คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่2 การพบกัน
แสงแดดสาดส่องท่ามกลางทางเดินที่ทอดยาวไปเป็นสาย ณ ที่นั้น สองพี่น้องกำลังเดินจากบ้านไปเพื่อจ่ายตลาด และตอนนี้ ตลาดใจกลางเมืองก็ได้ตั้งอยู่ตรงหน้าพวกเขาแล้ว
“อ้าว สวัสดีจ้ะอาเชรี่”
“อ้าว สวัสดีโคเรีย”
หญิงสาววัยเดียวกันกับอาเชรี่ผู้นี้ มีนามว่าโคเรียน่า (โคลว์) เธอเป็นเพื่อนสาวคนสนิทของอาเชรี่ตั้งแต่ทั้งคู่ยังเล็ก และเป็นเพื่อนสาวคนเดียวของอาเชรี่ในตอนนี้
“สวัสดีค่ะ พี่ลอเรน”
“อืม”
“แล้ววันนี้มาซื้ออะไรกันหรอ”เธอหันไปถามอาเชรี่
“หึ...หลายอย่างเลยล่ะ ยัยการ์เซียร่านั่นสั่งให้ซื้ออะไรบ้างก็ไม่รู้ เยอะแยะจะตาย”
“ให้ช่วยมั้ยล่ะ”
“ขอบใจมาก รู้มั้ยว่าที่เธอช่วยฉันทุกวันเนี่ย คาลิน่าไม่รู้นะ”
“แต่ก็อย่าให้รู้ใช่มั้ยล่ะ”
“แน่นอน”
และขณะที่สองสาวกำลังคุยกันอย่างถูกคอ ลอเรนก็เอ่ยขัดขึ้นซะก่อน
“อาเชรี่”
“อะไรคะพี่”
“เดี๋ยวพี่เดินไปดูของทางนั้นก่อนนะ พวกเธอไปไหนก็ไป เสร็จแล้วไปเจอกันที่หน้าตลาดนะ”
“ค่ะพี่”
***************************************
เวลาต่อมา
ขณะนี้เป็นเวลาประมาณแปดโมงเช้า แสงแดดกำลังส่องได้ที่ ร่างหนึ่งเดินอยู่ท่ามกลางคนจำนวนมาก บุคลิกที่ดูสง่าตัดกับฐานะ ทำให้เขาดูเด่นผิดจากคนอื่น
...เกลียดจริง การที่ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งของคนอื่นนี่...
คิดไปคิดมาไม่เท่าไหร่ ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นใครบางคนเข้า เลยคิดที่จะเข้าไปทักทาย และการทักทายในแบบของเขามันก็ย่อมเป็นเอกลักษณ์อยู่แล้ว คิดได้ดังนั้น รอยยิ้มเล็กๆจึงผุดขึ้น พร้อมกับมีดสั้นสีเงินที่พุ่งออกไปจากมือ
***************************************
“เจ้าชายครับ วันนี้ให้พามาที่ตลาดทำไมล่ะครับ”
“ฉันก็แค่อยากมาดูสารทุกข์สุขดิบของประชาชนไง”
“ให้ผมมาคนเดียวก็ได้นี่ครับ”
“ไม่ได้หรอก อีกไม่กี่ปี ฉันก็ต้องขึ้นครองราชย์แทนท่านพ่อแล้ว จะให้ฉันอยู่เฉยได้ไงล่ะเรรี่”
“เมื่อไหร่เจ้าชายจะเลิกเรียกผมอย่างนี้น่ะ”
“ก็ฉันชอบแบบนี้ อ๊ะ! เรย์ หลบเร็ว”
“ครับ”
ฉึก!
เมื่อทั้งสองกลับมายืนได้ดังเดิม ก็พบกับมีดสีเงินเงาวับ ปักอยู่กับต้นไม้ที่ทั้งคู่ยืนหลบแดดอยู่ แล้วบุรุษที่มีนามว่าเรย์(โร)ก็พูดขึ้น
“คุณลอเรน...”
“หืม...นายรู้จักด้วยหรอ”
“คุณลอเรนเขาเป็นพี่ชายของอาเชรี่เพื่อนผมน่ะครับน่ะครับ”
“อ้อ...”
...ขณะที่ทั้งคู่คุยกันนั้นเอง...
“สวัสดีเรย์”
“อ้าว สวัสดีครับคุณลอเรน สบายดีมั้ยครับ”
“ก็ดีครับ แล้วคุณล่ะ”
“ก็สบายดีครับ”
“อ้าวๆ นี่คิดจะลืมฉันรึไง”บุคคลที่สามเริ่มขัด
“เปล่าครับ”เรย์ว่า
“นี่ใครน่ะเรย์”
“อะ...อ๋อ เกือบลืม เจ้าชายครับ นี่คุณลอเรนครับ แล้วก็คุณลอเรน นี่ปริ้นซ์ลูเคียนแห่งเวนอลครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ...คุณลอรี่”
ฉึก!
มีดสั้นอีกเล่มลอยเฉียดหน้าผู้ที่ได้ชื่อว่าเจ้าชาย ไปปักกับต้นไม้ต้นเดิมอีกครั้ง แต่เจ้าชายหาได้สะทกสะท้านไม่
“เรียกว่าลอเรนดีกว่ามั้ยครับ”
“ก็อยากเรียกแบบนี้น่ะครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“อ้อ...ไม่มีครับ”ว่าแล้วก็เรียกมีดที่ปามากลับคืนไป “แต่ถ้าอยากมีชีวิตอยู่ก็เลิกเรียกเถอะครับ”ว่าแล้วยิ้มพลางกัดฟันกรอด
“ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้”
“งั้นผมก็ไม่รับรองความปลอดภัยของคุณ”
“แล้วแต่คุณครับ”
“งั้น...ผมขอตัว”ว่าแล้วหันไป “ไว้เจอกันคราวหน้านะเรย์”จากนั้นค่อยเดินห่างไป
“ครับ คุณลอเรน”
“โชคดีนะครับ...ลอรี่”
กึก…
“...”
ลอเรนนึ่งไปชั่วครู่ ก่นจะหันกลับไปทางเดิม แล้วมีดสั้นอีกเล่มก็ถูกส่งไปอีกครั้ง แน่นอน เป้าหมายหลบและจับมันไว้ได้ ลอเรนยิ้มพลางกัดฟัน
“ของที่ระลึกน่ะครับ”
“หึ...ขอบคุณนะครับ”
***********************************
ในเกวียนของเจ้าชายลูเคียน(ลูคัส)
“ขอโทษนะครับเจ้าชาย ผมลืมบอกไปว่าคุณลอเรนเขาไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อผิดๆน่ะครับ”
“ไม่เป็นไร ฉันว่ามันสนุกดี”
“สนุก?”
“นายเป็นองครักษ์ของฉันน่ะไม่ต้องห่วงหรอก เรื่องแค่นี้ฉันรับมือได้น่า ว่าแต่...นายนั่นไม่น่าเกิดมาเป็นผู้ชายเลยแฮะ”
“ทำไมล่ะครับ (รึว่าเจ้าชายจะ...)”
“นิสัยแบบนี้ ฉันว่าเป็นผู้หญิงเข้าท่ากว่านะ อีกอย่าง...ฉันอยากเห็นสีหน้าของนายนั่น ว่าถ้าสมมุติว่าตัวเองเป็นผู้หญิงจริง จะทำหน้ายังไง”ลูเคียนพูดไปพลางหัวเราะคิกคัก
“อ้อ...ครับ”
“หึ...แค่คิดก็สนุกแล้ว”
“...สนุก...เข้าใจแล้วครับ”
“รู้มั้ย ลอเรนน่ะ...ยังมีอะไรที่น่าสนใจอีกเยอะ”
*****************************************
ในที่สุด...บทที่สองก็ออกมาสักที
หลังจากที่เขียนไว้ไม่ได้เรื่อง
ก็เลยนั่งคิดใหม่สดๆเอาตอนพิมพ์
จึงกลายเป็นบทที่สองนี้ล่ะ
ความคิดเห็น