คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พนักงานธนาคารที่พูดมากน่ะ มักเป็นแหล่งข่าวดีๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
“เอาไงดีครับ คุณฮิจิคาตะ...นี่ก็รายที่4แล้วนะครับขืนยังปล่อยให้คนร้ายลอยนวลอยู่ล่ะก็พวกเราคงได้โดนเด้งไปอยู่ชายแดนแน่ๆนะครับ” โซโกะที่เข้ามาดูที่เกิดเหตุพูดกับฮิจิคาตะที่ยืนสูบบุหรี่บริเวณปากซอยที่พบศพ
“เรื่องนี้มันก็ช่วยไม่ได้ เพราะเราไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับคนร้าย ส่วนที่เรารู้ก็มีแค่ว่า เหยื่อทุกคนเป็นผู้หญิงวัยรุ่นผมสั้นสีน้ำตาล แค่นั้น คนผมสั้นสีน้ำตาลมันมีตั้งเยอะแม้แต่ตัวแกเองก็ยังมีผมสีน้ำตาลเลย จะให้รับผิดชอบทั้งหมดคงเป็นไปไม่ได้...” ฮิจิคาตะพูดหน่ายๆก่อนมองไปที่โซโกะที่จำลังจับเส้นผมของตัวเองขึ้นมาดู
“คุณพูดหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบแบบนี้ไม่สมกับเป็นตำรวจเลยนะครับคุณฮิจิคาตะ คนที่อู้งาน พูดและปัดความรับผิดชอบแบบนี้ไม่เหมาะที่จะเป็นรองหัวหน้าได้ คุณก็ทิ้งตำแห่งรองหัวหน้ามาให้ผมดีกว่านะครับคุณฮิจิคาตะ”
“ที่แกพูดมามันก็เข้าตัวแกทั้งนั้นแหละ ทั้งปัดความรับผิดชอบ ทั้งอู้งาน ฉันล่ะอยากให้เจ้าฆาตกรนั่นมาเชือดแกซะจริงๆ ให้ตายสิ..แล้วไอ้ถุงนั่นมันอะไรน่ะ” อิจิคาตะถามถึงถุงที่โซโกะกำลังถืออยู่ ถุงใสๆนั้นมีปลาทองตัวโตอยู่หนึ่งตัว
“ดูก็น่าจะรู้นะครับ หุ่นยนต์ปลาทองไงล่ะครับ ผมไปซื้อมาจากคุณลุงสวมแว่นแปลกๆที่เอามาขายให้เด็กๆ ผมเลยไปซิวมาตัวนึงแล้วก็ดัดแปลงนิดหน่อย” โซโกะชูถุงขึ้นก่อนอธิบายที่มา
“งั้นผมขอไปตรวจตรารอบๆนี้ล่ะกันนะครับ ไปล่ะ...อ้อ ผมฝากให้คุณดูแลปลาทองตัวนี้หน่อยนะครับ เพราะผมตั้งใจจะให้คุณอยู่แล้วตัวนี้ผมซื้อให้เป็นพิเศษเชียวนะครับ ไปล่ะครับ”โซโกะพูดพร้อมยื่นถุงปลาทองมาให้ฮิจิคาตะก่อนเดินจากไป
“ซื้อให้เป็นพิเศษเหรอ????อย่างมันเนี่ยนะ???”ฮิจิคาตะแปลกใจกับท่าทีของโซโกะ ก่อนจะยกถุงปลาขึ้นมาสำรวจจนเห็นบางอย่างอยู่บนสำตัวของปลาหุ่นยนต์
ไปตายซะฮิจิคาตะ....ไปตายซะ
ป้ายไฟที่มีตัวอักษรแดงเลื่อนไปมาบ่งบอกถึงเจตนาของผู้ให้ที่ฮิจิคาตะก็ไม่ได้หวังอะไรมากนักเพราะมันเป็นเรื่องธรรมดา แต่แบบนี้มันก็....ธรรมดา เกินไป...
ปิ๊ป...ปิ๊ป...ปิ๊ป... เสียงสัญญาณบางอย่างดังขึ้นทำให้ฮิจิคาตะจ้องมองมาที่ต้นเสียง
ปลา....???
หลับสบายในปรโลกนะครับ ป้ายตัวอักษรปรากฏอีกครั้งแล้วก็วูบลง และสว่างอีกครั้ง
....3...2...1... ตัวเลขมาแทนที่ตัวอักษร ปลาทองในถุงเริ่มขยายใหญ่ขึ้นพร้อมกับเรืองแสงสว่างและในที่สุด
บรึ้ม.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
มันก็ระเบิด ไม่บอกก็รู้ว่าฮิจิคาตะไม่เป็นอะไรเลย แต่คนที่เป็นก็คือยามาซากิที่อยู่ห่างจากฮิจิคาตะเกือบ10เมตรทำไมน่ะเหรอ..ก็เพราะ
ย้อนเวลาก่อนระเบิด3วินาที
ฮิจิคาตะคาดการณ์ล่วงหน้าไว้แล้วว่าโซโกะต้องลอบวางระเบิดเขา และมั่นใจเข้าไปอีกเมื่อเห็นเลขที่นับถอยหลัง เขาจึงรีบขว้างถุงปลาทองไปให้ไกลตัวที่สุด และมันก็ตกไปอยู่ในมือของยามาซากิผู้ใสซื่อที่เห็นอะไรลอยมาก็ยื่นมือไปรับ และก็เจอเข้ากับความโชคร้ายอย่างจัง.....
คุณกินที่วิ่งออกมาจากบริษัทรับจ้างสารพัดพร้อมกับเช็คเงินสดได้เอาเช็คไปขึ้นเงินเป็นที่เรียบร้อยแล้วนั้นก็ได้พบกับความแปลกใจอย่างหนึ่ง
ที่ธนาคาร
“คุณรู้จักกับคุณทานิซากิด้วยเหรอคะ?” แม่สาวพนักงานธนาคารถามคุณกินด้วยความแปลกใจที่เห็นเช็คเงินสดที่มีชื่อของเจ้าของบัญชีว่าทานิซากิ ยูมิซึกิ ซึ่งเป็นเศรษฐีที่มีชื่อในเอโดะและเพิ่งมีข่าวเกี่ยวกับลูกสาวของเธอ
“อ้อ...ก็รู้จัก..เป็นญาติ(มั้ง) ห่างๆน่ะ”คุณกินตอบไปอย่างขอไปทีทั้งที่มือกำลังนับเงินบึกหนึ่งที่เป็นค่าปิดปาก(ค่าจ้างศูนย์แปดตัวเบิกทีหลัง)
“เหรอค่ะ...ต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ เรื่องลูกสาวของคุณนายทานิซากิ...คุณก็คงมาร่วมงานด้วยใช่ไหมคะ??”
“ร่วมงานเหรอ??...ลูกสาว??...ฉันก็ไม่รู้เรื่องหรอกนะฉันเพิ่งกลับจากต่างประเทศเมื่อวาน(ตอแหล!!!)แล้วคุณญาติๆก็ไม่ได้บอกอะไรฉันด้วย” คุณกินตอบหน้าตาเฉย คงจะชินกับการโกหกมานักต่อนักเลยทำให้การโหหกที่แนบเนียนหลุดออกจากปากไปโดยที่คิ้วไม่กระดิกแม้แต่เส้นเดียว คำตอบแบบนี้ทำให้แม่สาวพนักงานถึงกับออกปากเล่าเรื่องราวให้คุณกินฟังอย่างที่พนักงานควรจะทำ
ความคิดเห็น