Unlimited Evolution อสุรกายวิวัฒนาการ

          “แฮกๆๆๆ” เสียงหอบถี่รวนพร้อมกับเสียงฝีเท้าที่แน่นหนักส่งเสียงสะท้อนดังก้องท่ามกลางป่าลึกที่มืดสลัว

            แม้จะตั้งหน้าตั้งตาวิ่งหนีเอาชีวิตรอดอย่างสุดชีวิต แต่ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ยังคงหันมามองที่ด้านหลังอยู่เป็นระยะ ซึ่งต่อให้พยายามวิ่งหนีมากเพียงใด เสียงฝีเท้าหลายสิบคู่ที่ดังอยู่ด้านหลังก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไล่ล่าเลยแม้แต่น้อย

            ณ ด้านหลังของเด็กหนุ่มห่างไปไม่กี่เมตร ฝูงหมาป่าสีเทาที่มีคมเขี้ยวและกรงเล็บคมกริบหลายสิบตัวกำลังมุ่งหน้าไล่ล่าเด็กหนุ่มที่จะเป็นอาหารมื้อนี้ของพวกมัน

            “ต้องไม่ตาย ฉันต้องไม่ตาย ฉันจะมีชีวิต ฉันจะต้องรอด...” เสียงเอ่ยพร่ำเพ้อราวกับคนเสียสติกล่าวขึ้นอย่างต่อเนื่อง ดวงตาสีดำสนิทกลอกกลิ้งไปมามองหาทางรอดอย่างบ้าคลั่ง

            แต่จนแล้วจนรอดความหวังอันน้อยนิดที่จะหาทางรอดก็ไม่เปล่งประกายปรากฏขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย แต่แล้วแสงสว่างของบางสิ่งก็ค่อยๆเผยปรากฏขึ้นต่อหน้าเด็กหนุ่ม

            แสงแห่งความหวัง...

            เรารอดแล้ว...

            แต่ทว่าที่ปลายแสงสว่างแห่งความหวังของเด็กหนุ่ม มันกลับกลายเป็นหุบเหวมืดสนิทที่แทบมองไม่เห็นก้นเหวลึกของมันแทน

          “ม่ายยยยยยยยยย” เขาตะโกนขึ้นราวกับคนเสียสติ

            หากแต่ว่า เหล่ามัจจุราชที่ตามหลังมากลับมิได้สนใจท่าทีเจ็บใจและสิ้นหวังของชายคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

            “บ้าเอ้ย!!” เขาสบถอย่างหัวเสียในขณะที่ยืนอยู่ปลายขอบเหว ก้าวถอยอีกแค่ก้าวเดียวเขาก็จะพบจุดจบในทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย

            ต้องทำยังไงๆๆ ต้องทำยังไงเราถึงจะรอด ไม่งั้นๆๆ เราต้องตายๆๆๆ

            “ชะ..” เขาเอ่ยออกมาเบาๆ “ชั้น... ชั้น... ไม่อยากตายยยยยยย” เขาตะโกนขึ้น พร้อมกับทำในสิ่งที่สิ้นคิดที่สุด

ไม่ใช่กระโจนลงไปในหุบด้านหลังเหว แต่เขาพุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างลืมหูลืมตา สองแขนที่แทบไม่มีกล้ามเนื้อถูกยกขึ้นมาปิดหน้าพร้อมกับวิ่งเข้าใส่อย่างไม่คิดชีวิต หมาป่าตัวหนึ่งที่ตกใจกับการกระทำอันบ้าระห่ำจึงเผลอกระโจนเข้าใส่เด็กหนุ่มตามสัญชาตญาณ  ซึ่งถึงแม้จะกลัวตายเพียงใด เขายังไหวตัวทันและออกแรงโดยใช้มือทั้งสองข้างผลักเจ้าหมาป่าออกไปให้พ้นทาง ซึ่งด้วยแรงส่งที่เกิดขึ้นในระหว่างที่หมาป่ายังคงลอยตัวในอากาศก็ทำให้ทิศทางที่มันมุ่งไปก็คือปากเหวอันสุดหยั่งคาดนั่นเอง

หมาป่าอีกสามตัวที่ยังตั้งสติได้กระโจนออกไปหมายจะช่วยพวกพ้องของตน ซึ่งเด็กหนุ่มผู้ก่อสถานการณ์ก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจเลยสักนิด เพราะเป้าหมายเดียวที่อยู่ในหัวคือเขาต้องฝ่าออกไปให้ได้

เขาจะต้องรอด...

หมาป่าที่เหลือต่างพุ่งตรงไปยังเด็กหนุ่ม คมเขี้ยวและกรงเล็บหลายสิบคู่ถูกประเคนเข้าใส่และสร้างบาดแผลเหวอะหวะทั่วร่างเด็กหนุ่มผู้โชคร้าย

“ปล่อยสิโว้ย ไอ้พวกชั่ว พ่อแม่แกไม่เคยสั่งสอนรึไงวะ....” เสียงตะโกนด่าทออย่างหยาบคายดังขึ้นพร้อมกับมืออ่อนที่ยกขึ้นมาปิดส่วนสำคัญไว้ไปพร้อม ๆกับพยายามทุบตีจิกข่วนทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อความอยู่รอดของตนเอง เขี้ยวคมถูกฝังไปที่แขนของเด็กหนุ่ม เขาก็ใช้นิ้วของมืออีกข้างกระแทกไปที่ดวงตาของพวกมันทั้งสองข้างจนเลือดออกและบอดสนิททันที 

ฟันที่แม้จะไม่มีคมเช่นเดียวกับพวกมันก็ยังกัดไปที่เท้าหน้าของหมาป่าอีกตัว... 

เท้าทั้งสองข้างยกขึ้นมาสลับกันถีบเป็นพัลวันอย่างดิ้นรนเหมือนคนโง่

ไม่มีกระบวนท่าที่สวยงาม 

ไม่มีไหวพริบที่แสนฉับไว 

และไม่สติปัญญาคิดวางแผนอย่างชาญฉลาดแต่อย่างใด 

นี่ไม่ใช่เกม....

มันคือชีวิต 

ถ้าไม่ดิ้นรนเขาจะตาย 

ถ้าไม่พยายามกระเสือกกระสนเขาจะไม่รอด

เพราะถ้าหากเขาต้องตาย ทุกอย่างก็จะ... 

จบสิ้น...         

By : Desolate_Knight

ข้อมูลประกอบของเรื่องนี้