Fic : Gintama ภาค ดาบดูดเลือด

ลำดับตอนที่ #15 : พ่อแม่ควรคิดให้ดีก่อนหย่าร้าง ภรรยาควรเชื่อใจสามี

            “พวกแก...คนของทานิซากิ” คุณกินมองบอดี้การ์ดร่างยักษ์ที่เคยติดตามทานิซากิครั้งที่มาร้านรับจ้างสารพัด บัดนี้กลับยืนคุมเขาอยู่ในห้องแคบๆในตึกร้างพร้อมกับเด็กผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก

“เฮ้ย! จับฉันยังพอฟังขึ้นแต่เด็กผู้หญิงคนนี้เกี่ยวอะไรด้วย พวกแกคิดจะเล่นกรรไกร ไข่ ผ้าไหม กับฉันรึไง” ไร้เสียงตอบโต้จากบอร์ดี้การ์ด กินโทกิจึงถอนหายใจ ล้มเลิกความคิดที่จะเจรจา แต่เปลี่ยนมาเป็นหาทางหนีพร้อมกับเด็กสาวข้างๆ

“เคมีเราช่างตรงกันจังเลยนะครับ ลูกพี่”

กินโทกิหันขวับมามองเด็กสาวผมสั้นข้างๆ ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยอันคุ้นเคยและท่าทางที่กวนบาทา รวมถึงสายตายียวนที่ส่งมาทำให้เขานึกออกในทันที

“โอคิตะ โซโกะ?? ทำไม?”

“ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ตั้งแต่อยู่ในร่างนี้ก็เจออะไรเยอะแยะไปหมด ไม่รู้ว่าไอ้ยักษ์สองตัวนั่นมันเป็นพวกขับไล่ต่างแดนหรือพวกแฟนใหม่ลูกสาวป๋าก็ไม่รู้ แต่ธงมรณะก็ปักเข้ากลางทวารลูกพี่ดังสวบเลยนะครับ”

“เออ แต่ทำไมต้องเป็นรูทวารฟะ”

คุริโกะ(โซโกะ)ถอนหายใจแล้วเหลือบมองบ้านประตูเหล็ก มันไม่มีกลอนหรืออะไรล็อคแต่มียามเฝ้าอยู่ถึงสองคนทำให้ยากต่อการหลบหนีด้วยร่างอันบอบบางนี้ หน้าต่างก็บานเล็กเกินกว่าจะลอดไปได้ ทางเดียวที่จะออกไปได้คือฝ่ายามทั้งสองไป แต่ก็ด้วยเหตุผลข้างต้นมันก็ยังเป็นปัญหา

“ลูกพี่รู้มั้ยครับว่านี่เป็นฝีมือไอรูตูดคนไหน”

“อา...ก็รู้อยู่คนนึง ทานิซากิ...”

“ทานิซากิ?... หึ ไม่นึกว่าผู้หญิงคนนั้นจะยอมลดตัวลงไปที่ร้านรับจ้าง แสดงว่าเธอต้องถูกต้อนด้วยอะไรบางอย่าง”

“ผู้หญิงมักถูกต้อนด้วยคำว่าเงิน กับสามีทั้งนั้น ถ้าเกิดว่านายอยากตามดูว่าฝาละมีนายมีกิ๊กรึเปล่า คนใกล้ตัวนายอาจเป็นทางเลือกที่ดี กลับกันมันก็ปากพล่อยได้ง่ายๆ อาจถึงขั้นหย่าร้างจนนายไม่ได้ไปฮาวายทุกหน้าร้อนแน่นอน”

กินโทกิอธิบาย และรู้สึกถึงบางอย่าง คนที่นั่งข้างๆหายใจแรงจนเขาได้ยินเสียงลมหายใจหนักๆได้ และสัมผัสได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกมา

“เหมือนว่าผมคงไม่มีเวลาขึ้นศาลเพื่อขอค่าเลี้ยงดูซะแล้วครับ” คุริโกะ(โซกะ)พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา อาการไข้ของคุริโกะกำเริบขึ้นเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์กดดัน

การสลับร่างของโซโกะและคุริโกะทำให้เกิดความไม่เคยชินในสภาพร่างกาย ความเครียดและบาดแผลจากการต่อสู้ทำให้ยากลำบากเวลาจะขยับตัวหรือถ้าเป็นการต่อสู้ โซโกะที่อยู่ในร่างคุริโกะจะมีพละกำลังน้อยกว่าแต่ความสามารถยังคงเดิม แต่ที่แปลกคือจิตใจส่วนลึกของเจ้าของร่างยังคงอยู่

---------------------------------------------------------------------------

“เอดูไม่กลัวเลยนะ โทชิ” คอนโดพูดพลางเหลือบมองโซโกะ(คุริโกะ)ที่เดินตามเข้ามาด้วยท่าทีเฉยชากับเลือดและซากศพที่ชินเซ็นกุมิทำเอาไว้ และเหมือนว่าเธอจะได้ยินที่เขาสองคนกระซิบกระซาบกัน

“ค่ะ...น่าแปลกนะคะที่ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยชากับซากศพพวกนี้ เหมือนกับว่าเห็นจนชินชาไปซะแล้ว” โซโกะ(คุริโกะ)ทอดสายตาไปไกล

“ดูเหมือนว่าจิตใจส่วนลึกจะยังอยู่กับร่างนะครับ ซาดิสม์ยังไงก็ซาดิสม์อย่างนั้น...แย่ล่ะสิคุณคอนโด” ฮิจิคาตะตาเบิกกว้า เขานึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมาและเกิดความร้อนรนอย่างน่าประหลาด ถ้าการคาดเดาของเขาถูกต้อง

“อะไรเหรอโทชิ..” หวังว่านายคงจะไม่ได้กลิ่นตดของฉันนะ

“ถ้าหากว่าคุริโกะในร่างโซโกะไม่กลัวซากศพเพราะประสบการณ์ของร่างกายยังฝังอยู่ภายในจิตใจ กลับกัน โซโกะที่อยู่ในร่างคุริโกะจะต้องหวาดกลัวในสิ่งที่ไม่คุ้นเคยแน่นอน เว้นแต่ว่าเชื้อซาดิสม์ของเจ้านั่นมันจะแรงจนร่างกายคุ้นชิน..”

---------------------------------------------------------------------------

“เฮ้ย! พวกแก เด็กคนนี้ไม่สบาย พวกนายไปหาน้ำกับยามาให้หน่อยสิ พวกแก!” กินโทกิตะโกนลั่น จนบอร์ดี้การ์ดสองคนหันมามอง พวกมันคนหนึ่งจึงเดินออกไปหาน้ำและยา อีกคนก็เดินเข้ามาในห้องเพื่อดูอาการ

คุริโกะ(โซโกะ)นอนคู้ตัวอยู่กับพื้น ร่างกายน้อยๆสั่นเทาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“ผมกลัว...ผมอยากกลับบ้าน..” คุริโกะ(โซโกะ)ละเมอออกมา สีหน้าไม่สู้ดีจนสังเกตเห็นว่าใบหน้าเริ่มแดงร้อนขึ้นเรื่อยๆ

“มา ฉันจะพาเธอไป—“ ไม่ทันขาดคำ กินโทกิตวัดขาเตะก้านคอของบอร์ดี้การ์ดร่างยักษ์กระเด็นไปจนติดกำแพงจนร้าว มันสลบทันทีเมื่อเจอลูกเตะที่สันคอ คุริโกะ(โซโกะ)ลุกขึ้นนั่งแล้วหยิบเศษแก้วข้างๆตัดเชือกที่มันแขนของเขาออกแล้วแก้มัดให้กับคนผมเงิน

“ให้ตายสิ อย่าบอกคุณฮิจิคาตะนะครับ บทบาทเมื่อกี้น่ะ” โซโกะบอกแล้วเดินออกไปที่ประตู มองซ้ายขวาว่าไม่มีคนอยู่ภายนอกแล้ววิ่งนำออกไป ตามติดด้วยกินโทกิที่วิ่งตามหลังมา

“นี่มันเขตเมืองร้าง...”โซโกะรำพึงเพราะเขาจำมันได้ดี เพราะมันเคยเป็นสถานที่เล่นสนุกของเขากับฮิจิคาตะเมื่อนานมาแล้ว โดยมีจิงุโซเป็นตัวประกอบเด่น พูดไปแล้วบทบาทตอนนั้นก็ทำเขากรีดร้องด้วยความอายในใจไปหลายครั้งเมื่อนึกถึงมัน

“ทางนี้—“ กระสุนปืนหลายนัดพุ่งเข้ามาขวางไม่ให้ทั้งสองเดินทางต่อ โซโกะเบี้ยงตัวหลบได้ทัน และในขณะเดียวกันกินโทกิก็วิ่งอ้อมเสาไปยังอีกด้านหนึ่งให้เป็นเกราะกำบังกระสุน มือปืนซ่อนตัวอยู่ในเงามือ จากการคาดเกามีอยูสองคน

“ซ้าย หรือ ขวา...เอาเถอะ ผมไม่สนหรอก” โซโกะพูดด้วยเสียงเย็นเยียบ ในมือถือเศษแก้วที่เก็บได้จากในห้องจ่อคอของมือปืนคนที่เขาเพิ่งจับได้ ด้านกินโทกิเองก็เช่นกัน มือผืนคนที่สองสบลเหมือดกองบนพื้น

“พวกมันรู้ตัวแล้วนะครับ ลูกพี่จะอยู่หรือไปต่อ”

            “เลือกอยากนะคุณลูก จะอยู่กับพ่อหรือแม่ล่ะ ถ้าอยู่กับคุณพ่อจะได้ไปฮาวายทุกหน้าร้อนเลยนะ”

            “ผมขอเลือกคนที่ดูแลผมได้ดีกว่าคนบ้างานก็แล้วกันครับป๋า”

----------------------------------------------------------------------------------------------

สวัสดีครับ

ตอนนี้ภาคสังหารท่านโซกุนออกมาแล้ว
รับไม่ได้นิดหน่อย..
ถ้าตามอ่านมังงะจะรู้ว่าปวดไตมาก
ผมเองอ่านหนังสือสอบไปปวดตับไป
แถมกอลิล่าก็ประกาศไปว่า (ไม่อนิเมก็มังงะ)กำลังจะจบ

ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย