คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หิมะน่ะถ้าจะตกล่ะก็ หัดบอกกันซะบ้างนะ
ตอนแรกคิดอยู่นานเรื่องจะเอากินทามะนี่ลงดีรึเปล่า คิดไปคิดมาก็กังวลหลายๆอย่าง แต่ก็ตัดใจเอามาลงจนได้
ไรเตอร์เลยอยากถามคนที่กำลังอ่านอยู่ว่า "หลังจากคดีนี้แล้ว อยากให้แต่งต่อมั้ย??" ถ้ามีคนเรีกร้องไรเตอร์ก็จะพยายามแต่งเอามาลงให้ได้
นะจ๊ะ^^
----------------------------------------------------------------------------------------------------
“อากินจังไปอยู่ที่ไหนเลี้ยวน่อ...??” คางุระที่ขี่ซาดาฮารุออกตามหาคุณกินท่ามกลางหิมะที่เริ่มตกปรอยๆ ทั้งๆที่ก่อนจะออกมายังไม่มีอากาศหนาวหรือเมฆหมอกที่จะบ่งบอกถึงการตกของหิมะแม้แต่น้อย ตอนนี้คางุระอยู่แถวๆที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่ง บริเวณที่เธออยู่เป็นบันไดสูงของศาลเจ้า ด้านข้างทั้งสองฝั่งเป็นพุ่มไม้รกชันแล้วก็เป็นป่าสนขนาดใหญ่ที่เปลี่ยวๆแห่งหนึ่ง คางุระมองไปที่แม่ลูกคู่หนึ่งจูงมือกันเดินขึ้นบันได ตามมาด้วยครอบครัวและพี่น้อง พี่สาวกับน้องชาย พี่ชายกับน้องสาว.....
อาเฮีย....ป๊าปี้...อาม่า....อั๊ว....
“ม่ายล่ายน่อ!!!ไม่ไหวๆคางุระ!!!....รู้งี้อั๊วเอาเสื้อกันหนาวมาล่วยก็ลีน่อ” คางุระสะบัดหัวพลางมองไปที่เสื้อแขนกุดสีแดง คางุระปัดหิมะบางๆที่อยู่บนหัวก่อนที่จะลงจากซาดาฮารุแล้วกางร่มป้องกันหิมะ ซาดาฮารุสะบัดตัวเล็กน้อยก่อนที่จะเห่าแล้วมองไปข้างหน้า คางุระที่กำลังจะเดินกลับร้านไปใส่เสื้อกันหนาวหันกลับมามอง
คางุระเจอกับคู่ปรับตัวดีเข้าแล้ว...................................
“อ่าว..?ยัยหมวย มาทำอะไรอยู่ตรงนี้ล่ะ จอดหมาตรงที่ห้ามจอดมันผิดกฎหมายรู้มั้ย??” ฝ่ายนั้นเป็นฝ่ายฉะคำพูดกวนๆมากระทบก่อนเป็นการทักทาย คู่ปรับของเธอใส่สมอลทอร์คเสียบกับดาบฟังเพลงอย่างสบายใจ
“จอดตงไหนมันก็เรื่องของอั๊ว...แล้วลื้อล่ะน่อ อยากมาเที่ยวงานเทศกาลจนโดดงานมาเลยรึน่อพวกกินภาษีประชาชน..ฮึฮึอย่าบอกนะว่า ลื้อไม่เคยมาเที่ยวงานเทศกาลมาก่อนก็เลยต้องโดดงานมาน่อ ...โอ๋ๆน่าฉงฉานเดี๋ยวอั๊วพาเที่ยวก็ล่ายน่อ อาตี๋” คางุระก็ไม่ยอมแพ้ฉะกลับไปด้วยประโยคยาวๆที่ทำให้อีกฝ่ายมีเส้นความโกรธปรากฏบนหน้า
“อยากตายรึไงนังหมวย ถ้าอยากตายนักฉันช่วยสงเคราะห์ให้ แต่ก็คงไม่ต้องถึงมือฉันหรอก คงกะจะมาหนาวตายข้างถนนนี่ละสินะ ถึงได้ไม่ใส่เสื้อกันหนาวน่ะ เดี๋ยวก็รบกวนให้ช่วยไปตายไกลๆหน่อยนะ ฉันขี้เกียจมาดูศพโง่ๆของคนอย่างหล่อนน่ะ หึหึ” โซโกะ
“เอางั้นเหรออาตี๋หัวขวด ลื้อนั่นแหละที่จะซี้คงแรกเลย กลับไปหาอากงที่บ้านเก่าได้เลี้ยวน่อ”
“ได้เลยยัยหมวย กลับไปหาอาม่าหล่อนได้แล้ว!!!!!!!!”
“ไปตายซร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ทั้งสองคนพุ่งเข้าหากัน ซึ่งเรื่องที่ทั้งคู่กำลังทะเลาะกันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระของเด็กๆ แต่ท่าทางของทั้งคู่นั้นจริงจังจนน่าตลก
คางุระใช้ร่มคู่ใจฟาดกลางลำตัวของอาตี๋หัวขวดแต่โซโกะไม่ยอมง่ายๆ เขาใช้ดาบที่ยังไม่ได้ถอดฝักออกกันร่มเอาไว้ แต่แรงช้างของคางุระก็ทำให้โซโกะถึงกับถลาไปด้านหลัง
โซโกะปัดร่มของคางุระทิ้งก่อนที่จะฟาดดาบไปที่ขาของคางุระ แต่คางุระกระโดตีลังกากลับหลัง3รอบไปตั้งหลัก ก่อนที่จะใช้ปลายร่มเล็งไปที่โซโกะ ร่มของคางุระสาดกระสุนใส่โซโกะอย่างไม่ยั้ง โซโกะหลบได้อย่างหวุดหวิดก่อนที่จะพุ่งเข้าหาคางุระแล้วใช้ดาบที่อยู่ในฝักเข้าปะทะกับร่มของคางุระตรงๆ
ทั้งสองคนใช้อาวุธที่อยู่ในมือฟันใส่กันอย่างไม่ยั้งมือ คนที่อยู่แถวๆนั้นต่างพากันถอยห่างเพราะกลัวลูกหลง จนในที่สุดคางุระก็ใช้เท้าของตนถีบไปที่ท้องของโซโกะจนกระเด็น
“ยัยหมวย!!!!ขี้โกงนี่หว่า” โซโกะลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าหาคางุระอีกครั้ง
“เกมส์นี้ม่ายมีกฎ น่อ!!!” คางุระตอบกลับก่อนที่จะหวดร่มใส่โซโกะ แต่โซโกะกระโดดหลบและไปโผล่อยู่ด้านหลังของคางุระ คางุระรีบหันหลังกลับแล้วฟาดร่มไปด้านหลัง โซโกะก้มหลบอย่างรวดเร็วแล้วใช้ด้ามของดาบกระแทกข้อมือของคางุระจนคางุระทำร่มตก คางุระรีบเก็บร่มขึ้นมาแต่โซโกะใช้ดาบที่ยังไม่ได้ถอดฝักเข้าจี้คอเอาไว้
“เกมส์นี้จบแล้วนังหมวย!!!!!” โซโกะกระซิบข้างหูคางุระ
“ลื้อขี้โกงนี่!!!เกมยังไม่จบน่อ!!!” คางุระรีบโวยขึ้นทันทีก่อนจะปัดดาบของโซโกะออกจากคอ
“ขี้โกง??? หล่อนเป็นคนบอกเองนะว่าเกมส์นี้ไม่มีกฎนะ คนที่ขี้โกงที่สุดคือหล่อนต่างหาก”
“ม่ายใช่น่อ อั๊วเป็นคนกำหนดกฎ ฉะนั้นอั๊วก็มีสิทธิ์เปลี่ยนกฎได้น่อ!!”
“งั้นเหรอ...แล้วฉันทำผิดกฎอะไรล่ะ??”
“หนึ่ง ..ลื้อชนะอั๊ว”
“บ้ารึเปล่า!!!หล่อนแพ้ฉันเองนะ”
“หุบปากไปเลยอาตี๋ เดี๋ยวลื้อจะศพไม่สวยน่อ สอง..ลื้อเอาดาบมาตีมืออั๊ว สาม...ลื้อกระโดดมาอยู่ด้านหลังอั๊ว สี่ ..ลื้อเอาดาบมาจี้คออั๊ว ห้า...”
“บ้ารึเปล่าหล่อนน่ะ...กฎบ้านเมืองที่ไหนกัน ที่หล่อนพูดมามันเป็นความผิดพลาดของหล่อนเองทั้งนั้น” จากสงครามอาวุธกลายเป็นสงครามปากอีกครั้ง โซโกะที่กำลังเมามันกับการเถียงกับคางุระก็เหลือบไปเห็นอีกฝั่งของของพุ่มไม้ซึ่งเป็นถนนกั้นระหว่างพุ่มไม้และป่าสนมืดทึบ
นั่นมัน...ลูกสาวของป๋ามัสสึไดระนี่??ทำไมมาอยู่ในที่เปลี่ยวแบบนี้อีก ไม่ระวังตัวเอาเสียเลย ตอนนี้มีฆาตกรโรคจิตอาละวาดอยู่นะ!!!
โซโกะคิดในใจแต่ก็รู้สึกคลุมเครือเหมือนลืมอะไรบางอย่างที่สำคัญที่สุด ขณะที่โซโกะกำลังใช้ความคิด
“อาตี๋!!!!!!!ลื้อฟังอั๊วอยู่รึเปล่า เฮ้ย!!!!อาตี๋หัวน้ำตาล”คางุระเริ่มโวยที่โซโกะเอาแต่จ้องไปข้างหลัง
“ว่าไงนะยัยหัวแดง...เอ๊ะ!!! หัว...น้ำตาล........” โซโกะย้อนคำ ก่อนที่จะหันกลับได้ดูอีกฝั่งที่ลูกสาวป๋ามัสสึไดระยืนอยู่ก่อน
หายไปแล้ว....ไปไหนนะ...หรือว่า!!!
“โทษทีนะนังหมวย ตอนนี้ฉันไม่ว่างมาเล่นกับหล่อนแล้วล่ะ ไปล่ะ” โซโกะรีบผละจากนังหมวยผมแดงก่อนที่จะวิ่งลัดพุ่มไม้ไปยังถนนที่เคยเห็นคุริโกะลูกสาวสุดหวงของป๋ามัสสึไดระ
“อ๊ะ...เดี๋ยวก่อนน่อ...อาตี๋หัวขวด..เฮ้...อาตี๋ อั๊วยังคิดบัญชีแค้นไม่เส็จน่อ เฮ้...อาตี๋...!!!” คางุระตะโกนไล่หลังโซโกะที่วิ่งลัดพุ่มไม้แล้วหายวับไป ก่อนจะหันหลังกลับ
“หือ....สะมอทอกของใครน่อ???” คางุระหยิบหูฟังสีดำที่หล่นอยู่ปลาเท้าขึ้นมาดู
อ๋อ..ของอาตี๋หัวขวดนี่น่อ!!!...
-------------------------------------------------------------
“หายไปไหนแล้วเนี่ย คลาดสายตาแค่แป๊บเดียวนี่นะ???..”โซโกะพึมพำออกมาพลางมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของคุริโกะ โซโกะเริ่มไม่รู้สึกสบายใจซะแล้ว ถ้าหากลูกสาวของมัสสึไดระเกิดเป็นอะไรไปมีหวังเขาได้คว้านท้องสิบรอบเป็นการชดใช้แน่!!!
แซ่ก...แซ่ก...แซ่ก...แซ่ก... เสียงเหมือนเสียงย่ำใบไม้แห้งดังขึ้นแว่วๆเข้ามา โซโกะหันกลับไปด้านหลัง
ป่าสนงั้นเหรอ??........ ไวเท่าความคิดโซโกะวิ่งฝ่าความมืดเข้าไปในป่าสนอย่างรวดเร็ว โซโกะมองหาต้นเสียงในความมืดอย่างยากลำบากเพราะเขาไม่พกไฟฉายแท้ๆ รู้อย่างนี้เขาไม่ดัดแปลงไฟฉายตัวเองกับปลาทองนั่นวางระเบิดฮิจิคาตะก็ดีสิ โซโกะวิ่งเข้ามาลึกพอสมควรแล้วแต่ก็ยังไม่เจอวี่แววของเสียงเลย ยกเว้นแต่เสียงย่ำเท้ากับใบไม้แท้งเท่านั้น
แซ่กๆๆ....เสียงเหยียบใบไม้แห้งดังขึ้นใกล้ๆ โซโกะหลับตาลงแล้วฟังเสียงที่ได้ยิน
ข้างหลัง...เร็วมากด้วย...กำลังวิ่งงั้นเหรอ?? หรือว่ารู้ตัวแล้วว่าเราตามมา??
เสียงย่ำใบไม้เข้ามาใกล้มากแล้ว โซโกะที่หลับตาอยู่เร่งประสาทความสู้สึกและเสียงอย่างเต็มที่
5..ก้าว...
4..ก้าว...
3....
2....
โซโกะตวัดดาบไปด้านหลังอย่างรวกเร็ว “เคร้ง!!” เสียงดาบปะทะกับอะไรบางอย่างทำให้เกิดเสียงดัง อีกฝ่ายรับดาบของเขาได้งั้นเหรอ???
ความคิดเห็น