(SF) MINI COUPLE (ALL SUHO) (BAEKHO) (HUNHO)

ลำดับตอนที่ #12 : [XIUHO] : JUST ONE NIGHT VOL.3

วันต่อมา

     ผมตื่นแล้วครับแต่ยังคงเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงไม่ได้ลุกไปไหนเพราะวันนี้ไม่มีงานเลยทำให้ไม่ต้องรีบลุกจากเตียง แต่ว่าทำไมเฉินยังไม่ตื่นอีกน้า ผมงงเพราะเห็นอาหารเช้าสองจานวางอยู่ข้างหัวเตียงเฉิน แต่เจ้าตัวยังคงนอนคลุมโปรงอยู่ที่เตียง

"จงแดตื่นได้แล้ว" 

ผมลุกจากเตียงแล้วก็เขย่าๆตัว แต่ทำไมตัวนิ่มจังปกติจับไปจะเจอแต่กระดูก

"อื้อ" 

เสียงที่ตอบกลับมาทำให้รู้ว่าไม่ใช่จงแด ผมก็เลยถือวิสาสะดึงผ้าห่มออกมา

"เฮ้ย! / เฮ้ย!" 

ทั้งผมและจุนมยอนร้องขึ้นพร้อมกัน

"อูมินมาอยู่ห้องเราได้ไง?"

จุนมยอนถามอย่างงงๆ ผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยสภาพหัวฟูๆ แม้จะดูเซอแต่ผมกลับมองว่าน่ารัก

"นี่ห้องฉันจุนมยอนนายอะมาได้ไง?"

ผมถามกลับมาด้วยความงงที่ไม่ได้ต่างจากผม

"เออจริงด้วย แล้วทำไมเรามาอยู่ห้องอูมิน"

จุนมยอนถามพลางลุกขึ้นจากเตียงมายืนข้างหน้าผม

"ฉันก็ไม่รู้ตื่นมานายก็นอนอยู่บนเตียงจงแดแล้ว"

ผมบอกตามความจริง

"หรอช่างมันเถอะ งั้นเรากลับห้องนะ"

จุนมยอนพูดแล้วก็เดินไปที่ประตู

กึกๆๆ

ก๊อกแกร็กๆๆ

"เฮ้ยอูมินประตูเปิดไม่ได้"

คนตัวเล็กหันมาหาผม พร้อมใบหน้ามุ่ย

"ไหนไม่มีแรงเองหรือเปล่า"

ผมพูดพร้อมผลักจุนมยอนออกไปข้างหลัง

กึกๆๆๆ กักๆ

ก๊อกแกร็กๆ

"เออวะไม่ออกจริงด้วย ใครอยู่ข้างนอกน่ะช่วยเปิดประตูหน่อย" 

ผมเขย่าประตูพร้อมตะโกนไปด้วย

พรึ่บ!

     แต่ก็ต้องหยุดเขย่าประตูเพราะเหมือนมีกระดาษร่วงลงมาตรงหน้าผม แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เก็บ จุนมยอนก็คว้าไปซะก่อน

"ฮยองผมขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้ แต่พวกผมไม่ชอบเลยที่เห็นฮยองสองคนตึงใส่กัน รีบๆปรับความเข้าใจกันนะ ถ้ารักกันชอบกันก็พูดไปเลย ส่วนอาหารกับน้ำผมวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงน่าจะพอสำหรับทั้งวัน จะกลับมาเปิดห้องให้อีกทีตอนค่ำๆนะ อ้อ ไม่ต้องโทรมาด่านะ เพราะไม่มีใครเอาโทรศัพท์มาแบร่ อีกอย่างแปรงสีฟันจุนมยอนผมวางให้อยู่ในห้องน้ำนะหาเอง จากน้องรักทั้งหกคน"

จุนมยอนหยิบกระดาษใบนั้นขึ้นมาอ่าน

"ย่าห์!!!!ไอ้เด็กพวกนี้เล่นไรกันเนี้ย!!!!"

ผมตะโกนลั่นด้วยความโมโห เด็กพวกนี้มันเล่นอะไรกัน ถ้าอี้ชิงอยู่เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดแน่ๆ อี้ชิงกลับมาที

 

"สงสัยเราสองคนคงจะตึงกันจนน้องผิดสังเกตแน่ๆถึงวางแผนขังเราสองคนแบบนี้" 

จุนมยอนพูดขึ้นมาพร้อมเดินลงไปนั่งที่เตียง

"เฮ้อคงทำไรไม่ได้แล้วสินะ ไปอาบน้ำแล้วมากินข้าวเถอะ"

ผมพูดอย่างตัดพ้อ

"อูมินรังเกียจเราขนาดนั้นเลยหรอ?"

จุนมยอนถามเสียงสั่นๆ

"เปล่าเดี๋ยวค่อยมานั่งคุยกันไปอาบน้ำก่อนแล้วกินข้าว หลังจากนั้นค่อยคุยนะ"

ผมพูดอีกรอบ

"อื้อก็ได้"

จุนมยอนพูดแล้วก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ

     จริงๆได้อยู่กันสองคนแบบนี้ก็ดีครับจะได้มีเวลาปรับความเข้าใจกัน แต่คิดแล้วก็เจ็บใจพวกเด็กนั่นมันเล่นเกินไป ระหว่างรอจุนมยอนอาบน้ำผมก็เลยมานอนเล่นโทรศัพท์รอและลองโทรหาแบคฮยอนดู ซึ่งผมคิดว่าหัวโจกเรื่องนี้ต้องเป็นไอ้หมาแน่ๆ  แต่พอโทรไปก็ปิดเครื่อง เตี๊ยมกันดีจริงๆคืนนี้จะจับตีก้นเรียงคนเลยคอยดู

"เสร็จแล้ว อูมินไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวเรารอกินข้าว"

จุนมยอนออกมาด้วยสภาพห่อเช็ดตัวแค่ช่วงล่าง

"เอ่อ..เค -///-"

แล้วทำไมผมต้องเขินด้วยเนี้ย แต่มันก็ขาวจริงๆละ -..-

ผมเดินเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันด้วยความเร็วเพราะกลัวคนตัวเล็กข้างนอกจะรอกินข้าวนาน

"อ้าว เสร็จแล้วหรอ ทำไมเร็วจัง"

ผมออกมาในสภาพแบบเดียวกับจุนมยอนเมื่อกี้ 

"อื้อขอแต่งตัวแปป"

แล้วผมก็เดินผ่านเตียงตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า

"กินข้าวกันเถอะ" 

พอผมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็เดินมาหาจุนมยอน พร้อมยกจานข้าวที่อยู่ข้างหัวเตียงจงแดมาให้จุนมยอน

"ขอบใจนะ เด็กพวกนั้นมันร้ายจริงๆมีเตรียมอาหารให้พร้อมด้วย"

จุนมยอนตักข้าวไปบ่นไป

10นาทีผ่านไป

"อ๊าาาอิ่มจุง"

จุนมยอนวางจานไว้ที่ข้างหัวเตียงแล้วก็ทำท่าบิดขี้เกียจ

"เอาจานมานี่"

ผมบอก

"อะ แต้งกิ้ว"

จุนมยอนหันไปหยิบจานให้ผมเสร็จแล้วก็กำลังจะล้มตัวลงนอน

"อย่าเพิ่งนอนสิจุนมยอนเพิ่งกินเสร็จเองนะ เดี๋ยวเป็นกรดไหลย้อน"

ผมเอ็ดน้องเบาๆ

"ไม่นอนก็ได้งั้นเรามาเคลียร์เรื่องของเราดีกว่า"

เฮ้อ รู้งี้ให้นอนไปก็ดี

"อืมแปปนะ"

ผมยกจานไปวางที่โต๊ะทำงานข้างๆประตู

"มานั่งนี่สิ"

จุนมยอนพูดแล้วตบเตียงจงแดให้ผมลงมานั่ง

"จุนมยอนนา เรื่องคืนนั้น.."

ผมนั่งลงข้างจุนมยอนพร้อมพูดขึ้น

"ถ้าอูมินรังเกียจเราก็บอกได้ตรงๆนะ อูมินทำตัวแบบนี้เราเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน ทั้งห้ามไม่ให้น้องๆเข้าใกล้เรา"

จุนมยอนก้มหน้าก้มตาพูดโดยไม่สบตาผมเลย

"คือที่ฉันทำแบบนั้นเพราะ.."

ผมพูดอ้ำอึ้ง

"หืม?"

"ฉันหวงนาย.."

ผมพูดพร้อมหันไปมองหน้าจุนมยอน

"หมายความว่าไงอูมิน?"

จุนมยอนถามผมด้วยหน้างง

"หมายความว่า..ฉันหวงนาย ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใกล้นาย"

ผมพูดทั้งๆที่หน้าแดง

"อูมินชอบเราหรอ?"

จุนมยอนนี่นายจะถามตรงไปนะ ผมคิดในใจ

"ตอนแรกก็ไม่แน่ใจหรอกแต่หลังจากคืนนั้นก็แน่ใจแล้วละ"

ผมด้วยด้วยน้ำเสียงเขินๆ

"แต่เราชอบอูมินมานานแล้วนะ"

จุนมยอนมองหน้าผม

"หะ?ตั้งแต่ตอนไหน?"

ผมถามอย่างตกใจ น้องเขาเนี้ยนะชอบผม ถ้าบอกว่าชอบเซฮุนผมยังเชื่อมากกว่าอีก

"ก็ตั้งแต่วันที่เราอยู่ที่หอกันสองคนแล้วอูมินมาดูแลเรา โดยที่ไม่กลัวจะติดไข้เราสักนิด"

"อ่อวันนั้น..แต่มันก็นานแล้วนะจุนมยอน"

"อื้อก็นั่นแหละตั้งแต่วันนั้น"

"งั้นถ้าเราชอบกัน.."

".."

"เรามาคบกันไหม?"

ผมพูดออกไปในที่สุด

"จริงนะ!"

จุนมยอนโผลเข้ามากอดผม ดีนะที่เตียงใหญ่ไม่งั้นผมได้หงายท้องตกเตียงแน่ แต่เพราะอย่างงั้นเลยกลายเป็นว่าผมนอนราบไปกับเตียงโดนที่มีจุนมยอนคร่อมอยู่ด้านบน

"ตอบฉันก่อนว่าคบกันไหม?"

ผมถามพร้อมเอามือลูบหน้าจุนมยอน

"ถ้าไม่ตกลงคืนนั้นคงไม่ให้หรอก"

จุนมยอนก้มลงซุกแถวๆคอผม

"อย่านะจุนมยอนนา ขนลุก"

ผมบอก

"คบกันแล้วอย่าทำให้เราเสียใจนะ"

จุนมยอนกระซิบเข้าที่ข้างหูผม

"สัญญาด้วยหัวใจ"

ผมตอบกลับไปพร้อมดันร่างบางให้นอนราบไปกับเตียงพร้อมขึ้นคร่อมลีดเดอร์ตัวเล็กทันที

"เรารัก..อื้อ"

แต่ยังไม่ทันที่จุนมยอนจะพูดผมก็ก้มลงไปจูบคนตัวเล็กทันทีทันใด

"อ๊ะ"

ผั่บๆๆ

"อ๊าาา"

ถึงแม้ผมกับจุนมยอนเราจะไม่ได้สนิทกันอย่างคู่อื่น แต่เชื่อผมสิครับความรักที่ผมให้เขามันต้องวิเศษกว่าคู่อื่น

เพราะเขาคือคนพิเศษสำหรับผม

ย้อนกลับไปก่อนหน้าที่มินซอกจะตื่น..

"เฮ้ยมึงใครจะอุ้มจุนมยอนวะ?"

แบคฮยอนถามขึ้นขณะที่คยองซูกำลังทำอาหารสำหรับเป็นเสบียงให้แผนวันนี้

"เดี๋ยวผมอุ้มเอง"

เซฮุนตอบขึ้นมา 

     เช้านี้ในหอยุ่งกว่าปกติเพราะเมมเบอร์ที่เหลือยกเว้นอี้ชิงมารวมตัวกันเพื่อทำแผนช่วยให้มินซอกกับจุนมยอนคืนดีกัน พวกเขาทั้งหกคนต้องตื่นตั้งแต่เจ็ดโมงเพื่อทำแผนการ ที่ต้องตื่นเช้าขนาดนี้ก็เพราะว่ามินซอกเป็นคนตื่นเช้าอยู่แล้วแม้จะเป็นวันที่ไม่มีงาน ถ้าช้าไปเดี๋ยวแผนจะล่ม

"จงแดมึงจัดที่นอนดีดียัง?"

ชานยอลที่กำลังเขียนจดหมายอยู่หันไปถามจงแด

"จัดแล้ว"

จงแดตอบพร้อมเดินไปช่วยคยองซูทำอาหาร

"ไคมึงไปหยิบแปรงสีฟันของจุนมยอนฮยองที"

เซฮุนพูดขึ้นมา

"เออได้ๆ แต่ว่ามึงจะอุ้มจุนมยอนไปห้องมินซอก ฮยองเขาจะไม่ตื่นหรอ?"

จงอินหรือไค ถามเพื่อนร่วมรุ่น

"ไม่ตื่นเชื่อกู กูเปิดเพลงดังลั่นห้องเขายังไม่ตื่นเลย"

เซฮุนหันไปตอบไค แต่ยังไม่ทันพูดจบไคก็เดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเอาแปรงสีฟันของลีดเดอร์แล้ว

"อย่าเผลอเอาโทรศัพท์ไปนะ วางโทรศัพท์ไว้ที่หอเนี้ยแหละ"

แบคฮยอนกำชับ เพราะเขารู้ว่าถ้าเอาโทรศัพท์ไปต้องได้โทรมาด่าแน่ๆ

"รู้แล้วน่า"

คยองซูพูดขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน 

"เสร็จกันยังผมจะไปอุ้มจุนมยอนฮยองแล้วนะ"

เซฮุนถามขึ้นมาเมื่อเห็นไคเอาแปรงสีฟันไปวางในห้องน้ำมินซอกแล้ว

"เคๆพร้อมละฉันไปเปิดประตูให้"

จงแดพูดขึ้นแล้ววิ่งไปที่ประตูห้องนอนตัวเอง

"คุยกันดีดีนะฮยองทั้งสอง"

หลังจากเซฮุนวางจุนมยอนลงที่เตียงของจงแดก็เดินออกมา

"กินให้อร่อยนะครับฮยอง"

ตามด้วยคยองซูที่ทำอาหารมาไว้ให้พร้อมวางที่โต๊ะข้างเตียง

"เอาละลากโซฟามาดันได้เลย"

หลังจากที่เตรียมทุกอย่างเรียบร้อยแล้วแบคฮยอนก็เริ่มแผนต่อไปโดยการช่วยกันยกโซฟาไปวางกันหน้าประตูห้องของมินซอก โชคดีที่ประตูห้องนอนต้องผลักออกมาเท่านั้นถึงเอาโซฟามาดันได้ ไม่งั้นถ้าประตูเปิดแบบดึงเข้าได้คงต้องใช้อย่างอื่นมายึดกับกลอนประตูแน่ๆ

"หนักชะมัด หวังว่าแผนจะได้ผลนะ"

ชานยอลพูดขึ้นหลังจากลากโซฟามาปิดทางกันหน้าประตูห้องนอนมินซอกเสร็จ พร้อมเขย่งสอดจดหมายที่ช่องประตูด้านบน

"ปะพวกเรา ไปซิ่งกันดีกว่า"

เป็นแบคฮยอนคนเดิมที่พูดขึ้นหลังจากภารกิจสำเร็จ 

กลับมาที่ปัจจุบัน

"อี้ชิงขอบใจมากเลยนะ อุส่าลากโซฟาออกให้"

ผมบอกขอบใจเลย์ ที่กลับมาที่หอพอดีเพราะลืมของไว้

"ไม่เป็นไร ว่าแต่พวกนายเล่นไรกันเนี้ย?"

อี้ชิงถามผม

"เด็กๆมันแกล้งน่ะไม่มีไรหรอก"

อูมินตอบกลับไป

"เล่นเป็นเด็กๆ ผมไปนะเดี๋ยวไปซ้อมก่อน"

อี้ชิงพูดแล้วก็เดินออกจากหอเลย

"ดัดหลังน้องๆหน่อยไหม?"

อูมินหันมาถามผม ตอนนี้ผมสองคนออกมาจากห้องได้แล้วครับ

"เอาสิขอหนักๆ!"

ผมเห็นด้วยอย่างแรง

"เอาโทรศัพท์พวกน้องๆไปซ่อนกัน"

อูมินมองที่โต๊ะกระจกหน้าทีวีก็เจอโทรศัพท์หกเครื่องวางอยู่

"ก็ดีนะ หึหึ"

ผมพูดพร้อมหยิบของแบคฮยอนกับเซฮุนไปซ่อนในตระกร้าผ้า

"เอาให้เข็ดเล่นกับใครไม่เล่น"

ส่วนอูมินก็หยิบของน้องๆที่เหลือไปซ่อนที่ตู้รองเท้าบ้าง ที่ชั้นวางจานในครัวบ้าง

"คิดผิดแล้วเล่นกับคู่รักชราไลน์อย่างเรา"

END

เฮ้ยยยทำไมแสบกันแบบนี้

แต่เขาก็รักกันแล้วนะ อิอิ

เรื่องนี้น่ารักทุกคนเลยว่าไหม ฮ่าๆ

ขอฝากเรื่อง

ONCE AGAIN - HUNHO

ด้วยนะคะ เรื่องนี้ก็ตั้งใจแต่งมากๆเลย

สุดท้ายนี้ขอบคุณมากๆที่ติดตามค่ะ

1คอมเม้น1กำลังใจ

แทคได้ในทวิต

#ฟิคคู่รักตัวจิ๋ว

ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ