คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่7 นางฟ้า
แสงแดดสาดส่องคละเคล้าแสงจันทร์ยามอาทิตย์อัสดง ช่วงเวลาใกล้ค่ำนี้ เป็นเวลาที่เหมาะแก่การเตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางเป็นอย่างยิ่ง
แล้วเดินทางไปไหนน่ะหรอ?
อย่างที่ว่าไปว่าที่พระราชวังจะมีการจัดงานเลี้ยงอาหารค่ำ(ตกลงมันงานอะไรกันแน่เนี่ย)ซึ่งวันนี้ ตามกำหนดการแล้ว อีกสักชั่วโมงกว่าๆ งานก็จะเริ่ม แน่นอน หญิงสาวทุกคนกระตือรือร้นเต็มที่ แต่ทว่า
...คงจะต้องยกเว้นไว้สองคน...
ซีบิล่า มีแววตาขุ่นหมองเล็กน้อย เมื่อรับรู้ว่ามันถึงเวลาแล้วที่ต้องต้องเผชิญกับความจริง ร่างเล็กบอบบางอยู่ภายใต้ชุดราตรีสีทองฟูฟ่อง เธอเดินอย่างไม่ค่อยมั่นใจขณะที่ออกจากบ้าน
อาเชรี่ มีพฤติกรรมแปลกๆในขณะที่เดินวนเวียนอยู่ในบ้าน ชุดสวยๆสำหรับออกงานแบบพื้นๆ แอบอยู่ในตู้ในสภาพพร้อมใส่ ไม่มีใครรู้ว่าเธอกำลังมีแผนการ
ทั้งคู่อาจจะเป็นเพียงแค่สองคนที่ไม่ได้รู้สึกสนใจกับคำว่าเจ้าชายเลยแม้แต่นิดเดียว
“เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว”
สิ้นคำ นาฬิกาพกสลักลายสวยงามก็ถูกปิดลงโดยผู้เป็นเจ้าของ ดวงตาสีฟ้าใสของคาลิน่าหันกลับไปยังลูกสาวทั้งสอง ในขณะที่การ์เซียร่ากำลังส่องกระจกหันซ้ายขวาไปมา และซีบิล่ากำลังยืนก้มหน้างุดอยู่
“ไปได้ได้แล้วล่ะจ้ะ”
“ค่ะ”ลูกสาวทั้งสองรับคำ
ประตูรถม้าปิดลง ภายในมีร่างสามร่างนั่งอยู่ แล้วรถม้าก็ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ ตามทางเล็กๆที่จะนำไปสู่พระราชวัง
ดวงตาสีน้ำตาลเหม่อลอยออกนอกหน้าต่าง บรรยากาศเคลื่อนผ่านสายตาไปเรื่อยๆท่ามกลางจิตใจที่ขุ่นมัว
“เฮ้อ~”แต่ก็ทำได้แค่ถอนหายใจ
ร่างสูงเดินกลับเข้าไปในบ้าน หลังจากส่งคนในบ้านขึ้นรถม้า ในใจนั้น ตั้งใจว่าเข้าไปแล้วจะจัดเตรียมงานสำหรับพรุ่งนี้ คิดได้ดังนั้นก็จะเดินไปสั่งงานน้องสาวแต่ทว่า
อาเชรี่หายไปไหน?
ไม่รีรอ รีบออกค้นหาตามสถานที่ต่างๆภายในบ้าน สวนหลังบ้าน สวนหน้าบ้าน ห้องครัว ห้องรับแขก ห้องหนังสือ และอีกหลายๆที่ จนในที่สุด...
ที่ห้องพักของทั้งคู่
กระดาษโน้ตใบหนึ่งแปะอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือตัวเล็กๆ ลอเรนเดินเข้าไปใกล้และหยิบมันมาอ่าน
‘พี่คะ ขอโทษด้วยถ้าทำให้ลำบากใจ แต่ตอนนี้ฉันมางานเลี้ยงกับโคเรีย ขอโทษที่ขัดคำสั่งนะพี่
อาเชรี่’
ทันทีที่อ่านจบ เขาก็กัดฟันกรอดโดยอัตโนมัติ ดวงตาสีอเมทิสฉายแววหงุดหงิดชัดเจน พลางคิด
...บอกแล้วอย่าไปๆมันก็ไม่เชื่อ...
...น้องบ้า...
กระดาษโน้ตถูกวางไว้ที่เดิม ก่อนที่ผู้เป็นพี่ชายจะเดินออกไปโดยเร็ว หยิบเสื้อคลุมมาสวม แล้วขึ้นขี่ม้าของตน เป้าหมายในครั้งนี้คือ...
...พระราชวัง...
ในขณะเดียวกัน
ง่ำๆ...แจ๊บๆ
เสียงกินอาหารดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยที่ผู้กินไม่ได้แคร์สายตาประชาชนเลยแม้แต่น้อย ถึงการกินจะดูมีมารยาทอยู่บ้าง แต่ว่าคนรอบข้างก็อดคิดไม่ได้ว่า นี่เธอจะมาถล่มอาหารกันรึยังไง
“เห็นมั้ย ฉันบอกแล้ว งานนี้ไม่มีผิดหวัง”
“อืม...ง่ำๆ ใช่สิ อาหารก็อร่อยสุดยอด แถมเยอะอย่าบอกใครเชียว”
“แต่เธออย่าลืมนะ ว่าต้องหลบแม่เลี้ยงด้วยน่ะ”
“นั่นสิ เห็นขึ้นมาล่ะตายเลย”
บทสนทนาระหว่างมื้ออาหารอันสุดยอดของสองสาวนามโคเรียกับอาเชรี่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ท่ามกลางอาหารมากมายก่ายกองที่พวกเธอพร้อมจะกินมันทุกเมื่อ(ก็แน่ล่ะสิ...เจ้าคู่หูตัวเขมือบ)
“เฮ้! โคเรีย น้ำองุ่นนี่สุดยอดเลยล่ะ สมกับที่เป็นของวังเลยจริงๆ”
“เออ...จริงด้วย”เธอว่า หลังจากรับมาชิม “น้ำพันช์ทางนี้ก็ดีไม่หยอกนะอาเชรี่”
“นั่น...ไก่อบตัวเบ้อเริ่ม ไปกินกันมั้ย”
“เอาสิ แต่ขอจัดการกับพายบลูเบอร์รี่นี่ก่อนละกัน”
“เอิ่ม...งั้นฉันก็คงต้องจัดการกับบราวนี่เค้กในจานนี่เหมือนกันสินะ”
“ฮ่าๆๆ”
...นี่ล่ะ ความสุขที่แท้จริงของสองคนนี้...
เวลาต่อมา
~ถึงหน้าวังดั่งหนึ่งใจจะขาด คิดถึงบาทบพิตรอดิศร~ (นอกเรื่องล่ะ)
ฝีเท้าม้าชะลอลงเรื่อยๆเมื่อเข้าใกล้ประตูวัง ลอเรนชักม้าให้หยุดอยู่กับที่ ก่อนเอ่ยถามยามเฝ้าประตูวัง
“ให้ฉันเข้าไปได้มั้ย”
“หืม...นายว่าไงนะ”
“เข้า-ไป-ได้-มั้ย”
“แล้วที่จะเข้าไป มีธุระอะไรมิทราบ”
“มาหาคน”
“ในวังเนี่ยนะ?”
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วไง”
“ก็เพราะว่าเข้าไปไม่ได้ไง วันนี้มีงาน พระราชาไม่อนุญาตให้ใครเข้าไปทั้งนั้นแหละ โดยเฉพาะคนอย่างนาย”
“ทำไม”
“รู้มั้ยว่านายน่ะไม่ควรเข้ามา เพราะในงานน่ะ เขาอนุญาตแต่ผู้หญิงนะ แล้วนายก็ไม่ได้มาส่งใครเข้างานด้วย ฉะนั้นหมดสิทธิ์นะครับ”
“บ้าชะมัด”
“อ้าว...สวัสดีครับคุณลอเรน” เสียงหนึ่งทักขึ้น
“อ้าว ว่าไงเรย์ ไปไงมาไง”
“ก็เดินลาดตระเวนอยู่แถวนี้ละครับ บางทีก็จะเข้าไปข้างในบ้าง แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ครับ”
“ฉันมาตามอาเชรี่น่ะ”
“อาเชรี่หรอครับ เธอมาที่นี่ด้วยหรอ”
“ใช่ ห้ามแล้วแต่ไม่ฟัง”
“แล้วคุณจะไปตามออกมาหรอครับ”
“ใช่แล้วล่ะ ว่าแต่...ฉันเข้าไปได้มั้ย”
“เอ่อ...ผมว่า...อย่าดีกว่านะครับ เดี๋ยวคุณกลับไปก่อนดีมั้ย”
“เหตุผลนั้นสินะ”
“ครับ ต้องขออภัยด้วย”
“เอาน่ะ ไม่เป็นไรหรอก”
“งั้นผมฝากบอกอาเชรี่ให้นะครับ”
“ขอบใจมาก”
ต่อมา
กึก...
ม้าสีขาวสะอาดก็ได้มาจอดอยู่หน้าบ้าน เขาพามันเข้าไปเก็บที่โรงม้า ก่อนจะตรงไปยังห้องครัวที่เชื่อมต่อกับสวนหลังบ้าน เตาผิงถูกจุดขึ้น ขณะที่อากาศในช่วงค่ำยังหนาวลงเรื่อยๆ
แอปเปิ้ลสีแดงที่เก็บไว้ในตะกร้า ถูกหยิบขึ้นมาเคี้ยวใส่ปากแก้เซ็ง ระหว่างรอเวลาให้ผ่านไป
นัยน์ตาคู่สวยมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างหงุดหงิด เหมือนว่าคืนนี้จะมีหิมะตกโปรยปราย
ฉับพลัน!
ก็มีแสงสว่างวาบขึ้นภายนอก เรียกให้เขาต้องรีบรุดออกไปดูทันที
...นั่นอะไรน่ะ...
หญิงสาวผู้หนึ่งที่ดูเป็นผู้ใหญ่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์กำลังยืนอยู่กลางสวนหลังบ้าน เธอกำลังปัดฝุ่นผงที่ติดมากับชุดที่เรียบง่ายทว่างดงาม แต่ที่แน่ๆ ประกายที่ออกมาจากชุดนั่นมันคืออะไร...
“คุณ...”
นัยน์ตาสีน้ำเงินหันขวับมาทางผู้เรียก หญิงผู้นั้นยิ้มให้ ก่อนเอ่ยทักทาย
“สวัสดีจ้ะ”
“คุณเป็นใคร”
“ฉันเป็นคนที่ช่วยเธอได้ ต้องการความช่วยเหลืออยู่รึเปล่าล่ะ”
“มะ...ไม่นี่ครับ”
“แต่ใจเธอมันบอกนะ ห่วงมากก็ไปตามซะสิ น้องสาวเธอน่ะ”
“คุณรู้...”
“ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่ฉันไม่รู้”
“คุณเป็นใครกันแน่...”
“อ้อ...ลืมแนะนำตัว...”
“...”
“ฉันชื่อโรเวน่า(โรเวน) เป็นนางฟ้าจ้ะ”
“นางฟ้า? มาทำอะไรที่นี่”
“เฮ้อ...เด็กสมัยนี้ช่างไม่รู้อะไรเสียจริง ฉันเป็นนางฟ้าประจำตัวเธอน่ะ ถ้าต้องการความช่วยเหลือ ฉันก็จะออกมาไง”
“แล้วก็ไม่ช่วยไล่แม่เลี้ยงออกไปเนอะ”
“เอ่อ...เรื่องนั้นน่ะคงไม่ได้หรอก ผิดกฎสวรรค์”
“เอาเข้าไป...งั้นคราวนี้คุณออกมาทำไม”
“เธออยากเข้าไปตามน้องสาวในวังนั่นใช่มั้ย”
“ครับ ว่าแต่คุณช่วยผมได้รึไงกันล่ะ”
“ใช่! ช่วยได้”
“อืม...ถึงผมไม่เอาคุณก็จะช่วยเพราะเป็นหน้าที่สินะ”
“เก่งนี่ ถ้าอย่างนั้นตกลงมั้ยล่ะ”
“ตกลง”
*************************************
มาอัพอย่างเชื่องช้า...กลางช่วงสอบมันนี่แหละ
ใกล้ถึงช่วงสำคัญแล้ว ค่อยมีไอเดียหน่อย =3=
ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ไปล่ะ
ความคิดเห็น