คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter5 : Rooms
Chapter5 : Rooms
“กลับมาแล้ว” อากิระแง้มประตูสีขาวตรงหน้าพร้อมพูดทักทายคนในห้องเบาๆ เขาสังเกตเห็นว่าโนดะและซาโตชิกลับมาแล้วเหลือแค่ยูสุเกะที่ยังไร้ร่อรอย
ที่พักของพวกเขาเป็นบ้านเดี่ยวขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากนัก ภายในตกแต่งด้วยโทนสีขาวสไตล์โมเดิลและสลับด้วยสีแดงเป็นบางจุดเช่นโซฟาหรือกรอบรูปขอบสีแดง
พวกเขาเช่าบ้านหลังนี้จากกรมจัดหาบ้านด้วยเงินที่มาจากการเล่นหุ้นระยะสั้นและใช้เรดาห์อันทันสมัยหาแหล่งน้ำมันใต้ทะเลและขายมันให้กับบริษัทใหญ่ เงินจึงเข้ามาหาพวกเขาใช้เป็นกอบเป็นกำ
“ยูสุยังไม่กลับมาเลย หายไปไหนก็ไม่รู้”ซาโตชิพูดพลางพรมนิ้วมือลงบนคีย์บอร์ดคอมพิวเตอร์ ส่วนโนดะนั่งนิ่งที่โซฟาอย่างใจเย็น
“หัวหน้า...ตอนนี้เรากำลังทำอะไรอยู่ครับ”อากิระเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหดหู่พร้อมกับเดินเข้ามานั่งโซฟาตัวตรงข้ามกับโนดะ
“จุดมุ่งหมายของเราคือการมาสำรวจโลก ไม่ใช่การยึดครองโลก ถ้านายไม่สบายใจก็..”
“ไม่ใช่ครับ ที่ผมกำลังพูดหมายถึงพวกเราทำอะไรอยู่ งานสำรวจโลกมันเหมืนไม่คืบหน้าไปไหนเลยนะครับ เราแฝงตัวมาสามวันแล้วแต่ยังไม่ได้อะไรมากเลย”
โนดะถอนหายใจแล้วเอนหลังเอื้อมมือไปหยิบเอกสารปึกหนึ่งจากโต๊ะข้างๆ “เรากำลังจะเริ่มการสำรวจขั้นต่อไปต่างหาก นี่คือเอกสารการเข้าเรียนในโรงเรียนของที่นี่ เราจะไปโรงเรียนของมนุษย์โลกเพื่อสอดส่องดูแล และเราได้โควตาเวลาอีกหนึ่งปี พอๆกับที่จะเรียนที่หนึ่งปีพอดี เป็นยังไง ถือว่าได้ทำอะไรแล้วรึยังล่ะ” โนดะอธิบายยืดยาว เขากระตุกยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม “เราจะได้มีเวลาลิ้มรสชาติอาหารพวกนี้นานขึ้นอีกหนึ่งปี”
“กลับมาแล้วครับ”เสียงของยูสุเกะทำให้คนทั้งห้องหันมายิ้มด้วยความดีใจ “ในที่สุดก็มานะยูสุ เราเพิ่งพิมพ์เอกสารของนายเสร็จพอดี”ซาโตชิพูดแล้วโยนเอกสารให้ยูสุกะโดยที่เขายังจ้องหน้าจออยู่
ยูสุเกะมองเอกสารที่ลอยเข้ามาทั้งๆที่อีกหนึ่งคืบจะสันเอกสารจะชนเข้ากับหน้าของเขา แต่ภายในเสี้ยววินาทีเอกสารปึกนั้นก็หยุดนิ่งและลอยค้างบนอากาศ “ขอบใจ” ยูสุเกะพูดแล้วยกมือขึ้นหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน
“โรงเรียนมัธยมเซนโกคุ? ในเมืองนี้สินะครับ?”ยูสุเกะมองหน้าโนดะแล้วพลิกอ่านเอกสารในมือ โนดะปรายตามองทุกคนในห้องแล้วลุกขึ้น ปรบมือหนึ่งครั้งแล้วกวักมือให้ทุกคนมานั่งที่โซฟา
“สิ่งที่พวกเราจะทำก็คือการเป็นนักเรียนในโรงเรียนของเมืองนี้ การเป็นนักเรียนทำให้เราสามารถเรียนรู้ชีวิตประจำวันของมนุษย์โลกและยังรู้ด้วยว่ามนุษย์โลกมีวิวัฒนาการทางด้านวิทยาศาสตร์และสังคมไปถึงไหน และอาจได้อะไรๆที่มากกว่านั้น อย่างของกิน ไม่ก็สถานที่ปิกนิกดีๆสักที พวกเราจะเล่นเป็นเด็กนักเรียนที่เพิ่งย้ายมาจากต่างประเทศและยังไม่ชินกับวัฒนธรรมของประเทศนี้ เป็นการกลบเกลื่อนหากเราเผลอทำอะไรหบุดออกไปก็ยังจะแก้ตัวทัน มีใครมีคำถามมั้ย?”
“ไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นแผนการของหัวหน้า..”ยูสุเกะพูดหยอกเบาๆสร้างเสียงหัวเราะเบาๆจากซาโตชิและอากิระได้เป็นอย่างดี “พวกนายสองคนหยุดหัวเราะส่วนยูสุเลิกแขวะฉันได้แล้ว”
กริ๊ง..กริ๊ง...กริ๊ง....
เสียงสัญญาณของโรงเรียนดังขึ้นพร้อมกับความวุ่นวายที่ค่อยๆสงบลงเมื่อคุณครูวัยห้าสิบปีเดินนำนักเรียนคนหนึ่งเข้ามาในห้องเรียน
“เอ้าทุกคน นี่คือนักเรียนใหม่ เขาเพิ่งย้ายมากลางเทอมฝากดูแลเขาด้วยนะ”
“คร้าบบ/ค่า” ทุกคนในห้องต่างพุ่งความสนใจมาที่ซาโตชิที่ยืนเก้ๆกังๆอยู่หน้าห้อง พูดอะไรไม่ออกจนคุณครูหันหน้ามาบอกให้เขาแนะนำตัว
“เอ่อ..ผมชื่อซางาวะ ซาโตชิ เคยอาศัยอยู่ที่ต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆยังไม่คุ้นชินกับที่นี่ เอ่อ....” เขาพูดไม่ออกเมื่ออยู่ต่อหน้าคนเป็นจำนวนมาก ยิ่งคนทั้งห้องให้ความสนใจเขาก็ยิ่งทำให้ตื่นเต้นไปอีก
“ฝากตัวด้วยนะครับ!”เขาก้มหัวลงและเสียงปรบมือก็ดังขึ้นจากคนทั้งห้อง นักเรียนหญิงบางคนกวักมือให้มานั่งที่ว่างข้างๆตัวเอง แต่ก็มีบางคนที่ไม่ได้สนใจเขาเลย
“ซาโตชิคุงเลือกที่นั่งตามสบายเลย นอกจากซาโตชิคุงแล้วยังมีอีกสามคนที่ย้ายมาด้วยแต่พวกเขาอยู่ต่างห้องกัน ยังไงพวกเราก็ช่วงดูแลเขาด้วยนะ” ยิ่งอ.พูดแบบนี้ นักเรียนทั้งห้องก็ให้ความสนใจกันยกใหญ่เกี่ยวกับนักเรียนทั้งสี่คนที่อยู่ๆก็ย้ายมาต้นเทอม
“เอ่อ...ผมนั่งตรงนี้ได้มั้ยครับ?” ซาโตชิเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่หลังห้อง เขาเลือกหลังห้องเพราะคนอื่นจะได้ไม่เห็นเวลาเขาทำอะไรแปลกๆ และยังมองเห็นการกระทำของคนทั้งห้องได้อย่างชัดเจน
“อ้อ ได้สิ ฉันฮานาโอะ ฮานะที่แปลว่าดอกไม้ ไม่ใช่จมูกนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” ฮานะทักทายพร้อมยื่นมือหมายจะจับมือกับเขา แต่ซาโตชิกลับมองมือนั้นอย่างสงสัย
“จับมือไง? นายอยู่ต่างประเทศนี่ ไม่ได้ทำกันแบบนี้เหรอ?”
“เปล่าๆ ก็ ตื่นเต้นน่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ” เขาเอื้อมมือไปจับเบาๆแล้วรีบนั่งลงก่อนที่เสียงผิวปากของใครหลายๆคนจะดังระงมตามมา
“สวัสดีครับ ผมชื่อโยจิโร โนดะ เพิ่งกลับมาจากการเรียนที่ต่างประเทศ ยังไม่คุ้นชินกับที่นี่ขอความกรุณาด้วยนะครับ” โนดะแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว ไม่มีการตื่นเต้นหรือตื่นตระหนก เพราะไปยืนพูดสุนทรพจน์ต่อหน้าคนทั้งยายมาแล้ว แค่นี้ไม่น่ากลัวหรอก
เว้นแต่ในห้องนี้จะมียัยนั่นอยู่ด้วย...
ยัยคนที่อยู่ด้วยตอนซาโตชิเผลอใช้ปืนยิง ให้ตายสิ อยู่ดรงเรียนนี้ด้วยเหรอเนี่ย...จะเอายังไงดีนะ จะปิดปากยังไงดี ดูหน้าเอ๋อๆปนหวาดกลัวของยัยนั่นแล้วแทบหัวเราะแฮะ..
“นาย! นายตอนนั้น!” มิโฮะลุกพรวดขึ้นจนคนทั้งห้องหันมามอง
“รู้จักกันเหรอจ๊ะ?”
“เอ้อ...คือว่า เคยเห็นกันอยู่น่ะค่ะ” บ้าจริงเรา ไปบอกคนอื่นว่าหมอนี่เป็นตัวประหลาดล่ะก็ฉันโดนเก็บแน่ๆ
“อ อ้อ..งั้นก็ดูแลเขาด้วยนะ ไหนๆก็เคยรู้จักกันมาแล้ว” อ.พูดพร้อมยิ้มอบอุ่น โนดะเผยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อปราดตามองทางมิโฮะจนเธอรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบที่ไต่ขึ้นหลัง หมอนี่มันตัวอันตรายชัดๆ!
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ มิโฮะซัง”
“เหรอๆ ยูสุเกะคุงมาจากต่างประเทศน่ะเหรอ แล้วประเทศอะไรน่ะ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างถามด้วยความสงสัยใคร่รู้พอๆกับอีกหลายๆคนที่มุงโต๊ะเขาราวกับจะขย้ำเด็กใหม่เสียให้ได้
“อเมริกาน่ะ พ่อของฉันทำงานที่นั่นฉันเลยต้องย้ายไปตั้งแต่เด็ก” เขาตอบตามบทที่ได้มาพร้อมรอยยิ้มมัดใจสาว ทุกคนรุมล้อมเขาตั้งแต่อ.บอกให้พูดคุยกับเขาได้ในคาบโฮมรูม มันเหมือนดารามานั่งกลางห้องที่เต็มไปด้วยแฟนคลับ
“เอ้า! พอแค่นี้ก่อนเริ่มคาบได้แล้ว” เสียงเคาะกระดานดังฉุดให้ทุกคนรีบวิ่งกลับเข้าที่ ยุสุเกะมองไปที่กระดานที่มีอ.คนหนึ่งยืนทำหน้ายักษ์อยู่หน้าห้อง ทุกคนเงียบทันทีราวกับกลัวชายตรงหน้า
ร่างอุ้ยอ้ายของอ.คนนั้นเดินเข้ามาที่โต๊ะของยูสุเกะ เขาจ้องมองเด็กใหม่ด้วยท่าทางไม่เป็นมิตร ยูสุเกะจ้องตากลับไปทำให้อ.ผงะไปชั่วครู่
“ถึงจะเป็นเด็กใหม่ฉันก็ไม่ปล่อยแกไปหรอก เอ้า เปิดหนังสือหน้าแรก!”
ความคิดเห็น