คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [[Part01]] : : บทนำ : : up~~100%~~
fre nix
[[Part01]]
บทนำ
Yuri :...อีตาบ้า โรคจิต ซอมบี้ เพราะนายคนเดียวเลย น่าหมั่นไส้ชะมัด ฉันไม่รุ้ว่าเมื่อก่อนฉันคิดผิดไปชอบ ไปหลงเทิดทูน คนอย่างนายได้ยังไง แต่ตอนนี้คนที่ฉันเกลียดคือนายรู้เอาไว้...
Kibum :....หึ เธอคงคิดว่าฉันพิศวาสเธอมาก สินะ คนที่เพอร์เฟ็กต์อย่างฉัน ไม่จำเป็นต้องหันไปมองคนรากหญ้า ที่หน้าตาน่ารักนิดหน่อย อย่างเธอหรอก ที่ฉันเข้าชมรม ก็เพราะเธอน่าแกล้งเท่านั้นแหละ....
Taeyeon :....เพราะนายคยูคนเดียว ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบเนี้ย ถ้าฉันไม่เจอนาย ยัยยูริ กับไอ้รุ่นพี่คีบอมก็คงไม่เจอกัน...
Kyuhyun :....เพราะยัยแทยอนคนเดียวเลย ถ้าเกิดเธอไม่มาคาดโทษฉัน เรื่องแบบนี้ ก็คงไม่เกิดขึ้น....
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีออกน้ำตาลธรรมชาติ เสื้อผ้าโทนสีดำ ซึ่งเป็นยูนิฟอร์มประจำโรงเรียนนี้ เข้ากับสีผิวโทนน้ำผึ้งของเค้าได้เป็นอย่างดี ซึ่งเรียกได้ว่าหล่อเลยทีเดียว แต่ในขณะนี้ถึงจะมีใบหน้าหล่อสักแค่ไหนก็....ไม่สนแล้วโว้ย ขี้จะแตกแล้ว!!!
โอ้ย ตกส้วมตาย แล้วรึไง ป่านนี้ยังไม่ออกอีก ห้องอื่นก็ส้วมเต็มบ้างหละ ประตูชำรุดบ้างหละ นี่เป็นวันโลกแตกรึไงว้า
เค้าคิดอย่างไม่สบอารมณ์เพราะไอ้การที่เค้าต้องทนมารอคนอื่นปลดทุกข์มันไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นเลย ถ้าไม่ได้ใกล้แตกแล้วขนาดนี้
แกร๊ก!!
“อ๊ะ”
ประตูบานเล็กๆ ที่เค้ารออยู่ได้ถูกเปิดออกอย่างช้าๆ ชายหนุ่มคนนั้น เตรียมคำพูดสำหรับการสั่งสอน ไว้แล้ว
“นี่คุณ รู้มั้ยว่า...อ๊ะ นี่มัน”
จากหน้าตาดุๆ กลายเป็นความสงสัย และตกใจสุดๆ เมื่อคนที่ควรเปิดประตูออกมาน่าจะเป็นผู้ชายที่หน้าตาเหยเก แต่กลับกลายเป็นผู้หญิง แถมน่ารักสุดๆ ซะด้วย
“ผู้หญิง!!!”
“กรี๊สสสสส ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ออกไปน้า~”
เธอผลักเค้าออกไปจากตรงนั้นแล้วค่อยๆ ซอยเท้าถี่ยิบหลับตาปี๋ ออกไปจากตรงนั้น อย่างรวดเร็ว
“เห อะไรฟระ ฉันต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายตกใจหนะ ก็ห้องนี้มัน....”
เค้าเงยหน้าออกไปมองสัญลักษณ์นอกห้องน้ำ แต่จากที่น่าจะเขียนว่า men แต่กลับกลายเป็น lady
“อ้าว แทยอน กว่าจะกลับมาได้นะยะ ไปเข้าห้องน้ำ หรือไปล้างห้องน้ำกันแน่ยะ ไปซะตั้งนาน”
เพื่อนสาวที่กำลังนั่งอ่านหนังสือทำเบเกอรี่ที่โต๊ะหินอ่อน ร้องทัก เด็กผู้หญิงคนเมื่อกี้ว่า”แทยอน”
“อย่าเพิ่งกัดฉันตอนนี้ได้มั้ย ยัยยูริ ยิ่งอารมณ์เสียอยู่”
แทยอน ค่อยๆ หย่อนก้นลงไปตรงเก้าอี้เดียวกันกับเพื่อนของเธอที่เธอเรียกว่า”ยูริ”นั่งอยู่ คิ้วของเธอค่อยๆ คลายจากอาการผูกโบว์ ทีละนิด ก่อนจะถอนหายใจอย่างรุนแรง
“นี่แกเป็นอะไรไปอีกหละเนี่ย เมื่อกี้ยังหัวเราะร่าอยู่เลย ปกติตอนที่ข้าศึกบุกต้องอารมณ์เสีย ไม่ใช่ปล่อยมันไปแล้ว แล้วมานั่งอารมณ์เสียนะ”
“โธ่ แกจะให้ฉันอารมณ์ดีได้ยังไงหละ ก็ตอนที่ฉันออกจากห้องน้ำอ่ะ มีผู้ชายยื่นอยู่ในห้องน้ำหญิงด้วย แล้วในนั้นก็ไม่มีใครอยู่เลย”
แทยอนเอามือข้างนึงเท้าคาง อีกข้างนึงเท้าเอว แล้วก็กระทืบเท้าแรงๆ ไปสองที
ก๊ากกกก!!!!!
“หืม หัวเราะอะไรของแกยะ ยัยยูริ”
แทยอนแยกเขี้ยวใส่ ยูริที่กำลังหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ยูริเลยจำใจ ปาดน้ำตาที่เล็ดออกมาจากดวงตาน่ารักๆ ของเธอ พลางกลั้นยิ้มเอาไว้
“ยูริ แกฟังฉันดีๆ นะ จะบอกให้ว่าผู้ชายคนนั้นน่ะเป็นเพื่อนของคนที่แกแอบชอบอยู่ย่ะ”
“หะ!!! ว่าไงนะ”
ยูริวางหนังสือที่เธอกำลังถืออยู่อย่างทันควัน
“ใช่ แกได้ยินไม่ผิดหรอก เค้าเป็นเพื่อนของไอ้คีบอม อะไรนั่นแหละ ฉันเห็นหน้าไอ้นั่น อยู่กับนายคีบอมมาหลายหนแล้ว”
“ถ้าเป็นอย่างงั้น ก็ต้องแปลว่าคนที่เธอพูดถึงคือรุ่นพี่คยูฮยอน แน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์”
เมื่อเธอพูดจบก็เอื้อมมือไปหยิบหนังสือมาอ่านต่อ อย่างสงบเงียบ
“อะไรกันยะ ฉันคิดว่าแกจะพาลเกลียดไอ้รุ่นพี่คีบอมอะไรของแกซะแล้วนะเนี่ย”
“หึ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ตกใจจริงหรอกนะยะ แค่จะประชดแกทำนองว่า อุ้ย จริงเหรอเนี่ย ตกใจจัง....อ๊ะ!!!!”
ยูริพูดก่อนจะค่อยๆ ละสายตาจากหนังสือ ขึ้นมามองแทยอน แต่ก็ต้องตกใจเพราะข้างหลังของแทยอนคือ.....
“ร...รุ่นพี่คีบอม”
“หา!!! ว่าไงนะ”
แทยอนหันควับไปมองด้านหลังตัวเอง อย่างรวดเร็ว เพราะคำพูดของยูริ ก็แหม คนที่แทยอนหมั่นไส้ที่สุดคงจะเป็นคีบอมแล้วหละ เธอค่อยๆ มองเค้าด้วยสายตาอิจฉาสุดขีด ปนหมั่นไส้นิดๆ แล้วก็ค่อยๆ หันกลับมามองยูริ แต่ก็ไม่วาย ใช้หางตาที่เธอกรีดด้วยอายน์เลนเนอร์มอง ริมฝีปากเล็กๆ ที่ทาลิปสีชมพูอ่อน จนแทบมองไม่เห็น ค่อยๆ เอ่ยปากพูด
“นี่ยัยยูริ ฉันถามแกจริงๆ เหอะ ไอ้รุ่นพี่ของแกเนี่ย มันมีดีตรงไหน นี่ฉันหันไปมองทางไหน ก็มีแต่ผู้หญิงจ้องเค้ากันทั้งนั้น”
“แหมถามอะไรอย่างนั้นล่ะ ก็เค้าอ่ะนะ ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง นิสัยก็เท๊ เท่”
ยูริเอามือทั้งสองข้างของเธอมากุมไว้ด้วยกัน เธอหลับตาปี๋ ก่อนจะค่อยๆ บิดตัวไปมา แสดงความเขินอายสุดฤทธิ์ ((ก็คีบอมของไรเตอร์เค้าน่ารักจริงๆ นี่นา
“โธ่เอ๊ย ก็แค่ไอ้ขี้เก๊ก ที่วันๆ ทำตัวเป็นเด็กเกเร ออกแนวแสบๆ คันๆ นิดหน่อย ไม่เห็นต้องไปกรี๊ดกันเลย”
“อ๊ะ นั่นรุ่นพี่คยูที่แกพูดถึงเมื่อกี้นี่นา”
ยูริทำตาโตเป็นไข่ห่าน ก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้น แล้วใช้นิ้วเรียวเล็กชี้ออกไปตรงคีบอม
“ฮึ่ย ไอ้โรคจิต แกอย่าหวังเลยว่าจะได้อยู่ดี มีสุขน่ะ”
แทยอนลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้วค่อยเดินตรงไปทางนั้น ด้วยใบหน้านิ่วคิ้วขมวด ไอร้อนที่คละคลุ้งออกมาจากตัวเธอ ทำให้ยูริไม่กล้ารั้งเอาไว้
“อ๊ะ นี่เธอเด็กคนเมื่อกี้นี้นี่”
เพี้ยะ!!!!
ก่อนที่เค้าจะเอ่ยจบ มือเล็กๆ ของเทยอน ก็ฟาดเข้าให้ที่ใบหน้าของคยู
“เฮ้ย! ไอ้แทยอนเอ๊ยหาขี้ให้ฉันอีกแล้วมั้ยล่ะ”
ยูริที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดพูด ก่อนจะรีบวิ่งไปหาแทยอนที่กำลังอารมณ์เดือดอยู่
“ขอโทษแทน เพื่อนของฉันด้วยนะคะ ยัยนี่ก็อารมณ์ร้อน แบบนี้ล่ะค่ะ อย่าถือสาเลยนะคะ”
ยูริค่อยๆ โค้งตัว ก้มหน้า ผงกหัว ประมาณ 4-5 ครั้ง
“ปล่าวครับ ที่จริงเพื่อนของคุณ ไม่ผิดหรอก ผมน่ะแหละที่ผิด ที่ดันซุ่มซ่ามเข้าห้องน้ำผิดน่ะครับ”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องพูดมาก เฮ้ย ยูริ กลับ”
แทยอนคว้ามือยูริไว้แน่น ก่อนจะลากตัวกลับ ด้วยใบหน้ายิ้มแฉ่ง
พอได้ทะเลาะกับคนอื่นแล้วมันอารมณ์ดีจัง
“เธอน่ะ หยุดก่อน”
คีบอมคว้ามืออีกข้างของยูริไว้ ด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์ แต่ถึงแม้ว่าเค้ามองเธอแบบไหน แต่ความหล่อที่เข้ามาใกล้ ทำให้ใจเธอเต้น ตุบตับ ตุบตับ ไม่หยุด
ยูริเพิ่งเคยสัมผัสมือที่แสนอบอุ่นอย่างนี้เป็นครั้งแรก ตอนนี้ถึงอะไรมาแลกก็ไม่ยอมแล้วค่า ขอให้เวลาหยุดอยู่แบบนี้ตลอดไปจะได้มั้ยค้า
“วันนี้เป็นวันเลือกชมรม เธอจะเลือกชมรมอะไร”
“ช...ช...ชมรม”
“ชมรมอะไรก็เรื่องของพวกฉัน พวกนายอย่ามายุ่งดีกว่าน่า”
แทยอนดึงตัวยูริไปข้างหลัง ก่อนที่เจ้าหล่อนจะเอาตัวเองขึ้นมาประจันหน้ากับคีบอม
“ฉันไม่ได้ถามเธอ อย่า-สะ-เออะ-ให้-มาก-นัก”
แทยอนตะลึงงึนงัน แบบไม่เคยเท่านี้มาก่อน เธอยืนทื่อเหมือนรูปปั้นที่ไม่มีชีวิต เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีคนใช้คำนี้กับเธอเลย
“ชมรมทำอาหารค่ะ”
“โฮ่....หน้าอย่างเธอน่ะเหรอ”
“เห”
“ฉันถามว่าหน้าตาน่ารักน่าทะนุถนอมอย่างเธอ จะมีหน้าไปทำอาหารได้งั้นเหรอ หึ ไปเป็นผ้ากันเปื้อนน่าจะดีกว่ามั้ง”
คีบอมพูดหน้าตาย เพราะ คำพูดแบบนี้เป็นปกติที่เค้าพูดกับคนอื่น แต่คำพูดที่ดูดีเมื่อกี้ นั่นแหละที่เป็นคำพูดที่แปลกประหลาด
“นี่นาย นายบอกว่าหน้าอย่างฉันน่ะ ทำอาหารไม่เป็นใช่มั้ย”
“หึ ที่ฉันพูดน่ะ มันตรงตัวอยู่แล้ว”
“กรี๊สสสสสส ไอ้บ้า ไอ้หน้าจิ้งจก ไอ้บอมบี้ ไอ้ซอมบี้~ นายหาว่าหน้าอย่างฉันทำอาหารไม่ได้ใช่มั้ย ได้~ งั้นถ้านายเป็นสุภาพบุรุษพอ นายต้องไปอยู่ชมรมทำอาหารกับช้านนน แล้วฉันจะทำขนมให้นายกินทุกวัน จนกว่านายจะยอมลบคำสบประมาทให้ฉัน เข้าใจมั้ย ไอ้ซอมบี้ ฮึ่ย!!”
ยูริยิงลูกดอกเข้ากลางใจของคีบอมไปซะทุกจุด เรียกว่าแม่นสุดๆ ก่อนที่เธอจะเดินจ้ำอ้าว ไปหยิบหนังสือที่วางเอาไว้บนโต๊ะหินอ่อน เข้าไปในหอประชุม
“เฮ้ย รอฉันด้วยสิยะ ยัยยูริ”
แล้วแทยอนก็เดินตามเข้าไป ก่อนจะหันมามองที่คยูฮยอน กับคีบอม พลางแลบลิ้นให้
“เอาไงล่ะ”
“หืม....”
“ก็เรื่องที่เด็กคนเมื่อกี้ท้าไง”
คีบอมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะลากตัวคยูเข้าไปในหอประชุมด้วยกัน
ในหอประชุมขนาดใหญ่ที่จุผู้คนได้นับหมื่น วงล้อมขนาดใหญ่ในแต่ละจุดก็คือ ที่สำหรับสมัครเข้าร่วมชมรม ซึ่งแน่นอน ยูริกับแทยอน ก็กำลังปล่าวประกาศให้คนมาร่วมชมรมทำอาหารเยอะๆ เพราะเธอก็ถือว่าเป็นสมาชิกที่สำคัญในชมรมเลยก็ว่าได้
“ใครอยากทำอาหารเป็นเชิญทางนี้ค่า หรือใครอยากรู้เคล็ดลับดีๆ นะคะ ชมรมทำอาหารยินดีต้อนรับเสมอค่า”
แทยอนใช้กระดาษหนังสือพิมพ์ม้วนประมาณ 2-3 แผ่น จ่อที่ปาก ก่อนจะส่งเสียงร้อง หน้าตาของเธอแสดงถึงความสดชื่น + อารมณ์ดีสุดๆ
“แหม แทยอน ทำไมอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ดีจัง เมื่อกี้ฉันยังเห็นแก หน้ามุ่ย เป็นตูดลิงอยู่เลย”
ยูริยิ้มเล็กๆ พร้อมยักไหล่ให้แทยอน ประมาณว่าแซวเล่นๆ นะ
“ฉันจะมาสมัคร”
“เห??”
เสียงของคนที่คุ้นเคย ทำให้ยูริ ต้องหันไปมอง และก็ใช่เค้าจริงๆ ด้วย
“รุ่นพี่ เอ๊ย นายนี่เองเหรอ”
“ฉันมาตามสัญญา ฉันจะมาสมัครชมรมนี้”
คีบอมชี้ไปที่ป้ายของชมรมทำอาหาร
กรี๊สสสสสสสส!!!
เสียงกรี๊ดประสานเสียง คล้ายการก่อม็อบยึดธรรมเนียบ แต่เป็นเสียงก่อม็อบยึดเจ้าชายคีบอมต่างหาก
เหล่าแฟนคลับเกือบๆ ร้อยคน อัดแน่นกันอยู่หน้าพื้นที่สมัครของชมรมทำอาหาร แทยอนมองตาค้าง อ้าปากหวอ ตื่นเต้นสุดๆ เพราะคิดว่าคงไม่มีคนสนใจชมรมโนเนมได้ขนาดนี้มาก่อน คยูฮยอนเองก็เช่นกัน เค้าแทบต้องเอาหน้าไปชนฝาชักโครก เพราะการเบียดกันไปมาแบบนี้ มันเสี่ยงต่อการเป็นหมันโดยแท้ ((เกี่ยวกันมั้ยเนี่ย)) แต่ว่าคนที่ดูลำบากใจที่สุดคงจะเป็นยูรินั่นแหละ เธอขมวดคิ้ว เบ้ปาก ด้วยความหมั่นไส้
“รุ่นพี่คริสตัลคะ แบบนี้เราจะเอายังไงล่ะคะ”
ยูริแกล้งพูดกับรุ่นพี่ในชมรมเสียงดังเพื่อให้คีบอมได้ยินว่าเป็นคนที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย เธอเหล่หางตามองคีบอม ที่กำลังนั่งท่านักเลงบนเก้าอี้ เค้าเอาขาทั้งสองข้างพาดมาที่โต๊ะ สำหรับสมัคร แล้วก็หาวอย่างหน่ายๆ
“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ยูริ คนเยอะๆ สิดี”
“เอิ่ม... ค่ะ”
ฮึ่ย อย่าคิดนะว่าฉันจะยอมแพ้นาย เพราะเรื่องงี่เง่าแค่เนี้ย จะมีเหตุการณ์วิกฤตเกิดขึ้นยังไง ฉันก็ต้องผ่านให้ได้ ยังไงซะ ฉันก็จะต้องให้นายรู้ให้ได้ว่า เกียรติในฐานะ นักทำอาหารของฉันน่ะ มันสูงแค่ไหน
ยูริคิด ขณะที่ยืนกัดฟัน บีบแขนตัวเอง ด้วยความโมโหจัด
....จากความปลื้ม ความหลงใหล กลายเป็นความเกลียดขี้หน้า ในเวลาแค่นิสสสสเดียว((เพราะไรเตอร์เว่อไปหน่อยอ่ะนะ)) เรื่องราวระหว่างเค้า และเธอจะเป็นยังไง ช่วยเม้นๆ ให้กำลังใจได้ใน bad bekery รักเธอนะ ยัยวายร้ายขนมหวาน ค่า....((คิดนาน+พิมพ์นานมาก ช่วยให้กำลังใจกันนิสสสนะคะ))
ความคิดเห็น