แอนกริสเทพศักดิ์สิทธิ์ผู้พิทักษ์สวรรค์

ลำดับตอนที่ #5 : ชายชุดดำ

วันหยุดที่แสนสบายกับเตียงนอนที่แสนนุ่มและแอร์ที่แสนจะเย็นเด็กหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงกำลังหลับเป็นตายซึ่งก็เป็นเจลาลิ่ง  แสงแดดยามเช้าบัดนี้ทอประกายส่องผ่านผ้าม่านก็ไม่สามารถปลุกเจลาลิ่งให้ตื่นจากการหลับได้  จนกระทั่ง...


 ปิ๊ดๆ


เสียงนาฬิกาดังขึ้น เจลาลิ่งค่อยๆลืมตามือทั้งสองข้างกำลังยันตัวเองให้ลุกจากที่นอนไปยังโต๊ะเขียนหนังสือที่อยู่ข้างๆไปทางซ้ายมือของประตู   เจลาลิ่งหยิบนาฬิกาที่วางไว้อยู่ข้างสมุดโน๊ทสีชมพูเปิดข้อความที่ถูกส่งมา พบกับของขวัญบางอย่างที่ถูกส่งมาพร้อมกับข้อความ  ทันทีที่อ่านข้อความจบก็พบกับหมวกแฟนตาซีสีสันสวยงาม  เจลาลิ่งพิจารณาอย่างถี่ถ้วนและลองใส่ดู สักแปบบเขาก็นำหมวกวางลงไว้ที่เดิมและเดินไปนอนต่อ - -"



            กริ๊ง         กริ๊ง


"สวัสดีจ๊ะเจลาลิ่ง" เสียงทักทายใสๆของจีล เจลาลิ่งจำได้แม่นเพราะน้ำเสียงของเธอไพเราะเหลือเกิน

"ไงจีล" เจลาลิ่งเอ่ยทัก

"วันนี้ที่แอนกริสมีจำหน่ายเครื่องแบบนักเรียนนะ ไปด้วยกันไหม"

"ไปสิๆ วันนี้อยากหาอะไรทำอยู่เหมือนกัน"

"อืม... ไปเที่ยวด้วยไง"

"ครับๆ  เจอกันหน้าโรงเรียนนะ"    เจลาลิ่งวางโทรศัพท์ลง ลุกขึ้นไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเพื่อจะรีบไปตามนดของจีล ความจริงเขายากจะอยู่ที่บ้านแต่นี่จีลออกปากชวนทั้งทีไม่ไปไม่ได้หรอก

                                                                …………………………………..

จีลเป็นฝ่ายที่รอเจลาลิ่งซึ่งตอนนี้เด็กหนุ่มยังมาปรากฏให้เห็นเลย


"ว่าแต่... ไปกันรึยังครับ" เจลาลิ่งโผล่มาที่ข้างหลังจีลตั้งแต่เมื่อไรไม่ทราบ จีลสะดุ้งเล็กน้อยแต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่รู้อาการเธอ


"ไปกันสิ  ยืนเฉยทำไมกันละ"



มีคนบางส่วนที่เดินตัวเปล่าออกมาจากโรงเรียนโดยไม่ได้ถืออุปกรณ์อะไรเลย  พวกนั้นเดินไปทำอะไรตรงนั้นทั้งๆที่ไม่ได้อะไรเลย แล้วเสื้อผ้านักเรียนละ


"จีล..จะรับเครื่องแบบตรงไหนละ"

"ตึกดีนิส"

"อะไรนะ เวนิสเหรอ รับเครื่องแบบที่โรงอาหารนี่นะ"

"บ้าสิ ดีนิส ดีนิส" จีลกระแทกเสียง



"จีล..ถ้าใครหลงมาที่นี่โรงเรียนนี้คงหาทางออกไม่ได้แน่ๆเลย"

"ก็แน่ละ ไม่มีนาฬิกาข้ามมิติ"

"ไม่ใช่อย่างงั้น หมายถึงคนในนี้นี่แหละเช่นเราสองคนหลง คิดดูสิตึกยี่สิบกว่าอาคาร มองแล้วมันงงๆ ถ้าไม่งั้นก็ลองห้ามใช่นาฬิกาส่องดูแผนที่สิ"

"จะลองก็ได้นะ"

"ก็ได้ ลองดูสิ"

"ด้าย" จีลลากเสียงยาวเธอปิดโปรแกรมแผนที่ทันที และเดินหนีทำท่าแอ็คเล็กน้อย แต่ในสายตาของเจลาลิ่งที่มองดูนั้น จีลนั้นออกจะน่ารักซะมากกว่า


"อ้าวไปไหนแล้วละ" ยังไมทันที่จะคุยด้วยจีลก็หายตัวไปอย่างพลัน


จีลก้าวเท้าไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้เส้นทางเลยแม้แต่นิดแต่โชคยังเข้าข้างตึกดีนิสอยู่เบื้องหน้าเธอแล้ว  ความจริงหากสังเกตดูก็พอจะรู้ว่าตึกดีนิสอยู่ที่ไหน จีลก็แค่เดินตามคนอื่นมาก็เท่านั้น     เจลาลิ่งยังคงเปิดนาฬิกาเพื่อดูแผนที่และเดินไปที่ตึกดีนิสแต่กว่าจะมาที่ตึกได้จีลเองก็รับเครื่องแบบนักเรียนเสร็จเรียบร้อยไปแล้ว


"จีลรับเครื่องแบบเสร็จรึยัง"เจลาลิ่งเอ่ย

"…….." มีแต่ความเงียบครอบงำ

"ถามแล้วไม่ตอบ" เจลาลิ่งเอ่ยเชิงกวนๆสักเล็กน้อยแต่จีลไม่ได้สนใจเดินหนีไปเลย  แต่จีลเองไม่ได้ไปไหนเพียงแต่หลบไปในมุมๆหนึ่ง(ต้นไม้)และสังเกตดูเด็กหนุ่มซึ่งท่าทางเฟอะฟะอยู่ พร้อมกับเสียงหัวเราะในลำคอนิดๆ



"โทษนะครับรับเครื่องแบบนักเรียนตรงไหนเหรอครับ" เจลาลิ่งหันไปถามเด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อสีดำกางเกงสีดำนัยน์ตาสีดำดูเหมือนการตกแต่งจะดูเป็นสีดำไปทั้งหมด เจลาลิ่งยังไม่ได้สนใจเรื่องนั้นสิ่งที่สนใจอยู่ในขณะนี้คือเครื่องแบบนักเรียนรับตรงไหน

"ก็นี่ไงครับ ตรงนี้" เขาตอบกลับอย่างสุภาพผิดกับเจลาลิ่งประเมิณไว้ในตอนแรกเพียบ  จีลยังคงสังเกตพฤติกรรมของเด็กหนุ่มต่อไป

"ที่นี่!" เจลาลิ่งพูดทวนคำพร้อมกับเกาหัวแกรกๆ เป็นอีกทีที่จีลอดขำไม่ได้ แต่ด้วยความช่างสังเกตของเจลาลิ่งที่เห็นเด็กหนุ่มคนมะกี้ที่ไปถาม เดินไปในตู้คล้ายๆกับ atm ในบ้านเราเพียงแต่มีข้อแตกต่างซักเล็กน้อย  เจลาลิ่งยังคงสังเกตการณ์ชายคนนั้นต่อไปแต่เมื่อเห็นนายคนนั้นกดอะไรไม่รู้ สักแปบเขาก็เสร็จธุรเดินออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น     เอ๊ะ!! หรือว่าจะเป็นตู้กดเงิน  เจาลิ่งเอียงคอเล็กน้อย


ไปรับเครื่องแบบนักเรียนแต่ไม่ได้อะไรกับมา งงแฮะ หรือว่าจะเป็นอะไรที่พิศดาลอีกละเนี่ย ที่แอนกริสเนี่ยมีอะไรแปลกๆเยอะแฮะ  


"จีล...  จีล..." ไม่มีเสียงตอบรับแต่ประการใด จีลเองก็เดินออกมาหลังจากหลบเจลาลิ่งได้สักพัก

"อ้าวกลับไปแล้วไม่ใช่เหรอ"

"อยากให้กลับไปจริงๆอะ"

"ไม่ๆ..  ช่วยหน่อยนะทำไงดีอะ"

"ม่ายบอก"

"นะๆ" เจลาลิ่งกระพริบตาปิ๊บๆทำเสียงอ้อนวอน

"ช่วยก็ได้ บอกรหัสนาฬิกามาสิ" จีลเอ่ย

"C 4 2 F 7"

"เดี๋ยวนะ" จีลพูดจบก็เดินไปกดหมายเลขในเครื่องที่เจลาลิ่งคิดว่าเป็น atm  สักครูบัตรแข็งก็ออกมา



"อืม..เสร็จและ นี่บัตรประจำตัวนายนะอย่าทำหายละและถ้าจะติดต่ออะไรเพิ่มเติมก็ใช้บัตรนี้นะพร้อมกับใส่รหัสแล้วเลือกโปรแกรมที่ต้องการ เข้าใจนะ" จีลยักคิ้วเอียงคอเล็กน้อย



"จ๊ะๆ" เจลาลิ่งพยักหน้ารับ "เดี๋ยวๆ ไหนละเครื่องแบบ!?!?"

"ก็ได้แล้วนิ๊อ่อๆลืมบอกไปอยู่ในนาฬิกานายแล้ว"

"ในนาฬิกานี่นะ!" เจลาลิ่งอึ้งไปสักพัก "แล้วจะเอาออกยังไงดีละ"

"เฮ้อ.." จีลถอนหายใจก่อนจะพูด " นายเลือกโปรแกรม item แล้ว click ไปที่ object แค่นั้นเอง  understand" จีลบอกเจลาลิ่งเสร็จพร้อมมองหน้าเด็กหนุ่ม



"ครับๆ เข้าใจและ ใช้งานยากจริงเนอะ ว่าปะๆ" เจลาลิ่งขอความเห็นจีลพลางๆ ทำฟอร์มเฉยๆ

"ตามสัญญานะ ซื้อของให้ด้วย อิอิ" จีลยิ้มอย่างร่าเริงขยับตัวเอนเอียงเล็กน้อยท่าทางดูสบายใจนางเอกเรา

"ครับ ตามพระราชประสงค์" เจลาลิ่งน้อมศีรษะตัวเอง ประชดเล็กน้อยแต่เด็กสาวรู้สึกจะพอใจมาก ทั้งคู่เดินออกจากแอนกริสและเปิดประตูรถแท็กซี่ให้ท่านหญิงเข้าก่อน

"นี่นายไม่ต้องเวอร์ก็ได้" จีลทำเสียงดุๆ

"หม่อมฉันมิบังอาจ" เจลาลิ่งยังคงกวนเหมือนเดิม

"พอแล้วววว"

"อะๆ พอก็พอมะกี้จะถามว่าอะไรนะ"

"นายมีสตางค์เหรอนี่มันที่เมืองแอนเจอลัสนะไม่ใช่กรุงเทพฯ!"

"เออใช่ จริงด้วย"  

"อะไรนะ"



"ไม่มีสตางค์เหรอครับ ผมจำได้ว่ามีรถโดยสารที่ถูกที่สุดในเมืองแอนเจอลัสเลยนะ" คนขับรถแท็กซี่แทรกขึ้นมา

"เพื่อนฉันล้อเล่นเองค่ะลุง" จีลรีบแก้ตัวแทน

"ถูกงั้นเหรอจีล" เจลาลิ่งกระซิบข้างหู

"นี่มันยุกต์พัฒนาล้ำหน้ากว่าปัจจุบัน 120ปีเชียวนะ รถแท็กซี่ที่นี่ก็เหมือนรถสามล้อบ้านเราน่ะ" จีลอธิบายเป็นขั้นตอน



"แน่ใจนะว่าไม่มีเงิน งั้นยืมนาฬิกาหน่อยสิ" จีลเอ่ยเจลาลิ่งเงียบและถอดนาฬิกาออกจากมืออย่างว่าง่าย  จีลเลือกโปรแกรม money ตัวเลขเขียนว่า 10300 แอนกริด จีลเลือกไปที่โปรแกรม remove และใช้หมายเลข 50 แอนกริด สักพักเงินก็ออกมาอย่างรวดเร็ว

"ทำได้ไงอะเธอ" เจลาลิ่งอึ้งนิดๆ

"รู้สึกว่าเงินนายจะมากกว่าใครๆเลยนะ รู้สึกจะเป็นเพราะการแข่งขันที่นายชนะ มิน่าสตางค์เพียบเลยใช้ทั้งปีการศึกษาอย่างพอเหลือเลยนะเนี่ย"

"อะไรนะ"

"10000  แอนกริด ฉันมีแค่ 300แอนกริดเอง"

"ถ้าจะเทียบกับค่าเงินในโลกปัจจุบันของเราก็ประมาณ 400000 บาทเห็นจะได้"

" แล้ว300แอนกริด มาจากไหนเหรอ นี่ถ้าใครจะมายืมนาฬิกานายให้เก็บดีๆเลยนะ หรือไม่ก็ใส่รหัสล๊อกเอาไว้ หวังว่าคงทำได้นะ"

"พอได้ ขอบใจละ" เจลาลิ่งยิ้ม

"จ๊ะ" จีลยิ้มตอบ


"จะว่าไปวันนี้รู้สึกสดชื่นยังไงไม่รู้นะ" จีลพูดพลางยืดมือยืดแขนทั้งสอง

"ก็นะเราพาไปช็อปปิ้งนี่นาแถมไม่ต้องจ่ายอีก  จริงจริ๊งเลยจีล" เจลาลิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อยเอ่ยสวนกลับไป



                      ครืน......

"เท่าไรครับ"

"2แอนกริด" เจลาลิ่งยื่นธนบัตรสองใบแก่ลุงคนขับรถ  ทั้งคู่เดินเข้าห้างสรรพสินค้าที่อลังการมันใหญ่มากๆอย่างกับห้างระดับโลกเลยละ


"เหมือนกับหนังที่เคยดูเลยอะ" เจลาลิ่งเอ่ย

"เรื่องอะไรเหรอ"

"back to the future"

"แหม ก็ที่นี่มันล้ำหน้ากว่าปัจจุบัน 120 ปีเลยนิ๊จะให้เหมือนกับปัจจุบันได้อย่างไร"

"งั้นเหรอ เคยดูเหมือนกันนะแต่ที่นี่ดูดีกว่าในหนังเพียบ" ระหว่างที่ทั้งสองคุยกันก็มีชายชุดดำเดินตามหลังอยู่ห่างๆโดยที่ทั้งสองคนก็มิอาจรู้


"เราจะจัดการเด็กหนุ่มนั่นเลยดีไหม จะได้นำเด็กสาวนั่นไปให้นาย" ชายชุดดำที่ปกปิดใบหน้าหันไปบอกกับชายชุดดำข้างๆที่เดินตามเจลาลิ่งกับจีล

"พร้อมนะหัวหน้า 1... 2... 3..."

                                                           เปรี้ยง !!!



จบอีกตอนหนึ่งจนได้ติดตามกันต่อไปนะว่าเจลาลิ่งกับจีลจะเป็นอย่างไร ชายชุดดำจะลักพาตัวไปได้รึเปล่า คอยติดตามกัน