(FIC kuroko no basket) ป่วนรักเจ้าชายบาสเกตบอล

ตอนที่ 9 : ตอนที่ 7

                                     

''เอ่อ อาคาชิคุงฉันว่า----

''ฉันว่าเราพูดกันรู้เรื่องแล้วนะคุโรสึ''ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบอาคาชิก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน 

''แต่ว่าฉัน--

''คุโรสึ เรนะ..''

คราวนี้อาคาชิเรียกชื่อเธอเต็มยศเลย เด็กสาวถอนหายใจยอมแพ้อีหฝ่ายที่บังคับจะไปส่งเธอให้ได้

ย้อนกลับไปก่อนหน้านี้30นาที

พอเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าอาคาชินั่งอยู่ข้างเตียง พอถามอาคาชิก็บอกว่าเขานั่งเฝ้าเธอมาตั้งแต่บ่ายแล้ว ตอนนั้นบอกได้คำเดียวว่างงมาก ทำไมอาคาชิต้องมาเฝ้าเธอด้วย? แถมพอเธอฟื้นอาคาชิก็ยิงคำถามใส่เธอเป็นชุดเลย ดูท่าทางเขาเหมือนเป็นห่วงเธอมาก แปลก? 

แค่นั้นยังไม่พอ อาคาชิยังบอกว่าจะไปส่งเธอที่บ้านอีกด้วย แน่นอนว่าเธอปฏิเสธไป แต่อาคาชิไม่ยอมบอกว่ายังไงก็จะไปส่งเธอให้ได้ พอเธอยิ่งปฏิเสธอาคาชิก็ยิ่งไม่พอใจ เธอกับเขาเถียงกันอยู่นานจนในที่สุด อาคาชิก็เป็นฝ่ายจับอุ้มเธอขึ้นในท่าเจ้าสาวซะงั้น แถมยังเดินออกมาจากห้องพายาบาลในสภาพที่อุ้มเธออยู่อีก ด้วยความอายกับไม่อยากเป็นเป้าสายตาของนักเรียนที่เดินผ่านไปมาเธอจึงยอมแพ้ให้อาคาชิไปส่งโดยแลกกับการให้เขาปล่อยเธอลง

กลับมาปจุบัน

ตอนนี้ในหัวของเด็กสาวมีแต่คำว่าไม่เข้าใจอยู่เต็มไปหมด ไม่เข้าใจว่าทำไมอาคาชิต้องแสดงท่าทางเป็นห่วงเธอขนาดนี้ด้วย ถึงจะอยู่ชมรมเดียวกัน เป็นเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกัน แต่เธอมั่นใจว่าเธอกับอาคาชิไม่ได้สนิทสนมกันถึงขนาดนั้น ถึงอีกฝ่ายจะเหมือนพายามจะสนิทกับเธอก็เถอะ ไม่เข้าใจเลยแฮะ(นางเอกของเราสื่อบื้อ)

อาคาชิเหลือบมองเด็กสาวที่เดินอยู่ข้างเขาแล้วยกยิ้มบางๆ เขารู้ว่าเด็กสาวกำลังคิดอะไรอยู่ เล่นแสดงออกทางสีหน้าซะขนาดนั้นเป็นก็รู้ทั้งนั้น 

สำหรับอาคาชิ คุโรสึ เรนะเป็นผู้หญิงที่น่าสนใจ เธอไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาเคยเจอมา เธอแตกต่างไปทุกอย่าง ทั้งท่าทาง การพูด การแสดงออก และที่สำคัญคือความจริงใจ สิ่งที่เขาไม่เคยได้รับจากผู้หญิงรอบกาย คุโรสึมักจะพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน รอยยิ้มหวานจริงใจไม่แสร้ง ทุกการกระทำของเธอล้วนออกมาจากใจ นิสัยร่าเริ่งสดใสของเธอเป็นเอกลักษประจำตัวของคุโรสึ สิ่งเหล่านี้คือเสน่ห์ของเธอ และนั่นทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้ อยากจะรู้จักมากขึ้น อยากจะรู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ เขาถึงได้พายายามค้นหาทุกตัวตนของเธอ

''ยังไงอาคาชิคุงก็จะไปส่งฉันให้ได้ใช่มั้ยค่ะ?''

''ไม่ว่าเธอจะถามฉันอีกสักกี่ครั้ง คำตอบก็คือใช่ และจะไปส่งถึงบ้านด้วย''อาคาชิยืนยันเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้ว 

''เฮ้อ...ถ้างั้นก็อย่าตกใจแล้วกันนะค่ะ''เรนะพดพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่

''หมายความว่ายังไงหรอ?''

''เดี๋ยวถึงแล้วก็รู้เองค่ะ''

อาคาชิเลิกคิ้วนิดๆแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป เรนะหยิบมือถือออกมาแล้วกดพิมข้อความแบบเดียวกันส่งให้เพื่อนร่วมทีม

ผู้ส่ง:คุโรสึ เรนะ

หัวข้อ:เรื่องด่วน

อาคาชิคุงจะไปส่งฉันที่บ้าน ทุกคนรีบมาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้

พอกดส่งเสร็จเด็กสาวก็เก็บมือถือเข้ากระเป๋าแล้วเดินต่อไป

บ้านตระกูลเก็นโอ

อาคาชิยืนมองบ้านทรงญี่ปุ่นแบบโบราณหลังใหญ่โต กับบ้านสีขาว2ชั้นขนาดใหญ่ที่อยู่ในรั้วเดียวกัน พื้นที่ทั้งหมดของบ้านกว้างจนมองไม่เห็นจุดจบ สวนใหญ่ รั้วของบ้านที่มองจากข้างนอกยาวมาก แต่ที่ทำให้เขางงคือป้ายหน้าบ้านที่เขียนว่าเก็นโอ

''คุโรสึเธอมาผิดบ้านหรือเปล่า?''อาคาชิหันมาถามคนกำลังจะเดินเข้าบ้านหลังนี้ไป

''ไม่ผิดหรอกค่ะ ที่นี่แหละบ้านของฉันเอง''เรนะตอบแบบยิ้มแห้งๆ

''.........''

พอเด็กสาวก้าวเข้าบ้านไปก็มีกลุ่มชายหลายคนเดินออกมาต้อนรับกันแบบเรียงแถว

''ยินดีต้อนรับกลับครับองค์หญิง!!,คุณหนู!!''

กลุ่มที่เรียกเธอว่าองค์หญิงคือคนที่อยู่มานานและเป็นคนสนิทของคุณพ่อเป็นผู้นำตระกูล ส่วนกลุ่มที่เรียกเธอว่าคุณหนูคือพวกที่อายุไลาเลี่ยกับเธอบางคนเป็นลูกของลูกน้องในบ้าน บางคนก็เพิ่งเข้ามาใหม่

''บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกฉันว่าองค์หญิงซะที!!''เธอพูดย้ำจนปากจะฉีกทุกวันแต่ไม่เคยฟังกันเลย

''ขอโทษครับ พอดีเรียกจนชินแล้ว คงเปลี่ยนยากครับ''1ในลูกน้องพูดก่อนจะปรายตามองเด็กหนุ่มรุ่นเดียวของคุณหนูของพวกเขาประมาณว่า

แกเป็นใคร? เป็นอะไรกับคุณหนู?

''ไม่ต้องมองแบบนั้นเลยนะ เขาเป็นเพื่อนที่ชมรมของฉันค่ะ-_-''เธอรีบพูดดักเมื่อเหล่าลูกน้องเริ่มมองอาคาชิด้วยสายตาปานจะฆ่าให้ตาย

''งั้นเชิญเลยครับ''พอได้รับคำตอบที่น่าพอใจ จากหน้ายักษ์ก็กลายเป็นใบหน้าอารมณ์ดีทันที

เรนะพาอาคาชิเดินมาที่ห้องนั่งเล่นแต่พอเดินเข้ามาก็พบกับเหล่าเพื่อนในชมรมอยู่กันครบ เธอจะไม่แปลกใจเพราะเป็นคนเรียกมาเอง แต่ที่แปลกก็คือทำไมพวกชมรมบาสชายถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย?

แถมสภาพของแต่ล่ะคนนี่

อาโอมิเนะอยู่ในสภาพหน้าซีดเป็นศพแถมยังเกาะเอวฮานะแน่น ส่วนฮานะก็ทำหน้าเอื่อมๆประมาณว่าเหนื่อยขี้เกียจแกะออกแล้ว

คิเสะอยู่ในสภาพกอดยูกิแน่นไม่ยอมปล่อย ส่วนอยูกิก็ทำหน้าประมาณว่าเหนื่อยใจ พูดยังไงหมอนี่ก็ไม่ปล่อยเธอสักที เลยปล่อยเลยตามเลย

มิโดริมะอยู่ในสภาพนั่งนิ่งไม่ทุกร้อนอะไร แต่มือนี่กำของนำโชคอย่างตุ๊กตาแมวไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็กำชายเสื้อนักเรียนของสุมิเระไว้แน่น ส่วนสุมิเระดูเหมือนจะชอบใจปล่อยให้จับไม่ว่าอะไร

มุราซากิบาระอยู่ในสภาพไม่สนอะไรนอกจากขนมตรงหน้าที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นคนทำ เพราะคนที่ทำกำลังป้อนชายหนุ่มตัวยักษ์อยูนั่นเอง แถมยังมีสีหน้ามีความสุขซะขนาดนั้น

คุโรโกะเป็นคนที่ปกติที่สุดแล้ว ชายหนุ่มผมฟ้านั่งข้างลูเซียแถมยังคุยกับแบบธรรมดาของคนเป็นแฟนกัน คุโรโกะเป็นแฟนของลูเซียที่เป็นลูกสาวของมาเฟียรัสเซียไม่ต่างจากเธอ ไม่แปลกถ้าเขาจะรู้เรื่องที่เธอเป็นลูกสาวตระกูลยากุซ่าจากลูเซีย

''ตอนเธอส่งข้อความมาฉันอยู่กับเท็ตสึยะคุงพอดี ฉันก็เลยชวนเขามาด้วยน่ะ''ลูเซียอธิบาย

''ส่วนหมอนี่ขอตามคุโรโกะคุงมาเอง พอมาถึงก็เป็นแบบนี้แหละ''ฮานะพูดพลางชี้ไปที่อาโอมิเนะที่ยังเกาะเอวเธอแน่น คงเจอฤทธิ์พวกลูกน้องเธอเข้าแน่ถึงได้มีสภาพแบบนั้น

''หมอนี่ตื้อขอตามมาเอง..''ยูกิพูดเสียงเย็นพลางปรายตามองคิเสะที่ยังกอดเธอไม่ยอมปล่อย 

''ส่วนชินคุงฉันบังคับลากมาเองแหละ^^''สุมิเระพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ผิดกับมิโดริมะที่ทำหน้าเหนื่อยใจกับเด็กสาว นิสัยของสุมิเระพวกเธอรู้ดีว่าเป็นยังไง ถ้าได้ถูกใจใครแล้วจะไม่ปล่อยไปเด็ดขาด และคนที่โชคร้ายคนนั้นก็คือมิโดริมะ ชินทาโร่

''เฮ้อ..''เรนะถอนหายใจกับเหณ์การที่เกิดขึ้น สรุปว่าความลับเรื่องตระกูลของเธอก็ไม่เป็นความลับอีกแล้ว

''เธอเป็นลูกสาวของตระกูลเก็นโอแล้วทำไมถึงใช้นามสกุลว่าคุโรสึล่ะ?''มิโดริมะเป็นหน่วยกล้าตายถามคนแรก 

''พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าตระกูลเก็นโอเป็นอะไร?''เรนะถาม

''ยากุซ่า..''

''ใช่ค่ะ ตระกูลเก็นโอเป็นยากุซ่าหรือมาเฟีย และฉันเองก็เป็นมาเฟีย พวกคุณคิดว่าถ้าลูกสาวตระกูลมาเฟียออกไปเดินข้างนอกเหมือนคนธรรมดา ไปโรงเรียนเหมือนคนธรรมดาโดยใช้นามสกุลว่าเก็นโอจะเป็นยังไงล่ะค่ะ''

''.............''

''นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันใช้นามสกุลคุโรสึค่ะ และนามสกุลคุโรสึก็เป็นของคุณแม่ก่อนที่จะแต่งงานกับคุณพ่อ เพราะงั้นฉันก็ถือว่าไม่แปลกค่ะ''

''เอ่อ เรื่องนั้นผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะฮะ แล้วคนอื่นๆเป็นมาเฟียด้วยหรือเปล่าฮะ อย่างเช่น..''คิเสะลากเสียงแล้วมองไปที่ลูเซีย ซึ่งเด็กสาวผมทองก็เข้าใจความหมายที่คิเสะถามจึงตอบออกไปว่า

''ใช่ค่ะ ฉันเป็นมาเฟีย รวมถึงตระกูลอีวานอฟด้วย''

''แล้วคุโรโกจจิ..''

''ผมรู้อยู่แล้วครับ ลูเซียจังบอกผมแล้ว รวมถึงเรื่องของคุโรสึจังด้วย''คุโรโกะพูด

''แล้วทำไมไม่บอกพวกฉันบ้างฟะ เท็ตสึ!!''

''ก็ไม่มีความจำเป็นต้องบอกนี่ครับ''คุโรโกะตอบหน้าตาย

''อาซาฮินะจิล่ะฮะ?''คิเสะถามคนที่ตนยังเกาะแน่นอยู่

''ฉันไม่ได้เป็น..''คำตอบของเด็กสาวผผมดำทำให้คิเสะถอนหายใจอย่างโลงอก แต่ถึงเด็กสาวจะเป็นมาเฟียจริงๆเขาก็ไม่ได้จะยอมแพ้เรื่องของอาซาฮินะจิหรอกนะ 

''ฉันก็ไม่ได้เป็นนะ แค่ครอบครัวของฉันรู้จักกับตระกูลเก็นโอและสนิทกับมากเท่านั้นเอง''สุมิเระพูด

''ส่วนฉันตั้งใจจะเดินรอยตามพ่อที่รับใช้ตระกูลเก็นโออยู่แล้ว''ฮานะพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

''ห๊า! งั้นเธอเป็นก็เป็นมาเฟียน่ะสิ ถึงว่าทำไมโหดนัก''อาโอมิเนะพูดขึ้น และเพราะคำพูดนั้นเลยโดนฮานะแทงศอกใส่ท้องซะเต็มแรง

''อุก!...ยัย...''อาโอมิเนะกุมท้องที่ถูกศอกเข้าอย่างแรง จุกจนพูดไม่ออกเลย

''หึ! สมน้ำหน้า!!''ฮานะพูดซ้ำเติมพลางยิ้มอย่างผู้ชนะ

''ฉันก็ไม่ได้เป็นนะ''มิกะพูดแล้วป้นขนมมุราซากิบาระต่อ

''เอาเป็นว่าพวกคุณก็รู้ความลับของพวกเราแล้ว ถ้าอยากจะถอยห่างก็ตามใจนะค่ะ''เรนะพูดด้วยน้ำเสียงเศ้รา ยังไงคนธรรมดาก็คงกลัวคนอย่างพวกเธออยู่แล้ว

''ไม่เห็นเกี่ยว''อาคาชิที่เงียบมานานพูดขึ้น

''เอ๊ะ?''

''จะเป็นยากุซ่าหรือมาเฟียมันก็ไม่เห็นเกี่ยว คุโรสึ..ไม่สิ..เรนะ ไม่ว่าเธอจะเป็นอะไร เธอก็คือเธอ คือเรนะ เพื่อนของฉัน..แค่นั้น''

''อาคาชิคุง..''เรนะเสียงชื่อของชายหนุ่มผมแดง ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดแบบนี้ดับเธอมาก่อน ไม่มีใครยอมรับในสิ่งที่เธอเป็น แต่กับผู้ชายคนนี้ เขายอมรับและไม่หวาดกลัวเธอ ผู้ชายคนแรกที่บอกว่าเธอเป็นเพื่อน

''แล้วเรนะล่ะอยากเป็นเพื่อนกับฉันหรือเปล่า?''

''ยะ อยากสิค่ะ!! แต่อาคาชิคุงมั่นใจแล้วหรอที่อยากจะเป็นเพื่อนกับฉัน..''

''ถ้าไม่มั่นใจฉันคงไม่พูดออกไปแบบนั้นหรอกนะ''

''........''

''ว่าไง?''

''ถ้างั้นฉันก็ขอฝากตัวด้วยนะค่ะ^^''

คู่นี้ดูท่าจะไปกันได้ดีนะ ในถานะที่เป็นเพื่อนพวกเขาและพวกเธอต่างก็ก็ยินดีด้วยที่ความสัมพันธุ์ของอาคาชิกับเรนะพัตถนาขึ้นไปอีกระดับนึง 

แต่จะดีมากเลยถ้าช่วยสังเกตสักนิดว่าพวกเขายังนั่งอยู่ตรงนี้ด้วยนะ=_=

===============================================

ไรท์จะหายไปสักพักนะ ไม่ค่อยสบายจะกลับมาต่อก็ต่อเมื่อหายดีแล้ว อย่าเพิ่งทิ้งไรท์กันนะT^T