คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ปิ้งย่าง (1)
ายหนุ่มับรถเลี้ยวเ้าอย้นทาที่มีถนนอนรีรุระสอเลน ้าน้านาบ้วยที่อยู่อาศัยอผู้นสลับับร้านรว่าๆ ทั้สำหรับานบริารและานอุปโภบริโภ มีวินมอเอร์ไ์ับสวนผ่านไปมาลอทา
มันเป็นย่านที่เาไม่ไ้ับรถผ่านบ่อยนั ึวาสายามอบรรยาาศภายนอ้วยท่าทาสนใ โยเพาะลานัลาอยที่แลูึั เห็นเาอผู้นเินับ่ายใ้สอยวัไว่เนื่อาในย่านใล้ๆ ยัไม่มี่าวารระบารุนแร
“ลามีอะไรอร่อยไหม”
“ส่วนให่พอินไ้่ะ”
“พอินไ้... แปลว่าเราให้ะแนนสามเ็มห้าใ่ไหม” หัวหน้ายมือประอบามำพูพลาเหลือบมอรุ่นน้อ้วยรอยยิ้ม นิามวิ้วมอเาเหมือนไม่เ้าใรู่หนึ่ หาพยัหน้าเออออาม เพราะไม่รู้ะหาำพูโ้อบเาอย่าไร
“ั้นถ้าเป็นร้านรนั้นล่ะ” นเป็นรุ่นพี่ยมือ้า้ายี้ไปยัร้านอาหารปิ้ย่าที่มีื่อป้ายสีำแเ่นหราแ่ไล มันเป็นแบรน์ร้านบุฟเฟ์ที่มีสาาระายในพื้นที่รุเทพและปริมลราวห้าสาา ึ่เาเยลิ้มรสาิมันบ่อยๆ ับลุ่มเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
นิาะเ้อมอามปลายนิ้วายหนุ่ม ส่ายหน้า
“ยัไม่เยิน่ะ”
“โอเีล ั้นพี่พาไปิน อร่อย” ายหนุ่มสรุปพลาเปิไฟเลี้ยวหมุนพวมาลัยไปยัที่ั้ร้านฝั่้ายถนนโยไม่รอำอบาอีฝ่าย
นิาอ้าปาพะาบทำหน้ามึนับท่าทีอเา
ับเรื่อยน์ลบริเวลานอ้าร้าน นับโบมือบอให้ผู้โยสาร้าวลารถ ่อนเินเ้าไปในร้าน้วยัน มอหาที่นั่ว่าามที่พนัานแนะนำ นั่รอพนัานเอาอุปร์สำหรับปิ้ย่ามาวาให้
ภายในร้าน่อน้าเียบเหาว่าปิเล็น้อย เพราะผู้นเริ่มสั่ื้อเป็นุลับไปรับประทานที่บ้าน ทว่าลิ่นวันเนื้อย่าลอยรุ่นในอาาศเรียน้ำย่อยอนมาใหม่ไ้อย่าี นิาเผลอลืนน้ำลายอึอนเหลือบเห็นโ๊ะลู้าที่นั่ห่าออไป นำุ้ัวโย่าบนะแรเาถ่าน รุ่นพี่ฝั่ร้ามมอาม เาลอบหัวเราะ
“เอ้า อยาินไรสั่เลย ไม่อั้น” เมธพนธ์หยิบแผ่นเมนูที่วาบนโ๊ะส่ให้รุ่นน้อ อีฝ่ายสะุ้ยื่นมือรับอ้วยท่าทีแ็เร็ พยัหน้าบออบุเา วาามอรายารบนแผ่นพลาสิพลาบริมฝีปาิหนั
มันมีรายารอโปรที่เธออบินเยอะนเลือไม่ถู รั้นะสั่มาหม็เระยัลระเพาะน้อยๆ อเธอไม่ไหว เพราะนี่เป็นรั้แรในรอบสามปีที่เธอออมานั่ร้านอาหารบุฟเฟ์
สมัยเรียน นิาเยเป็นนินเ่เพราะมีลุ่มเพื่อนสนิทวนไประเวนหาออร่อยอยู่บ่อยๆ แ่พอเรียนบแยย้ายเ้าสู่วัยทำาน เธอที่อบวาัวเป็นเอเทศ้มหน้า้มาทำแ่าน านันำนลายเป็นนินน้อยไปโยปริยาย ไม่่อยออมานั่รับประทานอาหาร้านอแบบนี้
“พี่หมอสั่ีว่า นุ่นินไ้หม” สุท้ายรุ่นน้อัสินใให้นเป็นเ้ามือเลือ หลัาพลิแผ่นเมนูไปมาหลายลบ เมธพนธ์ลอบหัวเราะับท่าทาประหม่าอเธอ พยัหน้าล โบมือเรียพนัานมารับรายารอาหาร
ระหว่าหันหน้าสั่ายหนุ่มมัถามนมา้วยทุรั้ว่าเธอรับประทานอที่เาสั่ไ้หรือไม่ ึ่ส่วนให่อีฝ่ายไม่มีปัหา เาเลือมาราวับรู้ใ ทั้อาหารและเรื่อื่มนเธอแอบเผลอิว่าเาอ่านใเธอไ้ หรือไม่็พวเาอบรับประทานเหมือนัน
“ปิมื้อเย็นเราินอะไรเหรอ” หัวหน้าหนุ่มถามหลัพนัานล้อยัวาไปัเรียมอาหาร นิาัวเร็ ลาเสียเอ่อยาวทำท่านึำอบรู่หนึ่
“เป็นพว้าวล่อหน้าปาอย”
“เาทำสใ่ไหม”
“น่าะ”
“ีแล้วพี่นึว่าเราินอาหารสำเร็รูป ระยะยาวมันไม่่อยีน่ะ” ายหนุ่มเือน ทำให้นฟันึถึพ่อแม่ผู้ล่วลับทั้สอที่อบเือนเรื่อนี้อยู่บ่อยๆ แววาเธอหมอลเล็น้อย้วยวามเหา ทำให้อีฝ่ายรู้สึผิสัเ มวิ้วมอเธอ
“มีอะไรหรือเปล่า”
“ป...เปล่า่ะ ไม่มีอะไร” นิาสั่นศีรษะปปิวามริทั้สีหน้าไม่่อยีนั อีนสัมผัสถึวามผิปิ หาเาไม่ัไ้อะไรให้มาวาม เระรุล้ำวามเป็นส่วนัวอเธอเินไป ึเปลี่ยนหัว้อสนทนา วนุยเรื่ออื่นไปเรื่อยเปื่อย ระทั่พนัานนำอาหารและอุปร์มาวารหน้า
ความคิดเห็น