ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (END) ONCE AGAIN (HUNHO)

    ลำดับตอนที่ #2 : 2

    • อัปเดตล่าสุด 26 มี.ค. 60




    2
    คนใหม่(?)     



    2อาทิตย์ต่อมา


    "จุนมยอน ปีสี่แล้วจะฝึกงานที่ไหนละเรา?" มินซอกฮยองถามผมขณะที่นอนอยู่ด้วยกันบนเตียง 
         ตั้งแต่ย้ายกลับมาอยู่บ้านผมก็ไม่นอนห้องตัวเองเลย ผมเลือกที่จะย้ายมานอนกับมินซอกฮยอง ผมเหงาน่ะครับปกติไม่เคยจะต้องนอนคนเดียว

    "ยังไม่รู้เลยว่าในคณะจะจับฉลากกันยังไง เห็นว่าปีนี้มีตัวเลือกมาเพิ่ม" ผมเรียนโปรดิวเซอร์เรื่องเพลงน่ะครับ

    "ระวังจะได้ไปอยู่ค่ายเซฮุนนะ ฮ่าๆ"

    "บอกแล้วไงว่าอย่าพูดถึงพี่ฮุน งื้ออ" ผมโวยวาย ตั้งแต่วันนั้นก็ต้องยอมรับครับว่าคิดถึงแต่ถ้าจะให้ไปง้อ มันคงไม่ใช่

    "อะไรเล่า ก็เคยแต่งงานกันพูดนิดหน่อยจะเป็นไร" มินซอกฮยองเอาขามาก่ายผมขณะที่นอนอยู่

    "พูดแล้วหัวมันร้อน"

    "หัวร้อนหรือคิดถึง โอเคๆๆไม่แกล้งแล้วไม่เห็นต้องทำตาแบบนั้นเลย" ผมส่งสายตาจิกกัดไปให้มินซอกฮยอง 

    "เบื่อจัง วันนี้ไปไหนดีฮยอง" ผมนอนท้าวคางถาม

    "เห็นจงแดจะมารับไปเดินห้างอะ เราอยากไปไหนละจะได้ไปบอกจงแดให้" จงแดฮยอง หรือ คิมจงแด คือ แฟนรุ่นเดียวกันกับมินซอกฮยองครับ คบกันมาได้นานพอสมควรแต่ก็ไม่ยอมแต่งงานสักที

    "ไปก็ได้ วันนั้นทะเลาะกับพี่ฮุน พี่ฮุนฉีกเสื้อน้องจุนไปสงสัยต้องไปซื้อใหม่" พูดแล้วก็แค้น ไอ้แก่นั้นกล้าดียังไงมาฉีกเสื้อหลุยส์ของผม ตัวนั้นสามล้านวอนนะคุณ! (เก้าหมื่นบาท) 

    "สมน้ำหน้า ตัวเองไปกรีดกระเป๋าเขาก่อน ป่านนี้ไม่รู้หาซื้อได้ยัง" กระเป๋าที่ผมกรีดไปราคาก็เกือบๆ4แสนบาทไทย เป็นรุ่นลิมิเตดที่หาไม่ได้แล้ว สะใจจัง หึหึ

    "เข้าข้างพี่ฮุนอีกแล้วนะ มินซอกฮยอง" ผมขึ้นเสียง

    "ไม่พูดแล้ว พูดไปก็โดนตลอด ไปๆ ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวจงแดจะมาซะก่อน" ไม่พูดเปล่ามินซอกฮยองเอาเท้ามาเขี่ยให้ผมลงไปจากเตียง

    "ชิล์"





    LOTTE DEPARTMENT STORE

    "เอาเสื้อตัวนั้นตัวนึงครับ อ้อ ตัวนู้นด้วย แล้วไม่ทราบว่าคอลเลคชั่นใหม่มีเป็นเสื้อโค้ทไหมครับ ถ้ามีก็ขอหนึ่งตัวครับ"  ผมสั่งพนักงานในช็อป อย่างกับเลือกผักเลือกปลา ฮยองทั้งสองคนมองแบบเอือมระอา

    "นี่จุนมยอน ฮยองถามจริงเซฮุนมันไม่พานายมาช็อปหรอ? แลดูจะอดอยากนะ" จงแดฮยองพูดขึ้นมา

    "โห ฮยอง เวลาอยู่ด้วยกันยังไม่มีเอาเวลาไหนมาช็อปละครับ" ผมตอบกลับไป ระหว่างรอพนักงานจัดของที่ผมสั่งไปก็เดินดูรอบๆร้านอีกสักรอบ โดยมีฮยองทั้งสองคนเดินตามอยู่ห่างๆ

    "อยากได้อะไรอีกไหม? เดี๋ยวฮยองออกให้" มินซอกฮยองพูดขึ้นมา

    "ไม่เป็นไรฮยอง จุนมีเงินน่า" ผมบอกไป ถึงแม้จะยังไม่ได้ทำงานแต่ก็มีเงินครับเพราะอย่างที่บอก กิจการของที่บ้านผมไง ผมเริ่มมีหุ้นตั้งแต่อายุ20 ตอนนี้23แล้วเงินที่ได้มาในแต่ละปีนี้ตั้งตัวได้สบายเลย

    "เอาน่า น้องโดนผัวทิ้ง กัปตันมินซอกจ่ายให้ถือว่าเป็นค่าปลอบขวัญ" 
     
    "ตอนแรกก็จะไม่เอานะ แต่พอบอกโดนผัวทิ้งนี่ยอมไม่ได้ ขอโทษครับ ขอกระเป๋าใบนั้นอีกหนึ่งใบ" ผมพูดกับพนักงานจบก็หันไปยักคิ้วให้พี่ชายตัวเองทีนึง

    "กระเป๋าเบาแน่ๆมินซอก" ผมได้ยินเสียงจงแดฮยองพูดกับมินซอกฮยอง ฮ่าๆ เบาแน่ๆคอยดูสิ

    "เอาเถอะ ความสุขของน้อง" มินซอกฮยองหันไปบอกจงแดฮยอง

    "ได้แล้วค่ะ รบกวนที่เคาเตอร์เลยค่ะ" พนักงานเดินมาบอก พวกเราสามคนเลยเดินไปที่เคาเตอร์ พอเห็นบิลเท่านั้นแหละ จงแดฮยองก็ขำไม่หยุดเลย มินซอกฮยองได้แต่ยิ้มแล้วยื่นแบล็คการ์ดไปให้พนักงานรูด

    "เป็นไงความสุขของน้อง ความทุกข์ของมินซอกเลย" จงแดฮยองแซว แน่สิบิลมาสิบกว่าล้านวอน ผมบอกแล้วนะว่าจะจ่ายเอง ช่วยไม่ได้ ฮ่าๆ

    "สบาย เงินแค่นี้ ไปอยากไปช็อปไหนอีก" มินซอกฮยองหันมาถามผม

    "อืมมม พอก่อนดีกว่าไว้ว่างๆผมมากับเพื่อนเอง แต่ไปซื้อของใช้เข้าบ้านหน่อยก็ดี" ตั้งแต่ย้ายกลับมานี่ของใช้ส่วนตัวไม่มีเลย 

    "งั้นเอาของไปเก็บในรถก่อนเนอะค่อยลงมา" จงแดฮยองหันมาบอกผม

    "ได้ครับ" พอเอาของไปเก็บที่รถเสร็จก็เดินกลับเข้ามาในโซนซุปเปอร์เพื่อซื้อของใช้เข้าบ้าน

    "อ้าว น้องจุน!" ยังไม่ได้เดินไปไหนก็ได้ยินเสียงคนเรียกผม ทำให้ผมและฮยองอีกสองคนหันไปมอง
     
    "พี่ชานยอล?" ผมหันไปถาม

    "ใช่ พี่เอง เป็นไงบ้างเราตั้งแต่เลิกกับไอ้ฮุนก็ไม่เจอหน้าเลย" โอ๊ย ทักผมแบบนี้ไปต่อไม่ถูก

    "ก็สบายดี สบายดีกว่าแต่ก่อนเยอะมากๆ" ไม่ใช่เสียงผมครับ แต่เป็นมินซอกฮยองที่มาตอบแทนมา

    "คุณคงจะเป็นพี่ชายจุนมยอนสินะ ผมเพื่อนเซฮุนครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" แล้วสองคนนั้นก็เชคแฮนด์กัน

    "นี่แฟนผมครับ จงแด" เมื่อชานยอลทำท่าสงสัยพลางมองไปที่จงแดฮยอง มินซอกฮยองก็เลยพูดขึ้น

    "หว้า มีแฟนแล้วหรอครับเสียดายจัง" ชานยอลพูดพร้อมปล่อยมือจากมินซอกฮยอง

    "เมื่อกี้นายว่าไงนะ" จงแดฮยองเดินเข้ามาถาม

    "ฮ่าๆ ไม่มีอะไรครับ งั้นไว้เจอกันนะน้องจุน" ว่าจบพี่ชานก็เดินไปเลย นี่ผมลืมเล่าไปใช่ไหม? ปาร์คชานยอล หรือพี่ชานที่เพิ่งเจอไปเมื่อกี้เป็นเพื่อนพี่ฮุนตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ผมเองก็ได้เจอพี่เขาบ่อยๆผมว่าเขาคุยสนุกดีแต่พอเวลาจะคุยกันทีไร พี่ฮุนก็จะคอยขวางตลอด

    "ให้ตายเถอะ รู้สึกไม่ถูกชะตากับไอ้หูกางนั่นเลย" จงแดฮยองบ่นระหว่างทางเดินเลือกของใช้ในบ้าน

    "หึงเค้าละสิ้" มินซอกฮยองหันไปแหย่จงแดฮยอง

    "ก็เมียทั้งคนไม่หึงได้ไงละ?" จงแดฮยองตอบไปพร้อมลากคอมินซอกฮยองเข้าไปกอด

    "โอ๊ย เห็นไหมเนี้ย น้องโสด น้องโสดเลิกหวานกันสักที รำคาญ!" พูดจบก็เดินเข็นรถไปโดยไม่รอสองคนนั้นเลย หึย มาสวีทอะไรต่อหน้าผม หงุดหงิดโว้ย

    "โอ๊ย" แต่ในขณะที่ผมเดินเข็นรถไปพร้อมความหงุดหงิดก็เข็นรถไปโดนเท้าผู้ชายขาวสูงคนนึง

    "ผมขอโทษนะครับ พอดีผมไม่ได้มอง" ผมพูดพร้อมก้มหัวลงเพื่อแสดงความขอโทษ

    "ไม่เป็นไรครับ" พอผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาพูดกับผม 
         ผมก็ตะลึงในความน่ารักของเขาทันที ใช่ฟังไม่ผิด น่ารัก.. ผู้ชายอะไรแค่เห็นยังรู้เลยว่าอบอุ่น แถมลักยิ้มนั่น..

    "คุณเป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ? เจ็บไหมครับ" ผมถามอย่างร้อนรน โดนล้อรถเข็นแบบนั้นท่าจะเจ็บอยู่

    "ไม่ครับๆ สบายมากๆ" ผู้ชายตัวสูงพูดพร้อมยิ้มให้ผม โอย ยิ้มทีลักยิ้มนั้นก็ยิ่งชัดขึ้น 

    "แน่ใจนะครับ ผมรู้สึกแย่จัง" ผมพูดตามความจริง 

    "ฮ่าๆ ครับสบายมากๆ งั้นผมขอตัวนะครับ" 

    "ครับ ขอโทษอีกครั้งด้วยครับ" ผมพูดจบก็โค้งให้ ผู้ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ทีนึงแล้วก็เดินไป

    "หล่อดีนะ คนเมื่อกี้" แต่ผมก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมินซอกฮยองเข้ามากระซิบที่ข้างหูผม

    "ย่าห์ ตกใจหมด" ผมหันไปโวยวาย

    "ฮ่าๆโทษทีๆ" 

    "ว่าแต่ ฮยองสองคนมาแอบดูผมหรอ?" ผมหันไปถาม

    "เปล่าก็แค่เดินตาม น้องจุนมาแค่นั้น" จงแดฮยองตอบ

    "ให้มันจริง"















    MASS CLUB


    "เฮ้ยมึง วันนี้กูเจอน้องจุนด้วย" ชานยอลตะโกนแข่งกับเสียงเพลงในผับบอกผม 
         วันนี้ก็เหมือนเดิมครับ ผมยังคงชวนชานยอลออกมานั่งดื่มกัน ตอนแรกผมอยากลงไปอยู่โซนธรรมดามากกว่าแต่ชานยอลบอกมีเซอร์ไพร์สให้ผม อยากให้มาอยู่วีไอพีโซน ก็ได้แต่ตามใจมัน

    "หรอ? แล้วไงวะ?" ผมถาม ลึกๆก็อยากรู้แหละแต่ฟอร์ม

    "ไม่อยากรู้จริงหรอวะ? มีผู้ชายมายุ่งกับน้องจุนด้วยนะเว้ยกูเห็นกับตา" พูดจบผมก็หันหน้าไปมองชานยอลทันที เป็นเชิงให้เล่าต่อ

    "ไม่เล่าละขี้เกียจ หย่ากันแล้วนิ ไม่ต้องรู้หรอกเนอะ" ดูมัน น่าถีบไหมให้ทาย?

    "นี่ถ้าไม่เสียดายเหล้า จะเอาเหล้าราดหน้า" ผมบอกพลางกระดกเหล้าในแก้ว

    "ใจร้ายจังนะครับ พี่ฮุน" ชานยอลเลียนเสียงแบบจุนมยอน

    "มึงจะไม่หยุด?" ผมถาม

    "เออๆ ไม่กวนละ วันนี้กูหาเด็กหนุ่มหน้าสวยมาให้มึง" เออฟังคำนี้ค่อยลื่นหูหน่อย

    "แล้วไหนละ?" ตอนนี้ผมก็อยากมีใครสักคนนะ เหงาเหมือนกันครับ ปกติกลับบ้านไปจะเจอน้องจุนแต่ทุกวันนี้กลับไปเจอแต่แม่บ้าน ถ้ามีใครสักคนมาแก้ขัดก็คงจะดีไม่ใช่น้อย

    "ใจเย็น น้องเขาบอกกำลังเดินทาง น่าจะใกล้ถึงแล้ว" ชานยอลพูดแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม

    "มาทำเป็นหาให้กู มึงไม่คิดจะมีเมียบ้างหรอ?" ผมถามแล้วยกเหล้ามาชงใหม่ จริงๆชานยอลจัดว่าหน้าตาดีนะครับ แถมการงานการเงินก็ดี แต่ไม่เคยเห็นมันพาใครมาเปิดตัวเลย

    "ก็คิดนะวันนี้ก็ถูกใจอยู่คนนึง" 

    "ใครวะ?" 

    "จุนมยอนไง" มันพูดจบผมก็ปาน้ำแข็งที่กำลังจะหยิบใส่แก้ว ปาใส่หัวมันทันที

    "โอย กูเจ็บกูล้อเล่นน่า กูถูกใจพี่ชายจุนมยอนวะ แต่เสียดายมีแฟนแล้ว" อ่อมินซอกสินะ พี่ชายจุนมยอนอายุเท่าผมครับแต่หน้าตากับรูปร่างเหมือนเด็กอายุยี่สิบกว่าๆเท่านั้นเอง 
     
    "อย่าไปยุ่งเลย" ผมปราม ตลอดเวลาที่ผมคบกับจุนมยอนมา มินซอกเองก็คบกับแฟนที่ชื่อจงแดมาตลอด 

    "มีหวงเว้ย จะเอาพี่หรือน้องกันแน่" ไอ้นี่ปากมันน่าถีบจริงๆ

    "โถ่เว้ยกูเตือนเพราะเขาคบกับแฟนมานานแล้วแค่นั้นเอง ไอ้นี่" ผมบ่น

    "สวัสดีครับ พี่ชาน" แต่ยังไม่ได้พูดไรกันต่อ ก็มีเด็กหนุ่มหน้าตาดีคนนึงเดินเข้ามาหาชานยอล

    "อ้าวน้องแบค มาแล้วหรอ นั่งๆ นี่พี่ฮุนที่พี่บอกนะ ไอ้ฮุนนี่น้องแบคฮยอน" น้องแบคยื่นมือมาให้ผมเชคแฮนด์ อ่า มือน้องเขานิ่มจัง

    "ยินดีที่ได้รู้จักฮะ พี่ฮุน" น้องพูดจบก็ยิ้มให้ผม

    "ยินดีเช่นกันครับ น้องแบค" ผมยิ้มตอบกลับไป

    "งั้นน้องแบคดูแลพี่ฮุนดีดีนะ พี่ไปก่อน เฮ้ยฮุนกูกลับก่อนนะ ขอให้แฮปปี้มากๆ" ไอ้บ้านี่พูดน่าเกลียด เล่นเน้นคำว่าปี้ซะจนน้องแบคเขินเลย ...

    "เออไปไหนก็ไป" แล้วมันก็ไปทันที

    "น้องแบคดื่มไรครับ พี่ฮุนชงให้" ผมถามน้องเขา ถ้าจะให้อธิบายหน้าน้องเขาก็ตอบได้ว่าหน้าหวานพอๆกับจุนมยอนแหละ เอ๊ะ แล้วทำไมต้องไปคิดถึงไอ้เด็กงี่เง่านั่นด้วยนะ

    "ผสมโซดาฮะ" พอผมชงเสร็จก็ยื่นแก้วให้น้อง พร้อมกับมาหยิบแก้วของตัวเองไปชนกับน้องเขา

    "พี่ฮุนอายุเท่าพี่ชานยอลหรือเปล่าฮะ" น้องแบคดื่มเสร็จแล้วก็หันมาถามผม

    "พี่อ่อนกว่ามันปีนึงน่ะ แล้วน้องแบคอายุเท่าไหร่ครับ" ชานยอลมันสามสิบเอ็ดแล้ว ผมแค่สามสิบเอง

    "ปีนี้26ฮะ" อืมก็ดีนะไม่เด็กไป

    "จริงหรอเนี้ย หน้าตาเหมือนยี่สิบต้นๆเลยนะ" ผมหยอดไป

    "จริงหรอฮะ พี่ฮุนก็พูดเกินไปน้องแบคเขินน้า.." น้องพูดจบผมก็เดินไปนั่งข้างๆน้องเขาพร้อมเอามือไปโอบเอวทันที

    "คืนนี้อยู่กับพี่นะน้องแบค" ผมกระซิบที่ข้างหู โตๆกันแล้วเนอะไม่ต้องพูดให้มากความ 

    "ได้เลยฮะพี่ฮุน" 

















    เอาแล้ว เอาแล้ววว
    มาใหม่อีก2ตัวละคร ฮ่าๆๆ
    ทนอีกแปปเดี๋ยวพี่ฮุนน้องจุนจะได้เจอกันแล้ว
    เรื่องนี้ไม่มีดราม่านะ ไม่ต้องกลัวฮ่าๆ
    แต่มีทำลายข้าวของแน่ๆ 
    1คอมเม้น1กำลังใจ
    #ฟิคพี่ฮุนสามสิบ







    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×