คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : My Friend [1]
เน มา อึม มึน คือ เด รึล ทึด จโย~
เสียงโทรศัพท์ของชายหนุ่มดังขึ้นขณะที่เขากำลังแต่งตัวอยู่ เขาจึงรีบแต่งตัวแล้วเดินมารับ
สายทันที
"อะไรมึง" ร่างสูงพูดออกไปอย่างกันเอง เพราะเขาทราบอยู่แล้วว่าเป็นใครโทรมาโดยไม่
ต้องดูชื่อจากหน้า
ประจำแล้วก็เป็นใครไปไม่ได้นอกจากเพื่อนสนิทของเข้านั่นเอง
"มึงอยู่ไหน" ปลายสายพูดขึ้นทันทีเมื่อมีคนรับโทรศัพท์
"อยู่บ้านสิ"
"มะ..."
"กูรู้ รอแป๊บ" คยูฮยอนตอบรับโดยไม่ต้องรอให้ปลายสายพูดจบ เพราะเขาทราบ
อยู่แล้วว่าเพื่อนเขากำลังจะบอกอะไร เมื่อร่างสูงพูดจบก็ตัดสายทันทีพร้อมกับเดิน
ไปหยิบกุญแจรถแล้วเดินขึ้นรถสปอร์ตคู่ใจไปทันทีเพื่อไปรับเพื่อนรักที่บ้าน
เมื่อเพื่อนตัดสายไปแล้ว ซองมินก็รู้ทันทีว่าคยูฮยอนคงมาถึงบ้านเค้าในไม่ช้า
เพราะคยูฮยอนเป็นคนขับรถเร็ว แล้วบ้านของเขาทั้ง 2 ก็ไม่ได้ไกลกันเท่าไหร่ ร่างอวบจึง
ล็อคบ้านแล้วออกมายืนรอที่หน้าบ้านทันที
เอี๊ยดดดด!!
แล้วก็เป็นไปตามที่ซองมินคาดไว้ เพราะเมื่อซองมินมายืนหน้าบ้านได้ไม่นาน เพื่อน
รักเขาก็ขับรถมาถึงบ้านของเขาแล้ว ร่างอวบก็เปิดประตูขึ้นรถทันทีโดยไม่ต้องให้อีกฝ่าย
เชิญ
"อ่าว วันนี้มึงอยู่บ้านคนเดียวอีกละ"
จอดรถหน้าบ้านซองมินเห็นว่าซองมินล็อคบ้านคาดว่าคงไม่มีคนอยู่บ้าน
"เออ แม่หนีเที่ยว ทิ้งกูไว้คนเดียว เรื่องมันเศร้า~"
สะอื้นพร้อมกับเอามือเช็ดบริเวณขอบตาแสร้งทำเป็นร้องไห้
"แหลจริงมึง แล้วรอบนี้แม่มึงไปนานมั้ย"
คยูฮยอนที่รู้ทันว่าสิ่งที่ซองมินพูดไม่เป็นความจริงจึงไม่ได้ตกใจอะไร เพราะเขารู้อยู่
แล้วว่าแม่ซองมินนั้นต้องไปหาพ่อและน้องของซองมินที่อิตาลีเป็นประจำอยู่แล้ว พ่อของ
ซองมินเปิด บริษัทอยู่ที่นั่นจึงต้องย้ายไปอยู่ถาวรเลย ส่วนน้องก็ไปเรียนที่นั่นเลย แม่ที่ยัง
เป็นห่วงซองมินอยู่จึงต้องไปๆมาๆระหว่างเกาหลีกับอิตาลี ความจริงพวกท่านก็จะให้ซอ
งมินย้ายไปเรียนที่นั่นด้วยแต่ซองมินไม่ยอม อ้างว่าไม่อยากเริ่มต้นใหม่ อยากเรียนที่
เกาหลีมากกว่าส่วนเหตุผลหลักๆนั้นเป็นเพราะซองมินไม่อยากห่างจากคยูฮยอนมากกว่า
ซองมินติดคยูฮยอนมาก
"รอบนี้แม่บอกไป 2 ปีว่ะ" ซองมินตอบไปอย่างปลงๆ
"โอ แม่เขาทิ้งมึงละ"
"เออ ช่างเหอะ" ร่างอวบบอกปัดๆไปพร้อมกับเอื้อมมือไปล้วงไอโฟนในกระเป๋า
กางเกงของคยูฮยอน
"เฮ้ย มึงทำไรเนี่ย" ร่างสูงที่ตกใจไม่น้อยกับการกระทำของเพื่อนรัก
อยู่นิ่งๆ จะเล่นเกม
"เออ ระวังโดนน้องกู" เมื่อรู้สาเหตุที่ซองมินเอามือมาล้วงกระเป๋าแล้ว
คยูฮยอนจึงขับรถต่อโดยไม่สนใจอะไร
"รู้น่า ได้ละ" เมื่อหาของที่ตนต้องการเจอแล้ว ก็ไม่พูดอะไรต่อ
ในขณะที่คยูฮยอนขับรถอยู่นั้นร่างอวบก็ขะมักเขม้นกับการนั่งหาเกมเล่นไปเรื่อยๆ
แต่เพราะเขาเล่นมาหมดทุกเกมแล้วเขาจึงหาอย่างอื่นเล่น นั่นก็คือเปิดดูรูปในโทรศัพท์
ของร่างสูงแทนซองมินไล่ดูรูปไปเรื่อยๆ
"โทรศัพท์มึงนี่มีแต่รูปคนน่ารักทั้งนั้นเลยนะเนี่ย" อยู่ๆซองมินก็เอ่ยออกมาโดยที่ตา
ก็ยังคงจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์
"หรอ แต่กูเห็นมีแต่รูปกระต่ายอ้วนนะ" เมื่อซองมินชมคนในรูปก็รู้ทันทีว่าเพื่อนชม
ตัวเองจึงแกล้งแหย่ซองมินไป
คยูฮยอนรู้ดีว่ารูปในโทรศัพท์ของตนนั้นมีแต่รูปของร่างอวบเพราะร่างอวบชอบเอา
โทรศัพท์เขาไปถ่ายรูปเล่นเป็นประจำ ส่วนที่ไม่มีรูปของร่างสูงหรือคนอื่นๆเลย นั่นเป็น
เพราะคยูฮยอนนั้นหวงโทรศัพท์มากไม่ใช่ว่ากลัวโทรศัพท์ของตนเองหายหรือพังอะไร
หรอก แค่โทรศัพท์เครื่องเดียวขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงอยู่แล้ว แต่เป็นเพราะในนั้นมีรูป
ซองมิน เบอร์ซองมินและอีกมากมายที่เกี่ยวกับซองมิน นอกจากนั้นยังมีข้อความต่างๆที่
เขามักจะส่งคุยกับซองมินเป็นประจำเวลาที่เบื่อๆ เขาจึงไม่ชอบให้คนอื่นที่ไม่ใช่ซองมินมา
ยุ่งโทรศัพท์ของเขา
"ไอนี่ เดี๋ยวแม่ยันโครม" เมื่อรู้ว่าโดนร่างสูงว่า ซองมินก็ฉุนทันที
‘เขาไม่ใช่กระต่ายอ้วนนะ แค่มีน้ำมีนวล’
"เฮ้ยๆๆๆ กูขับรถอยู่นะ" ร่างสูงรีบอ้างทันทีเมื่อรู้ว่าเพื่อนรักทำท่ายกขาขึ้นมา
เตรียมถีบตน
"งั้นเงียบไป"
คยูฮยอนเงียบแล้วหันกลับมาตั้งใจขับรถทันที เมื่อร่างสูงหันไปซองมินก็เปิดนู่นค้นนี่
ในโทรศัพท์ของคยูฮยอนไปเรื่อยๆเพราะร่างอวบทราบดีว่าไม่ว่าตนจะทำอะไรคยูฮยอน
ไม่มีทางโกรธแน่เพราะพวกเขาไม่เคยมีความลับต่อกันเลย
ตื่ด~ตื่ด~
ขณะที่ซองมินกำลังเล่นอะไรไปเพลินๆ โทรศัพท์ของร่างสูงก็มีข้อความเข้า
“เห้ย ข้อความเข้า เดี๋ยวกูอ่านให้ฟัง” ซองมินเห็นว่าร่างสูงนั้นขับรถอยู่ขึงอาสาจะ
เปิดอ่านข้อความให้
“ไม่ต้อง!!” คยูฮยอนพูดขึ้นเสียงดังแล้วรีบคว้าโทรศัพท์จากมือซองมินทันที
“ทำไม มึงมีความลับอ๋อ” ซองมินที่ตอนแรกตกใจกับการกระทำของร่างสูง แต่เมื่อ
สติเริ่มกลับมาก็เอ่ยถามคยูฮยอนเสียงแข็ง เพราะพวกเขาไม่เคยมีความลับต่อกันเลย แต่
ทำไมครั้งนี้ร่างสูงถึงไม่ยอมให้ตนอ่านข้อความ
“ไม่มีอะไรน่า” คยูฮยอนบอกปัดๆไปพร้อมกับนำโทรศัพท์เก็บเข้ากระเป๋ากางเกง
แล้วหันไปขับรถต่อ
หลังจากนั้นจนถึงมหาลัยทั้งคู่ก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ทันทีที่รถของร่างสูงจอดหน้า
คณะของซองมิน ซองมินก็ลงจากรถเดินเข้าตึกไปทันที เมื่อร่างอวบเข้าตึกไปแล้ว
คยูฮยอนก็ขับรถมาจอดที่หน้าคณะของตน เมื่อลงจากรถร่างสูงก็นำโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด
อ่านข้อความด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
พอถึงเวลาเลิกเรียน คยูฮยอนก็มายืนรอซองมินที่หน้าคณะเพื่อรับซองมิน อีก
เหตุผลนึงก็คือจะมาง้อซองมินเรื่องเมื่อเช้าด้วย เขาทราบว่าซองมินต้องงอนที่เขามีความ
ลับแน่นอน
คยูฮยอนต้องรับส่งซองมินทุกวันอยู่แล้วเนื่องจากซองมินเป็นคนซุ่มซ่ามขนาดเดิน
ปกตอยังชนนู่นชนนี่เป็นประจำ พ่อแม่ของซองมินจึงไม่อยากให้ซองมินขับรถเป็นเพราะถ้า
ร่างอวบขับรถเป็นคงได้ขับไปชนคนอื่นแน่นอน แต่ถ้าจะให้ขึ้นรถเมย์เจ้าตัวก็บอกว่าไม่
ชอบไปเบียดเสียดกับคนอื่น จะให้ขึ้นแท็กซี่ก็กลัวว่าจะไว้ใจไม่ได้ คยูฮยอนจึงอาสาเป็น
คนรับส่งซองมินเองเพราะบ้านก็ใกล้กันยังไงก็มาทางเดียวกัน แต่ถึงบ้านไกลกันหรือมาคน
ละทางคยูฮยอนก็จะอาสามารับซองมินอยู่ดีเพราะเขาก็เป็นห่วงร่างอวบไม่ใช่น้อย
เวลาผ่านไปไม่นานซองมินก็ได้เวลาเลิกเรียน
“ด๊อง ฮยอกพรุ่งนี้เจอกันนะ” ร่างอวบบอกลาเพื่อนของตน
เมื่อร่างอวบเดินออกมาก็พบคยูฮยอนยืนอยู่หน้าตึกซึ่งตอนนี้ร่างสูงกำลังโดน
เพื่อนร่วมคณะของซองมินรุมล้อมเต็มไปหมด
ทันทีที่คยูฮยอนเห็นซองมินก็พยายามจะเรียกซองมินแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะรอบกาย
เขาตอนนี้เสียงดังมาก
“คยูฮยอนขา~”
“ซารังเฮฮฮฮ~” และอีกมากมายจนแยกเป็นคำพูดแทบไม่ออก
เมื่อซองมินเห็นดังนั้นจึงรบเดินหนีออกมาอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนรีบแหวกฝูกชนวิ่ง
ตามซองมินไปอย่างรวดเร็ว เมื่อตามทันร่างสูงรีบคว้าแขนร่างอวบไว้ทันทีเพื่อให้ซองมิน
หยุดคุยกับตนก่อน
เมื่อสัมผัสได้ถึงมือหนาที่จับอยู่บริเวณต้นแขนซองมินจึงหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญ
หน้ากับร่างสูง
“.......” ถึงแม้ว่าร่างอวบจะยอมหันมาหาคยูฮยอน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาสัก
คำ
“มึงโกรธกูหรอ” เมื่อซองมินไม่ยอมเอ่ยอะไร คยูฮยอนจึงถามออกไป
“.......” ซองมินก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม
“โกรธฉันหรอซองมิน” เมื่อซองมินยังเงียบอยู่ คยูฮยอนจึงพยายามถามอีกครั้ง
“ป่าว” คราวนี้ซองมินยอมพูดด้วยแต่ก็เป็นเพียงคำปฏิเสธสั้นๆ
“แล้วซองมินเป็นอะไร คยูฮยอนขอโทษนะครับ” เมื่อได้ยินร่างสูงแทนตัวเอง
ด้วยชื่อซองมินก็เกิดอาการเลือดสูบฉีดบริเวณใบหน้า หน้าร้อนผ่าวไปหมดแต่ร่างอวบก็
พยายามกลบเกลื่อนอาการเขินด้วยการแสร้งทำเป็นพูดเสียงแข็ง
“กูไม่ได้โกรธ กูน้อยใจ” ร่างอวบตอบไปตามความรู้สึกของตัวเองเพราะเขาไม่ได้
โกรธร่างสูงตรงหน้าจริงๆ เพียงแต่เขาน้อยใจว่าทำไมคยูฮยอนถึงมีความลับ
“ผมขอโทษ” คยูฮยอนที่เห็นว่าซองมินหน้าแดงจึงรู้ว่าการที่เขาพูดเพราะแบบนี้
ทำให้ร่างอวบยอมใจอ่อนได้ไม่น้อยแต่ถ้าหากเขาแซวออกไปคงโดนร่างอวบงอนอีกรอบ
“แล้วทำทำไม” เมื่อได้ยินคำขอโทษของร่างสูง ร่างอวบจึงถามถึงเหตุผลที่
คยูฮยอนบังอาจมีความลับกับตน
“คยูฮยอนมีเหตุผลนะ”
“อืม ช่างเหอะ มึงหยุดพูดเพราะได้ละ แสลงหู”
“กูอุตส่าห์ทำซึ้ง” เมื่อซองมินพูดแบบนั้นคยูฮยอนก็รู้ทันทีว่าร่างอวบหาย
น้อยใจเขาแล้ว
“มึงเลี้ยงติมกูเลย” ไม่ใช่ว่าซองมินไม่น้อยใจแต่เป็นเพราะเขาเชื่อว่าคยูฮยอน
ต้องมีเหตุผลอะไรสักอย่างที่จำเป็นต้องปิดเค้า เมื่อถึงเวลาเดี๋ยวคยูฮยอนก็จะบอกเค้าเอง
“สบายมาก”
เมื่อพูดจบทั้งคู่ก็ขึ้นรถทันทีเพื่อไปร้านไอศกรีม
ความคิดเห็น