รักมีหนทางของมัน Love has is ways

ข้อมูลเบื้องต้น

รักมีหนทางของมัน Love has is ways    

พิมสาวน้อยที่ต้องการเรียนรู้จักความรัก ความรักที่เธอนั้นเองก็ไม่แน่ใจในรักและกำลังตามหาความรักที่แท้จริงอยู่พิมเป็นนักเรียนชั้นม.หก พิมพ์มีแฟนที่อยู่ชั้นเดียวกัน ชื่อ ต้น ต้นเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจ ไม่ค่อยที่จะสนใจดูแลพิมมากเท่าไรก็อย่างนี้แหละ นิสัยผู้ชายที่ติดเพื่อน แต่ต้นกับพิมจะไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ในความคิดของต้นเองคิดว่าการทำเพียงเท่านี้เพียงพอแล้วที่จะเป็นคนรักกัน ซึ่งตรงข้ามกันกับพิมพ์ พิมเองกันเข้าใจว่าต้นเองก็มีเพื่อน ก็ต้องต้องอยู่กับเพื่อน พิมพ์เองก็มีเพื่อนอยู่เยอะ แต่เพื่อนที่สนิทๆของพิมพ์ก็อยู่กับแฟนซะเกือบหมด

เรื่องราวของทั้งคู่ดูจะเรียบง่ายจนกระทั่งต้นวันนึงต้น พาพิมพ์ไปนั่งทานขนมเค้กที่ร้านบีเอลเบเกอรี่ ซึ่งต้นก็รู้จักกับลูกสาวเจ้าของร้านที่ชื่อ แบลล์ แบลล์เป็นนักศึกษาชั้นปี3 แบลล์ทำขนมเค้กในร้านเอง ในวันนั้นทำให้พิมพ์ได้คาวมคิดที่จะทำเค้ก เป็นของขวัญวันเกิดให้ต้นในอีกสองเดือน พิมพ์จึงตัดสินใจขอแบลล์ซึ่งเป็นรุ่นพี่ในทำงานที่ร้านเพื่อแลกกับการเรียนทำเค้ก ทำให้ทั้งคู่ได้รู้จักกัน ในช่วงนั้นต้นและพิมพ์จึงค่อนข้างจะห่างๆกัน ต้นก็ไปกับเพื่อนมากขึ้นเพราะพิมพ์เองก็ต้องการแอบทำเค้กให้ต้น เลยไม่ได้ไปไหนด้วยกันแหมือนเคย แบลล์เป็นผู้หญิงที่ฮ้าว ดูแล้วออกจะคล้ายๆทอมด้วยซ้ำ  นั้นเพราะแบลล์เป็นคนลุ่ยๆ ชอบทำอะไรด้วยตัวเอง แต่ก็มีความอ่อนหวานอยู่ แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญ ด้วยความที่แบลล์เหมือนทอมและน่ารักขนาดนั้น เพื่อนของพิมพ์ที่ไปส่งพิมพ์ในการเรียนทำเค้กกับแบลล์จึงชอบแซว และแบลล์ชอบมองหน้าพิมพ์แบบมีนัย เพื่อนๆจึงสนใจกันว่า แบลล์จะชอบพิมพ์หรือเปล่า ถึงแม้จะคิดหรือไม่ได้คิดพิมพ์ก็ต้องเรียนทำเค้กกับแบลล์อยู่ดี ทำให้พิมพ์กล้าๆกลัว เวลาจะทำอะไรนั้นก็ดูเก่ๆกังไปซะหมด จนบ้างครั้งยิ่งทำแบลล์ต้องค่อยดูแลพิมพ์เป็นพิเศษ

เวลาผ่านไปต้นเองก็เริ่มเหงาจากที่เคยไปไหนกับพิมพ์ก็ไปกับเพื่อนซึ่งถึงแม้จะเป็นปกติแต่บ้างทีต้นเองก็แอบเหงา แต่ก็คิดว่าพิมพ์คงต้องอ่านหนังสือ ทั้งคุ่เจอกันบ้างที่โรงเรียนและคุยโทรศัพท์ด้วยบ้างครั้ง แต่ด้วยความที่พิมพ์นั้นเหนื่อยจากการทำงานเลยไม่ได้คุยนานเหมือนเดิม ในช่วงนั้นต้นจึงตั้งใจอ่านหนังสือเป็นพิเศษ เพราะหวังจะเข้า มอชอ เหมือนพิมพ์  ส่วนพิมพ์ก็เริ่มสนิทคุ้นเคยกับแบลล์มากขึ้น จากที่พิมพ์ให้เพื่อนไปรับ-ส่งก็ให้เพื่อนมาส่ง ส่วนตอนกลับบ้านจะให้พี่แบลล์ไปส่งแทน จนบ้างใครเพื่อนของพิมพ์ก็แซวหนักกว่าเดิม ทำให้พิมพ์เริ่มหวั่น แต่ก็บอกปัดเพื่อนว่า ตัวเองนั้นไม่ได้เป็นดี้ ยังรักต้นอยู่....

เนื้อเรื่อง

   

บทที่1

            เมื่อเสียงกริ่งดัง ช่วงเย็นหลังเลิกเรียน นักเรียนมากมายกำลังเดินออกนอกประตูโรงเรียน บ้างก็กำลังเดินลงบันได บ้างก็กำลังเดินออกจากอาคารกับกลุ่มเพื่อนๆเช่นเดียวกับเธอคนนี้ พิมเด็กนักเรียนชั้นม.6 ตัวเล็กๆผิวขาวๆ ผมยาวดัดฟัน เธอก็กำลังเดินลงจากอาคารกับเพื่อนๆของเธอเช่นกัน

            "จีนวันนี้ฉันไม่ไปเรียนนะ ปวดหัวว่ะ" พิมพูดกับเพื่อน

          "พิม... แกเป็นไรมากป่ะ แล้วจะกลับบ้านยังไง ให้ฉันไปส่งก่อนมั้ย?"

          "ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้กัสไปส่งก็ได้"                                

            พิม สาวน้อยที่ต้องการเรียนรู้จักความรัก ความรักที่เธอนั้นเองก็ไม่แน่ใจในรักและกำลังตามหาความรักที่แท้จริง พิมมีแฟนแล้ว อยู่ชั้นเดียวกันแต่คนละห้องชื่อ กัส

            กัส เป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจ มันค่อยจะสนใจดูแลหญิงมากเท่าไรก็อย่างนี้แหละ นิสัยผู้ชายที่ติดเพื่อน เกือบทุกเย็นเขาจะเล่นบอลกับเพื่อนบ้าง ซ้อมดนตรีกับเพื่อนบ้าง แต่กัสก็ยังมีดีอยู่บ้าง ในวันหยุด กัสกับพิมจะไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ เช่น ไปดูหนังกันบ้าง ไปทานข้าวด้วยกันบ้าง และในบางวันกัสก็จะไปส่งพิมที่บ้าน  ในความคิดของกัสเองคิดว่า การทำเพียงเท่านี้เพียงพอแล้วที่จะเป็นคนรักกัน ตรงข้ามกันกับความคิดของพิมที่อยากให้กัสเอาใจให้มากกว่านี้ ซึ่งพิมเองก็เข้าใจว่ากัสเองก็มีเพื่อน ก็ต้องอยู่กับเพื่อนบ้าง พิมเองก็มีเพื่อนอยู่เยอะ แต่เพื่อนที่สนิทๆของพิมก็มักจะอยู่กับแฟนซะเกือบหมด ทำให้ในบางครั้งพิมมักจะอยู่คนเดียว

            ขณะที่พิมกำลังพูดกับจีนอยู่ มะเหมี่ยวกับนาวเพื่อนห้องเดียวกับกัสก็เดินผ่านมาพอดี ซึ่งพิมไม่ค่อยชอบมะเหมี่ยวมากเท่าไร พิมจึงจะเดินหนีไป

            "อ่าวพิมจะรีบไปไหนจ๋ะ ไปทำไรมาหน้าซีสๆ หรือว่าขาวขึ้นว่ะ" มะเหมี่ยวถามด้วยน้ำเสียงกวนๆ

          "พิมมันไม่สบาย อย่าพึ่งกวนได้ป่ะ แล้วกัสอ่ะ" จีนพูดพร้อมกับทำหน้าไม่พอใจ

          "กัสมันเล่นบอลอยู่ข้างบนห้อง อีกนานกว่าจะลงมา" นาวตอบแทนมะเหมี่ยว

          "ขึ้นไปตามดิ วันนี้มันเป็นเวรกวาดห้องด้วย" มะเหมี่ยวพูดแทรก

          "แล้ววันนี้ไม่มีซ้อมดนตรีกันหรอ"        พิมถามนาว

          "อ่อ วันนี้ขาดมือกีต้าร์ ทำไรไม่ได้เลย พิมลองขึ้นไปตามดิ มันอยู่นั่นแหละ" นาวพูดกับพิม

          "อืม" พิมพูดพร้อมผยักหน้า

          "งันเราไปก่อนนะ" นาวพูดพร้อมกับเดินจากไปกับมะเหมี่ยว

          "จีน งันเดี๋ยวแกไปก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันขึ้นไปเอง"          

            "เอ่อ เอางันหรอ งันไปก่อนนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้"        จีนพูดพร้อมกับเดินจากไป

พิมเงยหน้าขึ้นข้างบนตึก ซึ่งห้องของกัสนั้นอยู่ชั้นสี่ พิมถอนหายใจ แล้วเดินขึ้นบันได ระหว่างที่เดินขึ้นบรรไดนั้น พิมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากัสด้วย พิมเดินขึ้นไปเรื่อยๆ กัสก็ยังไม่รับโทรศัทพ์ (กัสเล่นบอลอยู่บนห้อง โทรศัทพ์ของกัสเองก็ที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนซึ่งไม่ได้เปิดเสียง) พิมเดินขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ ยิ่งใกล้ชั้นสี่เท่าไรก็ยิ่งได้ยิ่งเสียงดังจากห้องของกัสมาเท่านั้น

            "โหเสียงดังจัง ไม่กลัวครูว่าให้หรอเนี่ย" พิมพูดกับตัวเอง

          "พิมมาดา....ลูก ยังไม่กลับบ้านหรอ" ครูศิริลักษณ์เข้ามาทักพิม

          "ค่ะ พอดีจะขึ้นไปตามเพื่อน ครูยังไมกลับหรอค่ะ"      

          "ครูก็ว่าจะกลับแล้วละลูก แต่พอดีได้ยินเสียงห้องข้างบนเนี่ย มันเล่นอะไรกันก็ไม่รู้เสียงดังไปถึงห้องพักครูเลย ครูว่าจะไปดูสักหน่อย"       

          "ห้องข้างบนเนี่ยหรอค่ะ"         พิมพูดพร้อมกับชี้ขึ้นไปข้างบน

          "เอ่อๆ ใช่ๆ ห้องที่ติดบันไดเนี่ยละ ลูก ห้องอะไรนา.... 

          "ห้อง หกทับแปด "                        

          " อืมๆ ห้องเนี่ยแหละนะ ชอบทำเสียงดัง"      

          "ซวยแล้วกัส" พิมพูดกับตัวเอง

ขณะที่พิมเดินขึ้นไปพร้อมกับครูศิริลักษณ์ พิมก็พยายามโทรหากัส แต่กัสก็ไม่รับสาย จนเดินไปถึงชั้นที่สี่

            ""เฮ่ย ครูมา""    มีเสียงตะโกนจากห้องของกัส แล้วทุกคนในห้องก็รีบจัดโต๊ะ แล้วเก็บของ

            "นิ พวกเธอ ทำอะไรกันเสียงดัง ฮ่ะ ไม่กลับบ้านกลับช่อง" ครูศิริลักษณ์ตะหวาดเสียงดัง

            "ครับๆ กลับแล้วครับ"   กัสและเพื่อนๆพูดพร้อมกับลนลาน

            "ไม่ต้องรีบเลยนะ ฉันจะทำโทษพวกเธอ ไหนชื่ออะไรกันบ้าง"   ครูศิริลักษณ์จัดการจดชื่อของกัสและเพื่อนๆที่เล่นบอล พิมได้แต่ยืนดูเฉยๆ

            "พรุ่งนี้พวกที่มีรายชื่อเนี่ยนะ ต้องมารายตัวกับครู และไปช่วยกับรดน้ำกัสไม้ 1อาทิตย์นะ"ครูศิริลักษณ์สั่ง

            "ครับ!!........................."            ทุกคนตอบตกลงต่างทำหน้าไม่พอใจ แล้วแยกย้ายกันกับบ้าน

            "แฟนแกอ่ะ กัส พาครูขึ้นมา" เพื่อนของกัสพูดขึ้น

กัสมองหน้าพิม และเดินผ่านพิมลงบันได้ไป

            "กัส ๆ เดี๋ยวดิ"  พิมเรียก และเดินตามกัสไปติดๆ

            "มีอะไร แล้ววันนี้ไม่เรียนพิเศษหรอ?"   กัสหยุดเดินแล้วถาม

            "วันนี้ไม่อยากเรียน ไปส่งพิมบ้านหน่อยดิ ปวดหัวอ่ะ"  

            "แม่อ่ะ ไม่ให้แม่มารับล่ะ"       กัสพูดเสียงดังพร้อมกับเดินลงบันไดไปต่อ

            "วันนี้แม่เข้าเวร   โกรธอะไรเนี่ย"          พิมพูดแล้วดึงแขนกัสไว้

          "เปล่า" กัสพูดสั้นๆ จึงสังเกตเห็นว่าหน้าของพิมเหมือนจะไม่สบายจริงๆ

            "ใครจะไปรู้ว่าครูจะขึ้นมาล่ะ...อีกอย่างนะ" พิมไม่ทันจะพูดจบกัสก็พูดแทรกขึ้นมา

            "จะกลับบ้านมั้ย จะไปส่ง"         กัสพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาลง แล้วกัสก็ขับมอเตอร์ไซค์ไปส่งพิมที่บ้าน ระหว่างทางที่กลับกัสไม่ยอมพูดกับพิมเลยสักคำ

ระหว่างที่ขับรถพิมรู้สึกอึดอัดมากจึงพยายามหาเรื่องคุยกับกัส

          "นี่ เป็นอะไรอ่ะ ไม่พูดไม่จา ยังไม่หายโกรธอีกหรอ"      พิมพูดขึ้นและมองไปที่พวกกุญแจรถของกัส

          "ขับรถอยู่" กัสตอบสั้นๆ

            "มันไม่ใช่ความผิดพิมนะกัส มีเหตุผลหน่อยซิ"  พิมพูดเสียงดังกัสขับรถมาถึงหน้าบ้านของพิมพอดี  พิมลงจากรถแล้วไปเปิดประตู้รั้ว

            "แล้วทำไมต้องเสียงดังด้วย" กัสถอดหมวกกันน๊อกออก พร้อมกับมองหน้าพิม

            "ก็กัสไม่ยอมเข้าใจพิม..!"        พิมตอบด้วยน้ำเสียงที่แข็ง

          "งันกัสก็คงไม่เข้าใจพิมจริงๆ ด้วยซินะ" กัสพูดพร้อมกับใส่หมวกกันน๊อก และขับรถออกไป

            "พิมไม่ดีเท่าแฟนเก่าของกัสนิ" พิมตะโกนตาม แล้วเดินสะบัดเข้าบ้านไปทันที

ส่วนกัสก็ขับรถไปตามถนน ขับรถไปเรื่อยเปื่อย เขามองไปตามข้างทาง สักพักโทรศัพท์ของเขาก็มีสายเข้า กัสจอดรถข้างทางแล้วรับโทรศัพท์

            "ครับแม่" กัสรับโทรศัพท์

          "จะกลับบ้านหรือยังกัส"    

            "อ่อ เดี๋ยวกำลังจะกลับครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า"        

          "แม่ฝากซื้อแป้งทำขนมเค็กหน่อย แม่อยากทำเค้ก"      

            "จริง? อะไรเข้าสิงแม่เนี่ย แล้วให้ซื้อเยอะมั้ยแม่"        

            "ฮัลโหลแม่ แม่"  .....................โทรศัพท์ของกัสแบตเตอรี่หมด

            "เอ้า! มาหมดทำไมตอนนี้ว่ะ"   กัสบ่นกับมือถือ    

            "แป้งทำขนมเค้กหรอ?..."        กัสพูดกับตัวเองแล้วขับรถไปต่อ

กัสขับรถมาที่ร้านขายเบเกอรี่แห่งหนึ่ง ชื่อว่า “บีเเอลเบเกอรี่” เป็นร้านของขนมเล็กๆ บรรยากาศในร้านสงบ เรียบง่าย

กัสจอดรถเขามองไปรอบๆ และเดินช้าๆเข้าไปในร้าน

            "รับอะไรดีคะ"   เจ้าของร้านพูดขณะที่กำลังจัดของในตู้

            "พี่แบลล์" กัสเรียกเจ้าของร้าน

ทางด้านเจ้าของร้านที่ได้ยินเสียงของกัส เธอเงยหน้าขึ้นมา ทำหน้าตกใจ แล้วยิ้มให้กัสด้วยความดีใจ

ขณะเดียวกันที่บ้านของพิม พิมที่รู้สึกปวดหัวจึงหายามาทาน และมานั่งดูทีวี สักพักเธอก็มองดูโทรศัพท์

            "จะโทรไปง้อดีมั้ยนะ" พิมบ่นกับตัวเองพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

            "เราไม่ผิดนิหว่า เค้าต้องเป็นฝ่ายง้อเราซิ"       พิมพูดกับตัวเองแล้วก็วางโทรศัพท์ลง

เธอนั่งดูทีวีสักพักจึงตัดสินใจโทรศัพท์หากัส แต่ก็โทรไม่ติดเพราะมือถือของกัสแบตโทรศัพท์หมด

            "ปิดเครื่องหนีเลยหรือเนี่ย?" พิมลองใหม่อีกครั้งคราวนี้ โทรเข้าเบอร์บ้านแทน

            "สวัสดีค่ะ บ้านทวีทรัพย์ค่ะ" แม่ของกัสรับโทรศัพท์

          "แม่หรอค่ะ นิพิมพูดนะค่ะ กัสกลับบ้านยังค่ะ"

            "อ่อ พิมเหรอลูก กัสยังไม่กลับบ้านเลย พอดีแม่ใช้ให้ไปซื้อของนะลูก มีอะไรหรือป่าว "

            "ไม่มีอะไรค่ะ หนูโทรหาไม่ติด ถ้ายังไงหนูวานแม่บอกกัสว่าหนูโทรมาแล้วกันค่ะ" พิมพูดทิ้งท้ายและวางโทรศัพท์ไป

พิมนั่งทีวีไปเรื่อยๆ เธอเลื่อนไปเจอช่องที่ละครกำลังฉายอยู่ และในละครก็ดัน...เป็นเรื่องที่นางเอกเข้าใจผิดคิดว่าพระเอกมีใจให้นางร้าย จึงทะเลาะกัน ทำให้พิมกลับไปนึกถึงตอนที่กัสขับรถมาส่งก่อนหน้านี้     

            "งันกัสก็คงไม่เข้าใจพิมจริงๆด้วยซินะ"

            "พิมไม่ดีเท่าแฟนเก่าของกัสนิ"

แล้วภาพของพวงกุญแจรถของกัส ก็ทำให้เธอนั่งนึกน้อยใจ เพราะพวงกุญแจที่กัสใช้นั้น ไม่ใช่ของที่พิมซื้อให้ ทั้งที่มันเป็นรอย และดูเก่ามากแล้ว ที่สำคัญกว่านั้น มันเป็นพวงกุญที่แฟนเก่าของกัสซื้อให้ ซึ่งกัสก็หวงมาก ถึงแม้กัสจะเคยบอกว่ากัสเลือกเองก็ตาม พิมก็อดนึกน้อยใจไม่ได้  พิมนั่งนึกจนกระทั่งเผลอหลับไป

ทางกัสนั้นก็ซื้อแป้งขนมเค้ก และให้นั่งคุยกับพี่แบลล์เจ้าของร้านจนดึก เมื่อกัสกลับถึงบ้าน เขาได้แป้งอย่างที่แม่สั่ง

            "แม่ครับ อันนี้ใช้ได้ป่ะ" กัสถามพร้อมยื่นถุงแป้งขนมเค้กให้แม่

            "ไหนมาดูซิ  อืมอันนี้ก็ได้ลูก ไปหาซื้อถึงไหนเนี่ยกลับซะดึก"แม่พูด

            "ร้านของพี่แบลล์ครับแม่ พอดีไม่ได้เจอกันนานคุยเพลินไปนิดหน่อย"

            "อ่อ แบลล์ที่เปิดร้านเบเกอรี่เองนั้นนะ"

            "ครับ   งันผมไปอาบน้ำก่อนนะแม่" กัสพูดพร้อมเดินไป

            "เอ่อลูก ตอนเย็นพิมโทรมาหาลูกแนะ "

            "อ่อครับ  เดี๋ยวผมโทรกลับเอง"  

 

พิมที่นอนอยู่บนโซฟาหน้าทีวี ก็ยังคงนอนหลับอย่างสนิทด้วยฤิทธฺ์ของยา จนกระทั่งแม่ของเธอกลับมาจากที่ทำงาน

            "พิม พิม ตื่นๆ มานอนทำไมตรงนี้ล่ะ ?" เสียงของแม่ปลุกพิมพร้อมกับเขย่าตัวพิมเบาๆ

            "แม่ กลับมาแล้วหรอค่ะ กี่โมงละเนี่ย"

            "จะเที่ยงคืนละเนี่ย เป็นอะไรไม่สบายหรอ?" แม่ถามพร้อมกับเอามือแตะที่หน้าผากพิม

            "เป็นไรไม่รู้ปวดหัวอะแม่  แต่พิมกินยาแล้ว เลยสลบอยู่เนี่ย"

            "กินข้าวหรือยัง" แม่ถาม   พิมส่ายหน้า

            "งันไปกินข้าวกันป่ะ วันนี้แม่ซื้อต้มเลือดหมูมา...."

เช้าวันรุ่งขึ้น พิมและกัสก็ไปโรงเรียนตามปกติ  พิมเองก็ลืมไปเลยว่าตัวเองรอโทรศัพท์กัสอยู่ และอารมณ์ดีกว่าเมื่อวานแล้วด้วย ตรงข้ามกับกัสที่รู้สึกผิดที่ลืมโทรกลับหาพิม เพราะว่าเพลียจากการเล่นบอล วันนั้นทั้งวัน กัสและพิมไม่เจอกันเลยจนกระทั่งช่วงเย็น คราวนี้กัสเป็นฝ่ายมายืนรอพิมหน้าห้องเรียน

            "พิม"กัสเรียกพิมที่กำลังเดินมากับจีน

            "อ่าวกัส นึกว่ายังไม่เลิก กำลังจะไปหาอะไรกินอยู่เลย ไปด้วยกันมั้ย"

            "ป่ะ เดี๋ยวจะพาไปกินขนม" กัสพูดแล้วก็เดินจูงมือพิมไปที่จอดรถ

            "ไปไหน?" พิมถามด้วยนำเสียงที่ งงๆ 

            "จีน ไปก่อนนะ" พิมหันมาพูดกับเพื่อนพร้อมกับทำหน้างงๆ

กัสขับรถพาพิมออกมา ขับมาเรื่อยๆ จนถึงร้านบีเอลเบเกอรี่ ร้านที่กัสมาซื้อแป้งทำเค้กให้แม่เมื่อวานนี้ พอถึงหน้าร้าน กัสเดินจูงมือพิมเข้าไปในร้าน พิมที่ยัง งงๆ ก็มองดูมือที่กัสจับอยู่ แล้วแอบยิ้มนิดๆ

            "เชิญคะ" เสียงเชื้อเชิญจากเจ้าของร้านคนเดิม

            "กัส พิมมาที่นี่ทำไม?” พิมถามกัสเบาๆ

            "อ่าว กัส วันนี้รับอะไรดี ? พาใครมาอ่ะ? แฟนใหม่หรอ?" แบลล์ถามกัสด้วยน้ำเสียงแอบแซว

            "อืม...แล้ววันนี้มีชีสเค็กป่ะพี่"

            "มีซิ"

            "งันเอาสองที่เลยนะ นั่งตรงโน้นนะ"

            "ได้ๆ"

แบลล์มองหน้าพิมแล้วยิ้มให้ พิมก็ยิ้มตอบด้วยความสงสัย แบลล์ก้มหยิบชีสเค้กในตู้เย็นที่อยู่หน้าร้าน (เธอแอบถอนหายใจ) จากนั้นก็จัดใส่จานสีขาวลายใบไม้อย่างสวยงามมาเสริฟที่โต๊ะ

            "อ่ะ สองที่ เนี่ยชิ้นใหญ่เลยนะเนี่ย" แบลล์พูดพร้อมกับยิ้มให้แล้วเดินไปหลังร้าน

            "ทำไมต้อง ชีสเค้ก อ่ะ" พิมถามกัส

            "อ่อ ทำไมนะเหรอ? พิมก็ลองชิมดูดิ"  แล้วพิมก็ตัก ชีสเค้กสีเหลืองอ่อนที่แสนนุ่ม เป็นคำเล็กๆเข้าปาก

            "อืม ... อร่อยอ่ะ! โครตอร่อยเลยอ่ะ"   พิมพูดด้วยท่าทางที่พอใจเป็นอย่างมาก

            "เห็นมั้ย นึกแล้วว่าพิมต้องชอบ"  กัสพูดและยิ้มด้วยความภูมิใจ

            "แล้วกัสรู้จักที่นี้นานแล้วหรอ ทำไมเพิ่งพามา" พิมพูดพร้อมกับตักเค้กกินอย่างอร่อย

            "เมื่อก่อนกัสมาบ่อย ชอบมากินชีสเค้กที่นี้นะ แต่หลังๆ มันไม่ค่อยว่าง เลยไม่ได้มากินนานแล้ว"

            "มาบ่อยจนรู้จักกับ...     พิมถามแล้วหันไปทางหลังร้าน

            "อ่อ คนที่ทักน่ะหรอ คนนั้นชื่อพี่แบลล์ เป็นพี่ที่รู้จักกัน เป็นลูกเจ้าของร้าน " 

ทั้งคู่ก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสานาและทานชีสเค้กจนหมด แบลล์เดินมาจากหลังร้านพร้อมกับหิวถุงขนมมาสองถุง

            "อ่ะนี้ ชีสคุกกี้ สดๆร้อนๆ" แบลล์พูดพร้อมวางถุงขนมบนโต๊ะของกัสและพิม

            "อะไรหรอพี่" กัสถามแบลล์พร้อมกับหยิบถุงขนมขึ้นมาดู

            "อืม... ก็แค่คุกกี้นะ รสชาติจะคล้ายๆ ชีสเค้ก เพียงแต่มันเป็นคุกกี้เท่านั้นแหละ เนี่ยยังไม่วางขายเลยนะ ให้ไปกินก่อนเลย" แบลล์พูดพร้อมกับยิ้ม

            "โห... พี่ทำเองหรอค่ะ" พิมถามด้วยความสนใจ

            "พี่ช่างทำขนมรุ่นสองจ๊ะ ทำกับพ่อของพี่น่ะ ส่วนมากในร้านพ่อพี่จะเป็นคนทำ แต่พวกขนมผสมชีสเนี่ย พี่เป็นคนทำค่ะ"    

            "พี่เค้าทำเป็นคนทำชีสเค้กที่เรากินไง"  

            "งัน...เดี๋ยวพี่ขอตัวไปทำงานดูขนมก่อนนะ" แบลล์พูดและเดินไปที่เคาเตอร์

            "งันเดี๋ยวผมกลับเลยแล้วกัน คิดเงินเลยพี่"

          "เลี้ยงหรอ?"     พิมแอบกระซิบถามกัส              

            "ก็พามาเลี้ยงไง"  กัสตอบแล้วจ่ายเงิน ทั้งคู่เดินออกร้าน

จากนั้นกัสก็ขับรถส่งพิมจนถึงที่เรียนพิเศษ ในขณะที่พิมลงจากรถและกำลังจะเดินเข้าห้องเรียนเธอหันหน้ามาพูดกับกัส

            "ขอบคุณนะ ที่เลี้ยง"     พิมพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

            "พิม เมื่อวานของโทษนะ ที่ไม่ได้โทรกลับ แล้วก็...เรื่องเมื่อวานอีก"        กัสพูดและก้มหน้าเล็กน้อย

            "อ่อ ที่เลี้ยงนี้เพื่อไถ่โทษใช้มั้ย?"         

            "แล้วหายมั้ย" กัสตอบด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน

            "อือ"                      

            "วันนี้ไม่ต้องมารอนะ แม่จะมารับ"      พิมพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป

วันธรรมดาก็ได้ผ่านไป ผู้คนมากมายต่างใช้ชีวิตไปตามปกติ... วันหนึ่งของช่วงหลังเลิกเรียน เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น เด็กนักเรียนก็ต่างพากันเก็บข้าวของเพื่อรีบกลับบ้าน และเด็กกลุ่มหนึ่งก็กำลังเก็บของแล้วเดินออกจากห้องเพื่อกลับบ้านเช่นกัน นั้นก็คือกลุ่มของพิม ซึ่งมีอยู่ด้วยกันสามคน ทั้งห้องพวกเธอคบกันอยู่แค่สามคนเท่านั้น แต่นั้นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นมันอยู่ที่...วันนี้พวกเธอไม่มีเรียนพิเศษ ไม่มีการบ้าน วันนี้พวกเธอว่างแบบสุดๆ

            "แก...วันนี้ไปไหนดี"    จีนเพื่อนของพิมชักชวนเพื่อนๆ

          "ป่ะ คาราโก่งโก๊ะ"      ปอเพื่อนในกลุ่มอีกคนเสนอความคิด

          "ไม่เอาอ่ะ วันนี้เสียงไม่ดี ไปเดินดูของกันม่ะ ไปมั้ยๆ"  จีนตอบ

          "พิมแกว่าไง ไปไหนกันดี"        พิมยืนนิ่งคิดอยู่นานแล้วเธอก็ตะโกนขึ้น   

            "อีกสองเดือน จะถึงวันเกิดกัสแล้ว!"     พิมตะโกนเสียงดัง

            "เหรอ? แล้วแกจะเสียงดังทำไม?"         จีนพูดด้วยความตกใจ

            "ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ก็ไม่รู้จะเอาอะไรให้ดีอ่ะแก" พิมพูดด้วยเสียงหงอย

            "โห...แก อีกตั้งสองเดือนเนี่ยนะ เครียดขนาดนี้เลยหรอ"        

            "เปล่า! ไม่ได้เครียด"  พิมตอบด้วยเสียงสูง

            "แหม ขึ้นเสียงสูงเลยนะ"       

            "ก็แฟนคนแรกก็น่าเครียดอยู่หรอก" จีนแซวพิม

          "บ้า! ไม่เกี่ยว"   พิมตอบด้วยเสียงต่ำทันที

            "โหย!!!"          ปอและจีนแซวพร้อมกัน พิมยิ้มด้วยความเขิน

 "แกอ่ะ"         พร้อมตีแขนของจีนอย่างแรง

            "โอ้ย! เดี๋ยวแม่ก็ตบซะหรอก... แล้วตกลงได้คิดไว้บ้างมั้ย ว่าจะเอาอะไรให้"      

            "ก็พอจะนึกอะไรดีๆออกแล้วล่ะ" พิมตอบแล้วยิ้มอย่างมีเงื่อนงำ

          "งันก็ดีแล้วล่ะ"  ปอพูดพร้อมกับจูงมือทั้งพิมและจีนเดินหน้า แล้วตะโกนออกมา

 "ป่ะ! คาราโก่งโก๊ะ"

วันต่อมา... วันนี้ทั้งวันพิมนั่งนึกแล้วนึกอีก นึกจนไม่เป็นอันเรียน แต่ถึงเรียนไม่เรียนเธอก็เก่งอยู่ดี นั่งนึก ยืนนึกไปมาหลายรอบ และแล้วเสียงกริ่งก็ดังขึ้น ขณะที่พิมกำลังเดินนึกเรื่องของกัสอยู่เพลินๆ กัสและนาวของเพื่อนกัสก็บังเอิณเดินผ่านมา ซึ่งบังเอิณมาก

            "พิม วันนี้ไปดูกัสซ้อมดนตรีมั้ย เดี๋ยวจะได้ไปส่งพิมที่บ้านด้วย?" กัสทักพิมทันที พิมทำหน้าเหลอหลา

 "อ่อ เอ่อ เหรอๆ วันนี้เหรอ...วันนี้...อืม...วันนี้พิมไม่ว่างอ่ะ ต้องไปส่งจีนซื้อของ "พิมพูดพร้อมกับชี้ไปทางจีน

            "ใช่มั้ยจีน" พิมพูดเสียงดังเหมือนจะอยากให้จีนได้ยิน

            "อืม..." จีนขานตอบ

            "กัส ถ้ายังไงเลิกซ้อมแล้ว ก็โทรหาพิมแล้วกันนะ"  พิมบอกกัสพร้อมกับก้าวเดินไปช้าๆ

          "อ่าว...จะไปเลยงันหรอ"                  

            "ต้องไปแล้วล่ะ จีนมันจีนรีบมาก... ไปล่ะนะกัส"         

พิมบอกลากัสพร้อมกับรีบจูงมือจีนลงบันไดออกจากตึก กัสและนาวก็ยืนทำหน้างงอยู่หน้าห้องเรียน สักพักกัสก็เปลี่ยนจากหน้างงๆ เป็นสีหน้าที่เซง จากนั้นนาวก็หันหน้ามาพูดกับกัส

            "ถ้าเมิงไม่มีใครให้ส่ง เมิงไปส่งกรูก็ได้นะ" นาวพูดกับกัสด้วยเสียงที่นุ่มนวล

            "กรูรู้ เมิงมีรถ ไอ้ฟาย!"   กัสตอบอย่างไร้เยื่อใยพร้อมกับเดินหนี ขณะที่กัสกำลังก้าวเดินไป นาวก็คว้าจับไหล่ของกัสไปไว้

            "ไม่เอาน่า... แฟนเมิงเค้าไปกับเพื่อน ไปช๊อปปิ้ง"        

            "อืมก็งี้แหละ ทีอยากไปส่งไม่ว่างไปซื้อของกับเพื่อน พอกรูอยู่กับเพื่อนกรูเสือ-กอยากอยู่กับกรู"    

            "เอ่อน่า...ไปห้องซ้อมดีกว่าป่ะ ถ้าวันนี้เมิงเครียดเดี๋ยวมาเปลี่ยนเป็นมือกลองกับกรู"       นาวปลอบใจกัส แล้วทั้งคู่ก็เดินลงจากตึกไป

ในเย็นวันนั้นพิมและจีนตะเวนดูของขวัญให้กัส ละเอียดยิ่งกว่าหมาตำรวจ ดมยาบ้าซะอีก ทั้งสองคนเดินดูของตั้งแต่ตลาดสดยันห้างสรรพสินค้าไปจนถึงเซนเว่น

            "เหนื่อยแล้วอ่ะแก อันนี้ก็เหมือนตุ๊ด อันนู้นก็เหมือนเกย์ เลือกไม่ได้สักทีอ่ะ" จีนพูด

            "นั่นซิ ทำไมฉันเรื่องมากอย่างงี้อ่ะแก แต่ก็อยากได้ที่มันมีความหมายดีๆ แปลกๆ ไม่ค่อยมีใครทำอ่ะ"

            "จะมืดแล้วเนี่ย หิวแล้วด้วย"   

            "หิวแล้วหรอ เอ่อฉันนึกออกแล้วแก ไปกินเค้กกันม่ะ?" พิมพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น พร้อมกับเดินนำหน้าจีนไป

          "แหมทีเรื่องกินเนี่ย ตัดสินใจไว้เลยนะ...ป่ะ! อะไรก็ได้"   จีนตอบแล้วเดินตามพิมไป

ทั้งสองคนเดินไปด้วยกันตามฟุตบาทเดินลัดผ่านซอยข้างตึกไปเรื่อยจนผ่านตลาด แล้วเดินเลยไปอีกนิด และแล้วทั้งคู่หยุดอยู่หน้าร้านของขนมเค้ก

            "แก่พาฉันมากินขนมเค้กหรอเนี่ย"

          "เอ่อ เหอะน่า..."

ทั้งพิมและจีนก็เดินเข้าร้านขายขนมเค้ก ร้าน BLเบอเกอร์รี่ ร้านขนมของแบลล์ พี่ที่รู้จักกันของกัส ทั้งสองคนเดินเข้าร้าน พวกเธอก็เจอกับพี่แบลล์ สาวห่าวผู้น่ารักยืนอยู่ที่ เคาเตอร์ของร้าน

            "สวัสดีค่ะ (แบลล์เงยหน้ามองพิม) อ่าวน้อง..."

          "พิมค่ะ"

          "อ่อ แฟนกัสนั่นเอง วันนี้ไม่มาด้วยกันหรอ"

          "เปล่าค่ะ วันนี้มากับเพื่อน ขอชีสเค้ก 2 ที่ค่ะ" แล้วพิมและจีนก็ไปนั่งที่โต๊ะ พิมมองทางแบลล์

            "พี่คนนั้นอ่ะ แกรู้จักหรอ?"

          "อือ พี่ของกัส เห็นว่ามากินบ่อยจนรู้จักกันไรงี้แหละ"

          "อ่อ น่ารักดีเนาะ ฉันว่าไอ้กัสมันเคยจีบจนรู้จักกันมากกว่า"

          "ไม่หรอก..." 

แล้วแบลล์ก็เอาขนมเค้กมาเสริฟ เป็นชีกเค้กสดใหม่ หอมนุ่มเหมือนเคย

            "อ่าาาาาาา หอมมมม น่ากิ้นนน"

          "น่ากินมากเลยค่ะ" พิมหันไปคุยกับแบลล์

แบลล์ยิ้มให้พิมแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ พิมมองแบลล์ตามตาไม่กระพริบ เธอจองไปที่แบลล์ จนแบลล์มองกลับ เธอยิ้มให้พิมแล้วทำหน้าตาสงสัย พิมยิ้มตอบแล้วส่ายหน้า แล้วหันหน้ากลับมาทานขนมต่อ

            "ทำไมหรอ?"

          "พี่เค้าเหมือนตัดผมมาใหม่เลยอ่ะ"

          "หรอ"

          "แล้วรู้สึกว่าครั้งก่อนผมยาวดูสาวเลยนะ แต่ตอนนี้ตัดผมแล้วก็ดูเท่ดี" 

พิมและจีนก็นั่งกินชีสเค้กไปสักพัก อยู่ดีๆพิมก็พูดขึ้น

            "นี่แหละแก ของขวัญที่ฉันจะทำให้กัส"

          "ขนมเค้ก! ไม่ธรรมดาไปหน่อยหรอ?"

          "เค้กนะ ธรรมดา แต่ชีสเค้กน่ะ ไม่ธรรมดา ยิ่งถ้าฉันทำเองด้วยล่ะก็..."

          "แล้วแกจะทำเองได้หรอ หุงข้าวแกยังทำไม่เป็นเลยนะ"

          "แหมคนเรามันต้องฝึกฝน ฉันว่าจะลองของพี่คนนี้ให้เค้าช่วยสอน จะดีมั้ย?"

          "พี่เค้าจะยอมเหรอ เค้าเพิ่งรู้จักแกเองนะ พี่เค้าดูเป็นคนดุๆ ด้วยอ่ะ จะไหวหรอ?"

          "ของแบบนี้มันไม่ลองก้ไม่รู้หรอก" 

แล้วทั้งสองคนก็ทานขนมเค้กจนหมด พิมและจีนเดินไปจากเงินที่เคาเตอร์

            "พี่แบลล์คะ ร้านพี่รับสอนทำขนมมั้ยคะ?"

          "ร้านพี่หรอ ต้องไปถามพ่อพี่อ่ะ แต่ก็ไม่เคยรับสอนใครนะ"

          "อ่อเหรอคะ"

            "ทำไม่หรออยากทำขนมเค้กทานเองเหรอ"

          "เปล่าค่ะ ...แล้วพี่รับพนักงาน part time บ้างมั้ยค่ะ"

          "ร้านนี้มีพี่กับพ่อพี่เป็นพนักงานกันสองคน ไม่เคยรับพนักงานเพิ่มเลย ทำไมอยากทำงานหรอ?"

          "คือหนูไม่ได้อยากทำงานหรอกค่ะ แต่อยากลองทำขนมเค้กเอง คือ อีกสองเดือนจะเป็นวันเกิดกัสแล้วคะ หนูเลยอยากทำชีสเค้กเป็นของขวัญวันเกิดด้วยตัวเอง"

          "อืม...มันก็ลำบากใจนะ เพราะร้านพี่ไม่เคยรับพนักงานเลย"

          "เหรอค่ะ ...แต่หนูอยากทำให้กัสจริงๆ คะพี่ รับหนูเถอะนะคะ หนูขอทำงานแต่ไม่เอาตังก็ได้คะ"

          "อืม...แล้วน้องมีทักษะอะไรบ้างล่ะ"

          "ทำได้หลายอย่างเลยค่ะ พี่จะให้หนูทำอะไรคะ?"

          "ก็เช่น เคยทำขนมมาก่อนบ้างมั้ย เราน่าจะเคยทำอาหารมาบ้างแล้วใช่ป่ะ"

          "...คือหนูทำอะไรไม่เป็นเลยสักอย่าง เคยทำนะคะแต่ไม่รอด"

          "ทำอาหารเนี่ยนะ สักอย่างเลยงันหรอ!"

          "คะ ทำเป็นแต่เอากับข้าวเข้าไมโคเว็ป"

          "อืม...อย่างน้อยก็มีทักษะการอบ"

พิมมองหน้าของแบลล์ ลุ้นว่าแบลล์จะรับเธอเข้าทำงานหรือไม่  แบลล์ยืนเคาะปากกาคิดอยู่นาน จีนและพิมก็ลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ และแล้วแบลล์ก็มองหน้าของพิมเพื่อให้คำตอบ

            "จะทำของขวัญวันเกิดให้เจ้ากัสมันใช้มันใช่มั้ย"

          "ใช่คะ สองเดือนเองนะพี่ นะพี่นะ"

          "อ่ะ เอาก็เอาว่ะ สงสารเด็ก"

          "เย้! ขอบคุณมากคะ"  ทั้งพิมและจีนต่างดีใจ พิมเข้าไปกอดแขนแบลล์ด้วยความดีใจ

            "แล้วเริ่มงานได้เมื่อไรค่ะ พรุ่งนี้เลยนะ"

          "พรุ่งนี้! ...ก็ได้นะ ต้องมีชุดมาเปลี่ยน และก็มัดผม... แล้วเรากลับบ้านดึกได้หรอ?"

          "ได้คะ แล้วจะให้ทำกี่โมง พิมเลิกเรียกสี่โมงครึ่งค่ะ"

          "อืม...ร้านเปิด 11 โมงเช้า ปิด  3ทุ่ม หรือไม่มันขนมหมดปิดอ่ะ  ถ้างันวันจันทร์ถึงวันศุกร์ก็มาทำ 5 โมงถึง 3 ทุ่มครึ่ง รวดเก็บร้านเลยเนาะ ส่วนเสาร์กับอาทิตย์ก็มาทำเต็มวัน ไหวมั้ย?"

          "ไหวค่ะไหว แล้วร้านพี่มีวันหยุดมั้ยค่ะ"

          "มีๆ พี่ก็ปิดวันเสาร์  แต่ถ้าน้องมาทำงานเพื่อเรียนรู้การทำขนมเนี่ย พี่จะให้มาทำงานวันเสาร์ด้วยจะได้ว่างทั้งวัน"

          "อ่อ...งันพรุ่งนี้ พิมจะเข้ามาตอนห้าโมง เอาชุดมาเปลี่ยน โอเคคะ"

          "อ่าๆ ตามนี้" 

พิมเขียนเบอร์โทรติดต่อ พร้อมชื่อให้แบลล์ไว้ แล้วเธอและจีนบอกลาแบลล์ ทั้งคู่เดินออกจากร้าน พิมยิ้มด้วยความดีใจที่ได้ข้อสรุปแล้วว่าจะให้อะไรให้กัสในวันเกิดดี

            "แกยิ้มอะไรอ่ะ ทำงานมันไม่ใช่ง่ายๆนะ มันหนักนะ"

          "ก็รู้แต่ก็อดตื่นเกัสไม่ได้"

          "เอ่อ...แล้วแกไม่เรียนพิเศษหรือไง แกมีเรียนพิเศษทุกวันเลยนะจะไม่เรียนแล้วหรอ"

          "อือ"

          "อ่าว ทำไมอย่างนั้นอะ"

          "เหอะน่า สองเดือนเอง ฉันก็ขาดประจำอยู่แล้ว อย่างวันนี้ไง" พิมยิ้มแล้วยักคิวให้จีน แล้วทั้งสองคนก็เดินไป