ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9
9
บ้างไหม...
เธอจะคิดถึงฉันไหม อยากกลับมาบ้างไหม
อยากจะกอดฉันไหม
อยากนอนร้องเพลงด้วยกันเหมือนเคย
แล้วเธอจะเหงาบ้างไหม เมื่อไม่มีใครตรงนั้น
ก็รีบกลับมาหาฉัน กลับมาที่เดิมที่เดิมของเรา
คิด คิดถึงแต่เพียงเธอ อยู่ใกล้กันเสมอ
สองเราต่างเคยหยอกเย้า
เธอเมื่อยตรงนั้น ตรงนี้เหมือนเดิมรึเปล่า
จูบกันทุกเช้า เธอนอนอยู่บนตัวฉัน
'อื้อ น้องจุนพี่หนักนะ' ผมเอ่ยบอกคนที่นอนอยู่บนตัวผมอีก ถึงปากผมจะบ่นแต่มือก็โอบน้องจุนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
'พี่ฮุนก็ตื่นสิฮะ น้องจุนปลุกดีดีไม่ยอมตื่น' น้องจุนนอนอยู่บนตัวผมแล้วพูดด้วยแก้มป่องๆ และเอามือมาหยิกแก้มผม
'ก็ได้ๆลุกก็ได้ ทำไงก่อน' ผมทำปากจู๋ยื่นไป
'ตลอดเลยพี่ฮุนอ่าา จุ๊บบ' แม้ปากน้องจุนจะบ่นแต่ก็ยอมจูบผม
"เฮือก!" นี่ผมฝันบ้าไรวะเนี้ย ทำไมต้องฝันถึงวันเก่าๆด้วย..
"โอ๊ย!" แต่พอจะลุกขึ้นมานั่งผมก็ต้องร้องอีกครั้ง เมื่ออยู่ๆก็ปวดหัวอย่างแรง เมื่อคืนผมเมาสินะ ใช่ เพราะน้องจุนคนเดียวเลย!!!
"บอสครับ วันนี้บอสว่างไหม" หัวหน้าฝ่ายโปรดิวเดินมาหาผมทันที ที่ขึ้นมาห้องทำงาน แฮงค์จัง
"มีไรหรอ?" ผมถามพลางอ่านเอกสารไปด้วย
"พอดีวันนี้วันเกิดผมน่ะครับ แล้วผมก็เซอร์ไพร์สแฟนด้วยงานขอแต่งงานด้วย ผมอยากให้บอสไป ถ้าเป็นไปได้"
"แล้วทำไมไม่จัดตั้งแต่เมื่อว๊าน ฉันแฮงค์มากเลยนะ" ผมบ่น แต่ยังไงก็ต้องไปอยู่แล้วแหละครับ เพราะพนักงานคนนี้ก็เป็นคนสนิทผม
"ก็เมื่อวานไม่ใช่วันเกิดผมนิ ฮ่าๆๆ"
"โอเคๆ เลิกงานค่อยมาคุยกันเดี๋ยวไป"
"ขอบคุณครับบอส" หัวหน้าโปรดิวโค้งแล้วกำลังจะเดินออกไป
"เดี๋ยวฝากเรียกเด็กฝึกงานคิมจงอินเข้ามาที"
"ฝ่ายครีเอทหรอครับ ได้ๆเดี๋ยวผมเรียกให้" แล้วก็เดินออกไปเลย
ก๊อกๆ
"เข้ามา"
"มีไรหรอครับ" หลังจากเกิดเรื่องเมื่อวานผมก็รู้สึกไม่ถูกชะตากับเจ้าเพื่อนน้องจุนคนนี้เลย
"ฉันจะย้ายแผนกนายไปอยู่โปรดิว สลับกับจุนมยอน" ผมพูดพร้อมเซ็นเอกสารการย้ายแผนก
"เพราะจุนมยอนสินะ ไม่แมนเลยนะครับ" แต่อยู่ๆเด็กนี่ก็พูดขึ้น
"อะไรนะ?" ผมถาม
"ผมบอกว่าพี่ฮุนทำแบบนี้ไม่แมนเลยนะครับ จุนมยอนไม่ได้เป็นอะไรพี่แล้วนะครับ อย่าลืมสิ ผมรู้นะว่าพี่จะย้ายผมเพราะรู้ว่าผมชอบจุนมยอนเลยอยากจะกันผมกับจุนมยอนออกจากกัน" ไอ้เด็กนี่! เมื่อกี้มันพูดไงนะชอบจุนมยอน?
"เมื่อกี้พูดว่าไงนะ? ชอบจุนมยอน? ตั้งแต่เมื่อไหร่?!" ผมพูดด้วยน้ำเสียงพยายามจะข่มอารมณ์
"ตอนไหนน่ะหรอ? รู้แค่ผมชอบจุนมยอนก่อนที่พี่จะแต่งงานกันอีกแค่นี้ก็พอครับ" ผมว่ามันเริ่มกวนผมละ มีการยักคิ้วให้ผมด้วย
"มึง!" ผมลุกจากเก้าอี้แล้วชี้หน้ามัน
"อีกเรื่องครับเมื่อคืนจุนมยอนไม่ได้กลับบ้านนะครับ" มันพูดแล้วก็ยิ้มให้ผม
"ออกไป" เหลืออดเว้ย!
"เก็บอารมณ์หน่อยสิครับบอส ถ้ามีคนเห็นว่าบอสกำลังโมโหเพราะหึงเด็กฝึกงานจะดูไม่ดีนะครับ ผมไปละ" แล้วมันก็เดินออกไปจากห้องผมเลย ไอ้เด็กเวร!!!!!
"โถ่เว้ย!"
ขณะเดียวกัน
"ตื่นได้แล้วครับเด็กดื้อ" เสียงกระซิบข้างๆหูผมทำให้ลืมตาขึ้น
"เฮ้ย! นี่กี่โมงแล้วเนี้ย อ้าวพี่เลย์ อ้าวนี่ไม่ใช่บ้านน้องจุนนิ" ผมลุกขึ้นจากผ้าห่มแต่ก็ต้องรีบคว้าผ้าห่มกลับมาคลุมตัวอีกรอบ ทำไมเสื้อผ้าผมหายไป..
"ใจเย็นๆพี่อธิบายได้" พี่เลย์เดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ตกตามพื้นขึ้นมาให้ผม ผมรับมันมาแล้วรีบใส่ อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนผมกับพี่เลย์...
"ว่ามาสิฮะ" ผมถามพลางใส่เสื้อผ้าไปด้วย
"เรื่องแรกเมื่อคืนเราเมามากพี่ต้องไปรับที่ร้านอาหาร เรื่องที่สองเราเมาจนอ้วกพี่เลยต้องมาแวะโรงแรมนอนก่อนทำให้ไปส่งที่บ้านไม่ได้แต่พี่บอกมินซอกให้แล้ว เรื่องที่สามน้องจุนเมาร้องไห้คนชื่อฮุนแล้วก็คิดว่าพี่เป็นเขา น้องจุนก็เลยจะปล้ำพี่ส่วนเรื่องเสื้อผ้านั่นก็ตามนั้นแหละ แต่เราไม่ได้มีอะไรกันนะ" พี่เลย์อธิบายรวดเดียวจบ
"อีกแล้วหรอ??" นี่ผมมองพี่เลย์เป็นพี่จุนอีกแล้วหรอ? แล้วทำไมผมต้องปล้ำพี่เขาด้วย โอ๊ย อะไรวะเนี้ย
"น้องจุนไปอาบน้ำแปรงฟันก่อนดีกว่า แล้วเราค่อยมานั่งคุยกัน" พี่เลย์บอกยิ้มๆ
ระหว่างอาบน้ำไปผมก็ทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นี่ผมเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมต้องคิดถึงพี่ฮุนอีกแล้ว โถ่เอ้ย ไปจากหัวผมสักทีสิ!!!!
"หิวอะไรไหมคะ? หรือจะไปทำงานเลย" พอออกมาจากห้องน้ำพี่เลย์ก็ถามขึ้นทันที
"ไปทำงานเลยดีกว่าพี่เลย์ นี่สายแล้วเดี๋ยวโดนดุ" ผมบ่น
"ครับ"
"น้องจุน พี่มีเรื่องจะถามเรา" คุณรู้ไหมว่าการพูดแบบนี้น่ากลัวมากเลยนะ งื้อ
"ฮะ" ผมหันไปถาม
"เราคิดยังไงกับพี่กันแน่" พี่เลย์ถามด้วยสีหนน้าสดใสเหมือนเดิม
"น้องจุน.." ขอโทษ ผมคิดในใจ.. ตอนนี้ผมยังตอบไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมอยู่กับพี่เลย์เพราะอะไรแน่นอนไม่ใช่เพราะเงิน แต่ก็ไม่ใช่เพราะรักเหมือนกัน
"พี่ว่าพี่รู้นะ แล้วเมื่อวานพี่ก็เจอคนที่ชื่อฮุนด้วย" หะ?
"อะไรนะพี่เลย์ พี่เลย์เจอพี่ฮุนหรอ?" ผมถามอย่างตกใจ
"ครับ เมื่อวานตอนไปรับน้องจุน คนที่ชื่อฮุนก็ยืนอยู่ตรงนั้น" ตายๆๆๆ
".." ไม่รู้จะพูดไรเลย ใจก็กลัวว่าตาแก่เซฮุนจะไปทำไรพี่เลย์แต่ดูจากหน้าพี่เลย์ก็ไม่มีร่องรอยการต่อยคงไม่น่าใช่
"น้องจุนเคยแต่งงานกับเขาใช่ไหมคะ?" แม้เสียงจะถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน แต่เป็นคำถามที่เจ็บมาก
"พี่เลย์..รู้ได้ไง"
"จำได้ไหมเรื่องแหวนที่พี่เคยถามเราตอนแรกๆที่เจอกัน แล้วอยู่ๆมันก็หายไปจากมือน้องจุน เมื่อวานพี่เจอฮุนพี่เห็นแหวนเราอยู่ที่คอเขา แต่ในสร้อยมันมีแหวนสองวงแค่นั้นพี่ก็รู้แล้วครับ" พี่เลย์ตอบกลับมา แม้เสียงจะดูเศร้าแต่หน้าตายังยิ้มเสมอ..
"น้องจุนขอโทษ" ความลับไม่มีในโลกสินะ..สุดท้ายแล้วพี่เขาก็ต้องรู้
"ไปทำตามใจของน้องจุนเถอะครับ ถ้ายังรักเขาก็ไปบอกเขา" พี่เลย์ปล่อยมือจากเกียร์มาลูบหัวผม
"พี่เลย์ ฮึก น้องจุนขอโทษ" สุดท้ายผมก็ร้องไห้จนได้ ผมนี่มันเห็นแก่ตัวมากเลยสินะ
"พี่รู้ตั้งแต่แรกๆแล้วว่าเรายังไม่ลืมเขา แต่เพิ่งมาแน่ใจเมื่อคืนนี้เอง"
"หมายความว่าไงฮะ?"
"เมื่อคืนเราร้องไห้ เราบอกว่าเราคิดถึงเขา เราบอกเรายังรักเขา แค่นั้นก็ชัดแล้ว ฮ่าๆ" มันเป็นเสียงหัวเราะที่เศร้ามากเลยครับ..
"น้องจุนขอโทษฮะ..ฮึก"
"อะถึงแล้ว" วันนี้ทำไมระยะทางมาทำงานมันสั้นผิดปกติ
"..." ถึงแม้ว่าจะถึงที่ทำงานแล้วแต่ผมก็ยังไม่คิดจะลงไป
"น้องจุนคะ เดี๋ยวพี่จะกลับไปทำงานที่จีนแล้วต่อจากนี้เราคงไม่ได้เจอกันแล้วนะ" พอพี่เลย์พูดจบผมก็ร้องหนักกว่าเก่า พี่เลย์เอื้อมมือมาลูบหัวผม
"ไม่เอาพี่เลย์ไม่ทิ้งน้องจุนไป ฮึก"
"แล้วจะให้พี่อยู่กับน้องจุนในฐานะอะไรคะ? ความรักมีได้แค่สองคนนะคะ" พี่เลย์พูดพร้อมยิ้มให้ผม
"..." คำตอบพี่เลย์ทำให้ผมสะอึก
"จากนี้ไปดูแลตัวเองดีดีนะเด็กดื้อ ถ้าเราฮุนมันทำไรเราโทรหาพี่ได้ตลอดนะ" พี่เลย์พูดจบก็เอื้อมมาปลดเข็มขัดให้ผมเป็นเชิงให้ลงจากรถไปได้แล้ว
"พี่เลย์ ฮึก น้องจุนขอโทษ" พอพี่เลย์ปลดเข็มขัดเสร็จผมก็เข้าไปกอดทันที
"ไม่เอาไม่ร้องไห้เด็กดีของพี่"
"น้องจุนจะได้เจอพี่เลย์อีกไหม ฮึก"
"ถ้าน้องจุนอยากเจอพี่ พี่ก็จะมาหาน้องจุนเอง"
"ไม่เอาแบบนี้ได้ไหมฮะ ฮึก"
"น้องจุนฟังพี่นะ สายตาน้องจุนไม่ได้มองพี่แบบคนรักเลย น้องจุนมองพี่เป็นแค่พี่ชาย"
"..." มันก็อาจจริงอย่างที่พี่เลย์พูดครับ
"พี่ไม่ได้หายไปไหน เรายังติดต่อกันได้นะคะเด็กดี"
"ก่อนที่พี่เลย์ ฮึก จะเป็นแค่พี่ชายน้องจุน น้องจุนขออะไรอย่างได้ไหมฮะ"
"ได้ครับว่ามาเลย"
"จูบสุดท้าย ก่อนเราจะเป็นแค่พี่น้องกัน"
โอเคครับผมยอมรับแล้วว่าผมเห็นแก่ตัว ผมชอบพี่เลย์แต่ก็ยังไม่ลืมพี่ฮุน
ในอีกมุมนึง
"ชัดแล้วใช่ไหมครับว่าพี่นะเป็นคนอื่นไปแล้ว"
ใครละจะรู้ว่าคนที่ต่อหน้าเข้มแข็งลับหลังจะน้ำตาไหล
"จุนทำไมมึงตาบวมแบบนั้นวะ?" พอจุนมยอนเดินเข้ามาในบริษัทจงอินก็ทักขึ้นมา
"ฮือ ฮึก มึง" จุนมยอนโถมตัวเข้าไปกอดจงอินทันที
"ไม่เป็นไรนะมึง" ถึงแม้จงอินยังไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเล็กของเขาเป็นอะไรก็เถอะ แต่ก็ปลอบไปก่อนดีกว่า
"พี่เลย์ ฮึก" อ้าว พี่เลย์หรอ? จงอินคิดในใจเพราะเมื่อกี้เขาเห็นเลย์จูบอยู่กับจุนมยอนบนรถนิ เรื่องที่จะทำให้เพื่อนเขาร้องไห้ได้ไม่น่าจะเป็นเรื่องนี้
"ทำไม พี่เลย์ทำไรมึงจุน" จงอินแสดงอาการเป็นห่วงขึ้นมาทันที
"พี่เลย์เขารู้แล้ว ฮึก ว่ากูเคยแต่งงานกับพี่ฮุน ฮึก แล้วเขาก็บอกให้กูกลับไปหาพี่ฮุน ฮึก"
"ทำไมเขาถึงพูดแบบนั้นละ" จงอินคิดว่ามันต้องมีสาเหตุที่ทำให้พี่เลย์พูดแบบนั้น
"เมื่อคืนกูเมา ฮึก แล้วเผลอไปพูดถึงพี่ฮุน และพี่เขาห็เห็นแหวนกูบนสร้อยคอพี่ฮุน ฮึก"
จุนมยอนยังคงร้องไห้เหมือนเด็ก จงอินที่รับฟังก็งงๆเพราะจุนมยอนไม่ได้รักพี่เลย์ทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้
"แล้วทำไมมึงต้องร้องไห้กูยังไม่เข้าใจก็ในเมื่อมึงยังรักพี่ฮุนพี่เขาทำแบบนี้ก็ถูกแล้ว"
"กูแค่เสียใจที่พี่เขาออกไปจากชีวิตกู"
"มึง ความรักอะมันมีมากกว่าสองคนไม่ได้หรอกนะ" จงอินพูดกับจุนมยอน และบอกตัวเองเป็นอีกนัย
ใช่เขาแอบชอบจุนมยอน แต่ถามว่าตอนไหนก็คงเป็นช่วงที่จุนมยอนเพิ่งเลิกกับเซฮุนนั่นแหละ แต่วันนี้ที่ตัดสินใจบอกพี่ฮุนไปว่าชอบมานานแล้วเพราะแค่อยากจะวัดใจอะไรพี่ฮุนหน่อย แต่เพราะความรักมันมีได้แค่สอง คนที่สามอย่างจงอินจึงไม่มีสิทธิ์ เพราะรู้นิสัยเพื่อนตัวเองดีอยู่แล้วว่ารักพี่ฮุนมากแค่ไหน
"มึงพูดเหมือนพี่เลย์ ฮึก" จุนมยอนดูท่าจะสงบลงบ้างแล้วจงอินเลยผละออกจากกอด แล้วก็เห็นว่าโอเซฮุนเจ้าของบริษัทยืนมองอยู่ คนเป็นเจ้าของบริษัทมองอยู่สักพัก แล้วก็เดินออกไปเลย
"น้องจุนมยอนหัวหน้าแผนกโปรดิวเรียกครับ" พนักงานฝ่ายครีเอทเดินมาหาผม
"ครับแล้วจงอินหายไปไหนหรอ?" ผมถามเพราะตั้งแต่ขึ้นมาทำงานยังไม่เห็นเพื่อนตัวเองเลย
"อ่อ จงอินย้ายไปแผนกโปรดิวน่ะ"
"อะไรนะฮะ?"
"เมื่อเช้าบอสเพิ่งสั่งย้ายไปเอง" พี่คนนั้นพูดจบก็เดินไปทำงานต่อ ส่วนผมก็ยืนงงอยู่ นี่ผมอุส่าดีใจจะได้อยู่กับเพื่อนไหงต้องมาแยกกันอีกแล้ว
"หึย" ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องทำให้หัวเสียนะ
"อ้าวน้องจุนมาพอดีเลย วันนี้มางานวันเกิดพี่นะ" หัวหน้าโปรดิวเดินมาขณะที่ผมกำลังจะเดินไปหาเขา
"วันนี้หรอครับ?" ผมถาม วันนี้ก็ดีนะ ไหนๆก็ไม่เหลือใครแล้วเมาให้มันหลุดโลกไปเลย
"ใช่ๆ พี่ชวนทั้งแผนกละมาดื่มกันอีกอย่างพี่จะขอแฟนพี่แต่งงานด้วย"
"ว้าวว งั้นไปครับ" ผมบอกด้วยรอยยิ้ม แม้ในใจจะยังรู้สึกใจหายอยู่ก็ตาม
"ดีเลยเดี๋ยวพี่ส่งที่อยู่ร้านในคาทกน้า"
ค่ำของวันนั้น
ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่ร้านมานั่งดื่มฉลองเรียบร้อยแล้วครับ เมื่อกี้ผมเห็นหัวหน้าแผนกขอแฟนตัวเองแต่งงานก็อดคิดย้อนไปตอนโดนพี่ฮุนขอแต่งงานไม่ได้ คิดถึงจัง
"ที่รักลองทานเนื้ออันนี้สิคะ อร่อยมากเลยน้าา"ฝ่ายหญิงป้อนเนื้อย่างให้กับหัวหน้าแผนก ตอนนี้เราทั้งหมดมานั่งรวมกันแล้วครับ พิธีจบไปหมดแล้วเหลือแต่สังสรรค์เนี้ยแหละ
"ไม่ต้องหวานขนาดนั้นหรอก ไม่เกินเดือนเดี๋ยวก็ทะเลาะกัน จะแต่งงานก็งี้อะไรๆก็ดีไปหมด เฮอๆๆ" พี่ฮุนพูดแทรกขึ้นกลางวงเหล้า
"แอ่กๆ" ผมสำลักกับสิ่งที่พี่ฮุนพูด เหมือนโดนแซะว่ามะ?
"บอสแรงอะ นี่ให้พรกันแบบนี้หรอครับ ฮ่าๆ" หัวหน้าแผนกหันไปถามพี่ฮุนพร้อมยกโซจูขึ้นมาชน จะบอกว่าแผนกผมดื่มกันเก่งมากเลยครับ ตอนแรกผมขอแก้วเล็กๆเพื่อจะมาใส่โซจูแต่ทุกคนบอกว่าแผนกนี้กินผ่านขวดเลยไม่ต้องกรองใส่แก้ว แม่เจ้าโหดมาก
"ก็เรื่องจริง ไม่เชื่อเดี๋ยวก็คอยดู" พี่ฮุนพูดพูดก็กระดกโซจูเข้าปากอย่างไม่แคร์สายตาผมที่มองอยู่ ไอ้แก่ที่มันตั้งใจแซะเรา
"พูดเหมือนบอสเคยแต่งงานมาก่อนเลยนะฮะ" ผมถามกลับไป
"แอ่กๆ" ทำให้พี่ฮุนที่กำลังดื่มโซจูอยู่สำลักทันที
"นี่น้ำครับบอส" หัวหน้าแผนกยื่นน้ำให้
"จริงๆเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นต้องแต่งก็รู้แล้ว แค่มองยังรู้เลย เหอะๆ" ผมฟังแล้วหงุดหงิดเลยหยิบโซจูขึ้นมาเปิดแล้วกระดกมันไปจนเหลือแค่ครึ่งขวด
"อะที่รักลองกินอันนี้อีกชิ้นนะคะ" ฝ่ายหญิงหันไปป้อนหัวหน้าแผนกอีกครั้ง
"ดูพวกนั้นทำสิ ขนลุกไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวมารอดูกันว่าจะอยู่กันยืดยาวไหม เหอะๆ"
พี่ฮุนพูดขึ้นมาอีกรอบ
"บอสอิจฉาหรอฮะ?" ผมถาม พลางกระดกโซจูไปด้วย บอกเลยวันนี้จะเอาให้เมา บอกมินซอกฮยองเรียบร้อยว่าจะกลับเอง เก่งปะละ?
"งั้นก็รีบแต่งงานสิครับ" หัวหน้าแผนกแทรกขึ้นมาก่อนที่พี่ฮุนจะตอบผม
"การแต่งงานจะรีบแต่ไม่ได้หรอกครับ พลาดแค่นิดเดียวชีวิตพังภายในชั่วข้ามคืนเลยนะฮะ" ผมแทรกขึ้นมา
"แล้วใครบอกฉันอยากแต่ง? ผู้ชายจะตกนรกหรือขึ้นสวรรค์ขึ้นอยู่กับภรรยาทั้งนั้น ถ้ามีเมียดีก็เท่ากับขึ้นสวรรค์แต่ถ้าไม่ดีก็เหมือนตกนรกทั้งเป็น" พี่ฮุนพูดจบก็หันมายักคิ้วให้ผมพร้อมดื่มโซจูไปด้วย โถ่ไอ้แก่นี่มันแซะเราไม่เลิกเว้ย
"แต่น้องจุนว่านะ โชคชะตาของฝ่ายภรรยาก็ขึ้นอยู่กับฝ่ายชายเหมือนกัน ขึ้นกับว่าเจอผู้ชายแบบไหน ถ้าสามีที่ดีก็ต้องมีเวลาดูแลเอาใจใส่ภรรยา น้องจุนคิดงั้นนะ" ผมพูดจบก็หันไปมองพี่ฮุน
"แล้วหวังว่าจะเจอผู้ชายแบบในเทพนิยายหรือไง? มันไม่มีจริงหรอก ชีวิตหลังแต่งงานที่จริงแล้วก็แค่นอนดูทีวีด้วยกันหัวเราะไปกับหนังที่เปิดดู หรือนอนบนเตียงเดียวกันทุกวันโดยไม่เบื่อหน้ากัน อีกอย่างผู้ชายทำงานกลับมาเหนื่อยๆก็อยากให้เมียมาคอยต้อนรับถามไถ่ถึงงานวันนี้ ไม่ใช่มาจับผิดกัน" ผมที่กำลังดื่มโซจูอยู่ถึงกับสำลักอีกรอบ
"แล้วน้องจุนว่าอะไรบอสยังละครับ?" ผมหันไปยักคิ้วให้ทีนึง
"เอ่อ ชนแก้วกันดีกว่าครับ" เมื่อหัวหน้าแผนกเห็นว่าผมกับพี่ฮุนเถียงกันนานเลยพูดขึ้น
"หมดขวดครับ" ผมพูดขึ้นแล้วเปิดโซจูขวดใหม่พร้อมกระดกมันอย่างเร็วราวกับว่ามันคือน้ำเปล่า
"เฮ้ยน้องจุนเดี๋ยวก็เมาหรอก" พนักงานในแผนกอีกคนพูดขึ้นมา
"ไม่เมาหรอกกกก" ผมพูดกับพนักงานคนนั้นแล้วก็ลุกไปเข้าห้องน้ำทันที
พลั่ก!
แกร็ก!
"เฮ้ย พี่เข้ามาทำไม?" ผมตกใจมากครับที่อยู่ๆพี่ฮุนก็เดินมาแล้วผลักผมเข้าให้น้ำแถมยังล็อคประตูอีก
"น้องจุนคิดจะทำอะไร? ทำไมในวงเหล้าต้องพูดแบบนั้น"
"โอ๊ยปล่อยน้องจุนนะ น้องจุนเจ็บ" พี่ฮุนบีบแขนผมจนแดงไปหมดแล้ว
"ก็ตอบสิ ทำไมอยากให้คนอื่นรู้เรื่องของเราหรอ??" แรงบีบที่แขนแรงขึ้น
"ก็แล้วไอ้แก่ที่ไหนมันเปิดเรื่องนี้ก่อนละ!!!" ผมตะโกนใส่หน้าพี่ฮุนไป
"โถ่เว้ย! ถ้ากลับไปนั่งโต๊ะก็ช่วยหยุดพูดเรื่องนั้นสักที" พี่ฮุนปล่อยแขนผม
"ก็ถ้าพี่ไม่พูดก่อนน้องจุนก็ไม่พูดหรอก ออกไปซะ!" ผมไล่พี่เขา แล้วพี่เขาก็เดินออกไปจากห้องน้ำทันที
20นาทีผ่านไป..
"น้องจุนเมามากแล้วพอเถอะครับ" มีพนักงานคนนึงเดินมาหาผม
"ม่ายยยวันนี้น้องจุนจะกินให้เมาไปเลย!!! น้องจุนขออนุญาตมินซอกฮยองแล้ว"
ผมหันไปตอบโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร ผมเมาแล้วครับ โซจูผมกินคนเดียวหมดไปสิบขวด..และกำลังจะเปิดขวดที่11
"ทำไมต้องเมาขนาดนี้คะ?" พนักงานคนนั้นยังคงถามต่อ
"ก็เพราะคนนั้นไง!!!" ผมพูดแล้วชี้ไปที่คนตรงข้ามผมนั่นก็คือพี่ฮุน
"อะไรนะครับไหนคนไหนทำให้น้องจุนต้องมาเมาขนาดนี้"
"คนนั้นหงายยย" แต่ก่อนที่ผมจะได้ชี้สติผมก็ดับลง
"อะไรกันมีแฟนแล้วทำไมปล่อยให้มาเมาขนาดนี้"
ผมอุ้มจุนมยอนขึ้นมาในท่าเจ้าสาว นี่ผมต้องรอจนกว่าพนักงานจะกลับเลยนะครับ ไม่งั้นถ้าอุ้มตอนพนักงานยังอยู่ได้สงสัยกันแน่ แถมเมื่อกี้จุนมยอนยังชี้หน้าผมอีก แล้วนี่ทำไมแฟนจุนมยอนไม่มารับนะวันนี้? แปลกจัง?
"งืมๆๆ คนแก่...ใจร้าย" อยู่ๆคนตัวเล็กในอ้อมแขนผมก็ละเมอขึ้นมา
"พี่ไม่ได้แก่นะคะน้องจุน" ผมพูดกับคนเมาในอ้อมแขนตัวเอง
"พี่ฮุน..ไม่เคยรักน้องจุนเลย ไอ้แก่ใจร้าย.."
"ใครว่าพี่ไม่รักเรา พี่รักเรามากกว่าชีวิตพี่เองเสียอีก"
ลงไปแล้วรอบนึงพอมาเปิดดูฟิคหาย..
ต้องพิมพ์ใหม่แย่มากๆ
เอาจริงๆนะ ทั้งฮุนทั้งจุนก็ยังรักกันแหละ
แต่ต่างคนอยากเอาชนะกันปากแข็งทั้งคู่
ตอนนี้แรงบันดาลใจมาจาก
ซีรีย์+เพลงบ้างไหมของthe mousses
แทคฟิคกันได้ในทวิต
#ฟิคพี่ฮุนสามสิบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น