คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : การแข่งขัน
การจับฉลากการจับคู่การแข่งขันบอร์ดลอยของนักเรียนแอนกริส...
ทีมรีเพสซิชั่น – ทีมพิจามัส ทีมไม่รู้จักคำว่าแพ้ - ทีมกู๊ดดรีม
ทีมสตอเบอร์รี่ – ทีมแอนเจอลิ่ง ทีมเดสทินี่ - ทีมกัสแซงเนิฟ
ทีมเฮฮา – ทีมสโทอิค ทีมเอออต้า - ทีมเมอคูรี่
ทีมนักเรียนไทย – ทีมเดอวองเซ่ ทีมแรมด้า – ทีมซันเดย์ไนท์
ทีมเกอลเชสเตอร์ – ทีมรักกันจริง ทีมไบโอโลจี้ – ทีมฟิวเจอร์
ทีมโอซากะ – ทีมเลิฟเลิฟ ทีมขอแค่ที่สอง - ทีมกัสชี่กัสชี่
ทีมอันเดอร์กราว - ทีมไฮคลาส ทีมเอ็กทรีม - ทีมดิเทอมินันท์
ทีมวอเทอร์สทีม – ทีมสู้ตายค่ะ ทีมเจอรัล – ทีมเราเป็นหนึ่ง
................................................................
สองวันก่อนการแข่งขัน...
"ตื่นเต้นแฮะพรุ่งนี้เป็นวันแข่งด้วย"มินท์พูดท่าทางตื่นเต้น
"ไม่ใช่แข่งรอบชิงนะเจ๊"เค้กเอ่ย
"ก็เหมือนๆกันนั่นแหละ"
"ไปหาแซนกับแคร์กัน "เค้กเสนอ
"ทำไมถึงอยากเจอแซนขนาดนั้นฮะ ชอบเหรอด้วยบอกให้"มินท์แกล้งยิ้ม
"อย่าแม้แต่จะคิด ถ้าบอกละก็เดี๋ยวจะ..."เค้กพูดน้ำเสียงหวาดกลัวมินท์เล็กน้อย
"เดี๋ยวจะอะไร ฮะ"มินท์ทำน้ำเสียงดุ เจลาลิ่งได้แต่ถอนหายใจอย่างหน่ายๆไม่แพ้กับจีล วันนี้ถือว่าทัศน์วิสัยดีมาก มีเมฆบางๆแสงแดดอ่อนๆส่องมาบนเมืองแอนกริส การจราจรทั้งในน่านฟ้าและภาคพื้นดินไม่ติดขัดถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเสาร์ที่ทุกคนไปเที่ยวหรือทำงาน ข้างๆถนนที่แสนจะสะอาดหุ่นยนต์ตัวกระเปี๊ยกกำลังทำความสะอาดถนนอยู่อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย
"เหนื่อยชะมัดเลยวันนี้ ฝึกบอร์ดมาตั้งหลายอาทิตย์เพื่อลงแข่งแค่วันเดียว"เค้กเอ่ยอย่างเหน็ดเหนื่อย
"ใครบอกเล่า ยังไงก็ต้องเข้ารอบชิงให้ได้ ไม่ได้แข่งวันเดียวซะหน่อย"เจลาลิ่งท้วง
"ใช่"จีลกับมินท์พูดพร้อมกัน เค้กนิ่งเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะทำผิด
"ยังไงซะการฝึกวันนี้ก็ไม่ได้เสียเปล่าหรอก กีฬาบอร์ดลอยเป็นกีฬาที่ผู้คนนิยมพอๆกับฟุตบอลนั่นแหละ เล่นเก่งๆมีสิทธ์ติดระดับประเทศ" จีลอธิบาย
"จริงเหรอจีล"เค้กถามไม่นึกว่ากีฬาอย่างนี้จะมีผู้คนนิยมมากมายคิดว่ามีเฉพาะในโรงเรียนเท่านั้น
"ใช่น่ะสิ"จีลยิ้ม
"ไปก่อนนะ เจ จีล มินท์ วันนี้ไม่ไหวและจะไปเก็บเลเวลซะหน่อย อิอิ"ว่าปุ๊บเค้กก็รีบเดินเข้าไปในหอพัก
"เก็บเลเวล"เจลาลิ่งพึมพำขมวดคิ้วอย่างสงสัย
"จีลจะขึ้นห้องพร้อมกันไหม"มินท์เอ่ย
"ยังน่ะ"จีลยิ้ม "งั้นไปก่อนละวันนี้ก็ซ้อมกันมาหนัก"มินท์ว่า "แล้วนี่เธอสองคนจะไปไหนกัน"มินท์ถาม
"ไม่รู้สิ"เจลาลิ่งตอบอย่างไม่ได้สนใจ
"งั้นไปก่อนละ โชคดีนะสองคน"มินท์หันไปมองเจลาลิ่งทีและจีลทีด้วยสายตาแปลกๆ
"จะไปไหนต่อจีล"เจลาลิ่งพูด
"ไม่รู้สิ"จีลเอ่ย
"อยากไปเดินห้างมะ ช่วยคิดหน่อยไปไหนดี"เจลาลิ่งคิด "ไปดูหนังกัน"
"นายเลี้ยงฉันไหมละ"
"ได้สิ ได้อยู่แล้ว เดี๋ยวพาไปทานข้าวที่ภัตราคารด้วยก็ได้"เจลาลิ่งยิ้มที่มุมปากขณะที่จีลก็ยิ้มในความน่ารักของเด็กหนุ่มคนนี้
...............................................
วันแข่งขัน... เวลา 8.00น.
สนามหญ้าที่เดียวของโรงเรียนบัดนี้ถูกทำให้เป็นสนามแข่งขันและที่ผู่ชมคนดู ที่สองในสามของสนามหญ้าถูกจัดเป็นโซนผู้ชมและอื่นๆ แสตนเชียร์ทั้งหมดสามพันกว่าที่นั่งบัดนี้เต็มไปด้วยนักเรียนแอนกริสและครูอาจารย์ ถึงแม้การแข่งขันนี้จะเป็นการแข่งขันภายในโรงเรียนแต่ก็มีความสำคัญอยู่น้อยมีนักเรียนระดับชั้นอื่นๆต่างโรงเรียนจำนวนไม่น้อยมากันที่นี่อย่างคับคั่ง เจ้าหน้าที่ I.S.C หลายนายคอยรักษาความปลอดภัยของที่นี่
จะมีนักเรียนที่เข้าร่วมการแข่งขันแต่งตัวแปลกออกไป เสื้อผ้าที่ใส่ของนักกีฬารูปแบบจะต้องให้แมทกับแต่ละคน เสื้อผ้าของกีฬานี้จะถูกออกแบบมาโดยเฉพาะจะเป็นเสื้อยูนิฟอร์มแขนสั้นกางกางขาสั้นใส่สบายเพื่อเคลื่อนที่ในบอร์ดได้สะดวก
ผู้เล่นกีฬานี้ทุกคนจะต้องใส่ถุงมือเนื่องจากการจะรับส่งลูกบอลที่มีความเร็วและแรงจำเป็นอย่างมากเพื่อให้ลูกที่รับติดมือและไม่เจ็บเป็นความก้าวหน้าจากนาโนเทคโนโลยีส่วนรองเท้าจะถูกออกแบบสำหรับการเหยียบบอร์ดและการควบคุม เฟรมโตเทคโยโลยีทำให้แผ่นรองเท้าใต้รองเท้ามีคุณสมบัติคล้ายเหล็กแต่แตกออกไปถึงแม้บอร์ดลอยข้างใต้บอร์ดจะเป็นแม่เหล็กแต่รองเท้าจะไม่ใช้วัสดุที่เป็นแม่เหล็กเพราะว่าถ้าขึ้นไปในบอร์ดลอยแม่เหล็กใต้แผ่นรองเท้ากับแม่เหล็กใต้บอร์ดจะดึงดูดกันมากและเสียการควบคุม เพราะฉะนั้นรองเท้าจึงออกแบบเป็นพิเศษเป็นวัสดุสังเคราะห์ที่มีคุณสมบัติเป็นแม่เหล็กแต่จะมีประสิทธิภาพการดึงดูดน้อยกว่าและสามารถควบคุมบอร์ดได้ง่ายไม่ต้องออกแรงการยกขามากเพราะแรงดึงดูด
นักกีฬาที่ลงแข่งในคู่แรกต่างก็เตรียมตัวอยู่ข้างๆแสตนเชียร์โดยสำรวจผู้เล่น ความพร้อม และแผนการของทีม สีหน้าของแต่ละฝ่ายดูมั่นใจและต้องเอาชนะให้ได้ จีลกับเจลิ่งที่รอลงแข่งนั่งอยู่ที่สแตนเชียร์กำลังทานป๊อบคอร์นเพื่อดูการแข่งขันในคู่แรก ส่วนมินท์ แคร์แซนนั่งอยู่คนละที่แต่ไม่ไกลจากทั้งสองคน และเค้กกำลังขึ้นบันไดเพื่อจะไปนั่งตรงที่ใกล้ที่สุดกับเพื่อน
การแข่งขันกำลังจะเริ่มขึ้นผู้เล่นทั้งสองฝ่ายแต่งเดินเข้ามาในสนาม พื้นที่การแข่งขันใหญ่เท่ากับสนามฟุตบอลมีเส้นแบ่งขึ้นสนามและมีแป้นชู๊ตอยู่คนละด้านของสนามความยาวรัศมีเท่ากับ 18.7 เซนติเมตร เป็นความกว้างมาตรฐานของกีฬาประเภทนี้
"เมื่อไรจะแข่งซะทีเนี่ย"เค้กงึมงำ
"ใจเย็นสิครับ"เด็กหนุ่มผมสีดำนัยน์ตาสีเขียวอ่อนเป็นธรรมชาติหน้าตาจากที่เค้กสังเกตุคนคนนี้หน้าตาจัดว่าดีกว่าเด็กทั่วไปหลายคน การแต่งตัวเป็นชุดลงแข่งเหมือนกับเค้กเพียงแต่สีของชุดจะแตกต่างไปตามการออกแบบเป็นเอกลักษณ์ของทีมนั้นเพื่อให้เกิดความแตกต่าง
"นายอยู่ทีมไหนเหรอ"เค้กถามขึ้นขณะที่การแข่งขันกำลังจะเริ่มเริ่มพอดี
ทีมโอซากะ - ทีมเลิฟเลิฟ
"วอเทอร์สทีม และนายละ"
"ทีมนักเรียนไทยน่ะ แล้วชื่อนาย..."
"เมอซี่ เลนเจ้น เรียกว่าพีซ ก็ได้"เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"ส่วนเรา เค้ก บัตเตอร์"
ตอนนี้การแข่งขันผ่านไปสิบกว่านาทีทีมเลิฟเลิฟเป็นฝ่ายนำอยู่ 5 แต้ม โดยสกอบอร์ดอยู่ที่ 11 – 6 กรรมการตัดสินที่อยู่ในสนามต้องใช้บอร์ดลอยเช่นกัน ส่วนกรรมการข้างสนามจะคอยเป็นผู้ช่วยอีกที
ปี๊ด... กรรมการข้างสนามยกธงขึ้นและวงกลมสีแดงก็ปรากฎขึ้น ณ จุดที่ล้ำหน้า ผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟหนึ่งคนเป็นคนโยนบอลเริ่มทำเกมส์ใหม่ เสียงคนเชียร์ดังขึ้นเป็นระยะๆ ผู้เล่นซับพอร์ดของทีมโอซากะใช้เวทย์น้ำกับผู้เล่นเลิฟๆคนหนึ่งที่กำลังถือบอล เด็กหนุ่มพยายามควบคุมบอร์ดให้พ้นกับเวทย์น้ำที่จี้หลังมาติดๆแต่ไม่ทันกันเสียแล้ว ผู้เล่นคนนั้นล่วงลงจากบอร์ดก่อนที่คนในทีมโอซากะอีกคนจะชิงลูกบอลไปได้อย่างคล่องแคล่ว
ไอซ์ซิ่ง วอลลี่ !!!
บาเลียน้ำแข็งขนาดบางที่ผู้เล่นของทีมเลิฟเลิฟสร้างขึ้นบนพื้นดินไม่ให้ผู้เล่นโอซากะมีโอกาสส่งบอลให้กับผู้เล่นอีกคน เขาจึงจำเป็นต้องส่งบอลย้อนหลังเพื่อเปลี่ยนทิศทางการส่งต่อบอล ขณะที่ผู้เล่นโอซากะมัวแต่ภวังค์กับผู้เล่นซับพอร์ดของทีมเลิฟเลิฟ เด็กสาวอยู่เกรดสามซิ่งบอร์ดลอยด้วยความเร็วสูงและชิงลูกบอลไปได้อย่างสบายๆก่อนจะชู๊ตทำแต้ม 5 คะแนน ทำให้ทีมเลิฟมีคะแนนหนีห่างออกไป
ทีมโอซากะ ทีมเลิฟเลิฟ
11 23
พักครึ่ง 10 นาที
ผู้เล่นแต่ละทีมก็เข้าไปในซุ้มขนาดใหญ่ที่รูปทรงเหมือนห้องเล็กๆมีแอร์เย็นๆผ่านทางผนังพลาสติกทำให้แต่ละคนหายเหนื่อยบ้าง แต่ละทีมมีการปรับเปลี่ยนกลยุทธ์ในการดำเนินเกมส์ครึ่งหลัง ผู้เล่นที่สำคัญที่สุดคือผู้เล่นซับพอร์ดแต่ละครั้งที่ใช้เวทย์ต้องใช้ให้คุ้มค่ามากที่สุดและเกิดประโยชน์สูงสุดจึงต้องทำความเข้าใจกับผู้เล่นในทีมแต่ละคนให้มากต้องไปช่วยผู้เล่นทุกตำแหน่งต้องวางแผนกันเป็นอย่างดี
"ตอนนี้ทีมเรากำลังเสียเปรียบอยู่"หัวหน้าทีมโอซากะพูดเป็นจริงเป็นจัง "ตอนนี้ทีมเราเหลืออยู่ 10 คน ทางที่ดีเวลาส่งบอลพยายามหลบผู้เล่นซับพอร์ดคนนั้น ไม่นึกว่าจะเก่งขนาดนี้"
"รู้จักเขาด้วยเหรอพี่"เด็กสาวนักเรียนเกรดสองพูด
"ทำไมจะไม่รู้พี่รู้จักตั้งแต่อยู่เกรดหนึ่งแล้ว เรียนได้ที่หนึ่งตลอด เก่งไปซะทุกด้าน"เด็กหนุ่มเอ่ยอย่างใจลอย
"ดูท่าทางพี่จะรู้จักพี่คนนั้นไม่น้อยเลยนะคะ"เด็กสาวคนเดินถาม
"ทำไมจะไม่รู้ ก็พี่..."เด็กหนุ่มหยุดพูดประโยคสำคัญแต่เด็กสาวคนนั้นก็พอจะรู้ว่าพี่สองคนเคยเป็นอะไรกัน "เอาละโทษทีที่นอกเรื่อง แดนหน้าจะมีอยู่สามคน แดนกลางสาม แดนหลังสาม ส่วนนายเล่นทุกตำแหน่งไหวรึเปล่า"หัวหน้าทีมโอซากะสั่งการทุกๆคน และหันไปถามผู้เล่นซับพอร์ด เด็กนักเรียนชายเกรดห้าพยักหน้ารับอย่างมั่นใจ
"เอาละการแข่งขันจะเริ่มขึ้น พร้อมนะ 1...2...3 เฮ้"ทีมโอซากะทุกคนนำมือมาทับกันและร้องดังๆอย่างมั่นใจ เป็นการสร้างกำลังใจกับลูกทีม
ตอนนี้ทีมเลิฟเลิฟอยู่ในสนามแล้วอย่างพร้อมเพรียงและผู้เล่นโอซากะกำลังเดินเข้ามาในสนามพร้อม
"ทายกันจีล ทีมไหนชนะ"เจลาลิ่งนึกสนุก
"ทีมเลิฟเลิฟ"จีลบอก
"ผมว่าทีมโอซากะ ถ้าใครทายผิดต้องยอมทำตามข้อเสนอของคนชนะหนึ่งข้อ"เจลาลิ่งเอ่ย
"ไม่อะ เดี๋ยวนี้คิดเล่นพนันเลยเหรอนาย"จีลเหล่สายตา
"ก็ไม่ได้เสียเงินซะหน่อย"
"ตกลงๆ ดูกันต่อดีว่าเริ่มแข่งกันแล้ว"สิ้นประโยคนั้นทั้งสองก็ใจจดใจจ่อการแข่งขันอย่างไม่กระพริบตา
ซ้วบ... ลูกบอลเข้าแป้นทางฝ่ายทีมเลิฟเลิฟ และตามมาด้วยผู้เล่นของทีมโอซากะอีกคนที่ถือลูกบอลควบบอร์ดลอยไปทางขวาเพื่อหลบผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟที่ตามติดมาสามคนพร้อมกับผู้เล่นซับพอร์ดอีกหนึ่งคน ตอนนี้ผู้เล่นแดนหลังของทีมโอซากะก็งมาช่วยแดนกลางของเกมส์ ลูกที่สองเข้าแป้นในระยะ 10 เมตร เสียงเชียร์ดังกระหน่ำขึ้น จีลโบกไม้โบกมือด้วยความดีใจเป็นที่สุด
"เสมอแล้วๆ"จีลพูดด้วยท่าทางดีใจ เจลาลิ่งหน้าเครียดขึ้นมาในทันที
ตอนนี้เกมส์ได้เริ่มใหม่ในแดนของทีมโอซากะ ลูกบอลทั้งสองลูกเริ่มเกมส์ไปในคนละทิศทางกัน ผู้เล่นทีมโอซากะมีการตะโกนบอกสั่งลูกทีมเป็นการใหญ่ สีหน้าที่เครียดที่สุดตอนนี้เห็นจะไม่มีใครนอกจากหัวหน้าทีมโอซากะแต่การเครียดของลูกทีมโอซากะก็เป็นแรงขับดันที่ดีของผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟ
เฟี้ยว... ลูกบอลประกายสีฟ้าพุ่งเหมือนดาวหางเลี้ยวซิกแซกหลบผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟที่ละคนทีละคนอย่างคล่องแคล่วเข้าไปในห่วงชู๊ตจากจุดที่เหวี่ยง 30 เมตร เป็นผลมาจากผู้เล่นซับพอร์ดในการใช้เวทย์ แต่ก็เรียกสายตาทุกคนได้เป็นอย่างดี
ตอนนี้คะแนนของทีมโอซากะขึ้นนำอีกครั้ง ผู้เล่นโอซากะกำลังถือลูกบอลอีกลูกเลี้ยวบอร์ดไปชนผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟที่เกือบล่วงจากบอร์ด ขณะที่ลูกบอลอีกลูกหนึ่งที่ผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟกำลังส่งต่อไปนั้นก็ถูกแย่งไปอย่างฉับพลัน ลูกบอลทั้งสองลูกถูกส่งกันไปส่งกันมาของผู้เล่นทีมโอซากะเองจนทำให้ผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟไล่ไม่ทันและผู้เล่นซับพอร์ดช่วยไม่ทันด้วย
จึงทำให้ผู้เล่นทีมโอซากะเลี้ยวหลบจนถึงเขตยิงและลูกบอลทั้งสองก็เข้าห่วงได้อย่างสบายๆ ตอนนี้ฝ่ายทีมเลิฟเลิฟเป็นฝ่ายกระสับกระส่ายบ้าง
"ไงละ"จีลเอ่ยล้อเลียน
"เกมส์ยังไม่จบอย่าด่วนนับศพทหาร"เจลาลิ่งพูดน้ำเสียงเรียบแต่ก็ไม่เข้าใจที่จีลยังยิ้มแย้มเหมือนเดิม
ตอนนี้ผู้เล่นซับพอร์ดของทีมเลิฟเลิฟประจันหน้ากับหัวหน้าทีมโอซากะสายตาของทั้งสองมองกันอย่างอาฆาตเหมือนกับว่ามีเรื่องค้างคาใจมาก่อนแต่สายตาของหัวหน้าทีมโอซากะมองไปยังฝ่ายหญิงเต็มไปด้วยความโศกเศร้าส่วนฝ่ายหญิงมองมาราวจะกรีดแทงกันให้ได้ ก่อนที่หัวหน้าทีมโอซากะจะขับบอร์ดหนีเพื่อส่งบอลต่อ
ไฟวอริเออร์!!!...
มังกรไฟขนาดใหญ่พุ่งเข้าใส่หัวหน้าทีมโอซากะและพุ่งชนผู้เล่นในทีมโอซากะทั่วทั้งสนามล่วงระเนระนาดไปตามๆกัน ก่อนที่มังกรไฟตัวนั้นจะพุ่งเข้าหาคนที่เรียกหามันและหายไปในบัดดล ตอนนี้ผู้เล่นทีมโอซากะเหลือผู้เล่นเพียง 6 คนในสนาม ขณะที่เวลาในสกอร์บอร์ดนับถอยหลังลงเรื่อยๆเหลือสามนาที แต่เด็กสาวคนยังคงกำมือแน่นที่เห็นเด็กหนุ่มคนนั้นไม่เป็นอะไรเลย
"เธอเล่นอะไรของเธอ"เด็กหนุ่มถาม
"เล่นสนุกๆ"เด็กสาวตอบหน้าตาเฉย ตอนนี้ทีมเลิฟเลิฟเสียเปรียบเรื่องคะแนนเนื่องจากผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามตกบอร์ดเนื่องจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่ทำให้คะแนนของทีมโอซากะนำ 7คะแนน แต่ผู้เล่นเล่นทีมเลิฟเลิฟยังได้เปรียบผู้เล่นทีมโอซากะอยู่ 6 คน
ทีมโอซากะ ทีมเลิฟเลิฟ
42 35
"ทำได้ไง"แซนอยู่ในอาการมึน
"เวทย์ขั้นสูงเลยนะนั่น เรียกมังกรมา"แคร์เสริม
"ดูท่าทางพี่ผู้หญิงคนนั้นจะจงใจทำร้ายพี่ผู้ชายอีกฝั่งหนึ่งมากกว่า"มินท์เล่า
"นายว่าทีมไหนจะชนะ"เค้กหันไปถามเพื่อนคนที่อยู่ข้างๆ
"ทีมโอซากะน่ะซิ"พีซเอ่ย
"อืมๆ พี่คนนั้นท่าจะบ้าทีมตัวเองนำเยอะอยู่ดันไปทำให้ผู้เล่นอื่นล่วงจากบอร์ด ไม่เข้าใจจริงๆ"เค้กทำสีหน้าไม่เข้าใจแต่ลึกๆตนเองเชียร์ทีมเลิฟเลิฟเพราะผู้หญิงเยอะ
"พี่ของฉันไม่ได้บ้าหรอก"พีซเอ่ยสีหน้าเหมือนปิดบังความจริงอะไรบางอย่าง
"คนนั้นพี่สาวนายงั้นเหรอ"เค้กมีสีหน้าตะลึง "แล้วนายกับพี่ของนายทำไมไม่ได้อยู่ทีมเดียวกันละ"เค้กถามต่อ
"อยากอยู่เหมือนกันนะแต่พี่ของฉันไม่ใช่หัวหน้าทีมและทีมเลิฟเลิฟก็มีแต่... ผู้หญิง"เค้กฟังพีซแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่ ก็นายมันคุณชายซะขนาดนี้รุ่นพี่ผู้หญิงในทีมคงกะดี๋กะด๋าน่าดูเลย
"เป็นไรไป"พีซถามอย่างสงสัยตอนนี้เค้กกลั้นหัวเราะได้อยู่หมัดแล้ว
"เปล่านิ๊ ฉันเข้าใจนาย"เค้กเอ่ยพลางพยักหน้าไปด้วย
5 4 3 2 1 0...
ลูบอลจากผู้เล่นทีมเลิฟเลิฟถูกชู๊ตเข้าไปในระยะสิบกว่าเมตรลงเป้าได้อย่างแม่นยำก่อนที่เวลาจะหมดลงพอดี
ทีมโอซากะ ทีมเลิฟเลิฟ
51 52
สีหน้าท่าทางผิดหวังปรากฏบนเบื้องหน้าของผู้เล่นฝ่ายทีมโอซากะและสีหน้าผู้เล่นที่อยู่ในอาการเหน็ดเหนื่อยและอ่อนแรงก่อนจะลงจากบอร์ดและถือบอร์ดออกจากสนามไปพร้อมกับผู้เล่นในทีมทั้งหมดอย่างเงียบๆ เสียงโห่ร้องจำนวนมากดังมาทุกสารทิศนักเรียนโรงเรียนอื่นมีสีหน้าอย่างพอใจในการแข่งขัน ผิดกับเจลาลิ่งที่เบือนหน้าหนีจีลในทันที
"คราวนี้ก็คงนับศพทหารกันได้แล้วนะ"จีลเอ่ยอย่างอารมณ์ดี
"ให้ฉันทำอะไรละ"เจลาลิ่งพูด
"เดี๋ยวขอเก็บไว้ก่อนนะ ถ้าจำเป็นถึงค่อใช้ คิคิ..."จีลหัวเราะอย่างร่าเริง "สมน้ำหน้านักอย่างมาท้าเอง"เจลาลิ่งมองไปที่จีลอย่างเหนื่อยใจ แพ้อีกแล้วละสิเรา
........................................................
ความคิดเห็น