คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : You Is My Change 三
“หนู ฮยอกแจล่ะ ฮัน” นายหญิงของบ้านเอยถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา
“หมกตัวอยู่แต่ในห้องตั้งแต่บ่ายแล้วล่ะครับ ไม่รู้ว่าทำไรอะไรของเขา” ผมว่านะตอนนี้ผมคงไม่ได้เป็นลูกชายคนเดียวของบ้านแล้วล่ะครับ คุณแม่ของจะยกฮยอกแจให้เป็นลูกชายอีกคนแน่ๆเลย ก็คนอ่านดูสิครับ เมื่อก่อนนะ พอกลับมาถึงบ้านจะต้องถามหาผมก่อนคนแรก เดี๋ยวนี้หรอครับ ก็อย่างที่เห็น หนูฮยอกแจล่ะ หนูฮยอกแจอย่างโน่น หนูฮยอกแจอย่างนี้ หนูฮยอกแจอยากทานอะไรมั้ย หนูฮยอกแจอยากไปเที่ยวไหนรึเปล่า เดี๋ยวให้ฮันกยองพาไป เอาใจกันสารพัด แต่สุดท้ายก็โบ้ยมาให้ผมทุกที
“ฮัน ไม่เรียกหนูฮยอกแจ มาหาแม่หน่อยสิ” นั้นไง พูดยังไม่ทันขาดคำ เดี๋ยวนี้แม่ใช้ผมหรอ (ก็เออสิฉันใช้แก – แม่)
ผมเลยต้องเดินขึ้นบ้านไปตามหนูฮยอกแจสุดที่รักให้
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!!
“เข้ามาเลยฮ่ะ ประตูไม่ได้ล็อค” เสียงใสกล่าวดังออกมาจากในห้อง ประตูไม่ได้ล็อค ก็ลงล็อคผมอ่ะดิ ร่างสูงก้าวเข้าไปในห้องทันที ฮยอกแกที่กำลังนั่งสนใจแต่หน้าจอบางๆของโน้ตบุ๊กคผ่านทางแว่นใสๆอยู่นั้น จึงไม่ได้หันมามองว่าใครเข้ามา
หมับ!!!
วงแขนแข็งแรงอ้อมรัดร่างบางไว้จากด้านหลัง ฮยอกแจถึงกับนิ่ง
“O.O?!” ตอนแรกผมก็สงสัยนะครับว่าใคร แต่ถ้ายังงี้ มีอยู่คนเดียวแล้วล่ะครับ
“นี่!! ปล่อยฉัน ถ้านายจะเอามาก่อกวนฉันล่ะก็ออกไปเลย ฉันกำลังยุ่ง” ฮยอกแจหันมาไล่ผมอย่างหัวเสียเล็กน้อย โอ้ววว เขาไล่ผมที่เป็นลูกชายเจ้าของบ้านล่ะครับท่านผู้ชม เขาชั่งกล้า ผมอยากจะรู้เหลือเกินว่าเขาทำอะไรอยู่
“นี่!! ….” คำพูดของฮยอกแจถูกกลื้นลงไปจนหมด เมื่อหันมาสบตาเข้ากับฮันกยองอย่างจัง ก็ฮันกยองฮยากรู้ว่าฮยอกแจทำอะไรอยู่จึงยืนหน้าเข้าไปมอง ด้วยความรำคาญของเขา ทำให้ต้องหันมา
ลมหายใจอุ่นๆ....สายตาหวานหยดย้อย ที่ส่งผ่านมาถึงกันและกัน ดวงตาคู่เล็กภายใต้เลนส์แว่นใส นั้นดูมีเสน่ห์ดึงดูดมหาศาล ร่างสูงไม่อาจจะหักห้ามใจได้ โน้มหน้าเข้าหาอีกฝ่ายช้าๆ ปลายจมูกแตะสัมผัสกัน ต่อด้วยสัมผัสร้อนชื้นที่ลิ้มฝีปาก….
โปรดลงหยุดความคิดของคุณไว้แค่นั้น เพราะนี้ไม่ใช้ละครน้ำเน่าเห็นเงาจันทร์ ของจริงมันต้องแบบนี้
ผลัก !!
“ไอ้บ้า!! ยื่นหน้ามาหาพระแสงอะไรว่ะตกใจ หมด” ฮยอกแจ ใช้มือเล็กนั้น ผลักร่างสูงออกไป พูดออกไปแบบนั้น แม้ว่าใบหน้าจะขึ้นสีแดงจางๆก็ตาม มือยกขึ้นดันแว่นให้เข้าที่ก่อนจะหันกลับไปพิมพ์งานต่อ ส่วนฮันกยองที่ถูกผลักโดยไม่ได้ตั้งตัวเมื่อครู่ก็เซไปเล็กน้อย แค่เล็กน้อยเท่านั้นน่ะ แรงแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้มากหรอกครับ
“ฉันก็แค่อยากจะรู้ว่านายทำอะไรอยู่ ทำไมต้องผลักกันด้วยเล่า” พูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อนิดๆ
“เออ ขอโทษ พอดี ฉันทำรายงานให้เพื่อนอยู่อ่ะ ต้องส่งคืนวันนี้ด้วย เดี๋ยวส่งไม่ทัน” นี่เพื่อนนาย ลงทุนส่งงานจากเกาหลีมาให้นายที่เมืองจีนเลยหรอเนี้ย ว้าว ลงทุนๆ
“คุณแม่บอกให้ฉันมาตามนายลงไปพบ แล้วก็ไม่ต้องถามด้วยว่าเรื่องอะไร เพราะฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ลงคุยกันเองก็แล้วกัน” ในที่สุดฮันกยองก็ได้พูดเข้าเรื่องซะที่
“เออ ขอบใจ เดี๋ยวตามลงไป”
“ฮยอกแจ” ฮันกยอง หันมาเรียก อีกครั้ง
“อะไร”
“นายใส่แว่นก็น่ารักดีนะ”
TBC.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
มีใครรู้สึกเหมือนข้าน้อยบ้าง รู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นแปลกๆนะ
ขอโทษคนอ่านด้วยถ้ามันสั้นเกินไป สมองอันน้อยนิดของข้าน้อยมันคิดเท่านี้แหละ
ช่วงนี้อากาศร้อนจริงๆเลยนะค่ะ ข้าน้อยจะบ้าตายอยู่แล้วเนี้ย
อากาศร้อยทำให้จิตใจหดหู่ สมองเลยไม่แล่น เลยแต่งได้เท่าที่อ่านล่ะคร้า
ตอนหน้าจะปรับปรุงตัว
ลงไปสองตอน มีแฟนพันธุ์แท้ 2 คน รู้สึกดีใจมากๆเลยล่ะค่ะ
ต้องขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆเลยนะค่ะ ที่ชอบฟิคของข้าน้อย
เอาล่ะวันนี้ข้าน้อยคงต้องขอตัวพร้อมหัวใจไปก่อนนะคร้า
อย่าลืมเม้นๆเป็นกำลังใจให้ข้าน้อยต่อไปด้วยนะคร้า
รักทุกคน จู๊ปๆๆ
ความคิดเห็น