Fic : Gintama ภาค ดาบดูดเลือด

ลำดับตอนที่ #11 : "นี่คือประโยคบอกเล่า" จะบ้ารึเปล่าก็ประโยคนั้นคือประโยคบอกเล่าไงล่ะ!!

หลังจากที่ดองมานานจะขอแต่งต่อเลยละกัน 

-------------------------------------------------------------------------------------------

ความเดิมตอนที่แล้ว

"ไม่ปล่อยหรอกเจ้าค่ะ!!!" คุริโกะตอบเสียงเด็ดขาด ฮิจิคาตะถึงกับอึ้ง
 

                           เจ้า...เจ้าค่ะ ??

    "ฉันไม่มีวันปล่อยไปอีกแล้วค่ะ ท่านมาองเลอร์13(เทอร์ทีน)"


*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

     ฮิจิคาตะอึ้งไปชั่วครู่เมื่อท่าทางและน้ำเสียงของโซโกะแปลกไป โซโกะ(คุริโกะ)กอดฮิจิคาตะแน่น

ฮิจิคาตะพลักโซโกะออกจากตัวด้วยความขนลุก(?) โซโกะ(คุริโกะ)เมื่อถูกพลักก็ล้มลง

โซโกะ(คุริโกะ)เมื่อถูกพลักจนล้มก็เงยหน้าขึ้นมาฮิจิคาตะที่มองมาด้วสายตาที่ปนไปด้วความสงสัย ดวงตาสีแดงของโซโกะ(คุริโกะ)เริ่มสั่นเล็กน้อยก่อนจะมีน้ำตาไหลออกมา

'มะ...มันเกิดอะไรขึ้นวะ...เฮ้ยเจ้าบ้า!!!อย่าร้องไห้สิวะ!!!ตูขอโทษแต่อย่าร้องไห้เลย!!!'

ฮิจิคาตะคิดในใจก่อนจะเข้าไปหาโซโกะที่นั่งปาดน้ำตาอยู่

"กะ..แกเป็นอะไรไป..."

"ฉัน...อยากเจอท่านมานาน...ในที่สุดฉันก็ได้เจอท่ามายองเลอร์13(เทอร์ทีน)..." โซโกะ(คุริโกะ)พึมพัมออกมาทำให้ฮิจิคาตะเริ่มสงสัยว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาใช่โซโกะจริงๆรึเปล่า เพราะทั้งน้ำเสียง ท่าทาง มันดูคล้ายกับคนที่เขาเคยรู้จัก

"เธอเป็นใคร..." ฮิจิคาตะถามในสิ่งที่อยากถามออกมา

""ท่านลืมฉันแล้วเหรอเจ้าคะ?...ฉัน คุริโกะยังไงล่ะเจ้าคะ" โซโกะ(คุริโกะ)เงหน้าขึ้นมาองฮิจิค่ตะด้วยท่าทางน่ารักสีหน้าที่เปื้อนน้ำตานิดหน่อก็ทำให้ดูน่ารักเข้าไปอีก

 "เธอ...." ฮิจิคาตะที่กำลังจะปลอบก็ได้ินเสียงฝีเท้าหนักที่เดินใกล้เข้ามา

"โทชิ!!!ลูกสาวป๋าถูกลักพาตัวไป!!รีบออกตามหาเร็ว!" คอนโดที่เดินเข้ามานั้นรีบพูดและมีสีหน้าวิตกแต่ที่หนักที่สุดคือ.....

ลูกสาวป๋าในตอนนี้ไม่ใช่คุริโกะ แต่เป็นโซโกะ

"คุณคอนโด รู้สึกว่าเราจะมีเรื่องยุ่งๆเกิดขึ้นซะแล้วล่ะครับ(มันยุ่งตั้งแต่ผมเริ่มแต่งแล้ว)"

"หมายความว่ายังไง โทชิ"

"คนที่ถูกลักพาตัวไปไม่ใช่ลูกสาวป๋า...แต่เป็นโซโกะ"

"บ้าน่า...ก็โซโกะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ใช่เหรอ"

"มันก็ถูกครับ! แต่คนที่นั่งอยู่นั่นเป็นลูกสาวป๋าไม่ใช่โซโกะ เหมือนจะเกิดปรากฎการบางอย่างขึ้นทำให้ทั้งสองคนสลับร่างกัน..."

"หมายความว่า......."

"คนที่ลักพาตัวโซโกะไปจะต้องเป็นคนร้ายหรือเป็นผู็เกี่ยวข้องกับคดีในครั้งนี้ด้วย!"


-----------------------------

'เหวยๆน่อ นี่ร้านสารพัดรับจ้าง ตอนนี้พวกอั๊วม่ายอยู่ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนอารายห้ายโทรหาอาแปะเฝ้ายามหลังมีเสียง-ปิ๊ป-น่อ'

เสียงข้อความตอบรับดังขึ้นทำให้โซโกะรู้สึกแย่ลง ทั้งๆที่กะว่าจะให้ลูกพี่มาช่วยแบบนี้คงต้องพึ่งตัวเองซะแล้ว

โซโกะรีบลุกขึ้นจากเตียง เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า กิโมโนสีชมพูชายสั้นตามสมัยนิยมทำให้เขาลำบากเพราะอากาศที่ไม่สมควรที่จะใส่(หิมะตก)
โซโกะจึงต้องใส่ชุดของโรงพยาบาลที่เป็นกางเกงขาวและเสื้อแขยยาว ทับด้วยเสื้อกันหนาวสีครีม

เขาเดินออกมาจากห้องมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใคร ความจริงเขาไม่ต้องหนีก็ได้แต่เพียงความคิดที่ว่า'ไม่อยากอยู่เฉยๆ'มันสั่งการ

โซโกะออกจากห้องเดินลงบันไดหนีไฟลงไปยังชั้นล่างเพื่อกลับสำนักงานชินเซ็นของเขา โซโกะคิดว่าบางที่ร่างของเขาก็อาจมีคุริโกะอยู่แล้วพวกที่สำนักงานก็คงจะรู้กันแล้ว แบบนี้ต้องรีบไปทวงร่างคืน

"ขอโทษนะคะ...” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นข้างหลัง โซโกะรีบหันหลังกลับไปดู ก็พบกับเด็กสาวอายุราวเดียวกันนั่งทรุดอยู่บริเวณบันได

“ขอโทษนะคะ....ช่วยพาดิฉัน....กลับไปที่ห้องได้มั้ยคะ”

                ชิ...ยุงยากเสียจริงยัยเด็กนี่ (รุ่นเดียวกับเอ็งนี่แหละ) จะแกล้ทำเป็นไม่ช่วยก็ไม่ได้

“ก็ได้...” โซโกะตอบแบบขอไปทีแล้วเดินขึ้นบันไดไปหาหญิงสาว

“ห้องเธออยู่ที่........”

                เดี๋ยวก่อนนะ..ยัยเด็กนี่มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? ตอนที่เราเดินลงมายังไม่เห็นนังนี่เลย หรือว่า!!

“ห้องของฉัน...” หญิงสาวพูดขึ้นเบาๆ มืออันรวดเร็วยกเครื่องช็ตไฟฟ้าขึ้นมา

โซโกะรีบยกแขนบังแต่ก็ไม่ทันเห็นว่าสิ่งที่เธอถืออย่าคืออะไรจึงโดนช็ตไปเต็มๆ โซโกะล้มลงกลิ้งตกไปจนสุดบันไดเก้าขั้น หญิงสาวลุกขึ้นช้าก่อนที่จะยกมือถือขึ้นกดส่งเมล

‘ท่านทานิซากิ เราคุมตัว”เหยื่อ”ได้หนึ่งคนแล้วค่ะ...’ว็ว

ยังจบตอนจนได้....เฮ้อ.........