คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : You Is My Change 四
“….ดงเฮ.....ฉันส่งรายงายไปให้แล้วนะ.......อืมๆ.....ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกัน.....แล้วคิบอมล่ะ......อืม คิดถึงเหมือนกัน.....บาย” ผมกดวางสาย หน้าจอโทรศัพท์แจ้งเวลาในการโทรก่อนที่จะกลับเป็นหน้าจอปกติ รูปผมที่ถ่ายคู่กับสัตว์เลี้ยงตัวโปรดปรากฏขึ้น ผมนิ่งไปเล็กน้อย อ่าส์ ผมคิดถึงมันจังเลยครับ ผมไม่เคยต้องจากมันนานขนาดนี้เลยนะเนี้ย หวังว่ากลับไปมันคงจะยังจำผมได้นะ
“หมานายหรอ น่ารักดีเนอะ” เสียงหนึ่งเอยขึ้นข้างๆหู
“อืม เฮ้ย!!...นี้นายเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรห๊ะ” ผมเผลอตอบไป ก่อนที่จะสำนึกได้ หันไปถามเจ้าของเสียงนั้นอย่างเอาเรื่อง ลูกชายเจ้าของบ้านนี้นี่ไม่มีมรรยาทจริงๆนึกอยากจะเข้าก็เข้านึกอยากจะออกก็ออก
“ก็ตั้งแต่ นายเริ่มคุยโทรศัพท์นั้นแหละ” ไอ้คนจีนไม่มีมรรยาท เข้ามาตั้งนานแล้วไม่คิดจะส่งเสียงสักคำ
“แล้วนายเข้ามาทำไมไม่ทราบห๊ะ ห้องนาย อยู่ฝั่งโน่น หลงบ้านตัวเองหรือไง” ผมถามกลับไป จริงๆนะ ไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรจะต้องหาเรื่องเข้าห้องผมทุกทีไป
“ใช่ฉันหลง....แต่ฉันหลงนายน่ะ ...ไม่ได้หลงทาง”
โดนไป 1 ดอก
“บะ..บ้า” โดนอีกแล้วครับ ผมโดนอีกแล้ว ผมไม่อยากหันไปมองหน้ามันเลยอ่ะตอนนี้ ไม่เห็นเองก็รุ้สึกได้ หน้าของผมร้อนแปลกๆ และมันก็คงแดงมากๆด้วย ให้ตายเถอะ ใครก็ได้พาผมไปหาหมอที หัวใจอขงผเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว
“หึหึ” ฮันกยองยิ้มออกมาพลาส่งเสียงหัวเราะในลำคอ เมื่อเห็นทางท่าแปลกของฮยอกแจที่พยายามก้มหน้าก้มตาเหลือเกิน เขาหน้าแดงด้วยล่ะผมเห็นๆ ซ่อนไม่มิดหรอกน้า ฮ่าๆ
“ว่าแต่คนอย่างนายเลี้ยงหมาได้ด้วยหรอ นึกว่าวันๆจะเอาแต่อ่านหนังสือซะอีก” ไม่พูดเปล่า แย่งโทรศัพท์จากมือเจ้าของมาเปิดดูรูปดังกล่าวอีกครั้ง
“ว่าแต่มันชื่ออะไร”
“ปอมปอม ฉันขึ้เกียจคิดก็เลยตั้งตามพันธ์ของมัน” ฮยอกแจตอบ ฮันกยองพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ พลางกดเข้าไปดูรูปโน่นอื่นในเครื่อง จนร่างบางต้องโวยขึ้น
“นี่ๆ น้อยๆหน่อย โทรศัพท์ฉันน่ะ ไม่ใช่ของนาย ที่จะได้มากดโน่นกดนี้ แล้วก็ออกไปได้แล้ว ฉันจะอาบน้ำ ไป..ไป ชิ่วๆ” ฮยอกแจพยายามหาข้ออ้าง ที่จะให้คนร่างสูงอกไปจากห้องของตนให้ได้ ก่อนที่เขาจะโดนอะไรไปมากกว่านี้ แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ รอยยิ้มอันแสนเข้าเล่ห์แทน
“ฮยากอาบน้ำก็ไม่บอก ป่ะ ฉันอาบให้”
“เฮ้ย!!”
ฮันกยองช้อนตัวอันแสนจะบอบบางของฮยอกแจเข้าไว้ในท่าเจ้าสาว ใบหน้าขาวๆของฮยอกแจแดงขึ้นอีกครั้ง เมื่อไปซบอยู่ตรงอดแกร่งของอีกคน ก่อนที่จะพยายามร้องให้อีกฝ่ายปล่อยตนลง
“นี่ปล่อยฉันน่ะ” ความพยายามครั้งที่ 1
“ก็นายบอกว่าอยากอาบน้ำไม่ใช้หรอก ไปสิ อาบน้ำกัน” ยังไม่เป็นผล
“คือ ฉันโตแล้ว ฉันอาบเองได้ ปล่อยฉัน” ความพยายามครั้งที่ 2
“อาบคนเดียวมันไม่สนุกหรอกน้า ฉันอาบให้ดีกว่า” ก็ยังล้มเหลวอยู่ดี ถ้ายังงั้นต้องใช้แผนนี้ ท่าไม้ตาย
“นี่ๆๆ ปล่อยเค้าลงเถอะนะๆๆ เค้าอยากอาบน้ำแล้วอ่ะ นะๆๆๆๆ” นิ้วชี้จิ้งลงบนไหล่ ช้อนสายตามองร่างสูง ฮันกยองนิ่งไป ไม่คิดว่าฮยอกแจจะใช้วิธีแบบนี้ แสงไปที่ส่องลงมาสำท้องกับดวงตาโตๆ ทำให้ดวงตาคู่นี้ดูแป๊ว กว่าเดียวหลายเท่า
“ก็ได้” ความพยายามครั้งที่ 3 สำเร็จ!! และทันทีที่ร่าบางถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ฮยอกแจก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูใส่กลอนทันที ทิ้งไว้แต่ฮันกยองที่ยืนไม่เก็จอยู่คนเดียว มือหนายกขึ้นกุมที่อกข้างซ้าย รู้ถึงการเต้นของหัวใจที่แรงจนแทบจะกระเด็นออกมา และเมื่อนึกถึงดวงตาคู่นั้นเมื่อไรก็พลอยทำให้รู้สึกร้อนที่หน้าขึ้นมา
นี่เขากำลังทำอะไรกับหัวใจของผมเนี้ย
“ฮัน จะออกไปเที่ยวอีกแล้วหรอกลูก” เสียงหญิงผู้เป็นแม่กล่าวดักลูกชายที่กำลังจะเดินออกจากบ้านในยามที่คนอื่นเข้ากำลังจะเข้านอน จริงๆก็เป็นแบบนี้ประจำอยู่แล้ว ลูกชายตัวดีออกเที่ยวทุกคืนไป ดีนะที่ไม่ยุ่งเรื่องผู้หญิง ไม่งั้นเขาคงจะบ้าตาย
“แหม แม่ก็ถามผมอย่างนี้เหมือนกันทุกคืนเลยนะครับ งั้นผมก็คงจะต้องตอบเหมือนทุกคืน แล้วผมจะรีบกลับนะครับ....ฟอด” ก้มลงห้อมแก้มผู้เป็นแม่ ก่อนที่จะออกไป แม่ได้แต่ส่ายหน้าเบาๆอย่างปลงๆ หันหน้ามุ่งตรงไปยังบรรดาก็เจอเข้ากับฮยอกแจ
“จะมีใครได้ล่ะหนูฮยอกแจ ก็ลูกชายป้านั้นแหละจ้ะ เขาออกไปเที่ยวอย่างนี้ทุกคืน” คุณกผม เมื่อผมถามว่าใครออกไปไหน ก่อนที่ท่านจะขอตัวไปนอน นี่นายนั้นเที่ยวกลางคืนด้วยหรอเนี้ย มิน่าล่ะถึงได้...ได้.....ได้ เออ ชั่งมันเถอะครับ อากาศตอนนี้ก็หนาวใช่เล่น แต่ทำไมหน้าผมร้อนแปลกๆเนอะ รู้สึกว่าตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี้ มันก็มีเรื่องที่ทำให้ผมไม่เข้าใจตัวเองอีกมากมาย และผมก็ยังหาคำตอบไม่ได้ซะด้วยสิ งั้นเอาไปคิดต่อพรุ่งนี้ก็แล้วกัน วันนี้ผมง่วงแล้ว ผมขอตัวไปนอนก่อนนะคร้าบบบ
เฮือก!!
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก สายตาเหลือบมองนาฬิกา เพิ่งจะตี 2 เองหรอ และเพราะว่าคอแห้งๆของผม จึงทำให้ผมต้องจำใจลุกออกจากที่นอนอันแสนจะอบอุ่น เพื่อลงไปหาน้ำดื่ม บ้านทั้งหลังมีแค่แสงไฟจากหลอดดวงเล็กที่ที่คอยส่องแสงไม่ให้มันมืดมากจนเกิดไป ผมเดินมาถึงตู้เย็น หยิบน้ำออกมาดื่ม และจังหวะที่ผมหันกลับไปปิดตู้เย็นนั้น...
“เฮ้ย!!!” นี่ผมอุทานเป็นรอบที่เท่าไรของวันแล้วเนี้ย และสิ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจนั้น ก็ไม่ใช่อะไร สิ่งมีชีวิตรูปร่างสูงใหญ่ ที่มีนามว่า ฮันกยองนั้นแหละครับ ไอ้บ้านี้มันจะมาแบบปกติเหมือนชาวบ้านชาวช่องบ้างได้ไมเนี้ย
“ฮยอกแจ” เสียงเนิ้บๆ ถูกเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา กลิ่นของเครื่องดื่มแอลกอฮอล์จางลอยมาแตะจมูกของร่างบาง ทำให้รู้ทันทีว่าร่างสูงตรงนั้น สติคงอยู่ไม่ค่อยครบแล้วล่ะ อยู่ด้วยนานคงไม่ปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สินทางที่ดีควรหาทางชิ่งโดยเร็วจะดีที่สุด
“ฮันกยอง คือฉันต้องไปนอน หลบหน่อยดิ” ร่างเล็กพูด พลางพยามดันร่าสูงออกไปเพื่อที่ตนจะได้ชิ่งได้ถนัดๆหน่อย แต่มันไม่เป็นผล ร่างสูงยกมือทั้งสองข้างดันตู้เย็นไว้ และนั้นก็เป็นประตูกั้นไม่ให้ร่างบางหนีไปไหนได้
“ฉันให้นายไปนอนก็ได้ แต่ฉันอยากจะบอกอะไรนายไว้อย่าง ว่าอย่าทำแบบเมื่อตอนหัวค่ำอีก ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน” กล่าวเสียงเบา
“ทำไมถ้าฉันทำอีกนายจะทำอะไรฉัน” โต้กลับตามนิสัย จ้องลึกลงไปในสายตาคู่นั้นที่กำลังจบจ้องตัวเองอยู่ แต่ก็ต้องหลบส่ายไปทางอื่น เมื่อไปอาจทนกับสายตาที่มีแรงดึงดูดคู่นั้นได้
“ก็ถ้าฉันห้ามตัวเองไม่ได้ ฉันก็ไม่รับประกันเหมือนกันว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”
TBC.
------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบไปได้อีกหนึ่งตอน
ว้าว มีคนมาเม้นให้ข้าน้อยเยอะแยะเลย ปลื้มใจๆๆ
มีคนเพิ่มเป็นแฟนพันแท้ด้วย รู้ว่ามีคนชอบก็ดีใจมากๆเลยล่ะค่ะ
ความรู้สึกที่เพื่อนๆชอบเอามาเล่าให้ฟังมันเป็นแบบนี้นี้เอง
ต้องขอบคุณมากๆเลยนะค่ะที่ให้การต้อนรับฟิคเรื่องนี้ของไรเตอร์เป็นอย่างดี
มาๆ เดี๋ยวข้าน้อยจะโค้งคำนับงามให้สักที
//โค้งๆๆ
และข้าน้อยก็เอารูปน้องปอมปอม หรือน้องหมาของฮยอกแจมาให้ยลโชมกันด้วยนะค่ะ
v
v
v
v
v
น่ารักมั้ยล่ะค่ะ น้องปอมปอม
เอาล่ะตอนหน้าจะเป็นยังไงต่อไป ป๋าจะรุกฮยอกยังไงต่อ
ต้องคอยติดตามชอมกันน่ะค่ะ
ความคิดเห็น