Magic School

ลำดับตอนที่ #4 : [ตอนที่4 ]>>> การฝึกพลังลึกลับ

ขณะที่พวกของรอนกำลังเดินต๊อกๆไปยังสถานที่ฝึกที่อยู่บนชั้นบนสุดของตึกไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมพวกเขาถึงไปอยู่ชั้นสูงสุดก็พวกเขาเสียค่าใช่จ่ายสามชิกน้อยสุดและอีกอย่างมีคนใช้บริการกันเพียบและจองอยู่ชั้นล่างๆกันหมดทั้งหมดเลยระหกระเหินเดินขาลากจากชั้นหนึ่งไปชั้นที่สี่สิบและ อ๊ะ!! ไม่ต้องแปลกใจอีกนะครับว่าทำไมเขาไม่ใช้ลิฟกันก็เพราะพวกเขากลัวลิฟค้างกันน่ะครับเพราะพวกเขาทุกคนเคยเผชิญกับสถานการณ์พวกนี้มาหมดแล้วก็บังเอิญอีกเช่นกันครับเพราะในเวลานั้นหลังจากที่พวกเขาได้สมัครเข้าใช้บริการเสร็จได้เกิดการขัดข้องไฟฟ้าดับพอดีแต่ก็มีอยู่หนึ้งคนนะครับที่ไม่เคยเผชิญกับลิฟค้างนั่นก็คือ......



ไบรอันท์นั่นเองซึ่งรับรองเขาต้องบ่นเป็นแน่ๆซึ่งสร้างความลำคาญกับคนที่ยืนรอบข้างเป็นอันมากๆแต่ก็ทำไงได้พวกเขาก็เดินต่อไปและไปถึงชั้นที่สิบสี่



“โอ้ พระเจ้า! อะไรช่างไกลขนาดนี้”ไบรอันท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่าฉันทนไม่ไหวแล้วนะที่จะเดินต่อไปอีกราวกับคนเพิ่งเดินครบหนึ่งร้อยชั้นอะ



“นี่นายจะบ่นไปถึงไหนฮะ” เจนเอ่ยไม่ค่อยสบอารมณ์



“ก็มันเมื่อยนิ๊หรือว่าเธอไม่เมื่อยเลยละครับ” ไบรอันท์พูดพร้อมยักคิ้วใส่



“ฉันเองก็เมื่อยนะ แต่ฉันก็ไม่ใจเสาะเหมือนใครบางคน” เจนเอ่ยอย่างโอ้อวด



“โหขนาดเราเดินไปเกือบจะถึงชั้นบนสุดอย่างมีคนอยู่ที่ห้องฝึกที่เรียงรายกันเต็มๆๆๆ

และก็เต็มหมดเลย - - เยอะจริงๆ” เดวิสเอ่ยสีหน้าด้วยที่ไม่ค่อยอยากจะเชื่อสายตาสักเท่าไรว่าคนจะล้นหลามกันมามากขนาดนี้



“เออนี่นายไบรอันท์อีกสามชั้นก็จะถึงแล้วนะ”รอนเอ่ยขึ้นมา



“อะไรนะอีกสามชั้นเหรอ โหฉันคิดว่าอีกหนึ่งชั้นถึง” ไบรอันท์เอ่ยอย่างท้อแท้



ร่างกายและจิตใจโดยที่คนอื่นๆทำสีหน้าผิดไปกับเขา ถึงแม้รอนหรือไม่ก็เดวิสเองก็ดูจะเหนื่อยไม่แพ้กับไบรอันท์แต่สีหน้าของทั้งคู่ก็ดูสดใสผิดปกติใบหน้าที่แฝงไปด้วยความรู้สึกถึงความมานะพยายามความมั่นใจและอีกหลายๆอย่างและเจนถึงแม้จะเป็นผู้หญิงถึงจะบ่นนิดๆแต่ก็ไม่แสดงอิริยาบถที่บ่งบอกถึงความเหนื่อยได้เลยที่ใจของทุกๆคนดูเหมือนจะทุ่มเทกับการฝึกครั้งนี้อย่างมากจนในที่สุดพวกเขาก็มาถึงห้องว่างห้องหนึ่งที่เขียนป้ายห้องไว้ว่า  a-446-ry ดูเหมือนกับรหัสที่ชื่อจะคล้ายๆกับยิมที่มาจากคำว่าเอเทอรี่และตัวเลขหมายถึงจำนวนห้องที่ติดไว้อยู่



แอ๊ด เสียงประตูเลื่อนดังขึ้นมารอนเข้าไปที่ห้องตามด้วยคนอื่นๆที่ทยอยตามมา

“ว้าว ช่วงกว้างเสียจริงๆ” ไบรอันท์เอ่ยขึ้นเป็นคนแรกทั้งหมดยังคงมองไปทั่วห้องและไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่า “เอ้ย ดูนี่สิเป็นรีโมทมีลิมิตเลเวลบอกด้วยวุ้ย”



“เออๆ ไหนๆขอฉันดูหน่อยซิ”เจนเอ่ยพลางแย่งรีโมทที่ไบรอันท์กำลังถืออยู่



“ไหนละ ขอดูหน่อยสิ”รอนเอ่ยขึ้นอย่างสนอกสนใจ

“ฉันว่ามันคือรีโมทเรียกหุ่นยนต์มาเป็นตัวฝึกซ้อมนะแต่เมื่อระดับสูงๆมันจะเรียนรู้ความสามารถของนายที่มีอยู่พูดง่ายๆก็คือมันจะลอกเลียนแบบความสามารถของนายหมดเลยขึ้นอยู่กับว่านายจะมีอะไรที่ดีกว่าที่มันไม่สามารถลอกเลียนแบบได้”

เดวิสเอ่ยเสียงเรียบ



“แล้วใครจะลองก่อนละ”รอนเอ่ยเสียงนิ่มนวล

“จะมีมีใครได้ก็นายอะแหละ”ทุกๆคนหันมาพูดพร้อมกันซึ่งมันทำให้รอนถึงกับอึ้งไปพักหนึ่ง



“นายอย่าลืมสินายมีพลังลมนะน้อยคนนักที่จะมีพลังนี้ได้ส่วนใหญ่จะมีพวกสืบเชื้อสายเทพแต่มันก็แค่ในตำนานน่ะเรื่องนี้ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจสักเท่าไร”ไบรอัท์เอ่ยและยกไหล่เหมือนกับทำท่าไม่คูลอะไรประมาณนั้น และในที่สุดรอนก็ยืนอยู่กลางห้องเพื่อนๆทุกคน เดวิสอยู่ที่มุมซ้ายของห้อง ไบรอันท์อยู่ที่บนมุมขวาของห้องส่วนเจนนั้นอยู่ที่ล่างซ้ายของห้องและมีเสียงของเจนตะโกนออกไปว่า “พร้อมแล้วนะรอน” “พร้อมแล้วละ”รอนตอบแบบไม่ลังเล



ทันใดนั้นรอนก็รู้สึกเหมือนพื้นมันสั่นสะเทือนซึ่งคนอื่นๆก็รับรู้ได้ถึงเรื่องนี้เช่นกับติ๊ก ติ๊ก เจนกดปุ่มสีฟ้าระดับ1เรียกหุ่นยนต์ออกมา     หุ่นยนต์นั้นก็ปรากฎอยู่ตรงหน้าของรอน      



ตัวของหุ่นยนต์บอดี้ของมันอะแหละจากลักษะภายนอกดูมันจะไม่ค่อยจะแข็งแรงเหล็กที่ประกอบตัวมันนั้นก็ห่วยยังไงไม่รุ้มันไม่มีเกราะหรืออาวุธอะไรเลย  คือว่าตัวเปล่านั่นเองขณะที่รอนวิ่งเข้าไปจู่โจม



รอนวิ่งเข้าไปจู่โจมแบบสายฟ้าแลบหุ่นยนต์ตัวนั้นถึงกับเซถลาไปข้างหลังมันยกกำปั้นโจมตีเข้าไปที่หน้าของรอน รอนหลบได้อย่างทันควันพร้อมกับตีหลังกากระโดดเสยหลังมันขณะนี้เจ้าหุ่นยนต์อย่างดูงงๆอยู่รอนรีบฉวยโอกาสจับคอมันและป๊อกคอของมันหักกลิ้งไปก่อนที่จะหุ่นยนต์นั้นจะหายไป



“เยี่ยมมากเลยรอน”ไบรอันท์เอ่ยเสียงอย่างชื่นชม



“ฉันว่าระดับนี้มันง่ายไปนะนายลองประเดิมด้วยระดับที่ 5 ดีกว่ามั้ย”เดวิสเอ่ยแล้วยิ้มให้รอน



“แต่ว่ามันยากพอควรเลยนะ”เจนเอ่ยขึ้นทำสีหน้าขัดแย้ง



“ไม่เป็นไรหรอกฉันก็อยากลองดูเหมือนกัน”รอนเอ่ยด้วยท่าทีดูมั่นใจ



ปิ๊ดๆเสียงรีโมทดังขึ้นหลังที่เจนกดปุ่มสีเหลืองไปที่ระดับ5 “พร้อมนะ”



“โอเคเริ่มเลย”รอนตะโกนบอกเจน









ทันใดนั้นถ้าที่มันจะไม่ได้เป็นหุ่นยนต์แล้วแต่มันเป็นนุษย์เหล็กร่างกายดูกำยำตาของมันบ่งบอกถึงความรู้สึกที่เย็นเยือกมันปรากฎตรงหน้าของรอนคราวนี้มันใส่เกราะแต่มันไม่มีอาวุธมีเพียงแต่เกาะซึ่งเพิ่มมาเท่านั้น  ทั้งคู่ยืนคุมเชิงกันอยู่แต่มันก็ยังไม่ค่อยฉลาดสักเท่าไรตอนนี้มันกำลังเดินข้าวมาที่รอนก่อนที่จะพุ่งหมัดเข้าใส่เปรี้ยงมนุษย์เหล็กถลาไปข้างหน้าโจมตีพลาดรอนรีบฉวยโอกาสยิง วินดิ้งช๊อตหลังจากนั้นมันก็ปลิวระลิ่วกระแทกที่ผนังอย่างจังจนร่างนั้นหายไปโดยที่รอนไม่ต้องเสียแรงมากนัก



ตอนนี้ทุกๆคนตบมือทำความชื่นชมรอนกันเป็นยกใหญ่ที่สามารถผ่านถึงระดับ5ได้เจนส่งยิ้มให้รอนส่วนไบรอันท์ยกนิ้วโป้งให้บ่งบอกว่านายเยี่ยมมาก แต่เดวิสรู้สึกจะคิดอะไรบางอย่างอยู่โดยไม่ได้ปรบมืออะไรกับเขาเลย



“ที่นี้นายจะฝึกระดับไหนอีกละ”เจนเอ่ยพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ



“ฉันอยากลองเลเวล8บ้างนะขอระดับสูงไปเลยแล้วกัน”รอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่าพร้อมกับการฝึกระดับต่อไป



“โอเคฉันกดไปที่เลเวล8เลยนะ ปิ๊ดๆ พร้อมนะ”เจนเอ่ยเสียงดังขึ้น



“ฉันพร้อมแล้ว”รอนเอ่ย



ทันใดนั้นที่เจนกดพวกเขาทั้งหมดก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นขณะที่รอนๆก็มองซ้ายมองขวาไปเรื่อยๆและ....



“รอน ระวัง!!”เดวิสพูดขึ้นเสียงดังขณะที่รอนก่อนที่จะได้สติก็โดนลูกถีบของมนุษย์เหล็กถึงกับล้มลงไป  ตอนนี้มันอยู่กลางอากาศและใช้หน้าเท้าพุ่งโจมตีใส่รอนแต่รอนก็ลุกตัวขึ้นหลบทัน



“นี่มันมาทะลุผนังเลยเหรอเนี่ย”ไบรอันท์เอ่นอย่างหัวเสีย



“แหมนี่เธอ มันระดับสูงนะยะ”เจนเอ่ยขึ้นและเชิดหน้าใส่เชิงหยอกล้อ



ตอนนี้รอนกับเจ้ามนุษย์เหล็กกำลังคุมเชิงกันอยู่ขณะที่รอนเอง งึมงำว่า  “สงสัยไอ้ตัวนี้คงไม่กระจอกเหมือนกับตัวที่ผ่านมา”



“  วินดิ้ง ช๊อต” สายลมบางๆหมุนเป็นเกลียวถูกปล่อยไปจากมือของรอนมุ่งไปที่เป้าหมาย เปรี้ยง ขณะที่เจนยิ้มดีใจอยู่แต่เดวิสกับไบรอันท์ไม่ได้คิดเช่นนั้นเขาทั้งคู่กำลังวิตกอยู่ขณะที่ฝุ่นละอองสีขาวยังฟุ้งไม่เห็นภาพของศัตรูและหลังจากที่ฝุ่นจางลงก็เห็นเจ้ามนุษย์เหล็กยืนแอ่นอกราวกับมันจะไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดแต่ยังใด



สีหน้าของเจนดูตื่นตะลึงและไม่เชื่อว่าพลังของรอนนั้นจะไม่สามารถสยบเจ้ามนุษย์เหล็กตั้วนั้นได้ขณะที่รอนเองยังคงยืนตาค้างอย่างไม่เชื่อสายตา



“เป็นไปได้ไงที่มันจะไม่เป็นอะไรเลย” รอนพึมพำเบาๆ



พร้อมกับเจ้ามนุษย์เหล็กนั้นกำลังเดินตรงมาที่เขาและจับมาที่ตัวของรอนเหวี่ยงไปกระแทกฝาผนัง รอนเองยังคงยันได้อยู่และก็พยายามกับตั้งตัวเองให้ยืนขึ้นมาได้แต่ว่ามนุษย์ตัวนั้นช่างว่องไวเหลือเกินมันจดจำความสามารถที่รอนแสดงออกมาและทันใดไมโครชิพในสมองของมันประมวลว่า “วินดิ้งช๊อต” พลังจู่โจมสถานะลมพลังของเทพมีอำนาจสูง มันบันทึกข้อมูลไว้หมดลงในไมโครชิพขณะที่รอนเองยังคงงๆกับการที่มันยืนอยู่นิ่งสายตาของเขากวาดมองไปที่บอดี้ของมนุษย์เหล็กตัวนั้นและไม่พบอะไรนอกจากเหล็กกล้าที่หุ้มด้วยเนื้อเหมือนเนื้อคนทุประการและเขาสังเกตุเห็นปุ่มสีแดงกระพริบๆอยู่บนตรงตาของมัน มันจึงทำให้รอนนึกออกว่านั่นมัน....



จุดอ่อนของมันนั่นเอง  แต่รู้ก็ช้าไปซะแล้วทันใดนั้นมันก็ปล่อยพลังลมที่มันเรียนรู้จากรอนพร้อมกับกระแสไฟฟ้าหมุนตามไปด้วยพุ่งเข้ากระแทกรอนอย่างจัง ตอนนี้รอนกระเด็นไปกลางอากาศก่อนที่เจ้ามนุษย์เหล็กจะกระโดดตัวลอยฟ้าวอลเล่ตีลังกากลางอาการซัดรอนจนร่วงกับพื้น ขณนี้รอนตัวชาไปทั้งตัวพร้อมกับแผลอีกหลายแผล



“นี่ๆ เธอรีบกดปุ่ม stop ซักที”ไบรอันท์เอ่ยอย่างร้อนรน



“ไหนๆละ”เจนเอ่ยขึ้นและรนไม่แพ้กับไบรอันท์   ขณะที่เดวิสกำลังวิ่งเลาะกำแพงมาที่บนซ้ายเพื่อจะมารวมตัวกัน



“ฉันเจอแล้วละ ปิ๊ด”เจนกดไปที่ปุ่มหยุดและภาพของมนุษย์เหล็กก็หายไปอย่างฉับพลันทั้งสามคนช่วยกันพยุงร่างของรอนที่กำลังนอนอย่างไร้สติมาที่บริเวณใกล้ประตู



“ปล่อยให้ฉันจัดการเองละกันนะ healing” พลังสีฟ้าครอบคุลมทั่วร่างกายของรอนบาดแผลทั้งหมดก็หายวาปไม่เหลือแม้แต่รอยขีดข่วนเลย และแล้วแววตาของรอนก็ค่อยๆลืมตาขึ้น



“ปลอดภัยแล้วนะ”เจนเอ่ยพลางยิ้มให้รอนที่กำลังสะลึมสะลืออยู่ “เธอฝึกได้แค่นี้ก็เยี่ยมมากแล้วละ”



“ขอบใจนะ”รอนเอ่ยเสียงแผ่วเบา



“คราวนี้ก็ถึงตาใครบางคนแล้วละ”เจนเอ่ยพลางมองไปที่ไบรอันท์อย่างมีเลศนัยขณะเดียวกันรอนและเดวิสก็หัวเราะคิกๆอย่างสนุกที่ได้เห็นความตลกของไบรอันท์



“นี่ๆพวกนายอย่ามาดูถูกฉันนะ เดี๋ยวจะแสดงพลังให้ดู”รอนเอ่ยเสียงอย่างไม่ค่อยพอใจ



“เออ นี่ๆเดี๋ยวฉันจะไปห้องฝึกตรงห้องถัดไปนะจะได้ไม่ต้องคอยกัน”เดวิสเอ่ยขึ้นมา



“นี่ๆ ฉันไปด้วยสิ”เจนเอ่ยทำหน้าขอร้อง “โอเคงั้นตามฉันมานะ”แล้วทั้งคู่ก็ออกจากห้องไปตอนนี้ก็เหลือแค่ ไบรอันท์กับรอนที่กำลังง่วนในการหาโปรแกรมฝึก



“ฉันไม่ฝึกกับไม่มนุษย์เหล็กอย่างแน่นอน”ไบรอันท์เอ่ยสีหน้าดูเหมือนกับเกลียดเจ้ามนุษย์เหล็กเป็นที่สุด



“งั้นนายจะเลือกโปรแกรมฝึกอะไรละ”รอนตอบด้วยน้ำเสียงกวนๆ



“ฉันเลือกโปรแกรมอันนี้ดีกว่า โปรแกรมฝึกความแม่นยำดีกว่า”ไบรอันท์เอ่ยและง่วนอยู่กับการจัดแจงป้อนข้อมูลโปรแกรมอยู่และ ปิ๊ดๆ ระบบพร้อมแล้ว “ทีนี้นายก็ช่วยกดรีโมทด้วยนะเอาเลเวล5ละกัน”



“โอเค”รอนตอบตกลงไป



ปิ๊ดๆๆๆ เสียงรีโมทดังขึ้นพร้อมกับวอลเปเปอร์เปลี่ยนเป็นฉากเป็นภาพป่าสีเขียวชะอุ่มมีน้ำตกลำธารแล้วก็ภูเขาทุกๆอย่างเหมือนจริงคล้ายๆกับภาพ3มิติเป็นภาพที่มองซ้อนออกมาด้วย

“เอาละเริ่มได้”รอนเอ่ยพร้อมกับส่งสัญญาณมือให้ไบรอันท์ได้รับรู้ “1----2-----3

let go”



ตอนนี้มีมนุษย์แมว“cat women”ออกมาท่าทางดูเหมือนมนุษย์มากๆตอนนี้มันยืน4ขาและกำลังไต่ผนังกำแพงอย่างเกรี้ยวกราดจนไบรอันท์ต้องกันหน้าควับๆๆๆๆไปๆมาๆเป็นเวลาอยู่นาน “แน่จริงก็เข้ามาเลยสิ”ไบรอันท์พูดเชิงขู่ขณะที่สายตาจับจ้องการกระทำของมนุษย์แมวไว้ตลอด ทันใดนั้น “เมี๊ยว ๆ ๆ” มนุษย์แมวส่งเสียงขู่และขณะนั้นไบรอันท์ได้ยกมือขึ้นแล้วปล่อยกระแสไฟฟ้าเป็นเกรียวพุ่งไปถูกตัวแมวพอดี

จึงทำให้เจ้าแมวนั้นถึงกับช๊อตไปเลย



“โย่วๆๆ ฉันทำได้แล้วไม่นึกเลยว่ามันจะปิ๊ดๆแบบนี้ แบบนี้ไม่คูลเลย รอนเอาแบบเลเวลขั้นสูงเลย”ไบรอันท์เอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ



“แน่ใจนะว่านายจะเอาเลเวล8”รอนพูดสีหน้าเป็นห่วง



“แน่ใจ100%เลยละ”ไบรอันท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่



ขณะที่รอนกดปุ่มเริ่มต้นอีกครั้งคราวนี้มันไม่ใช้มนุษย์แมวแล้วมันเป็นนกเค้าแมวหลายๆตัวกำลังบินออกจากผนังวอลเปเปอร์มมาอย่างฉวัดเฉวัยน “น่าสนุกดีแฮะ” ไบรอันท์นึกในใจพลางสาดสายตาไปทั่วห้อง



ทันใดนั้นนกตัวหนึ่งก็บินโฉบหัวเขาไปแต่ยังดีที่เขาสามารถหลบเจ้านกตัวนั้นทัน

“ไอบ้าเอ้ย”ไบรอันท์สบถอย่างโกรธแค้น







หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าในมืออย่างรวดเร็วและคล่องแคล่วและนกก็ยิงออกมาจากผนังวอเปเปอร์อีกยิ่งทีนี้ทำให้ไบรอันท์เกิดเสียหลักและยิงนกพลาดไปบ้างแต่มันก็มากันใหญ่จนในที่สุดเขาทนมันไม่ได้เขาเสียหลักล้มและการฝึกก็จบเพียงเท่านี้รอนกับไบรอันท์ไม่มีใครผ่านเลเวล8ไปได้เลย



“วันนี้ฉันก็เหนื่อยพอควรแล้ว เราน่าจะรีบกลับบ้านเพื่อฝึกต่อไปข้างหน้ากันนะ”

ไบรอันท์เอ่ยพร้อมกับเสียงหอบแฮก



“งั้นไปเรียกเดวิสกับเจนมาด้วยนะจะได้ไปทานข้าวจะได้แยกย้ายกันกลับเพราะมันก็บ่ายสามโมงไปแล้ว”แล้วทั้งคู่ก็ไปเรียกเจนกับเดวิส



“พวกเธอเป็นยังไงบ้าง”เจนพูดเสียงใส



“ฉันผ่านเลเวล8ไม่ได้เลย”ไบรอันท์เอ่ยขึ้นและเสียงหัวเราะคิกๆจากเจนก็ดังมา



“อย่าว่าแต่ไบรอันท์เลยฉันเองก็ผ่านไปไม่ได้”รอนเอ่ยเสียงเรียบและทำให้เจนเงียบทันที



“ฉันว่าพวกเธอคงไม่ลงบันไดจากชั้นที่ยี่สิบไปชั้นหนึ่งกันหรอกนะ”ไบรอันท์เอ่ยเสียงสั่นพร้อมกับสีหน้าของเขาที่ดูไม่ค่อยจะสดชื่นเท่าไร



“อยากให้ไฟดับจริงๆ”เจนเอ่ยอย่างมีเลศนัย



“เราว่าลงลิฟก็ได้นะพวกเธอก็ดูเหนื่อยๆกันแล้ว”เดวิสเอ่ยขึ้นและหันไปมองที่ไบรอันท์ซึ่งทำให้เขารู้สึกโล่งอกเหมือนกับผลักภูเขาจากอกสามลูกออกไปได้



“แล้วแต่นะ”รอนเอ่ยขึ้น



“ว้า แบบนี้ไม่คูลเลย”เจนเอ่ยทำหน้าเซงขณะที่ไบรอันท์กำลังแยกเขี้ยวใส่แจนเพราะเขารู้สึกหมันไส้เธอจริงๆ



เมื่อลงลิฟเขาก็เดินออกไปจากยิมอย่างว่องไว



“นี่ๆฉันมีถุงมือเพิ่มประสิทธิภาพเพิ่มความโจมตี30%”เด็กหนุ่มผมทองตาสีฟ้าใส่เสื้อแจ๊กเก็ตดูไฮโซๆที่กำลังจิบน้ำกันอยู่บริเวณข้างๆยิม



“ราคาเท่าไรน่ะเหรอแดลเนี่ยล”เด็กหนุ่มที่ตัวผอมๆผมสีดำเข้มเหมือนคนไทยนั่งข้างๆ

แดลเนี่ยลถามอย่างสนใจ



“30000เควินน่ะ”แดลเนี่ยลเอ่ยอย่างเสียงดังพอๆที่จะทำให้ เดวิส   รอน   เจน    ไบรอันท์  ได้ยินกันทุกคน



“ถุงมือทรงพลังงั้นเหรอ”ไบรอันท์เอ่ยอย่างสนใจ



“ถุงมือไรเนี่ย แพงชิบเลย”เดวิสแทรกขึ้นมา



“บางทีเราน่าจะหาร้านอุปกรณ์ขายของพวกนี้นะ จะได้ซื้อมาพัฒนาเป็นอาวุธคู่กายพวกเราและเวลาใช้พลังควบคู่กับอาวุธน่าจะมีสิทธิภาพดีด้วย”รอนเอ่ยเสียงเรียบ



“เออ คือว่าเรื่องนั้นเอาไว้วันหลังละกันนะวันนี้ฉันแย่แล้ว”ไบรอันท์เอ่ยท่าทีไม่ค่อยสนใจอะไร



“ฉันเห็นด้วยนะ”เจนเสริม



และแล้วพวกเขาทั้งสี่ก็แยกย้ายกันกลับบ้านโดยนัดกันซื้ออาวุธกันพรุ่งนี้กันเพื่อเตรียมไปฝึกพลังแฝงกันต่อและขณะนี้เหลืออีก5วันก็ถึงวันลงรอบคัดเลือกกันแล้ว เตรียมตัวเอาใจช่วยพวกเขาทั้ง4คนด้วยนะครับเอ้ยสามคนสิเจนเข้าได้เลยโดยไม่ต้องคัดเลือกเพราะอยู่สายเวมนต์ขาว  ติดตามตอนที่5ต่อไปนะครับ bye..........



                                                                                               ติดตามตอนที่5ต่อไปนะครับ