คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : หาแพะง่ายกว่าจับโจรไม่ใช่คำพูดของตำรวจ แต่เป็นของพวกกินภาษีต่างหาก
หาแพะง่ายกว่าจับโจรไม่ใช่คำพูดของตำรวจ
แต่เป็นของพวกกินภาษีต่างหาก
โซโกะลืมตาขึ้นมาแต่กลับพบความมืดสนิด แถมเหมือนจะมีอะไรปิดตาอยู่อีกต่างหาก มือถูกมัดไขว้หลังติดกับเสาต้นโตๆจนขยับไม่ได้ เลยทำได้แค่ฟังเสียงและใช้ความรู้สึกดูสถานการณ์ แต่ก็ไม่มีเสียงสิ่งมีชีวิตใดหรือความรู้สึกใดเกิดขึ้น มีเพียงความเย็นจากเสาและความเจ็บที่มือถูกเชือกมัดเท่านั้นที่ชัดเจน
โซโกะถอนหายใจแล้วหลับตาลง ใช้สมองอันน้อยนิดคิดเรื่องก่อนหน้า เรียบเรียงเหตุการณ์ แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้ว่าทำไมตนเองถึงถูกจับมา
ถ้าถูกจับมาเพราะเป็นลูกสาวป๋ามัตสึไดระล่ะก็...ผิดเวลามากเลยนะพวกขยะ!
“ดูนั่นสิๆ”
“อะไรๆ”
“เฮ้ย! นี่คือความฝันรึเปล่าน่ะ”
เสียงซุบซิบนินทาดังจนลอดผ่านประตูเลื่อนให้คนที่อยู่ในห้องได้ยินอย่างชัดเจน ฮิจิคาตะหน้ามุ่ยพร้อมกับหยิบบุหรี่มวนที่สามขึ้นมาสูบ ขณะที่กำลังจะเอื้มหยิบไปแช็ค ชายร่างบางที่เกาะแขนอยู่ก็เอื้มไปหยิบแล้วจุดไฟให้ พร้อมกับเอ่ยเสียงหวาน
“จุดไฟให้นะคะ ท่านมายองเลอร์13”โซโกะซบอิงฮิจิคาตะมากขึ้นจนคนทั้งหมดขนลุกกราว คุริโกะที่จับพลัดจับพลูสลับร่างกับโซโกะถือว่าโชคดีมากที่ได้มาอยู่กับคนที่เธอหลงรัก
พ่อของเธอไม่ยอมบอกว่าชายผมดำสนิดและดวงตาคมเข้มเป็นใคร จนในวันนี้ได้เจอและอิงแอบโดยที่เขาไม่หนีหายไปไหน ช่างเป็นความสุขที่น่าหลงใหลเหลือเกิน
“...เอ่อ...คุณหนู ช่วยเลิกเกาะแขนโทชิก่อนจะได้มั้ย”คอนโดเอ่ยปากแล้วลุกขึ้นคว้าแขนของโซโกะให้ลุกตาม แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยฟันที่ประทับทนแขนของเขา
“จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! นี่เธอทำอะไรน่ะ” คอนโดโวยวาย
“ฉันไม่ยอมแยกจากคุณมายองเลอร์13หรอก ไปเลยนะกอลิล่า!”
“โซโกะ...ไม่เคยพูดแบบนี้กับฉันแท้ๆ”คอนโดกอดเขาซุกตัวอยู่ในมุมมืดของห้องพลางร้องไห้อย่างน้อยใจ โซโกะไม่เคยตะคอกและพูดด่าว่ากอลิล่าได้ทำร้ายจิตใจแบบนี้ โซโกะที่รู้จักคือคนที่เคารพเขาจากใจแลพร้อมจะปกป้องเขา
แต่ตอนนี้กลับเป็นคนที่เอาแต่ใจแถมท่าทางอ้อนแอ้นเหมือนผู้หญิง แถมยังเกาะติดฮิจิคาตะอย่างกับหมัดจนกฏข้อที่46 ห้ามผู้หญิงเข้าใกล้เพราะจะทำให้เสียสมธิ ของฮิจิคาตะถูกทำลาย น่าจะรีบๆคว้านท้องไปซะ...
“เธอน่ะ เลิกเกาะฉันสักทีได้มั้ย”ฮิจิคาตะส่งสายตาอาฆาตไปหาเจ้าของร่างที่เกาะอยู่ด้านข้างอย่างไม่สบอารมณ์ แต่สายตาของเขาเมื่อเธอมองมันมันกลับกลายเป็นสายตาหวานซึ้งบาดใจไปเสียได้
“เจ้าค่ะ..แม้จะต้องอยู่ห่างกันเพียงหนึ่งคืบ แต่ฉันรู้ค่ะว่าท่านมายองเลอร์13ไม่ต้องการแยกห่างจากฉันเพียงคืบเดียว!”
“นี่หล่อพูดบ้าอะไรเนี่ย! ฉันเหลืออดแล้วนะ ลุกขึ้นมาจับดาบแล้วฟันกันให้ตายไปเลยดีมั้ย เอาตอนที่ฉันมีโอกาสชนะหมื่นล้านเปอร์เซ็นต์นี่แหละ” คอนโดและมายาซากิรีบเข้ามาตะครุบตัวฮิจิคาตะที่เงื้อดาบขึ้นสุดหัวแล้วทำท่านจะตัดคอของโซโกะ
“ใจเย็นครับหัวหน้า!”
“โทเชร้~~นั่นมันผู้หญิงนะ นายกล้าทำผู้หญิงเหรอ อดทนเอาไว้นะ”
“มันไม่ใช่ผู้หญิงครับคุณคอนโด อย่าดูถูกเด็ดขาด ตอนนี้มันแค่แสร้งทำเท่านั้น ต้องมีอาวุทธลับอยู่แน่ๆ ซ่อนอยู่ที่แขนเสื้อ หรือจะเป็นยาพิษ! ”เสียสติไปแล้วครับท่านผู้ชม....
“เฮ้อ...เอาเป็นว่าเราออกตาตามหาโซโกะดีกว่า ฉันมาเพราะเรื่องนี้แหละ”
“คุณคอนโดหมายความว่ายังไง?”
“เรื่องของลูกสาวป๋า...ไม่สิ โซโกะที่อยู่ในร่างลูกสาวป๋าน่ะ เพิ่งถูกลักพาตัวไปในห้องมีจดหมายทิ้งไว้ด้วย”คอนโดบอกพร้อมล้วงเอากระดาษสีขาวจากกระเป๋าเสื้อขึ้นมาเปิดอ่าน
ให้นำคนที่ถูกดาบดูดเลือดฟันอีกคนมาที่ตึกร้างxxx ภายในคืนนี้มิเช่นนั้นเราจะฆ่าตัวประกัน
ฮิจิคาตะมองจดหมายแล้วเหลือบสายตาไปที่คุริโกะที่ยังนั่งหน้าเอ๋อๆอยู่กับที่
“เราจะส่งเธอไปนี่นะ?? ในฐานะของใคร? ลูกสาวป๋าหรือโซโกะ ให้แม่นี่เล่นบทเป็นคนวิปริตแบบนั้นคงไม่มีใครจับไม่ได้หรอกมั้ง”
“แต่ถ้าเราไม่ส่งเธอไปพวกมันจะฆ่าโซโกะนะ ช่วยคิดหน่อยนะโทชิ”
“...เหมือนพวกที่เหมาะกับงานนี้จะเป็นพวกรับจ้างนะ ส่งมันเป็นตัวตายตัวแทนเป็นไงครับ”
“ไม่ได้หรอกโทชิ มันผิดกฎหมาย”
“หาเรื่องจับยัดตารางสิครับ แค่นี้จะยากอะไร ข้อหาฆ่าคนตายก็ดีนะครับ เผื่อลูกสาวป๋าตายจริงๆก็มีไอ้พวกนั้นรับผิดอยู่ โยนขี้ใส่ พวกเราสบายเฮด”
ฮิจิคาตะเสนอวิธีเอาตัวรอดแบบเลวๆจนในที่สุดก็ถอนหายใจแล้วเดินไปทางคุริโกะ
“เธอรู้ตัวมั้ยว่าเธอไม่ใช่ตัวเธอน่ะ”
“หมายความว่านี่คือตัวของฉันแต่ไม่ใช่ของฉันสินะคะ”คุริโกะทวน
“อื้ม..ประมาณนั้น ถ้าขยายความอีกหน่อยก็เป็นเธอแต่เธอไม่ใช่เธอน่ะ หรืออีกนับก็คือเธอเป็นเธอแต่ว่าไม่ได้เป็นเธอ หรือถ้าจะเป็นเธอแต่ยังไงเธอก็ไม่ใช่เธออยู่ดี”
เงียบกริบกันทั้งห้องยกเว้นคุริโกะที่หัวเราะน้อยๆแล้วตอบ
“ทราบค่ะว่านี่ไม่ใช่ร่างกายของฉัน ฉันต้องทำยังไงคะถึงจะได้ร่างกายคืน”
ความคิดเห็น