Magic School

ลำดับตอนที่ #1 : [ตอนที่ 1] >>> Magic School

ณ เมืองแอนเจิ้ลลัส  มีโรงเรียนแห่งหนึ่งที่โด่งดังไปทั่วโลกเป็นโรงเรียนที่รู้จักกันในนาม โรงเรียนสาขาเวทมนต์ โรงเรียนนี้ไม่ใช่โรงเรียนธรรมดาแน่นอนที่ใครๆจะย่างกรายมาไขว่คว้าเข้าโรงเรียนแห่งนี้ได้ง่ายๆเพราะเขาจะสอนเวทมนต์ทุกชนิดแต่จะไม่ค่อยสอนเวทมนต์ทางด้านมืดสักเท่าไร  ที่โรงเรียนนี้เปิดสอนก็มีด้านเวทมนต์ขาว  สาขาป้องกันตัวด้วยความเร็ว สาขาการฝึกพลังแฝงของตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้น สาขาโจมตีและจะแบ่งย่อยไปอีกหลายสาขา จะเปิดสอนเฉพาะม.ปลายเท่านั้น  ปีนี้ปี 2645  เปิดรับนักเรียนม.1เข้าเรียนต่อที่นี่มีป้ายประกาศติดไปทุกแห่ง   มีข้อความปิดประกาศว่า “เปิดรับสมัครนร.เข้าเรียนที่นี่”แต่การที่จะเข้าที่นี่ได้นั้นต้องมีคุณสมบัติคือว่าต้องมีความสามารถมีพลังแฝงของตัวเองอยู่เพื่อใช้ในการสมัครสอบ ทุกๆคนทั่วสารทิศก็จะเดินทางมาที่นี่เพื่อจะมาสอบแข่งขันเข้าโรงเรียนนี้   ทุกอย่างเป็นไปด้วยความตื่นเต้น  และแล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา



“ว้าวน่าสนใจดีนะ เราว่าเราน่าจะมาสมัครสอบที่นี่นะจ๊ะ”  เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา    รอนหันหน้ามาดูผู้หญิงคนนั้นที่กำลังอ่านป้าย

ประกาศอยู่      



\"เอ๊ะ !! เราจะสามารถมีสิทธิ์สอบรึเปล่านะ



รอนพึมพำพร้อมมองนาฬิกาข้อมือ    เย้ย !!! มัน6โมงแล้วนิเราต้องรีบกลับบ้านแล้ว  ของร้องราวกับว่าจะมีใครฆ่าเขางั้นแหละ  



กริ๊ง กริ๊ง   เสียงออดดังขึ้นมา  



“มาถึงบ้านแล้วเหรอลูก ทำไมกลับบ้านช้าจังละ”  แม่ของเขาพูดขึ้นมาพลางมองไปที่รอน   คือ..ผม..คือ รอนพูดตะกุกตะกักเขาทำ

อะไรไม่ถูก    



“มีอะไรก็พูดมาสิจ๊ะ” แม่พูดขณะที่สายตาจับจ้องไปที่รอน “แม่ครับ ผมจะไปสมัครต่อเรียนที่เมจิคสคูล ได้รึเปล่าครับแม่”



“ได้สิจ๊ะ แต่ว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนเวทมนต์นะ แล้วอีกอย่างลูกจะใช้ความสามารถอะไรไปแข่งขันละ”



\"ผะ ผะ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันอะครับ” รอนพูด สีหน้าของเขาดูกังวลเหลือเกิน  และก็เดินตรงไปที่ห้องนอนพร้อมด้วยความเหนื่อยล้าเขาโถมตัวเข้าใส่เตียงดังปึ๊ก เขาคิดไปทุกอย่าง เราจะใช้อะไรไป  แข่งขันเนี่ย  พรุ่งนี้เปิดรับสมัครแล้วด้วยสิถึงจะเปิดรับสมัครนานถึง3วันก็ตามนะแต่เวลาแค่นี้เราทำอะไรไม่ทันจริงๆ เขานึกอย่างท้อแท้  หัวของเขาพร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ทุกเสี้ยววินาที     แล้ว... ยังไม่ทันได้คิดเข้าก็ฟุบหลับไปเสียแล้ว    



             เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง



เสียงฟ้าร้องครืน ครืน ท้องฟ้ามืดมัว รอนเหมือนกับว่าเขาอยู่ในสนามที่ว่างเปล่าไปหมดไม่มีอะไรเลย   และแล้วเขาก็เห็น ปีศาจอีวิ่วมาการเต็มมันมุ่งหน้ามาหาเข้า    เด็กหนุ่มพยายามจะวิ่งหนีแต่เขาก็ต้องเจอกับหน้าผา เขาทำอะไรไม่ได้ เลย  แต่เหตุการณ์อันไม่น่าคาดฝันก็เกิดขึ้นอยู่ดีๆเขาก็มีลมมาหมุนรอบๆมือของเขา มันถูกปล่อยไปโดนปีศาจตัวหนึ่งกระเด็นออกไปนับ10เมตร และรอนเอ่ยพขึ้นไปว่า winding shot ทั้งๆที่เขาก้ไม่รุ้ตัวเลยว่าพูดอะไรออกไป เขาถึงกับงง  หา !! รอนร้องอุทานเสียงหลงเพราะเขาเห็นว่า มีอะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้ แต่งตัวสีขาวมีปีกบินอยู่ทั่วท้องฟ้า รอนจึงวิ่งไปหลบที่หินก้อนใหญ่ก้อนหนึ่งและสังเกตการณ์ดูอยู่      บางอย่างที่แต่งตัวมีปีกรอนคิดว่าน่าจะเป็น

แอนเจิ้ลเทพแห่งสายลม  กำลังทำตัวเป็นวงกม เกิดพายุ ปีศาจเซไปมา รอนเองก็แทบจะปลิวแต่ยังดีที่มีหินบังลมเอาไว้ได้อยู่  

woo wind world ปีศาจพวกนั้นก็ปลิวไม่สามารถทนแรงลมไว้ได้ก็พลัดตกไปในหน้าผา  รอนเอามือปิดตาเอาไว้ ทุกๆอย่างดูสงบขึ้นมา       ดึ๊ง เขาสะดุ้งตื่นขึ้นพร้อมความตกใจ เหงื่อของเขาท่วมไปทั้งตัว  



“เราฝันไปเหรอเนี่ย”เขาพึมพำพลางมองไปที่นาฬิกา  มันเวลาเที่ยงกว่าแล้วเหรอเนี่ย เขาสังเกตว่าทำไมรอบๆห้องของเขากระจักกระจายปหมดเหมือนกับลมพายุพัดทั้งๆที่ปิดหน้าต่างแล้วประตูห้องก็ปิดสนิทยังล๊อกไว้อีกด้วย เขาทำสีหน้าสงสัยแล้วไม่อยากเชื่อในตาตัวเอง  



\"เฮ้อ เกิดอะไรขึ้นเนี่ยหรือว่าที่เราฝันนั้นมือคือเรื่อง จริงกัน\"      รอนเหยียดมือไปตรงๆเพื่อคลายความขี้เกียจอยู่ๆก็มีการะแสมลมในมือของเขาแล้วพุ่งออกไปปะทะประตูเกิดทะลุอีก - -  แม่รอนวิ่งขึ้นมาด้วยความตกใจ



“นี่เกิดไรขึ้นจ๊ะ” แม่พูดและจ้องมองรอนขณะที่ทำสีหน้าสงสัยและมองดูรอบห้องอย่างตกใจเป็นที่สุด  



“คือว่า ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ไงอะครับ” รอนพูดตะกุกตะกัก  



“ถ้างั้นลูกก็เก็บของให้เรียบร้อยซะ เดี๋ยวแม่จะไปทำงานแล้ว”พูดเสร็จเขาก็รีบออกจากบ้านไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย   พอแม่ออกจากบ้านไปแล้ว   รอนยังสงสัยไม่หายเขาจึงทดสอบอีกครั้งโดยอยู่ข้างนอกบ้านและยื่นมือไปข้างหน้าชี้ไปทางท้องฟ้า     winding shot  ลมพายุหมุนเป็นเกลียวจากมือพุ่งออกไปข้างหน้าทุลุก้อนเมฆไปหลายชั้น   - -    เขางงกับสายตาของตัวเอง   ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าพลังนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร     เขานึกในใจว่า งั้นเราคงมีสิทธิ์สอบแล้วสินะ  ในที่สุดเราก็ค้นพบพลังแฝงของตัวเอง    



“ นี่ๆดีใจอะไรน่ะ รอน”เสียงวีเด้นเพื่อนบ้านของรอนดังขึ้นมา    



“คือว่าไม่มีอะไรหรอกครับ แค่ดีใจอะไรบางอย่างนิดหน่อย” พูดพลางยิ้มให้กับวีเด้น    



“เอ๊ะ อะไรของมันนะ” วีเด้นพูดพึมพำพร้อมส่ายหน้าเล็กๆ       รอนรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะไปสมัครเรียนที่

เมจิคสคูล เขาแต่งตัวเนียบใช้ชุดสูท สีฟ้าเข้ม  ใส่หมวกเก๋ๆสีน้ำเงินพร้อมเตรียมตัวทุกอย่างพร้อมที่จะไป    กริ๊งๆ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  



“ขอแท็กซี่ครับ” รอนพูด



“สักครู่นะครับ” เขาตอบมา  สักแปบ    บึ้นๆๆ  รถมาแล้วเนี่ย   1 นาทีเองเขาขึ้นรถไป  



“ไปไหนหรอครับ”คนขับรถพูดขึ้นมา



“โรงเรียนเมจิคสูลครับ”รอนตอบ  



“ทำไมเด็กๆถึงไปที่นั่นกันเพียบเลย”คนขับถามสีหน้าสงสัยเป็นที่สุด



“คือว่าตอนนี้เขาเปิดรับสมัครนักเรียนเข้าเรียนที่นั่นละครับ” รอนตอบไป



“อืมมมม....แล้วทำไมเด็กที่นั่นจึงมาสมัคสอบกันเพียบเลยละฉันขับผ่านโรงเรียนนั้นมาน่ะ”  



“คือว่าเขาเปิดรับสมัครเพียง3วันเท่านั้นน่ะครับทุกๆคนในโลกจะเดินทางมาที่นี่เพื่อที่จะมาสมัครสอบแข่งขันกัน ทุกๆคนต้องมีความสามารถมีพลังแฝงของตัวเองถึงสมัครสอบที่นี่ได้และอีกอย่างโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่พิเศษกว่าโรงเรียนแห่งอื่นๆเพราะเขาจะสอนทางด้านเวทมนต์อย่างเดียว คุณจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมคนทุกสารทิศจะมาสมัครสอบกันหนาตาถึงเพียงนี้” รอนตอบไปขณะที่นึกว่าเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยเหรอเนี่ย - -  



“เป็นยังงี้เองเหรอ” เขาพยักหน้าตอบและรู้สึกเข้าใจขึ้นทันที    



“ถึงแล้วครับคุณ” “เท่าไรเหรอครับ” “40เควิน  ขอบคุณที่มาใช้บริการนะครับ”  รอนเดินมาถึงโรงเรียนพร้อมเห็นนักเรียนคนอื่นๆที่แน่นขนัดมากๆ   เขาไม่รู้เลยว่าจะเข้ามาสมัครตรงไหน  โรงเรียนแห่งนี้ขว้างขวางมากๆจนเขาแทบเดินไปไม่ถูกมองไปตึกนี้ก็เจอตึก  เมจิคทาว ซึ่งอยู่ใจกลางโรงเรียน  อีกตึกหนึ่ง ตึกสาขาเวทมนต์ขาว   อีกตึกสาขาการรบ  เข้ามองไปรอบโรงเรียนแห่งนี้และนั่งลงตรงที่หนึ่งๆ ด้วยความ

เซงเป็นอันมาก



ปล. เอามาลงคร่าวๆก่อนละกันยังไม่มีเวลาปรับปรุงเลย โทษทีนะครับ