คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter6 : I’m A---
Chapter6 : I’m A---
“ซาโตชิ” เสียงอันคุ้นเคยทักเขาจากด้านหลัง
ซาโตชิเงยหน้าขึ้นมาสบตาอากิระแล้วรับชากระป๋องเย็นๆมาแนบที่แก้ม
ร่างสูงของอากิระค่อยนั่งลงข้างๆแล้วเหม่อมองไปบนฟ้าสีคราม
ที่นานๆทีจะได้เห็นและน้อยนักที่จะได้เห็นเพราะบางดวงดาวท้องฟ้ามีสีส้ม สีม่วง
หรือแม้กระทั่งมีหลายสีในเวลาเดียวกัน
“เรียนวันแรก
สนุกรึเปล่า” อากิระถาม
“ไม่เลย
เกร็งๆซะมากกว่า ถูกสายตาเป็นสิบๆคู่จ้องแบบนั้น” ซาโตชิบอกแล้วแกะชากระป๋องดื่มอย่างใจเย็น
“ก็ดีแล้ว ว่าแต่หัวหน้ากับยูสุไปไหนกัน
นัดขึ้นมาบนด่านฟ้านี่แท้ๆ”
“นายน่ะ!
หยุดก่อนสิ!”มิโฮะวิ่งตามโนดะมาตั้งแต่ห้องจนถึงบันได
พอเธอรู้ว่าคนที่เจอที่สวนสาธารณะจะย้ายเข้ามาอยู่ห้องเดียวของเธอ
ความคิดที่ว่าจะลืมๆเรื่องประหลาดอย่างปืนไฟฟ้ากับการพูดจาประหลาดๆนั่นไปก็หายไปหมดสิ้น
“บอกแล้วไงว่านั่นเป็นอุบัติเหตุน่ะ
เลิกตามฉันสักทีได้มั้ย!”โนดะแหกปากตะโกนไปตลอดทาง
แต่ไม่มีว่าหญิงสาวผมสั้นสีน้ำตาลจะหยุดไล่กวดเขา กลับกัน
ยิ่งเขาพูดแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอคึกคักยิ่งกว่าเดิม
“หนวกหูน่า! บอกความจริงฉันมาซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะ..อุ๊บ!??” มือหนาของใครบางคนคว้าแขนของร่างบางเอาไว้พร้อมกับอีกมือที่ปิดปากไม่ให้ส่งเสียงดัง
นัยน์ตาสีน้ำตาลเลิกขึ้นมองบุคคลปริศนา
หนุ่มร่างสูงกว่าเธอเกือบสิบเซน
ผมสีน้ำตาลเข้มให้ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองเธออย่างเฉยชา ร่างบางพยายามดิ้นให้หลุด
แต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของชายคนนี้ได้
“โหวกเหวกตั้งแต่ปลายทางจนสุดทางเลยนะ
โนดะคุง “ ยูสุเกะเหยียดยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
น้ำเสียงที่ย้ำตรงชื่อคนตรงหน้าทำให้สะใจไม่ใช่น้อย
“นายสายนะ ยูจัง ” โนดะตอบกลับพร้อมส่งสายตาดุดันใส่
ยูสุเกะจึงยอมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระ
“พวกนายรู้จักกัน?”
“มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเธอ”
ยูสุเกะตอบแล้วเดินจากไปอย่างไม่แยแสมิโฮะที่ยืนโกรธจนตัวสั่น ทั้งโกรธ กลัว
และสงสัยปนกันจนตัวแทบระเบิด
“ขอโทษแทนเจ้านั่นด้วยละกัน...เอาไว้ฉันจะคุยกับเธออีกครั้งถ้าเป็นไปได้”
โนดะเอ่ยและเดินไปทางเดียวกับยูสุเกะ
โนดะเดินตามยูสุเกะไปติดๆ
ทั้งสองแทบไม่ได้คุยอะไรกันระหว่างทางไปด่านฟ้า
“ไม่สมกับเป็นคุณเลยนะครับ
วิธีแก้ปัญหาแบบประนีประนอมนั่นไม่เหมาะกับคุณเอาซะเลย
อาหารมนุษย์ทำให้ทัศนะคติเปลี่ยนไปเหรอครับ”
“อาหารมนุษย์ก็ทำให้วิธีการพูดของนายเปลี่ยนไปเยอะนะ
กลับไปกินเจลเหมือนก่อนคงนิสัยดีกว่านี้”
นอกจากคำพูดเสียดสีพวกนี้แล้วก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกจากปากของทั้งสองคนอีกเลย
จนถึงด่านฟ้า
“หัวหน้ามาช้านะครับ
เรียกพวกเรามามีเรื่องอะไรเหรอ” ซาโตชิถามหัวหน้าของเขา โนดะถอนหายใจเล็กน้อย
“ฉันเกรงว่าความลับเรื่องของเราจะรั่วไหลไปถึงมนุษย์โลกแล้ว”
ซาโตชิเบิกตากว้างพร้อมนึกถึงเด็กสาวที่เขาและโนดะได้เจอที่สวนสาธารณะ
เธอคนนั้นสวมชุดของโรงเรียนนี้ด้วย!
“หมายความว่า เธอ คนนั้นอยู่ที่โรงเรียนนี้เหรอครับ?”
“เลวร้ายกว่านั้นคือเธอดันอยู่ห้องเดียวกับฉันซะด้วย
ซาโตชิ ฉันไม่คิดว่านี่เป็นเพราะนายหรอก” โนดะพูดเนิบช้า
แต่ซาโตชิกลับไม่รู้สึกโล่งอกเลย เขายิ่งรู้สึกกดดัน
“แล้วหัวหน้ามีวิธีจัดการปัญหานนี้มั้ยครับ”
“มีแค่สองวิธี
ไม่บอกความจริงให้เธอรู้...”
“ก็ฆ่าเธอซะ”
ความคิดเห็น