คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [[Part02]] : : ไปงานกับฉันได้มั้ย ยัยจอมแสบ : : up~~100%~~
fre nix
[[Part02]]
ไปงานกับฉันได้มั้ย ยัยจอมแสบ
กริ๊งๆ
ฮ้าว!!! ง่วงจัง จะปลูกทำไมเอาป่านนี้เล่า
ยูริตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกตัวดี ที่เธอตั้งเวลาเอาไว้ตอน 10 โมงเช้า เธอค่อยๆ คลานลงมาจากเตียง ด้วยใบหน้าเหยเก เพราะกำลังสลึม สลือ
อยู่ก่อนจะหาวอีกรอบ
“ฮ้าว!! ที่จริงฉันควรจะได้หลับยาวจนถึงพรุ่งนี้เลยไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมฉันต้องตื่นตั้งแต่ 10 โมง มาเพื่อนายนั่นด้วยเนี่ย” เธอบ่นก่อนจะค่อยๆ คลานเข้าห้องน้ำ
ฮึ่ย รุ่นพี่นะรุ่นพี่ ทำไมต้องเลือกเราด้วยนะ คนอื่นก็มีตั้งเยอะตั้งแยะ ให้เรามาเป็นคนแนะนำชมรมให้กับนายซอมบี้ ป่าเถื่อนนั่นน่ะเหรอ ยี๋ แค่คิดก็เอียน
ยูริบ่นในใจขณะที่กำลังแปรงฟัน เธอมองหน้าตัวเองในกระจก พลางหันซ้าย หันขวา ว่าตัวเองดูดีรึยัง ก่อนจะเปลี่ยนเสื้อผ้า ((เค้าต้องเปลี่ยนเสื้อก่อนแล้วค่อยสำรวจตัวเองไม่ใช่เหรอยะ แล้วนี่อะไรคุณหนูกะจะไม่อาบน้ำเหรอคะ))
“ยูริลูก ลงมาทานข้าวได้แล้ว วันนี้ต้องไปทำรายงานกับแทยอนไม่ใช่เหรอจ๊ะ”
ค่า!!!
ยูริโกหกแม่ว่าเธอต้องไปโรงเรียนแต่เช้า เพราะต้องไปทำรายงาน กับแทยอน
เธอเดินโซซัดโซเซลงมาจากบันได ในชุดเสื้อยืด กางเกงยีนส์ขาเดฟ ที่สุดแสนธรรมดา
“แม่ขา หนูไม่กินข้าวนะคะ อ้อ...แล้วก็ถ้าพ่อตื่นแล้วฝากบอกด้วยว่าอย่าลืมจ่ายค่าไฟด้วยหละ มันอยู่บนโต๊ะในห้องนอนหนูน่ะ”
ยูริยื่นมือเข้าไปควักซองสีขาวๆ ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเธอก่อนยื่นให้แม่ แล้วค่อยโบกมือบ๊ายบายแม่สุดที่รักของเธอ
โอ๊ย เซ็งจะแย่แล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารตัวเองที่ต้องมาตื่นแต่เช้า เพื่อคนอื่น ไหนจะต้องเสียเงินค่ารถ ไปหาหมอนั่นที่มหา’ลัยอีก โอ๊ย เซ็งโว้ย
เธอกุมขมับตัวเอง คิ้วบางๆ ของเธอเริ่มขมวดเป็นปม ก่อนจะเม้มปากเล็กน้อย ถ้าเป็นไปได้ ตอนนี้เธออยากจะกรี๊ดดดด ให้สุดเหวี่ยงไปเลย ในขณะที่ต้องรอรถแท็กซี่ รถสปอร์ทสุดหรูสีดำสนิท ก็เข้ามาจอดตรงเธอ ยูริก้มหน้าลงมองเล็กน้อย ด้วยความแปลกใจ ก่อนที่หน้าต่างรถจะค่อยๆ เปิดลงมา
“ยัยบื้อมัวทำอะไรอยู่ ขึ้นมา”
ว่าแล้วว่าต้องเป็นเค้าแน่นอน ยูริคิดหนักเอาการก่อนจะตัดสินใจขึ้นมาได้
คีบอมค่อยๆ ออกรถอย่างช้าๆ ก่อนจะเร่งความเร็วมากขึ้น
“ทำไมไม่ยอมขึ้นมาตั้งแต่แรก”
“แล้วมันหนักส่วนไหนของนาย”
“ฉันอายุมากกว่าเธอนะ กรุณาเรียกให้สุภาพด้วย”
“รุ่นพี่ที่มีอายุสมองเท่ากัน ฉันไม่จำเป็นต้องเคารพ”
คำพูดเมื่อกี้นี้ทำให้คีบอมโกรธม๊ากมาก เค้าเบรกเอี๊ยดทันทีก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปใกล้ยูริ
“อ...อะไร”
ยอมรับว่าหวั่นไหวมากทีเดียว ทำไงได้ล่ะก็คนที่เคยชอบนี่นา แถมเค้าก็หล่อซะขนาดนั้น ใครจะอดได้ อ๊ะ...นี่ฉันเกลียดหมอนั่นไม่ใช่เหรอ ฮึ่ย...อย่าให้ความหล่อบังตาสิยูริ
“ออกไปนะยะ อย่ามายุ่งกับฉัน”
เธอผลักคีบอมออกไป แบบว่าในใจก็เสียดายหน่อยๆ
“อะไรกัน ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเธอแบบนั้นหรอกน่า”
คีบอมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนหันไปจับพวงมาลัยไว้แบบเดิม
“อ๊ะ นี่มัน ไม่ใช่ทางไปโรงเรียนนี่นา”
ยูริเพิ่งรู้สึกตัว เพราะว่าเพิ่งห่างจากทางเข้ามหาวิทยาลัยได้ไม่ไกลนัก เธอค่อยๆ หันกลับไปมองทางเข้ามหา’ลัยอีกครั้ง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าคีบอม
“ทำไมนายไม่พาฉันไปที่ม.”
“แล้วใครเค้าไปบอกเธอว่าจะพาเธอไปม.น่ะ”
“หา??? ว่าไงนะ”
คีบอมค่อยๆ หักเลี้ยวเข้าไปในโรงแรมขนาดใหญ่ แบบว่าไฮโซสุดๆ แห่งหนึ่ง ตอนนี้ยูริไม่มีหน้าจะมาเถียงเค้าอีกแล้ว เพราะตอนนี้เธอได้แต่อ้าปากค้างกับความใหญ่โตของโรงแรมแห่งนี้
อ๊ะ...ไม่ได้นะยูริ เธอห้ามลืมเกียรติของนักทำเบเกอรี่ เพราะอะไรไฮโซๆ แบบนี้เด็ดขาดนะ
เธอฟาดกบาลตัวเองเข้าป้าบใหญ่จนคีบอมต้องหันมามอง
“อ้าวๆ อย่าเพิ่งทำร้ายตัวเองตอนนี้ รีบเข้าไปในนี้กับฉันดีกว่าน่า”
“น...นายว่าไงนะ นายชวนฉันเข้าโรงแรมเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ รีบๆ เข้ามา”
คีบอมกวักมือเรียกยูริให้เข้ามาในนั้น แต่เธอก็ได้แต่ยืนเอ๋ออยู่ตรงนั้น คีบอมเลยต้องหันกลับมาคว้ามือเธอ
“ไม่เข้าโว้ย นายเป็นสุภาพบุรุษภาษาอะไร ริอาจชวนผู้หญิงเข้าโรงแรมน่ะหา”
ถึงฉันจะแสดงออกว่า ง่ายๆ สบายๆ ชิวๆ ไม่สนเรื่องพวกนี้ แต่เวอร์จิ้นของฉันมันสุดๆ ไปเลยนะยะ ขนาดสอบเต้นรำฉันยังขอครูเต้นกับยัยแทยอนเลย
“นี่เธอคิดอะไรน่ะหา นี่มันโรงแรมผู้ดีน่ะ ผู้ดี สะกดเป็นมั้ย ไม่ใช่โรงแรมม่านรูดแบบที่เธอเข้าประจำหรอกน่ะ”
“หา นี่นาย นายว่าว่าฉันเป็นผู้หญิงที่เข้าๆ ออกๆ โรงแรมม่านรูดประจำงั้นเหรอ นายดูถูกฉันในฐานะคนทำอาหารยังไม่พอ ยังมาดูถูกฉันในฐานะผู้หญิงอีกเหรอ”
คีบอมกุมขมับตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เอาเป็นว่าฉันขอโทษ ที่จริงที่ฉันต้องการให้เธอมากับฉันวันนี้ ฉันจะมาเปิดตัวเธอในฐานะ แฟน อ่ะนะ ทีนี้หายสงสัยแล้วใช่มั้ย”
“อืม หายแล้ว...อ๊ะ...ไม่ใช่สิ นายพาฉันมาที่นี่ในฐานะแฟนงั้นเหรอ”
ยูริเลิกคิ้วเล็กน้อย ที่จริงเธอตั้งใจจะพูดมากกว่านั้น แต่พอดีว่ามันตกใจมาก ปากเลยไม่ไปตามใจ เธอได้แต่อ้าปาก แล้วขยับมันนิดหน่อยเท่านั้น ==;
“แล้วชุดโสโครก ระดับต่ำ แบบเนี้ย เอาไปทิ้งซะ ฉันเตรียมชุดใหม่ให้เธอแล้ว อ่ะนี่”
เค้าโยนถุงกระดาษที่ดูผู้ดีมาให้ ก่อนจะเดินเข้าไปข้างในอย่างเลือดเย็น
ตุ้บ!!!
ยูริไม่ได้รับมันเอาไว้ ด้วยความที่ว่าตกใจมาก ทำให้เธอยืนค้าง เป็นรูปปั้นหินตรงนั้น
นี่มันอะไรเนี่ย เค้าบอกว่าพาฉันมาที่นี่ในฐานะแฟนเหรอ เราเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไร แล้วถ้าไม่ได้เป็น ทำไมเค้าถึงบอกยังงั้นล่ะ
เธอค่อยๆ ก้มตัวไปหยิบถุงกระดาษมาเปิดดู โอ้ แม่เจ้า ชุดให้คนใส่เหรอเนี่ย ถ้าไม่บอกฉันต้องคิดว่ามันเป็นชุดของนางฟ้าแน่ๆ เลย
“กรี๊สสสสส สวยสุดๆ เกิดมาไม่เคยเจออะไรสวยขนาดนี้มาก่อน”
เธอหยิบชุดราตรีสีชมพูอ่อน ที่ประดับด้วยลูกไม้ขึ้นมาทาบกับตัวเอง พลางกระโดดไปมาด้วยความดีใจ เหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่งอย่างงั้นแหละ ก่อนจะนึกได้ว่า ต้องเดินตามอีตานั่นเข้าไปนี่นา
โห ข้างนอกกับข้างในไม่ผิดกันเลย อลังการสุดๆ อ๊ะ แล้วนี่มันอะไรกันล่ะยะ ทำไมมีแต่คนมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นล่ะ
ยูริค่อยๆ ก้มหน้าลงก่อนจะเบ้ปาก ด้วยความไม่สบอารมณ์เพราะถูกคนมองด้วยสายตารังเกียจเหยียดหยัน เหมือนเธอเป็นตัวกาลกิณี
เฮ้ย ยัยบ้านั่น อุตส่าห์ให้ชุดไปแล้วนะ ยังมาเดินด้วยชุดนี้อีก
คีบอมที่กำลังพูดคุยกับผู้ใหญ่ที่ดูท่าทางภูมิฐาน สังเกตเห็นสาวน้อยที่เค้าบอกว่าจะพามาในฐานะแฟน ยืนเก้อๆ กังๆ อยู่
“อ๊ะ นายซอมบี้ นายคีบอม ฉันอยู่นี่ เฮ้!!”
ยูริหันซ้ายหันขวาจนมองเห็นคีบอม เธอจึงโบกมือเรียก เพราะในงานนี้คนที่เธอรู้จักมีแค่เค้าเท่านั้นล่ะ
โอ๊ยยัยบ้าจะเรียกฉันหากางเกงในเธอรึไง
คีบอมค่อยๆ เอามือทั้งสองข้างมากุมขมับตัวเอง ก่อนจะยกมือ แล้วยิ้มเล็กๆ ให้ผู้ใหญ่คนนั้น เหมือนกับจะบอกว่า ขอตัวก่อนนะครับ แล้วก็เดินถอนหายใจเฮือกใหญ่มาหายูริ
“ยัยบ้า ทำไมไม่ไปเปลี่ยนชุดก่อน แล้วค่อยเข้ามา ในงานนี้น่ะ เค้ามีแต่ไฮโซ ไม่มีรากหญ้าอย่างเธอหรอกนะ ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้”
คีบอมกระซิบ ก่อนจะทำหน้าดุ แล้วใช้นิ้วของเค้าชี้ไปทางห้องน้ำหญิง แต่ว่าคำพูดเมื่อกี้ทำให้ยูริต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยความโกรธ
นับหนึ่งทำใจให้สบาย นับสองเค้าแค่พูดเล่นๆ น่า นับสาม....ฉันระเบิดแล้วโว้ย
“นี่นาย นายเป็นอะไรกับฉันมากนักรึไง หะ!! ทำไมชอบดูถูกฉันจัง เป็นรากหญ้าแล้วมันทำไม ฉันมันจนแล้วมันทำไม ฮ๊า!!!!!”
เธอจับปกเสื้อเชิ้ตที่ดูมีราคาของเค้าก่อนตะโกนใส่หู แล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำหญิง น้ำใสๆ ค่อยๆ ไหลออกมาจากตา ไม่น้า ยูริของช้านร้องไห้เหรอเนี่ย
“อะไรกัน แค่นี้น่ะเหรอ ฉันก็พูดตามความจริง รากหญ้าก็คือรากหญ้า ทำไมต้องโมโหด้วยเนี่ย”
คีบอมพรึมพรำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหันกลับไปในงาน แต่เค้าก็ต้องตกใจ เพราะมีแต่คนหันมามองเค้า
“เอิ่ม...ไม่มีอะไรเกิดขึ้นครับ เมื่อกี้ เป็นหนึ่งในการแสดงของงานนี้เท่านั้นนะครับ”
แน่ะ ดันปรบมือให้ด้วย อะไรฟะ เชื่อคนง่ายกันจัง
คีบอมฝืนยิ้ม ในใจของเค้ายังโทษยูริอยู่เลย เค้ากัดฟันกรอดๆ พลางนึกถึงภาพยูริตอนที่ร้องไห้ เค้าค่อยๆ เดินไปที่ห้องน้ำหญิงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่
ฮึ่ม ที่จริงฉันไม่ได้ผิดหรอกนะ แล้วก็ไม่คิดจะขอโทษเธอด้วย แค่จะมาดูว่าใส่ชุดรึยังแค่นั้นแหละน่า...เออ ใช่แล้วจะเข้าไปยังไงล่ะเนี่ย โอ้ย มีแต่เรื่อง นี่ถ้าคุณแม่รู้นะว่าเรายังไม่มีแฟน ต้องโดนยำเละแน่ ไม่รู้จะอะไรนักหนา คนเค้าไม่อยากมีแฟนให้กลุ้มก็บังคับ
คีบอมมีแม่กับพ่อที่ต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศอยู่บ่อยๆ ทำให้ที่บ้าน((คฤหาสน์)) มีเพียงเค้า กับพ่อบ้าน แม่บ้านแก่ๆ แล้วก็แม่นมประมาณ 7-8 คนเท่านั้น เวลาวันหยุดที่ไม่ได้ไปโรงเรียนเค้าจึงไม่ค่อยอยากจะอยู่บ้าน ก็ใช่สิ ที่บ้านไม่มีครอบครัวอยู่เลย แบบนี้จะมีบ้านไว้ทำอะไร
แม่เค้าขอร้องแกมบังคับไว้ว่า อยากให้ลูกมีแฟนเร็วๆ เรียนจบมหา’ลัยเมื่อไรจะให้หมั้นทันที แล้วถ้ายังไม่มีล่ะก็ แม่จะจับคลุมถุงชนให้แกเอง
แกร๊ก!!!
ระหว่างที่เค้ากำลังคิดถึงคำพูดแม่ของเค้าเพลินๆ ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก คีบอมรีบเอามือมาจัดเนกไทให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเก๊กท่าทำเป็นยืนกอดอก เอาสายตาไปไว้บนเพดานของโรงแรมที่มีต่อไปอีกหลายชั้น พลางใช้หางตาเหล่มองผู้หญิงที่กำลังเดินออกจากห้องน้ำ
“ทำไมช้าจัง”
“หึ ฉันมันก็แค่ยัยรากหญ้า ไม่ต้องมาพูดดีกับฉันหรอก”
“นี่ เธอ ฉันอุตส่าห์ พูด........ส...สวย........”
คีบอมฉุนกึ้กเลยตบะแตกจากอาการเก๊ก หันมามองยูริเต็มๆ แต่คำที่เค้าต้องการจะสั่งสอนเธอ กลับกลายเป็นคำชมซะงั้น ก็ทำไงได้ล่ะ ยูริที่แต่งชุดเดรสที่เค้าให้ไป ดูสวย และมีสไตล์มาก ผมสีน้ำตาลธรรมชาติของเธอถูกปล่อยสลวยเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยาย
“สวย??” ยูริทวนคำพูดของเค้าอีกครั้ง
“อ๊ะ...ฉ...ฉัน อ๋อใช่ ฉันจะพูดว่าชุดที่ฉันเลือกให้เธอนี่มันสวยจริงๆ เลยนะ แต่อย่าหันขึ้นมาเลยนะ”
“หา ว่าไงนะยะ”
ที่จริงเค้าอยากจะบอกว่าชุดนี่ก็สวยพอควร แต่เวลามันอยู่กับเธอมันดูเหมือนผ้าขี้ริ้วธรรมดา เมื่อเปรียบกับหน้าของเธอ ((ไรเตอร์เอ๋ย เอ็งเน่าว่ะ))
“ฉันคิดว่าเธอจะหนีเข้าไปร้องไห้จนตาหายแดง แล้วตอนออกมาก็จ้ำอ้าวหนีออกจากงานแล้วซะอีก”
“เสียใจด้วยนะยะ ที่ฉันไม่ใช่คนขี้ขลาดน่ะ หึ ยังไงซะ วันนี้ก็เตรียมหน้าของนายเอาไว้เยอะๆ ละกัน ฉันต้องทำให้นายขายหน้าให้ได้”
“น...นี่เธอ”
คีบอมหยุดเดินก่อนจะชี้ไปที่ยูริ พลางขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่ยูริที่เดินนำหน้าไปแล้วจะหันมามอง ก่อนพยักหน้าให้
พรึ่บ!!!
“หา อะไรน่ะ”
อยู่ๆ ไฟในงานก็ดับลง
อะไรกันยะเนี่ย โรงแรมออกใหญ่โตแต่ดันลืมจ่ายค่าไฟเหรอยะ
พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ
เสียงไฟเปิดทีละดวงสองดวงจนเปิดครบทั้งงาน ยูริแหงนหน้าขึ้นไปมองบนเพดาน ก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองหาคีบอม เธอกะจะเลิกคิ้วให้เค้าอีกครั้ง แต่ว่า....
เฮ้ย ไปไหนแล้วอ่ะ ยุริหันซ้าย หันขวา แต่ก็ไม่เจอ
[เอาละครับ งานของเราได้เริ่มขึ้นแล้ว บางท่านอาจจะคิดว่า โรงแรมหรูซะปล่าว แต่ลืมจ่ายค่าไฟ เหรอเนี่ย ไม่ใช่ครับ นั่นเป็นเพียงการเปิดงานเท่านั้น]
“หะ ใครกันเนี่ย พูดยังกับรู้ความคิดเราเมื่อกี้”
ยูริหยุดมองหาคีบอมก่อนจะหันไปมองต้นเสียงบนเวที นัยน์ตาสีดำวาวของเธอเบิกกว้าง เธออ้าปากค้าง เธอนำมือสั่นๆ ของเธอชี้ขึ้นไปบนเวที
อีตาจองหอง อวดเก่ง!!!!
ยูริตะโกน จนทุกคนในงานหันมามอง ด้วยสายตาขบขันบ้าง งงงันบ้าง ก็จะให้ทำไงได้ล่ะคนที่อยู่บนเวที มีอยู่สองคน คนนึงคือพิธีกรที่สร้างสีสันตั้งแต่งานยังไม่เริ่ม และคนที่สองก็คือ คีบอมสุดที่ร้ากกกของไรเตอร์นี่เอง
[เอ่อ...คือ...อ้อ แหม ยูริที่รักจ๋า ไหนบอกว่าจะเซอร์ไพรส์แขกๆ ตอนขึ้นมาบนเวทีแล้วไงล่ะจ๊ะ แบบนี้ก็เท่ากับฮันนี่เซอร์ไพรส์เบบี้ด้วยน่ะสิ ใช่แล้วครับทุกท่านสุภาพสตรีท่านนั้นเป็นแฟนผมเอง อ้าว มัวทำอะไรอยู่ล่ะจ๊ะ รีบขึ้นมาสิ ที่รัก!!]
คำว่าที่รักของเค้าดูแปลกๆ จะให้ไม่แปลกได้ไง ก็พูดไปกัดฟันไปนี่
เฮ้ย อะไรกันอ่ะ ไม่ได้เตี๊ยมกันไว้ก่อนเลยนะ เชอะ ให้ตายฉันก็ไม่ขึ้นไปย่ะ
ขึ้นไปสิหนู..... ขึ้นเลยจ้ะ..... แหม.....ไม่ต้องอายหรอกนะ มีแฟนเป็นหนูคีบอม ไม่น่าอายเลยจ้า.....
คุณลุง คุณป้านับสิบ ส่งยิ้มกว้างๆ ให้เธอ บางคนที่อยู่ใกล้ๆ ก็ช่วยกันผลัก ช่วยกันเขี่ย ให้เธอขึ้นไปบนเวที
“ย...หยุดค่ะ หยุด หนูขึ้นเองก็ได้ค่ะ”
ยูริจับหัวตัวเอง แล้วผงกหัว เชิงว่า ขอบคุณค่ะ ไม่เป็นไรแล้ว ให้คุณลุง คุณป้า ก่อนจะหันไปมองคีบอมที่เลิกคิ้ว ส่งสายตาสมเพชให้กับเธอ
หึย น่าหมั่นไส้ชะมัด ยูริหลบสายตา
[เอาล่ะครับ งานฉลองเปิดตัวโฆษณาตัวใหม่ของร้าน k&b FooD ได้เริ่มขึ้นแล้วครับ ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับอาหาร แล้วก็โฆษณานี้ครับ]
คีบอมคำนับให้แขกของเค้า ก่อนที่ไฟในห้องจะถูกปิดลงอีกครั้ง แล้วโฆษณาตัวใหม่ของบริษัทเค้าก็เริ่มฉาย
ยูริลากตัวคีบอมมาใกล้ๆ ตัวเธอ ก่อนจะบรรจงนำริมฝีปากของเธอเข้าใกล้ใบหูของเค้า
“นี่นาย นายเป็นลูกชายของร้าน k&b เบเกอรี่ ที่ดังๆ นั่นน่ะเหรอ”
“นี่เพิ่งรู้เหรอ”
“เป็นเรื่องจริงเหรอ ว้าว นี่นายคนทำอาหารที่ร้านพ่อนาย เค้าเก่งมากๆ เลยนะ แถมหน้าตาก็หล่อด้วย รู้สึกจะชื่อ ดงแฮ ว้าว คนอะไรเพอร์เฟกต์”
ยูริปรบมือดัง แปะ สายตาของเธอจดจ่ออยู่ที่สิ่งใดก็ไม่รู้ รู้แต่เพียงว่าตอนนี้จิตใจไม่อยู่กับร่องกับรอย นึกถึงแต่นายดงแฮอะไรนั่น
เฮอะ ก็แค่คนที่หน้าตาดีหน่อยๆ นิสัยดีนิดๆ ไม่เห็นต้องอะไรขนาดนั้นเลย
“นี่นาย พาฉันไปเที่ยวที่ร้านอาหารบิ๊กเบิ้มของพ่อนายหน่อยสิ น้า~”
ยูริทำตาหวานหยดเยิ้ม ใส่คีบอม ขณะที่ยังกุมมือทั้งสองข้างอยู่ที่อก ไม่ว่าคีบอมจะหันซ้าย หันขวาทำเป็นไม่สนใจ แต่ใบหน้าของเธอก็ยังคงหันซ้ายหันขวาตามเค้า
“หยุด!! ไม่ให้ไป”
“หา อะไรกัน ใจดำชะมัด อ๊ะๆ รึว่านายหวงคุณดงแฮเค้า แหม ชอบเลี้ยงกล้วยไม้ก็ไม่บอก”
“อะไรของเธอเนี่ย โอ้ย สมองบื้อๆ ของเธอ มันคงไปหมดแล้วมั้ง”
ยูริแอบแซวเล่นๆ เธอยิ้มเล็กๆ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบาย คีบอม
“วันนี้ ฉันหายโกรธนายแล้ว เพราะว่านายทำให้ฉันสนุก บ๊ายบายนะจ๊า เบบี้”
“อ้าว เฮ้ยจะไปแล้วเหรอ” คีบอมรีบถามก่อนที่ยูริจะลงจากเวที
“ฉันต้องรีบกลับบ้าน เพราะบอกกับแม่ไว้ว่า จะกลับก่อน 5 โมงอ่ะนะ นี่ก็ 4 โมงครึ่งแล้ว”
“ให้ฉันไปส่งมั้ย”
คีบอมตั้งใจจะพูดกับยูริ แต่ก็ไม่กล้าพูดเสียงดัง เพราะกลัวยูริจะคิดว่าเค้าเป็นห่วง ((ก็ห่วงจริงๆ อ่ะแหละ)) แต่นู๋ยูริที่เก้ๆ กังๆ ระหว่างบนเวที กับพื้นสุดหรูดันได้ยิน ทำให้เธอแอบขำเล็กน้อย
“ไม่ต้องหรอกย่ะ ไปเลี้ยงกล้วยไม้ต่อเหอะ อ้อ ไปเลี้ยงกับคนอื่นหละ เพราะคุณดงแฮ เค้าสุภาพบุรุษ 100% ย่ะ”
“เฮ้ย เธอคิดว่าฉันเป็นแบบนั้นจริงๆ อ่ะเหรอ”
“พูดเล่นน่า ฉันไม่ได้คิดอะไรจริงจังหรอกนะ ว่าแต่วันนี้ ฉันว่านายนิสัยดีจังนะ”
ยูริรีบหันกลับไป แล้วแลบลิ้นให้กับตัวเอง ทำนองว่าพูดไปได้ไงเนี่ยฉัน ก่อนที่จะรีบวิ่งลงไปด้วยความอาย
“อย่าเพิ่งตายนะ ยัยรากหญ้า”
ปึด ปึด
เส้นเอ็นที่หน้าผากของยูริกระตุก หน้าที่เป็นเหมือนนางฟ้าเมื่อกี้ กลับกลายมาเป็นนางมารร้ายอีกครั้ง เธอหันควับกลับมาด้วยความไม่พอใจ ภาพที่เธอเห็นอยู่ คือคีบอมที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ผิวปากไปเรื่อย เธอแยกเขี้ยวใส่เค้า ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
คนบ้าอะไรไม่รู้ ชอบดูถูกคนจัง แต่ทำไมฉันถึงคิดว่า...เอิ่ม น่ารัก เฮ้ย!! ไม่ใช่สิ น่าฆ่ามากกว่า เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ยเรา
ยูริยีผมตัวเอง ก่อนจะเคาะเบาๆ แล้ววิ่งออกไปจากงาน ด้วยใบหน้าที่ร่าเริง.....
((อย่าลืมเม้นนะคะ เม้นคนละนิด ทำให้คนๆ นึง มีกำลังใจนะคะ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยสละเวลามาเม้นให้ค่ะ))
ความคิดเห็น