คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3 :The ending still a long.ตอนจบยังอีกยาวไกล
บทที่สาม The ending still a long. ตอนจบยังอีกยาวไกล
ถ้วยที่สองและสามตามมาติดๆ การแข็งขันภายในยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆโคมากิพยายามซดน้ำราเม็งอย่างรวดเร็วแล้วสั่งเพิ่มอีกหนึ่งตามยูสุเกะไปติดๆ
แต่ยูสุเกะไม่ได้สนใจเลยว่าหญิงสาวที่นั่งข้างๆพยายามอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อแข่งขันการกินกับเขา ทั้งๆที่เขาเพียงแค่ต้องการกินให้หายอยากเท่านั้น ราเม็งรสชาติอร่อยมากแต่กระบวนการเผาผลาญอาหารของเขากลับทำงานเกินหน้าที่ แป้งราเม็งถูกย่อยสลายอย่างรวดเร็วทำให้ท้องกลับมาว่างเปล่า
และมาถึงราเม็งกะละมังที่สี่ที่ทั้งคู่สั่งพร้อมกัน ในใจโคมากิพยายามบอกกับตัวเองว่าอีกนิดเราก็จะทำลายสถิติตัวเองแล้ว แต่ว่าร่างกายกลับอยากคายของเก่าให้ท้องโล่งเสียมากกว่า
“อุ๊ก...”สุดท้ายมันก็เป็นดั่งคาด สติของเธอเริ่มเลืองลางก่อนจะล้มฟุบลงกับบาร์ด้วยสถิติสี่ถ้วยยักษ์
“คะ.โคมากิจัง!”เจ้าของร้านวิ่งออกจากเค้าเตอร์มาดูอาการของหญิงสาวที่บรรจุเกินพิกัดจนท้องแทบจะทะลักออกมา
ยูสุเกะยกถ้วยขึ้นซดน้ำหยดสุดท้ายอย่างปิติ รสชาติการปีนต้นงิ้วมันลงตัวเหนือคำบรรยาย
“นี่ ช่วยพาโคมากิจังไปส่งที่บ้านได้มั้ย อยู่ไม่ไกลจากนี่นักหรอกนะ จากร้านก็เดินไปตรงหัวมุม เลี้ยวขวา พอเจอร้านขายของสีงาริก็เลี้ยวซ้าย เดินอีกหน่อยก็จะเจอบ้าน โอสึ วานหน่อยนะพ่อหนุ่ม”
ลุงเจ้าของร้านอธิบายเสร็จสรรพก็พยุงโคมากิให้ลุกขึ้น ยูสุเกะที่ได้รับคำไหว้วานมาก็ต้องจำใจแบกผู้หญิงกินจุไปส่งถึงบ้าน
ตามหาหัวหน้ายังไม่เจอยังต้องไปตามหาบ้านเขาอีก...
ยูสุเกะแบกโคมากิเดินไปตามทางที่เจ้าของร้านราเม็งบอก เมื่อเขาเห็นร้านขายของชำที่ว่าอยู่ไม่ไกลรอยยิ้มก็ผุดขึ้นทันที
อีกไม่นานก็ได้ปล่อยภาระนี้ทิ้งๆไปซะที...
“อืม....อิ่มจังเลย....”โคมากิพูดออกมาพร้อมกับค่อยๆลืมตาอันหนักอึ้ง แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเธอกำลังอยู่บนหลังของผู้ชายอยู่!
“นี่นาย!ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”หญิงสาวตะโกนแล้วดิ้นตัวพยายามลงจากหลังของชายคนที่เธอกำลังเกาะอยู่ ยูสุเกะปล่อยเธอลงจนก้นของเจอกระแทกพื้น
“โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อยกันดีๆก็ได้นี่”เธอตะคอกแล้วลุกขึ้นใช้มือปัดกระโปรงที่เปื้อนฝุ่น
“ไหนๆก็ฟื้นแล้วก็เดินกลับเองเลยละกัน”
“ฟื้น?”
“เธอจำไม่ได้เหรอ กินเกินพิกัดจนสลบไป”
โคมากิย้อนความทรงจำจนคิ้วขมวดจนในที่สุดสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนจากเครียดตึงเป็นอับอายสุดชีวิต
“คนบ้า นายมัน....เกลียดที่สุดเลย!”เธอตะคอกใส่ยูสุเกะแล้วรีบออกตัววิ่งพยายามออกจากสายตาของนายนั่นให้ไกลที่สุด ในชีวิตไม่เคยกินเกินพิกัดจนสลบและต้องโดนผู้ชายที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแบกมาส่ง พอบอกให้ปล่อยก็หล่อนตุ้บลงกับพื้นก้นจ้ำเบ้า
ด้วยความรีบร้อนและอับอายทำให้ขาอ่อนแรงลงมากจนเธอสะดุดขาตัวเองล้มลงกับพื้น มันยิ่งทำให้เธอรู้สึกเกลียดตัวเองและอับอายขายหน้ามากยิ่งขึ้นเพราะระยะห่างจากเธอกับเขาแค่สามเมตรเท่านั้น
ยูสุเกะยังคงยืนอยู่ที่เดิมมองดูโคมากิที่วิ่งหนีเขาอย่างสุดชีวิตสะดุดล้มต่อหน้า มันไม่ไหวแล้วล่ะ
“ฮ่าๆๆๆ นี่หล่อทำอะไรนะ ฮ่าๆๆ”ยูสุเกะเผลอระเบิดหัวเราออกมา แม้จะพยายามกลั้นแต่ก็ทนไม่ไหวแล้ว
“ยะ..หยุดนะตาบ้า”เธอฝืนใจยันตัวลุกขึ้นมา น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม
วันนี้เป็นวันซวยจริงๆฉันเกลียดวันนี้ที่สุด
“ฉันขอโทษนะ เอ้า..”ยูสุเกาะค่อยๆพยุงเธอให้ลุกขึ้น โคมากิใช้แขนเสื้อปาดคราบน้ำตาที่ไหนไม่หยุด ยูสุเกะเริ่มรู้สึกผิดนิดๆก่อนจะสังเกตุเห็นรอยแผลถลอกที่หัวเข่าของเธอ
“นั่น...มีแผลนี่ กลับบ้านก็หาอะไรมาปิดแผลนะ...” ชายหนุ่มนังยองๆลงตรงหน้าแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าปัดฝุ่นที่ติดแผลและซับเลือดที่ไหลซิบๆ
“ข..ขอบคุณนะ”โคมากิบอกน้ำเสียงอู้อี้เพาะยังร้องไห้ไม่หยุด เธอใช้แขนเสื้อทั้งสองเช็ดคราบน้ำตาไปมาแต่น้ำตาเจ้ากรรมก็ไม่ยอมหยุดไหล
“ไม่เป็นไรหรอก...ให้ฉันแบกไปส่งที่บ้านเหมือนเมื่อกี้มั้ยล่ะ?”
“ไม่ๆ ขอบคุณมากฉันไม่เป็นไรแล้วละ ขอบคุณนะ”
เธอโค้งขอบคุณแล้วเดินจากไปเงียบๆ
“นี่! ค่าราเม็งน่ะฉันจ่ายให้แล้วนะ” ยูสุเกะตะโกนบอกแต่เธอก็ไม่ได้หันกลับมา แต่กลับยิ่งเพิ่มความเร็วในการเดินมากยิ่งขึ้น
อากิระเดินตามหาโนดะจนทั่วแต่ก็ไม่มีวี่แววอะไร แต่ก็เลิกเป็นห่วงไปนานแล้วแต่ยังไงก็ต้องหาให้เจอ เพราะอาจจะไปก่อเรื่องที่ไหนก็ได้...
เขาเดินผ่านร้านค้าต่างๆจนเห็นยูสุเกะแบกผู้หญิงคนหนึ่งออกจากร้านราเม็งที่อยู่ไม่ไกลนัก
“เฮ้!ยูสุเกะ”อากิระตะโกนเรียกแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน เขาจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปหา
ปึก..
ขณะที่เขากำลังวิ่งอยู่เขาก็ชนเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่โผล่มาจากซอกตึกข้างๆ อากิระตะลึงในความน่ารักชั่วครู่ก่อนจะเก็บแว่นตาให้เธอ
“ขอโทษนะคะ”เธอพูดแล้วหันซ้ายขวาราวกับมีคนตามเธอมา
“มีอะไรรึเปล่าครับ?”
“ขอร้องล่ะคะ ช่วยตามน้ำฉันชั่วครู่ได้มั้ยคะ”เธอพูดพร้อมกับก้มหัวขอร้องอย่างจริงจัง อากิระตะลึงชั่วครู่ก่อนจะตอบตกลง
ไม่กี่วิต่อมาเสียงฝีเท้าก็ดังอกมาจากซอกตึก ชายใชชุดสูทดำสองคนโผล่เข้ามาขวางหน้าเขาพร้อมกับคว้าแขนของผู้หญิงที่เพิ่งวิ่งมาชนเขา
“คุณหนูครับ กรุณากลับเถอะคุณพ่อกับคุณแม่รออยู่นะครับ”ชายชุดสูทบอกแล้วดึงแขนเธอออกจากเขา
“ไม่ค่ะ ฉันมีแฟนอยู่แล้วฉันไม่ดูตัวหรอกค่ะ”
“แล้วไหนล่ะครับแฟนของคุณหนู หรือจะบอกว่ากุ้งแห้งตัวนั้นจะเป็นแฟนของคุณหนู”
“เขาไม่ใช้กุ้งแห้งนะ..เขาชื่อ..เอ่อ..”
“อากิระ”
“ใช่ๆ...คุณอากิระน่ะไม่ใช่กุ้งแห้งนะ ฉันมีคุณอากิระอยู่แล้วและเราก็จะแต่งงานกันด้วย เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ดูตัวเด็ดขาด”
เธอพูดต่อรองกับชายทั้งสอง แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมีรถลีมูซีนคันหนึ่งเข้ามาจอดเทียบอยู่ด้านข้าง ชายชุดสูทพลักเธอและเขาเข้าไปข้างในแล้วปิดปรตู
“นี่! จะทำอะไรน่ะ” หญิงสาวโวยวายเมื่อถูกพลักเข้ามาในรถ อากิระทำหน้าเหวอหวาไม่ทันสถานการณ์ ไม่รู้ว่าต้องแอคติ้งยังไงจึงได้แต่นึ่งเงียบ
ความคิดเห็น