คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : หมดมุขเรอะ????ก็แค่ข้ออ้างของคนแต่งเท่านั้น!!!!!
ฝีเท้าที่เร่งรีบกึงเดินเร็วกึ่งวิ่งกระทบกับพื้นดังก้องไปทั่วทางเดินสีขาวที่มีกลิ่นฉุนหลักของสถานที่ ตอนนี้เป็นเวลาดึกแล้วทำให้ไม่มีผู้คนเดินผ่านไปมา และเงียบเชียบ
“คุริโกะ!!!!!!!!” เป็นคำพูดที่ป๋ามัตสึไดระพูดออกมาก่อนคำอื่นใดเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขารีบตรงดิ่งไปยังห้องพักผู้ป่วย ไปหาคนสำคัญ ...เพี่อพบกับลูกสาวของเขา
แต่มันก็คงเป็นภาพที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก คุริโกะที่นั่งเซื่องซึมอยู่ในห้องนั้นเมื่อเห็นผู้เป็นพ่อถึงกับโผเข้าไปกอดโดยที่มัตสึไดระยืนอยู่เฉยๆ น้ำตาไหลอาบแก้มของเด็กสาวอีกครั้ง...
“คุริโกะ......”มัสสึไดระลูบหัวลูกสาวตัวเองเบาๆ “ไม่เป็นอะไรแล้ว....คุริโกะ”
“คุณ...พ่อ.....”คุริโกะพูดด้วยเสียงที่สะอื้นเธอซบหน้ากับอกของมัตสึไดระร้องไห้ไม่หยุด.............
มัตสึไดระเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยวีไอพีของลูกสาว ระหว่างทางเขาไดพบกับ บุคคลที่ช่วยชีวิตของลูกสาวของเขา
มัตสึไดระเดินสวนกับโซโกะจนโซโกะเดินผ่านไป สักพัก...
“เฮ้ย...ถ้าแกยังจับไอ้ลูกหมานั่นไม่ได้ .....คงรู้สินะว่ามันไม่จบแค่คว้านท้องน่ะ...”
“.......ครับ...ยังไงซะเรื่องคราวนี้มันก็เป็นความผิดของผมด้วย ที่ปล่อยให้คุณหนูให้อยู่ในอันตราย”โซโกะหันกลับมามองมัตสึไดระที่ยังคงไม่หันมามองคนตอบ
“หึ...แล้วอย่ากลับมามือเปล่าล่ะ” มัตสึไดระทิ้งท้ายแล้วเดินจากไป เสียงฝีเท้าเดินจากไปดังเป็นจังหวะช้าๆและค่อยๆเลือนหายไป
โซโกะเริ่มรู้สึกเวียนหัวจนต้อยืนพิงกำแพง เพราะตั้งแต่ที่ได้แผลจากมีดของคนร้าย เลือดจากแผลของเขาก็ยังไม่อมหยุดไหลแม้ว่ามันจะผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วก็ตาม ปากแผลก็ยังไม่สมานเข้าหากัน มันยังเหมือนแผลที่เพิ่งเกิดขึ้น
“หัวหน้าโอคิตะครับ!!....กลับกันได้แล้วครับ!!”คามิยาม่าวิ่งมาตามโซโกะที่บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำแต่ก็หายไปซะนาน
“อือ... “ โซโกะค่อยๆเดินกลับไปที่ลานจอดรถโดยมีคามิยายม่าจอมโหวกเหวกที่ห้อยตามมาด้วย
“หัวหน้าโอคิตะครับ...เป็นอะไรรึเปล่าครับ....” คามิยาม่าที่เดินตามหลังโซโกะเห็นได้ชัดว่า ก้าวแต่ละก้าวของคนที่นำอยู่เป็นเพีงก้าวสั้นๆเดี๋ยวช้าเดี๋ยวเร็ว แถมยังเดินเซๆอีกต่างหาก
“หัวหน้าครับ...ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ!!!”คามิยามาถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่า..” โซโกะตอบสั้นๆเหมือนเคยแต่คามิยาม่ารู้ทันทีว่าน้ำเสียงของเขาดูแปลกๆ มันสั่นๆเหมือนคนที่อยู่ในที่หนาวๆ
“หัวหน้าครับ!!!ถ้าหัวหน้ารู้สึกไม่สบายก็กลับไปให้หมอเขาดูอาการเถอะครับ!!!”คามิยาม่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังโซโกะหันมามองแวบหนึ่งด้วยสายตาเย็นชาก่อนจะหันกลับไปเดินต่อ
“หัวหน้าครับ!!ถ้าหัวหน้าเป็นอะไรไปจะทำยังไงล่ะครับ??กลับไปให้หมอเขาดูอาการเถอะครับ..!!!”คามิยาม่ายังคงตื้อให้โซโกะกลับไปหาหมอ
“หุบปากไปเลยได้มะ นายเป็นคนวิ่งตะโกนมาบอกให้กลับที่ทำการเองนะ “โซโกะยังคงไม่หยุดเดินแต่ความเร็วในการเดินกลับตกลงไปอีก
“แต่หัวหน้าครับ!!! ฟังผมบ้างสิครับ...หัวหน้า!!!กระผมเป็นห่วงนะครับ!!”
“ใครใช้ให้เป็นห่วงมิทราบ...ถ้าขืนแกยังพูดจ้อไม่หยุดฉันจะส่งแกไปหาหมอเอง”
“หัวหน้าครับ!!!เป็นห่วงเรื่องของตัวเองบ้างสิครับ!!อย่าตอนคดีโรคคาคุนั่น ถ้าเกิดว่าพวกเรามาช้าไปอีกนิดหัวหน้าก็คงไม่รอดแล้วนะครับ!!!”
“อย่าเอาเรื่องเก่าๆมาคุ้ยซะทีได้มะ...ขอร้องล่ะท่านเทพ...ผมตายก็ไม่ว่าแต่ช่วยเอาไอ้บ้าส่งไปโลกหน้าทีเถอะ...ขอร้องล่ะท่านเทพ...”
“หัวหน้าครับ!!!!เลิกทำตัวแบบนี้ซะทีเถอะครับ!!!ถ้าเรื่องกลับที่ทำการผมไปส่งทีหลังได้นะครับ!!!”
“ประทานโทษนะ...ฉันไปขอร้องขอความช่วยเหลือจากแกตอนไหนมิทราบ...ฉันชักจะโกรธล่ะนะ”
“หัวหน้าครับ!!!” คามิยาม่าที่ต่อปากต่อคำกับโซโกะตลอดทางนั้นเกิดฟิลล์ขาด คามิยาม่าคว้าวแขนของโซโกะ
“ถ้าหัวหน้าไม่ไปคงต้อง....” คามิยาม่าชะงักไปวูบหนึ่งเมื่อเกิดความรู้สึกที่มือ
เปียกงั้นเหรอ...เหงือ??? คามิยาม่าปล่อยมือจากแขนของโซโกะแล้วกขึ้นดู
มีคราบสีแดงชุ่มๆติดมาที่มือของเขา คามิยาม่าเบิกตากว้างจ้องมองไปที่โซโกะ
“หัวหน้าครับ!!!!!นี่มันเกิดอะไรขึ้นครับ!!!ไอ้เลือดพวกนี้มันมาจากไหนครับ!!!!!!!!!!!!!!!!!”
“ช่วยหุบปากซะทีได้มะ....รู้มั้ยว่าไรเตอร์เขาต้องมากดเปลี่ยนภาษาเพื่อพิมพ์ไอ้ปรัศนีแสดงความรู้สึกจริงจังของแกทุกครั้งมันสับสนนะ...รู้มั้ย บางครั้งพิมพ์ไปครึ่งหน้าเพิ่งรู้ว่าพิมพ์เป็นอังกฤษบ้างก็มีมาบ่อยแล้วนะ...”
“ช่างไรเตอร์สิครับ!!!หัวหน้าอย่าเอาไรเตอร์มาเป็นข้ออ้างสิครับ!!!!”
“แกนี่อย่าพูดมากได้มั้ย...พูดมากงี้มันวอนโดนกีร์ต้าพี่แ***ดจริงๆ “
“แต่ว่า....” คามิยาม่าเริ่มที่จะเถียงสู้หัวหน้าของตัวเองไม่ไหวเลยไม่พูดอะไรออกไปอีก
“เรื่องนี้ห้ามเอาไปบอกใครเด็ดขาด....เพราะฉันต้องการที่จะจัดการกับเจ้านั่นด้วยตัวเองอยู่แล้ว ถ้าเกิดเรื่องนี้แพร่ออกไปจะเกิดเรื่องวุ่นวายซะเปล่า.... “โซโกะมองคามิยาม่าด้วยสายตาที่น่ากลัวอีกครั้งเหมือนกับจะช่วยย้ำว่า ถ้าหากเอาเรื่องนี้ไปบอกใครโดนเชือดแน่!!
---------------------------------------------------------------------
วันนี้ไรเตอร์ไม่ไหวจริงๆ หลังจากพายามที่จะหาโปรแกรมกู้ไฟล์แต่ในที่สุด โปรแกรมจากเน็ตมันก็พาแขกไม่รับเชิญอย่าง "โทรจัน" กับ "W32" (หรือเรียกเป็นไทยๆว่าไวรัสหมีแพนด้า) เข้าคอมโชคดีที่แสกนไวรัสกับไฟล์วอล์ทำงานดีเลยไม่มีปัญหาแต่.............นิายข้าล่ะท่าน!!!!นี่ข้าจะไม่ได้นิยายคืนแต่ต้องมานั่งเขียนใหม่นี่นะ!!!ไม่ย๊อมอ่า!!!! วันนี้เลยได้แค่นี้อ่ะ ตอนหน้าจะพาามลงยาวๆเป็นการชดเชยสักสามบรรทัด!!!
ป.ล. เอ....นั่นอ่านไปอ่านมา...ช่วงนี้ไรเตอร์เริ่มเล่นมุขล้อคนในประเทศกับการ์ตูนแบบฝืดๆกับตกยุคแล้วสิ
ป.ล.2
.
ความคิดเห็น