ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5
5
บังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต(?)
3เดือนผ่านมา
"ป้าครับ รบกวนขนของน้องจุนออกจากห้องนอนออกไปที เกะกะตาชะมัด" ผมบอกแม่บ้านขณะนั่งกินข้าวอยู่ที่โต๊ะอาหาร
"แล้วคุณหนูจุนจะไม่กลับมาแล้วจริงๆหรอคะ?" ป้าแม่บ้านหันมาถามผม
"ผมบอกแล้วไงว่าหย่ากันแล้ว" ผมพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ
"ไม่น่าเลยคุณหนู ถ้าคุณท่านรู้บ้านได้แตกแน่ๆเลยค่ะ" แล้วป้าแม่บ้านก็เดินขึ้นไปที่ห้องผม
จริงๆของมันจะวางไว้ที่เดิมก็ได้แหละครับ แต่พอเห็นแล้วต้องยอมรับเลยว่าคิดถึงครับ เลยคิดว่าให้เอาออกไปให้หมดเลยดีกว่าจะได้ไม่ต้องหลงเหลืออะไรให้ดูอีก นี่มันก็สี่เดือนแล้วครับที่หย่ากันและไม่ได้เจอกันเลย
"ก็อย่าบอกท่านสิครับ ผมไปทำงานนะ"
ค่ายเพลงOH
"บอสค่ะ วันนี้นักศึกษาฝึกงานจะมาวันแรกนะค่ะ" จองมีหรือเลขาผมเดินเข้ามาบอกในห้องทำงาน
"ว่าแต่ไหนรายชื่อนักศึกษาละ ฉันยังไม่ได้เลยนะ?"
"เอิ่ม บอสค่ะ บอสเซ็นอนุมัติไปนานแล้วนะค่ะ" หรอวะ ตอนไหนเนี้ย
"อ้าวหรอ? สงสัยไม่ได้อ่านแน่ๆ งั้นเดี๋ยวถ้าเด็กฝึกงานมาครบแล้วเรียกประชุมด้วยนะ"
"ได้ค่ะ"
ระหว่างรอเด็กฝึกงาน ผมจะเล่าเรื่องราวชีวิตคร่าวๆของผมตลอดสามเดือนที่ผ่านมาให้ฟังแล้วกัน อืมม เริ่มจากตรงไหนดีละ เรื่องความรักก่อนเลยแล้วกัน ผมก็ยังศึกษาดูใจอยู่กับน้องแบคฮยอนแหละครับ น้องเขาก็มีงี่เง่าบ้างตามภาษาเด็กวัยรุ่น แต่ก็ไม่งี่เง่าเท่าน้องจุนนั่น ตอนนี้ก็ยังคงดูไปเรื่อยๆครับไม่ได้รีบร้อนอะไรมาก ส่วนเรื่องงานก็เป็นไปได้ด้วยดีครับก็บอกแล้วไงพอไม่มีเด็กอย่างเจ้าจุนมยอนมากวนใจผมก็มีเวลาทุ่มเทงานมากขึ้น ส่วนสองยูนิตกำลังอยู่ในช่วงซ้อมอย่างหนัก แล้วมีอะไรอีกนะ? อ่อชานยอล หมอนั่นท่าทางจะชอบมินซอกพี่ชายของจุนมยอนจริงๆนะ เห็นเจอกันทีไรบ่นถึงมินซอกทุกที
"บอสค่ะ นักศึกษามาใกล้ครบแล้วค่ะ" เสียงเลขาดังขึ้นมาทำให้ผมหลุดจากภวังค์
"โอเค เดี๋ยวตามไป" จะมีเด็กน่ารักๆมาบ้างไหมน้อออ.. เอ๊ะ ทำไมตาขวากระตุก
"อ้าวไหนบอกครบแล้ว" พอเข้าไปในห้องประชุมก็เจอแค่นักศึกษา4คน หายไปไหนคนนึงนะ แต่หนึ่งในสี่นั้นทำไมมีเพื่อนจุนมยอนละ?? ตายแล้วนี่ผมลืมไปได้ไงว่าเด็กงี่เง่านั่นมันเรียนเอกโปรดิว .. สาธุอย่ามานะ
"พอดีเพื่อนผมหาทางมาบริษัทไม่ถูกนะครับ" เพื่อนจุนมยอนตอบขึ้นมา
"โอเคงั้นเราคุยกันแค่นี้ก่อนก็ได้" ในห้องประชุมมีฝ่ายโปรดิวครบทีมพร้อมหัวหน้าครีเอทอีกคนนึง
ปัง!
"แฮกๆ ขอโทษครับพอดีผมหลงทาง" เสียงหน้าประตูห้องประชุมดังขึ้นผมเลยหันไปมอง
"เฮ้ย! / เฮ้ย!" ผมกับจุนมยอนร้องขึ้นมาพร้อมกัน
"มีอะไรเหรอคะ?บอส" เลขาเดินเข้ามากระซิบถามข้างหลังผม
"เอ่อ ไม่มีไรๆแค่ตกใจนิดหน่อย ไปนั่งที่ได้แล้วเรากำลังจะเริ่มประชุม" ผมหันไปบอกจุนมยอนอย่างเกร็งๆ โถ่เอ้ย พระเจ้าไม่ฟังคำขอลูกเลย
"ครับ ขอโทษด้วย" จุนมยอนโค้งให้ผมแล้วเข้าไปนั่งข้างๆเพื่อน แสดงเก่งเหมือนกันนิ เหอะ
"คุณจองมีเดี๋ยวทำบัตรพนักงานชั่วคราวให้เด็กๆด้วย เดี๋ยวฉันขอแนะนำตัวก่อนนะ ฉันเป็นเจ้าของค่ายนี้ชื่อโอเซฮุน ส่วนมากพนักงานจะเรียกฉันว่าบอส และฉันหวังให้พวกนายเรียกฉันตามพนักงานที่นี่ ฉันดูแลลูกน้องทุกคนเหมือนพี่เหมือนน้องฉะนั้นไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่ด้วยกันนะ" ขณะที่ผมพูด ผมก็มองไปที่จุนมยอนตลอด ไอ้เด็กนั่นทำปากเบะตลอดเวลาที่ผมพูดให้ตาย!! นี่ถ้าไม่ติดว่าพนักงานอยู่เยอะจุนมยอนนายตายแน่ๆ
"ครับบอส" นักศึกษาสี่คนตอบกลับมา คงไม่ต้องถามนะจุนมยอนทำหน้าแบบไหน
"โอเคส่วนเรื่องงานฝ่ายโปรดิวกับครีเอทจะบอกอีกที อ้อ คุณคนที่เข้ามาใหม่นะเดี๋ยวบรีฟงานเสร็จเข้ามาหาผมที่ห้องทำงานด้วย" แล้วผมก็ยักคิ้วให้จุนมยอนทีนึง พร้อมเดินออกไป จริงๆอยากจะบรีฟงานกับเด็กๆเองด้วยซ้ำแต่ไม่ไหวจริงๆเห็นหน้าจุนมยอนละปวดหัว โอ๊ยย ไม่น่าเลย
"นี่มันอะไรกันวะเนี้ย!!!!!" ผมตะโกนลั่น ที่ผมมาสายก็เพราะคิดว่าตัวเองได้ฝึกงานอีกที่แต่พอไปถึงชื่อผมมาอยู่ที่บริษัทพี่ฮุนเฉยเลย แล้วก็ไม่คิดด้วยว่าจะเจอใครจะรู้ประธานจะมาบรีฟงานเอง หงุดหงิดที่สุด ค่ายเพลงในเกาหลีมีเป็นสิบทำไมต้องเป็นผมมมม!!!!!!!!
"ใจเย็นๆมึง กูก็บอกมึงไม่ทันเหมือนกันพอมาถึงเขาก็ให้เข้าห้องประชุมเลย" จงอินหันมาปลอบใจ
"แล้วกูจะผ่านฝึกงานไหม ฮือออ" ผมหันไปซบไหล่จงอิน
"ก็ถ้าอยากผ่านฝึกงานก็ไปทำดีดีกับพี่เขาหน่อย"
"จะบ้าหรอ ให้กูไปทำดีด้วยอะนะ ฝันไปเหอะไอ้แก่เอ้ย" นี่ผมโมโหจริงๆนะ ถึงแม้เรื่องของเราจะจบมาได้สักพักแล้วก็เถอะ แต่ความแค้นที่มีไม่ได้น้อยลงไปเลย ยิ่งนึกถึงตอนนี่ไอ้แก่นั่นฉีกเสื้อผมนะ..
"จุนมยอนเบาๆหน่อยนี่บริษัทพี่เขานะ" จงอินเอามือมาปิดปากผม
"ปล่อยนะ!" ผมสะบัดจงอินออกไป
"น้องจุนมยอนคะ? บอสเรียกพบค่ะ" คนนี้รู้สึกจะเป็นเลขาไอ้แก่นั่นแน่ๆ
"ครับๆ ห้องไปทางไหนครับ?" นี่ผมต้องแสดงละครใช่ไหม โถ่เว้ย หงุดหงิด
"เดินตามพี่มาก็ได้ค่ะ" แล้วผมก็ต้องลุกเดินตามเธอไป
"ว่าแต่พี่ทราบไหมครับ ทำไมไอ้ เอ่อ บอสเรียกผมไป" เกือบหลุดแล้วไงละ
"ไม่แน่ใจนะค่ะ แต่น่าจะเป็นเรื่องมาสาย แต่บอสไม่ดุหรอกน้องจุน" หึ ไม่ดุกับพนักงานแต่มาดุกับผมสินะไอ้แก่!
"แล้วพี่รู้จักชื่อผมได้ไงครับ?" ผมถาม
"พี่อ่านในใบเช็คชื่อเอานะ ฮ่าๆ พี่ชื่อจองมีนะมีอะไรถามพี่ได้" จริงๆพี่แกดูสวยแล้วก็ใจดีนะ นี่ที่พี่ฮุนบอกติดงานไม่ใช่มาติดนางนี่นะ
ก๊อกๆ
"บอสค่ะ นักศึกษาฝึกงานมาแล้วค่ะ" พี่จองมีเอ่ยบอกหน้าห้อง
"ให้เข้ามา แล้วจองมีช่วยไปเลี้ยงข้าวเด็กๆด้วยบอกฉันเลี้ยงต้อนรับ" แล้วพอเดินเข้าไปผมก็ทำหน้าซังกะตาย เฮอะ สายเปย์หรอไอ้แก่
"แล้วน้องจุนละคะ?" เลขาถามพี่ฮุน
"ไม่ต้องกินครับ โทษฐานมาสาย" ไอ้แก่ตอบหน้าตาเฉย
"ไม่เป็นไรครับพี่จองมี พอดีผมทานข้าวกับแฟนมาแล้วไม่หิวหรอก" ผมจงใจย้ำคำว่าแฟนให้ไอ้แก่ตรงหน้าได้ยิน
แล้วมันก็ได้ผลหน้าพี่ฮุนเปลี่ยนสีเลย แสดงว่าพี่ฮุนคงยังไม่มีคนใหม่สินะ
"งั้นจองมีขอตัวก่อนนะค่ะ" ผมนี่อยากตะโกนออกไปมากเลยครับว่า อย่าไป ..
"มีอะไรไอ้แก่" พอคุณเลขาออกไปผมก็แผลงฤทธิ์
"หยุดเรียกพี่แบบนั้นนะน้องจุน!" พี่ฮุนตะโกน
"ทำไมจะเรียกไม่ได้ก็แก่เอง" ผมยังคงด่าต่อไปอย่างไม่สนโลก
"เหอะ ปากดีอย่างงี้อะหรอมีแฟน น่าสงสารผู้ชายคนนั้นนะ" โอ๊ย โกรธ โกรธ!!!
"อย่างงี้ต้องสงสารตัวเองด้วยนะ เพราะน้องจุนก็เคยเป็นเมียพี่!" ผมตะคอกกลับไป
"หยุดพูดเรื่องนี้ในบริษัทนะ!" ผมเคยเล่าให้ฟังปะ ว่าคนในบริษัทพี่ฮุนไม่มีใครรู้เรื่องที่เราแต่งงานกัน
"ทำไม! กลัวใครรู้งั้นหรอ? เหอะๆ ไม่ต้องกลัวนะเพราะนี่ก็ไม่กล้าบอกใครว่าเคยแต่งงานกับคนแก่ๆแบบนี้เหมือนกัน!" เอาสิ แรงมาแรงกลับไม่โกงแน่นอน
"ออกไปซะ!" พี่ฮุนยังคงขึ้นเสียงไม่เลิก
"แล้วจะเรียกเข้ามาทำไม!" ผมก็ไม่ยอมขึ้นเสียงตาม
"พี่หมายถึงให้ออกจากการฝึกงานที่นี่ไปซะ!"
"ไม่ออกโว้ย!" ออกไปผมก็ไม่จบดิ ออกให้โง่
"ได้! ไม่ออกใช่ไหม เดี๋ยวเราจะได้เห็นดีกันแน่นอนจุนมยอน"
"จะทำอะไรหะ!" ผมเองก็กลัวนะ ที่นี่ก็ไม่ใช่ถิ่นผมด้วย
"เหอะ ไม่ต้องมาทำเป็นกลัว เดี๋ยวได้รู้แน่"
~เสียงเรียกเข้า~
[พี่เลย์]
"ฮะ พี่เลย์" ผมรับโดยไม่สนใจคนตรงหน้าสักนิด พอพี่ฮุนเห็นผมรับโทรศัพท์ก็เดินเข้ามาใกล้ๆ
(เป็นไงคะน้องจุน เข้างานทันไหม)
"ไม่ทันฮะ เนี้ยน้องจุนโดนบ่นอยู่" ผมก็ยังพูดต่อไปโดยที่หน้าพี่ฮุนตอนนี้หงิกเป็นหมาหน้าย่นเลย แล้วไงใครแคร์
(อ้าวหรองั้นเลิกงานโทรมานะพี่ไปรับ ตั้งใจทำงานนะเด็กดื้อ)
"ครับผม เดี๋ยวเลิกงานน้องจุนโทรไป" ผมยังพูดไม่ทันจบดีเลยโทรศัพท์ก็ตกลงไปอยู่ที่พื้นทันที ดีนะที่เป็นพื้นพรม
ปึก!
"ทำบ้าอะไรเนี้ยพี่ฮุน!" ผมตะโกนถาม ก็คนตัวสูงข้างหน้าเนี้ยแหละเป็นคนปัดโทรศัพท์จากหูผม
"ไม่เคยเรียนมาหรอเวลาเรียนหรือทำงานห้ามใช้โทรศัพท์!"
"ไม่เคยไม่สนใจ! แล้วไม่เคยเรียนมาหรอ? ว่าคนคุยโทรศัพท์อยู่อย่ามายุ่ง!!!!"
ก๊อกๆ
ยังไม่ทันได้ด่ากันต่อก็มีคนมาเคาะประตูเสียก่อน ทำให้เราทั้งสองคนต้องสงบศึกกันไป
"เข้ามา" พี่ฮุนตะโกนออกไปพร้อมกลับไปนั่งที่เดิมส่วนผมก็ก้มลงเก็บโทรศัพท์ที่มันตกไปเมื่อกี้
"บอสค่ะ เดี๋ยวอีก20นาทีมีนัดกับเด็กๆนะค่ะ" เฮอะ! หงุดหงิดทุกครั้งที่ได้ยินคำว่าบอส ยี๋ แก่งี้อะนะบอส
"ได้เดี๋ยวลงไป อ้อคุณจองมีผมรบกวนอย่างนึง ฝากไปบอกฝ่ายโปรดิวหน่อย ให้นักศึกษาคนนี้เข้าไปทำเพลงใหม่เลยถือเป็นการฝึกงานถ้าเพลงน้องเขาใช้ไม่ได้ก็ไม่ต้องให้ผ่านฝึกงานนะ" เดี๋ยวนะไอ้แก่!
"แต่บอสคะ? น้องยังอ่อนประสบการณ์จะให้เด็กฝึกงานมาทำเพลงจริงได้ไงคะ?" คุณจองมีดูท่าทางงง
"ฉันก็ไม่ได้บอกนิว่าจะเอาเพลงที่น้องเขาทำ ถ้าเพลงใช้ได้ก็ผ่านฝึกงานถ้าไม่ได้ก็ตกไป" ตาแก่นั่นพูดแล้วหันมายักคิ้วให้ผมทีนึง พี่ฮุนเขารู้อยู่แล้วว่าผมยังทำเพลงไม่ได้ เลยกล้าเสนองานนี้
"ให้ทำแบบนี้ทุกคนที่มาฝึกงานเลยหรือเปล่าคะ?" คุณจองมีถามต่อ
"ไม่ ให้อีกสี่คนที่เหลือคละแผนกกันไป แผนที่วางไว้ยกเลิกไปก่อน ให้เด็กคนนี้ชื่อไรนะ? จุนมยอน?เนี้ยไปฝึกโปรดิวคนเดียวพอ" โถ่เว้ย อีแก่ ผมโมโหมากอะจะเล่นแบบนี้ใช่ไหม หึย
"แต่เมื่อกี้เพิ่งบรีฟงานกันไปนะค่ะบอส" ดูเหมือนเลขาจะไม่เห็นด้วยกับความเห็นพี่ฮุนถึงแย้งทุกประโยค
"ไปทำตามที่ฉันสั่ง" แล้วเลขาก็เดินออกไปเลย
"พี่จะทำอะไรของพี่หะ!!!" พอเลขาออกไปผมก็เปิดศึกกันใหม่
"ก็จะทำให้จุนรู้ว่า พี่จะเอาให้จุนยอมแพ้แล้วลาออกไปให้ได้!"
"พี่ฮุนอย่ามาดูถูกน้องจุนนะ!!!" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆพี่ฮุนแล้วชี้หน้า
"ก็พี่ดูถูก ไม่ได้ดูผิด คนอย่างน้องจุนไม่เหมาะหรอกที่จะเป็นโปรดิว ออกไปซะ!"
"มันจะมากไปแล้วนะไอ้แก่!!!" ผมทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย
"จุ๊ๆ ไม่เสียงดังไปนะถ้าคนทั้งบริษัทรู้ว่าเคยเป็นอะไรกับพี่น้องจุนจะลำบากเอานะ" พี่ฮุนเอามือมาปิดปากผมแล้วพูด
"เออได้ ไม่อยากให้คนรู้ใช่ปะ เดี๋ยวจุนจะประกาศเอง!" ผมพูดจบก็เดินออกมาจากห้องทำงานไอ้แก่นั่น
"เป็นไงบ้างวะมึง ไปนานมาก" พอออกมาจากห้องนรกนั่นผมก็ลงมาที่โรงอาหารทันที แล้วก็มาเจอจงอินนั่งกินข้าวอยู่
"เละ" ผมพูดไปคำเดียว
"เฮ้ยพี่ฮุนเละเลยอ่อ?" จงอินวางช้อนแล้วหันมาถามผม
"เปล่ากูเนี้ยแหละที่เละ" ผมตอบกลับไปด้วยเสียงที่หมดแรง
"ทำไมวะ เล่าดิ้"
"ก็นางบอกให้กูทำเพลง..." แล้วก็เล่าให้ฟังทุกอย่างที่เกิดขึ้น
"กูบอกแล้วใช่ไหม ว่าให้ทำตัวดีดีกับพี่เขาดูดิซวยกันหมดเลย!" จงอินโวยวาย
"ก็กูทนไม่ไหวนี่หว่า" หึย พูดแล้วก็โมโห หัวร้อนโว้ยยยย!!!!
"เอาน่าก็ยอมๆไปฝึก4เดือนเอง" จงอินเอามือมาลูบหลังผม
"แต่นี่เพิ่งวันแรกเองนะมึง" ผมหันไปทำตาละห้อยใส่จงอิน
"เอาน่ากูอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อนมึงเอง แต่กูขออย่างนึงอย่าบอกใครเลยเรื่องที่มึงเคยแต่งงานกับเขา"
"ทำไมวะ ?"
"ไม่งั้นคนที่ลำบากจะเป็นมึงนะจุน คนอื่นจะคิดยังไงกันละ? ที่พูดเพราะความปลอดภัยของมึงนะ" จริงๆข้อนี้มันก็น่าคิดนะ แต่ขอยังไม่รับปากแล้วกัน
"ขอคิดดูก่อน"
"ทำไมมึงถึงได้ดื้อขนาดนี้นะ" จงอินผลักหัวผมเบาๆ
"เด็กๆถ้าทานข้าวเสร็จแล้วรบกวนไปที่ห้องประชุมอีกทีนะค่ะ" พี่จองมีเดินมาบอก
"ครับ/ค่ะ" พวกเราทั้ง5คนตอบกลับไป
หลังจากที่ประชุมเสร็จ ผลก็ออกมาว่า ผมต้องไปอยู่โปรดิวคนเดียว นอกนั้นแยกแผนกกันไปหมด นี่ไอ้แก่มันแกล้งผมแรงไปปะ? แล้วสิ่งที่เพื่อนๆผมไปทำคือเบื้องหลังทั้งนั้นจัดเสื้อผ้าบ้างอะไรบ้างโปรดิวอย่างอื่นเล็กๆน้อยๆ แต่ทำไมมีแค่ผมที่ต้องมาทำงานชิ้นใหญ่ขนาดนี้ คำตอบเดียวคือ..โอเซฮุนทั้งนั้น!
"งื้อพี่เลย์วันนี้น้องจุนเหนื่อยมากๆเลย" พอใกล้เวลาเลิกงานพี่เลย์ก็มาจอดรถที่บริษัทพี่ฮุนแล้วมานั่งรอผมที่ล็อบบี้ ผมก็เลยแว๊บมาหา
"โอ๋ๆๆ ไม่เอาน้าาาเดี๋ยวเลิกงานพี่พาไปกินไอติม"
ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องของพี่เลย์ให้ฟังใช่ไหม? งั้นจะขอเล่าตอนนี้แล้วกันก่อนที่จะอารมณ์เสียอีก คือ หลังจากวันนั้นที่พี่เลย์ขอมารับส่งผมไปมหาลัย พี่เขาก็ทำอย่างที่พูดครับไม่มีขาดตกบกพร่องสักนิด ผมก็เปิดโอกาสให้พี่เลย์นะครับไม่ได้ปิดกั้นตัวเอง ถามว่าตอนนี้รู้สึกยังไงก็คงตอบได้ว่าชอบครับ พี่เลย์ขอคบกับผมสองครั้งในสามเดือน แต่ผมก็ไม่ตอบไปสักครั้ง ใจลึกๆยังไม่พร้อมครับ อย่างเมื่อเช้าเขาก็ขับรถมาส่งผมที่ทำงาน เป็นแบบนี้มาตลอดสามเดือน เพิ่มเติมก็มีสกินชิพกันนิดหน่อยมั้ง ไปคิดเอาเอง ฮ่าๆ
"จุน บอสเรียกอยู่ดาดฟ้า" จงอินเดินมากระซิบข้างๆหูผม
"อะไรอีกวะ" ผมบ่น พี่เลย์ที่นั่งอยู่ตรงข้ามทำหน้างงๆ
"ไปเหอะมึง เดี๋ยวก็ได้โดนปรับตกตั้งแต่วันแรกหรอก"
"เออๆ พี่เลย์น้องจุนไปทำงานก่อนน้าเดี๋ยวรีบลงมา"
"มีอะไรอีก จุนจะกลับบ้านแล้ว" พอขึ้นมาที่ดาดฟ้าก็เจอพี่ฮุนยืนสูบบุหรี่อยู่ ถ้าเป็นแต่ก่อนเห็นนี่มีด่าแน่ๆ
"หม่าม๊าโทรมา รับไปสิ" พี่ฮุนยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้ผม
"อะไรพี่ฮุนนี่อย่าบอกนะว่าพี่ยังไม่ได้ม๊าว่าหย่ากันแล้ว" ผมถาม
"นั่นแหละยังไม่ได้บอก เล่นละครไปให้หน่อย" หม่าม๊าที่ว่าก็คือแม่พี่ฮุนนั่นแหละ ท่านน่ารักนะชอบหาอะไรมาบำรุงให้ผมตั้งท้องตลอด แต่ผมยังเรียนไม่จบเลยไม่ปล่อยให้ท้อง
"ฮัลโหลฮะ"
(น้องจุนหรอลูก??? ม๊าโทรหาตั้งหลายรอบไม่ติดเลย) พอม๊ารู้ว่าเป็นเสียงผมก็ดูท่าจะตกใจ
"พอดีน้องจุนเปลี่ยนเบอร์ฮะม๊า" บอกตามตรงก็คิดถึงม๊านะ ผมเองก้ค่อนข้างจะสนิทกับท่าพอสมควร
(หรอลูกเบอร์ไรละ บอกม๊ามาหน่อย)
"010-7779-8888ครับม๊า" ใจจริงก็ไม่อยากบอกนะ แต่ขอมาขนาดนี้ก็เลี่ยงไม่ได้
(สบายดีนะลูกอยู่กับฮุนโอเคใช่ไหม) จี้ใจดำจัง
"ไม่โอเคเลยฮะม๊า พี่ฮุนชอบดุน้องจุนอยู่บ่อยๆแถมยังไม่ค่อยฟังน้องจุนอีก" พูดจบก็หันไปยักคิ้วใส่คนตัวสูงที่สูบบุหรี่อยู่
(ให้ตายลูกคนนี้ไว้ม๊าจัดการให้เนอะ)
"ฮะม๊า งั้นน้องจุนไปทำงานก่อนนะฮะ"
(ได้ลูก)
พอหม่าม๊าตัดสายไป ผมก็โยนโทรศัพท์ไปให้พี่ฮุนทันที
"ย่าห์!!! ถ้ารับไม่ได้ขึ้นมาทำไง" พอโยนไปพี่ฮุนก็เลยต้องทิ้งบุหรี่ไปทันทีเพื่อจะรับโทรศัพท์ที่ผมโยนไป
"ทีพี่ฮุนยังโยนของน้องจุนได้เลย แค่นี้ก็เจ๊ากัน" ผมขยิบตาให้พี่ฮุนทีนึง
"งี่เง่าจริงๆ" พี่ฮุนพึมพำ
"ว่าอะไรนะไอ้แก่" ผมเดินเข้าไปใกล้พร้อมฟาดไปที่อกพี่ฮุนทีนึง
"โอ๊ยมันเจ็บนะไอ้เด็กบ้า" พี่ฮุนจับมือของผมไว้เพราะผมกำลังจะตีมันอีกที
"ปล่อยมือน้องจุนนะ!" ผมพยายามจะสะบัดออกแต่ไม่เป็นผล
"เดี๋ยวนี่มันแหวนแต่งงานนิ อย่าบอกนะว่าลืมพี่ไม่ได้? หรือว่าจริงๆแล้วมาฝึกงานที่นี่เพราะคิดถึงพี่?" ฉิบหายแล้ว ผมลืมถอด..ต้องบอกว่าไม่เคยคิดจะถอดสิ
"นี่อย่ามาหลงตัวเองนะ อย่ามโนด้วย! อยากได้นักก็เอาไปเลย" ผมถอดแล้วปาแหวนคืนใส่คนตัวสูงและก็เดินออกไปจากดาดฟ้าเลย
"ไม่เคยคิดถึงกันเลยหรอ น้องจุน.."
พอคนตัวเล็กวิ่งออกไปจากดาดฟ้า คนตัวสูงก็ก้มลงเก็บแหวนที่คนตัวเล็กปาแหวนแล้วเอาขึ้นมาดูก้พบตัวอักษรที่สลักไว้ในแหวน แต่เขาจำได้ว่าตอนที่ให้แหวนไปไม่มีสลักอะไรทั้งสิ้น เขามองมันอีกทีแล้วก็พบคำว่า..
ILY SEHUN
เจอกันแล้ว
นี่แค่เริ่มต้น ฮ่าๆ
แค่เสี้ยวเดียวจริงๆ
#ฟิคพี่ฮุนสามสิบ
ไปแทคได้ในทวิตน้าาาา
ส่วนความสัมพันธ์พี่เลย์กับน้องจุนนั้น
เป็นเรื่องที่พูดยากนะ ฮ่าๆๆๆ
อ่านช่วงเวลาให้ละเอียดกันเด้อ ฮ่าๆ
เราสคิปมา3เดือนเลย ไม่งั้นกว่าจะเจอกันอีกนานแน่ๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น