คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่8 สู่งานเต้นรำ
...อยากตาย...
...ถ้ารู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้ก็คงไม่ร่วมมือกับนางฟ้าประหลาดนั่นหรอก...
ร่างบางนึกหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลานั้น นัยน์ตาสีอเมทิสมองชุดกระโปรงฟูฟ่องที่สวมอยู่ด้วยสีหน้ารำคาญเป็นที่สุด
“หยิบแอปเปิ้ลตรงนั้นให้ฉันลูกนึงนะ แล้วก็...เห็นว่าการ์เซียร่ามีนกอยู่สองตัว ช่วยเอามาด้วย โอเคนะ”
ลอเรนเดินไปหาของตามคำขอของนางฟ้า เขาเลือกแอปเปิ้ลลูกหนึ่งในตะกร้า ก่อนจะแอบขึ้นไปบนห้องของการ์เซียร่าเพื่อนำนกของเธอออกมา
“โอเค ที่นี้ทำอะไรต่อล่ะ”
“เธออยู่เฉยๆก็พอแล้ว” ว่าแล้วนางฟ้าก็เริ่มแกว่งคทา “โอม...ข้าขออัญเชิญเทพแห่งสุริยันและจันทรา โปรดจงบันดาลให้เปลี่ยนแปลงได้ตามใจคิด...ขอสิ่งนี้จงกลายเป็น...”
ทันทีที่พูดจบ นกสีขาวสองตัวก็กลายเป็นม้าสีขาวทันที นางฟ้าก็ร่ายคาถาอีกครั้ง และเปลี่ยนแอปเปิ้ลให้กลายเป็นรถม้า
“ทำให้ดีๆกว่านี้หน่อยก็ไม่ได้ ทำไมต้องหน้าตาเหมือนแอปเปิ้ลด้วย”
“ก็มันมาจากแอปเปิ้ลนี่ จะให้เหมือนอะไรยะ!”
“ไม่รู้สิ” เด็กหนุ่มทำหน้าเมินเฉย “แล้วนี่คิดว่าทำแค่นี้มันจะตบตาพวกทหารนั่นได้หรอ ยังไงพวกนั้นก็อาจจะตรวจข้างในรถม้านี่...”
“ก็นั่นแหละ ฉันถึงจะไม่ทำแค่นั้นไง”
“แล้วจะทำอะไรอีกล่ะ”
“เธอ...มายืนตรงนี้ซิ”
ลอเรนทำหน้าสงสัยก่อนที่จะเดินไปตามคำบอกของนางฟ้า ขณะที่นางฟ้าเองก็พยายามจัดตำแหน่งของเด็กหนุ่ม
“นั่นแหละๆ ตรงนั้นแหละ...อืม...ใช่ๆ ยืนตรงนั้นแหละ แสงจันทร์ส่องทั่วถึงดี”
“ทำไมต้องให้แสงจันทร์ส่อง”
“การแปลงร่างจะได้มีคุณภาพไงล่ะ”
“เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“โอ๊ะ! การแฝงตัวเข้าไปจะได้มีคุณภาพไงล่ะ”
“ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี...”
“น่า...เอาเถอะ ทีนี้ก็หลับตาซะ”
ทันทีที่เด็กหนุ่มหลับตาลง นางฟ้าก็เริ่มร่ายมนตร์อีกครั้ง รู้สึกเหมือนมีอะไรพุ่งมาโดนตัวเบาๆ รู้สึกว่ามีอะไรเปลี่ยนไป
...อึดอัด...
...รู้สึก...ไม่เหมือนเดิม...
“ว้าว~ สวยจังเลย” คำพูดนั้นปลุกสติของเขากลับมา
“สวย? อะไรของคุณกันเนี่ย ผมเป็นผู้ชายนะ พูดบ้าอะไร...”เขาพูดพลางเอามือตบอกตัวเอง
...นิ่มจัง...
นึกแล้วก็รู้สึกขุนลุกไปถึงกระดูกสันหลัง ก่อนจะตัดสินใจก้มลงมองสารรูปตัวเอง
...กระโปรงนี่...
...แล้วรูปร่างแบบนี้...
“นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!”
“ทำแบบนี้แล้วได้ประโยชน์อะไร ต้องเข้าไปในงานนะ มีแต่คนเขาจะจับได้ ไม่ขายหน้าตายตลอดชาติเลยรึไง”
“เพราะแบบนั้นเราถึงต้องทำให้ดูแนบเนียนไง เธอจะต้องรู้จักมารยาทของผู้หญิง เต้นรำเป็น น่ารักและเรียบร้อย ถ้าเป็นแบบนี้ได้ ดีไม่ดีเจ้าชายอาจจะเลือกเธอก็ได้นะ ฮ่าๆๆ”
“เจ้าชายบ้าๆอย่างมัน ใครจะอยากได้กัน!”
“ช่างเถอะ แต่ตอนนี้ฉันต้องฝึกมารยาทให้กับเธอก่อนนะ เอ้า! เทนิส ออกมาช่วยฉันหน่อยเร็ว”
สิ้นเรียกเรียก ก็มีร่างหนึ่งปรากฏออกมา ชายผู้นั้นมีนามว่าเทนิส(ไทนอส) เขาเป็นภูติที่ติดตามนางฟ้าโรเวน่า
“ท่านโรเวน่าเรียกผมมา มีอะไรให้ช่วยรึขอรับ”
“ช่วยสอนมารยาทให้กับ ‘ลอเรเซีย’หน่อยสิ เดี๋ยวฉันจะสอนเรื่องมารยาทบนโต๊ะอาหารกับเรื่องการเข้าสังคม แล้วเธอสอนเรื่องการเต้นรำนะเทนิส”
...เปลี่ยนชื่อให้เราเฉยเลย...
ความคิดนั้นผุดขึ้นในหัวของลอเรน...
“ไงจ้ะแม่สาวน้อย เธอพร้อมที่จะเรียนรึยังล่ะ”
“คือว่าผม...ผม...”
“ไม่มีข้อปฏิเสธทั้งนั้น เธอต้องเรียนจ้ะ”
...แล้วบทเรียนอันแสนจะขมขื่นก็เริ่มขึ้น...
กุบกับๆ
ตอนนี้ ‘เธอ’ได้มาอยู่บนรถม้าแล้ว มันเป็นรถม้าที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอปเปิ้ลหวานๆ (ก็เพราะมันทำมาจากแอปเปิ้ล) ที่มีร่างบางในชุดราตรีสีม่วงน้ำเงินนั่งอยู่ภายในกำลังลังมุ่งหน้าไปทางงพระราชวัง
รถม้าหยุดที่ประตูทางเข้า ทหารเฝ้าปากประตูกั้นรถไว้เพื่อหยุดตรวจ คนที่อยู่ข้างในเปิดม่านออกมาดูว่ามีอะไร
“เลดี้มาร่วมงานเต้นรำใช่มั้ยครับ”
“ค่ะ ไม่มีปัญหาอะไรใช่มั้ยคะ”
“ครับ เชิญด้านในได้เลยครับ”
...หึหึหึ ฉันนึกแล้วว่าพวกแกต้องจำฉันไม่ได้...
รถม้าวิ่งต่อมาอีกนิด ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้างาน ร่างบางก้าวลงจากรถม้า เทนิสที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ได้เอ่ยเตือนเธอเบาๆ
“จะได้ใช่มั้ย ว่าต้องรีบออกมาก่อนเที่ยงคืน อย่าให้ใครจับได้ตอนที่เธอคืนร่างนะ”
“ทราบครับ” ลอเรนตอบรับก่อนทั้งคู่จะแยกย้ายกัน
ลอเรนมองไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่นก่อนจะตัดสินใจก้าวเข้าไปภายในงาน
...เอาล่ะ...
ภายในงานเต็มไปด้วยแสงสีตระการตา สีทองที่เจิดจ้าสาดส่องอยู่ทั่วผิดกับภายนอกที่ดูมืดมิด หญิงสาวมากมายคุยจุกจิกกันอยู่รอบๆงาน
...ก่อนอื่นก็ต้องมองหาอาเชรี่ก่อน...
ว่าแล้วเธอก็เริ่มเดินไปรอบๆงาน พร้อมกับหยิบไวน์มาจิบแก้เบื่อสักแก้ว
...ของเขาดีจริงๆ...
...แบบนี้ค่อยคุ้มหน่อย...
เบื่อที่สุด!
“เฮ้อ~”
“เจ้าชาย...ถอดหายใจแบบนั้นมีอะไรรึเปล่าครับ”
“ก็แค่เบื่อนิดหน่อยน่ะ ไม่ค่อยจะมีอะไรน่าสนใจ นายเองก็น่าจะไปเดินเล่นหน่อย ไม่ต้องอยู่เฝ้าฉันก็ได้นะคีนนี่”
“ไม่เรียกแบบนี้สักครั้งก็ได้นะครับ”
คีนนี่ หรือชื่อจริงๆคือคีน (คิล) ตอบรับด้วยสีหน้าหน่ายๆเล็กน้อย เขาเป็นองค์รักษ์ของเจ้าชายลูเคียนอีกคนนึง ซึ่งแน่นอนว่าเขากับเรย์ทำงานนี้ร่วมกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
...และตอนนี้เขาก็มีหน้าที่เฝ้าเจ้าชายตามคำสั่งของพระราชา...
“ใกล้จะถึงช่วงเต้นรำแล้วนะครับ ยังไงซะ คุณก็ควรจะเลือกผู้หญิงไว้สักคนได้แล้วนะ”
“นั่นแหละปัญหา ก็ฉันไม่ชอบสักคนเลยนี่”
“เอาน่า เป็นผมก็คงลำบากใจเหมือนกันแหละครับ” เขาว่าแล้วมองลงไปในงาน “ไม่ค่อยมีผู้หญิงสวยๆเลย”
“ท่านพ่อนะท่านพ่อ จะจัดงานบ้าๆแบบนี้ขึ้นมาทำไมกัน”
“ใครหาว่าฉันจัดงานบ้าๆนี่ขึ้นมานะ...”
เสียงหนึ่งดังขึ้น เรียกให้ทั้งสองคนต้องหันไปมอง ซึ่งผู้พูดก็คือกษัตริย์อาทิส(อาเธอร์) แห่งเวนอลนั่นเอง (เอาเป็นว่ามันเป็นเมืองเวนอลละกัน)
“ท่านพ่อ!” << ลูเคียน
“พระองค์!” << คีน
“อะไรๆ ตกใจกันนักรึไงที่เห็นฉันเนี่ย แสดงว่ากำลังนินทาฉันอยู่ล่ะสิ”
“คือผมเปล่านะท่านพ่อ...แค่บ่นว่าเบื่องานนี่แค่นั้นเอง”
“เฮ้อ...พ่อรู้นะว่ามันน่าเบื่อจะตายไป แต่มันเป็นประเพณีของราชวงศ์น่ะ ใครจะขัดได้”
“ท่านพ่อเคยเจอด้วยหรอ...”
“ก็แน่ล่ะสิ” เขาเปลี่ยนจากพูดปกติมาเป็นกระซิบ “แต่พ่อก็เจอผู้หญิงที่ดีที่สุดในชีวิตเลยล่ะ”
“ท่านแม่น่ะหรอครับ...”
“ใช่แล้ว...รู้มั้ยว่าแม่ของลูกน่ะ...เป็นนางฟ้า”
“นางฟ้า? เพราะนี่ใช่มั้ย ท่านแม่ถึงอยู่กับเราไม่ได้”
“ใช่แล้วล่ะ พอเธอให้กำเนิดลูกแล้วก็ต้องกลับไปในที่ที่เธอควรอยู่ไง”
“...”
“ซึ่งแน่นอน พ่อขออวยพรให้ลูกโชคดี ได้เจอกับผู้หญิงที่ลูกต้องการนะ”
“ครับ” ผู้เป็นลูกชายพูดแล้วยิ้มให้ ผู้เป็นพ่อยิ้มตอบก่อนจะขอตัวเข้าไปดูรอบๆงาน
...แล้วไหนล่ะเนี่ยผู้หญิงที่ว่า...
ทันทีที่คิดได้ นัยน์ตาคมกริบที่ซ่อนอยู่ภายใต้กรอบแว่นก็เหลือบไปเห็นสตรีผู้หนึ่ง ผมสีทองดุจแพรไหม ผิวขาวนวล นัยน์ตาสีอเมทิสที่ดูสุขุมเยือกเย็น ดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว เธออยู่ในชุดราตรีสีน้ำเงินอมม่วงช่วยขับสีผิวให้ดูขาวผ่องและดูโดดเด่นท่ามกลางผู้หญิงคนอื่นๆ สีหน้าของเธอไม่ค่อยสบอารมณ์ขณะที่ดวงตาคู่สวยยังคงดูเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง
“คีน...”
“ครับ เจ้าชาย”
“ฉันเจอแล้ว...”
“ครับ แต่เอ๊ะ! เมื่อกี้บอกว่าเจอแล้วหรอครับ”
“มาดูเองเลยสิ คนนั้นน่ะ”
“สวยจัง...”
“เห็นมั้ย...บอกแล้วว่าฉันเลือกคนไม่ผิด” เขาเบือนสายตามองไปทางหญิงสาว “ท่าทางแบบนั้นเห็นแล้วนึกถึงลอรี่เลย ถ้าเป็นหมอนั่นจริงๆคงจะสนุกพิลึก” เขาว่าพลางยิ้ม
“ลอรี่? ใครอีกล่ะครับ”
“อ้อ...คนรู้จักของเรย์น่ะ น่ารักดี”
“อ่า...ครับ”
“งั้นฉันลงไปก่อนนะ”
“โชคดีครับ”
...อยู่ไหนล่ะเนี่ย...
นัยน์ตาคมกริบกวาดมองไปทั่วงานเพื่อมองหาน้องสาวที่ตนคุ้นเคย แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็น...
นั่นไง!
ในที่สุดเธอก็พบตัวเข้าจนได้ อาเชรี่กำลังเดินอยู่แถวๆมุมอาหาร นึกไว้แล้วเชียวว่าจะต้องไปตรงนั้น
นึกได้ดังนั้นก็เตรียมจะเดินเข้าไปหา เป็นเวลาเดียวกันกับที่นาฬิกาบอกว่าขณะนี้จะเข้าสู่ช่วงที่เปิดฟอร์เต้นรำ(เขียนถูกมั้ยนี่) แต่แล้วเธอก็ต้องชะงัก เมื่อมีมือหนึ่งมีรั้งเธอไว้
“สักครู่ครับ...เลดี้”
เธอหันไปดูและก็พบกับร่างหนึ่งที่ดึงมือเธอไว้ เขาก็คือเจ้าชายลูเคียนนั่นเอง ทันใดนั้นก็เริ่มมีเสียงซุบซิบอยู่รอบข้างว่า
‘นี่ๆๆ เจ้าชายเลือกผู้หญิงที่จะอภิเษกด้วยได้แล้วล่ะ’
‘แหมๆ หล่อนเป็นใครกันนะช่างโชคดีจัง’
‘ทำไมเจ้าชายไม่เลือกฉันล่ะ...’
แต่ใครหารู้ไม่ว่า ในใจของ “ผู้หญิงที่ถูกเลือก” กำลังคิดอะไรอยู่...
...มาทำอะไรของแกเนี่ย ไปตายซะไป!...
“ได้โปรด...ให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้มั้ยครับ” เขาว่าแล้วโค้งเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือออกมารอรับเธอ
ลอเรนคิดเล็กน้อย และลังเลที่จะยื่นมือออกไป
...ถ้าไม่รับ มันก็จะเป็นการเสียมารยาทใช่มั้ย...
สุดท้ายแล้วเธอก็ตัดสินใจ
“ค่ะ” เธอยื่นมือส่งให้เจ้าชาย
*************************************************
ผ่านไปแล้วอีกบทนึง
เกือบเดือนแล้วสินะที่ไม่ได้มาอัพ
รู้สึกว่าบทนี้จะยาวเป็นพิเศษ (ยาวกว่าบทอื่น...แค่นั้น)
เจอกันบทหน้านะคะ
ความคิดเห็น