ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [CHENHO] : TAKE CARE
ณ หอพัก..
"จงแดฮยอง วันนี้ผมมีงานอะ ฝากดูและจุนมยอนฮยองหน่อยได้ไหม" มักเน่ตัวแสบเดินออกมาจากห้องนอนแล้วพูดกับผมที่นั่งดูทีวีอยู่
"ทำไม จุนมยอนฮยองเป็นไร" ผมถามอย่างร้อนรน
"ก็โหมงานงานทั้งวันแบบนั้น ไข้ก็ขึ้นน่ะสิ ฝากด้วยละกันผมไปทำงานละ" แล้วเซฮุนก็เดินออกไปเลย วันนี้วงเรามีงานเดี่ยวกันหมดเลยครับจริงๆจุนมยอนฮยองก็มีนะครับสงสัยจะลง ไวเท่าความคิดผมก็ลุกขึ้นไปหาจุนมยอนฮยองที่ห้องทันที ทำไมไม่ยอมบอกผมน้า ว่าไม่สบาย
"เซฮุนหรอ?" ทันทีที่ผมเปิดประตูเข้าไปจุนมยอนฮยองที่นอนหลับตาอยู่ก็พูดขึ้น
"ไม่ใช่ครับ แฟนฮยองไง" ผมตอบไป
"อ้า จงแดหรอ" แล้วจุนมยอนฮยองก็ค่อยๆลุกขึ้นจากเตียง
"ไม่ต้องลุกหรอกครับ เห็นเซฮุนบอกฮยองไม่สบาย" ผมพูดจบก็นั่งลงข้างเตียงฮยอง
"ไม่เป็นไรมากหรอก" ฮยองล้มตัวลงไปนอนตามเดิม
"ไหนดูสิ โกหกผมหรือเปล่า" แล้วผมก็เอามือไปอั่งหน้าผากจุนมยอน
"จงแดมือเย็นอะ" ทันทีที่มือผมโดนหน้าผากฮยองก็รู้ทันทีว่าฮยองไข้สูง
"นี่ กินยาไปหรือยัง" ผมถามเสียงเข้ม
"เซฮุนเอาให้กินแล้วเมื่อคืนนี้" ฮยองตอบเสียงเบา
"งั้นเดี๋ยวผมเอามาให้กินใหม่ กินข้าวแล้วใช่ไหมครับ?" ผมถาม
"คยองซูเอามาให้กินแล้ว" ผมเดินออกไปเอายาแก้ไข้ที่ห้องครัวพร้อมหบิบน้ำเปล่ามาขวดนึงแล้วรีบเข้ามาที่ห้องฮยองตัวเล็กทันที
"อะ ฮยองลุกมากินยาก่อนเร็วครับ" ผมประคองลีดเดอร์แสนดื้อให้ลุกขึ้นนั่ง
"ขอบใจนะ" แล้วฮยองก็จัดการกินยาที่ผมเอามาให้
"ไหนบอกสิว่า ทำไมทุกคนรู้หมดว่าฮยองป่วยแต่ผมที่เป็นแฟนฮยองถึงไม่รู้" ผมถามเคืองๆ
"ก็ฮยองไม่อยากให้จงแดเป็นห่วงไง..." คนตัวเล็กก้มหน้า
"แต่อย่างนี้ผมยิ่งห่วงนะฮยอง" ผมบอกพลางลูบหัวคนตรงหน้า
"อื้อรู้ ฮยองขอโทษ"
"ไม่ได้ว่าอะไรเลยครับ แต่ฮยองตัวร้อนมาเลยนะไปทำอะไรมา"
"เมื่อวานฮยองมีสามงานติดกันน่ะ แล้วพักผ่อนน้อยด้วย" ฮยองพูดจบผมก็นั่งลงบนเตียงข้างๆกับฮยอง
"ไหนสัญญากันแล้วไงครับ ถ้ามีงานติดๆกันแบบนี้ฮยองจะพักผ่อนให้พอ"
"ก็ฮยองคิดว่าจะไหวไง ฮืออ ไม่เอานะไม่ดุฮยอง" แล้วฮยองก็เข้ามากอดผม
"ไม่ดุแล้วก็ได้ครับ อยากเช็ดตัวไหมผมเช็ดให้" ผมถามจุนมยอนฮยอง
"ก็ดีนะ" แล้วผมก็เดินไปเอาผ้าชุบน้ำจากห้องน้ำมาที่เตียง
"ถอดเสื้อสิ ผมเช็ดให้" ผมเดินกลับมาที่เตียงพร้อมผ้าชุบน้ำ
"เขินอ่าาา" จุนมยอนพูดเสียงแหลม
"ไม่ทันแล้วมั้งฮยองเห็นกันถึงไหนละ" ผมพูดเสียงหื่น
"จงแดก็" แล้วฮยองก็ค่อยๆถอดเสื้อออก ถึงแม้ผมจะมีอะไรกันบ่อยแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะชินทุกครั้งที่เห็นเนื้อหนังฮยองแบบนี้นะ -.,-
"เช็ดแล้วน้า หนาวหน่อย" ผมค่อยๆเอาผ้ามาเช็ดด้านหลังขาวเนียนก่อนเป็นอย่างแรง
"อื้อ ฮยองหนาวจงแด"
"ทนหน่อยครับ จะได้หายไวไว" ผมก็ยังคงเช็ดด้านหลังฮยองต่อไป "อ่ะหันหน้ามา" ผมบอก
"รีบๆเช็ดนะจงแดฮยองหนาวจริงๆ" ฮยองบอกปากเบะ ผมก็เลยรีบเช็ดตั้งแต่คอลากมายังไหล่ที่ยังมีร่องรอยสีกุหลาบที่ผมทำไว้อยู่เลย อย่ามองจงแดเดี๋ยวขึ้นไม่ดีๆ ผมเลยรีบเช็ดให้ลงมาถึงหน้าท้องให้เร็วที่สุด
"อะเสร็จแล้วครับรีบใส่เสื้อเร็ว" ผมบอกพร้อมลุกขึ้นจากเตียงเอาผ้าไปเก็บในห้องน้ำ
"เสร็จแล้ว ฮยองง่วงแล้วง่ะจงแด" จุนมยอนฮยองบอกพร้อมนอนลงที่เตียงห่มผ้าเรียบร้อย
"ครับๆงั้นผมปิดไฟให้นะมีไรก็เรียกผม"
"อย่าเพิ่งไป" แล้วฮยองก็เอื้อมมือมาจับแขนผมไว้
"หื้ม" ผมหันไปหา
"นอนกอดฮยองได้ไหม" ดูส่งสายตามาขนาดนี้ ..
"ฮ่าๆ ขี้อ้อนตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ? ปกติเห็นกัดกับผมตลอด" ใช่ครับถ้าคุณเห็นหรือได้ดูรายการ เราสองคนจะเถียงกันตลอด
"ก็อ้อนตอนนี้แหละ" ผมเลยค่อยๆล้มตัวลงไปนอนข้างๆฮยองพร้อมสอดตัวเข้าไปให้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
"อะๆๆ ให้อ้อนแล้วรีบนอนซะลีดเดอร์คนเก่ง" พอเข้าที่ผมก็ดึงจุนมยอนฮยองมากอดพร้อมจุ๊บปากไปทีนึง
"อย่าน่าจงแดเดี๋ยวติดไข้จากฮยองนะ" พอจุ๊บปากฮยองเสร็จผมก็โดนเอ็ดทันที
"ก็ดีสิครับ ผมจะได้เป็นแทนฮยองไง" แล้วผมก็กระชับกอดให้แน่นขึ้น
"รักนะ" ยังไม่ทันผมจะได้ตอบอะไรไป คนเป็นพี่ก็แกล้งหลับไปซะแล้ว
"ผมก็เหมือนกันนะจุนมยอน"
สามวันต่อมา...
หลังจากถ่ายรายการสตาร์โชว์360จบ..
หอพัก..
"นี่จงแดในรายการน่ะ พูดแรงไปป่าว" มินซอกฮยองที่เป็นรูมเมทผมถามขึ้น
"หื้ม?? ผมทำไรหรอ?" งง
"ก็ที่บอกว่าเซ้นส์นายกับจุนมยอนไม่เข้ากันน่ะ" อ๊าาา มันคือเรื่องจริงนี่หว่า
"ฮยองก็รู้ว่ามันคือเรื่องจริงนี่น่า ผมพูดไรผิด" ผมก็ยังไม่เก็ทอยู่ดี
"ถ้าฉันเป็นแฟนนายแล้วเจอนายพูดงี้ ฉันคงงอน คนเป็นแฟนกันคงไม่ชอบให้แฟนมาบอกเข้ากันไม่ได้หรอกน่า" มินซอกฮยองอธิบาย
"อ๋อ ผมว่าจุนมยอนฮยองคงไม่เก็บไปใส่ใจหรอกมั้ง ก็แค่รายการเอง" ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ
"นายคิดผิดแล้วจงแด จุนมยอนคิดมากกว่าที่นายคิดแน่ๆไม่เชื่อฉันหรอ?" มินซอกฮยองหันหน้ามาถามผม
"อืมม...ผมไปถามเองก็ได้เผื่อความชัวร์" ผมเองก็ไม่ค่อยอยากทะเลาะกับจุนมยอนเท่าไหร่หรอก ทะเลาะทีกว่าจะง้อได้บางทีเป็นอาทิตย์เลยไม่ไหวๆ รีบเคลียร์ก่อนดีกว่า
ก๊อกๆ
"เข้ามาเลย" เสียงเซฮุนพูด พอเปิดเข้าไปก็เจอเซฮุนนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่แต่จุนมยอนฮยองนั่นนอนคลุมโปงอยู่
"อ้าวจงแดฮยองหรอ? ไปทำไรจุนมยอนฮยองเขาน่ะ กลับมาถึงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็นอนเลย" มักเน่พูดขึ้น นี่แสดงว่างอนจริงดิ
"อ่าา ฮยองเองก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เซฮุนออกไปข้างนอกแปปนึงได้ไหม" ผมไล่มักเน่ออกไปจากห้อง
"ได้ครับค่อยๆคุยละ" แล้วมักเน่ก็ตบบ่าผมและเดินออกไปจากห้อง ผมเลยเดินมานั่งตรงเตียงที่จุนมยอนนอนอยู่
"ฮยองครับเป็นอะไรหรือเปล่า" ผมค่อยๆดึงผ้าห่มออกมาเพื่อที่จะได้เห็นหน้าฮยอง
"เฮอะ" พอเห็นหน้าผมปุ๊บก็เฮอะใส่ทันที งานหินแล้วกู
"งอนผมหรอ?" ผมค่อยๆถามอย่างใจเย็น
"แล้วไปพูดอะไรไว้ล่ะ" นี่ถ้ามินซอกฮยองไม่มาบอกผม นี่ผมได้ตายแน่ๆ จบงานนี้ต้องไปขอบคุณพี่ใหญ่สักหน่อยล่ะ
"โอ๋ๆๆ ผมขอโทษนะ ผมแค่อยากให้รายการมันตลกไง" ผมพูดไปพลางลูบหัวคนที่นอนอยู่
"แล้วความรู้สึกของฮยองละ ตลกหรอ??" โอ๊ะ..จุก
"ผมขอโทษนะครับ ผมแค่คิดจะทำให้รายการมันตลกเฉยๆ"
"ถ้าเซ้นส์เราไม่เข้ากันจริงๆก็น่าจะเลิกกันนะ" ตายห่าไปกันใหญ่แล้ว
"ไม่เอาน่าฮยองไม่พูดแบบนี้ ผมขอโทษ จะให้ผมทำไรก็ยอมอย่าโกรธกันเลยน้า" ผมก้มลงไปกอด
"คิคิ" เดี๋ยวนะทำไมขำแหละ
"หื้ม ขำอะไรครับ" ผมเริ่มงงแล้ว
"ฮยองไม่โกรธไรจงแดเลยฮ่าๆ" จุนมยอนบอกพร้อมขำ
"อ้าวแล้วทำไม?.."
"ก็จงแดเอาผ้าห้องฮยองกับห้องตัวเองไปซักใส่เปล่า แล้วสีเสื้อมันตกใส่เสื้อของเซฮุนกับมินซอก สองคนนั้นเลยอยากแกล้งนายน่ะ ให้นายเครียดเล่นๆ" จุนมยอนพูดพร้อมลุกขึ้นนั่งบนเตียง
"โห เรื่องแค่นี้ต้องแกล้งกันแบบนี้เลยหรอ? แล้วฮยองก็ไปเล่นด้วยเนี้ยนะ" ผมถาม
"ก็มันฟังดูน่าสนุกดี แบร่~"
"เดี๋ยวก่อน ผมก็คิดว่ามินซอกฮยองจะหวังดีกับผมที่ไหนได้ ชิล์"
"ก็ช่วยไม่ได้นายไปทำผ้าสองคนนั้นสีตกเอง ฮ่าๆ" ใครจะรู้ล่ะ โถ่ ปกติผมไม่เคยพลาดนะแต่วันนั้นมันขี้เกียจแยกผ้าจริงๆนี่หว่า
"ผมก็ตกใจหมดคิดว่าฮยองจะโกรธผมจริงๆ"
"ฮยองรู้น่าว่าจงแด อยากให้รายการมันดูตลก ฮยองเข้าใจ" แล้วฮยองก็ขยับเข้ามากอดผม
"ก็ดีแล้วครับ ผมรักฮยองจะตายไปต่อให้มุขฮยองไม่ตลกผมก็จะพยายามขำครับ ฮ่าๆ"
"ฮยองก็จะพยายามจนกว่านายจะขำนั่นแหละ"
"ฮ่าๆ รักนะครับลีดเดอร์ของผม.."
ไหนความสนุกของตอนนี้ ฮ่าๆ
มาน้อยๆมาบ่อยๆ นิยามของเรา
เอ็นจอยกับการอ่านค่ะ ><
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น