คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 ความขัดแย้ง
แสงแดดสาดส่องในขณะเกวียนที่แล่นไปตามถนน เวลาสายแบบนี้ แดดกำลังส่องได้ที่ เป็นเวลาที่เหมาะแก่การเริ่มทำงาน แน่นอน สองพี่น้องอยู่บนเกวียนนั้น และพวกเขากำลังกลับบ้าน เพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับสามแม่ลูกที่รออยู่ที่บ้าน
...เสียมีดฟรีไปหนึ่งด้าม เซ็งจริงๆ...
อารมณ์หงุดหงิดเป็นนิจ อันเป็นนิสัยประจำตัวที่แก้ไม่หาย เริ่มจะเปลี่ยนเป็นอารมณ์แบบที่ตัวเขาเองก็ไม่เข้าใจ แบบว่าจู่ๆ ก็นึกอะไรสนุกๆขึ้นมาได้
...นี่ล่ะ ความสนุกสุดๆของคนอย่างฉัน...
ก็...นะ ท้ายที่สุดแล้ว วันนี้เขาก็ได้พบกับบุคคลที่น่าเล่นด้วย นับจากนี้เป็นต้นไป มีดสั้นมากมายของเขา คงไม่ต้องเก็บซ่อนไว้ในเครื่องแต่งกายของตนเองอีกต่อไป เพราะคงจะต้องมันหยิบออกมาปาเล่นทุกเช้า หรือทุกครั้งที่คนๆนั้นเรียกเขาว่า...
...ลอรี่...
...เจ้าชายลูเคียน...
...นับจากนี้ไป นายคือคนที่ฉันเกลียดที่สุด!...
เกวียนเล่มโตแล่นมาถึงหน้าคฤหาสน์ ที่อดีตเคยเป็นของเขา ลอเรนกับอาเชรี่ช่วยกันขนข้าวของมากมายลงจากเกวียน แล้วเกวียนก็แล่นไกลออกไป เป็นเวลาเดียวกันกับที่แม่เลี้ยงคาลิน่าเดินออกมาพอดี
“พวกเธอนั่งเกวียนมาอีกแล้วหรอ ไม่รู้รึไงว่ามันเปลืองเงิน ที่หลังฉันจะไม่ให้พวกเธอนั่งมา”
“ก็แล้วคุณจะสั่งของอะไรมากมาย คิดบ้างรึเปล่าว่าที่สั่งมานี่มันมีประโยชน์นักรึไง”
“นั่นของลูกการ์เซียร่า ไม่ใช่ของฉัน”
“อ้อ...งั้นก็ฝากบอกการ์เซียร่าบ้างนะ ว่าเงินน่ะ เขาเอาไว้ซื้อของจำเป็น ไม่ใช่ของไร้สาระพวกนี้ แล้วก็...ที่ผมไปซื้อให้ทุกวันนี่ เพราะเป็นคำสั่งนะ ไม่ใช่ความต้องการ!”
“นี่เธอ! จะเถียงฉันมากไปแล้วนะ”
“มันไม่มากไปหรอก ถ้าเทียบกับความเลวร้ายที่คุณมอบให้ผม”
“พี่คะ...พอเถอะ”
“ก็ได้...พอก็พอ”ว่าแล้วจึงหันไปพูดกับคาลิน่า “นี่เห็นแก่อาเชรี่นะ ถ้าไม่อย่างนั้น ผมคงไม่หยุดแค่นี้หรอก”
ว่าแล้วสองที่น้องก็เดินจากไป ทิ้งให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงยืนอยู่ตรงนั้น แสงแดดส่องกระทบเรือนผมสีเงินที่ปกหน้าปกตา ไม่มีใครสังเกตทัน น้ำตาหยดเล็กๆไหลผ่านดวงตาสีฟ้าทรงอำนาจคู่นั้น และหยดลงซึมหายไปในผืนดิน
...เธอไม่มีทางเข้าใจความรู้สึกของฉันหรอก...
...ความรู้สึกของชีวิตที่ไม่เคยมีสิ่งดีๆ ทำดีแต่ไร้ผลตอบแทน ชีวิตที่ไม่ได้รับการเอาใจใส่ของพ่อแม่ เหมือนการยืนอยู่อย่างอ้างว้างบนยอดเขาที่หนาวเหน็บ นานวันเขาก็เริ่มไร้ความรู้สึก...
...เพราะไม่มีใครมองเห็นความดี ฉันถึงต้องร้าย...
“ทำไมพี่ต้องทำแบบนั้นด้วย” อาเชรี่เอ่ยปากถามพี่ชายตน
“เธอก็รู้...พี่เป็นคนแบบนี้ โทษทีที่มันแก้ไขไม่ได้”
“ฉันรู้ แต่ทำไมล่ะ ทำไมพี่ต้องพูดขนาดนั้นด้วย!”
“อาเช...รี่”
“ยังไงเขาก็อยู่ในตำแหน่งแม่เรานะ อย่างน้อยก็เคารพบ้างสิ” เธอเริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น
“ก็ได้ๆ พี่จะทำตามที่เธอขอ เคารพ...สินะ”
“...อื้อ...”
“เอาล่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ไปทำงานกันดีกว่า”
“ค่ะ”
เวลาล่วงเลยผ่านไปจนถึงเที่ยงวัน นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงตรง สองพี่น้องเงยหน้าขึ้นจากการทำงาน และนี่เป็นเวลาอาหารเที่ยงแล้ว
เวลาผ่านไปอีกสักครู่ อาหารก็ถูกยกมาวางที่โต๊ะ แต่ผู้เป็นแม่เลี้ยงกับลูกเลี้ยง กลับไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน โดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ซีบิล่ามองเหตุการณ์นั้นอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ตัดสินใจทานอาหารมื้อเที่ยงต่อจนเสร็จ แล้วจึงเอ่ยถาม
“แม่มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ”
“เปล่าหรอกจ้ะ ไม่มี”
“แน่หรอคะ”
“จ้ะ”
...มันต้องมีอะไรแน่ๆ...
...คิดว่าอย่างนั้นนะ...
“อาเชรี่”
“คะ? คุณซีบิล่า”
“ตอนบ่ายไปพบฉันที่สวนได้มั้ย”
“ค่ะ”
เวลาผ่านไป
“คุณซีบิล่าเรียกมามีอะไรหรือคะ”
“อยู่แค่นี้ไม่ต้องเรียกฉันว่าคุณก็ได้นะ”
“ค่ะ...คุณ...เอ้ย! จ้ะ ซิบิล่า”
“ดีมากเลย ต้องแบบนี้สิ”
“ว่าแต่ มีอะไรจะถามเหรอ”
“คือ...ฉันคิดว่าวันนี้แม่กับพี่ลอเรนดูแปลกๆไปน่ะ แม่ก็ไม่ยอมตอบ ฉันเลยลองมาถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นรึเปล่า”
“อ๋อ...เรื่องนั้นน่ะ”เธอเว้นช่วงไปนิดหนึ่ง “คือว่า...วันนี้ตอนกลับจากตลาด พี่ลอเรนกับคุณคาลิน่ามีปากเสียงกันนิดหน่อยน่ะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงขั้นมองหน้ามองหน้ากันไม่ติดเลยน่ะ”
“จริงๆน่ะ”
“ใช่แล้วล่ะ แล้วก็ดูท่าทางคุณคาลิน่าเขาจะมีเรื่องเครียดๆอยู่ด้วยน่ะนะ เธอพอจะรู้บ้างมั้ยว่าเรื่องอะไร”
“ไม่ล่ะ แม่ไม่เคยบอกฉันเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของแม่เลย”
“คงจะอดีตฝังใจสินะ”
“อื้อ”
ท่ามกลางสวนที่เต็มไปด้วยพรรณไม้มากมาย เด็กสาวสองคนกำลังครุ่นคิดเรื่องบางอย่างอยู่ สายลมเอื่อยๆพัดไปมาชวนผ่อนคลาย แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอสองคนรู้สึกผ่อนคลายเอาเสียเลย เมื่อนึกถึงปัญหาใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า
“สรุปว่าคือความขัดแย้งสินะ”ซีบิล่าเอ่ยขึ้น
“คิดเหมือนกันสินะ”
“ว่าแต่เราจะแก้ปัญหากันยังไงดี”
“แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ”
“ฉันน่ะ...คิดว่าคงต้องให้แม่ปล่อยเธอกับพี่ลอเรนให้เป็นอิสระ ปัญหาก็คงจบ”
“ฉันก็คิดแบบนั้น”
“...เอ่อ...ฉันว่าเรากลับไปดีกว่านะ มานานเดี๋ยวพี่ลอเรนจะสงสัยเอานะอาเชรี่”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”
ตกดึก
แม่เลี้ยงคาลิน่าเดินเรื่อยๆไปตามทาง เธอตัดสินใจเคาะประตูห้องของการ์เซียร่า ลูกสาวคนโตของเธอ
“การ์เซียร่า นอนรึยังจ๊ะ”
“ยังค่ะ มีอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าจ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะจ้ะ”
“ค่ะ”
จากนั้นคาลิน่าจึงเดินต่อไป เชิงเทียนที่อยู่ในมือส่องแสงไฟอ่อนๆ เธอเดินผ่านห้องของซีบิล่า ลูกสาวคนเล็ก เธอก็เคาะประตูอีกครั้ง
“ซีบิล่า นอนรึยังจ้ะ”
“ยังค่ะ ทำไมคะ”
“เปล่าจ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะลูก”
“ค่ะ...”และในตอนนั้น “เอ่อ...ช่วงนี้แม่มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่าคะ”
“อะ...เอ่อ...ปะ...เปล่าจ้ะ ราตรีสวัสดิ์นะลูก”
“ค่ะ”
...ถึงบอกไปก็ไม่เข้าใจหรอก...
แล้วร่างของแม่เลี้ยงก็เดินจากไปพร้อมกับแสงไฟจากเชิงเทียนที่เริ่มหรี่ไปทีละน้อย
...ไม่มีใครจะเข้าใจสิ่งที่ฉันเป็นได้หรอก...
**********************************
อัพๆๆ มาอัพได้สักที
ตอนนี้คงยาวขึ้นแล้วมั้ง
แม้จะยาวขึ้นนิดเดียวก็เถอะ
คาโลร้องไห้ คิดได้ไงกัน
สุดท้ายนิยายคลายเครียดมันก็เริ่มเครียดขึ้นอีก
ไปดีกว่า...
ความคิดเห็น