ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7
7
ที่เดิม
"จุนตื่นไปทำงานได้แล้ว"
แรงเขย่าข้างๆผมทำให้ต้องตื่น ทั้งๆที่ไม่อยากตื่นเลย แต่จะว่าไปทำไมผ้าห่มที่บริษัทกลิ่นเหมือนผ้าห่มผืนโปรดผมเลย
ฟุดฟิดๆ -..-
"นี่ตื่นได้แล้วไม่งั้นจะสายแล้วนะ!" ทำไมเสียงมันคุ้นๆหูจัง?
"เฮ้ย!!!!!"
พอลืมตาขึ้นมาก็เจอหน้าพี่ฮุนอยู่ข้างๆ เดี๋ยวก่อนนะขอผมตั้งสติ เมื่อคืนผมทำโออยู่ที่บริษัท แล้วก็ขอหัวหน้าไปงีบ แล้วทำไม...ถึงมาที่บ้านพี่ฮุนได้เนี้ย ไม่น่าละกลิ่นผ้าห่มนั่นคุ้นชะมัด
"หยุด! อย่าเพิ่งโวยวาย เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง" เหมือนพี่ฮุนจะรู้ว่าผมกำลังจะวีน ก็แทรกขึ้นมาก่อน
"..." ผมเงียบแล้วรอฟัง
"เมื่อวานน้องจุนหลับที่ออฟฟิศ พี่เห็นเลยไม่อยากปลุกเลยพากลับมาที่บ้าน" พี่ฮุนพูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียง
"แล้วทำไมไม่ส่งน้องจุนที่บ้าน! จะพามาที่นี่ทำไม!!!!" ผมตะโกนอีกรอบ
"บ้านน้องจุนมันไกลนะ ไม่เอาอะพี่ขี้เกียจ ไม่ปล่อยให้นอนที่ออฟฟิศก็บุญละ"
"ย่าห์!!! เราหย่ากันแล้วนะจะมาสนใจน้องจุนทำไม!!!" ผมเองก็ยังคงเถียงอย่างต่อเนื่อง
"ทำไม? กลัวแฟนใหม่จะจับได้หรือไงว่ามานอนกับสามีเก่า"
"หยุดพูดแบบนี้นะพี่ฮุน!"
"คนอุตส่าห์แบกกลับมา และมาบ่นงี้ รู้งี้ปล่อยให้นอนอยู่ที่ออฟฟิศอะดีละ เฮอะๆๆๆ"
พี่ฮุนพูดอย่างไม่ใส่พร้อมหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป ผมที่เห็นอย่างนั้นก็รีบวิ่งไปคว้าผ้าขนหนูจากพี่ฮุนแล้วชิงเข้าห้องน้ำไปก่อน
"แบร่!" ก่อนผมปิดประตูห้องน้ำก็หันมาแลบลิ้นให้พี่ฮุนทีนึง
"ย่าห์!!! ไอ้เด็กบ้า" พี่ฮุนตะโกนไล่หลังมา แต่ก็คงไม่ทันแล้วละผมล็อคประตูอาบน้ำเรียบร้อยละ คริคริ
พออาบน้ำเสร็จก็เดินมาที่ล้างหน้าทำทุกอย่างราวกับว่านี่คือบ้านของผม ผมหยิบแปรงสีฟันมา เอ๊ะ นี่มันแปรงสีฟันของผมนิ ทำไมพี่ฮุนไม่ทิ้งละ? โฟมล้างหน้านี่อีก? ช่างมันเถอะคิดมากก็ปวดหัว ผมรีบแปรงฟันล้างหน้า แล้วนุ่งผ้าขนหนูออกไปทันที
"เฮ้ย!" พอออกมาจากห้องน้ำพี่ฮุนที่นอนบนเตียงอยู่ก็ร้องขึ้นมา
"อะไร?" ผมถามอย่าง งงๆ
"ใครให้นุ่งผ้าขนหนูออกมาแบบนั้น" ผิดตรงไหนวะ ผมก็นุ่งเหมือนที่ผู้ชายทั่วไปเขานุ่งกัน นุ่งแค่ท่อนล่างน่ะครับ หรือว่า..เขินหุ่นผมหรอ?? เหอะๆ
"ทำมาเป็นตกใจ ก็เคยเห็นหมดแล้วนิจะมาตกใจทำไม?" ผมพูดอย่างไม่ใส่ใจ ตอนยังไม่หย่านี่ไม่มีหรอกครับมานุ่งผ้าแบบนี้ เปลือยตัวเปล่าตลอดไม่เห็นจะว่าไรเลย ทีงี้มาตกใจ ไอ้แก่บ้า
"ก็ตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมนิ!" พี่ฮุนขึ้นเสียง
"..." ผมเงียบ พร้อมเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าราวกับนี่คือห้องของผม
"จะหาอะไร?" พี่ฮุนลุกขึ้นมาจากเตียงถามผม
"เสื้อผ้า เมื่อกี้ถอดเสื้อผ้าไว้ในห้องน้ำแล้วเปียก" ผมตอบกลับไปทั้งๆที่ตายังคงรื้อตู้เสื้อผ้าพี่ฮุนอยู่
"อยู่ในเกะ เสื้อผ้าน้องจุนอะ" พี่ฮุนบอกแล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำ
ผมก็เลยเปิดเกะดู เสื้อของผมที่ไม่ได้เอากลับไป(เอากลับไปไม่หมดน่ะตอนนั้นมันรีบ)ยังอยู่ครบทุกตัวเลย จะว่าไปก็คิดถึงตอนอยู่ด้วยกันนะ.. ถ้าเขามีเวลาให้ผมสักนิดผมคงไม่คิดจะหย่ากับเขาแน่ๆ
ติ๊ง!
เสียงข้อความเข้าผมเลยเดินไปดูบนเตียง แต่มันไม่ใช่โทรศัพท์ผมครับ เป็นของพี่ฮุน ขอแอบดูหน่อยแล้วกัน
น้องแบค : พี่ฮุนโกรธไรแบคหรือเปล่าฮะ? ไม่เห็นมาหากันบ้างเลย..
เหอะๆตัวเองก็มีคนใหม่แล้วจะมาจิกกัดเราเรื่องมีแฟนทำไม ไอ้แก่ โมโหเว้ย!!
พอพี่ฮุนอาบน้ำเสร็จก็ลงมากินข้าวเช้ากัน มื้อเช้าผ่านไปได้ด้วยความลำบาก(มาก) แล้วก็ขับรถมาทำงานด้วยกัน คิดถึงวันเวลาเก่าๆครับ แต่พอนึกถึงตอนที่ทะเลาะกันกับตอนอ่านข้อความในโทรศัพท์พี่ฮุนนั่นก็ยังหัวร้อนอยู่
"พี่ส่งตรงนี้นะ หาทางเดินเข้าไปบริษัทเองแล้วกัน" พี่ฮุนพูดขึ้นเมื่อใกล้ถึงบริษัท
"ใจร้ายจัง ไปส่งที่บริษัทเลยก็ไม่ได้" ผมบ่น
"ถ้ามีคนเห็นน้องจุนลงมาจากรถพี่ คนอื่นจะเข้าใจว่าไง อีกอย่างพี่จะไปธุระก่อน" พี่ฮุนพูดเสียงเบื่อๆ
"ไปเด็กสินะ!" ผมหันไปกัด
"อะไร? อย่ามาหาเรื่อง"
"น้องแบคอย่างนู้นอย่างงี้ เหอะๆๆ"
"ย่าห์! แอบอ่านข้อความพี่หรอ หะไอ้เด็กแสบ!!"
"ไม่รู้ตามันไปเอง! จอดตรงนี้แหละ!" ผมพูดออกไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าตรงนี้คือที่ไหน
เอี๊ยด!!
"อะลงไปดิ" อื้อหื้อเบรกแบบนี้ ถ้าผมไม่คาดเข็มขัดมีหน้าทิ่มแน่ๆ
"โถ่เอ้ยไอ้แก่ ขับรถแบบนี้ซื้อใบขับขี่มาหรือไงหะ!"
"ลงไป!"
กว่าผมจะหาทางเดินมาบริษัทได้ก็ทำเอาเข้างานสายไปเกือบครึ่งชั่วโมง อย่าได้เผลอเชียวพี่ฮุน เดี๋ยวผมจะเอาคืนให้ครบทุกดอกที่ทำกับผมเลย
"จุนทำไมมึงมาสายวะ?" ขณะที่กำลังจะเดินไปทำงานก็ผ่านแผนกจงอิน จงอินเลยทักขึ้น
"หลงทางนิดหน่อยวะ" ผมไม่อยากบอกว่าไปนอนบ้านพี่ฮุนไม่งั้นนะโดนซักแน่ๆ
"เออๆ ไปทำงานเถอะเที่ยงเจอกัน"
"น้องจุนขอโทษนะครับที่มาสายพอดีน้องจุนหลงทาง" ผมก้มโค้งให้กับคนทั้งแผนก
"ฮ่าๆไม่เป็นไรหรอกไปนั่งเถอะ" หัวหน้าแผนกบทจะใจดีนะก็โครตพ่อพระเลย แต่ตอนนั้นที่ผมทำงานเขาหายพี่เขาดุยิ่งกว่าพ่อแม่ผมอีก
"ครับ" แล้วผมก็เดินไปที่โต๊ะประจำตำแหน่งตัวเอง
"นี่น้องจุน มีคนเอามาให้น่ะ" พนักงานในแผนกคนนึงเดินมาหาผมพร้อมกล่องสีชมพู
"ของน้องจุนหรอฮะ?" ผมถามอย่าง งงๆ
"ใช่ๆ มีพนักงานคนนึงฝากพี่มาให้เราน่ะ" พี่เขาพูดพร้อมเอากล่องสีชมพูนั้นมาวางบนโต๊ะผม
"โอเคครับ ฝากขอบคุณพี่เขาด้วยนะครับ"
ระหว่างที่นั่งทำเพลงไป ผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืน.. ผมฝันครับและนั่นเป็นฝันดีที่สุดในรอบปี ผมฝันว่าพี่ฮุนนอนกอดผมเหมือนตอนแรกๆที่เราแต่งงานกัน ในฝันพี่ฮุนอ่อนโยนกับผมมาก แต่ก็นะ มันก็คงเป็นได้แค่ความฝัน เวลาเปลี่ยนไปคนก็ย่อมเปลี่ยนตาม .. ป่านนี้ก็คงไปหาน้องแบคอะไรนั่นสินะ..
พอผมส่งจุนมยอนเสร็จก็รีบไปหาน้องแบคทันที ไม่ใช่คิดถึงหรืออะไรนะครับ แต่ผมเองเริ่มมั่นใจแล้วว่าความรู้สึกที่มีใครน้องแบคมันไม่ใช่ความรัก มันเป็นเพราะความเหงาเท่านั้น
ติ๊ด!
ผมสแกนบัตรเข้าไปที่ห้อง
"น้องแบค" พอเข้ามาก็เห็นน้องแบคกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่
"งื้ออพี่ฮุนมาหาน้องแบคแล้วว" น้องแบคลุกขึ้นมาจากพื้นเข้ามากอดผม
"มานั่งคุยกันหน่อยนะ พี่รอที่โซฟา" ผมผละน้องเขาออกแล้วเดินไปที่โซฟา
"มีไรฮะพี่ฮุน" น้องแบคเดินมานั่งลงที่โซฟาอีกตัว
"จัดกระเป๋าไปไหนอะเรา?" ผมถาม
"น้องแบคจะย้ายกลับไปอยู่บ้านฮะ"
"หืม?"
"พอดีแบคจะย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านฮะ"
"อ้าวทำไมละ?"
"พี่ฮุนฮะ พี่กลับไปหาคนเก่าพี่เถอะ น้องแบคเข้าใจ"
"เดี๋ยวนะพี่งง? หมายความว่าไง??"
"แบครู้นะว่าพี่ยังไม่ลืมภรรยาเก่า" ยิ่งพูดผมยิ่งงง
"แบครู้ได้ไงว่าพี่เคยมีเมีย?"
"ก็แหวนที่พี่เอาแขวนคอนั่นไงเป็นสิ่งที่บอกทุกอย่าง" น้องแบคพูดแล้วชี้มาที่สร้อยคอผม ผมถอดแหวนแต่งงานแล้วเอามาใส่สร้อยไว้น่ะครับ
"..." ผมเงียบ
"แล้วทุกครั้งที่พี่เมามา พี่ก็จะละเมอหาคนชื่อจุนมยอนตลอด หรือแม้แต่ตลอดที่พี่เมาแล้วมีอะไรกับแบคพี่ก็ยังเรียกแบคเป็นจุน แค่นี้ก็ชัดพอแล้วฮะ"
"พี่ขอโทษ" น้องแบคพูดมาผมเองก็อึ้งเหมือนกันครับ ไม่คิดว่าตัวเองจะคิดถึงจุนมยอนจนเพ้อได้ถึงขนาดนั้น
"ไม่ต้องขอโทษหรอก แบคเข้าใจพี่ฮุนนะ ที่วันนี้แบคส่งไปแบบนั้นแบคก็อยากให้พี่มาเคลียร์เรื่องนี้แหละ"
"..." ผมพูดไรไม่ออกเลยจากตอนแรกที่จะมาเคลียร์กับน้องเขา กลายเป็นน้องเขามาเคลียร์กับผมแทน
"ส่วนของที่พี่ฮุนเคยให้แบค หรือของที่แบคเคยขอแบคไม่เอาไปนะ"
"เอาไปเถอะน้องแบค"
"ไม่เป็นไรครับ แบคมีมากกว่าที่พี่ฮุนซื้อให้อีก ฮ่าๆ"
"หมายความว่าไง?"
"ไม่ต้องรู้หรอกฮะพี่ฮุน เอาเป็นว่าตลอดเวลาเกือบ5เดือน ผมมีความสุขมากๆแล้วก็ขอบคุณมากๆด้วย"
"..." พูดไม่ออกโว้ย ไม่รู้จะพูดอะไรด้วย
"ไม่ต้องห่วงผมนะ พี่ไปเคลียร์กับภรรยาเก่าพี่เถอะ ถ้ายังรักก็ไปบอกเขา"
"ขอบใจนะแล้วก็ขอโทษด้วย"
หลังจากนั้นผมก็อยู่รอจนน้องแบคเก็บของเสร็จ ตอนแรกจะขออาสาไปส่งแต่กลับกลายเป็นว่ามีคนขับรถมารับน้องเขา นี่น้องแบคเขาเป็นใครกันแน่นะ? ผมละอยากรู้จริงๆ
'พี่ฮุน ไหนๆเราก็เคลียร์กันแล้วผมขอถามได้ไหม? พี่เลิกกับเมียเพราะอะไร?'
'เวลาของเราไม่ตรงกันน่ะ อีกอย่างน้องเขาก็เด็กกว่าพี่มาก'
'แล้วพี่ฮุนไม่รักน้องเขาหรอ?'
'รักสิ'
'แล้วตอนนี้ละครับ?'
'...'
'ถ้ายังรักอยู่ก็ควรไปบอกน้องเขานะ ผมว่าน้องเขาก็ต้องยังรักพี่อยู่แหละ'
'ไม่ทันแล้ว น้องเขามีคนใหม่ไปแล้ว'
'แล้วเราจะรู้ได้ไงว่าเขารักกันจริง? เชื่อสิแค่พี่เดินไปบอกเขาว่ารักอยู่น้องเขาก็กลับมาแล้ว แต่แค่พี่ต้องแสดงออกให้มากกว่านี้นะ พี่ฮุนแสดงออกไม่เก่งเลยนะรู้ไหม แบบนี้ใครจะรู้ละว่าพี่คิดไรอยู่'
ระหว่างขับรถกลับไปที่บริษัทผมก็ได้แต่นั่งคิดคำพูดของน้องแบคฮยอนเมื่อกี้ มันก็จริงนะที่น้องเขาบอกเราจะไปรู้ได้ไงว่าเขาสองคนรักกันจริง แต่อีกมุมนึงผมมีสิทธิ์อะไรในตัวจุนมยอนละครับตอนนี้? ผมก็เป็นแค่ผัวเก่า ที่จบกันได้ไม่สวยอีกต่างหาก ช่างมันเถอะครับ
ถ้าเราสองคนเป็นคู่กันจริง ต่อให้ต้องห่างกันเป็นหมื่นกิโล โลกมันก็จะเหวี่ยงให้เรากลับมาเจอกัน
แต่ถ้าน้องเขาไม่ใช่ ต่อให้อยู่แค่เอื้อมมันก็ไม่ใช่ครับ...
กว่าจะมาถึงบริษัทก็เที่ยง ผมว่าจะไปหาอะไรกินก็เลยเดินตรงไปที่ห้องอาหาร แต่มีก็เห็นจงอินกำลังเอาดอกไม้ช่อนึงไปให้จุนมยอน ผมเห็นเลยเดินเข้าไปใกล้ๆ
"ทำไรกันน่ะ?" ผมเดินเข้าไปถามอย่างห่างๆ ดีนะตอนนี้พนักงานส่วนใหญ่ไม่อยู่ตอนนี้มีแต่เด็กฝึกงานสองโต๊ะในห้องอาหาร
"ยุ่งอะ" ไม่ต้องบอกเนอะว่าเสียงใคร
"ถามดีดี" ผมพูดไป
"ก็ยุ่งอะ ยุ่งทำไม ไปหาน้องแบคอะไรนั่นดิ" จุนมยอนพูดพร้อมเอาช่อดอกไม้ขึ้นมาดม
"ไปมาแล้ว ป้าครับขอเหมือนเดิมที่นึง" ประโยคแรกบอกกับจุนมยอน อีกประโยคหันไปสั่งข้าว พอสั่งเสร็จก็นั่งลงตรงโต๊ะเดียวกับจุนมยอนนั่นแหละ
"ใครให้มานั่งตรงนี้?"
"บริษัทของพี่ จะนั่งตรงไหนก็ได้"
"งื้ออจงอินดูพี่เขาดิ" จุนมยอนไม่สนใจคำตอบผมแต่หันไปซบไหล่เพื่อนคนข้างๆแทน
"ออกไป กูไม่ใช่ผัวมึงนะ" เพื่อนจุนมยอนพยายามจะแกะแขนออกจากจุนมยอน
"ไม่ต้องลุกหรอกนั่งมันสามคนเนี้ยแหละ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นแล้วจะเอาไปพูดไม่ดี" ผมตัดบท ก่อนที่เพื่อนจุนมยอนจะลุกออกไป
"หึย ที่นั่งมีตั้งเยอะตั้งแยะมานั่งทำไมตรงนี้" จุนมยอนยังคงบ่นต่อไป
"แล้วนี่ไปอ่อยใครถึงได้ดอกไม้มาอีกละ?" ผมไม่สนใจที่จุนมยอนพูด และถามคำถามในสิ่งที่ผมอยากรู้
"แฟนของจุนมยอนฝากมาให้จุนมยอนน่ะครับ" จุนมยอนไม่ได้ตอบแต่เพื่อนที่นั่งข้างๆจุนมยอนตอบขึ้นมาแทน
แฟน...งั้นหรอ นั่นสิผมลืมไป
"เงียบทำไมไอ้แก่ หึงสินะ เสียงน้องจุนละสิ้" เสียงน้องจุนดังขึ้นเลยทำให้ต้องหันมามองอีกครั้ง
"ก็แค่คิดว่าผู้ชายคนนั้นต้องโชคร้ายมากๆเลย" ผมพูดกลับไป พยายามทำให้เสียงเป็นปกติมากที่สุด
"หึย กินไปเลยไป ปะจงอินเราไปทำงานดีกว่า" แล้วน้องสองคนตรงข้ามผมก็ลุกไป ผมเองก็รีบกินเพื่อที่จะได้ไปเคลียร์งานต่อ
"วันนี้อร่อยเหมือนเดิมเลยนะครับป้า" พอกินเสร็จผมก็ลุกแล้วเดินไปบอกป้าคนทำอาหาร แล้วก็ออกจากห้องอาหารไป
"เฮ้ยจุนเป็นไรวะ!!" จุนงั้นหรอ? ผมได้ยินเสียงจากตรงบันได ก็เลยรีบวิ่งไป
"งื้ออ มึงกูเจ็บ" ภาพที่ผมเห็นคือจุนมยอนตกบันไดครับ นั่งจับข้อเท้าตัวเองอยู่ตรงบันได มีจงอินยืนอยู่ข้างๆ
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ผมอดขำไม่ได้จริงๆครับ สมน้ำหน้า
"หุบปากไปเลยนะไอ้แก่!" น้องจุนชี้หน้าผมพร้อมพยายามจะลุกขึ้นเดิน
"มาขึ้นหลังกู เดี๋ยวพาไปส่ง" เพื่อนน้องจุน นั่งหันหลังยองๆเพื่อจะให้น้องจุนได้ขึ้นหลัง
"นายขึ้นไปทำงานเถอะ ฉันจัดการเอง" ผมเห็นแล้วรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ที่จะให้น้องจุนไปอยู่บนหลังคนอื่นเลยพูดออกไป
"ไม่เอา จงอินมาให้กูขี่หลังก่อน" จงอินได้ยินจุนมยอนเรียกก็ทำท่าจะหันกลับมาแต่ผมส่งสายตาไป พร้อมพูดไร้เสียงว่าไปซะ จงอินเลยยอมเดินไปเงียบๆ
"พูดมากน่าน้องจุนพี่ช่วยเอง เดี๋ยวพาไปหาหมอ" ผมที่พยายามจะอุ้มน้องจุนขึ้นมา แต่เป็นไปได้ลำบากมากเพราะน้องเขาดิ้น
"โอ๊ย" นั่นไง สมน้ำหน้าอีกรอบได้ไหม? ดิ้นจนเท้าที่เจ็บไปกระแทกบันไดอีกรอบ
"ก็บอกให้อยู่เฉยๆไง" ผมอาศัยจังหวะน้องจุนเจ็บข้อเท้าอยู่ ก็เลยอุ้มมาในท่าเจ้าสาวทันที
"ปล่อยน้องจุนนะ!!! จงอินไปไหนมาช่วยกันก่อนสิวะ" ถ้าผมโยนน้องจุนทิ้งไว้ ผมจะบาปไหม? ดิ้นจนอุ้มไม่ได้เลย
"อย่าไปกวนเวลางานคนอื่นสิ!!" ผมขึ้นเสียง น้องจุนเลยเลิกดิ้น
"ก็ปล่อยสิ!!" ผมเลยปล่อยน้องจุนทันที ดื้อดีนัก
"อะ" แต่พอปล่อยไป น้องเขาก็ล้มทันทีเลยครับ
"โอ๊ย!! ไอ้พี่ฮุนมันเจ็บนะ!!" ผมก็ได้แต่มองน้องมันนั่งอยู่กับพื้น
"ก็บอกให้ปล่อยทำไมละ? จะยอมไปดีดีหรือยัง??" ผมยืนกอดอกถามคนที่นั่งอยู่ที่พื้นอีกครั้ง
"เฮอะ!"
"ไม่ไปใช่ปะ?" ผมก็ทำท่าจะเดินขึ้นบันไดไปแต่น้องจุนมากระตุกขากางเกงผมไว้
"เดี๋ยว อุ้มหน่อย (ノ＿ ＿)ノ" ก็แค่นั้น เฮ้ออ
บ้านจุนมยอน
หลังจากพาน้องไปหาหมอมา หมอก็จัดการใส่เฝือกอ่อนให้พร้อมฉีดยาแก้ปวดให้1เข็ม ทำให้คนตัวเล็กหมดฤทธิ์ ทันทีดีแล้วครับ ไม่ต้องหนวกหู แต่มันก็นานแล้วนะที่ไม่ได้มาบ้านน้องจุน
"น้องจุน!!" ยังไม่ทันจะเปิดประตูรถมินซอกก็วิ่งมาที่รถซะแล้ว
"ฮยองอุ้มน้องจุนหน่อยอยากนอน" โอ้โห้นี่ จุนมยอนไม่ได้ดูสังขารตัวเองกับพี่ชายเลยสินะ ว่าตัวเท่ากัน จะให้มินซอกแบกคงไม่ถึงห้องแน่ๆ
"เดี๋ยวพี่อุ้มเอง ไม่ต้องลำบากมินซอกหรอก" ผมพูดขึ้น
"ขอบใจอดีตน้องเขย" พูดขอบใจอย่างเดียวก็ได้มั้งจริงๆแล้ว
"ขอบคุณ" จุนมยอนพูดขึ้นมาตอนที่อยู่ในอ้อมแขนผม แต่เสียงมันเบาจนแทบกระซิบ
"อะไรนะ?" ผมถามเสียงดังจนมินซอกที่เดินนำหน้าอยู่หันมามอง
"ขอบคุณ" ดังขึ้นมาอีกนิดแต่ก็ยังไม่ชัด ขออีกรอบแล้วกัน
"อะไรนะพี่ไม่ได้ยิน"
"ย่าห์! ก็บอกขอบคุณไง แก่แล้วยังหูหนวกอีก"
สปอย..
"หวังว่านายคงจะไม่ทำอะไรจุนมยอน"
"จะทำหรือไม่ทำ แล้วพี่เกี่ยวอะไรครับพี่ฮุน? พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับเพื่อนผมนิครับ"
"อ้อแล้วอีกอย่างผมไม่รู้นะว่าพี่รู้หรือยัง คนที่กำลังเดินเข้ามานั่นน่ะ ตัวจริงของจุนมยอนเขา"
ตอนนี้มาเน้นไปที่ความรู้สึกทั้งสองคนมากกว่าจิกกัด
ให้กำลังใจกันด้วยการคอมเม้นนะคะ
ปล."ยังไม่ได้แก้คำผิด"
ตอนหน้าพี่เลย์กับพี่ฮุนจะเจอกันแล้วนะอิอิ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น