ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6
6
บังเอิญ?
1อาทิตย์ผ่านไป
"คุณจองมี รบกวนบอกฝ่ายโปรดิวให้ผมหน่อยว่าให้ทำโอที โปรเจคสองยูนิตนั้นไม่คืบหน้าเลย"
ผมเดินออกมาหาบอกเลขาที่หน้าห้อง
"รวมน้องจุนด้วยหรือเปล่าคะ?" เออใช่เด็กบ้านั่นก็อยู่โปรดิวนิ
"รวมหมดครับ" ผมบอกพร้อมเดินออกไปจากตรงนั้น
วันนี้อารมณ์ดีขอเดินตรวจงานสักหน่อย
"บอสสวัสดีค่ะ"
พอเดินเข้ามาในแผนกครีเอททุกคนก็โค้งให้ผมทันที เจอเพื่อนจุนมยอนนั่งทำงานอยู่ด้วย ผมไม่เคยจำชื่อเพื่อนของจุนมยอนได้เลย
"ทำงานไปๆ" ผมบอกอย่างอารมณ์ดี
"แกๆรู้ยังเด็กฝึกงานแผนกโปรดิวสร้างเรื่องแล้วนะ"
ระหว่างเดินไปก็ได้ยินพนักงานสองคนนินทาอะไรบางอย่างจนทำให้ผมต้องเดินช้าลง
"ทำไมวะ? เด็กหน้าสวยๆที่มาสายวันแรกอะนะ" คนข้างๆถามกลับไป ผมพยายามเดินให้ช้าลงไปอีก
"เห็นว่าไปเผลอกดลบไฟล์จริงขอพีดีน่ะสิ วันนี้กู้ทั้งวันยังไม่ได้เลย"
จุนมยอน! ไอ้เด็กงูพิษ พอรู้เรื่องแล้วผมก็รีบเดินไปที่แผนกโปรดิวทันที พอเข้าไปก็เจอจุนมยอนกำลังโดนพีดีดุอยู่
"อ้าวบอสมาได้ไงครับ?" พีดีลุกขึ้นโค้งให้ผม
"ฉันพอรู้เรื่องมาแล้ว ขอคุยกับเด็กฝึกงานนี่หน่อย ออกไปก่อน" ผมไล่พีดีออกไปจากห้อง
"มีอะไรกับน้องจุนอีก" พอพีดีออกไปจุนมยอนก็หันมาคุยกับผม
"จะอยู่แบบไม่สร้างเรื่องสักวันได้ไหมน้องจุน?" ผมพยายามพูดดีดี
"เฮอะ วันนี้ละทำมาเป็นพูดดี" ดูน้องมันสิ นี่ผมพูดดีดีด้วยแล้วนะ
"ก็ถ้าไม่ได้ยินพนักงานเอาไปนินทาก็จะไม่มายุ่งเลย!" ผมเริ่มขึ้นเสียง พูดจบน้องจุนก็มีทีท่าตกใจอย่างเห็นได้ชัด
"จริงหรอพี่ฮุน เขานินทาน้องจุนจริงๆหรอ?" จุนมยอนถามด้วยเสียงเหมือนจะร้องไห้
"อืม ต่อจากนี้จุนจะถูกจับตามากขึ้น เพราะงั้นเวลาทำงานตั้งใจหน่อยอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปน"
"แล้วใครละที่มันเริ่มก่อน!"
"จะไม่ขึ้นเสียงกับพี่สักวันได้ไหม?" ผมเหนื่อยจริงๆนะกับเด็กคนนี้ ขนาดแค่อาทิตย์เดียวยังสร้างเรื่องได้ขนาดนี้
"ไม่รู้!" ดูสิคุณ นี่ผมพูดดีดีกับน้องเขาแล้วนะ
"โอเคๆพี่ขอโทษที่สั่งให้มาทำเพลง ทนไปก่อนสักเดือน พี่จะหางานอื่นให้ทำ"
ที่ผมตัดสินใจพูดไปอย่างงั้นไม่ใช่สงสารหรือยอมแพ้น้องเขานะ ที่ผมทำแบบนี้เพื่อบริษัทต่างหาก ขืนเด็กอย่างเจ้าจุนมยอนอยู่โปรดิวต่อไปงานผมได้พังแน่ๆ
"จริงนะพี่ฮุน!" จุนมยอนดีใจแล้วกระโดดมากอดผมแน่น
".." ผมเงียบไม่พูดอะไรเพราะตกใจ ดูเหมือนจุนมยอนก็น่าจะลืมตัวเช่นกันก็เลยกลับไปนั่งที่เก้าอี้เงียบๆ
"น้องจุนขอโทษ น้องจุนลืมตัว" คำพูดน้องเขาทำให้ผมคิด นั่นสินะ เราสองคนเป็นคนอื่นของกันและกันไปแล้ว
"อืมช่างมัน พี่ไปละ ทำตัวดีดีพี่จะย้ายแผนกให้" แล้วผมก็เดินออกไป
"อะไรกันวะเนี้ย! ก็แค่เด็กงี่เง่ามากอดจะใจเต้นทำไม!"
"ตั้งแต่วันนี้จนกว่าเพลงทั้งสองยูนิตจะเสร็จ รบกวนทุกคนทำงานให้หนักหน่อยนะครับ"
พอเลิกงานผมก็เรียกฝ่ายโปรดิวเข้าประชุมต่อทันที ตอนแรกผมกะว่าจะยืดเวลาไปหน่อยของวงนี้แต่กลายเป็นว่าอีกค่ายกำลังจะเดบิวต์วงใหม่อีกสองเดือนข้างหน้า ผมเองก็คงทนอยู่เฉยๆไม่ได้เลยต้องเร่งเหมือนกัน
"ได้ครับ ตอนนี้เนื้อเพลงยูนิตแรกเสร็จแล้วเหลือเมโลดี้ ส่วนอีกยูนิตผมกำลังให้เด็กฝึกงานลองทำอยู่" หัวหน้าฝ่ายโปรดิวตอบรับผม
"ได้ ฉันให้พัก20นาที แล้วเดี๋ยวฉันจะลงไปนั่งดูงานที่แผนกคุณด้วย"
พอพนักงานทุกคนออกไปแล้วจุนมยอนก็เดินเข้ามาหาผมที่นั่งอยู่ด้านหน้าของห้องประชุม
"พี่ฮุน น้องจุนขอกลับบ้านก่อนได้ไหม?" จุนมยอนเดินมาพูดกับผม ด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ
"ทำไม?จะรีบกลับไปหาแฟนหรอ?" ผมถาม
"แฮะๆ ใช่" ดู!แล้วขอแบบนี้ใครมันจะไปให้หะ!
ว่าแต่จุนมยอนมีแฟนแล้วจริงดิ? มันไม่เร็วไปหน่อยหรอ? ถ้านับเวลาที่เราหย่ากันนี่มันก็เพิ่งสี่เดือนเองนะครับ ทำไมทำตัวแบบนี้นะเฮอะ!!!!! หรือว่าจริงๆจุนมยอนแอบคบซ้อน?!
"ไม่!" ผมตอบกลับไปเสียงแข็ง
"โถ่เอ้ย แก่ใจร้าย!" น้องจุนบ่นแถมขึ้นเสียงใส่ผมอีก นี่ผมผิดหรอ??
"นี่พี่บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกพี่แบบนั้น!" ผมโมโหทุกครั้งครับที่ได้ยินคำว่าแก่
"ก็ถ้าพี่ไม่แก่ น้องจุนคงไม่เรียก! คอยดูนะจะป่วนให้พังเลย!" ยังมีการมาพูดแบบนี้อีกนะ
"ก็ลองดูว่าก่อนจะป่วนให้พัง กับ พี่ให้ไม่ผ่านฝึกงานอะไรจะเร็วกว่ากัน!"
"หึย! แล้วไปบอกม๊าพี่ด้วยนะว่าเราหย่ากันแล้วน้องจุนไม่อยากโกหกท่าน เล่นโทรมาหาน้องจุนทุกวันเลย"
"แล้วจะให้เบอร์ม๊าไปทำไมละ?" ผมถามอย่างกวนๆ ก็ถ้าไม่บอกเรื่องก็จบแล้วถูกปะละ?
"นี่พี่ฮุนจะบอกว่าน้องจุนผิดหรอ?" น้องจุนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
"เออๆ เดี๋ยวพี่บอกเองแต่ตอนนี้เล่นละครไปก่อนแล้วกัน"
จริงๆ ผมก็มีเหตุผลละครับที่ไม่ยอมบอกม๊า ม๊าผมอยากมีหลานมากๆเพราะผมเป็นลูกคนเดียว ท่านก็หวังหลานจากผมเนี้ยแหละ แล้วถ้าผมไปบอกว่าผมหย่ากับเมีย มันก็เหมือนไม่ตัดพ้อความหวังท่านใช่ไหมละ? ผมคิดว่าทำแบบนั้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ ก็เลยคิดว่าจะปิดเรื่องนี้ไปจนกว่าจะหาแฟนใหม่ได้ จริงๆน้องแบคเขาดีครับอย่างที่เคยบอกไป แต่..เอาตรงๆเนอะ ผมว่าเขาเข้ามาหาผมก็ด้วยเรื่องเงินแหละครับ ไม่ใช่ความรักอะไรแบบนั้นหรอก ผมเองอาทิตย์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้ไปหาน้องเขาเลย
"ถ้าจะให้น้องจุนเล่นละครก็ต้องให้น้องจุนกลับบ้านเดี๋ยวนี้" โถ่เอ้ย! ผมเคยบอกยัง ว่าจุนมยอนนี่เป็นเด็กที่ดื้อมา
"บอกว่าไม่ได้ไง!" ผมตะคอกกลับไป
"งั้นน้องจุนจะบอกม๊า!!" ดูเด็กนี่สิ เถียงคอเป็นเอ็น
"ก็ลองบอกดิ ได้จบช้ากว่าเพื่อนแน่!" ตอนนี้เรื่องที่จะขู่เจ้าเด็กนี่ได้คงเป็นแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว
"พี่ฮุน!!!!!" โอ๊ยปวดหัว ตะโกนมันทั้งวัน
"อะไรน้องจุน!!!" เอาสิตะโกนมาก็ตะโกนกลับไม่โกง!
"โถ่เอ๊ย!!" แล้วน้องมันก็เดินออกไปเลย บอกผมทีทำบุญวันไหนถึงจะหลุดพ้นจากเด็กคนนี้ ผมจะรีบไปทำทันที
"มึง!!!!" พอเดินลงมาจากห้องประชุมก็มาโวยวายกับจงอินที่ห้องอาหารทันที
"จะตะโกนทำไมเนี้ย" จงอินหันมาถาม ผมเลือกนั่งลงตรงข้ามกับจงอิน
"ไอ้แก่แมร่งไม่ให้กูกลับ อื้อ!!" พูดได้ไม่ทันจบจงอินก็เอามือมาปิดปากผม นี่ไม่รู้หน้าผมเล็กหรือมือจงอินใหญ่ปิดทีนี่จะถึงตาผมอยู่ละ
"โอ๊ย!!" ผมกัดเข้าที่นิ้วมือจงอินทีนึง มันถึงยอมปล่อยมือออกจากหน้าผม
"มาปิดปากกูทำไม!" พอจงอินปล่อยผม ผมก็โวยวายขึ้นมาอีกรอบ
"มึงไม่เห็นหรอ พี่ฮุนอยู่ข้างหลัง!" จงอินชี้ไปที่ด้านหลังโต๊ะผม ถัดไปสักสามสี่โต๊ะได้
"ไม่เห็น ถึงเห็นก็จะพูด!! กูอยากกลับบ้านToT" จากการโวยวายเริ่มเปลี่ยนเป็นงอแง ผมลุกขึ้นแล้วไปนั่งข้างจงอินแทนแล้วก็เข้าไปเอาหน้าซบไหล่จงอิน
"ทำไมนัดพี่เลย์ไว้หรอ?" จงอินถาม
"อื้อ..กูผิดนัดเขาสองรอบแล้ว" รอบแรกผมเหนื่อยไม่อยากออกไปไหน รอบที่สองก็คงจะเป็นเมื่อวานที่นัดไปดูหนังแล้วแผนพังเพราะม๊าพี่ฮุนโทรมาคุยยาวมากๆจนทำให้ต้องออกจากโรงหนังไป ส่วนรอบที่สามก็คงจะเป็นวันนี้
"โทรไปบอกเขาก่อนที่เขาจะมาสิ" จงอินให้มาผลักหัวผมออกไปจากไหล่
"ไม่ทันแล้วพี่เขาอยู่ล๊อบบี้แล้วToT" ผมหันไปซบไหล่มันอีกที
"มึงก็ออกไปบอกเขาต้องทำงาน แล้ววันเสาร์อาทิตย์ก็ชดเชยให้เขาจบ อย่างอแง" จงอินหันมาขึ้นเสียง นี่เพื่อนหรือพ่อวะเนี้ยดุฉิบ
"ก็ได้ แล้วแผนกมึงต้องทำนอกเวลาปะ?" เพื่อจะได้มีเพื่อนกลับบ้าน
"ไม่อะ เนี้ยเดี๋ยวกินข้าวหมดจะกลับละ"
"เออ งั้นกูไปคุยกับพี่เลย์ละ" ผมก็เดินออกมาจากห้องอาหารทันที่ แอบเห็นพี่ฮุนมองผมด้วย คิดถึงผมละสิ้!
"พี่เลย์ToT" พอเดินออกมาก็เจอพี่เลย์นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ผมก็ลงไปนั่งข้างๆพร้อมเอาหัวไปอิงไหล่พี่เลย์ทันที
"ว่าไงครับเด็กดื้อ" พี่เลย์วางหนังสือพิมพ์ลงแล้วเอามือมาลูบหัวผม
"น้องจุนขอโทษToT วันนี้บอสบังคับให้น้องจุนทำโอง่า"
"ไม่เป็นไรครับ ฮ่าๆ เรื่องแค่นี้เอง ที่พี่มาก็จะมาบอกเราเหมือนกันว่าไปดูหนังไม่ได้แล้ว พอดีธุรกิจที่จีนมีปัญหาพี่ต้องบินไปคืนนี้เลย" หืม?
"คืนนี้เลยหรอครับ? แล้วน้องจุนจะกลับบ้านยังไงง่าToT" เลิกก็ตั้งดึก
"งื้อไม่งอแงนะค่ะเด็กดี พี่บอกมินซอกให้แล้วเดี๋ยวมินซอกคงโทรมาบอก" เนี้ยน่ารักตลอด
"แล้วพี่เลย์จะไปกี่วันฮะ น้องจุนก็เหงาละสิTT" ผมเอามือไปโอบเอวพี่เลย์พร้อมเอาหน้าซุกไหล่พี่เลย์ไปด้วย
"สักอาทิตย์นึงครับ เดี๋ยวพี่รีบเคลียร์งานแล้วกลับมาหาเรานะตัวเล็ก" พี่เลย์พูดจบก็ก้มลงหอมที่หัวผมทีนึง
"งื้อไม่เอาพี่เลย์คนเยอะ" ผมลุกขึ้นนั่งดีดี
"ฮ่าๆครับๆ ตอนแรกพี่ตั้งใจจะมารับเรากลับบ้านพี่ค่อยไปสนามบิน อย่างงี้เดี๋ยวพี่ตรงไปสนามบินเลยดีกว่า"
"ได้ฮะ จะขึ้นเครื่องบอกน้องจุนด้วยนะ" ผมหันไปยิ้มให้คนข้างๆ
"ครับตั้งใจทำงานนะ พี่ไปก่อนเดี๋ยวถึงจีนพี่โทรหาครับ" แล้วพี่เลย์ก็เดินออกไปจากบริษัท
โล่งอก ยังดีว่าพี่เลย์ก็มีธุระไม่งั้นผมต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ ผิดนัดสามครั้งติด
~เสียงเรียกเข้า~
[มินซอกกี้ฮยอง]
"ฮยองวันนี้มารับน้องจุนใช่ป่าวToT" ตอนนี้หมดเวลาพักไปแล้วครับนี่ผมกลับมาทำงานได้ชั่วโมงกว่าๆแล้ว จะหลับละเนี้ย
(เอ่อน้องจุน ฮยองขอโทษ วันนี้ฮยองมาต่างจังหวัดกับจงแดง่า)
"อะไรนะ??เจอกันอยู่ทุกวันทำไมไม่บอกจุนเนี้ย"
(ฮยองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน อย่าโกรธน้า จงแดเขามาเซอร์ไพร์สน่ะ)
"แล้วผมจะกลับไงเนี้ย..แล้วคืนนี้จะให้น้องจุนอยู่บ้านคนเดียวหรอ?" มันอาจจะดูแปลก แต่ก็คงต้องบอกผมนั่งแท็กซี่นับครั้งได้เลยครับก็อย่างที่เคยรู้กัน ก่อนแต่งงานมินซอกฮยองรับส่งผมตลอด พอแต่งงานก็เป็นพี่ฮุนแล้วก็คนขับรถ และพอหย่าก็มีพี่เลย์ ผมเลยไม่รู้จักกับคำว่า รถบัส แท็กซี่ รถไฟฟ้า.. เพราะถึงนั่งเป็นทุกคนก็ไม่ให้ผมนั่งอยู่ดี
(น้าๆๆลองฝึกตัวเองดูสักวัน วันนี้ก็ลองกลับแท็กซี่ดูนะ ฮยองขอโทษจริงๆ)
"โถ่ฮยอง" ผมพูดได้แค่นั้นก็ต้องตัดสายไปเพราะเห็นพี่ฮุนยืนมองอยู่ผมไม่ได้กลัวเขานะ ผมกลัวว่าเขาจะมาทำให้โทรศัพท์ผมตกพื้นอีก มาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย
"จุนมยอน ฉันเคยบอกแล้วนิว่าห้ามใช้โทรศัพท์ในเวลาทำงาน" นั่นไง..
"ขอโทษฮะบอส" ตอนนี้พนักงานในแผนกอยู่กันครบน่ะครับ เลยต้องพูดกันแบบนี้กระดากปากชะมัด
"แล้วงานไปถึงไหนแล้ว?" พี่ฮุนหันมาถามผม พร้อมนั่งลงข้างหลังผมอีกที นี่กะมาจับผิดกันเลยใช่ไหม?
"ได้แค่20วิเองครับ" เอาความจริง20วิที่ว่าเนี้ย เละและมั่วมากด้วย
"ลองอธิบาย20วิที่ว่านี้มาหน่อยสิ แรงบันดาลใจในการสร้างเมโลดี้นี้" อื้อหื้อ! ไอ้แก่ถามงี้ผมตอบไงละ
"เอ่อ.." ผมอึกอัก
"ถ้าตอบไม่ได้ใช่ไหม? ไปหาคำตอบมาให้ได้ว่าทำไมสร้างเมโลดี้นี้แล้วเกี่ยวข้องยังไงกับยูนิตนี้ ถ้าไม่ได้ก็คือใช้ไม่ได้"
พี่ฮุนร่ายยาว จะบ้าหรือเปล่าวะ ?? เดี๋ยวก่อนเถอะ รออยู่กันสองคนผมจะกระโดดข่วนหน้าพี่ฮุนคอยดู!
"ครับ" แต่ตอนนี้ก็ต้องทำเป็นเชื่อฟังไปก่อนเนอะ..
9:05 PM
"พี่น้องจุนง่วงแล้วง่าToT" ผมหันไปหาหัวหน้าโปรดิว ผ่านมาสองชั่วโมงผมยังคิดไม่ออกเลยว่าทำไมแต่งเมโลดี้นี้
"ฮ่าๆๆ งั้นก็ไปหลบมุมนอนไป๊ เดี๋ยวเลิกพี่ไปปลุก" หัวหน้าโปรดิวหันมาพร้อมชี้ไปที่มุมนึงของแผนก
"จริงนะครับ? น้องจุนไปนอนจริงๆนะ" ผมถามเพื่อความชัวร์อีกรอบ
"ครับไปเถอะ ยังไงเพลงเราที่ทำก็ไม่รู้จะใช้ได้หรือเปล่า ฮ่าๆ" แรงจังแต่ก็ดีผมจะได้ไม่ต้องเครียด
"ครับงั้นน้องจุนขอไปงีบก่อนนะ"
แล้วผมก็เดินไปที่มุมตามหัวหน้าชี้ แล้วก็ผมโซฟายาวตัวนึงมีหมอนพร้อมผ้าห่มยังมี แสดงว่ามุมนี้คงมานอนกันหลายคนแล้วสินะ นี่ผมไม่คิดจริงๆนะว่าโอนึงของที่นี่จะยาวนานขนาดนี้.. กว่าจะเลิกโอตั้งสี่ทุ่มแน่ะ..
จะว่าไปโซฟานี้ก็นุ่มเหมือนกันนะ แล้วผมก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน..
"วันนี้พอแค่นี้ก่อน สี่ทุ่มกว่าแล้ว" เจ้าของบริษัทเดินลงมาหาลูกน้องด้วยตัวเอง เมื่อเห็นว่ายังไม่เลิกงานกัน
"ได้ครับบอส" และตัวเขาก็มองหาใครคนนึงซึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่
"แล้วเด็กฝึกงานไปไหน หนีกลับบ้านไปแล้วหรอ?" เขาถามพนักงานเมื่อไม่เจอคนตัวเล็กที่มองหา
"อ้อใช่ผมลืมไปเลย น้องเขาขอไปงีบที่มุมนั้นนะครับเดี๋ยวผมขอไปปลุกก่อน" หัวหน้าฝ่ายโปรดิวทำท่าจะเดินไป แต่ก็โดนเจ้านายรั้งไว้ซะก่อน
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันปลุกเอง นายกลับไปเถอะขอบใจมากที่ทำงานอย่างหนัก" คนเป็นหัวหน้าไล่พนักงานให้กลับบ้านไป พอพนักงานกลับไปกันหมด เขาก็เดินไปที่มุมนั้นของแผนกก็เจอคนตัวเล็กกำลังนอนขดเป็นกุ้งอยู่ ข้างๆมีโทรศัพท์วางอยู่
ติ๊ง!
แล้วเสียงข้อความในโทรศัพท์ของคนตัวเล็กก็ดังขึ้นมา แต่นั่นไม่ได้ทำให้เจ้าของโทรศัพท์ตื่นแต่อย่างใด คนตัวสูงเดินไปหยิบโทรศัพท์นั้นมาปิดเสียง แต่แล้วก็ดันไปเห็นข้อความที่ส่งมา
พี่เลย์ : พี่ถึงจีนแล้วนะค่ะน้องจุน หลับหรือยังน่ะ?
"เฮอะ!"
คนตัวสูงสถบออกมา แล้วก็ยัดโทรศัพท์คนตัวเล็กไว้ในกระเป๋ากางเกงตัวเองพร้อมอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาจากโซฟา
ใจจริงเขาไม่ได้คิดว่าจะมานั่งรอพนักงานเลิกงาน แต่ตอนคนตัวเล็กคุยโทรศัพท์กับพี่ชายว่าต้องกลับบ้านคนเดียว เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้เลยต้องรอ แต่ก็มาเจอว่าตัวเล็กหลับไปแล้ว
"งื้ออ.." คนตัวเล็กที่อุ้มขึ้นมาในท่าเจ้าสาวละเมอ
"แล้วจะไปนอนไหนเนี้ย??" คนตัวสูงบ่นเบาๆเพราะกลัวว่าคนตัวเล็กในอ้อมกอดจะตื่น
"พี่ฮุนน..งื้ออ" หืมม?? นั่นเขาหูฟาดไปหรือเปล่าทำไมคนตัวเล็กถึงละเมอชื่อตัวเองละ??
"ก็ยังไม่ตื่นนิ สงสัยละเมอ" คนตัวสูงก้มลงมองคนตัวเล็กแต่ก็ยังหลับอยู่
"แง่มๆๆ" คนตัวเล็กยังคงละเมออยู่ต่อเนื่อง
"งั้นกลับบ้านเราแล้วกัน" คนตัวสูงตัดสินใจแบบนั้น
พอกลับมาถึงบ้านก็จัดแจงให้นอนที่เตียงของเขาหรือที่เคยเป็นของเรา.. เขารู้ดีคนตัวเล็กถ้าเหนื่อยมากๆต่อให้เอาช้างมาฉุดก็ไม่ตื่น ดังนั้นการอุ้มไปอุ้มมาจึงไม่ได้ทำให้ตัวเล็กตื่นเลย และคนตัวเล็กนั้นติดผ้าห่มผืนนี้ก็เอามากๆเลยมาห่มให้ถึงคอ พอจัดการคนตัวเล็กเขาก็เดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการตัวเอง
"หลับเป็นเด็กน้อยเหมือนเดิมเลยนะ..จุนมยอน" พอคนตัวสูงอาบน้ำเสร็จออกมานั่งลงบนเตียงข้างๆจุนมยอน
"งื้ออห่มๆๆ แง่มๆ" เหมือนคนตัวเล็กจะรู้ว่านี่คือผ้าห่มผืนโปรดก็ม้วนไปอยู่แถวหน้าหมดเลย
"พี่คิดถึงเรานะ.." คนตัวสูงพูดจบก็นอนลงข้างจุนมยอน พร้อมจูบลงบนหัวของจุนมยอนอย่างแผ่วเบา
"งื้อพี่ฮุน" คนตัวสูงตกใจมากที่อยู่ๆตัวเล็กที่นอนอยู่พูดขึ้นมา แต่ก็ต้องโล่งอกอีกครั้งเมื่อคนตัวเล็กละเมอ
"น้องจุน.." เขาเอ่ยขึ้นเมื่อคนเป็นน้องขยับเขามานอนกอดเขา..
ปล่อยไปตามใจตัวเองสักวันแล้วกัน...
ละมุนไหม? ฮ่าๆๆๆ
อยากเป็นน้องจุน ได้ทั้งพี่เลย์ทั้งพี่ฮุน
เม้นเยอะอัพบ่อย
อยากได้กำลังใจฮ่าๆ
ยังไม่ได้แก้คำผิดน้า
#ฟิคพี่ฮุนสามสิบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น