วิญญาณรอรัก

ลำดับตอนที่ #2 : Part 3

‘True love is like a ghost, everybody talk about it but few have seen’ -Francois Duc Dela Rochefoucald

<รักแท้ดุจดังวิญญาณทุกคนต่างกล่าวถึงแต่น้อยคนนักจะประสบ>



ตอนที่ ๓

แองเจิลและไจลส์เพิ่งทานอาหารค่ำเสร็จเมื่อมีเสียงกริ๊งประตูดังขึ้น  แองเจิลเดินไปเปิดประตูและเขาต้องประหลาดใจที่เห็นนายหน้าขายที่ดินมายืนอยู่ตรงหน้า

“คุณล็อคลีย์  เข้ามาสิครับ” แองเจิลชวนอย่างสุภาพแต่ใจยังคงสงสัยว่าเธอมาทำไมกัน

“หวัดดีค่ะ” เคทบอก “ฉันซื้อของหวานมาฝากพวกคุณไว้ฉลองคืนแรกที่อยู่ที่นี่”

“ว้าว…ใจดีจังครับ” แองเจิลกล่าวขอบคุณก่อนจะหยิบของจากมือเคท  เขาสงสัยว่าควรจะทำยังไงกับมัน…และคนให้ดี  เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทเขาจึงเชิญมายังห้องอาหาร

หลังจากที่เธอนั่งประจำที่เรียบร้อยแล้วเธอก็เริ่มคุยทันที “ฉันได้ยินมาว่าพวกคุณได้พบกับท่านนายกฯของพวกเราวันนี้”

แองเจิลมองเคทอย่างแปลกใจสงสัยว่าเธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง  เคทยักไหล่เมื่ออ่านท่าทางของเขาออก “เขาลือกันให้ทั่วเมือง” เธออธิบายต่อ “ซันนี่เดลเป็นเมืองเล็กๆใครทำอะไรที่ไหนคนเขาก็รู้กันไปทั่ว”

แองเจิลเองก็เคยได้ยินข่าวลือในเมืองเล็กๆแต่เขาไม่เคยเป็นข่าวเสียเองแบบนี้

“แล้วคุณคิดว่าเขาเป็นคนอย่างไรล่ะ” เคทถาม

“เขาก็ดูเป็นมิตร…แต่ยังคงถือตัวนิดๆว่าเขาเป็นใคร” ไจลส์พูดตอบเธอ

เคทหัวเราะชอบใจ “ถ้าคุณคิดว่าเขาเลวนะ…รอจนกระทั่งพบแม่เขาก่อน  ท่านนายกฯคิดว่าเขาควบคุมทุกอย่างในเมืองนี้แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าจริงๆแล้วแม่เขาต่างหากที่อยู่เบื้องหลัง”

“งั้นทำไมทุกคนยังสนับสนุนเขาอีกล่ะ” แองเจิลถามอย่างสงสัยว่าเขาย้ายมาอยู่ในเมืองของพวกบ๊องหรือไง

“เรื่องปกติของที่นี่” เคทบอกเขา “แถมพวกนั้นยังเกลียดเรื่องผีของที่นี่ด้วย”

แองเจิลส่งเสียงครางในลำคอเบาๆไม่ใช่แค่เขาไม่เชื่อเรื่องวิญญาณแต่เพราะเรื่องตลกบ้าบอที่เกิดขึ้นกับเขาต่างหาก  เขาชักเซ็งกับเรื่องผีสางพวกนี้แล้วสิ  และเหมือนกับว่าเธอรู้ว่าเขาไม่พอใจ…เธอจึงพูดต่อ ”ฉันบอกคุณแล้วว่าโรงแรมนี้มีผีสิง” แองเจิลพยักหน้ายอมรับ

“คุณบอกผม  แต่ผมไม่สนเรื่องพรรณนั้นหรอก”

“ไจลส์ไม่สนใจหลานชายเขา “แต่ผมสน” เขายอมรับกับเคท “ผมอยากฟังเรื่องราวทั้งหมด”

เคทเริ่มลังเล “ฉันไม่อยากให้คุณไม่สบายใจ”

“ไม่หรอก” ไจลส์บอก “เล่าให้ผมฟังเถอะ”

********************

เคทนั่งอย่างสบายอารมณ์บนที่นั่งของเธอและเริ่มเล่าเรื่องของโรงแรมนี้ “อลิซาเบธ ซัมเมอร์-ผีที่สิงอยู่ในโรงแรมนี้  เธอเป็นคนสวยและมีข่าวลือว่าเธอไปเกี่ยวข้องกับพวกค้าของเถื่อน  บางที่อาจรวมถึงการฆาตกรรมเพื่อเอาเงินมาทำนุบำรุงโรงแรม”  แองเจิลเสียวสันหลังวาบเหมือนครั้งที่เขาอยู่ในสวน  เขาขยับตัวบนที่นั่ง  เขาได้แต่บอกกับตัวเองว่าอย่าทำตัวเป็นพวกงี่เง่าไปหน่อยเลย

“เธอฆ่าใคร” ไจลส์ถามอย่างสนใจ

“นักกฎหมาย  ศพถูกพบอยู่ห่างจากที่นี่ประมาณ 1 ไมล์ และอีก 2 อาทิตย์ต่อมาเธอก็ถูกฆ่าเมื่อนัดพบกับพ่อค้ายา” เคทบอก

“เธอตายเมื่อไร” ไจลส์ถามดวงตาเป็นประกายด้วยความอยากรู้

“14 กุมภาพันธ์ 1926” เคทนึกจากความทรงจำ “วันวาเลนไทน์และวันเกิดของเธอ  เธอถูกยิงระหว่างการต่อสู้กันของพ่อค้ายากับแซนเดอร์ แฮร์ริส-นายตำรวจ”

“น่ากลัวจังนะ” ไจลส์กระซิบ  แองเจิลกระสับกระส่ายบิดไปบิดมาบนเก้าอี้ชักแปลกใจว่าทำไมไม่มีใครรู้สึกว่าในห้องมันหนาวบ้างรึไง  เคทขยับเข้าไปใกล้ไจลส์มากขึ้น “เห็นกระท่อมเก่าๆด้านหลังนั้นไหม…นั้นเแหละมันเกิดเรื่องขึ้นตรงนั้น”

แองเจิลใจหายวูบเมื่อเขาจำได้ว่าเขารู้สึกหนาวสันหลังบริเวณนั้นของสวนพอดีและเป็นอีกครั้งที่เขาได้เห็นสาวผมทองหน้าตาสะสวยคนนั้น  เธอจ้องเขา…เขาจำได้  “คุณบอกว่ามีคนเคยเห็นเธอ” เขาถามหลังจากปิดปากเงียบอยู่นาน

“สองสามคน” เธอยอมรับ

“อีก 1 เดือน จะครบรอบวันตายปีที่ 75 ของเธอ” ไจลส์พึมพำเบาๆ “บางทีฉันอาจจะได้เห็นเธอ”

เคทขนลุก “อย่าล้อเล่นแบบนั้นนะ”

“ผมหวังว่าคงไม่มีใครมาช่วยทำให้เราเห็นเธอนะ” แองเจิลกล่าวเสริม

เคทมองหน้าแองเจิล “ไม่มีใครเขาทำยังงั้นหรอก…มันไม่ดี”

เคทอยู่อีกไม่นานนักและใช่ว่าแองเจิลจะยอมให้เธออยู่ต่อซะเมื่อไร  เขาเดินไปส่งเธอที่ประตู  กล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วปิดประตูล็อคทันทีที่เธอเดินออกไป  เขาถอนใจอย่างโล่งอกเมื่อเขาและลุงจะได้อยู่กันตามลำพังสักที  ไม่นานนักทั้งคู่ก็เข้านอน  “ราตรีสวัสดิ์” ไจลส์บอกหลานชาย

“ครับลุงรูเพิร์ต…หลับฝันดีนะครับ” เขารอจนแน่ใจว่าไจลส์เดินเข้าห้องไปแล้วเขาจึงเดินเข้าห้องนอนเขาบ้าง  เฮ้อ…วันนี้เขาคงต้องรีบเข้านอนเพราะนั้นคือสิ่งเดียวที่เขาต้องการตอนนี้…การพักผ่อน

********************