ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10
10
อยากจะกอดฉันไหม?
เหตุการณ์ต่อจากตอนที่แล้ว
หลังจากเรียกแท็กซี่ได้แล้วผมก็บอกทางมายังบ้านผมทันที ไม่ใช่อะไรนะครับบ้านน้องจุนอะไกลจะตายไปถ้าไปส่งผมไม่ต้องนอนพอดี
"งื้อห่มๆๆ" พอเห็นมาบนห้องนอนผมก็จัดการโยนน้องจุนลงบนเตียง
"เหนื่อยชะมัด แล้วถ้าแฟนน้องจุนรู้จะว่าไงเนี้ย" ผมบ่น อีกใจก็ดีใจครับได้อยู่ด้วยกันแต่อีกใจมันก็...นะ
"ห่มๆๆ!!!" น้องจุนลืมตาขึ้นมาแล้วร้องหาผ้าห่ม
"อะไร" ผมถาม
"แฮะๆนี่มันพี่ฮุนนิ" น้องจุนลุกจากเตียงแล้วเดินมาหาผม
"เออพี่เอง ไปนอนดีดีไปพี่เอาผ้าเน่าให้" ผมเรียกผ้าผืนโปรดจุนมยอนแบบนั้น
"ไม่เอาพี่ฮุนมานอนกับน้องจุน" นี่น้องมันเมาขนาดนี้เลยหรอ? ถึงขั้นเดินมาแล้วผลักผมลงเตียง
"เดี๋ยวน้อง..อื้อ" ผมพูดไม่ทันจบเลยครับ น้องจุนผลักผมลงที่เตียงแล้วคร่อมผมและ..คิสมาร์กที่คอผมทันที
"แง่มๆๆๆ" พอน้องจุนเงยหน้าขึ้นมาก็ทำตาเยิ้มๆใส่ผม เฮ้ยนี่น้องมันเมาเหล้าจริงปะ หรือเมายาทำไมดูแปลกไป ? แต่จริงๆสมัยก่อนเวลาเมาก็ขี้ยั่วอยู่แล้วนะ
"น้องจุนไปนอนเถอะ ทำแบบนี้เดี๋ยวแฟนเราจะด่านะ" ผมพยายามลุกแต่น้องจุนนั่งคร่อมผมอยู่เลยทำให้ผมลุกไม่ได้
"แฟนไม่มี แง่ม เคยมีแต่ผัวววว" ตอนจุนตอบเสียงยานๆ
"จะอะไรก็ช่างลงไปจากตัวพี่ก่อน" ผมพยายามพูดอีกครั้ง
"ม่ายอาวววน้องจุนคิดถึงพี่ฮุนน" พูดจบน้องเขาก็ก้มลงมาปิดปากผมทันที
"อื้อ" ถึงแม้ว่ามันจะเป็นจูบที่มีแต่กลิ่นโซจู แต่ผมก็โหยหาสัมผัสนี้มาตลอดเกือบห้าเดือน..
"คนแก่ใจร้ายยยย" พอผละออกน้องจุนก็พูดขึ้น
"ไปลงไปได้แล้วนอนสักที" ผมไล่
"ทำไมรังเกียจน้องจุนหรอออ นี่น้องจุนน้าเว้ย" พูดอย่างเดียวไม่พอแถมขย่มตรงนั่นผมอีก เฮ้อน้องจุนจะรู้ไหมถ้ามันตื่นแล้วจะยาวนะ
"อื้อ น้องจุนเบาๆพี่จุก" ผมบอกเมื่อน้องจุนเริ่มขย่มแรงขึ้น
"พี่ฮูนนนน เคยรักน้องจุนบ้างไหม.." น้องจุนนั่งอยู่บนตัวผมแล้วเอามือมาทุบอกผม
"..." ผมเงียบไม่ตอบ ไม่ใช่ไม่รักครับ แต่กลัวน้องแกล้งเมาแล้วพรุ่งนี้จะมาแซวผม
"ไม่คิดถึงจูบของน้องจุนหรออออ"
คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย
"..."
"ไม่คิดถึงกอดของน้องจุนหรอฮะ?"
คิดถึงทุกเวลา
"..."
"แล้วไม่คิดถึงสัมผัสของเราหรอฮะพี่ฮุน..."
CUT (ตามหาในทวิต)
เช้าวันต่อมา...
"อื้ออ.."
"โอ๊ยเจ็บ!" เสียงคนข้างๆผมดังขึ้นมาเลยทำให้ผมต้องตื่น
"เป็นอะไรน้องจุน?" ผมลืมตาขึ้นมาถามคนข้าง
"เฮ้ยพี่ฮุน! พี่มาอยู่นี่ได้ไง ไม่ดิทำไมน้องจุนมาอยู่กับพี่ได้?" พอน้องจุนเห็นผมก็เข้าโหมดโวยวายทันที
"จะให้พี่ทบทวนให้ไหมละ?" ผมพูดจบก็เปิดผ้าห่มของจุนมยอนออก
"เฮ้ย ทำไม..." ใช่ครับน้องใส่แค่เสื้อนอนผมตัวเดียวส่วนช่วงล่างนั้นไม่ได้ใส่ แถมยังมีคราบน้ำรักจากเมื่อคืนอยู่เลย
"โอ๊ย! พี่ฮุนทำอะไรน้องจุนทำไมน้องจุนถึงเจ็บขนาดนี้" น้องจุนพยายามจะลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จคงเพราะเจ็บช่วงล่าง
"ถ้าพี่บอกว่าเรายั่วพี่ เราจะเชื่อพี่ไหม?" ผมถามอย่างใจเย็น
"อีกแล้วหรอวะ?" น้องจุนบ่นกับตัวเอง เดี๋ยวนะทำไมใช้คำว่าอีกแล้ว?
"ย่าห์! อย่าบอกนะน้องจุนว่าเป็นแบบนี้หลายรอบแล้ว หย่ากับพี่แล้วทำไมทำตัวแบบนี้" ผมขึ้นเสียงทันที
"นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาด่าน้องจุนไหมละ?! บอกมาเมื่อคืนเกิดไรขึ้นบ้าง!!!!" ขี้โวยวายเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน
"โอเคพี่เล่าก็ได้ เมื่อคืนเราเมามาก พี่เห็นพี่เลยอยู่รอเป็นเพื่อนเรา จนพนักงานกลับก็ไม่เห็นแฟนเรามารับเลยตัดสินใจพากลับมาที่บ้าน พอถึงบ้านพี่โยนเราลงบนเตียงกำลังจะเอาผ้าห่มมาให้ เราก็ตื่นขึ้นมาแล้วผลักพี่ลงที่เตียงพร้อมทำรอยที่คอพี่เนี้ย! จากนั้นก็ไม่ต้องเล่าแล้วนะ"
ผมพูดแล้วก็ชี้ไปที่คอตัวเองที่มีรอยช้ำๆจากน้องจุนอยู่
"จริงหรอ? น้องจุนไม่รู้น้องจุนเมา แต่พี่จะมาเอาน้องจุนทำไมละ!!" กล้าพูดมากคำนี้
"โถ่เว้ย ยั่วขนาดนั้นไม่เอาก็โง่ดิวะ พี่ถามเราแล้วนะว่าจะทำหรอ เราบอกพี่รังเกียจเรา พี่เลยจัดให้เป็นไงละ" ผมแอบหงุดหงิดเบาๆอะไรวะ จำไม่ได้เลยหรอ?
"พี่ฉวยโอกาสกับน้องจุนตอนเมาได้ยังไง!!!" มันน่าตีจริงๆคุณว่าไหม?
"น้องจุนดูนี่นะ ใครกันแน่ที่ฉวยโอกาส" ผมถอดเสื้อออกแล้วชี้รอยแดงตามตัวผม มันมีไม่ได้น้อยไปกว่าตัวจุนมยอนเลย
"บ้าน่า พี่ฮุนแค่โดนยุงกัด!" นี่น้องเขาจะเถียงเอาโล่ถูกมะ?
"ถ้าจะเถียงแบบนี้ก็ไม่ต้องคุยกันละ พอเหนื่อย" ผมพูดจบก็เอาผ้าห่มมาคลุมหัวแล้วล้มตัวลงนอนต่อ
"อย่าเพิ่งสิพี่ฮุนตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนนะ!!" น้องจุนไม่พูดเปล่าแน่นอนครับเพราะเล่นดึงผ้าห่มผมไปหมดเลย
"อะไรอีก ก็พี่เล่าไปให้ฟังหมดแล้วไง!" โถ่คนจะนอน แฮงค์ก็แฮงค์ แถมเมื่อคืนยังเสียน้ำ ยังไม่ให้นอนอีกหรอ
"ทีหลังไม่ต้องมายุ่งกับน้องจุนเลยนะ!" น้องพูดจบก็ลุกขึ้นจากเตียง
"โอ๊ย!" แต่ลุกไปก็ต้องล้มลงมาอีกรอบ
"สมน้ำหน้า" ผมพูดขึ้น
"ทำไมมันเจ็บแบบนี้เนี้ย!!!! เฮ้ยเลือด ทำไมน้องจุนมีเลือดพี่ฮุน!!!" น้องจุนโวยวาย
"สงสัยเราจะไม่ได้มีอะไรกันนานมั้งเลยทำให้มีเลือด" ผมตอบแบบยิ้มๆ ใจนึงก็ดีใจครับที่น้องไม่ได้ไปตกเป็นของใครผมพิสูจน์แล้วเมื่อคืน อิอิ
"แล้วน้องจุนจะไปอาบน้ำยังไง!!! เหนียวตัว ฮือออออ" น้องจุนก็ยังคงเป็นน้องจุนอยู่วันยังค่ำ งอแงเป็นที่สุด
"มาพี่อุ้ม" ผมลุกขึ้นจากเตียงในที่สุด ดีนะวันนี้วันอาทิตย์ไม่งั้นวันนี้ได้ลางานทั้งคู่แน่
"(ノ・・)ノ" เนี้ยแหละน้องจุนตัวจริง ปากโวยวายแต่การกระทำนี่โคตรอ้อนเลย แบบนี้จะไม่ให้ผมรักได้ไง เอ๊ะ เดี๋ยวไม่ใช่ดิ
"แล้วไม่โทรบอกแฟนหน่อยหรอ?" ผมพูดพลางอุ้มน้องจุนขึ้นมาในท่าเจ้าสาว
"..." แต่อยู่ๆน้องจุนก็เงียบไป
"อ้าวถามไม่ตอบ" ผมพูดแล้วก็เดินไปที่ห้องน้ำ
"เขาจับได้ว่าน้องจุนเคยแต่งงานมาก่อน" น้องจุนพูดด้วยเสียงเศร้าๆ นี่น้องจุนรู้สึกแย่เพราะเรื่องที่เราเคยแต่งงานกันหรอ?
"แล้วเขาก็เลยทิ้งไปงั้นหรอ?" ผมยังคงถามต่อ
"เปล่า ช่างมันเถอะน่า ไม่ต้องสนใจน้องจุนหรอก ว่าแต่พี่มามีอะไรกับน้องจุนแบบนี้น้องแบคอะไรนั่นไม่ว่าพี่หรอ?"
อ้าว วนมาเรื่องผมเฉย
"เลิกไปแล้ว" ผมบอกพร้อมเปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำ
"อ้าว..ไม่มีเวลาให้อีกอะดิ" น้องจุนแซะ ผมก็ค่อยๆวางน้องจุนลงในอ่างอาบน้ำ
"เปล่า"
"แล้วทำไมต้องเลิกละ" ทำไมตื้อจังวะ
"พี่แค่ยังลืมเราไม่ได้" ผมพูดไปตามความเป็นจริงไหนๆก็ไหนๆละพูดไปดีกว่าไม่ได้พูดแล้วกัน
"..." แต่คำตอบที่ได้มาคือความเงียบ
"อาบเถอะ มีไรก็เรียกพี่แล้วกัน" ผมพูดจบก็เดินออกจากห้องน้ำไปเลย
ถ้าผมย้อนเวลาไปได้ ผมอยากจะกลับไปล้มเลิกงานบ้าๆนั่นและกลับมาอยู่กับน้องจุน แต่ถ้าผมไม่ทำงานผมจะเอาที่ไหนมาดูแลเมีย ผมตั้งใจทำงานอย่างหนักเพราะต้องการให้น้องจุนสบายและรวมถึงลูกของเราในอนาคตด้วย ผมวางแผนอนาคตไว้ว่างน้องจุนเรียนจบผมจะให้น้องจุนปล่อยมีลูกทันที แน่นอนผมไม่ให้น้องจุนไปทำงานข้างนอกแน่ๆ ไม่ว่าจะท้องหรือไม่ท้องผมไม่อยากให้เมียผมลำบาก
แต่กลับกลายเป็นทุกอย่างเริ่มแย่ลงเพราะกิจการตอนนั้นไม่ค่อยดี ผมโกหกน้องจุนมาตลอดเพื่อให้น้องสบายใจว่าค่ายเพลงยังไปได้สวย ผมอยากให้เมียผมมั่นใจในตัวผมว่าผมเป็นหลักให้เขาได้แน่นอน แต่สุดท้ายความพยายามของผมก็ศูนย์เปล่าเพียงเพราะผมไม่มีเวลาให้น้องจุน
คุณครับผมทำงานเจอปัญหาร้อยอย่างในหนึ่งวันกลับบ้านมาก็อยากเจอหน้าเมียคอยนวดคอยเอาใจ แต่มันไม่ใช่ครับเพราะน้องจุนจ้องแต่จะจับผิดผม บอกผมไม่มีเวลาให้บ้างผมบ้างาน มันก็เหนื่อยนะครับ วันๆเจอแต่คำถามแบบนี้
แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วครับว่าผมเองนั่นแหละผิดถ้าผมบอกน้องไปตรงๆว่าบริษัทมีปัญหาอยู่น้องเขาอาจจะเข้าใจผมและไม่งี่เง่าแบบนี้ ... มันจะยังไม่สายไปใช่ไหมครับ?
"พี่ฮุน! ขอผ้าเช็ดตัวหน่อย" เสียงน้องจุนตะโกนออกมาจากห้องน้ำทำให้ผมหลุดจากภวังค์ ผมลุกขึ้นจากเตียงและไปหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าพร้อมเดินไปให้คนตัวเล็กในห้องน้ำ
"อะ" ผมยื่นไปให้ น้องจุนรับไว้และปิดประตูใส่ผมทันที
~เสียงเรียกเข้า~
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นผมเลยเดินกลับไปที่เตียง แต่ดันไม่ใช่โทรศัพท์ผมแต่เป็นของจุนมยอน ผมเลยหยิบมารับตามความเคยชิน
[มินซอกกี้ฮยอง]
(ย่าห์!!!!! ทำไมไม่กลับบ้าน ฮยองเป็นห่วงนะ!) พอรับปุ๊ปมินซอกก็ตะโกนทันที บ้านนี้ท่าจะนิสัยเหมือนกันหมดนะ ขี้โวยวายจริงๆ
"นี่เซฮุน" ผมบอก
(อ้าวเซฮุนหรอ? แล้วน้องจุนละ?)
"อาบน้ำอยู่"
(เมื่อคืนน้องจุนอยู่กับนายใช่ไหม?)
"ใช่ๆมีไรเปล่า?"
(เปล่าฉันแค่เป็นห่วง พอดีพี่เลย์เขาโทรมาบอกว่าเขาจะกลับไปจีนและคงไม่ได้มาเจอน้องจุนอีก ฉันเลยเป็นห่วงน้องกลัวน้องจะไปเมาที่ไหนไม่กลับบ้าน แต่อยู่กับนายก็ดีละ งั้นแค่นี้นะ) พูดจบก็ตัดสายไปเลย ดีเว้ยบ้านนี้
เมื่อกี้มินซอกบอกเลย์กลับจีนคงไม่ได้มาเจอจุนมยอนอีกแสดงว่าเลิกกันแล้วดิ ใช่ปะ ผมเข้าใจถูกปะ? งั้นเมื่อกี้ที่ถามถึงแฟนน้องจุนแล้วเงียบคงเป็นเพราะอย่างนี้สินะ แบบนี้ผมก็มีสิทธิ์จะทวงเมียตัวเองคืนแล้วใช่ไหม?
"พี่ฮุนขอเสื้อผ้าน้องจุนหน่อย" น้องจุนโผล่ออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพเดินกระโผลกกระเผลกแถมนุ่งผ้าขนหนูแค่ช่วงล่างอีก ทำให้เห็นรอยที่ผมทำไว้เมื่อคืนเต็มเลย..
"ถ้าเดินไม่ไหวก็อยู่ตรงนั้นแหละเดี๋ยวไปอุ้ม" ผมบอกพร้อมยื่นเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้เมื่อกี้
"ไม่เป็นไรแค่มันน่าจะฉีกนิดหน่อย" ฟังจากอาการไม่น่าเรียกว่านิดหน่อยนะ
"ถ้าอยากให้หายไวไวต้องทำทุกวันจะได้ไม่เจ็บ" ผมบอกพร้อมยิ้มให้
"ไอ้แก่บ้า!" จุนมยอนรับเสื้อผ้าไปแล้วเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ
"อาบน้ำเสร็จแล้วสบายตัวชะมัด" ผมพูดขึ้นหลังจากอาบน้ำเสร็จ
ส่วนน้องจุนพออาบน้ำเสร็จก็ขอมานอนต่อทันทีเจ้าตัวบอกว่าเดินไม่ไหวขอนอนอีกสักพักเพื่อจะดีขึ้น ผมก็เลยปล่อยให้ไปนอน ดีแล้วแหละครับผมเองก็เหนื่อยอยากจะนอนต่อเหมือนกัน
"พี่ฮุนเบาแอร์หน่อยน้องจุนหนาว" แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหน เสียงน้องจุนก็ดังขึ้นมา
"โอเค" ผมก็เดินไปเบาแอร์ให้ตามปกติ พร้อมเดินลงไปข้างล่างเพื่อจะหาอะไรกิน
"ป้าครับทำข้าวต้มให้ผมหน่อยสักสองชาม" ผมลงมาบอกป้าแม่บ้านที่กำลังจัดดอกไม้อยู่
"คุณหนูหิวหรอคะ?" ป้าถามกลับมา
"เปล่าครับน้องจุนอยู่ข้างบน"
"จริงหรอคะคุณหนู!!! คุณหนูจุนกลับมาแล้วหรอคะ???" ป้าแกสงสัยจะดีใจจัดเสียงดังเชียว
"ชู่วว น้องจุนหลับอยู่ครับ"
"ขอโทษนะคะ ป้าแค่ดีใจมากไปหน่อย"
"ครับ"
"น้องจุนลุกมากินข้าวก่อน" พอผมทานส่วนของผมเสร็จก็ยกอีกชามขึ้นมาให้น้องจุน
"งื้ออ" มีเสียงออกมาจากผ้าห่มนะครับแต่ไม่ยอมลุกออกมา
"เร็วๆ" ผมขู่
"ลุกไม่ไหว" พอเจอคำนี้ไป ผมก็เลยเอาชามข้าวต้มไปวางที่โต๊ะข้างๆเตียงพร้อมดึงผ้าห่มออกมาจากตัวจุนมยอน พร้อมจับตัวจุนมยอนประคองให้นั่ง
"เฮ้ย ทำไมตัวร้อนแบบนี้อะ" ผมร้องขึ้นมาทันทีตอนจับตัวจุนมยอน
"สงสัยจะไม่สบาย" น้องจุนบอกด้วยสภาพตาลอยๆ
"อะๆงั้นกินข้าวต้มก่อนเดี๋ยวพี่หายาให้กิน"
"ป้อนหน่อย (┳◇┳)" เลิกทำตัวน่ารักได้ไหมเนี้ย ผมคิดในใจ
"พู่วว อะ อ้ามมม" ผมตักข้าวต้มขึ้นมาเป่าพร้อมป้อนให้คนตัวเล็กบนเตียง
"ง่ำๆๆ" น้องจุนกินเข้าไปพร้อมกลืนอย่างเร็วสงสัยจะหิว
"ค่อยๆกินสิ เดี๋ยวอาหารก็ไม่ย่อยหรอก ยิ่งท้องอืดบ่อยๆอยู่" ผมพูดพร้อมตักคำใหม่ไปจ่อหน้าปากน้องจุน
"พี่ฮุนจำได้เรื่องนี้ได้ด้วยหรอ?" น้องจุนพูดจบก็อ้าปากมากินข้าวต่อ
"แน่นอน พี่เคยพาเราไปโรงพยาบาลตั้งหลายรอบ" ผมพูดพร้อมเขี่ยผักชีในงานชามไปด้วย
"พี่ก็แค่เคย เอาอีกคำแล้วพอและน้องจุนอยากนอน" ผมเลยป้อนคำสุดท้ายไป
"อืมพี่ก็แค่เคย เดี๋ยวไปเอายาให้อย่าเพิ่งนอนละ" ผมพูดจบก็ยกชามข้าวไปข้างล่างพร้อมกับหายามาให้น้องจุนด้วย
"อะ ได้แล้วกินน้ำตามเยอะๆละ" ผมยื่นยาไปให้พร้อมน้ำดื่มหนึ่งขวด
"อ่าาาา ปวดหัวจัง" พอกินยาเสร็จน้องจุนก็ยื่นขวดน้ำให้ผมพร้อมลงไปนอนต่อทันที
"ขี้เซาจริงๆ ถ้าไม่ไหวก็ปลุกพี่นะ" ผมเอามือไปอังหน้าผากน้องจุนพร้อมพูดไปด้วย ตัวน้องร้อนมากๆเลย
"ฮะ" ผมก็เดินอ้อมไปนอนฝั่งตัวเองพร้อมสอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับน้องจุน
"มาพี่กอดจะได้อุ่นๆ" ผมพูดพร้อมดึงน้องจุนมากอด
"งื้อเดี๋ยวติดไข้น้องจุน" น้องจุนพูดเสียงอู้อี้ในอกผม
"ก็ดีไงน้องจุนจะได้หาย" ผมตอบกลับไปพร้อมลูบหัวไปด้วย
"..."
"ฝันดีครับ" เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ตอบเลยตัดสินใจบอกฝันดีไปซะ
แอคทวิต
KMKIMSH
แทคฟิค
#ฟิคพี่ฮุนสามสิบ
ตอนนี้ถ้ารวมฉากคัดก็ไม่สั้นนะ
พี่ฮุนจะทวงน้องจุนกลับมาแล้วนะเฮ้ยย
เอาใจช่วยกันด้วยการคอมเม้นเด้อค่ะ
ยังไม่ได้แก้คำผิดน้าาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น