(FIC kuroko no basket) ป่วนรักเจ้าชายบาสเกตบอล

ตอนที่ 5 : ตอนที่ 3

                                    

                                        

หลังจากซ้อมเสร็จอาโอมิเนะกับอาสึกะ ลี ฮานะก็มาแข่งกันตามที่สัญญาเอาไว้ แน่นอนว่าทั้ง2คนได้รับอนุญาติจากกัปตันทีมของตนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

ทางกัปตันทีมบาสชายอาคาชิ เซย์จูโร่ที่อนุญาติเพราะอยากจะเห็นฝีมือของเอสฝ่ายหญิงว่าจะเก่งสักแค่ไหน แน่นอนว่าอาคาชิคิดว่าอาโอมิเนะต้องชนะอยู่แล้ว

ทางกัปตันทีมบาสหญิงคุโรสึ เรนะที่อนุญาติเพราะเห็นลูกทีมเธอดูมีความสุขที่จะได้แข่งกับเอสของฝ่ายนั้นมาก แน่นอนว่าเธอไม่ได้สนว่าใครจะชนะขอแค่ฮานะสนุกก็พอแล้ว

แล้วการแข่งของเอสทั้ง2คนก็เริ่มขึ้น

ลูกแรกอาโอมิเนะเป็นฝ่ายได้บอลไปแล้ววิ่งไปชู้ต

อาโอมิเนะนำไปก่อน1แต้ม

ทางฮานะเองก็ไม่ยอมแพ้ เธอแย่งมาจากอาโอมิเนะได้แล้วกระโดดดั้ง

ฮานะได้ไป1แต้ม

ท่ามกลางความอึ้งของฝ่ายชายที่เห็นเด็กสาวร่างเล็กแข่งกับเอสของชมรมบาสชายได้อย่างสูสีกัน ไม่เคยมีใครผ่านอาโอมิเนะไปได้มาก่อน แต่เด็กสาวคนนี้กลับผ่านไปได้อย่างง่ายดาย ความเร็วที่เหนือชั้น อาจจะเร็วพอๆกับอาโอมิเนะเลยก็ได้ แม้ช่วงแรกอาโอมิเนะจะดูเหนือกว่าและทำแต้มนำไปก่อนแต่ฮานะเองก็ไม่ใช่ย่อยเธอทำแต้มตามอาโอมิเนะมาเรื่อยๆ การแข่งอันดุเดือดของทั้งฝ่ายที่ไม่มีใครยอมใคร ทุกคนต่างตั้งใจดูการแข่งของทั้ง2อย่างใจจดใจจ่อ เหล่ารุ่นปาฏิหาริย์ชายถึงกับอึ้ง ไม่เคยมีใครทำให้อาโอมิเนะเอาจริงได้ขนาดนี้ ไม่เคยมีใครไล่ต้อนอาโอมิเนะได้ถึงขนาดนี้ ไม่เคยมีใครไล่ตามอาโอมิเนะได้นานถึงขนาดนี้มาก่อน แม้แต่คิเสะที่มักจะะท้าดวลกับอาโอมิเนะอยู่เป็นประจำก็ไม่เคยทำให้อาโอมิเนะเหนื่อยได้ขนาดนี้เลย

''เด็กคนนั้นเก่งจังเลยนะครับ''คุโรโกะพูดกับเด็กสาวผมทองที่ยื่นอยู่ไม่ห่างจากเขาเท่าไหร่ ลูเซ๊ยหันมาขยับยิ้มให้ก่อนจะตอบ

''อยู่แล้ว เพราะคนที่สอนบาสให้ฮานะคือเรนะนี่น่า''ลูเซียตอบเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่ฮานะจะเก่งได้ขนาดนั้น

''เรนะ? หมายถึงกัปตันของพวกคุณน่ะหรอครับ?''คุโรโกะถาม

''ใช่แล้วล่ะ''ลูเซียตอบแค่นั้นแล้วหันกลับไปดูการแข่งต่อ

อาคาชิที่ได้ยินที่คุโรโกะคุยกับเงาของทีมบาสหญิงก็ละสายตาจากการแข่งไปมองกัปตันทีมอีกฝ่าย เด็กสาวผมสีเงินยังคงจ้องมองการแข่งของลูกทีมเธอด้วยรอยยิ้มบางๆแต่ดูอบอุ่น ดวงตาสีฟ้าอ่อนไม่ได้แสดงอาการวิตกกังวนเมื่ออาโอมิเนะทำแต้มนำลูกทีมของเธอ ราวกับว่าลูกทีมเธอจะชนะหรือแพ้ก็ได้งั้นและ

และแล้วการแข่งก็นำเนินมาถึง30นาทีแต้มของทั้ง2คือ46-44 อาโอมิเนะเป็นฝ่ายชนะ แต่ถึงอาโอมิเนะจะชนะแต่สภาพของเขาตอนนี้เรียกได้ว่าหมดสภาพเลย ทางฝ่ายเด็กสาวเองก็ไม่ต่างกัน ทั้ง2นอนหอบอยู่กลางสนามในสภาพที่เหงื่อท่วมตัว หอบแฮ่กๆ 

''เธอนี่มันสุดยอดไปเลยวะ ยัยหัวสเตอร์เบอรี่!!''

''นายเองก็เหมือนกัน แล้วก็นะฉันชื่ออาสึกะต่างหากไม่ใช่หัวสเตอร์เบอรี่นะ!!''ตอนแรกก็ว่าจะเข้าไปช่วยอยู่หรอก แต่ดูเหมือนจะไม่จำเป็นแล้วล่ะมั้ง ถ้ายังเถียงกันได้ขนาดนี้คงยังมีแรงเหลือพอช่วยเหลือตัวเองได้-_-

''ชื่อเธอมันจำยากจะตาย เรียกหัวสเตอร์เบอรี่น่ะดีแล้ว''

''ดีบ้านนายสิยะไอ้ดำ!!''

''เธอเรียกใครดำห๊ะ!! ยัยหัวสเตอร์เบอรี่!!''

''ก็นายไง ไอ้ดำ คนอะไรดำทั้งตัว ดำอย่างกับถ่าน:)''

''ว่าไงนะ!!''

''ทำไม มีปัญหาหรือไง?''

''มีแน่ยัยหัวสเตอร์เบอรี่!!''

''ไอ้ดำ!!''

''ยัยหัวสเตอร์เบอรี่!!''

สุดท้ายก็กัดกันจนได้ ปล่อยไปเหอะ ขี้เกียจเข้าไปห้าม-_- ทั้ง2ทีมคิดแบบเดียวกัน

''มีอะไรหรือเปล่าค่ะ?''เรนะหันไปถามเมื่อรู้สึกว่าอาคาชิจ้องเธอมาพักใหญ่แล้ว

''ทำไมเธอถึงดูไม่ทุกร้อนที่ลูกทีมเธอเป็นฝ่ายแพ้ล่ะ''คำถามของอาคาชิทำให้เธอคมวดคิ้วนิดๆก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าหลักการของชมรมบาสชายเทย์โคคือต้องชนะเท่านั้นซึ่งแตกต่างจากพวกเธอ

''จะแพ้หรือชนะมันก็ไม่สำคัญหรอกค่ะ ขอแค่สนุกก็พอแล้ว''เรนะพูดพลางมองลูกทีมของเธอที่กำลังเถียงกับอาโอมิเนะอย่างสุดชีวิต แต่สีหน้าของฮานะที่แสดงออกว่ามีความสุขมากที่ได้แข่งกับอาโอมิเนะ ซึ่งอีกฝ่ายก็ไม่ต่างกันถึงทั้ง2จะกำลังทะเราะกันแต่ใบหน้าของทั้ง2ก็ไม่ได้แสดงออกว่ากำลังโกรธอยู่เลย กลับกันมันดูมีความสุขมากถึงจะทะเราะกันอยู่ก็เถอะ

''...........''

''ชัยชนะไม่ใช่ทุกอย่างหรอกนะค่ะอาคาชิซัง^^''เด็กสาวพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเดินจากไปทิ้งให้อาคาชิมองตามแผ่นหลังบาง ที่ทั้งเล็ก และดูบอบบางแต่กลับดูแข็งแกร่งและอบอุ่น 

เรนะไปแยกลูกทีมของเธอที่กำลังทะเราะกับอาโอมิเนะ แน่นอนว่าแค่เรนะออกคำสั่งคำเดียวฮานะก็หยุดทะเราะกับอาโอมิเนะทันที 

''ไหงถึงแพ้ได้เนี่ย หืมฮานะ''ลูเซียดึงยึดแก้มของฮานะจนเจ้าตัวร้องโอดครวด้วยความเจ็บ

''แง เค้าเจ็บนะท่านลูเซีย ท่านเรนะช่วยฉันด้วยค่าT^T''

''พรุ่งนี้ฝึกเพิ่ม3เท่านะฮานะจัง^_^''

''งะ ท่านเรนะใจร้ายอะT^T''

''หึ..''ยูกิไม่พูดอะไรแต่ส่งเสียงหัวเราะเบาๆแค่ฮานะก็ยังได้ยินอยู่ดี

''อาสึกะจังเก่งมากเลยนะครับ''คุโรโกะที่มาร่วมวงด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

''แงงงงงงงงงง ทุกคนใจร้ายอะT^T กรี้ด!!! นายมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!!''จากที่กำลังร้องไห้กลับกรี้ดขึ้นมาแทนเมื่อเจอกับผีผมฟ้าหน้าหวาน เอ้ย!! เงาของชมรมบาสชายแห่งเทย์โค

''ตั้งแต่แรกแล้วครับ''คุโรโกะตอบหน้าตาย

''อืออออออออ เค้ากลัวอะT^T''พอเจอคุโรโกะเข้าไปยิ่งร้องหนักกว่าเก่าอีก

''โอ้ๆ ไม่ร้องนะ เดี๋ยวฉันทำขนมของโปรดให้กินนะฮานะจัง''

''เย้ รักมิกะจังที่สุดเลย!!''ฮานะหายงอแงให้ทันทีแล้วกระโดดกอดเพื่อนสาวผมสีน้ำตาลแทน

เสียงหัวเราะอย่างสนุกสนานของทีมบาสหญิงทำให้ฝ่ายทีมบาสชายอดมองไม่ได้ แต่ที่พวกเขาสงสัยคือ 

คุโรโกะมันไปสนิทกับพวกผู้หญิงตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ!!!!

==========================================================================================================

ขี้เกียจเขียนเป็นคู่ล่ะ เขียนแบบรวมๆกันนี่แหละ มีเพลงแถมให้ฟังเล่นด้วยนะ^^