ” แจถามอย่างสนใจและไบรอันท์กับเจนก็มามุงที่นาฬิกาของ

รอน



“เปล่านิ๊ แค่จะตั้งนาฬิกาปลุก ฮิๆๆ” รอนหัวเราะกวนๆ



“เหอๆ” แจนกับเจนพูดขึ้นพร้อมกัน



“เธอนี่กวนใช้ได้เลยนะ” แจนเอ่ยและยิ้มเล็กน้อย



“งั้นเหรอครับ ผมแค่ทำอะไรของผมและจู่ๆก็มามุงกันเองง่ะ แปวๆ” รอนเอ่ยปนกับหัวเราะ



“เออนี่ฉันนึกอะไรได้และ เดี๋ยวฉันใช้นาฬิกาติดต่อกับเดวิสละกัน” ไบรอันท์พูดและกำลังเลือกเมนูแชทและคลิกไปตรงรหัสของชื่อเดวิส



ฮัลโล มีอะไรไบรอันท์----เดวิส



นายอยู่ไหนอะ----ไบรอันท์



ไปเที่ยวของฉันทำไมเหรอ พวกนายไปเที่ยวเหอะฉันไปของฉันเอง----เดวิส



แล้วฉันถามว่าตอนนี้นายอยู่ไหน----ไบรอันท์



อยู่ห้างไง กร๊าก----เดวิส



เหอๆ กวนไม่เบานี่หว่า----ไบรอันท์



มีเสียงบางเสียงนอกจากเสียงคุยสื่อสารกับเดวิสพวกเขาทั้งสี่ก็ได้ยินเสียงอะไรแว่วๆของข้างหลังพวกเขาและรอนเป็นคนแรกที่หันหลัง

ควับไปดู



“อ้าวนั่นมันเดวิสนิ๊” รอนพึมพำเบาๆ  “ไบรอันท์นายบอกเดวิสว่าพวกเราอยู่ที่เดียวกันและบอกให้หันหน้ามาทางซ้ายด้วย” รอนชี้แจงให้

ไบรอันท์ฟัง



“อ้าวที่เดียวกันงั้นรึ กรรม เปลืองค่าสื่อสารอีก เซง” ไบรอันท์บ่นอย่างเสียอารมณ์





นายหันมาทางซ้ายซิ----ไบรอันท์



ทำไมอะ หันทำไม----เดวิส



เถอะน๊า----ไบรอันท์



อ้าวกำพวกนายอยู่ตรงนั้นเหรอ แล้วไม่ยอมบอก----เดวิส



ก็บอกอยู่นี่ไง----ไบรอันท์      ปิ๊ดๆ เสียงการสื่อสารถูกตัดขาดเดวิสรีบวิ่งมาที่กลุ่มของรอน



“ฟลุกกันจริงๆเลย” รอนเอ่ยอย่างแปลกใจ “นึกยังไงพวกเธอถึงมาที่นี่กันโดยมิได้นัดหมาย!!!” รอนเอ่ยแกมดีใจ



“จิตใจตรงกัน ผูกพันรักใหม่....” ไบรอันท์ร้องเพลงเพลาๆอย่างอามณ์ดี



“โหอะไรจะขนาดนั้น” เจนหันมาคุยกับไบรอันท์แต่ไบรอันท์ก็มิได้สรใจเจนเลยแม้แต่นิดได้แค่เหลือบตามามองเฉยๆ และยังคงร้องเพลงต่อ



“ก็ที่นี่มันคนน้อยนิ๊......คนมันระแวงโจรอะไรไม่เข้าเรื่อง ไม่เข้าท่า” เดวิสส่ายหัวเบาๆ



แต่พูดมาทันขาดคำได้เกิดควันมากมายเต็มพื้นที่บริเวณนั้นทุกๆคนรีบหมอบหัวลงอย่างทันควันเพื่อเป็นการเซพตัวเองระดับหนึ่ง   พอมาซักพักทุกอย่างเริ่มปกติทุกๆคนเห็นกลุ่มโจรกลุ่มหนึ่งแต่งตัวปิดหน้าปิดตากำลังปล้นชิงทรัพย์อยู่



“เอาไงดีละ”  เดวิสเอ่ยอย่างวิตก



“จะเอาไงได้.....เผ่นสิครับ” พุดปั๊บไบรอันท์ก็รีบลุกหนีทันทีแต่เจนกับแจนก็ฉุดไว้ได้ทัน



“ผู้ชายอะไรปอดงี้” เจนสบถเบาๆ



“ไม่ได้ปอดนะแค่กลัวเท่านี้เอง” ไบรอันท์ทำหน้าแหยๆใส่



“หืม มันน่า.....มั้ย” เจนเอ่ยไม่สบอารมณ์



“เอายังงี้ดีกว่า เราไปช่วยพนักงานที่โดนปล้นกัน” รอนเอ่ยขึ้นและมีท่าทีจะรีบลุกไป



“เดี๋ยวสิ แน่ใจนะ ถ้าเธอไปพวกเราก็จะไป” แจนพูดเรียบๆ



“ตกลง” ทุกๆคนเอ่ยพร้อมกันแล้วรีบลุกจากจุดตรงนั้นมาที่บริเวณกลุ่มของโจร





“นี่พวกแกทำอะไรน่ะ” พลิกล๊อกไบรอันท์ได้รวบรวมความกล้ามาประจันหน้ากับโจรแต่เมื่อสิ้นเสียงของไบรอันท์ โจนหนึ่งคนได้พุ่งลำแสงสีดำทมิฬเข้าพุ่งประทะร่างของไบรอันท์ซึ่งไบรอันท์เองก็ยังไม่ทันตั้วตัวถึงกับกระเด็นไปนับสิบเมตรจากจุดเกิดเหตุไปปะทะกับสินค้าที่อยู่อีกด้วนหนึ่งและไบรอันท์เองก็ไม่ขยับเลย





“ ไบรอันท์” ทุกๆคนร้องเสียงหลง ตอนนี้ท่าทีและใบหน้าของทุกคนมองไปที่กลุ่มของโจรด้วยความโกรธแค้น



“ฮึๆๆๆ เป็นเด็กแล้วมาทำซ่าก็สมควรโดนแบบนี้ถ้าพวกเจ้าไม่อยากโดนแบบนั้นเจ้าจงหนีไปซะ” โจรชุดใส่เสื้อคลุมชุดดำรู้สึจะเป็นหัวหน้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หน้าสะพรึงกลัว



“ไม่ว่าแกจะเป็นใครฉันไม่กลัวแกหรอก” รอนพูดเสียงเข้มท่าทีของเขาดูจริงจัง



“กล้าหาญดีนิ๊เด็กน้อย” เอ่ยเสร็จลำแสงทั้งสี่ของโจรสี่ครพุ่งมาที่รอนคนเดียว   แต่รอนกระโดหลบได้อย่างสบาย แต่ว่า.......



เปรี้ยงลำแสงได้ปะทะคนทั้งสามคนและกระเด็นละลิ่วไปไกล



“ ฮ่าๆๆ ฉันเตือนเธอแล้วนะ” โจรนิรนามเอ่ยมีชัย ตอนนี้รอนเองเรียกกลัฟจากนาฬิกามาใส่ไว้ในมือเตรียมพร้อมจู่โจม      





“เฮอะคิดจะสู้” โจนชุดคลุมเอ่ยแบบดูถูกอย่างมาก “จัดการมัน” ว่าแล้วโจนชุดคลุมได้สั่งโจนอีกคนหนึ่งให้จัดการ   ฟ้าวว ลำแสงสีดำพุ่งไปที่รอนแต่ทว่าพลาดเป้าหมายรอนได้ฉวยโอกาสปล่อยลำแสงลมสีฟ้า(ท่าสุดยอด) พุ่งไปปะทะร่างโจนผู้นั้นที่ไม่ใช่ชุดคลุมกระเด็นไปกระแทกกับผนังอย่างจังแล้วนิ่งไป



“เก่งไม่เบานิ” โจนชุดคลุมเอ่ยขณะขบฟันไปมาอย่างโกรธแค้น “ได้และเธอจะได้เห็นดีกับฉัน” โจนผู้นั้นปล่อยเกรียวลำแสงขนาดมหึมาพุ่งไปเป็นรูปสายฟ้าฟาดไปที่ศัตรูคือรอนนั่นเองอย่างบ้าคลั่ง   แต่ พรึบ ภายในพริบตาแสงสีนั้นได้หายไปรอนเองก็ไม่ได้เป็นอะไรขณะที่รอนกำลังหลับตาปี๋รับความหายนะอยู่





“ไม่เป็นอะไรแล้วเจ้าหนู” ชายรูปร่างใหญ่ เสียงฟังดูเป็นผู้ใหญ่จับไปที่บ่าของรอนทำให้รอนรู้สึกว่าคนคนนี้ปลอดภัยไม่มีอะไร  ตอนนี้รอนได้ค่อยๆลืมตาทีละนิดและก้เจอกับชายผู้หนึ่ง คือ!!! ผู้คุมกฎที่เมื่อเช้ารอนกับแจนได้เข้าไปถามการขอออกไปเที่ยวนอกโรงเรียน



“เออ.....มาที่นี่ได้ยังไงครับ” รอนถามอย่างประหลาดใจ



“ฉันไม่ได้มาเที่ยวอะไรหรอกนะ ฉันแค่มาตามนักเรียน” ผู้คุมกฏกล่าว



“มาตาม?” รอนทำสีหน้าสงสัย “มาตามทำไมครับในเมื่อพวกเราได้เที่ยวอย่างอิสระและกลับหกโมงเย็นไม่ใช่เหรอ” รอนทำงงอีก



“เธอดูนาฬิกาดูสิ” ผู้คุมกฏยิ้มน้อยๆที่มุมปาก



“หา?.......หนึ่งทุ่มแล้วเหรอเนี่ย” รอนงงสุดขีด



“สงสัยพวกเธอคงเที่ยงเพลินและมาติดกับโจนพวกนี้อีก ฉันก็เลยมาตาแต่ก็ไม่ได้ทำโทษพวกเธอหรอกเพราะพวกเธอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก” ผู้คุมกฎชี้แจง



“โจร?  หายไปไหนแล้วละครับแล้ว....พวกเพื่อนๆผมไปไหนกันหมด” รอนทำสีหน้าทริบเปิ้ลงงอีก



“พวกเพื่อนๆเธออยู่ห้องพยาบาลเรียบร้อยแล้ว ฉันใช้เวทมนต์ส่งตัวพวกเพื่อนเธอไปแล้วละ แล้วโจรฉันจัดการกับมันเรียบแล้วแล้วละ” “มีอะไรสงสัยอีกมั้ย”



“พวกนั้นใช้พลังอะไรจู่โจมผมอะครับ” รอนทำสีหน้าบ๊องแบ๊ว



“ซุปเปอร์ดั๊กกิ้งช๊อต......เป้นพลังของปีศาจมืดน่ะซึ่งตอนนี้ฉันเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่ามันหลเหลือได้ง่ายในเมื่อสุญสลายไปในหมื่นปีก่อนกลังจากสงครามที่โลกอากาเซียน่ะ หรือว่ามันจะค่อยๆฟื้นคืนชีพและปลุกกองทัพอย่างช้าๆ เรื่องนี้ก็ต้องรอดูต่อไปละกัน” ผู้คุมกฎเอ่ยแล้วยิ้มให้กับรอน ขณะที่รอนถึงกับหายใจกระตุก





“ถ้างั้นเธอก็กลับไปที่โรงเรียนได้แล้วนะ....จับมือฉันเอาไว้” วาปป เทเลพอตติ้ง

และแล้วทั้งคู่ก็หายจากบริเวณนั้น  ติดตามชมตอนที่9 ต่อไปนะครับ....