คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่5 ข่างสารจากราชวัง
แสงแดดสาดส่องยามเมื่อตลาดแห่งนี้กำลังครึกครื้น ด้วยที่ว่า วันนี้มีคนของทางราชวัง นำประกาศมาแปะไว้ที่กระดานข่าวของตลาด และข่าวนั้นมันก็ทำให้ผู้คนพูดเซ็งแซ่กันมากทีเดียว
“อาเชรี่ ตรงนั้นเขามีประกาศอะไรหรอ”
เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำผู้ถูกเรียกชื่อหันมา และให้คำตอบกับพี่ชายตัวเอง
“ประกาศของทางวังน่ะพี่ เห็นว่าเขาจะมีงานเต้นรำในวัง” อาเชรี่เว้นช่วงไปนิดหนึ่ง “และจะให้เจ้าชายเลือกคู่ครองด้วย”
“เจ้าชาย?” ผู้เป็นพี่ชายเลิกคิ้วขึ้นนิดหนึ่ง “ลูเคียนน่ะหรอ”
“ใช่แล้วล่ะพี่ คิดว่าเมืองนี้มันมีเจ้าชายอื่นอีกรึไง”
“เปล่านี่ แค่สงสัยว่าอายุแค่นั้นจะแต่งงานแล้วรึไง”
“โธ่...พี่นี่ไม่รู้อะไร สมัยนี้อายุเท่านี้เขาก็มีแฟนหรือแต่งงานแล้วทั้งนั้นล่ะ มีแต่พี่นี่แหละ ใจแข็งอยู่นั่น ไม่ยอมเปิดใจรับใครสักที รู้มั้ยว่าฉันก็อยากมีพี่สะใภ้กับเขาเหมือนกันนะ”
“บ่นซะขนาดนี้...เธอเป็นแม่หรือน้องสาวฉันกันแน่”
“พี่น่ะ...ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย บอกหน่อยสิ ว่าทำไมพี่ถึงไม่ยอมมีแฟนกับเขาซะบ้าง”
“ขอบตอบครั้งเดียวนะ ว่าผู้หญิงน่ะ...น่ารำคาญ”ว่าแล้วลอเรนก็เดินหันหลังกลับไปทันที แต่แล้วก็เหมือนจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงหันกลับมา “อ้อ...รึเธอจะไปดูประกาศนั่นหน่อยก็ดีนะ เผื่อเธออยากจะไปงานนั่น”
“พี่ประสาทรึไง ใครมันจะไปอยากแต่งงานกัน”
“แล้วก็ว่าแต่พี่ ดูตัวเองบ้างสิ”
“โห...พี่น่ะ”
“เอาน่ะ ไปดูไว้หน่อยก็ดี จะได้รับรู้ข่าวสารบ้านเมืองกับเขาบ้าง เดี๋ยวพี่จะไปหาซื้อของทางโน้นหน่อย เจอกันที่นี่นะ”
“ได้จ้ะพี่”
ผู้เป็นพี่ชายเดินจากไปแล้ว อาเชรี่ทำหน้ามุ่ยเล็กน้อย เมื่อเหลือบไปเห็นหน้ากระดานข่าวที่มีผู้คนมุงเต็มไปหมด แล้วเธอจะเข้าไปยังไงล่ะเนี่ย แต่แล้ว ความคิดนั้นก็ต้องหยุดลง เมื่อเธอเห็นโคเรีย เพื่อนสาวของเธอวิ่งมาแต่ไกล
“สวัสดีจ้า...อาเชรี่”
“ไง...โคเรีย วันนี้มาทำอะไรล่ะ”
“มาเดินตลาดกับพี่สาวน่ะ พอดีเห็นเธอก็เลยขอปลีกตัวมาหาน่ะ แล้วนี่รู้เรื่องประกาศของวังรึยัง”
“ก็พอรู้มานิดหน่อยน่ะ ยังไม่ได้เข้าไปดูเลย”
“ไม่ต้องเข้าไปหรอก” ว่าแล้วเธอก็หยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นมา “ดูนี่ก็ได้...เหมือนกัน”
“อ๊ะ! นี่เธอ ไปเอามาจากไหนน่ะ”
“อย่าลืมสิ ว่าครอบครัวฉันน่ะทำงานให้ราชวังนะ”
ครอบครัวของโคเรียทำธุรกิจด้านการค้าขายและส่งออก เป็นธุรกิจที่ขึ้นตรงต่อราชวัง มีหน้าที่เป็นคนกลางรับส่งสินค้าเข้าออกราชวัง ถึงไม่ได้มียศตำแหน่งอะไร แต่ก็มีศักดิ์พอๆกับขุนนางชั้นสูง เพราะเป็นบริษัทที่ได้รับการไว้วางใจจากราชวัง
โดยปกติแล้ว ตระกูลขุนนางต่างๆ และตระกูลบุคคลชั้นสูง จะได้การดูแลด้านการติดต่อสื่อสารอย่างสะดวกกว่าบุคคลปกติ ทุกครั้งที่ทางวังมีประกาศที่จะให้ประชาชนจำนวนมากหรือทั้งประเทศได้รับรู้ ตระกูลที่ว่านี้ ได้ได้รับประกาศส่งตรงถึงที่อยู่ ไม่ต้องไปมุงดูประกาศกับคนอื่น สำหรับหน้าที่ในการส่งสารจะเป็นของพนักงานส่งสารราชวังราชวัง ทำการจัดส่งจดหมาย หรือเป็นม้าเร็วส่งข่าวในการสู้รบ
ส่วนครอบครัวของลอเรนกับอาเชรี่นั้น เป็นตระกูลขุนนางเก่าแก่ ถึงแม้ผู้ที่ตำรงตำแหน่งขุนนางจะเสียชีวิตไปแล้ว แต่ก็ยังได้รับการดูแลจากราชวังเป็นอย่างดี
“โทษที ฉันลืมเอง” อาเชรี่กล่าว
“เรื่องเล็กน่า...ที่บ้านเธอก็คงจะได้เหมือนกันนี่ คงเป็นช่วงบ่ายมั้ง ถ้าช่วงเช้ายังไปไม่ถึง...”
“แล้วเธอคิดว่าคาลิน่าจะให้ฉันอ่านหรอ”
“นั่นแหละ ฉันถึงเอาของฉันมาให้เธออ่านด้วยยังไงล่ะ”
“งั้นก็เอามาสิ”
“จ้า...”
ทางด้านลอเรน
...นี่สรุปว่าฉันเป็นคนที่ไม่เปิดใจอย่างนั้นหรอ...
ความคิดนี้ผุดขึ้นมา เมื่อนึกถึงบทสนทนาของตนกับน้องสาวเมื่อครู่ แต่แล้ว...ความคิดก็ต้องหยุดลง เมื่อรู้สึกถึงเงาอะไรบางอย่างที่กำลังคืบคลานเข้ามา...
เงานั้นค่อยๆเข้ามาใกล้ มันคืออะไรกันแน่
ว่าแล้วจึงตัดสินใจรวบรวมความกล้า และรีบหันหลังไปทันที แล้วเขาก็ได้พบกับ
“อ้าว...เรย์”
“สวัสดีครับคุณลอเรน”
“นายนี่มันชอบโผล่มาข้างหลังแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงอยู่เรื่อย”
“อย่างนั้นหรอครับ ผมก็ไม่รู้นะ สงสัยจะติดเป็นนิสัยซะแล้วมั้ง” เจ้าตัวตอบพลางหัวเราะแหะๆ
“งั้นหรอ” ลอเรนว่าง่ายๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ฉันได้ข่าวว่าจะมีงานเลี้ยงในวังอาทิตย์หน้า เรื่องนั้นเป็นยังไงบ้างน่ะ”
“งานเลี้ยงหรือครับ” เขาเว้นช่วง “เรื่องนั้นก็อย่างที่ในประกาศบอกไว้น่ะครับ แต่ผมนะ ยังอดขำไม่หายเลย ตอนที่เห็นสีหน้าเจ้าชาย เมื่อรู้ว่าจะต้องแต่งงานน่ะ”
“มันตลกมากเลยหรอ” ลอเรนว่าพลางจินตนาการตาม
“ก็อยากเล่าให้ฟังอยู่หรอกครับ แต่เรื่องมันค่อนข้างยาว ที่จริงอยากให้เห็นกับตาตัวเองมากว่า”
“อย่างฉันนี่มีสิทธิ์ที่จะได้เข้าวังกับเขาด้วยหรอ”
“มันก็ไม่แน่นะครับ อนาคตยังอีกยาวไกล” เรย์ว่าแล้วก้มดูนาฬิกาพก “อ๊ะ! ได้เวลาต้องไปทำงานต่อแล้ว ผมขอตัวนะครับ”
“อืม...ไปเถอะ”
“ลาล่ะครับ” ว่าแล้วเขาก็เดินจากไป
...มาแล้วก็ไป แถมจะมาจะไป ก็ให้มันดีๆหน่อยก็ไม่ได้ ชอบทำให้คนอื่นเขาตกใจอยู่เรื่อย...
จากนั้นลอเรนเดินต่อไปท่ามกลางประชาชนมากมายในแทบใจกลางเมือง พลางคิดเรื่องต่างๆนานาไปเรื่อย
เวลาต่อมา
แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบผืนดิน อากาศช่วงนี้ช่างอบอ้าว แต่ก็นับเป็นเวลาที่ผ่อนคลาย เพราะจะเป็นเวลาสำหรับกิจกรรมหลังอาหารเที่ยงของใครหลายคน
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทำให้ลอเรนที่กำลังกวาดพื้นอยู่ ต้องรีบวางไม่กวาด และไปเปิดประตูให้กับแขกผู้มาเยือน
“สวัสดีครับ”
“นายเป็นใคร” ลอเรนถาม
“ผมชื่อครีดิต(ครี้ด)ครับ เป็นผู้ส่งสารของราชวัง และวันนี้ก็...”แต่ยังไม่ทันพูดจบ ลอเรนก็แทรกขึ้นก่อน
“จะเอาประกาศจากราชวังมาบอกใช่มั้ย”
“ครับ...ว่าแต่คุณนี่รู้ข่าวเร็วจังนะ”
“ฉันรู้มาตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว”
“งั้นก็...ฝากนี่ให้กับคุณคาลิน่าด้วยนะครับ” ว่าแล้วเขาก็ยื่นจดหมายให้
“อืม...ได้ๆ” ลอเรนรับมา
“ขอบคุณครับ ผมต้องรีบไปแล้วล่ะ”
“ไปส่งจดหมายต่อ”
“เปล่าครับ วันนี้ผมมีกินเลี้ยงกับสาวๆในตลาดน่ะ”
“เอิ่ม...งั้นนายก็รีบไปเถอะไป ขอบคุณสำหรับจดหมายนะ”
“ครับ”
ไม่นาน ครีดิตก็ควบม้าจากไป ลอเรนเปิดซองจดหมายดู เป็นจดหมายที่มีเนื้อหาว่าด้วยเรื่องของงานเลี้ยงเต้นรำของเจ้าชาย ที่เชิญหญิงสาวทั่วเมืองไปงานนี้ แต่งานเต้นรำนั้น ชนชั้นสูงซึ่งเป็นกลุ่มคนวงใน รู้กันดีว่างานนี้แค่การจัดบังหน้า ซึ่งจุดประสงค์ที่แท้จริง คือการให้เจ้าชายเลือกคู่ครอง ซึ่งเรื่องนี้ แน่นอนว่าเขารู้ดี แต่ก็ไม่ได้คิดจะใส่ใจ
อ่านจบ เขาก็ปิดซองจดหมายลง และนำมันไปให้แม่เลี้ยงคาลิน่าที่อยู่ในห้องนั่งเล่น
เวลาต่อมา
ภายในห้องนั่งเล่น ซีบิล่าและการ์เซียร่า กำลังนั่งนิ่งตั้งใจฟังผู้เป็นแม่อ่านจดหมายของทางราชวังให้ฟัง ทันทีที่จบเนื้อหา การ์เซียร่าผู้พี่มีสีหน้าที่ดูมีความสุขมากทีเดียว ในขณะเดียวกัน ซีบิล่ากลับนั่งเงียบ ไม่พูดไม่จา สีหน้านิ่งที่ดูติดจะเศร้า เธอกำลังใช้ความคิด
...ถ้าเป็นแบบนี้ไม่ดีแน่ๆ...
เธอไม่อยากไปงานเลี้ยงนี้ เธอไม่ชอบออกสังคม และที่สำคัญ เธอไม่อยากแต่งงาน เธอยังเด็กเกินไป ตอนนี้เธอกำลังคิดหาหนทางที่จะหลีกเลี่ยงการไปงานนี้
...ฉันควรจะทำอย่างไร...
จะอ้างว่าไม่สบายดีมั้ย แต่แบบนั้นก็ทำบ่อยจนแม่เริ่มสงสัย จะอ้างว่ามีธุระ แต่เธอก็อยู่ในสายตาของแม่และพี่เกือบตลอดเวลา ทั้งสองคงรู้อยู่แล้ว ว่าเธอไม่ได้ทีธุระอะไรหรอก
เธอนั่งครุ่นคิดอยู่สักครู่ และก็นึกได้ว่า เธอไม่จำเป็นต้องหนีงาน แค่หลบหน้าก็พอ
...ว่าแต่มันจะพอจริงหรอ...
และยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ คาลิน่าก็พูดขึ้น ปลุกสติของเธอให้กลับคืนมาอีกครั้ง
“พวกลูกๆคิดว่ายังไงกัน จะใส่ชุดไหนไป”
“ตัดใหม่เลยค่ะ ชุดจะได้ออกมาหรูเริด เหมาะสมกับคนมีฐานะอย่างเรา” การ์เซียร่าเสนอความเห็น
“ยังไงก็ได้ค่ะ”ซีบิล่าตอบเสียงแผ่ว
“ไม่ได้”พี่สาวเถียง “เราจะต้องดูดี เข้าใจรึเปล่า งั้นเดี๋ยวพี่ให้ช่างตัดชุดให้เธอด้วยละกัน”
“เอ่อ...ไม่ต้องก็ได้มั้งคะ”
“ต้องสิ ตัดๆไปเถอะน่า ถือว่าพี่ให้เป็นของขวัญ”
“อ่า...งั้นก็ได้ค่ะ”
ซีบิล่าตอบรับด้วยเสียงแผ่วเล็กน้อยก่อนที่คาลิน่าจะเรียกลอเรนกับอาเชรี่เข้ามา
“พวกเธอช่วยติดต่อช่างทำผมและช่างตัดเสื้อฝีมือดีให้ด้วย ถ้าได้เมื่อไหร่ให้บอกฉัน ฉันจะให้พวกเขามาช่วยดูแลลูกสาวสองคนของฉันสำหรับงานเลี้ยงของทางราชวังอาทิตย์หน้า เข้าใจใช่มั้ย”
“รับทราบครับ/ค่ะ”
จากนั้นลอเรนจึงพาอาเชรี่ออกไป และเริ่มเตรียมการทุกอย่างตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย
...งานใหญ่กำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว...
******************************
ไม่ได้มาอัพซะนาน แบบว่ามันติดเรียน
อีกอย่างคือตอนนี้มันยาว (ประมาณเกือบห้าหน้าไมโครซอฟเวิร์ด)
เราก็ไม่ได้พิมพ์เร็วอะไรนักหนา
แต่ยังไงก็จะพยายามไม่ดองนานนะ
ความคิดเห็น