Magic School

ลำดับตอนที่ #7 : [ตอนที่7 ]>>> วันเปิดเทอมของนักเรียนเมจิคสคูล

“เฮ้ยมาแล้วพรรคพวก” ไบรอันท์เดินหอบแฮกมาที่กลุ่มของพวกรอน



“มาสายเป็นประจำเล๊ย แต่เราก็ไม่ถือสานะเพราะว่าคนมาสายยังไงมักจะมา

สายอยู่วันยังค่ำ” เจนเอ่ยกวนๆมันทำให้ไบรอันท์ควันออกจากหูเลยทันที



“นี่ๆ เธอทั้งสองหยุดทีเถอะเจอกันต้องกัดกันทุกที” เดวิสส่ายหัวเบาๆ



“รอนๆ นายเป็นอะไรเงียบอยู่ได้” ไบรอันท์หันไปสะกิดรอนที่กำลังดูสิ่งแวดล้อมอย่างเพลิดเพลิน



“ปะ.....เปล่า ฉันแค่มองอะไรเรื่อยๆน่ะ” รอนตอบปัดๆแล้วหันไปมองอะไรต่ออะไรต่อ



“ฉันไปดูตารางห้องมานะพวกเราอยู่ห้องเดียวกันนะ ดีปะๆ” ไบรอันท์เอ่ยแล้ว

ทำท่าร่าเริง



“เยี่ยมไปเลย” เดวิสตะโกนเสียงดังจึงทำให้เจนถึงกับสะดุ้งเลย



“เบาๆก็ได้นะ” เจนเอ่ยเรียบๆ   ขณะนี้ก็เวลาเช้าตรู่ทั้งสี่คนได้มาถึงโรงเรียนพร้อมหน้าพร้อมตาแล้วแล้วก็มีนักเรียนค่อยๆทะยอยเข้ามาในโรงเรียนทีละนิดทุกๆคนก็ทำท่าทียิ้มแย้มแจ่มใส มันเป็นบรรยากาศที่เพลิดเพลินจริงๆ



“โย่ว เมื่อวันก่อนนะฉันซัดไอ้เด็กหนุ่มข้างถนนกระเด็นไปเลยละ” ชายผมสีทองใส่เสื้อนักเรียนสีขาว(คือความจริงนักเรียนก็แต่งชุดนักเรียนอ่านะ)ดวงตาเปี่ยมด้วยความสุขเมื่อได้พูดความโอ้อวดออกมา



“นายใช้อะไรจัดการมันอะ” เพื่อนๆข้างถามอย่างสนใจ



“จะใช้อะไรน่ะเหรอ  ฉันก็ปล่อยหมัดสายฟ้าจัดการกับมันไงเพื่อน ข้อหาเกะกะขวางถนนชาวบ้าน ฮ่าๆๆ” เด็กหนุ่มเย้ยยั้นอย่างมีชัย





“หนอย น่าโมโหจริงๆเลย” ไบรอันท์ได้ยินดังนั้นจึงเกิดความโมโหและกำลังจะเดินมุ่งหน้าไปทางเด็กหนุ่ม



“ไม่เอาน๊า นายอย่าไปยุ่งกับเด็กเกเรพวกนั้นเลย เดี๋ยวนายจะโดนมันเล่นงานกับมานะ”

รอนพูดแล้วฉุดไบรอันท์ไว้ได้ทัน



“มันทำแบบนั้นได้อย่างไงฉันอย่างจะไปสั่งสอนมันจริงๆเลย”ไบรอันท์พูดทำสีหน้าเคียดแค้น



“เฮ้อ ไอเราละเซง กลัวนายจะโดนพวกนั้นรุมตายก่อนที่ได้จะจัดการมัน”เจนเอ่ยลอยๆแล้วถอนหายใจดังเฮือกแต่ขณะเดียวกันไบรอันท์ก็หันมามองเจนด้วยสายตาอันสยอง



นักเรียนม.4ที่เข้ามาใหม่ขอให้นักเรียนมารายงานตัวที่หอประชุมเวทมนต์ด้วยค่ะ



“ฉันว่าพวกเรารีบไปกันนะ เดี๋ยวจะมีคนออกันเยอะน่ะ” เจนเอ่ย



“นั่นสิรีบๆไปกันเถอะ” เดวิสเสริมแล้วรอนก็พยักหน้าตอบรับ



“แล้วมันอยู่ตรงไหนละไหนละเนี่ยไอ้หอประชุมเนี่ย” ไบรอันท์เอ่ยแล้วมองซ้ายมองขวาไปมา



“เออนั่นสินะ” รอนพูดขึ้น



“แล้วทำไงละเนี่ย” เจนแทรกขึ้นมา





“โหเชื่อพวกนายเลย ไม่รู้ว่าหอประชุมอยู่ไหน เชื่อพวกนายเลยจริงๆ” เดวิสส่ายหัวไปมาด้วยความเซง



“แล้วมันอยู่ไหนละ ก็รีบๆบอกมาสิย่ะ” เจนเอ่ยไม่สบอารมณ์



“จำได้มั้ยว่าตอนที่เข้าโรงเรียนมาเห็นตึกอะไรบ้างปะ” เดวิสเอ่ย



“ตอนที่เข้ามาโรงเรียนรู้สึกจะเห็น.........” รอนพูดไม่จบไบรอันท์ก็ชิงพูดมาทันที



“เห็นประตูรั้วเวทมนต์งั้นเหรอ” ไบรอันท์ตอบเสียงใส



“จะบ้าเหรอ” เจนเอ่ยแล้วเหยียบเท้าของไบรอันท์



“ฉันแค่ล้อเล่นเองน๊า ใช่สิตอนเข้าโรงเรียนมามันมีตึกอยู่ฉันว่ามันเป็นหอประชุมนะ” ไบรอันท์พูดแล้วพันไปมองเดวิสด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยแน่ใจ



“นั่นละ ใช่แล้ว” เดวิสตอบสวนมา



“จะมัวรีรออะไรอยู่เล่ารีบไปกันซิ”เจนเอ่ยขึ้นมา   แล้วก็มีนักเรียนบางส่วนเทเลพอทไป



“ดีชะมัดเลยพวกนี้” ไบรอันท์เอ่ยขณะที่ทุกๆคนเดินมุ่งหน้าไปยังหอประชุม



“ถ้าฉันเทเลพอทได้ก็คงดีนะ” ไบรอันท์พึมมพำเบาๆ แต่เจนก็จับใจความได้เช่นเคย



“เหอๆ อยากเทเลพอทงั้นเหรอ อย่างเธอนี่นะอย่างดีก็ใช้ได้แค่ไฟฟ้าตลกๆอ่า”

เจนเอ่ยแล้วเชิดหน้าหนีใส่ไบรอันท์       แต่เขาเองก็ทำอะไรเจนไม่ได้ก็เพราะเขาเคยแพ้เมื่อครั้งประลองกันที่แล้ว



“เจ็บใจจริงๆเลยไม่หน้าแพ้เจ้ายัยตัวแสบนั่น”ไบรอันท์คิดด้วยความโมโห



ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงหอประชุมแล้วภายในอาคารดูกว้างขวางถูกต่องแต่งด้วยผ้าม่านอันสวยงามมีโคมไฟข้างบนสีสันสวยงามตรงลึกเข้าไปด้านในสุดมีบอร์ดอันใหญ่ติดไว้อยู่ทั้งหมดภายในนั้นถูกแต่งด้วยเวทมนต์เลยทั้งสิ้น!!



“สวยจังแฮะ” ไบรอันท์มองไปทั่วๆด้วยความประหลาดใจส่วนเจนเองก็มีอาการเหมือนกันแต่เดวิสและรอนกำลังเดินมุ่งหน้าไปที่รายงานตัว   บริเวณทั้งซ้ายและขวาจะมีเป็นช่องๆคล้ายกับช่องติดต่ออะไรบางอย่าง แต่เจนเองกับไบรอันท์ยังคงมองอะไรอยู่เพลิน



“นี่ๆๆ จะมองอะไรกันนักหนาดูสิพวกนั้นปรายงานตัวกันและ” ไบรอันท์เป็นคนได้สติก่อนจึงหันไปสกิดเจน



“เออๆ งั้นรีบๆไปติดต่อกันเหอะหาช่องที่ว่างๆหน่อยนะ” เจนเอ่ยแล้วมองหา



“ฉันว่ามันคงจะไม่ว่างนะ” ไบรอันท์เอ่ยทำหน้าบอกไม่ถูก



“งั้นก็ไปต่อแถวของรอนละกัน”พูดเสร็จเจนรีบวิ่งไปต่อแถวเลยทันทีเลยไม่ได้มองซ้ายมองขวา ทันใดนั้น...



“โอ๊ย....” เจนล้มและรู้สึกว่าขาของเขาจะแพลง



“เป็นอะไรรึเปล่าครับ” ชายหนุ่มท่าทางดูสุภาพผมสีดำตาสีฟ้าเดินเอ่ยอย่างสุภาพขณะที่กำลังเอามือทั้งสองช่วยพยุงเด็กสาว



“ไม่เป็นอะไรหรอกน๊า”เจนพูดแต่มันขัดกับหน้าตาของเขาที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด

แต่แล้วไบรอันท์ก็เดินมาพอดี



“ซุ่มซ่ามจริงๆเลย...... ยังไงก็ขอโทษแทนเพื่อนผมด้วยนะครับที่เดินไม่ระวัง”

ไบรอันท์กล่าววาจาขอโทษอย่างสุภาพ



“ไม่เป็นไรครับงั้นไปก่อนนะ”พูดเสร็จชายหนุ่มก็เดินหายไป



“นี่เธอมันซุ่มซ่ามจริงๆเลย”ไบรอันท์ยังเอ่ยไม่หยุดขณะกำลังพยุงเจนให้เดินไปที่ช่องเคาร์เตอร์



“นี่นาย....”เจนไม่ได้พูดอะไรออกไป





“นี่นะหนังสือเวทมนต์สามเล่ม มีเคมีเมจิค ฟิสิกเมจิค ชีวะเมจิค แล้วมีหนังสือพิเศษอีกคือ ฮีสทอรี่แอนเจลลัสซิตี้ หนังสือพลังจิต หนังสือยุทศาสตร์ หนังสือตำราอาวุธมีเท่านี้แหละแล้วเวลากลางๆเทอมอาจจะมีหนังสือมาใหม่อีกนะ” อาจารย์ที่อยู่ช่องเคาร์เตอร์อธิบายโดยระเอียด “แล้วนี่นาฬิกาเก็บหนังสือต่างๆแล้วพอกเก็ทบอลเผื่อนาฬิกาของเธอจะเซพเก็บไว้ไม่หมด” อาจารย์ชี้แจงอีกที



“ขอบคุณมากครับ” รอนกับเดวิส กล่าวขอบคุณ แต่ในเวลาเดียวกันเจนกับไบรอันท์ก็ต่อแถวยาวเหมือนกัน



“อ้าวพวกเธอทำไมถึงมาต่อกันตรงนี้ละ” รอนถามสีหน้าแปลกใจ



“เออคือว่า.....”เจนยังไม่ทันจะตอบอะไรไบรอันท์ก็แทรกพูดขึ้นมา



“คือว่าเจนเองซุ่มซ่ามอะเลยขาแพลงฉันจึงต้องคอยประคองมันเลยช้าไง” ไบรอันท์พูดจายิ้มแย้มปล่อยให้เจนยืนทำหน้าเบี้ยวหน้าบูดอยู่



“เป็นยังงี้เองรึ” เดวิสหัวเราะเบาๆแต่เจนเองก็ไม่ได้ว่าอะไร



“งั้นฉันไปรอข้างนอกนะเดี๋ยวเวลาเที่ยงต้องเข้าเรียนวิชาประวิติศาสตร์แล้ว” รอนเอ่ย



“ก็ได้ๆ เดี๋ยวฉันกับเจนจะตามไปนะ” ไบรอันท์พูด



“อืมๆ รีบๆละกันละ” เดวิสพูดสมทบ



แล้วทั้งสองรอนกับเดวิสก็ไปนั่งที่ไม้หินอ่อนทั้งคู่กำลังหยิบหนังสือของตัวเองในนาฬิกาเอาออกมาทุกเล่มแล้วมานั่งเปิดอ่านทีละหน้าอย่างช้าๆ



“โอ้ว พระเจ้า” เดวิสอุทานเสียงหลงเพราะแต่ละเล่มที่เขาเปิดเต็มไปด้วตัวอักษรที่วางติดๆกันจนมองแล้วลายตา



“เราเรียนกับแบบนี้น่ะเหรอ” รอนกล่าวอย่างไม่เชื่อสายตา



“คงเป็นอย่างงั้นนะ” เดวิสพูดแล้วเปิดหนังสือไปเรื่อยๆ  “ดูตรงนี้สิรอน” เดวิสเปิดหนังสือประวิติศาสตร์แล้วเปิดหน้าหน้าหนึ่งที่มีอักษรเขียนไว้ว่า





...ณ ที่กว้างขวางแห่งหนึ่ง ได้เกิดศึกระหว่างเทพกับเหล่าปีศาจ ทั้งสองฝ่ายมีกำลังพลอันแข็งแกร่ง มือทั้งสองของแต่ละฝ่ายถือดาบอันคมกริบโดยที่เหล่าเทพมีดาบสะท้อนแสงระยิบระยับส่วนปีศาจแต่งชุดมีผ้าคลุมสีดำคลุมอยู่โดยที่ชายผ้าคลุมละกับพื้นถือดาบสีดำทมิฬ ทั้งสองฝ่ายได้เข้าจู่โจมกัน ณ ตอนนั้นมนุษย์เองได้ล้มตายด้วยเหล่าปีศาจจำนวนมากและคาดว่าจะได้หมดทั้งโลกเพราะฝ่ายเทพไม่สามารถต้านทานกับปีศาจ“Dark lord” ได้สงครามระหว่างมวลเทพกับปีศาจก็ได้เกิดขึ้น   ซึ่งผลในครั้งนั้นฝ่ายมวลเทพได้ถือชัยชนะแต่ต้องเสียสละองค์เทพฟีรีเซียที่เป็นประมุขของเทพยอมสละตนเองใช้พลังมหาศาลจัดการกับดาร์คหลอดได้และเหล่าเทพถือชัยชนะมาครอง...



“มันมีจริงเหรอเนี่ย” รอนเอ่ยลอยๆ



“คงงั้นมั๊ง” เดวิสยักไหล่ตอบ



“ฉันมาแล้ว” ไบรอันท์รีบวิ่งมาที่กลุ่มของรอนขณะที่เจนเองเดินตามหลังมาติดๆ



“งั้นรีบไปกันเถอะมันก็จะเที่ยงแล้วละ” เดวิสเอ่ยแล้วเก็บของทั้งหมดลงในนาฬิกา



“นั่นสิรีบๆกันเร็วๆ” เจนเห็นด้วยแล้วทั้งหมดรีบวิ่งออกจากจุดตรงนั้นไปยังอาคารวิสาดทาวเวอร์ยังลุกลี้ลุกลน  ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงตัวอาคารทุกๆคนรีบเดินมาที่ห้องที่มาเรียนโดยมีกระดานเวทมนต์เขียนไว้ว่าให้นักเรียนตามรายชื่อเข้าห้องเรียนตามในบอร์ดนี้แต่ทั้งสี่รู้หมดแล้วว่าเรียนห้องไหนกัน



“กว้างขวางอีกแล้วเฮ้อ เบื่อจัง” ไบรอันท์เอ่ยท่าทีเล่นๆแต่ทุกคนก็เดินหาตลอด



“กว้างอีกเหมือนตึกเอเทอรี่เลย เซง” เจนเอ่ยแล้วส่ายหน้า



“นั่นๆๆเจอแล้ว” แอ๊ดประตูเปิดออกโดยไม่ได้ผลักอะไรแล้วก็มีนักเรียนนั่งกันอยู่

เกือบเต็มห้อง



“นั่งไหนกันละเนี่ย” ไบรอันท์มองซ้ายมองขวาไปมา



“ท่าทางเราต้องแยกย้ายกันนั่งแล้วละ” รอนกระซิบกับเจนเบาๆ



“คงงั้นนะ” เจนเอ่ย



“รีบๆนั่งได้แล้วเด็กพวกนี้มันมองเรากันใหญ่แล้ว” ไบรอันท์พูดแล้วเอาไหล่ชนรอนเบาๆ



“รู้แล้วน๊า” พูดเสร็จรอนก็รีบเดินไปที่โต๊ะทันที ตามมาด้วย เจน ไบรอันท์ เดวิสที่รีบกรูเดินไปที่โต๊ะอย่างเร่งด่วน แต่เดวิสกับเจนได้นั่งใกล้กัน



“ดีจังเลยนะคู่นั้นอะได้นั่งกันด้วย” ไบรอันท์พูดเบาๆกับตัวเอง



“แย่จังนั่งติดกับผู้หญิงเลยเหรอเนี่ย !?!?!?” รอนนึกในใจกับตัวเอง



ตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกไม่กี่นาทีก็จะเที่ยงแล้วอีกไม่นานอาจารย์ประจำวิชาก็คงจะเข้าสอนและแล้วก็มีเสียงผู้หยิงคนหนึ่งเข้ามาทักกับรอน



“สวัสดีค่ะ ชื่ออะไรเหรอคะ” เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลตาสีน้ำตาลรูปร่างผอมเรียวค่อนข้างสูงไว้ผมยาวดูน่ารักกล่าวทักทายรอนอย่างสุภาพ



“ผมน่ะเหรอ......ชื่อรอนครับ” รอนตอบตะกุกตะกักอย่างอายๆ



“เธอนี่ตลกดีนะ”เด็กสาวหัวเราะเบาๆ “เราชื่อ แจนนี่ มาโลดี้ นะยินดีที่ได้รู้จักจ๊ะ”

เด็กสาวยิ้มให้รอนอย่างเป็นมิตรแต่รอนก็จริ๊งๆเลยนะกลับหลบหน้าซะงั้นด้วยความอาย

ตอนนี้หน้าของรอนก็แดงระเรื่อแต่เด็กสาวก็อดขำไม่ได้ที่เห็นเด็กหนุ่มหลบหน้าอย่างงั้น



“เธอจะไม่พูดอะไรเลยเหรอหรือว่าไม่อยากรู้จักกับเรา” เด็กสาวเอ่ยน้ำเสียงแบบเศร้าๆ

รอนถึงกับหันหน้ากลับมา



“เปล่าครับ...คือผม.....” รอนพูดออกมาแบบนี้และไม่ได้พูดอะไรต่อ



“ไม่เป็นไรจ๊ะฉันขอเป็นเพื่อนเธอคนนะฉันเองก็ไม่มีเพื่อนเลย” แจนเอ่ยน้ำเสียงขอ

ร้องรอน



“ได้สิยินดีเลยนะ” รอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร



ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วอาจารย์ก็ยังไม่มีวี่แววจะมา ทุกคนกำลังคุยกันเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ เจนเองกับเดวิสถึงแม้จะนั่งใกล้กันแต่ก็ไม่ได้คุยกันทั้งสองกำลังทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่อยู่



                     วาป

อาจารย์ปรากฎตัวอยู่ที่หน้าห้องเรียนและนักเรียนบางคนถึงกับตกใจที่อาจารย์โผล่มาในห้องโดยไม่มีสุ้มเสียงอะไรและเด็กๆทั้งหมดก็เงียบเองโดยอัตโนมัติ



“สวัสดีนักเรียนทุกคน” อาจารย์ผู้ชายร่างกายดูสูงแต่งชุดสูทสีดำใบหน้าที่ดูน่ากลัว

กล่าวทักทายนักเรียนน้ำเสียงดูหนักแน่น



“สวัสดีครับ/ค่ะ” นักเรียนในห้องเอ่ยขึ้นพร้อมกัน



“ฉันชื่อ เกเยอร์ เบอร์คิวลี่” อาจารย์แนะนำแล้วสาดสายตาทั่วห้องเรียนและในห้องเงียบกริบเงียบและเงียบ



“พวกเธอไม่ต้องกลัวฉันหรอกนะ ฉันไม่ได้ดุขนาดนั้น”คราวนี้อาจารย์พูดน้ำเสียงปกติ

นักเรียนในห้องถอนหายใจกันทุกคน



“แต่!!!.....” อาจารย์พูดแทรกมาอีกทีแล้วความเงียบกลับมาอีกครั้ง “พวกเธอต้องไม่ขัดคำสั่งฉันแล้วอย่างเล่นอะไรในห้องหรือส่งเสียงดังอะไรทั้งสิ้น แล้วก็ส่งงานทุกครั้ง

ถ้าทำตามนี้ได้ละก็พวกเราก็จะอยู่ด้วยกันได้ หวังว่าคงเข้าใจกันนะทุกๆคน”

อาจารย์เกเยอร์ตกลงกับนักเรียนแล้วทุกๆคนก็พยักหน้ารับกันหมด



“นี่คือวิชาประวัติศาสตร์เมืองแอนเจิ้ลคือเมืองที่พวกเธออยู่นั่นเอง วันนี้ฉันจะไม่สอนอะไรนะเพราะเป็นวันแรกแต่ฉันจะเปิดโอกาสให้ถามอะไรก้ได้ที่เกี่ยวกับเมืองนี้”

อาจารย์เอ่ยท่าทียิ้มแย้ม



“เมืองนื้ชื่ออะไรฮะ” เด็กหนุ่มตัวเล็กๆเอ่ยเสียงใส แต่เด็กทั้งห้องหัวเราะเบาๆกันทุกคน

แม้แต่อาจารย์เองก็หัวเราะกับคำถามนี้โดยไม่ได้โกรธอะไร



“ฉันบอกแล้วนิ๊ว่าเมืองที่เราอยู่ชื่อแอนเจิ้ล” อาจารย์เอ่ยท่าทีอยากจะหัวเราะ



“ครับๆๆ เข้าใจแล้วครับ” เด็กหนุ่มรีบนั่งเก้าอี้แล้วเกาหัวตัวเองเบาๆ



“อาจารย์คะเมืองนี้เป็นยังไงบ้างคะอาจารย์เล่าให้หนูฟังหน่อย”เด็กสาวผมสีน้ำตาลไม่ใช่ใครเลยแต่ก็คือแจนนั่นเองลุกขึ้นถามอาจารย์ด้วยท่าทีอยากรู้อยากเห็น



“เดี๋ยวฉันจะเล่าในชั่วโมงเรียนนะ” อาจารย์กล่าวแล้วหันไปมองเด็กคนอื่นๆอีก

“มีใครจะถามอะไรอีกมั้ย” อาจารย์ถามนักเรียนในห้องอีกที



“ผมเคยอ่านหนังสือนี้อยู่บ้างนะครับคือว่าผมอยากทราบว่ามวลเทพที่ต่อสู้กับดาร์คหลอดน่ะครับมีแต่เทพแห่งลมเหรอครับ” รอนยกมือขึ้นถามอย่างสนใจคำตอบของอาจารย์ที่จะพูดออกมา



“ไม่ใช่ ในการต่อสู้ครั้งเมื่อหนึ่งหมื่นปีที่แล้วที่องค์ฟีรีเซียยกทัพมาสู้กับดาร์คหลอดมีเทพทุกเทพไม่ว่าเทพสายฟ้า เทพแห่งลม เทพอัคคี เทพที่มีเวทมนต์ขาว เทพทุกชั้นจะมารวมตัวกันต่อสู้ในศึกครั้งนั้นนับว่าเป็นศึกที่ยิ่งใหญ่มากซึ่งครั้งนั้นองค์ฟีรีเซียต้องเสียสละตัวเองในการรบครั้งนั้นถึงจะปราบเหล่ามารได้”



“แล้วศึกครั้งนั้นมีมนุษย์ร่วมต่อสู้รึเปล่าครับ” รอนถามต่อ



“เธอถามได้ดีนะเพราะในหนังสือเรียนไม่ได้กล่าวเอาไว้ฉันเองก็พอจะรู้เรื่องนี้นะว่าแต่เธอชื่ออะไรละ” ขณะเดียวกันเด็กๆในห้องก็สนใจคำถามที่รอนถามอาจารย์เป็นอันมากจนทุกคนในห้องเงียบ



“ผมรอน เอกาวี่ ครับ” รอนตอบแล้วยิ้มน้อยๆให้อาจารย์



“อืมดี.....ในตอนขณะที่รบน่ะหนังสือหลายๆเล่มไม่ได้กล่าวถึงบุคคลผู้นี้แต่ก็เป็นบุคคลที่ช่วยทำสงครามไว้เยอะ” “กล่าวไว้ว่ามนุษย์ที่ชื่อเดทิวล่าได้รวบรวมกองทัพมาช่วยทำสงครามเหมือนกันและได้ใช้ชื่อกองทัพนี้ว่า “โฮลี่ไนท์วอริเอ้อ” พวกมนุษย์พวกนี้มีความสามารถมากพอๆกับเหล่ามวลเทพเลยก็ว่าได้ การรบครั้งนั้นกินเวลาอันยาวนานถึงสิบปีซึ่งขณะนั้นพวกเทพได้มีการก่อกบฏยึดอำนาจองค์ฟีรีเซียจึงทำให้การรบครั้งระยะต้นๆไม่มีเทพมาเกี่ยวข้องเป็นไประหว่างมนุษย์กับปีศาจซึ่งเหล่าโฮลี่ไนท์ต้องทำการรบอย่างยากลำบากเพราะปีศาจแต่ละตัวเก่งกาจทั้งนั้นทำให้การรบแต่ละครั้งต้องเสียไพร่พลเป็นจำนวนมากเลยทีเดียวแต่ก็มีอาสาสมัครเข้าร่วมทีมโฮลี่ไนท์จำนวนมากจึงสามารถต้านทานการต่อสู้กับปีศาจได้ แต่ในระยะหลังๆปีศาจมีจำนวนมากกว่ามนุษย์ ซึ่งเหล่าโฮลี่ไนท์ก็ต้านมันไม่ได้ก็เลยปราชัยถอยๆกลับมาที่เขตเมืองสวรรค์ซึ่งในตอนนั้นเหตุการณ์กบฏก็จบลงแล้ว  องค์ฟีรีเซียก็เลยยกทัพเทพไปต่อสู้ด้วยขณะเดียวกันเหล่าปีศาจก็ได้ฆ่าผู้คนในโลกมนุษย์จนแทบจะไม่มีมนุษย์คนไหนหนีรอดกลับมาได้แต่ก็คงเหลืออยู่ก็คือทัพโฮลี่ไนท์ซึ่งตอนนี้มีเพียงสิบกว่าคนเท่านั้นเพราะระหว่างทางต้องเจอกับปีศาจมากมายผู้ที่มีฝีมือจึงเอาตัวรอดมาได้แต่ก้อยู่ในสภาพสะบักสะบอม”



“แล้วไงต่ออะครับ” รอนถามอย่างสนใจ



“ก็ต่อไปก็เริ่มเรื่องที่ในหนังสือนี่ละ” อาจารย์พูดสีหน้าธรรมดา



“ขอบคุณมากครับ” รอนกล่าวขอบคูณ



“ไม่เป็นไร เธอมีอะไรสงสัยก็ถามมาได้ท่าทางเธอจะเก่งเอาการเลยทีเดียว” อาจารย์กล่าวชมรอน



“นี่ก็หมดเวลาแล้วนะฉันต้องไปสอนห้องอื่นอีกไปละ” เสร็จสิ้นคำพูดของอาจารย์

อาจารย์ก็เทเลพอทหายไป





“เธอนี่ถามอะไรได้เยี่ยมจริงๆเลยนะ” แจนกล่าวชมและเด็กหนุ่มก็มีอาการเขินนิดๆ



“ขอบคุณครับ” รอนเอ่ยอย่างอายๆ



“ต่อไปวิชาฝึกพลังแฝงแล้วละเราต้องไปตึกทูทาวเวอร์กันนะ” แจนเอ่ยให้รอนฟังขณะที่ทุกๆคนก็รีบออกจากห้องบางคนเทเลพอทได้ก็ไปได้เร็วบางคนไม่มีก็ต้องเดินเอาวะอย่างงั้น



“เธอกับไปกับฉันมั้ย” แจนถามรอน



“ไปอะไร งง” รอนทำสีหน้าครุ่นคิดในเมื่อก็ต้องไปตึกทูทาวเวอร์อยู่แล้วนี่นาแล้วไปด้วยกันหมายความว่าไงเนี่ย

เด็กสาวหัวเราะคิกๆแล้วจับมือรอนเอาไว้ “นี่รอนจับมือฉันเอาไว้นะ”แจนพูดไม่รีรอแล้วจับมือรอนโดยที่รอนไม่ได้ตั้งตัวส่วนรอนเองก็หลับตาโดยเจนก็ไม่ได้สั่งตอนนี้แจนก็เทเลพอทมาถึงหน้าตึกทูทาวเวอร์กันแล้วแต่รอนเองก็ยังคงหลับตาอยู่อย่างนั้นโดยหารู้ไม่ว่าจับมือแจนไว้แน่นเลยทีเดียว



“รอนๆ เป็นอะไรไปจ๊ะ” แจนถามสีหน้ารื่นๆตอนนี้รอนเองก็เปิดตาขึ้นแล้วพบกับอาคารที่อยู่ตรงหน้าเขาโดยไม่ได้รู้อะไรเลยว่ากำลังจับมือผู้หญิงอยู่และยังได้ไปถามแจนอีกว่า....



“เปล่านิ๊ ฉันสบายดีว่าแต่เร็วดีนะครับ”รอนพูดในเวลาเดียวกันคนอื่นๆก็มองรอนกัน

เป็นแถว



“นี่เธอไม่รู้ตัวเลยเหรอไง” แจนเองถามรอนและหัวเราะอยู่



“ขอโทษๆ ฉันไม่รู้ว่าจับมือเธออยู่” รอนเอ่ยแล้วหลบหน้าแจนคราวนี้รอนเองหน้าแดงขึ้นมาเป็นมะเขือเทศเลย หน้าแตกอีกต่างห่าง



“ไม่เป็นไรจ๊ะ” เด็กสาวพูดอย่างอารมณ์ดี



“งั้นก็รีบๆไปกันนะครับ” รอนเอ่ยพยายามเก็บความรู้สึกอายทั้งหมด



ตอนนี้ทุกๆคนก็อยู่ในโรงยิมขนาดใหญ่ที่ดูกว้างขวางมันคือที่สำหรับฝึกพลังแฝงนั่นเองและก็มีอาจารย์ประจำวิชานี้มายืนตรงกลางโรงยิมเด็กๆก็รีบวิ่งมาที่บริเวณนั้นแล้วจัดแถวอย่างรวดเร็ว



“อืมดีเร็วดีนี่ ฉันได้ข่าวว่าห้องนี้ห้องคิงนิ๊ เพราฉะนั้นพวกเธอก็คงว่านอนสอนง่ายละซินะ” อาจารย์ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งตัวสูทสีดำอย่างเคยพูดกับนักเรียน



“ฉันคืออาจารย์หัวหน้าในการสอนพลังแฝงชื่อว่า ลอล่า เรเดี้ยน” ยินที่ที่ได้รู้จักทุกๆคนนะคะ



“สวัสดีครับ/ค่ะอาจารย์” เด็กนักเรียนกล่าวคำสวัสดีพร้อมกัน



“คาบนี้เรียน2ชั่วโมงครึ่งนะอาจยาวหน่อยเพราะเนื้อหาวิชาเยอะแล้วอีกอย่าง

ฉันต้องการให้พวกเธอเก่งทางด้านนี้มากๆเอาไว้จะไดใช้ความสามารถนี้ไปแข่งขันได้”

หลังจากที่อาจารย์ชี้แจงเสร็จเสียงซุบซิบก็เริ่มดังขึ้น



“เอาละๆ พอๆในกลางเทอมแรกจะมีการแข่งขันภายในโรงเรียน ซึ่งการแข่งขันครั้งนี้จะมีการแข่งตลอดปีโดยที่ผู้ชนะจะได้อาวุธที่ไปเล่นในเกมส์พีเคได้” คราวนี้เสียงซุบซิบดังขึ้นเรื่อยๆทุกคนรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก



“เงียบๆ หวังว่าพวกเธอจะเข้าใจนะ” อาจารย์ชี้แจงอีกที



“อาจารย์คะ แล้วโรงเรียนมีที่เล่นเกมส์พีเครึเปล่าคะ” เด็กผู้หญิงหน้าใสถามอาจารย์



“มีสิเพิ่งสร้างเสร็จเองแต่ยังไม่เปิดให้เล่นนะต้องรออีก7วันน่ะ”อาจารย์ยิ้มให้กับเด็กสาวคนนั้น



“แย่เลยแบบนี้ ไวรุ่นเซงเฮ้อ” ไบรอันท์พูดแล้วถอนหายใจยาว



“เธอนี่ท่าจะบ้าเกมส์” เจนเอ่ยแผ่วเบาพอที่ไบรอันท์จะได้ยิน





“วันนี้ฉันจะไม่สอนอะไรขออาสาสมัครฝึกพลังกับมนุษย์ที่โปรแกรมสร้างขึ้นหน่อยสิเพื่อจะได้นำไปสู่การสอนได้และพวกเธอคงไม่ขัดอาจารย์นะเพราะพวกเธอคือห้องคิง”  ทุกๆคนเงียบไม่กล้าไปลองเลยสักคน



“ผมว่าให้คนที่ชื่อรอนดีกว่าครับ” เด็กหนุ่มท่าทางนักเลงไว้ผมสั้นสีทองเหมือนกับ

ไปย้อมผมมาร่างกายใหญ่โตตะโกนบอกอาจารย์อย่างไร้มารยาท



“นั่นมัน!! อาเรสนิ” ไบรอันท์กับเจนอุทานเสียงหลงพร้อมกัน

“กล้ามั้ย” อาเรสยักคิ้วใส่รอน



“คนไหนคะรอน ออกมาสาธิตให้เพื่อนๆได้เห็นกันหน่อยนะคะ”อาจารย์เรียกชื่อรอน



“ไปเถอะนะ เธอทำได้” แจนพูดเป็นกำลังใจให้รอน



“ขอบใจนะ” รอนกล่าวของคุณโดยมีเด็กสาวยิ้มให้อยู่



“อยากรู้จริงๆมันจะแน่สักแค่ไหน” อาเรสบ่นพึมพำเบาๆ



ตอนนี้อาจารย์เรียกมนุษย์ที่โปรแกรมสร้างขึ้นมาแล้วซึ่งการฝึกระดับนี้คือเลเวล 3

เพราะห้องนี้คือห้องคิงอาจารย์เลยให้ฝึกง่ายกว่า







ตอนนี้ก็ต้องมาเอาใจช่วยรอนกันอีกแล้วนะครับความสนุกสนานได้เกิดขึ้น รอนได้พบกับแจนเด็กสาวสุดป๊อบและสวยที่สุดในโรงเรียน แล้วใกล้จะถึงปีใหม่ของโรงเรียนและการชิงชัยของนักเรียนเมจิคสคูลอีก เหล่าปีศาจจากหมื่นปีก่อนค่อยๆรวมอำนาจของมันอีกครั้ง เหตุการณืระทึกของวันเปิดเทอมได้ใกล้เข้ามาแล้วติดตามต่อไปนะครับ

ตอนที่ 8........





                                             ..............................



นักเขียน (knightangel) คุยกับประชาชน



ช่วงนี้ก็ใกล้วันเกิดของผมแล้วดีใจจังยังไงก็ขอให้ทุกๆคนเข้ามาอวยพรวันเกิดให้นิกส์ด้วยนะครับ วันที่ 12/11/47 ก็จะอายุ15แล้ว จะเป็นนายแล้วง่ะ ช่วงนี้ก็มีการสอบเข้าโรงเรียนมหิดลวิทยานุสรณ์อีก วุ่นๆ คงหาเวลาอัฟยากแต่ก็จะมาอัฟบ่อยๆอะแหละ

ใครมีอะไรก็มาถามนิกส์ได้นะครับ        บ๊าย บาย