คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : You Is My Change 五 100%
ห้าว ว ว ว
ผมตื่นเช้าขึ้นมาด้วยอาการง่วงนิดๆ วันนี้ต้องตื่นเช้าเป็นพิเศษครับ เพราะว่าวันนี้ผมจะได้ไปโรงเรียนแล้วน่ะสิ อ่า...การเรียนที่รัก ผมรู้สึกมึนๆเล็กน้อย สงสัยว่าจะน้อยไม่พอ เออ ก็กว่าที่ผมหนีจากอีตาฮันกยองมาได้ ก็ปาเข้าไปเกือบตี 2 ครึ่ง หลังจากนั้นก็อีกพักใหญ่ๆเลยล่ะครับกว่าผมจะหลับ เอาเปป็นว่าผมควรจะรีบไปอาบน้ำใช่มั้ยครับ ก่อนที่ผมจะหลับลงไปอีกรอบ ถ้าหลับคราวนี้มีหลังเที่ยงโน่นแหละครับว่าจะตื่น
หลังจากที่ผมอาบน้ำและแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนที่แสนจะสวยงาม แอบชอบตรงที่มันมีเนคไทนี่แหละ และขระที่ผมกำลังจะเปิดประตูออกไป ก็เป็นจังเดียวกันกับสัญญาณของ MSN ที่ดังขึ้น พร้อมกับเด้งหน้าต่างสนทนาขึ้นมา สงสัยว่าผมจะลืมเปิดมันตั้งแต่เมื่อคืน
LDH LOVELOVE KKB say:
อันนยองฮยอกแจ!! สบายดีหรือป่าว
LHJ LIVE IN CHINA say:
ก็สบายดี ดงเฮล่ะ
LDH LOVELOVE KKB say:
ก็โอเค นี่รายงานที่ฉันให้นายช่วยทำน่ะ ฉันได้คะแนนเต็มด้วยล่ะ ขอบคุณมากนะที่ช่วย
LHJ LIVE IN CHINA say:
ไม่เป็นไรหรอก
LHJ LIVE IN CHINA say:
ดงเฮฉันต้องไปก่อนนะ วันนี้เปิดเรียนแล้วล่ะ
LDH LOVELOVE KKB say:
อืมๆๆ แล้วคุยกันใหมน้า บะบาย
LHJ LIVE IN CHINA say:
บาย
ประโยคสุดท้ายถูกส่งออกไป ก่อนที่จะกดปิดโปรแกรม นึกถึงหน้ายิ้มๆของเพื่อนรัก แล้วก็อดคิดถึงไม่ได้ เขากับดงเฮเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ เฮ้อ ป่านนี้ดงเฮจะเป็นยังไงบ้างนะ จะยังเอาแต่ใจกับเจ้าหมอนั้นอยู่หรือป่าว
หยุดความคิดลงแค่นั้น ก่อนที่จะลุกขึ้น เปิดประตูออกไป
“อรุณสวัสดิ์จ้ะ หนูฮยอกแจ ทานข้าวเช้าก่อนสิจ๊ะ” เสียงคุณป้าดังขึ้น เมื่อหันมาเห็นผม
“ไม่ดีกว่าครับ พอดีไม่ชอบทานข้าวเช้า” ผมส่ายหน้าปฏิเสธ คุณป้าพยักหน้ารับรู้ หันไปสั่งอะไรบ้างอย่ากับคุณแม่บ้าน แล้วหันไปสนใจหนังสือพิมพ์ในมือต่อ
“เออ คุณป้าครับ แล้ว ฮันกยองล่ะครับ” สาบานได้ว่าผมถามตามมรรยาท ซึ่งถ้าไม่ถามก็ได้ แล้วผมถามทำไม
“นั้นสิ ป้าก็ยังไม่เป็นเหมือนกัน ................. เอ๋เหมยลี่หายไปไหน เออ รบกวนหนูฮยอกแจไปตามฮันกยองให้ป้าหน่อยได้มั้ยจ๊ะ” นั้น งานเข้า อยากจะตบปากตัวเองจริงๆ ถามทำไม แต่ก็ต้องจำใจ พยักหน้าตอบตกลงอย่าง ปฏิเสธไม่ได้
ผมเดินคอตกขึ้นมาชั้นบน มือยกขั้นตบปากที่ไม่รักดีของตัวเอง เบาๆ ก่อนที่จะหยุดลงที่หน้าประตูห้องนอนของลูกชาคนเดียวของบ้านที่คาดว่าหน้าจะยังไม่ตื่น ตื่นได้ก็เก่งแล้ว เมื่อคืนกลับมาตั้งตี 2 กว่า
ก๊อกๆๆๆๆ
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
ก๊อกๆๆๆๆ
ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
ก๊อกๆๆๆๆ
ก็ยังไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก
“มันจะบ้านกินบ้านกินเมืองอะไรขนาดนี้ฟ่ะ” ฮยอกแจเริ่มหัวเสียเล็กๆ เมื่อตนเคาะประตูไป สามรอบแล้ว แต่ก็ยังไม่มีวี่แววที่เจ้าของจะมาเปิดประตูให้เลยแม้แต่น้อย
‘ถ้าเคาะเกิน 2 รอบ แล้วยังไม่เปิด ก็เข้าไปได้เลยนะ’
คำกล่าวของคุณป้าเมื่อกี้แล่นเข้ามาในสมองของผม เออ เมื่อกี้กี่รอบหว่า อ้อ 3 รอบ หว่า 3 รอบ นั้นก็แสดงว่าผมก็ต้องเข้าไปใช่มั้ยๆ คนอ่านเข้าไปแทนผมได้ม่าอ่ะ ไม่ได้หรอ ผมต้องเข้าไปเอง
“เอาว่ะ..” ไหนๆก็ไหนแล้ว สูดหายใจเข้าปอดลึกๆ มือเรียวจับที่ลูกบิดประตู ก่อนที่จะค่อยเปิดมันเข้าไป
ภายในห้องยังคงมืนสนิท ไม่มีแสงสว่างใดที่จะสามารถเล็ดลอดเข้ามาได้ คงเป็นเพราะเจ้าของห้องไม่ชอบแสงแดดล่ะมั่ง ตกลงว่าหมอนี้เป็นคนหรือแวมไพร์ครับ ก็แบบไม่ชอบแดด มิน่าล่ะถึงชอบเที่ยวกลางคืน
ฮันกยองยังคงขดตัวอยู่ใต้ผ้าห้มสีทึ้บ และก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นง่ายๆด้วย เอาไงดีว่าเรา ปลุกไงดี
“นี่...นาย..ตื่นได้แล้ว” วิธีแรก เอาเท้าเขี่ย (เออ คือป๋าไม่ใช่ตัวอะไรน่ะ ฮยอกแจ)
“...”
“นี่ๆๆ” เอานิ้วชี้จิ้มๆๆๆ
“....”
“นี่ๆๆ นาย ตื่นได้แล้วจานอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนห๊ะ!!” เริ่มหมดความอดทน กระโดดขึ้นนั่งบนตัวก่อนที่จะลงมือเขย่าคนข้างล่างเอาเป็นเอาตาย
หมับ!!
“O.O” ฮันกยองพลิกตัวคว้าเอาร่างบางที่อยู่ข้างบนให้ลงมานอนอยู่บนเตียง ด้วยความเร็วแสง สงสัยว่าคุณป้าจะลืมบอกวิธีที่ใช่ปลุกแบบที่คนปลุกจะปลอดภัย ฮยอกแจนอนราบอยู่บนเตียง ที่มีคนขี้เซาคร่อมอยู่ข้างบน ดวงตาเบิกกว่าด้วยความตกใจ ใครก็ได้ช่วยผมด้วย
“ใครใช้ให้นายมารบกวนเวลานอนอันมีค่าของฉัน” เปิดเปลือกตาดูคนใต้ล่างก่อนที่จะเอยเสียงเข้ม “ไม่รู้หรอว่าฉันไม่ชอบ”
“ฉันจะไปรู้ได้ไง คุณป้าบอก ฉันก็ทำตามเท่านั้นเอง” ปากเร็วความคิด ดวงตาคมเข้มจ้องมอง อย่างคาดโทษ
“แล้วอีกอย่าง นายก็ควรจะตื่นได้แล้ว นีมันวันเปิดเรียนวันแรกนะ นายจะพาฉันไประ.....” เสียงฮยอกแจขาดหายไป คำพูดทุกคำถูกลงไป เมื่อฮันกยองก้มลงจูบปิดปาก!!
“อือ!!.” ครางในลำคอ เมื่อก็ทั้งผลักทั้งดันฮันกยองออกแต่ก็ไม่เป็นผล และไม่นานฮันกยองก็ถอนริมฝีปากออก
“นี่ สำหรับการที่นายเข้าห้องฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต” เอยขึ้น ก่อนที่จะกมลงจูบอีกครั้ง
“อือ!!”
“นี่ สำหรับการที่นายส่งเสียงโวยวายเมื่อกี้” ก่อนจะจูบลงไปอีกครั้ง
“อะไรอีกล่ะ” ฮยอกแจชิงพูดขึ้นมาก่อน
“เปล่า ครั้งนี้ฉันอยากจูบเอง”
ตึกตึกตึก..ได้ยินเสียงอะไรมั้ยครับ..ตึกตึกตึก... เสียงหัวใจของผม มันเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว
“ไอ้..บ้า!!” ว่าก่อนที่จะรีบวิ่งออกมา
ปัง!!
เสียงหิดประตูดังขึ้น พร้อมกับฮยอกแจที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู มือยกขึ้นถูริมฝีปากอย่างแรงจนมันแดงมากกว่าเดิม ภายในใจคิดอยากจะด่าชายหนุ่มให้แรงกว่านี้ แต่เขากลัวว่า ถ้าเขาอยู่ในห้องนั้นนานกว่านี้ เขากลัวว่า ฮันกยองจะได้ยินเสียงหัวใจดวงน้อยที่เต้นแรงจนแทบจะกระเด็นออกมา
“นี่ ฮยอกแจนายจะไม่คิดจะพูดอะไรบ้างหรือไง” ฮันกยองเอยถามขึ้น เมื่อความอดทนหมดลง เขาไม่อบความเงียบ และคนข้างๆก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรตั้งแต่ออกมาจากห้องเขา เอาแต่นั่งมองออกไปข้างนอก
“...” ไม่มีสัญญาณตอบรับ
“นี่ ฮยอกแจ”
“นายจะเรียกชื่อฉันทำไมนักหนาห๊ะ กลัวลืมหรือไง” ในที่สุกฮยอกแจก็ยอมออกปาก สงสัยจะรำคาน
“ก็นายไม่ยอมพูด นั่งนิ่งอยู่ได้ เดี๋ยวคนอื่นก็เข้าใจว่าฉันขับรถพาหุ่นไปโรงเรียนหรอก”
“ฉันไม่อยากพูดกับนาย”
“แต่ตอนนี้นายกำลังพูดกับฉันอยู่^^” พูดด้วยน้ำเสียงลั๊นลาสุดๆ
“...”
“เฮ้ยๆ อย่าเงียบอีกดิ ดีกันน่ะๆๆ” พูดพลางชูนิ้วก้อยขึ้นมา ฮยอกแจเหล่มามองเล็กน้อยก็ยังไม่ยอมพูดอะไร แล้วจะให้ผมพูดอะไรล่ะครับ แค่นี้ผมก็ทำตัวไม่ถูกแล้ว ให้ผมนั่งร่วมรถกับคนที่เพิ่งจะพรากจูบแรกของผมไป ฆ่ากันเลยดีกว่า แถมหมอนี้ก็ยังทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกต่างหาก ผมอยากจะบ้าตาย
“นี่ ถึงโรงเรียนแล้วน้า นายยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ” ฮันกยองหันมามองหน้าฮยอกแจมาจอดรถเข้าที่เรียบร้อยแล้ว มือทั้งสองข้างจับหน้าฮยอกแจให้หันมาทางตน แต่ฮยอกแจกลับหลบสายตาไม่มองหน้าของเขา
“นายควรจำทำใจได้แล้วนะ ของมันเสียไปแล้ว” พูดเหมือนปลอบ
“ไอ้บ้า! พูดอย่างกับว่าฉันเสียตัวให้นานแล้วงั้นแหละ” ยอมพูดอีกครั้ง เมื่อเหลืออดเต็มทน ผมล่ะอยากจะกระโดดออกไปจากรถเสียเดียวนี้เลย คือแบบไม่ต้องจ้องหน้าผมขนาดนั้นก็ได้ คือเป็นคน เขินเป็นนะเฟ้ย ผู้ชายก็เหอะ
“เอาน่า ไหนๆ มันก็เกิดขึ้นแล้ว ทำตัวให้ชินเข้าไว้ก็แล้วกัน เพราะนายยังต้องเจออะไรอีกเยอะ หึหึ”
“ไอ้บ้า พูดอะไร ฉันไปเรียนดีกว่า” สะบัดหน้าให้หลุดพ้นจากมือนั้นก่อนจะก้าวลงจากรถคันงาม ฮันกยองยกยิ้มก่อนที่จะลงจากรถบ้าง ขาสูงก้าวทันร่างบางจนกลายเป็นเดินคู่กัน สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เขาทั้งคู่ ฮันกยองไม่ได้รู้สึกอะไรกับสายตาเหล่านั้น คงเป็นเพราะเขาคงชินแล้วล่ะมั้ง ส่วยฮยอกแจที่ยังไม่เคยชินกับสถานการณ์แบบนี้ ก็เก็บความไม่เคยชินเหล่านั้นไว้ข้างในไม่แสดงออกมา
“นายบอกว่าจะไปเรียน นายรู้หรอว่า ห้องเรียนอยู่ไหน” ฮันกยองเอยถามขึ้น
“รู้ ฉันไม่ได้โง่” ตอบกลับในแบบฉบับของตนเอง
“งั้นนายก็ต้องรู้ว่า ต้อยอยู่ห้องเดียวกับฉัน” ฮยอกแจนิ่งไป เออ..อันนี้เขาไม่รู้
“หมดเวลาอึ้งแล้วคนสวย ไปเรียนกันได้แล้ว” หันมาบอกคนที่ยืนรอโหลดอยู่ คว้ามือนิ่มมาจับไว้ก่อนที่จะจูงไปห้องเรียนด้วยกัน โดนที่ไม่แคร์สายตาที่แอบอิจฉาของคนอื่นเลย
“เอาล่ะนักเรียน วันนี้ก็คงไม่มีอะไรมาก เด็กเก่งอย่างเราไม่มีการย้ายห้อง ก็คงรู้จักกันหมดแล้ว ส่วนคนที่มาใหม่ ก็ทำความรู้จักกันเอง ก็แล้วกัน ฉันขึ้นเกียจแนะนำ ขอตัวนะ...อ้อ พวกเธอจะออกจากโรงเรียนได้ก็ต่อเมื่อหลังเที่ยวเท่านั้นน่ะ ไปล่ะ” อาจารย์คนสวย เข้ามาพูดๆๆ แล้วก็เดินออกไป เออ..อาจารย์ใช้ช่วงไหนหายใจอ่ะครับ ผมยังเหนื่อยแทนเลย แต่ก็ดีเหมือนกันน่ะ ผมส่าอาจารย์คนนี้สวยแบบแปลกๆนะ ฮ่าๆๆ ผมคงยังไม่ชินกับผู้หญิงตาตี่ล่ะมั่ง
“ไปเหอะ ฮยอกแจ” ว่าพลางยืนขึ้น ปลายตามองร่างสูงอย่างงงๆ ไปไหน ไปทำไม
“ฉันไม่ทนอยู่ที่โรงเรียนโดยที่ไม่ได้เรียนหรอกนะ”
“แต่มันยังไม่เที่ยงเลยน่ะ” เถียงกลับตามคำพูดของอาจารย์ตาตี่ และเขาเองก็ไม่อยากจะทำผิดกฎตั้งแต่วันแรกหรอกนะ ยิ่งเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอย่างเขาแล้วล่ะก็ ยิ่งต้องระวัง
“ไปเหอะน๊า ไปเร็ว” ฉวยข้อมือบาง..ก่อนจะลากออกจากห้องไป..ดีที่คว้ากระเป๋าไว้ได้ทัน แต่เขาจะออกไปได้ยังไงล่ะเนี้ย ทำอะไรคิดถึงกันมั่ง
“นี่ๆ เราออกไปได้จริงๆหรอ” นิ้วเรียวจิ้มลงบนแขนข้างหนึ่งของฮันกยอง ใจหนึ่งก็อยากออกไป แต่อีกใจก็หวั่นๆ เขาหันมามองหน้า แต่ไม่ตอบอะไร ทำการสตาร์ทรถ ก่อนที่จะเคลื่อนออกไป
ฮยอกแจนั่งอยู่เงียบๆไม่ได้ถามอะไรต่อ แต่เท่าที่ดูข้างนอกแล้วนี้ไม่ใช่ทางออกไปประตูใหญ่ของโรงเรียนเป็นแน่ ถึงเขาจะดูแผนที่ของโรงเรียนนี้มาบ้างแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ไปซะทุกจุดหรอกนะ ถ้าจะให้เดาทางนี้ก็คงจะไปหลังโรงเรียนสินะ
และมันก็เป็นอย่างที่เขาคิด ฮันกยองหักเลี้ยวไปทางหลังเรือนเพาะชำก็พบเข้ากับประตูบานใหญ่อีกหนึ่งบาน แต่ดูท่าทางว่าจะไม่ค่อยได้ใช้งานสักเท่าไร
“รออยู่นี่น่ะ” ว่าพลางเดินลงไป..ฮยอกแจพยักหน้าเล็กๆ ปลายตามองแผ่นหลังของคนข้างนอก ไม่นานประตูบานนั้นก็ถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่เดินกลับมาขึ้นรถ หมอนี่มีกุญแจเปิดด้วยหรอ ดูท่าทางว่าจะชำนาญ สงสัยจะทำบ่อย ฮันกยองเปิดประตูก่อนที่รถจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้ง
ว่าแต่เจ้าหมอนี่มันจะพาผมไปไหน
“นี่..”
“ไม่ต้องถามมากเดี๋ยวถึง นายก็รู้เอง” เกลียดนักคนรู้ทัน
TBC.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ข้าน้อยลงให้ครบร้อยแล้งนะคะ ตอนที่พิมพ์มันก็ยาวดีอ่ะ
ไงพอมันลงเหมือนมันหดได้งี้อ่ะ
เกรดของข้าน้อยออกแล้วนะคะ แทบเอาหัวโขกอากาศตาย
เกรดตกลงอย่างหน้าใจหาย ข้าน้อยได้เกรด 3.39 ค่ะ น้อยมากอ่ะ
เทอมแรกสอบได้ที่ 3 เทอมนี่โดนทีบมาอยู่ที่ 17
หูชาหมดแล้ว เพราะแม่เรียกอบรมทันทีที่เห็นเกรดของข้าน้อย ฮือๆๆ
แต่ไม่เป็นไร ปีหน้าข้าน้อยจะเอา 3.5 มานอนกอดให้ได้ คอยดู//มุ่งมั่นๆ
ปล.ขอบคุณทุกๆคอมเม้นที่ยังไม่ลืมกันน่ะค่ะ เข้ามาแล้วก็ปลื้มไจ
แอบเห็นมีแฟนพันแท้เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน ว้าวๆๆ
นั้นแน่ อยากรู้ล่ะสิ ว่าป๋าจะพาฮยอกไปไหน
อดใจรอกันอีกนิดนะค่ะ
รักทุกคนน่ะ จู๊ฟๆ
ความคิดเห็น