แอนกริสเทพศักดิ์สิทธิ์ผู้พิทักษ์สวรรค์

ลำดับตอนที่ #7 : อาการบาดเจ็บของจีล

ภายในห้องพยาบาลเต็มไปด้วยเตียงนอนมากมาย   ผนังวอลเปเปอร์ที่ดูลายตาทำให้ผู้ป่วยเคลิ้มหลับใหล   จีลค่อยๆลืมตาขึ้นพบกับเพดานของห้องที่อยู่สูงจากระดับพื้นมากพอสมควร  เธอเริ่มกวาดสายตามองไปรอบๆพบกับเตียงนอนจำนวนมากเรียงรายกันแต่ทันทีที่จีลกำลังจะลุกขึ้นเจลาลิ่งก็พยุงจีลให้นอนต่อ



"หลับเถอะนะ" จีลเชื่อฟังอย่างว่าง่ายซักพักเธอก็หลับไป



"จีลเป็นไงบ้างเจลาลิ่ง" เค้กวิ่งมาพร้อมกับมิ้นท์ทั้งคู่พูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ



"หลับแล้วละ ไม่เป็นไรหรอก" เจลาลิ่งยิ้มกับทั้งคู่เพื่อให้ทุกคนสบายใจ  เค้กกับมินท์ถอนหายใจอย่างหมดห่วง มินท์เดินไปที่เตียงจับมือจีลไว้เพื่อให้กำลังใจ



"พ่อ แม่ เธอไม่ว่าเอาหรอกหรอมากันยังเงี้ย" จีลถาม

"อะไรนะจีล.. อ่อๆ ไม่หรอกพวกเราขอท่านมาแล้ว"

"ก็ดี"

"เจๆ ห่วงจีลขนาดนี่เลยเหรอเนี่ย พยาบาลเฝ้าก็มีนะ" เค้ยเอ่ยอย่างมีเลศนัย

"ก็ห่วงสิ" เจลาลิ่งสวนขวับ



          สักพักนาฬิกาของเจลาลิ่งก็กระพริบ หน้าจอที่ menu call มีข้อความส่งมาว่า "เธอชวนเพื่อนๆมาพบ อ. หน่อยที่ตึกแอนกริส อ. มีเรื่องจะปรึกษาด้วย เรื่องเพื่อนเธอไม่ต้องกังวลมาก"



              อื้น..................       เสียงประตูรูปร่างโปร่งใสวัสดุที่มาทำคือกระจกจากด้านนอกมองมาด้านในจะเห็นภายในได้อย่างชัดเจน







"ผอ. มีอะไรเหรอคะ" มินท์เอ่ยเสียงแป๋ว

"พวกเธอนั่งก่อนสิ  ฉันมีธุรจะมาคุยกับพวกเธอ" ผอ.เอ่ย

"แล้วเรื่องชายชุดดำละครับ"เค้กแทรกขึ้น

"นั่นแหละที่ฉันอยากจะคุยด้วย"



"ก่อนที่จะพูดเรื่องสำคัญกับพวกเธอ มาพูดเรื่องนี้กันก่อนละกัน เมื่อ 3000 ปีที่แล้ว ปีศาจยกทัพไปที่สวรรค์จนได้รับชัยชนะ  บรรดาเทพตกเป็นเชลยนานพอสมควร มีเทพบางส่วนก่อการยึดอำนาจอย่างลับๆแต่ก็กระทำไม่สำเร็จ        มนุษย์กับเทพตกลงทำสัญญาอย่างลับๆว่าจะร่วมมือต่อต้านดูริค" ทุกอย่างเป็นไปตามที่คาดไว้ คูริคเป็นฝ่ายแพ้ พันธมิตรต่างหลบนี้ตั้งแต่นั้นเราก็ไม่ได้รับข่าวสารเลยหลังสงครามจบ"



"เป็นถึงจอมปีศาจทำไมแพ้ง่ายจังครับ" มินท์ทำสีหน้าสีหน้าเควชชั่นมาร์ค  ผอ.หัวเราะๆในลำคอก่อนจะตอบคำถามไป



"ละครตบตา" ผอ.ถอนหายใจเฮือกใหญ่

"หา? ละครตบตา" ทุกคนเอ่ยเป็นเสียงเดียวกัน

"งั้นแสดงว่าร่างนั้นก็ปลอมละสิครับ"  เจลาลิ่งเอ่ยเสียงเรียบ

"ก็ไม่ขนาดนั้น ดูริคสร้างร่างของตัวเองขึ้นมาใหม่เพื่อนกันตัวเองตาย"



"ทำไมมันถึงไม่ใช้กองทัพทั้งหมดในการรบครั้งนั้นละคะ" มินท์พูดอย่างไม่เข้าใจ

"มันต้องการร่างเด็กผู้หญิงที่มีอำนาจพิเศษกว่าเด็กผู้หญิงธรรมดาเพื่อไปทำพิธีชุบชีวิต

บุตรองค์รัชทายาทคนสุดท้ายให้กลับมามีชีวิตเหมือนเดิม"



"อย่าบอกนะว่ามันต้องการจีลด้วย" มินท์พูดใบหน้าสลด รูผุมขนพองขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ทำไมต้องเป็นเธอด้วยนะจีล

"เพื่อนเธอก็อีกหนึ่งนะ" ผอ.พูดเปรยๆ





"จีลอยู่ลำพังคนเดียวนิ๊" เจลาลิ่งเพิ่งนึกขึ้นได้ร่างกายกระสับกระส่ายอยากจะออกจากห้องนี้ซักที ดูเหมือนว่า ผอ. จะรู้อาการของเด็กหนุ่ม

"วางใจเพื่อนเธอได้ไม่มีใครเข้าไปในโรงเรียนได้หรอกเรามีเรดการ์ดอยู่"



เรดการ์ดคือผู้คุมกฎของโรงเรียนแอนกริสที่คอยจัดระเบียบนักเรียนต่างๆให้อยู่ในกฎ และคอยระแวดระวังบุคคลน่าสงสัยที่เข้ามาในโรงเรียน



"ถ้าเธออยู่ที่นี่รับรองว่าปลอดภัยแน่ๆ ส่วนชายชุดดำที่เป็นภัยต่อเมืองเราอยู่ฉันจะให้ "I.S.C" จัดการให้เร็วที่สุดละกัน



"ผอ.คะแน่ใจนะคะว่าจีลคือบุคคลที่จอมปีศาจต้องการ" มินท์ถามอย่างกังวล

"เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่แน่ใจ   แต่ก็น่าจะใช่เพราะว่าชายชุดดำต้องการตัวเธอมากเหลือเกิน"

"ผอ.ครับ ชายชุดดำเป็นใครกันเหรอครับ" เจลาลิ่งถาม

"สมุนของพวกจอมปีศาจ ร่างกายมันแข็งดั่งเหล็ก  พลังที่มันใช้ก็เวทย์สายฟ้าธรรมดา ระดับอย่างพวกเธอก็พอสู้ได้" ผอ.หัวเราะเจื่อนๆก่อนที่เจลาลิ่งจะพูดสวนตอบ



"ผมกับจีลเกือบเอาตัวไม่รอด ผอ. ก็พูดเป็นเล่นครับ" เจลาลิ่งทำสีหน้าเครียดถ้าเขาสู้สมุนกระจอกๆไม่ได้เขาจะสู้ใครไม่ได้เลยละสิ

"เจลาลิ่ง!" ผอ.เรียกเด็กหนุ่ม "เธอยังไม่รู้จักใช้ความสามารถที่อยู่ในตัวเธอให้เป็น"

"หมายความว่าไงครับ" เจ้าตัวเอ่ยสีหน้าบ่งบอกความสงสัยเป็นที่สุด



"อย่าทำหน้าอย่างงั้นสิ  ถ้าเธอเรียนรู้เธอก็จะรู้เอง รอให้โรงเรียนเปิดก่อนก็ได้หรือว่าจะไปฝึกสถานที่ฝึกไปพลางๆก็ได้ ไว้ป้องกันตัว"

"ที่ไหนเหรอครับ"เค้กแทรก

"ที่ไหนคะๆ"มินท์เสริม

"ในเมืองแอนเจอลัสนี่แหละนะเป็นสนามฝึกใหญ่เลยละ เวลามีเทศกาลประลองการต่อสู้ประจำปีเพื่อค้นคนที่สุดยอดที่สุดในการใช้พลังจะมีคนไปฝึกที่นี่อยู่เพียบเลยละ"



"แพงมากไหมครับ" เจลาลิ่งเอ่ย ดูเหมือนสามคนนี้อยากรู้อยากเห็นถึงตั้งใจฟังอย่างเป็นพิเศษ

"แล้วแต่ห้องฝึกนะ ราคาเริ่มจาก 10แอนกริด จนถึง 100แอนกริด"

"ขอบคุณครับผอ.  วันนี้พวกเราลาไปก่อนนะครับ" เจลาลิ่ง เค้ก มินท์  เดินออกจากห้องผ้าม่านสีแดงเลื่อนไปอยู่มุมแต่ละมุมประตูเลื่อนที่เป็นกระกระจกใสเลื่อนเปิดออกให้ทั้งสามเดินออกไป

                                        ..........................................................

วันรุ่งขึ้น



     "เป็นไงจีล" เสียงของเจลาลิ่งดังขึ้น  แววตาน้อยๆค่อยๆลืมแสงแดดที่สาดส่องทะลุผ้าม่านในห้องพยาบาลสะท้อนเข้าตาของเด็กสาวที่ค่อยๆลืมตาจึงทำให้จีลต้องใช้มือทั้งสองข้างบังแดดไม่ให้เข้าตาตนเอง



"อรุนสวัสดิ์จ้า เป็นไงบ้างจ๊ะ สบายดีไหมหายดีรึยัง" มินท์จับมือจีล จีลเองพยายามลุกขึ้นดูเหมือนว่าเรี่ยวแรงแทบไม่มีเลย

"ทำไมลุกไม่ขึ้นละเนี่ย" จีลเอ่ยเสียงแผ่ว ใบหน้าดูค่อนข้างซีดมือที่เย็นเฉียบเหมือนคนตายจีลเป็นอะไรกันทั้งๆที่ไม่ได้ไปทำอะไรมาซักหน่อย



                เสียงปิดประตูดังขึ้นชาบรูปร่างใหญ่ใส่ยูนิฟอร์มเดินตรงมาที่เตียงนอนของจีล



"ผอ.คะ จีล.." มินท์พูดไม่ทันจบก็มีนายตัวแสบสอดขึ้น

"จีลตัวเย็นมากครับ ไม่ทราบเป็นอะไร" เค้กพูดตัดหน้า ฝ่ายหญิงทำท่าโมโหเหยียบเท้าเด็กหนุ่มไปทีทำให้เค้กเซถลาเกือบชนเตียงของจีล



"ไหน...ขอฉันดูอาการหน่อย" ผอ.เดินมาที่เด็กสาวที่อาการแย่กว่าเมื่อวานมาก ใบหน้าของเธอดูซีด แต่จีลยังมีสติอยู่ "อาการไม่ค่อยหน้าไว้ใจนะ สงสัยต้องพาส่ง รพ."





"จีลเพื่อนหนูเป็นอะไรไปคะ" มิ้นท์พูดน้ำเสียงไม่ค่อยดีติดๆขัดๆใบหน้าเธอดูกังวล

มากกว่าคนเจ็บเสียอีก



"อาการแบบไหนเหมือนจะติดพิษอะไรซักอย่าง แต่ไม่รู้ว่ามาจากไหน อาจเป็นเพราะครั้งที่แล้วก็ได้ที่เธอเกือบจะถูกลักพาตัว" ผอ.เอ่ย ทุกๆคนหายใจกระตุก



ผอ.ได้สั่งพยาบาลที่อยู่ในห้องตามรถพยาบาลฉุกเฉินเพียงแค่อึดใจเดียว ยานพาหนะลอยฟ้ารูปร่างคล้ายเครื่องบินแต่ไม่ใช่ลอยอยู่บนท้องฟ้าและบินมารับจีลและเพื่อนๆที่ยืนอยู่บนระเบียงของตึกเจวินิส "โรงพยาบาลของรงเรียนแอนกริส"



"ผอ.ครับ เรารักษาที่นี่ก็ได้นิ๊ครับ ทำไมต้องไปที่อื่นด้วย" เจลาลิ่งเอ่ยอย่างแปลกใจ

"ทางโรงเรียนไม่มีแพทย์ชำนาญทางด้านนี้ด้วยสิ จำเป็นต้องไปรักษาที่อื่นน่ะ" ผอ.ชี้แจงให้เจลาลิ่งฟัง



"จีลรู้สึกเป็นไงบ้าง" เจลาลิ่งถามอย่างเป็นห่วงมือทั้งสองกุมมือที่จีล แต่ขณะเดียวกันเค้กกับมินท์ก็แอบๆมองพฤติกรรมของเจลาลิ่งอยู่

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็หาย" จีลยิ้มให้เชิงบอกว่าไม่ต้องวิตกอะไรมาก แต่ดูจากอาการของเธอมันขัดแย้งยังไงชักกล



รถเข็นของทางโรงพยาบาลแอนจูลี่ที่มีจีลเป็นคนไข้ถูกส่งไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อตรวจอาการ เจลาลิ่งรวมถึงทุกๆคนรออยู่นอกห้อง ก็มีแต่ผอ.ที่ติดธุรด่วนจึงต้องปลีกตัวกลับไป



"ผอ.น่าจะอยู่กลับพวกเราต่อเนอะ" มินท์พึมพำ

"เขาก็ต้องติดธุรบ้างละน๊าเป็นถึงผอ.โรงเรียนแอนกริส และ ผู้บังคับบรรชาการของหน่วย "I.S.C" อีก จะให้ว่างงั้นเหีอ" เค้กเดินมาพูดกับเด็กหญิงที่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดจา





"นายว่าจีลคงไม่เป็นไรมากใช่ไหม" จีลเงยหน้าถามเค้ก

"ฉันก็หวังไว้อย่างงั้นเหมือนกัน" ขณะที่ทุกคนนั่ง เจลาลิ่งเป็นคนเดียวที่ยืนพิงฝาผนังทำท่ากระสับกระส่ายแต่ดูเหมือนว่าอาการที่เจลาลิ่งเป็นอยู่ขณะนี้จะไม่แตกต่างอะไรกับหลายๆคนเลย



             รอไปได้สักพัก



'หมอคะอาการจีลเป็นไงบ้างคะ" มิ้นท์ถามหมอเป็นคนแรกตามมาด้วยคนอื่นๆที่ลุกจากที่นั่งมาตามๆกันที่เฝ้ารอคำตอบของหมออย่างใจจดใจจ่อ

"หมอไม่ทราบอาการของโรคนะไม่เคยเห็นอาการแบบนี้มาก่อนเท่าที่เช็คประวัติคนไข้อาการแบบนี้เคยเจอเมื่อปะ 1898 (คริสต์ศักดิ์ราช) เป็นอาการของคนติดพิษร้ายแรง

เฮ้อ..." หมอชี้แจงให้ทุกเป็นขั้นตอนพลางถอนหายใจ



"อะไรคะคุณหมอพิษแค่นี้ทำไมรักษาไม่ได้ ทำไมคะตอบหนูได้ไหม" มินท์ตวาดใส่อย่างไม่สบอารมณ์เค้กพยายามจะห้ามมินท์จับมือของเด็กสาวให้ห่างจากเหตุการณ์แต่เอก็สะบัดวิ่งหนีไป



"แล้วมีวิธีรักษาอื่นไหมครับ" เจลาลิ่งถาม ความหวังน่าจะมีบ้างนะเธอจะต้องไม่เป็นอะไรจีล

"เท่าที่ทำได้ตอนนี้ก็เพียงดูอาการไปเรื่อยๆนะ หมอจะพยายามสุดความสามารถละกัน"

"ขอบคุณครับ" หลังจากเจรจากันเสร็จหมอก็เดินออกไป



"นี่มินท์ไปไหน" เจลาลิ่งเดินไปนั่งใกล้ๆกับเค้ก

"ปล่อยไปก่อน ให้สงบสติอารมณ์บ้าง  เรามาคุยเรื่องธุระสำคัญกันดีกว่า" เค้กเอ่ยเปิดประเด็น



"จะเอายังไงดีกับจีล" เค้กถาม



"ไม่รู้สินะ" เจลาลิ่งกุมขมับ  ปัญหาตอนนี้โจมตีบีบมาทั้งสองข้าง ไหนจะต้องกังวลเรื่องชายชุดดำ ไหนจะต้องหาวิธีรักษาจีลให้โดยเร็ว



"จริงสิ! เราให้ผอ.ช่วยกันดีกว่าเรื่องนี้" เค้กเอ่ยอย่างมีความหวัง

"นั่นสินะ"

                                       ***********************************

จบอีกตอนแล้วจ้า คอยลุ้นกันนะว่าปัญหาอุปสรรคต่อไปที่จีลและผองเพื่อนจะได้รับ   ปัญหากับอุปสรรคที่ทุกคนคาดไม่ถึง ติดตามตอนต่อไปนะครับ...