ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
1
จุดเริ่มต้นของเรา
"น้องจุนครับ" เซฮุน หรือ ที่คนทั่วไปรู้จักในนามโอเซฮุน เอ่ยเรียก คนที่นั่งอยู่ตรงข้าม
"ครับพี่ฮุน" น้องจุน หรือ คิมจุนมยอน ตอบกลับมา
"น้องจุนแต่งงานกับพี่นะครับ" เมื่ออีกฝ่ายถูกขอแต่งงานก็ทำหน้าไม่ถูก
"แต่น้องจุนยังเรียนไม่จบเลยนะพี่ฮุน รอน้องจุนเรียนจบก่อนได้ไหมฮะ" จุนมยอนนักศึกษาปี1เอ่ยตอบกลับไป ไม่ใช่ตัวเขาไม่อยากแต่ง แต่การเรียนนั่นมันหนักพอสมควรและเขาอยากเรียนให้จบก่อน
"น้องจุนครับ ถ้าให้พี่รอ งั้นพี่เปลี่ยนคนแต่งดีกว่า" คนอายุเยอะกว่าต่อรอง
"โห พี่ฮุน น้องจุนอยากตั้งใจเรียนให้จบก่อนนิครับ แถมอีกอย่างน้องจุนอายุยังน้อยอยู่เลย" พวกเขาสองคนคบกันมาตั้งแต่จุนมยอนอยู่มัธยมปลาย และวันนั้นจุนมยอนเกิดอุบัติเหตุรถชนแล้วบังเอิญเจอคนใจดีมาช่วยไว้ ซึ่งคนนั้นก็คือโอเซฮุน หลังจากนั้น โอเซฮุนก็ตามจีบจุนมยอนเรื่อยมา จนกระทั่งจุนมยอนขึ้นมัธยมปลายปีที่สองเขาสองคนก็เริ่มคบกัน
"ไม่เอาน่าเด็กดื้อ รีบๆแต่งเราจะได้มีลูกทันใช้ไงครับ หรือว่าไม่รักพี่หรอครับ?" เซฮุนคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะแต่งงานเร็วเพราะในเมื่ออีกฝ่ายก็อายุ20แล้ว บรรลุนิติภาวะแล้วทำอะไรก็คงจะไม่ผิด
"งื้ออ รักสิพี่ฮุน คบกันมาตั้งสามปีแล้วไม่รักได้ไง" ใช่แล้ว พวกเขาสองคนคบกันมาได้3ปีแล้ว ถ้าสำหรับคนทั่วไปก็คิดว่าเร็วไปสำหรับการแต่งงาน แต่นั่นไม่ใช่สำหรับเซฮุนที่อายุ27 ที่เกือบครึ่งหกสิบแล้ว
"งั้นก็แต่งกับพี่นะครับตัวเล็ก" คนอายุเยอะกว่าคว้ามือจุนมยอนมาจับไว้พร้อมล้วงแหวนออกมาจากกระเป๋า
"ทำขนาดนี้แล้ว แต่งก็แต่งครับ"
และเมื่อเวลาผ่านไปหลังแต่งงานทั้งสองก็ได้เข้ามาอยู่ด้วยกัน
ความรักก็ได้เปลี่ยนเป็นความวุ่นวาย ความหวานที่เคยมีกลับกลายเป็นความขม
หนึ่งคนทำงาน หนึ่งคนต้องเรียน
กลับมาที่ปัจจุบัน หรือ สามปีหลังแต่งงาน
"พี่ฮุน จะออกไปไหนอีก?" ผมถามสามีตัวเองที่กำลังจะแต่งตัวออกไปนอกบ้าน
"ทำงาน"
"พี่จะทำงานแบบนี้ทุกวันโดยไม่สนใจเมียตัวเองแบบนี้ไม่ได้นะ!" ทั้งเดือนนี้ผมว่าง แต่กลายเป็นว่าพี่ฮุนไม่อยู่เอาแต่ออกไปทำงานตลอดแล้วมันก็มักจะเป็นอย่างตลอดเวลาที่ผมอยู่บ้าน
นี่เราแต่งงานกันมาสามปี แต่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกันนี่มันน้อยกว่าหกเดือนเสียอีก ผมเรียนหนักแล้วตอนนี้ผมกำลังจะขึ้นปี4นั่นคือเหตุผลของผม ส่วนพี่ฮุนเหตุผล คืองาน สามีผมเป็นเจ้าของค่ายเพลงที่ใหญ่ที่สุดในเกาหลี ทั้งผมและเขามักจะทะเลาะกันเรื่องเวลาไม่ตรงกันเสมอบางทีผมก็ต้องเอาเวลาไปเตรียมตัวเรื่องหาที่ฝึกงาน ส่วนพี่ฮุนก็ต้องเคลียร์เรื่องหุ้นของค่ายเพลงที่จะขยายออกไปให้ใหญ่กว่าเดิม
"น้องจุน มีเหตุผลหน่อยสิครับ พี่บอกต้องไปทำงานไง" พี่ฮุนตอบกลับมาด้วยเสียงที่ไร้อารมณ์
"แต่พี่ฮุน ช่วงนี้น้องจุนว่าง พี่ฮุนจะไม่อยู่กับน้องจุนจริงๆหรอ?" ผมพยายามปรับเสียงให้อ่อนลง
"น้องจุนครับพี่ว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะ พี่เบื่อที่จะตอบแล้ว" เบื่อ? เบื่องั้นหรอ?
"ถ้าเบื่อแล้วมาแต่งงานกับจุนทำไมละ!" ผมเริ่มขึ้นเสียงอีกครั้ง
"ก็ตอนแต่งไม่คิดว่าจะน่าเบื่อขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าเป็นงี้ไม่แต่งหรอก! พี่ตอบคำถามนี้มาทุกวันเลยนะ!" พี่ฮุนเองก็คงโมโหไม่แพ้ผม ผมเดินเข้าไปในห้องนอนของเราแล้วหยิบของรักของหวงพี่ฮุนออกมา เรื่องแบบนี้ในเมื่อเคลียร์กันไม่ได้ก็ต้องใช้ตัวช่วย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกครับที่เราทะเลาะกันแบบนี้ และทุกครั้งมันจะหนักขึ้นเรื่อยๆจนผมคิดว่า ผมเองก็เริ่มเบื่อเหมือน มันเป็นแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆแล้ว
"เมื่อกี้พี่ฮุนว่าไงนะ?" ผมพูดพร้อมชูกระเป๋าใบโปรดราคาหลายล้านวอนขึ้นมาพร้อมคัตเตอร์
"น้องจุนวางลงเดี๋ยวนี้นะ" ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นกระเป๋าแค่ไม่กี่วอน ผมบรรจงกรีดคัตเตอร์ลงไปกับกระเป๋าทันที
"อ๊ากกกกก จุนมยอน!" พี่ฮุนที่หัวเสียมากเดินเข้าห้องไปทันที
"พี่ฮุนจะทำอะไรน่ะ" ผมเดินตามเข้าไปในห้องนอน
"ในเมื่อเรากล้ากรีดกระเป๋าพี่ เสื้อตัวละสามล้านวอนพี่ก็กรีดได้เหมือนกัน" ไม่พูดเปล่าพี่ฮุนเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบเสื้อตัวโปรดแสนแพงของผมมาฉีกทันที
"พี่ฮุนหยุดเดี๋ยวนี้นะ นั่นมันสามล้านวอนเลยนะ!!!!! ไอ้แก่!!!!" ผมกระชากตัวพี่ฮุนออกมา
"เมื่อกี้เรียกพี่ว่าไงนะ?"
"ไอ้แก่!!!!" ผมเรียกอย่างเหลืออดอีกครั้ง
"เหอะ แก่แล้วไงทำนายร้องบนเตียงได้แล้วกัน!!!" พี่ฮุนเดินมาอย่างข่มอารมณ์
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" ผมตะโกนกลับไป
"ทำไมถึงเป็นเด็กงี่เง่าได้ขนาดนี้นะ!" พี่ฮุนตะคอกผมอีกรอบ
"ก็หย่าไปสิ เลิกกันไปเลย เหลืออดแล้วเหมือนกัน!" ผมที่ทนมานานก็ตอบกลับไป
"ได้ เสนอมาก็ดี! พรุ่งนี้ไปอำเภอหย่ากัน!"
"ได้ ดีเหมือนกันจะได้หลุดจากคนแก่บ้าๆนี่สักที!!!!"
"ฮือออ มินซอกฮยอง" หลังจากที่ผมทำเรื่องหย่าเสร็จ ผมก็เก็บของเสื้อผ้ากลับมาที่บ้านตัวเองแล้ววิ่งไปกอดพี่ชายตัวเองทันที มินซอกหรือคิมมินซอกพี่ชายผม อายุ30ปี ห่างกับผม7ปี
"ว่าไงตัวแสบร้องไห้ทำไม?" ถึงแม้มินซอกฮยองจะยังไม่รู้ว่าผมร้องไห้ทำไม แต่ก็กอดผมกลับมาแล้ว
"จุนหย่ากับพี่ฮุนแล้ว ฮึก"
"หะ มีอะไรกัน?!" หลังจากนั้นก็ตัดสินใจเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่ฮุนให้ฟัง ไม่ว่าจะเรื่องเวลา หรือเรื่องการดูแล ปีแรกที่แต่งมันก็ดีแหละ พอเข้าปีที่สองหรือสาม จากที่เคยไปรับไปส่งผมก็เหลือแค่จ้างคนขับรถให้ ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อผมต้องเรียนหนักขึ้น และพี่ฮุนวางแผนจะขยายกิจการ
"เรื่องมันก็เป็นแบบนี้ ฮึก" ผมเข้าไปกอดมินซอกฮยองอีกครั้ง
"ฮยองบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ารีบแต่ง" มินซอกฮยองลูบหัวผม
"ก็ตอนนั้นจุนรักพี่ฮุนนิ"
"แล้วตอนนี้ไม่รัก?"
"จะบอกไม่รักเลยก็คงจะโกหก จุนแค่รู้สึกกับพี่ฮุนไม่เหมือนเดิมแค่นั้นเอง" หลังๆความรักที่มันเปลี่ยนไปมาก ผมก็ยอมรับครับว่าเรียกร้องในตัวพี่ฮุนมากเกินไปจริงๆ แต่ผมก็ยังเด็กอยากให้มีคนมาคอยเอาใจตลอดนิ
"แล้วจะเอายังไงต่อ" มินซอกฮยองถามพลางลูบหัวผมไปด้วย
เห็นมินซอกฮยองแบบนี้ฮยองผมเก่งมาเลยนะครับ เป็นถึงกัปตันสายการบินชื่อดัง แต่เจ้าตัวน่ะขี้เกียจระดับสิบจะบินได้แต่ละทีลีลานี่อย่าให้พูดเลย ผมเคยถามเขานะว่าทำไมถึงไม่ยอมบินทั้งๆที่เงินก็ดี มินซอกฮยองตอบกลับมาว่ารายได้จากโรงแรมของเราเยอะกว่าที่ไปบินอีก ไหนจะต้องนอนผิดเวลา เรื่องอาหารการกิน บลาๆ นั่นคงเป็นเหตุผลที่มินซอกฮยองไม่อยากบิน อ้อ ผมลืมบอกบ้านของผมทำธุระกิจโรงแรมห้าดาวชื่อดังที่มีสาขาอยู่เกือบทั่วโลก พ่อกับแม่ผมก็ย้ายไปอยู่ดูแลที่ปารีสสาขาใหญ่ บ้านผมถึงมีอันจะกินได้ขนาดนี้ แต่พูดแล้วก็เจ็บใจหน้าตาผมก็ดี เงินก็มีทำไมถึงหลวมตัวไปแต่งงานกับคนแก่ๆแบบนั้นได้นะ หึย!
"ก็คงย้ายกับมาอยู่ที่บ้านเรียนต่อให้จบ" ผมตอบกลับไปพร้อมล้มลงไปนอนตักมินซอกฮยอง
"นี่เราเรียนอยู่ปีไรแล้วนะฮยองลืม"
"กำลังจะขึ้นปีสี่แล้ว ฮยองอะไรเนี้ยนี่น้องนะเฮ้ย" ผมบ่น
"ขอโทษๆ ฮ่าๆ เรียนต่อไปเลยไหนๆก็ไม่มีเซฮุนแล้ว" มินซอกฮยองเสนอ
"จุนก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน"
"ก็ต้องหาที่ฝึกงานแล้วสินะ แต่ย้ายกลับมาก็ดีฮยองจะได้ไม่เหงา"
"งื้อ ไม่อยากฝึกงานเลยอยากเรียนอย่างเดียว" ผมเอาหน้าไปถูกับตักมินซอกฮยอง
"เนี้ยก็ไม่โตแบบนี้ไง เซฮุนมันเลยทิ้งไป"
"โห เจ็บอะเลิกพูดถึงคนแก่ๆคนเถอะ"
"ย่าห์ ฮยองกับเซฮุนอายุเท่ากันนะ บอกเซฮุนแก่ก็หมายความว่าฮยองแก่ด้วยนะ ฉันแก่ตรงไหน หะ!" มินซอกฮยองลุกขึ้นทำให้หัวผมตกลงมาที่โซฟาทันที
"โถ่ ไม่พูดแล้วก็ได้" ผมลุกขึ้นยืนลูบหัวตัวเอง
"ในเมื่อโสดแล้วพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันไหม น้องรัก?" มินซอกฮยองเดินเข้ามากระโดดคอผม
"ก็ดีนะฮยอง พาผมไปเมาด้วยก็ดี" ตอนนี้เหล้าอาจจะช่วยผมได้
"จัดไปน้องฮยองอยากได้อะไร กัปตันมินซอกจะเสกให้หมดเลย"
"มีไรวะฮุนเรียกกูออกมากินเหล้าเนี้ย" ตอนนี้ผมอยู่ร้านเหล้าธรรมดาแถวบ้าน หย่ากับเมียแล้วก็อยากมาดื่มสังสรรค์สักหน่อย
"หย่ากับเมียอยากแดกเหล้า" ผมตอบกลับไปอย่างชิวๆ
ผมเองตอนขอแต่งงานกับจุนมยอนก็ไม่คิดว่าน้องเขาจะงี่เง่าได้ขนาดนี้ จริงๆมันเริ่มจากเวลาเราสองคนไม่ตรงกัน ช่วงเวลาที่ผมต้องการเขา เขามักจะไปเรียนและช่วงเวลาที่น้องเขาต้องการผม ผมก็ต้องออกไปทำงาน มันเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ครับผมเข้าใจน้องเขานะต้องเรียน แต่ทำไมน้องเขาไม่เข้าใจผมเหมือนที่ผมเข้าใจเขาบ้างนะ ผมต้องใช้คำว่าอดทนกับนิสัยเด็กๆของจุนมยอนแบบนี้มาตลอดครึ่งปี จนเมื่อวานความอดทนที่มีมันก็หมดลง ถ้าจุนมยอนลดการเอาแต่ใจหรืองี่เง่าลงได้ ผมจะไม่หย่าเลยครับ ผมรักเขามากนะ ถามว่าหย่าแล้วเสียใจไหม แน่นอนครับเมียทั้งคนนิ แต่ถ้ามันไปกันไม่ได้จริงๆ ฝืนไปก็เท่านั้น
"เฮ้ยกับน้องจุนอะนะ? ทำไมวะน้องเขาก็น่ารักดีออก"
"กูว่าน้องเขายังเด็กไปวะ เอาแต่ใจชิบ"
"งั้นกูขอเคลมได้ปะ ไหนๆมึงก็หย่าแล้ว ฮ่าๆ" ผมรู้นะว่ามันพูดเล่น แต่คิดจริงแน่นอน
"ไม่ได้โว้ย ยังไงก็ยังมีหวงอยู่" ผมโวยวาย มันจะบ้าหรือเปล่าครับเพิ่งหย่ากันจะมาเคลมเมียเก่าผม
"ฮ่าๆล้อเล่นๆ เอ้าชน!" แล้วชานยอลก็ยกแก้วขึ้นมาชนกับผม
"เฮ้อออ" ผมถอนหายใจ
"เป็นไรคิดถึงเมีย?" ชานยอลพูดพลางชงเหล้าไปด้วย
"เปล่าแค่คิดว่า กูมาถึงจุดนี้ได้ไง" มันออกจะงงหน่อยๆ ผมเองก็ไม่ได้หมดรักนะครับแค่รู้สึกเบื่อกับสิ่งที่เป็นอยู่
"เอาน่า หย่าไปแล้วนิ แล้วมึงจะเอาไงต่อกับชีวิต" ชานยอลพูดจบก็เอาแก้วมาชนกับผมอีกครั้ง
"ไม่รู้วะคงตั้งใจทำงานก่อน ช่วงนี้มีศิลปินใหม่รอเดเต็มเลย" ช่วงหลังมานี้ผมต้องขยายกิจการเยอะเลย ผมเอาเวลาเกือบทั้งวันทิ้งไว้ในห้องทำงาน มันเลยทำให้จุนมยอนเริ่มงี่เง่ากับผม
"เออก็ดี แล้วคิดจะมีเมียอีกไหมวะ?" อืมคำถามนี้น่าสนใจ แต่ตอนนี้ยังคงตอบไม่ได้หรอก แผลยังสด
"ตอนนี้ตอบได้ว่าไม่ แต่อนาคตไม่แน่วะ จะอยู่ได้ไงไม่มีเมีย" จริงๆแล้วผมเป็นคนค่อนข้างขี้เหงานะ อยากมีแฟนอยากมีคนมาคอยเอาใจตลอด ตอนคบกับน้องจุน น้องจุนตอบโจทย์ผมได้หมดเลยทั้งสเป็กทั้งนิสัย แต่แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่หวังไว้..
"ไม่ต้องรีบหรอกมึง อยู่แบบโสดๆเป็นเพื่อนกูดีกว่า ชน!" แล้วผมก็ยกแก้วชนอีกรอบ
"แต่กูครึ่งหกสิบแล้วนะเว้ย! จะมาโสดตลอดไม่ได้"
"เดี๋ยวกูช่วยหาให้ก็ได้!"
เรื่องนี้มันอะไรของมัน
เริ่มเรื่องมาก็หย่าเลย ฮ่าๆ
อรรถรส ! ฝากติดตามกันด้วยนะค่ะ
น้องจุนคนเอาแต่ใจกับพี่ฮุนคนแก่บ้างาน
ติดแทคกันได้
#ฟิคพี่ฮุนสามสิบ
@kmkimsh
1คอมเม้น1กำลังใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น