คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 สองพี่น้องผู้ยากไร้
แสงแดดสาดส่องเข้ามายังห้องใต้หลังคา อันเป็นที่พักของสองพี่น้องลูกเศรษฐี ที่บัดนี้กลายเป็นคนรับใช้ ทั้งสองมีนามว่า”ลอเรน” (ลอเรนซ์) และ”อาเชรี่” (อาชูร่า) ผู้เป็นพี่มักตื่นก่อนเสมอ เขาจัดเก็บที่นอนอย่างที่เคยทำ กอนจะหันไปปลุกน้องสาวตัวดี ที่เอาแต่นอนขี้เซาไม่เคยเปลี่ยน
“อาเชรี่”
“...” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
“อาเชรี่ ตื่น” ลอเรนเริ่มอารมณ์เสีย (ปกติก็เสียอยู่แล้วนี่)
“ฮื่อ ขออีกห้านาทีน่าพี่”
“ไม่ได้ ตื่นเดี๋ยวนี้”
“ไม่เอา”
“ไม่ตื่นใช่มั้ย ได้”
พี่ชายทีหน้าบูดเป็นนิจ กวาดตามองไปรอบๆห้อง ก่อนจะพบถังน้ำใบหนึ่งซึ่งใช้รองน้ำฝน ในนั้นมีน้ำฝนที่ตกเมื่อคืนอยู่ เขายิ้มบาง (หา...ยิ้มหรอ) แล้วเดินไปยกมา จากนั้นไปที่เตียงของน้องสาว จากนั้นก็...
โครม!!
อาเชรี่ลุกพรวด เนื้อตัวและที่นอนเปียกชุ่ม เพราะน้ำฝนที่พี่ชายเอามาสาดใส่เมื่อกี้ เธอนั่งนิ่ง ภายในใจคิดว่า...
...คงต้องขอบคุณพี่ที่เอาน้ำมาล้างหน้าให้ถึงที่...
“เอาล่ะ ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวไปทำงานไม่ทัน”
“ค่า~” อาเชรี่ตอบด้วยอาการงัวเงีย ก่อนจะเดินจากไป ผู้เป็นพี่ชายมองตาม แล้วส่ายหัวปลงสังเวท ถอนหายใจเฮือก ก่อนจะเดินไปทำธุระของตนบ้าง
“ลอเรน อาเชรี่ อยู่ไหนกันเนี่ย” เสียงเรียกจากแม่เลี้ยงคาลิน่า ทำเอาผู้เป็นน้องสะดุ้งเฮือกก่อนรีบวิ่งลงมา
“มาแล้วค่ะ มาแล้ว”
แม่เลี้ยงคาลิน่ากวาดสายตาเย็นชามองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาพูดกับลูกเลี้ยงที่นั่งหอบแฮ่กๆเพราะวิ่งมา
“พี่ชายเธออยู่ไหน”
“อ้อ...อยู่...”
“ผมอยู่นี่ คุณมีอะไร”
แม่เลี้ยงหันไปตามต้นเสียง และก็พบกับบุคคลที่กำลังมองหา ลอเรนเดินมาหยุดอยู่ข้างๆน้องสาว คาลิน่ามองคนอายุน้อยกว่าด้วยสายตาเย็นชา แล้วจึงพูด
“เธอควรจะให้ความเคารพฉันบ้างนะ”
“แล้วทำไมผมต้องเคารพคุณ”
“ฉันเป็นแม่เธอ”
“ก็แค่แม่เลี้ยง”
“เลิกพูดได้แล้ว ตอนนี้ได้เวลาที่พวกเธอสองคนต้องไปซื้อของให้ฉัน และนี่คือรายการของวันนี้”ว่าแล้วก็ยื่นสิ่งที่ว่าให้
เมื่อสองพี่น้องรับมา แล้วคลี่ออกดู ก็ถึงกับต้องลอบกลืนน้ำลาย เพราะว่ารายการของที่ต้องซื้อ มันยาวเกือบหนึ่งเมตร!!(เวอร์)
จากนั้นคาลิน่าจึงหันไปหาถูกสาวทั้งสอง ที่มีนามว่าการ์เซียร่า(กัส) และซีบิล่า(ซีบิล) จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น
“ลูกทั้งสองอยากได้อะไรมั้ย”
“เอาสิคะ”การ์เซียร่าตอบ”ขอเป็น...แป้งผัดหน้ารุ่นใหม่ล่าสุด ลิปสติกที่เพิ่งออกเมื่อวาน นี่ๆ เครื่องประดับในแคตตาล็อกนี่ ขอยกเซ็ตเลยนะ แล้วก็ต่างหู สร้อยคอ ฉอดๆๆบลาๆๆ แค่นี้คงไหวนะ”
‘ตายล่ะ คุณลูกสาวจะผลาญไปถึงไหนคะเนี่ย’
...แน่นอน นั่นคือความคิดของแม่เลี้ยงคาลิน่า...
คำขอของลูกสาวคนโตจอมเชิด มากมายจนสองพี่น้องจดกันมือหงิก ของแม่ไม่พอ ยังจะของลูกอีก!
...แต่แน่ล่ะ ในความมืดยังมีแสงสว่าง...
“โธ่...พี่การ์เซียจะสั่งอะไรกันมากมาย เขาก็คนเหมือนเรานะคะ เพลาๆหน่อยก็ดี”
...และแสงสว่างนั้นคือ ซีบิล่า...
“ได้ยังไงกัน มันเป็นคนรับใช้เรานะ เราต้องใช้มันได้สิ”
“พี่กะจะใช้ให้ถึงตายเลยหรอ”
“ตายซะได้ก็ดี” (โอ้...กัสโหด)
“พี่ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ” (โอ้...ซีบิลช่างใจบุญ)
“ทำไมจะทำไม่ได้”
“พี่คะ!!”
แต่ก่อนที่ทั้งสองพี่น้องจะได้ปะทะ?กันนั้น แม่เลี้ยงคาลิน่าก็ได้เอ่ยขึ้นก่อน
“หยุดทั้งคู่นั่นล่ะ เลิกเถียงกันซะทีได้มั้ย” จากนั้นหันไปพูดกับซีบิล่าด้วยท่าทีเย็นชาเหมือนเคย
“ซีบิล่า ลูกจะสั่งอะไรก็ว่ามา”
“ค่ะ งั้นขอเค้กซากุระเหมือนเดิมนะคะ”
ลอเรนก้มลงจดรายการอีกครั้ง ก่อนจะละจากรายการของ แม่เลี้ยงเอ่ยขึ้น
“พวกเธอไปได้แล้วไป”
“ครับ/ค่ะ”
สายลมยามเช้าพัดพาอากาศบริสุทธิ์ลอยผ่านไป ดอกหญ้าริมทางไหวไปมา รับกับแสงจากดวงอาทิตย์ที่ค่อยๆโพล่พ้นขอบฟ้า
“ในพี่สุดสองพี่น้องนั่นก็หยุดเถียงกันซะทีนะพี่”
“พี่ว่าไม่หรอกนะ”
“จริงด้วยสิ...หวังว่าอีกไม่นานเราคงจะเป็นอิสระนะพี่”
“แน่นอน แต่อย่าเพิ่งดีใจไปล่ะ”
“ทำไมล่ะพี่”
“ก็...”
“...”
“เรื่องมันเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้นเอง”
*****************************
มาต่อได้จบตอนแล้ว
ดีใจจัง
ว่างๆมาอ่านกันหน่อยนะ
เม้นด้วยจะดีมาก
^^
ความคิดเห็น