ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8
8
ต่อหน้าฉัน
ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมอยากบอกเขาครับว่าผมขอโทษ...
2อาทิตย์ต่อมา...
"นี่น้องจุนเดินดีดีสิ เพิ่งหายจากขาเจ็บเองนะ" พี่เลย์เอ็ดผมขณะที่ผมกำลังเดินลงจากบ้าน
"งั้นพี่เลย์ก็มาให้น้องจุนขี่คอหน่อยสิ" ผมอ้อน
พี่เลย์กลับมาได้1อาทิตย์แล้วครับ มาถึงก็มาดูแลผมจากที่ตกบันไดเลย น่ารักไหมละ ตลอดเวลา2อาทิตย์ผมไม่ได้ไปทำงานเลยขามันเจ็บมากๆจริงๆผมจะไปทำก็ได้นะแต่พี่ฮุนบอกให้หยุด ผมก็เลยเป็นเด็กดีเชื่อฟัง(?) และพอพี่เลย์รู้ว่าผมไม่ได้ไปทำงานก็ย้ายข้าวของมานอนที่บ้านผมเลย มินซอกฮยองก็เปิดทางให้ซะด้วยแต่เราไม่ได้นอนห้องเดียวกันนะ พี่เลย์นอนห้องสำหรับแขก
"พี่อุ้มมาทั้งอาทิตย์แล้วน้าา" แม้ปากพี่เลย์จะบ่นแต่ก็เดินขึ้นบันไดมารับผม
"น้องจุนไม่อยากไปทำงานเลย" ผมกระโดดขึ้นหลังพี่เลย์
"งั้นก็หยุดอีกสักวันสิ" พี่เลย์เสนอ
"ไม่ได้หรอก ใบรับรองแพทย์มันได้แค่สองอาทิตย์เอง" ถ้าเกินกว่านี้ผมได้จบช้ากว่าเพื่อนแน่
"งั้นก็ทำใจไปทำงานซะเด็กน้อย อะ นั่งกินข้าวก่อนพี่ไปเก็บของแปปนึง" พี่เลย์ค่อยๆวางผมลงบนเก้าอี้โต๊ะทานข้าว
"นี่จุนมยอน" พอพี่เลย์เดินไป มินซอกฮยองก็เดินมาพอดี
"ฮะ"
"ถามจริงๆจะเอายังไง?"
"งง"
"เรื่องพี่เลย์กับเซฮุน"
"ผมไม่รู้.." กับพี่เลย์ผมก็รู้สึกดีมากๆชอบพี่เขาด้วย แต่พอไปเจอพี่ฮุน..ทุกอย่างมันกลับ.. เฮ้อออธิบายยากจัง
"อย่าปล่อยให้นานกว่านี้เลย ถ้ารู้คำตอบก็จัดการซะ" มินซอกฮยองนั่งลงตรงข้ามผม พร้อมทานข้าวไปด้วย
"อ้าวพี่เลย์เก็บกระเป๋าไปไหนอะ?" ผมถามพี่เลย์เมื่อเห็นพี่เขาขนกระเป๋าเสื้อผ้ามา
"ก็น้องจุนหายแล้วนิ พี่ก็กลับไปอยู่ที่โรงแรมไง"
"ไม่อยู่ต่อหรอครับ?" มินซอกฮยองถาม
"ไม่ละครับ เกรงใจอีกอย่างพี่กับน้องจุนยังไม่ได้เป็นอะไรกันมานอนบ้านเดียวกันแบบนี้จะดูไม่ดีครับ" โถ่ พี่เลย์นี่เรื่องสุภาพบุรุษต้องยกให้จริงๆ
"งั้นก็ตามใจนะ ฮ่าๆ ยังไงก็ขอบคุณมากที่อุส่าห์มาดูแลเด็กดื้ออย่างจุนมยอน" มินซอกฮยองยังคงพูดต่อ
"ไม่เป็นไรครับ น้องจุนรีบกินนะคะ เดี๋ยวจะไปทำงานสาย" พี่เลย์ตอบยิ้มๆ
"ง่ำๆๆ" ผมไม่ตอบแต่เคี้ยวให้ไวขึ้นแทน
"น้องจุนวันนี้เลิกกี่โมงโทรหาพี่นะ เดี๋ยวพี่มารับ" พอมาถึงที่ทำงานกำลังจะลงจากรถพี่เลย์ก็พูดขึ้น
"ได้ฮะ พี่เลย์ก็ตั้งใจทำงานนะรู้ไหม" ผมหันไปยิ้มให้
"รู้แล้ววว เราเองก็อย่าเดินมากนะขาเพิ่งหายเอง"
"ครับ น้องจุนไปทำงานนะ" พูดจบผมก็เปิดประตูรถไปทันที
"เฮอะ!" แต่พอเท้าเหยียบลงพื้นบริษัทก็ได้ยินเสียงใครบางคน
"อะไรไอ้แก่" มาฮงมาเฮอะ
"เหอะๆ" แล้วพี่ฮุนก็เดินไปเลย... อะไรของเขาวะ
"มึงโอเคขึ้นยังวะ?" พอเดินเข้ามาในบริษัทก็เจอจงอินวิ่งเข้ามาถามผม
"ดีแล้วแถมจะวิ่งได้แล้วเนี้ย" ผมทำท่าจะวิ่ง
"หยุดเลยมึง กูไม่อยากเห็นมึงงอแงอีก" จงอินบอกผมและควงแขนผมไปที่แผนก
"จงอินกูมีเรื่องปรึกษาวะ" ระหว่างทางไปแผนกผมก็พูดขึ้น
"มีไร?"
"กูสับสน ความรู้สึกตัวเอง" เมื่อเช้าพอมินซอกฮยองพูดขึ้น ผมคิดมาตลอดทางครับ
"เรื่องพี่เลย์ใช่ไหม?"
"อืม"
"มึงรู้ตัวเองดีอยู่แล้วจุน อยู่ที่มึงจะจัดการปัญหานั้นยังไง"
"แต่พี่เขาก็ดีนะมึง"
"แล้วความดีทำให้มึงรักเขาปะละ? ก็ไม่ แค่นั้นก็ตอบได้แล้ว" นั่นสินะ
"กูตัดสินใจไม่ได้" ถามว่าชอบพี่เลย์ไหมชอบครับ แต่พอเห็นหน้าพี่ฮุน มันก็..
"มึงมีพี่เลย์ไว้ประชดพี่ฮุนใช่ไหม?" จุกครับ เหมือนมีอะไรมาแทงใจดำ
".." พูดไม่ออกเลย
"กูว่าพี่เลย์เขาเป็นคนดีนะ ไปจัดการอะไรให้มันเรียบร้อยก่อนที่มันจะไปไกลกว่านี้"
"กูไม่รู้ต้องทำยังไง"
"ปัญหานี้มึงสร้างเอง มึงต้องแก้เอง กูไม่ใช่พี่ฮุนนะที่มาคอยตามแก้ปัญหาให้มึง"
"โถ่แค่นี้ก็ต้องดุด้วย" ผมบ่น
"ไปทำงานไป๊ กลางวันค่อยเจอกัน" พอถึงแผนกของผม จงอินก็พูดแล้วเดินไปเลย
"สวัสดีครับทุกคน" ผมโค้งให้กับคนในแผนกทุกคน
"อ้าวน้องจุนมาแล้วหรอ? เป็นไงบ้างเรา" หัวหน้าแผนกเดินเข้ามาถามผม พร้อมทำท่าจะกอดแต่..
"อะแฮ่ม" ก็มีเสียงพี่ฮุนแทรกขึ้นมา นี่ตามมากจากไหนเนี้ย
"อ้าวบอสครับ มีอะไรหรือเปล่าครับมาที่แผนกนี้?" หัวหน้าแผนกที่จะกอดผมเลยต้องหันไปคุยกับบอสแทน
"จะบอกว่าเดี๋ยวต่อจากวันนี้จะให้เด็กฝึกงานจุนมยอน ย้ายแผนก" หืม ผมหรอ??
"ฮะบอส?" ผมหันไปถาม กระดากปากจังเลยเรียกบอสเนี้ย
"นายหยุดงานไปนานเกิน แล้วอีกอย่างอยู่แผนกนี้ก็ไม่เห็นมีอะไรคืบหน้า เพลงที่ทำค้างไว้ก็ใช้ไม่ได้" พี่ฮุนตอบผม
"แล้วจะให้เขาย้ายไปแผนกไหนครับ?" หัวหน้าแผนกโปรดิวถาม
"ไปอยู่ครีเอท" ครีเอท?? งี้ผมก็ได้อยู่กับจงอินดิ เย้!!!
"จริงหรอ เย้!!!!" ผมเข้าไปกระโดดกอดพี่ฮุนทันที
"เอ่อ..น้องจุนมยอนครับ" หัวหน้าแผนกเรียกผม เชี้ย! ลืมตัวไปเผลอกระโดดกอดพี่ฮุนเฉย
"ขอโทษฮะบอส พอดีลืมตัว" ผมก้มหน้าอย่างรู้สึกเขิน
"อะ.. อืม เอาเป็นว่าย้ายไปวันนี้เลยแล้วกัน" แล้วพี่ฮุนก็เดินออกไป
"ไอ้เด็กบ้านั่นทำอะไรไม่คิดอีกแล้ว!" ผมบ่นระหว่างทางที่เดินขึ้นมาบนดาดฟ้า
มากอดผมต่อหน้าพนักงานได้ไง มันน่าจับตีซะให้เข็ด เฮ้ออ
~เสียงเรียกเข้า~
[หูกาง]
"ว่าไงมึงหายไปเลย" ผมกดรับผมหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด
(ไม่ว่าไง คิดถึงเฉยๆ)
"ขนลุกวะ"
(ฮ่าๆ จะชวนกินเหล้าไม่ได้เที่ยวเลยช่วงนี้)
"เออก็ดีนะ แต่วันนี้กูมีเลี้ยงบริษัทอะดิ" วันนี้ปลายเดือนแล้วครับ ทุกปลายเดือนผมจะมีกินเลี้ยงกับพนักงานที่บริษัท
(หรอ ไม่แน่งั้นกูไปแจมด้วย แล้วค่อยไปต่อกัน)
"เออมาๆ"
(งั้นแค่..)
"เดี๋ยวมึง กูสงสัยน้องแบคเป็นใครวะ?"
(ฮ่าๆ มึงไม่ต้องรู้หรอกแค่นี้นะ) แล้วมันก็ตัดสายไปเลย ไอ้เพื่อนเวร
"คุณจองมี วันนี้อย่าลืมบอกพนักงานเรื่องกินเลี้ยงนะ" พอดูดบุหรี่เสร็จผมก็ลงมาทำงานตามเดิม
"รวมเด็กฝึกงานด้วยไหมคะ?" อืมมม จริงๆก็ควรนะ
"ครับชวนให้หมดเลย"
"ได้ค่ะ วันนี้อารมณ์ดีหรอคะบอส? ยิ้มมาแต่ไกลเชียว" ผมยิ้มหรอ? ถามจริง?
"คุณมองผิดแล้วฮ่าๆ ผมไปทำงานนะ"
ตกเย็น ณ ร้านอาหาร
"วันนี้ฉันพามาฉลองกินให้เต็มที่เลยนะไม่ต้องเกรงใจ!" ผมลุกขึ้นพูด ตอนนี้อยู่ที่ร้านเนื้อย่างกันแล้วครับ
"เฮ้!!" เสียงพนักงาน ผมเลี้ยงไม่ใช่อะไรหรอกตอบแทนการทำงานของพวกเขา ทำงานหนักมากทั้งเดือน
"บอสครับ แล้วเด็กฝึกงานจะให้ผมสั่งอะไรดี" หัวหน้าฝ่ายโปรดิวหันมาถามผม
"ให้เขาสั่งกันเองสิ นายก็กินไปเลยไม่ต้องห่วงพวกเด็กนั่นหรอก" ผมบอกอย่างไม่ใส่ใจ
พลางมองไปที่โต๊ะของจุนมยอน เห็นเพื่อนของจุนมยอนกำลังจะโอบไหล่จุนมยอนอยู่ พร้อมท่าทีที่บอกว่ามีความสุขมาก เหอะ! ทีอยู่กับผมนะไม่เคยหรอกยิ้มแบบนี้ หงุดหงิดเว้ย ว่าแล้วก็หยิบโซจูขึ้นมาดื่ม
"ว่าแต่บอสรู้หรือเปล่าครับ ว่าน้องจุนมยอนเด็กฝึกงานใหม่นี่เสน่ห์แรงมากเลยนะ" หัวหน้าโปรดิวคนเดิมพูดขึ้นมา ทำให้ผมต้องหันไปฟัง
"ทำไมหรอ?" ผมถาม
"ก็ทำงานเดือนเดียว โต๊ะทำงานก็เต็มไปด้วยของกินจากพวกผู้ชายในแผนกซะแล้ว"
เจ้าเด็กนี่มันน่าตีจริงๆ มาถึงก็อ่อยคนอื่นเลยหรอไง สงสัยต้องรีบจับย้ายแผนกละ
"เหอะๆๆ" ผมได้แต่ตอบได้แค่นี้ และหยิบโซจูที่พนักงานรินให้ขึ้นมาดื่มรวดเดียว
1ชั่วโมงผ่านมา
สายตาของผมก็ยังคงจ้องไปอยู่ที่โต๊ะจุนมยอน มีผู้ชายมาขนชนแก้วกับจุนมยอนเยอะมาก ที่สำคัญใครเดินมาขอชนแก้วจุนมยอนก็ชนหมดเลยแถมหมดแก้วตลอด แล้วทำไมผมต้องหงุดหงิด!!! อ้าวแล้วจุนมยอนหายไปไหนแล้ว ผมหันมาดื่มโซจูแปปเดียวหันกลับมาอีกทีจุนมยอนไม่อยู่ที่โต๊ะแล้ว ไอ้เด็กนี่!
"บอสจะไปไหนครับ?" ผมที่กำลังจะลุกไปตามหาจุนมยอนก็โดน พนักงานที่โต๊ะรั้งไว้
"ขอฉันไปเข้าห้องน้ำแปป" แล้วผมก็เดินไปเลย พอเดินไปที่ห้องน้ำก็เห็น เพื่อนจุนมยอนกำลังลูบหลังจุนมยอนอยู่แต่เท่าที่ดูก็ไม่ได้อ้วกนะจะลูบหลังทำไม?
"จุนมยอนมึงเมาแล้วนะ กลับบ้านไหม?" ผมแอบฟังสองคนคุยกันอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
"งื้ออ กำลังสนุกเลยมึง" จุนมยอนหันมาคล้องคอเพื่อนตัวเอง
"พอแล้วกลับบ้านเถอะ เอาเบอร์พี่เลย์มากูโทรบอกให้เขามารับ"
เลย์? ชื่อนี้ผมได้ยินตั้งแต่วันแรกที่จุนมยอนรับโทรศัพท์ในห้องผมแล้ว หรือจุนมยอนจะมีแฟนใหม่แล้วจริงๆหรอ?
"อ่ะ" จุนมยอนส่งโทรศัพท์ไปให้เพื่อนตัวเอง จังหวะที่หมอนั่นโทรศัพท์ผมไม่ได้สนใจเลยจุดบุหรี่ขึ้นมา
"อื้อ!!" เสียงนั่นทำให้ผมต้องหันไปมองอีกรอบ จุนพยายามจับหมอนั่นจูบแล้วหมอนั่นก็จูบตอบด้วย ผมที่ทนเห็นไม่ไหว เลยทิ้งบุหรี่ที่เพิ่งจุดทิ้งลงพื้นแล้วก็รีบเดินเข้าไป
"ทำอะไรกัน!" ผมเดินเข้าไปทันที
"จุนมยอนเขาเมาน่ะครับ" เพื่อนจุนมยอนที่เห็นผมก็เลยผละจุนมยอนออก
"ส่งจุนมยอนฉันจะพาไปส่งเอง" ผมพูดพร้อมทำท่าจะประคองจุนมยอนแต่ก็โดนเด็กดำนั่นแย่งไป
"ผมคงไว้ใจให้จุนมยอนไปกับคนอื่นไม่ได้" แล้วมันก็เข้ามาประคองจุนมยอนไป ผมว่าเพื่อนจุนมยอนคนนี้ต้องคิดไม่ซื่อกับจุนมยอนแน่ๆ เพื่อนอะไรต้องประคบประหงมขนาดนี้
"เดี๋ยว!" ผมเอ่ยรั้งไว้
"มีอะไรครับ?" เพื่อนจุนมยอนหันมาถาม
"หวังว่านายคงจะไม่ทำอะไรจุนมยอน" ผมพูดเสียงแข็ง
"จะทำหรือไม่ทำ แล้วพี่เกี่ยวอะไรครับพี่ฮุน? พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเพื่อนผมนิครับ"
เพื่อนจุนมยอนตอบกลับมาด้วยสีหน้ายิ้มๆ
".." คำตอบเด็กนั่นทำผมไปไม่ถูก
"อ้อแล้วอีกอย่างผมไม่รู้นะว่าพี่รู้หรือยัง คนที่กำลังเดินเข้ามานั่นน่ะ ตัวจริงของจุนมยอนเขา" เพื่อนจุนมยอนพูดแล้วชี้ไปที่หน้าร้าน มีผู้ชายคนนึงกำลังเดินเข้ามาทางนี้
"อะไรนะ?" ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
"จงอินทำไมจุนมยอนเมาขนาดนี้ละครับ?" แต่ยังไม่ทันที่จงอินจะตอบผม ผู้ชายคนนั้นก็เข้ามาอุ้มจุนมยอนไปต่อหน้าต่อตาผม
"ฝากด้วยครับพี่เลย์พอดีจุนมยอนชนหนักไปหน่อย"
เลย์? คนนี้หรอเลย์ ...
"ขอโทษนะครับ ขอทางด้วยครับ" คนชื่อเลย์หันมาพูดกับผมที่ยืนขวางทางหน้าห้องน้ำอยู่
"พี่ฮุนงั้นผมกลับก่อนนะครับ" แล้วเพื่อนจุนมยอนก็ขอตัวไปอีกคน ผมเลยต้องเขยิบให้3คนนั้นออกไปจากห้องน้ำ
หน้าที่นั้นมันควรจะเป็นผมไม่ใช่หรอครับ?? มันควรจะเป็นผมที่อุ้มจุนมยอนไปไม่ใช่หรอ?
"เฮ้ยมึง! ไอ้ฮุนโว้ย!!!!" เสียงตะโกนจากคนที่นั่งตรงข้ามผมทำให้ตื่นจากภวังค์
"อะไรมึง" ผมถามพลางกระดกเหล้าไปด้วย ตอนนี้เราย้ายมานั่งที่บาร์กันแล้วครับ เพราะถ้าให้อยู่ร้านนั้นต่อคงไม่มีอะไรดีขึ้น ผมเลยขอพนักงานกลับก่อน
"เป็นไรวะเหม่อตลอดเลย" ถ้าบอกมันไป มันจะล้อผมไหมทุกคน?
"กูเสียใจ" ก็ลองดู
"เรื่องไร? น้องแบคหรอ??"
"เปล่า" ว่าจบก็ยกแก้วมากระดกเหล้าอีก
"เฮ้ยใจเย็นๆไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นเดี๋ยวได้เมาตาย"
"เออให้แม่งเมาไปเลย!!" แล้วผมก็คว้าขวดเหล้ามากระดกใส่ปากทันที
"ไอ้ฮุนมึงพอเลย วางลง" ชานยอลเดินมาแล้วกระชากขวดเหล้าออกไป
"อย่ายุ่งน่า" ผมจะคว้าขวดเหล้ากลับมาอีกรอบแต่มันเอาไว้อีกโต๊ะแล้ว
"มึงบอกกูก่อนว่าเป็นไรเดี๋ยวกูให้กิน"
"น้องจุน..." ผมพูดแค่นั้น
"คิดถึงน้องเขา? ก็กลับไปดิวะ น้องเขาก็รักมึงเหมือนกันแหละเชื่อกู"
"น้องเขามีแฟนใหม่ไปแล้ว ฮึก" ให้ตายเถอะ ทำไมต้องมาเสียน้ำตาให้กับไอ้เด็กงี่เง่าแบบนั้นนะ น่าอายชะมัด
"เฮ้ย จริงหรอวะ?"
".." ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าแทน
"มึงถามจากปากน้องเขาเองหรือยัง?"
"ไม่ต้องถามแล้ว เพราะวันนี้เขามารับน้องจุนกลับบ้านไปต่อหน้าต่อตากู.." พูดไปน้ำตาก็ไหล.. ภาพนั้นมันบาดใจผมมากเลยครับ
"เชี้ย ใจเย็นๆก่อนมึง" ชานยอลย้ายมานั่งข้างผมแล้วปลอบผม
"กูโอเค กูแค่คิดถึงน้องเขา..ที่ตรงนั้นควรเป็นกู"
"ถ้ามึงรู้แล้วก็ไปง้อเขาดิ ไปทำให้น้องเขารู้ว่ามึงยังรักเขาอยู่"
"สายไปแล้วละ" ผมบอกพร้อมกระดกเหล้าในแก้วที่เหลืออยู่ให้หมด
"เรื่องความรักไม่มีอะไรสายไปหรอกมึง"
ตอนนี้สิ่งนึงที่ผมมั่นใจคือ....ผมยังลืมจุนมยอนไม่ได้ เวลาไม่ได้ช่วยให้ผมลืมเลยครับ มีแต่จะคิดถึงน้องเขามากขึ้น ยิ่งมาทำงานด้วยกันแบบนี้มันยิ่งทำให้ผมลืมไม่ได้ ยอมรับครับวันที่เจอจุนมยอนในที่ทำงานวันแรกผมดีใจมากที่น้องเขายังอยู่ดีมีความสุข แต่แล้วสิ่งที่ทำให้ผมดีใจกลับย้อนมาฆ่าผมเอง..เพราะจุนมยอนมีแฟนใหม่ไปแล้ว
ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบเซฮุนทุกคนจะทำยังไง?
ใจนึงก็วงวาร อีกใจก็สมควร
#ฟิคพี่ฮุนสามสิบ
ไปแทคในทวิตกันได้นะคะ
รักทุกคนเลย
วันนี้5ปีกับอซ.ด้วย><
ปล.ยังไม่ได้แก้คำผิดค่ะ
รอว่างๆจะมานั่งแก้ทุกตอนเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น