คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : You Is My Change 六 100%
ก้อนเมฆสีดำเคลื่อนผ่านบดบังแสงแดดจากดวงอาทิตย์ สายฝนโปรยปรายจากฟากฟ้า ท้องฟ้าสีคราวยามเช้าจึงดูไม่สดใสเอาเสียเลยในช่วงสาย ดงเฮนั่งหน้าบึ้งอยู่บนโซฟาตัวสวยภายในห้อง ถึงแม้ว่าหนังตรงหน้ามันจะเป็นเรื่องโปรดของเขา แต่อารมณ์ของเขาตอนนี้ไม่ได้อยากดูหนังสักนิด ทั้งๆที่นัดกับคิบอมไว้แล้ว ว่าจะไปทะเลด้วยกัน แต่จู่ๆ ฝนก็ดันตกลงมาซะได้ เซ็งชะมัด
“ดงเฮ เป็นอะไรครับ ทำหน้าบึ้งตั้งแต่ออกจากบ้านแล้วน้า” คิบอมเดินเข้ามาพร้อมกระป๋องน้ำอัดลมในมือ เอยถามขึ้น
“ฝนตก..”
“แล้ว..”
“ทะเล..”
“โธ่ เรื่องแค่นี้เอง วันอื่นเราค่อยไปก็ได้นิ ทะเลไม่หนีดงเฮไปไหนหรอกครับ” ว่าพลางยิ้มๆ..แต่คนตรงหน้าก็คงทำหน้าบึ้งอยู่เหมือนเดิม
“ก็ฉันอยากไปวันนี้นิ ทำไมฝนจะต้องตกวันนี้ด้วย ไม่เห็นจะชอบเลย ชิ” บ่นอย่างหัวเสีย...ดงเฮไม่ชอบวันฝนตก...เพราะดงเฮเกลียดฟ้าผ่ากลัวฟ้าร้อง...และยิ่งมาตกวันที่จะออกไปเที่ยวอย่างนี้ด้วยแล้วล่ะก็..ยิ่งเพิ่มอาการเกลียดฝนเข้าไปอีก...คิบอมส่ายหน้าเบากับอาการอารมณ์เสียกับเรื่องเล็กน้อย...ขยับเข้ามาใกล้ร่างเล็ก..โอบไหล่นั้นเอาไว้เบาๆ
“ถึงดงเฮไม่ได้ไปทะเล ก็ยังมาดูหนังกับผม ไม่ดีหรอครับ”
“แต่ถ้าได้อยู่กับคิบอมที่ทะเลมันก็จะกว่านิ” ตอบอู้อี้ในลำคอ...ซบลงกับไหล่กว้าง..คิบอบจึงกระชับ้อมกอให้แน่นขึ้น..อากาศเย็นๆดูอุ่นขึ้นทันที
“คิบอม...” เสียงเล็กร้องเรียก....เจ้าของชื่อขานรับในลำคอ
“ฉันคิดถึงฮยอกแจจังเลย ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้” บ่นกระปอดกระแปดตามประสาเพื่อนรักที่ต้องห่างไกลกัน..ก็เขาไม่เคยห่างจากฮยอกแจเลยนี ถ้าไม่นับเวลากลับบ้านกับเวลาที่ไปเที่ยวกับคิบอม เขาก็จะอยู่กัยฮยอกแจตลอดเลย แล้วอยู่ดีๆก็ไม่ได้เจอหน้ากันตั้ง 1 ปี มันก็ต้องมีคิดถึงกันมั่งแหละ
“ถ้าดงเฮคิดถึงฮยอกแจมากๆ ดงเฮก็โทรไปหาสิครับ” คิบอมเสนอความคิดเห็น
“ไม่ได้หรอก เมื่อเช้าฉันเจอฮยอกแจในMSN ฮยอกแจบอกว่าวันนี้เปิดเรียนแล้วอ่ะ ฉันกลัวว่าจะไปรบกวน” ดงเฮบอก..เบียดตัวเข้าหาคิบอมมากขึ้น....เมื่ออากาศเริ่มเย็นกว่าเดิม
“งั้นดงเฮก็ส่งE-Mailแทนสิครับ จะได้ไม่รบกวน ยังไงฮยอกจก็ต้องเปิดคอมอยู่แล้ว” เสนออีกหนึ่งแนวทาง
“จริงด้วยสิเนอะ” พยักหน้างึกงักอยู่ในอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น...จ้องหนังเรื่องโปรดตาแป๋วแหวว..ดูเหมือนว่าอารมณ์ของดงเฮตอนนี้จะเริ่มดีขึ้นมากแล้ว....แต่จะว่าไปเมื่อไรฝนจะหยุดตกซักทีนะ..แต่อย่าเพิ่งหยุดก็ดีเหมือนกัน..ผมจะได้กอดดงเฮนานๆ
……………………………………………………
……………………………………….
…………………………..
……………….
……..
..
เวลาช่างผ่านไปอย่างช้าๆ....รายชื่อนักแสดงเลื่อนขึ้นในตอนท้ายของเรื่องพร้อมเพลงประกอบที่เพราะจับใจ...ประกอบกับเสียงสายฝนที่แผ่วเบา...คิบอมบรรจงจัดท่านอนให้ดงเฮที่หลับคาไหล่ของเขาอย่างเบามือที่สุดเพื่อป้องกันไม่ให้ตื่น...เดินไปเอาแผ่นออกจากเครื่อง....ท้องฟ้าหลังฝนยามนี้ชั่งดูสดใส..แสงแดดจางๆกำลังแทรกตัวผ่านระหว่างเมฆสีบริสุทธ์...อากาศกำลังเย็นสบาย...ถ้าเบื้องหน้าของผมเป็นทะเลก็คงจะดีไม่น้อย...ดงเฮเองก็คงจะมีความสุข
วงแขนเล็กสวมกอดจากด้านหลัง...สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นที่ตรงแผ่นหลัง...คิบอมเผยยิ้มออกมา...ผมชอบบรรยากาศแบบนี้จังเลยครับ....ไม่บ่อยนักที่ดงเฮจะกอดผมจากด้านหลัง....หันกลับมามองคนหน้าสวย....มือหนายกขึ้นลูบพวงแก้มขาวที่แดงระเรี่ยเพราะอากาศ....จรดริมฝีปากลงบนปากนุ่มช้าๆ...ดงเฮหลับตาลงรับสัมผัสที่แสนคุ้นเคยและอ่อนหวาน...เผยอปากขึ้นเพื่อเปิดโอกาสให้ลิ้นซุกซนได้เข้ามาสำรวจ...รสจูบที่คิบอมมอบให้เขา..ยังคงหวานละมุนเหมือนทุกครั้ง...ดงเฮคงจะละลายลงไปกองกับพื้นถ้าไม่มีมือหนาโอวกอดเอวบางของเขาไว้....และไม่นานคิบอมก็ถอนริมฝีปากออก
“อุ่นจังเลย คิบอม” ซบลงกับอกของชายหนุ่ม...วงแขนเล็กยังคงกอดรัดผมไว้แน่น..แต่ไม่ทำให้รู้สึกอึดอัด...คิบอมก้มลงสูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่ม...ผมของดงเฮยังคงหอมเหมือนเดิม...กลิ่นหอมจางๆที่ทำให้เขาหลง...กอดอุ่นๆที่ทำให้ผมรักเขามากขึ้นทุกวัน
“คิบอม....”
“....ทำไมคิบอมถึงรักฉันล่ะ” เสียงเล็กเอยถามอย่างแผ่วเบา...เงยหน้าขึ้นมาสบตากับคิบอม
“ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้ล่ะครับ หือ” ยกมือขึ้นบีบจมูกเจ้าของคำถามเบาๆ
“ก็คิบอมมีตัวเลือกตั้งมากมาย มีผู้หญิงดีๆเข้ามาตั้งเยอะแยะ ทำไมคิบอมถึงใม่เลืกคนพวกนั้นล่ะ”
“แล้วดงเฮไม่ดีตรงไหนหรอครับ” ย้อนกลับคนชั่งถามบ้าง
“ก็ฉันนิสัยไม่ดีจะตาย ทั้งขึ้นหงุดหงิด โวยวาย แถมยังชอบเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ไม่เห็นว่าจะมีตรงไหนที่คิบอมจะชอบได้เลยนิ”
“นั้นแหละที่ทำให้ผมชอบคุณ ดงเฮ” ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจในคำตอบที่ได้รับ...แต่ก็ทำให้หน้าใสแดงระเรื่อขึ้นได้
“ผมชอบคุณที่คุณเป็นคุณ ดงเฮขึ้หงุดหงิดโวยวาย แต่ความหงุดหงิดโวยวายของดงเฮก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อน เพราะดงเฮไม่เคยหาเรื่องใครก่อน ผิดหรอที่ดงเฮเอาแต่ใจ ในเมื่อผมเองก็ชอบตามใจ ผมชอบดงเฮที่ตรงนี้ครับ...” ยกมือขึ้นชี้บริเวณอกช้างซ้ายของดงเฮ “ที่ใจครับ ดงเฮเป็นจิตใจดี ดงเฮเป็นคนน่ารัก ไม่ว่าใครอยู่ใกล้ก็คงต้องหลงรัก และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่ตกหลุมคุณ จนไม่สามารถมองใครได้อีก เข้าใจหรือยังครับ” ดงเฮยิ้มกว้างกับคำตอบ...ซบลงกับอกอุ่นๆนั้นอีกครั้ง...เขาเลือกไม่ผิดเลยจริงๆ...ที่คิดจะรักผู้ชายอย่างคิม คิบอม ....คนที่คอยเอาใจเขา..คนที่คอยดูแลเอาใจใส่เรื่อยมา...คนที่คอยอยู่ด้วยเวลาที่เหงา...คนที่คอยซับน้ำตาเวลาที่เขาเสียใจ...นอกจากฮยอกแจแล้ว...ก็คงไม่มีใครที่ไหนแล้วที่สามารถรับนิสัยเสียๆของผมได้
“รักคิบอมจังเลย”
“รักดงเฮเหมือนกันครับ”
……………………………………………………
……………………………………….
…………………………..
……………….
……..
..
เซ็ง
คำนี้ผุดขึ้นมาในหัวของดงเฮเป็นรอบที่ร้อย ในช่วงเวลา 2 ชั่งโมง ก็อยู่ๆดี พ่อของคิบอมก็เรียกคิบอมมาพบ บอกว่ามีธุระด่วนมากๆ นี่คิบอมหายเข้าไปเป็นชั่วโมงๆแล้วน่ะ ไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกันนักหนา คนนั่งรอเบื่อนะเนี้ย
อ่ะ นั้นออกกันมาแล้ว
“หวังว่าแกจะเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดน่ะ” ผู้เป็นพ่อกล่าวเสียงจริงจัง ก่อนที่จะก้าวออกไป ดงเฮรีบเดินตรงเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนหน้าไม่ค่อยดีอยู่ จะมีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าน้า
“คิบอม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า หน้าคุณดูไม่ดีเลย” ถามออกไปอย่างที่ใจคิด ถ้าเป็นเขาล่ะก็ยังไงคิบอมก็ต้องบอกอยู่แล้ว เพราะว่าเราเคยสัญญากันไว้ ว่าจะไม่มีความลับต่อกัน
“ไปเถอะ” คิบอมไม่ตอบ ฉุดข้อมือบางเดินออกไปจากจุดนั้น เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่น่ะ
…………………………………….
…………………..
……..
…
“คิบอม...” เอยเสียงเรียกอีกครั้ง คิบอมยังไม่ยอมเอยปากพูดอะไรสักคำหลังจากที่ลากผมออกมา ผมไม่ชอบบรรยกาศอันแสนจะชวนให้อึดอัดใจแบบนี้เลย
“คิบอม กำลังมีเรื่องปิดบังฉัน”
เอี๊ยดดดดดดดดดดดด
คิบอมเหยียบเบรกในทันที โชคดีที่ไม่มีรถตามหลังมา น้ำเสียงแบบนั้น ผมไม่ได้ยินมันนานแล้ว ครั้งสุดท้ายก็เมื่อนานมาแล้ว ดงเฮรู้ ผมเองก็อยากบอก แต่เรื่องนี้ มันพูดยากเหลือเกิน
“คิบอมผิดสัญญา”
“คุณเชื่อใจผมมั้ย” คิบอมชิงพูดตัดขึ้นมา แม้ไม่มองหน้า แต่ก็รับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่แปลกออกไป เสียงเรียบที่เจือไปด้วยความไม่สบายใจ ทำไมอยู่ดีๆคิบอมถึงถามแบบนี้ล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
“เราคบกันมานานขนาดนี้ คิบอมยังมีคำถามแบบนี้อยู่ในหัวอีกหรอ” ความน้อยใจเล็กๆ ถูกแผ่ออกมา ถ้าไม่ให้ผมไว้ใจคนที่ผมรักที่สุด แล้วจะให้ผมไปไว้ใจใครที่ไหน ผมกับคิบอมคบกันมาหลายปี แต่วันนี้คิบอมกลับถามผมแบบนี้ มันหมายความว่ายังไงกัน
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น คิม คิบอม”
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมขอให้คุณเชื่อใจผม คุณจะต้องเชื่อผมคนเดียว ไม่ว่าดงเฮจะได้ยินคนอื่นเขาพูดว่าอะไร
ก็ตาม คุณสัญญากับผมได้ใช่มั้ย” ถ้อยคำถูกเอยออกมา พร้อมกับความเงียบที่เข้าปกคลุมภายในรถอีกครั้ง คำพูดของคิบอม ทำให้ดงเฮต้องใช้ความคิดอย่างหนัก ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อใจ แต่กำลังคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ คิบอมไม่เคยเป็นแบบนี้ คิบอมไม่เคยถามหาความเชื่อใจจากเขา เพราะดงเฮเองก็เชื่อใจคิบอมมาโดยตลอด เรื่องที่เกิดขึ้นจะต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาซะแล้ว
“ฉันเชื่อใจคุณ คิบอม”
และผมจะต้องรู้ให้ได้ ว่ามันคือเรื่องอะไร
ณ ร้ายขายสัตว์เลี้ยงที่ใหญ่ที่สุดในปังกิ่ง
เสียงกระดิ่งที่แขวนไว้หน้าประตูดังขึ้น เมื่อประตูถูกเปิดออก เจ้าของร้านกล่าวต้อนรับลูกค้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เช่นเดิมกับเหล่าสัตว์น้อยใหญ่ที่พากัน ส่งเสียงต้อนรับผู้มาเยือน ฮันกยองเดินนำเข้าไปในร้านอย่างคุ้นเคยเพราะเป็นร้านที่มาประจำ ส่วนฮยอกที่เดินตามเข้ามานั้น ดูจะตื้นเต้นกับบรรดาน้องหมาแสนน่ารักมิใช่น้อย
อ๊ายยยยยยยย น่ารักๆทั้งนั้นเลย >__________< ดูตัวนั้นสิ เหมือนปอมปอมเลย แต่ปอมปอมตัวจริงเสียงจริงของผมน่ารักกว่าเยอะ แต่จะว่าไป หมอนี้พาผมมาร้านนี้ทำไม
“คุณฮันกยอง วันนี้จะรับอะไรดีค่ะ” เจ้าของร้านสาวสวยเดินเข้ามาทักทายอย่างเป็นกันเอง ให้เดาเขา 2 คนต้องเคยมี สัมติ่ง กันเน่เลย แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับผมนิ แล้วผมเดาทำไม
ฮันกยองหันไป พูดบางสิ่งบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจกับเจ๊คนนั้น ก่อนที่จะหันมาพูดกับผม อ่อ นึกว่าลืมว่าพาผมมาด้วยไปแล้วซะอีก
“นายอยากได้ไปเลี้ยงสักตัวมั้ยล่ะ”
“นายซื้อให้ป่ะล่ะ”
“งั้นเลือกได้เลย”
“จริงดิ” ว้าวๆๆ ขอชมมันคำหนึ่ง ไอ้ใจดี มันใจดี แต่ผมใจง่าย พอเขาบอกว่าจะซื้อให้แค่นั้นแหละ ก็รีบวิ่งเข้าไปในดงน้องหมาที่แสนจะน่ารัก เอาตัวไหนดีหว่า น่ารักทั้งนั้น โอ๊ยยย เลือกไม่ถูกอะ รักพี่เสียดายน้อง รักน้องเสียดายพี่ อ่ะ เอาตัวนี้ดีกว่า เจ้าตัวนี้หน้าเหมือนปอมปอมอย่างกับแกะ เพื่อจะคลายความคิดถึงเจ้าตัวนั้นลงบ้าง
“เอาตัวนี้ๆ” ฮยอกแจเอื้อมมือไปอุ้มเจ้าตัวขนปุกปุยขึ้นมา ท่าทางว่ามันก็จะชอบฮยอกแจไม่น้อย ดูมันดีใจ ที่ฮยอกแจอุ้ม
“เหมือนปอมปอมเลย” ฮันกยองพูด เข้าหู แต่ไม่เข้าสมองฮยอกแจเลยแม้แต่น้อย เพราะมัวแต่ลั้นลากับน้องหมอในมือ หลังจากที่ฮันกยองจ่ายตังค่าของกับค่าน้องหมาของฮยอกแจเรียบร้อยแล้ว พวกเขาก็ขึ้นรถ มุ่งหน้ากลับบ้าน ตามคำตอบของฮันกยอง
“แล้วนายจะตั้งชื่อมันว่าอะไรล่ะ” ฮันกยองถามขึ้น เออนั้นดิ ชื่ออะไร จะให้ชื่อปอมปอมก็ไม่ได้ ชื่ออะไรดีหว่า พิจารณาๆ
“ไม่รู้อะ ยังคิดไม่ออก แต่ว่ายังไงก็ชอบใจนะ ที่ซื้อให้”
“เปลี่ยนคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ป่ะ”
“เปลี่ยนเป็นอะไร”
“กลับถึงบ้าน นายก็จะรู้เอง หึหึ”
ผมคืนหมามันตอนนี้ทันมั้ยคร้าบบบบ TT-TT
TBC.
ขอโทษเป็นร้อยๆครั้วจริง
คือพอลงจากรถ ก็รับมาอัพให้ครบร้อยทันที
ความคิดเห็น