คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : สัตว์เลี้ยงที่เหมือนเจ้าของ แสดงให้เห็นถึงความ..........
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ทำอะไรน่ะอาตี๋...มันอันตรายน่อ!!” คางุระที่ใช้ร่มของตัวเองรับดาบของโซโกะที่ตวัดมาได้อย่างหวุดหวิด
“มาทำอะไรที่นี่น่ะนังหมวย!!!” โซโกะพูดตะคอกเบาๆใส่คางุระ แล้วเก็บดาบเข้าฝัก
“ลื้อทำสะมอทอกตกอ่ะน่ะ อั๊วเลยเอามาคืน” คางุระยื่นหูฟังสีดำให้โซโกะ โซโกะกระชากหูฟังคืนมาอย่างรวดเร็ว
“บ้ารึเปล่า??...แล้วเธอตามฉันมาได้ยังไงล่ะ???มันออกจะมืด...”
“อั๊วให้ซาดาฮารุตามกลิ่นลื้อมาน่อ ซาดาฮารุเก่งมากๆเลยน่อ มองในความมืดก็ล่าย” คางุระชื่นชมซาดาฮารุอย่างภูมิใจ พร้อมลูบหัว ซาดาฮารุเห่ารับหนึ่งครั้ง
“งั้นเหรอ...หมามันก็มองเห็นในความมืดได้ยู่แล้วนี่นะ....” โซโกะพูดพึมพำก่อนที่จะมองซ้ายขวาอีกครั้งก่อนจะนั่งยองๆข้างคางุระและซาดาฮารุ
“หล่อนน่ะกลับได้แล้ว....ตอนนี้ฉันกำลังยุ่งอยู่ มันเกะกะการทำงานของฉัน” โซโกะพูดเบาๆราวกระซิบพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมาเป็นสัญญาณว่าเงียบๆ
“ก็ล่ายน่อ...อาตี๋ใจดำ อั๊วอุตส่าเอาของมาคืนยังไล่อั๊วหยั่งกะหมูกะหมา คงอย่างลื้อน่ะไปซี้ที่ไหนก็ไปเลยน่อ!!”คางุระกระฟัดกระเฟียดที่โซโกะพูดไล่และหาว่าเป็นตัว เกะกะ คางุระจึงขึ้นขี่ซาดาฮารุแล้วสั่งให้วิ่งจากไป ก่อนจากคางุระที่ได้ขึ้นขี่ซาดาฮารุด้วยความโมโหได้ ถีบ กลางหลังโซโกะอย่างจังจนล้มคว่ำก่อนจะเร่งฝีเท้าซาดาฮารุชิ่งจากไป
“ชิ...ยัยหมวย ฝากไว้ก่อนเหอะ!!!” โซโกะพูดกับตัวเองก่อนจะกลับเข้ามาสู่การค้นหาอีกครั้ง เขาเสียเวลาไปมากกับหมวยตัวแสบจนป่านนี้ที่เขากังวลจะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ และเสียงก่อนที่ยัยหมวยจะเข้ามาก็หายไปแล้วทำให้การค้นหามืดบอดอีกครั้ง
“อื้อ....อื้อ...อื้อ...ๆ” เสียงครางของใครบางคนดังแว่วเข้ามา โซโกะรีบย่องอย่างเงียบเชียบไปทางต้นเสียงซึ่งอยู่ห่างจากเขาไม่มากนัก
และเป็นไปอย่างที่เขาคิด สายตาที่ชินกับความมืดแล้วของเขาทำให้เห็นในสิ่งที่กังวลที่สุด ลูกสาวของป๋ามัสสึไดระกำลังถูกชายคนหนึ่งกดลงพื้นและพยายามจะใช้มีดในมือเชือดหญิงสาว เขารีบย่องเข้าไปทางด้านหลังก่อนที่คนร้ายจะรู้ตัวแล้วรีบตะครุบตัวเอาไว้
“เฮ้...เธอน่ะรีบๆวิ่งออกไปจากที่นี่ซะ!!!”โซโกะที่จับคนร้ายกดลงกับพื้นรีบบอกให้คุริโกะวิ่งหนีไป คุริโกะที่กำลังขวัญผวาพยายามลุกขึ้นทั้งน้ำตาก่อนวิ่งอย่างกระโผล่กกระเผลกออกไป
“ฉะ...ฉันจะไปตามคนมาช่วยนะคะ” เธอหันกลับมาตะโกนบอกโซโกะที่รวบตัวคนร้ายไว้ได้ ก่อนจะหายลับไป
โซโกะที่จับคนร้ายกดลงพื้นนั้นเขาก็พยายามที่จะใช้มือของเขายึดแขนของคนร้ายเอาไว้ข้างหนึ่งและอีกข้างหนึ่งก็จะใช้กุญแจมือล็อกเอาไว้แต่แล้ว เขาก็พลาด มือที่ล็อกแขนคนร้ายไว้ข้างเดียวนั้นหลุดออกจากแขนทั้งสองของคนร้าย คนร้ายที่หลุดเป็นอิสระใช้เท้าของมันถีบไปที่ท้องของโซโกะจนโซโกะกระเด็น
คนร้ายพยายามลุกขึ้นหนีแต่โซโกะก็คว้าเท้าของคนร้ายเอาไว้ โซโกะนึกเสียใจที่ดันเอาวิทยุสื่อสารไปดัดแปลงเป็นตัวนับเวลาระเบิดสังหารฮิจิคาตะ ทุกอย่างเป็นเพราะฮิจิคาตะ เขาถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้!!!
คนร้ายล้มลงกับพื้นเพราะโซโกะรั้งขาเอาไว้ ตอนนี้เขายังฆ่าคนร้ายคนนี้ไม่ได้เพราะยังไม่แน่ใจว่าเป็นฆาตกรรายเดียวกันรึเปล่าหรือเป็นแค่การฆ่าเลียนแบบ คนร้ายใช้มือครูดดินเข้ามาในมือแล้วขว้างใส่หน้าของโซโกะ โซโกะหลับตาลงตามสัญชาติญาณแต่ก็ยังมีเศษดินเข้าตาจนทำให้แสบตาจนลืมตาแทบไม่ขึ้น ตอนนี้เขาเป็นผ่ายเสียเปรียบ!!!
“แก..เห็นฉันแล้วสินะ...นังเด็กนั่นก็เห็นฉันแล้ว...นังเด็กนั่นแล้วก็แกเห็นฉันแล้ว....แกเห็นมีดนี่แล้ว.......คนที่เห็นฉันมันต้องตาย!!!!” คนร้ายตะโกนอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะใช้มีดที่อยู่ในมือพุ่งแทงไปที่โซโกะ โซโกะที่กำลังลำบากเพราะมองไม่เห็นนั้นรีบเบี่ยงตัวหลบก่อนจะใช้ชายแขนเสื้อเช็ดที่ตาพอให้อาการแสบตาบรรเทาลงไปบ้าง
คนร้ายที่พลาดจากการแทงครั้งแรกยังไม่ละมือจากโซโกะ มันยังคงใช้มีดไล่แทงโซโกะได้อย่างแม่นยำแม้แต่ตอนนี้ที่มองรอบข้างแทบไม่เห็นและตอนที่โซโกะเบี่ยงตัวหลบคมมีดนั้นจะอยู่ไกลจากมันมากเพราะโซโกะมองไม่เห็นตัวมัน มันก็ยังสามารถไล่แทงเขาได้อย่างกับมีตาที่มองเห็นแม้แต่ในความมืด!!!
คนร้ายไล่แทงโซโกะอย่างรวดเร็ว โซโกะที่ไม่มี่โอกาสโจมตีเพราะยังแสบตาอยู่นั้นได้แต่หลบการโจมตีที่รัวเร็วและบ้าคลั่งนี้ท่าเดียว
“ฉันล่ะเกลียดพวกผมน้ำตาลจริงๆ.....แกก็ผมสีน้ำตาลนี่....งั้นฉันขอฆ่าแกเลยละกัน!!!” คนร้ายตะโกนขึ้นอีกครั้งก่อนจะแทงมีดลงมา โซโกะที่ถูกต้นจนมุมนั้นได้สะดุดตอไม้ที่อยู่ด้านหลังล้มลง นั่นเป็นโอกาสที่คนร้ายจะฆ่าเขาได้ คนร้ายแทงมีดลงมาทันทีที่โซโกะล้มลง โซโกะพยายามที่จะเบี่ยงตัวหลบแต่สายตาก็ดันมีปัญหาจนได้ เขาไม่รู้ว่าจะต้องเบี่ยงหลบไปทางไหน
ในที่สุดเขาก็เบี่ยงหลบไปทางด้านขวา มีดของคนร้ายพลาดจากหัวใจของเขา มันเฉียวโดดแค่แขนของเขาจนเลือดไหลเล็กน้อย โซโกะล้มลงกับพื้น ไม่มีเวลาให้พลิกตัวกลับ คนร้ายก็ขึ้นคร่อมตัวเขาแล้วใช้มือข้างหนึ่งบีบเข้าที่คอของโซโกะ
อะ...ไร...กัน ทำไม...มันถึงได้แรงเยอะขนาดนี้นะ....หายใจ.....ไม่ออก....
“หัวหน้าโอคิตะ!!!อยู่ที่ไหนครับ!!!หัวหน้าโอคิตะ!!!...”เสียงของพวกชินเซ็นกุมิที่ออกตามหาโซโกะดังขึ้นจากอีกด้านหนึ่ง แสงไฟฉายจำนวนมากสาดเข้ามาทำให้คนร้ายที่กำลังง้างมือจะใช้มีดเชือดเขาต้องรีบหนีไป โซโกะค่อยๆดันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบาก
อะไรกัน....ทำไม....เรี่ยวแรงมันหายไปไหนเนี่ย???มีดนั่น...ตอนที่สู้กับเจ้านั่นตอนที่มีดมันพลาดโดนตัวเรารู้สึกเหมือน ไม่มีแรงยังไงไม่รู้สิ.....เพราะอะไรกัน???
“ฉะ...ฉันอยู่ทางนี้!!!!”โซโกะตะโกนเรียกพวกที่กำลังหาตัวเขาอยู่ พวกชินเซ็นรีบวิ่งมาทันทีที่โซโกะส่งเสียงตะโกน
“คุณโอคิตะ!!!เกิดอะไรขึ้นครับ!!!ทำไมสะบักสะบอมแบบนั้นล่ะครับ??!!!” ชินเซ็นคนหนึ่งเอ่ยถามเมื่อเห็นสภาพของโซโกะที่มีรอบช้ำไปทั้งตัว ผมสีน้ำตาลยุ่งเหยิงและมีเศษใบไม้ติดอยู่แถมังมีแผลแม้จะเล็กน้อแต่ก็เป็นเรื่องน่าประหลาดใจอยู่ไม่น้อย
“อือ...พอดีไปเจอเรื่องยุ่งๆเข้าน่ะ ...แล้วลูกสาวป๋ามัสสึไดระล่ะ” โซโกะถามคามิยาม่าที่เอาแต่โหวกเหวกโวยวายเมื่อเห็นสภาพของเขา
“อ๋อ..เธอคนนั้นเขาปลอดภัยดีครับ เธอวิ่งมาแจ้งข่าวพวกเราจนเราตามมาที่นี่ได้นั่นแหละครับหัวหน้าโอคิตะ...ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลน่ะครับ ”
“เหรอ....” โซโกะไม่พูดอะไรก่อนจะปัดฝุ่นจากเสื้อผ้าและจัดเผ้าผมของตัวเอง
“ดูไม่ได้เลยนะนายน่ะ.....” เสียงเย้ยหยันดังมาจากข้างหลัง โซโกะหันไปมองต้นเสียง ที่แท้ก็คือคุณรองหัวหน้านี่เองคนทั่วไปอาจมองเขาว่าตอนนี้เขามีหน้าตาที่นิ่งสงบเหมือนทุกทีแต่ชินเซ็นกุมิทุกคนรู้ดีว่าหน้าและตาของเขาปรากฏความสะใจและมีรอยยิ้มเย้ยหยันคนตรงหน้าไม่น้อยแม้อาจเป็นเพียงยิ้มเล็กๆ(เล็กมาก)ที่มุมปากเท่านั้น
“อะไรกัน...คนอุตส่าทำหน้าที่จนบาดเจ็บแบบนี้มาหัวเราะเยาะกันแบบนี้มันไม่ดีนะครับคุณฮิจิคาตะ” โซโกะเบ้ปากพลางมองฮิจิคาตะด้วยสายตาหน่ายๆ
“อะไรกัน...ฉันก็แค่แปลกใจเท่านั้น...น้อยครั้งที่เห็นนายเพลี่ยงพล้ำกับคู่ต่อสู้แบบนี้น่ะ”
“คนร้ายใช้วิธีขี้โกงเลยหนีไปได้...แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของผม” โซโกะแก้ตัวด้วยเหตุผลที่ฟังขึ้น(ตรงไหน)จนฮิจิคาตะต้องถอนหายใจ
“งั้นเหรอ....นายกำลังคิดว่าฉันกำลังบีบนายให้รับโทษสินะ??” ฮิจิคาตะหรี่ตามองโซโกะที่ยืนกุมแผลที่แขน
“....ไม่รู้สิ... ดันทำให้ลูกสาวสุดหวงของป๋ามีรอยซะได้ คงโดนเชือดแหง่มๆ” โซโกะพูดพลางหัวเราะ
“นั่นสินะ...เอาล่ะ..หมดทุระที่นี่แล้วก็ไปทำแผลที่แขนซะ...”ฮิจิคาตะพูดก่อนหันหลังกลับ
“แผลเล็กแค่นี้มันไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ...จู้จี้เกินไปแล้วนะครับคุณฮิจิคาตะ” โซโกะพูดประชดฮิจิคาตะ ฮิจิคาตะหยุดเดินก่อนจะหันหน้ากับมามองโซโกะ
“บ้ารึเปล่า....เลือดออกซะขนาดนั้นน่ะนะแผลเล็กน่ะ.......”ฮิจิคาตะพูดเปรยก่อนจะหันหน้ากลับแล้วเดินจากไปปล่อยให้โซโกะยืนงง
เลือดออกเยอะ???แผลแค่นี้นี่นะ โซโกะยกแขนซ้ายที่มีแผลถูกมีดบาดขึ้นดู...............
แขนซ้ายของเขาเต็มไปด้วยของเหลวสีแดงสดที่ไหลออกมาจากปากแผลอย่างไม่ขาดสาย ทั้งๆที่แผลยาวประมาณ5เซนเท่านั้น เขาไม่รู้ตัวเลยว่าเลือดออกจากแผลไปมากขนาดไหนแต่ก็รู้ว่าคงมากพอดูเพราะจุดที่เขายืนอยู่ ตรงกับแขนที่มีแผลของเขา มีกองเลือดย่อมๆอยู่กองหนึ่ง...
ป.ล.ตอนหน้าอาจช้าหน่อยเพราะแฟ้มที่เก็บงานโดนไวรัสกิน ส่วนที่สำรองไว้มีแค่ครึ่งเดียว(ก็ถึงตอนนี้กับอีกนิดหน่อย)ทั้งๆที่แต่งจนจบแล้ว(ยังมีตอนพิเศษอีกสองตอน) เพราะฉะนั้น........โกเมนนะไซ!!!!!!!!!(ขอประทานโทษด้วย!!!!!)
ความคิดเห็น